Επιστροφή προς τα ... μπρος!

Επιστροφή προς τα ... μπρος!

ΕΝΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ

ΕΝΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ
ΝΑ ΘΕΜΕΛΕΙΏΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΌ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΉΣ ΙΣΌΤΗΤΑΣ

Αποανάπτυξη-Τοπικοποίηση -Αυτονομία- Άμεση Δημοκρατία-Ομοσπονδιακός Κοινοτισμός

Τον Μάιο του 2020, μια ομάδα περισσότερων από 1.100 υποστηρικτών της «Αποανάπτυξης», υπέγραψε ένα μανιφέστο καλώντας τις κυβερνήσεις να αδράξουν την ευκαιρία και να στραφούν προς ένα «ριζικά διαφορετικό είδος κοινωνίας, αντί να προσπαθούν απεγνωσμένα να θέσουν ξανά σε λειτουργία την «καταστροφική ανάπτυξη». Η Συνδημία του κοροναϊού δείχνει ότι θα χρειασθεί να γίνουν μεγάλες αλλαγές, αν δεν θέλουμε να πάμε στην κατάρρευση! Ειδικά για την μετά-COVID Ελλάδα: Για να ξεφύγει η χώρα από τη μέγγενη των χρεών, από την φτωχοποίηση και το πολιτισμικό αδιέξοδο, καθώς και από την κατάθλιψη και την μεμψιμοιρία στην οποία έχει πέσει ο πληθυσμός της-ιδίως μετά το σοκ της πανδημίας και τον εγκλεισμό του στα σπίτια- θα χρειασθεί, μετά το πέρασμα της καταιγίδας, να αναπτερωθεί το ηθικό του μέσα από μια στροφή προς μια ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση . Εφαλτήρας μπορεί να γίνει ο αγροδιατροφικός τομέας και στη συνέχεια ο μεταποιητικός ένδυσης- υπόδησης, ο ενεργειακός και ο ήπιος ποιοτικός τουρισμός να την συμπληρώσουν. Είναι μια εναλλακτική στη σημερινή κυρίαρχη κατεύθυνση, που δεν χρειάζονται κεφάλαια, ξένες επενδύσεις, χωροταξικά σχέδια, υπερτοπικές συγκεντρώσεις, μεγαλεπήβολα και εξουθενωτικά μεγέθη και ρυθμούς. Η κατεύθυνση της Αποανάπτυξης-Τοπικοποίησης -Αυτονομίας- Άμεσης Δημοκρατίας-Ομοσπονδιακού Κοινοτισμού θα μπορούσε να είναι η διέξοδος για την χώρα, στην μετά-COVID εποχή!

