το αεροδρόμιο ανήκει στο λαό

Ο ευρύτερος χώρος του πρώην αεροδρομίου του ελληνικού με την περιοχή της πρώην αμερικάνικης βάσης και της παραλίας του Αγίου Κοσμά ήδη από την παύση λειτουργίας του ως αεροδρομίου το Μάρτιο του 2001 και ενόψει των ολυμπιακών αγώνων του 2004 βρίσκεται στο επίκεντρο αντιδραστικών αναπτυξιακών σχεδιασμών του κράτους και του κεφαλαίου, οι οποίοι έχουν ως στόχο την επιχειρηματική αξιοποίηση του χώρου κυρίως με τουριστικές και εμπορικές χρήσεις αλλά και την οικοπεδοποίηση του προς όφελος του κατασκευαστικού κεφαλαίου.
Ήδη από τη δεκαετία του 1980, με μια σειρά μελετών (π.χ. μελέτη ΔΕΠΟΣ, ISOPOLIS, Ε.Μ.Π. – Ο.Ρ.Σ.Α. 1995), φαίνεται η διάθεση του κράτους για τη μελλοντική οικιστική και επιχειρηματική αξιοποίηση του χώρου, ενώ η διεξαγωγή των ολυμπιακών αγώνων μετέτρεψε το πρώην αεροδρόμιο στην κορωνίδα της εκσυγχρονιστκής προπαγάνδας, αποτελώντας το «Δούρειο Ίππο» ώστε τόσο οι ολυμπιακές εγκαταστάσεις, όσο και συνολικά ο χώρος του πρώην αεροδρομίου – όπως και άλλοι στην Αττική – να ενταχθούν σε ένα συνολικότερο αναπτυξιακό σχέδιο, απόρροια της ευρωπαϊκής χωροταξικής πολιτικής που στον ελληνικό χώρο εξειδικεύτηκε με το «ΓΠΧΣΑΑ – ΥΠΕΧΩΔΕ 2008». Σε αυτό το πλαίσιο – της μετατροπής της Αθήνας σε μητροπολιτικό κέντρο της νοτιοανατολικής μεσογείου και πόλο τουριστικών και επιχειρηματικών δραστηριοτήτων - κινήθηκε τόσο το σχέδιο αξιοποίησης του αεροδρομίου που προέκυψε από το διεθνή αρχιτεκτονικό διαγωνισμό το 2007 (όπου πλέον του 75% της συνολικής έκτασης αποδιδόταν σε οικιστική, εμπορική και τουριστική χρήση) όσο και η απόπειρα κατασκευής των «νέων αυτοκινητόδρομων» στην ευρύτερη περιοχή της νότιας Αθήνας.
Η οικονομική κρίση και η υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ που σηματοδότησε την αφετηρία μιας άνευ προηγουμένου επίθεσης στα λαϊκά δικαιώματα και κατακτήσεις, επαναπροσδιόρισε και τους όρους διαχείρισης του φυσικού και αστικού περιβάλλοντος. Από τους μεγαλόπνοους αναπτυξιακούς σχεδιασμούς, τα ιδεολογήματα της «ισχυρής Ελλάδας σε ισχυρή Ευρώπη» της περιόδου των ολυμπιακών αγώνων μέχρι και την «πράσινη ανάπτυξη» του ΓΑΠ, σήμερα η ελληνική αστική τάξη θέλει να επιβάλλει το «4ο Μνημόνιο» και το νέο «σύμφωνο ανταγωνιστικότητας» της ΕΕ, επιδιώκοντας μαζί με την εκμηδένιση του κόστους εργασίας, τη «ρευστοποίηση» κάθε είδους «δημόσιας περιουσίας», είτε πρόκειται για την επιτάχυνση του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων των ΔΕΚΟ, είτε πιο κλασσικά για δημόσια γη, νησίδες, ορυκτό πλούτο, εγκαταστάσεις κ.α.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι όροι του μνημονίου (αρ.14, παρ.5) που υπέγραψε η κυβέρνηση προβλέπουν τη δυνατότητα κατάσχεσης, εκμετάλλευσης και αξιοποίησης της κρατικής περιουσίας από τους δανειστές σε περίπτωση αδυναμίας τήρησης των «υποχρεώσεων της χώρας» βάζοντας για πολλοστή φορά «το πιστόλι στο τραπέζι» απειλώντας από τη μια τον... εαυτό της και από την άλλη εκβιάζοντας το λαό με το ενδεχόμενο της «χρεοκοπίας».