Πέμπτη 25 Ιανουαρίου 2018

Ο «Μακεδονισμός» των Σκοπίων και η Αποανάπτυξη-Τοπικοποίηση

Η αιτία για αυτό το άρθρο είναι οι επίκαιρες για το όνομα των Σκοπίων διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα[1]. Στην ουσία δεν θα υπήρχε πρόβλημα για το όνομα, είτε ως σύνθετη γεωγραφική ονομασία (π.χ. «Βόρεια Μακεδονία» ή «Άνω Μακεδονία»), είτε ως ιστορική εκδοχή (Π.χ. «Νέα Μακεδονία»), είτε ακόμη και ως εθνοτική («Σλαβομακεδονία»), αν δεν φορτιζόταν αυτό με την δημιουργία μιας εθνικής-φυλετικής ταυτότητας, αυτής του «Μακεδονικού Έθνους».
Αυτό το έθνος, σύμφωνα με τους εθνικιστές των Σκοπίων, ξεκινά κιόλας από τον 4ο π.Χ. αιώνα και διαιωνίζεται μέχρι σήμερα. Διεκδικούν μάλιστα αυτήν την κληρονομιά σε μία γεωγραφική έκταση που ξεπερνά τα όρια του σημερινού κράτους της FYROM και περιλαμβάνει την ελληνική και βουλγαρική Μακεδονία, όπου τους πληθυσμούς θεωρούν ως «μακεδονικές» μειονότητες, οι οποίες είναι υποδουλωμένες στις αλλοεθνείς πλειοψηφίες. Έτσι μετατρέπεται και σε «αλύτρωτο» έθνος που έχει βλέψεις μέχρι το Αιγαίο.
Μελλοντικά, ο διακηρυγμένος στόχος των εθνικιστών της περιοχής είναι να ενωθεί στο κράτος τους και η υπόλοιπη Μακεδονία, τόσο η ελληνική όσο και η βουλγαρική. Όπως και να ονομασθεί στο μέλλον το κράτος αυτό, είτε “Βόρεια Μακεδονία”, είτε  “Νέα Μακεδονία” κ.λπ. το πρόβλημα θα εξακολουθεί να υπάρχει, αν η εξουσιαστική ελίτ της χώρας θα θεωρεί ως ιστορικό καθήκον της να δράσει ως ελεύθερο τμήμα, ως η βάση για την απελευθέρωση των υπό κατοχή τμημάτων, της Μακεδονίας του Αιγαίου και της Μακεδονίας του Πιρίν. Η διαμάχη για το όνομα δεν είναι μόνο μία διαμάχη για την ιστορία. Η επιμονή στην οικειοποίηση του γεωγραφικού όρου “Μακεδονία” και η φόρτισή του με εθνικό περιεχόμενο μετατρέπει το «Μακεδονικό πρόβλημα» σε γεωπολιτικό γεωγραφικής επέκτασης.
Η Μακεδονία είναι καταρχήν γεωγραφικός όρος. Έθνη με τη σημερινή σημασία του όρου δεν υπήρχαν την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου (Τότε τα σύνορα ήταν πάντα φυσικά: αδιάβατοι ποταμοί, απάτητα όρη και πάσης φύσεως φυσικά εμπόδια, που υποχρέωναν τους λαούς να αναπτύξουν τις πολιτιστικές τους ιδιομορφίες, και συνεπώς να εμφανιστούν ως ευδιάκριτες εθνότητες)Απλά κάτι τέτοιο σήμερα αφορά τους εθνικιστές από τις δύο πλευρές των σημερινών συνόρων, που απέβλεψαν-μετά τη διάλυση της οθωμανικής αυτοκρατορίας στους βαλκανικούς πολέμους- στη δημιουργία νεωτερικών εθνικών αστικών κρατών, και στην όσο γίνεται μεγαλύτερη επέκτασή τους. Η αντίθεση ξεκινούσε από παλιότερα, από το τέλος του 19ου αιώνα που δημιουργήθηκε το Internal Macedonian Revolutionary Organization (IMRO, 1893), στα πλαίσια της οθωμανικής επικυριαρχίας στην περιοχή της γεωγραφικής Μακεδονίας και είχε να κάνει όχι μόνο με τον ελληνικό, αλλά κυρίως με τον βουλγάρικο και σερβικό εθνικισμό. Αλλά ενώ έγιναν αποδεκτά από όλες τις πλευρές των ανταγωνιστικών βαλκανικών εθνικισμών τα τετελεσμένα των συνθηκών που συμφωνήθηκαν μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους[2], και θα έπρεπε να έχουν σταματήσει αυτές οι αντιθέσεις, αναβιώνουν πάλι οι ανταγωνισμοί.
Κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει «Μακεδονικό ζήτημα». Δημιουργήθηκε όμως πάλι μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, γιατί ο Τίτο-όντας ο ίδιος Κροάτης- έστησε στα πλαίσια της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας μία Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας-όπως βέβαια και μία Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Σερβίας, της Κροατίας κ.λπ. Πιθανά για να υπάρξει και ισορροπία μεταξύ των υπαρχόντων τότε κροατικού και σερβικού εθνικισμού, έπαψε το κομμάτι της Μακεδονίας που ανήκε στη Σερβία να είναι «Σερβικό» και έγινε «Μακεδονικό» - «Γιουγκοσλαβικό»[3]. Και ξαναβγήκε στην επιφάνεια με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Έτσι για 45 χρόνια οι νέοι και οι νέες εκεί μεγάλωναν σε ένα σχολικό σύστημα που τους μάθαινε ότι είναι πρώτα Μακεδόνες και μετά κομμουνιστές Γιουγκοσλάβοι. Ταυτόχρονα δημιουργήθηκε και στη Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας ένας κρατικός μηχανισμός και μια γραφειοκρατική πολιτικο-διοικητική ελίτ που ανέπτυξε και ιδιαίτερα υλικά και ταξικά συμφέροντα. Στη βάση αυτή αναγεννήθηκε ο «νεο-μακεδονικός εθνικισμός» των Σκοπίων.
Είναι το φαντασιακό του αλυτρωτισμού-επεκτατισμού, που μετατρέπει σήμερα τη FYROM σε αγκάθι και παράγοντα αστάθειας για την ειρηνική συνύπαρξη των λαών της περιοχής των νότιων Βαλκανίων και δεν επιτρέπει την ανάπτυξη σχέσεων καλής γειτονίας. Δεν επιτρέπει την κοινή αντιμετώπιση των προβλημάτων της Ν. Βαλκανικής που στην ουσία αποτελείται από βιοπεριφέρειες που χαρακτηρίζονται από κοινές συνθήκες των ανθρώπινων κοινοτήτων και των οικοσυστημάτων τους. Είναι ακριβώς η οικολογική υποβάθμιση αυτών των περιοχών, που οξύνουν και τα κοινωνικά προβλήματα των τοπικών κοινωνιών τους, ενώ η λύση θα ήταν: Ισορροπημένος τρόπος ένταξης της ανθρώπινης κοινωνίας στο φυσικό περιβάλλον κάθε περιοχής. Από το πως δένονται οι διανθρώπινες σχέσεις με τους τοπικούς φυσικούς πόρους, όπως π.χ με τις λεκάνες απορροής του νερού, με τις άλλες μορφές ζωής και το πλέγμα των οικοσυστημάτων της περιοχής, εξασφαλίζοντας την αρμονική ενότητα του τόπου,  της κοινότητας των ανθρώπων που τον κατοικούν και του συνόλου των παραγωγικών τους δραστηριοτήτων. Η εγγύτητα καθορίζει τη διαχείριση των εισροών και των εκροών των παραγωγικών μονάδων και των ανταλλαγών, με βάση τη σχετική αυτάρκεια-αυτοδυναμία της κάθε περιοχής. Πολλές φορές θα χρειασθεί να μη ληφθούν υπόψη υπάρχοντα εθνικά σύνορα και να διαμορφωθεί από το διασυνοριακό κίνημα του συνομοσπονδισμού «σκιωδώς» διασυνοριακές βιοπεριφέρειες[4].
Με τη στάση των εξουσιαστικών κομμάτων της FYROM τη τελευταία 25ετία και με τη προσπάθειά τους να διαμορφώσουν εθνική ταυτότητα στο χώρο της, φαίνεται ότι η πλειοψηφία των Σλαβομακεδόνων  δεν αποδέχεται ότι είναι μία από τις εθνότητες που κατοικούν στην ευρύτερη γεωγραφική περιοχή. Το ιδεολόγημα του “διαμελισμένου μακεδονικού έθνους” θα ενισχυθεί, αν από την άλλη πλευρά- στις συνομιλίες που πρόκειται να γίνουν με την Ελλάδα-επικρατήσει πάλι η αντίστοιχη στάση των εθνικιστών της Ελληνικής επικράτειας: οι «ξυπόλυτοι γυφτοσκοπιανοί» δεν έχουν κανένα δικαίωμα στη Μακεδονία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, αν και αυτό που οι Σκοπιανοί ονομάζουν ως κράτος «Μακεδονία»-παρότι καλύπτει περίπου το ένα τρίτο της γεωγραφικής Μακεδονίας- αμφισβητείται αν βρίσκεται στη ζώνη της αρχαίας Μακεδονίας, η οποία δεν είχε ποτέ σταθερά σύνορα.
Από την πλευρά της ελληνικής εξουσιαστικής ελίτ υπήρξε μια λανθασμένη αντίδραση το 1990-91, λόγω εσωτερικής πολιτικής και ανταγωνισμού των τότε κομμάτων. Ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Αντώνης Σαμαράς πλειοδότησαν στον εθνικισμό-και όχι στον καλώς εννοούμενο πατριωτισμό-αποσκοπώντας στις ψήφους του ελληνικού λαού στη βάση της απειλής της ελληνικής ταυτότητας από την επανέναρξη των αλυτρωτισμών, μετά το τέλος των βαλκανικών «κομμουνισμών» και σε μια εποχή κρίσης ταυτοτήτων. Ο ελληνικός εθνικισμός αντιστεκόταν στην ονομασία της Μακεδονίας με δύο βασικές κατηγορίες επιχειρημάτων: Η πρώτη κατηγορία είχε να κάνει με την απειλή εναντίον της ελληνικής Μακεδονίας, λόγω των διεκδικήσεων της σλαβομακεδονικής πλευράς, ενώ η δεύτερη ήταν τα ιστορικά επιχειρήματα για την ελληνικότητα του ονόματος Μακεδονία. Πρόβαλε όμως πρακτικά μόνο την ιστορική πλευρά του ζητήματος, αφού τότε το «ξυπόλυτο» συνονθύλευμα των Σλάβων, Αλβανών, Τσιγγάνων, Τούρκων κ.