Έτσι, το πρώην αεροδρόμιο του ελληνικού, με τη διαδικασία του fast track, βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των απαιτούμενων θυσιών, μαζί με άλλες περιοχές, από την πολιτική της κυβέρνησης, ΕΕ και ΔΝΤ για την «ανάγκη» εξεύρεσης 50δις € και την κάλυψη των αναγκών ρευστότητας του ελληνικού κεφαλαίου. Θυσιάζεται, όπως και οι εργαζόμενοι και η κοινωνική πλειοψηφία, για τις ανάγκες της αστικής τάξης.
Αυτός ο χώρος, όμως, δε σηματοδοτεί μόνο τις επιλογές του ελληνικού κεφαλαίου. Σηματοδοτεί τον ιδρώτα των προσφύγων του 1922 που μετέτρεψαν αυτή τη βραχώδη έκταση σε κηπούπολη, τον πόνο της ολοκληρωτικής καταστροφής από τους βομβαρδισμούς του 1943-44, την αγωνία των μεταναστών του 1950-60 που κατοίκησαν στην περιοχή για μια καλύτερη ζωή, τον αγώνα του λαού ενάντια στις αμερικάνικες βάσεις και τον αγώνα των κατοίκων, που για δεκαετίες, παλεύουν για τη μετατροπή του χώρου σε πάρκο – πνεύμονα ζωής για όλη την Αττική -, για ανοιχτές παραλίες, ενάντια στους νέους αυτοκινητόδρομους και την προστασία του Υμηττού.
Σήμερα ο αγώνας για το αεροδρόμιο δε μπορεί παρά να:
► διεκδικήσει το κατοχυρωμένο στη συνείδηση του λαού αίτημα για μετατροπή του πρώην αεροδρομίου σε πάρκο υψηλού πρασίνου, χωρίς επιχειρηματικές δραστηριότητες, χωρίς οικοπεδοποίηση και οικιστική ανάπτυξη, απέναντι σε διαχειριστικές λογικές «αυτοχρηματοδότησης του πάρκου», «άλλης αξιοποίησης» ή ακόμα και «πράσινης ανάπτυξης» που επαναφέρουν από την πίσω πόρτα την κυρίαρχη πολιτική.
► ακολουθήσει το ισχυρό χνάρι της λαϊκής αυτοοργάνωσης, των λαϊκών επιτροπών και συνελεύσεων, τις νέες μορφές κοινωνικής αντίστασης που γεννά η διογκούμενη κοινωνική οργή. Μόνο αν οι κάτοικοι πάρουν τον αγώνα στα χέρια τους θα δημιουργηθούν οι όροι πραγματικής αντιπαράθεσης και ρήξης, θα δημιουργηθεί αυτή η δυναμική που απαιτείται για να δοθεί αυτή η μάχη με νικηφόρα προοπτική. Για αυτό και ο αγώνας δεν πρέπει να εγκλωβιστεί στο πλαίσιο ενός πολιτικού μετώπου διαμαρτυρίας ετερόκλητων πολιτικών ή/και θεσμικών φορέων, παρέχοντας άλλοθι σε όσους στηρίζουν ή και υλοποιούν την κυρίαρχη πολιτική όλα αυτά τα χρόνια.
► συναντήσει τον άκαμπτο αγώνα των κατοίκων της Κερατέας, το κίνημα της ανυπακοής για τα εισιτήρια και τα διόδια, το κίνημα ενάντια στους αυτοκινητόδρομους αλλά και τους αγώνες για δημόσια δωρεάν εκπαίδευση και υγεία και την εντεινόμενη πάλη των εργαζομένων και της νεολαίας, ενάντια στην κυρίαρχη πολιτική.
► αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα και σημαντικό σταθμό της πάλης του λαού ενάντια στο μνημόνιο, που η επιτυχημένη της έκβαση θα συμβάλλει στην ανατροπή της κυβέρνησης και την ρήξη με την κυρίαρχη πολιτική, ΕΕ και ΔΝΤ.