λπ των Σκοπίων δεν αποτελούσε κίνδυνο για την «κραταιά» Ελλάδα. Δεν ήθελαν καμιά συζήτηση για το γεγονός ότι μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας η FYROM συστάθηκε ως κράτος με τη συνταγματική ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας» που καταλαμβάνει μέρος της ευρύτερης γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας.
Ακόμα και εάν οι Σλαβομακεδόνες δήλωναν τότε πως δεν έχουν καμία σχέση με τους αρχαίους Μακεδόνες(ένας από αυτούς το δήλωσε, ήταν ο Κίρο Γριγκόροφ, αλλά ήταν στη δύση του, γιατί μετά ανέλαβαν άλλοι) το πρόβλημα δεν θα λυνόταν. Με τον τρόπο που χειρίσθηκαν το ζήτημα οι Έλληνες κρατούντες[5], επέτρεψαν στους Αμερικανούς- Ευρωπαίους να θεωρήσουν το Μακεδονικό σαν μία «διαμάχη για την ιστορία χωρίς πρακτικό περιεχόμενο». Αυτό τους βόλευε βέβαια πολύ για να αποφύγουν την γεωπολιτική ουσία του προβλήματος, θεωρώντας ότι η ελληνική απαίτηση για αλλαγή του ονόματος ήταν υπερβολική και ανεδαφική.
Προφανώς και τα Σκόπια είναι αδύναμα να επιβάλουν έμπρακτα τον αλυτρωτισμό τους. Εξάλλου τα αλβανικά κόμματα, που στηρίζουν και συμμετέχουν σήμερα στην κυβέρνηση Ζάεφ δεν ενδιαφέρονται και πολύ για το όνομα “Μακεδονία”. Οι Αλβανοί της FYROM[6] έχουν εθνική ταυτότητα και είναι μάλλον υπέρ γεωγραφικού και όχι εθνικού προσδιορισμού, όπως είναι οι Σλαβομακεδόνες. Η δική τους προτεραιότητα είναι η ένταξη στο ΝΑΤΟ και η έναρξη της ενταξιακής πορείας προς την ΕΕ και για αυτό επιδιώκουν τη συμφωνία και της Ελλάδας στο όνομα, ώστε να μη βάζει βέτο σε αυτή την πορεία. Τα αλβανικά κόμματα χρησιμοποιούνται μάλιστα σαν μοχλός πίεσης προς τον Ζάεφ από τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους. Δεν υπάρχει ουσιαστικός κίνδυνος από τον αλυτρωτισμό της FYROM-εκτός και αν χρησιμοποιηθεί αυτός ο αλυτρωτισμός από κάποια διεθνή μεγάλη δύναμη ή το ΝΑΤΟ για τα δικά τους συμφέροντα στην περιοχή των Βαλκανίων. Έτσι όμως όπως εκφράζεται - με ξεκάθαρη αναφορά στο Σύνταγμά τους, στα σχολικά βιβλία και στην επίσημη ιστορία τους- είναι σε θέση να δηλητηριάζει τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπινων κοινοτήτων και των δύο πλευρών, σε μια περίοδο ευρύτερης γεωπολιτικής ρευστότητας, οικονομικής κρίσης και πολεμικών ιαχών.
Πως θα πρέπει να αντιμετωπισθεί το πρόβλημα μελλοντικά από την ελληνική κοινωνία και κυρίως από τους πληθυσμούς της σημερινής ελληνικής Μακεδονίας; 
Αυτό θα εξαρτηθεί φυσικά από τις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα. Επειδή από την ιστοσελίδα μας προτείνουμε την προώθηση μιας ομοσπονδιακής κοινοπολιτείας στη βάση της συμβουλιακής άμεσης δημοκρατίας στα πλαίσια των δήμων και περιφερειών της ελληνικής επικράτειας[7], δεν μπορεί παρά να προτείνουμε το ίδιο και για την ΠΓΔΜ, ενόσω θα υπάρχουν σύνορα. Με βάση τα όσα αναφέρουμε στην υποσημείωση για τις βιοπεριφέρειες, θα μπορούσε η ΠΓΔΜ να οργανώσει την αντίστοιχη ομοσπονδιακή κοινοπολιτεία της με βάση τις τρεις διαφορετικές βιοπεριφέρειές της. Και με αυτή την μορφή να ενταχθεί σε μια Ευρώπη των περιφερειών. Γιατί μια τέτοια κατεύθυνση προτείνουμε να προωθηθεί και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ώστε απορρίπτοντας την σημερινή Ευρώπη των Κρατών -Τραπεζιτών να καταλήξουμε στην δημοκρατική Ευρώπη των ομοσπονδιοποιημένων βιοπεριφερειών[8].


[1]Στις 8/9/ 1991 έχουμε διακήρυξη της ανεξαρτησίας των Σκοπίων με την ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Εδώ και είκοσι επτά  περίπου χρόνια κρατάει η αντιπαράθεση μεταξύ Αθήνας-Σκοπίων για το όνομα της ΠΓΔΜ. Στις 6/8/1992: Αναγνώριση της χώρας από τη Ρωσία με το συνταγματικό της όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Στις 7/4/1993 υπήρξε αναγνώριση της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας (ΠΓΔΜ)- Former Yugoslav Republic of Macedonia (FYROM) από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Στις 12/10/1993 έχουμε αναγνώριση της χώρας από την Κίνα με το συνταγματικό της όνομα. Στις 9/2/1994 υπήρξε αναγνώριση της ΠΓΔΜ από τις ΗΠΑ (ενώ στις 4/11/2004 αναγνώριση από τις ΗΠΑ με το συνταγματικό της όνομα). Σήμερα περισσότερες από 130 χώρες (133 σύμφωνα με τα Σκόπια), έχουν συνάψει διπλωματικές σχέσεις με την πΓΔΜ χρησιμοποιώντας το όνομα "Δημοκρατία της Μακεδονίας".

[2]Ο γεωγραφικός χώρος της Μακεδονίας τότε μοιράσθηκε μεταξύ Σερβίας, Βουλγαρίας και Ελλάδας. Η Ελλάδα βέβαια πήρε το μεγαλύτερο κομμάτι του εδάφους της, αλλά η εγκατάσταση μεγάλου αριθμού Ελλήνων από τη Μικρά Ασία μετά το 1923 ελληνοποίησε σχεδόν παντού τους κατοίκους στο ελληνικό κομμάτι της Μακεδονίας. Έτσι η οποιαδήποτε πολιτική για αυτοδιάθεση των εναπομεινάντων μειονοτήτων δεν είχε νόημα.