Το τι θα γίνει τελικά ο χώρος του αεροδρομίου εξαρτάται από το αν θα δώσουμε με όλες μας τις δυνάμεις την μάχη απέναντι σε όλα τα συμφέροντα που ετοιμάζονται να το «αξιοποιήσουν», απέναντι τελικά στους σχεδιασμούς που υπό το καθεστώς του μνημονίου, της κυβέρνησης και του κεφαλαίου προβλέπονται για όλη την περιοχή και όχι από τυχόν «μελέτες» και εναλλακτικές προτάσεις διαχείρισης.
Να απαιτήσουμε:
• Το πρώην Αεροδρόμιο του Ελληνικού να γίνει Πάρκο Φυσικού Πρασίνου και Αναψυχής, με δυνατότητες ήπιου μαζικού αθλητισμού και ελεύθερης μη εμπορευματικής πολιτιστικής δραστηριότητας.
• Να κατοχυρωθεί άμεσα η ελεύθερη και δωρεάν πρόσβαση στο χώρο του πρώην αεροδρομίου και στις ολυμπιακές εγκαταστάσεις και αυτό να είναι το μοναδικό καθεστώς λειτουργίας στο σύνολο του χώρου και των εγκαταστάσεων.
• Να απομακρυνθούν όλες οι χρήσεις και να απαγορευτούν όλες οι δραστηριότητες που υπονομεύουν τη μετατροπή του σε Πάρκο Φυσικού Πρασίνου (πίστες αυτοκινήτων, εκθέσεις, εγκαταστάσεις κινηματογραφήσεων κλπ).
• Καμία οικοπεδοποίηση και οικιστική ανάπτυξη. Καμία εκχώρηση τμήματος του χώρου σε ιδιώτες επιχειρηματίες για κανένα λόγο. Το κράτος να αναλάβει τις ευθύνες του για την κατασκευή και τη συντήρηση του πάρκου. Δεν εμπιστευόμαστε κανένα «πράσινο ταμείο» και καμιά «πράσινη αντιπαροχή» στα χέρια κράτους - εργολάβων.
• Να απομακρυνθούν οι κάμερες παρακολούθησης που βρίσκονται τριγύρω. Να φύγει η αστυνομία και ο στρατός από το χώρο και να μην ξαναέλθει ούτε εκεί ούτε στις γειτονιές μας.
• Οι υπάρχουσες ή άλλες υποδομές να αξιοποιηθούν για πραγματικές ανάγκες των κατοίκων της νότιας Αθήνας και οι όποιες υπηρεσίες εντός του χώρου να είναι σε τιμές κόστους και να είναι συμβατές με το χαρακτήρα του Πάρκου Φυσικού Πρασίνου.
• Αποκατάσταση της φυσικής παραλίας του Αγίου Κοσμά και απόδοση της στους κατοίκους για ελεύθερη χρήση φυσικής θαλάσσιας αναψυχής και άθλησης. Απομάκρυνση των ξενυχτάδικων και κάθε ιδιωτικής εγκατάστασης από την παραλία τώρα! Το Ολυμπιακό Κέντρο Ιστιοπλοΐας να αποδοθεί εξ ολοκλήρου στο ναυταθλητισμό και να μην χτιστεί ούτε μέτρο τσιμέντου. Όχι άλλη μαρίνα στο Σαρωνικό.
• Καμία νέα λεωφόρος στην περιοχή. Δωρεάν μαζικές μεταφορές για τους κατοίκους και ειδικότερα μετρό, τραμ, πεζόδρομους, ποδηλατόδρομους παντού.
Η πρωτοβουλία Κατοίκων στα Νότια, όπως και στο παρελθόν, θα συμβάλλει με όλες τις δυνάμεις της σε αυτή την κατεύθυνση, όπως θέλουμε να ελπίζουμε και το σύνολο των δυνάμεων της αριστεράς, κυρίως όμως καλούμε το λαό της Αθήνας να πάρει την υπόθεση στα χέρια του!
Ο αγώνας στα χέρια των κατοίκων


Πρωτοβουλία Κατοίκων στα Νότια