[3] Πιθανά και για να μην υπάρξει διεκδίκηση από τη μεριά της Βουλγαρίας, η οποία θα είχε κάθε δικαίωμα να το κάνει με το επιχείρημα ότι οι κάτοικοι της σερβικής Μακεδονίας ήταν περισσότερο «Βούλγαροι» παρά «Μακεδόνες»- λόγω π.χ. γλώσσας και ονομάτων/επιθέτων- αλλά ο βουλγαρικός εθνικισμός ήταν αποδυναμωμένος τότε αφού ηττήθηκε σε δύο παγκόσμιους πολέμους όντας σύμμαχος της Γερμανίας. Αν είχε συμπαραταχθεί με τις νικήτριες δυνάμεις, πιθανά η περιοχή των Σκοπίων να ανήκε σήμερα στη Βουλγαρία.

[4] Η έννοια της βιοπεριφέρειας: Πρόκειται για μια οικολογική και γεωγραφική ταυτόχρονα περιοχή, που αποτελεί ένα χώρο με κοινές φυσικές και γεωγραφικές συνθήκες, αρκετό για να εξασφαλίζει τους κύκλους της ζωής και των θρεπτικών φυσικών στοιχείων και υλικών, καθώς και την ενσωμάτωση των αποβλήτων, αλλά και κοινές ιστορικές καταβολές και ηθικές αξίες των ανθρώπινων κοινοτήτων της, που της δίνουν μια ταυτότητα. Ένα βασικό κριτήριο για τον γεωγραφικό προσδιορισμό μιας βιοπεριφέρειας είναι οι λεκάνες απορροής των υδάτων, γιατί ο κύκλος του νερού είναι και ο πιο ζωτικός κύκλος για κάθε μορφή ζωής σε μια περιοχή. Έτσι για τη FYROM έχουμε:  Η κύρια υδάτινη ροή της χώρας είναι ο Αξιός (Βαρδάρης) ποταμός που τη διασχίζει για 301 χιλιόμετρα, προτού περάσει τα σύνορα με την Ελλάδα στο νότο και καταλήξει στο Αιγαίο κοντά στη Θεσσαλονίκη. Η λεκάνη του Αξιού περιλαμβάνει 80% της επιφάνειας της χώρας. Έχουμε και δύο άλλες μεγάλες υδάτινες ροές, το Μαύρο Δρίνο, που πηγάζει από την Οχρίδα, οδεύει προς βορρά, περνά στην Αλβανία, όπου συμβάλει με τον Λευκό Δρίνο και εκβάλλει στην Αδριατική, και το Στρωμνιτσιώτη, που συμβάλλει στο Στρυμώνα στη Βουλγαρία. Υπάρχουν βέβαια τρεις μεγάλες λίμνες — η Αχρίδα (Οχρίδα) και η Μεγάλη Πρέσπα που έχουν να κάνουν με τη λεκάνη του μαύρου Δρίνου  και η Δοϊράνη στα νοτιοανατολικά. Η Πρέσπα και η Δοϊράνη διχοτομούνται από τα σύνορα της Αλβανίας και της Ελλάδας. Θα μπορούσαμε λοιπόν να μιλήσουμε για τρεις βιοπεριφέρειες της FYROM, που όμως μέρος τους ανήκουν στην Αλβανία, Ελλάδα και Βουλγαρία-διακόπτονται από σύνορα. Τα οικοσυστήματα όμως δεν διαχωρίζονται με σύνορα και οι ανθρώπινες κοινότητες σε αυτές δεν θα έπρεπε, επίσης.

[5] Όχι μόνο η τότε κυβέρνηση και ο υπουργός των εξωτερικών Σαμαράς, αλλά και μεγάλα τμήματα των Ελλήνων ψηφοφόρων, καθοδηγούμενα από τα αντίστοιχα κόμματα, κατέβαιναν σε διαδηλώσεις για τον σφετερισμό του ονόματος Μακεδονία.

[6]Οι Αλβανοί αποτελούν μια σημαντική μειονότητα, περίπου 25% του πληθυσμού της χώρας και οι δημιουργούμενες εντάσεις με τη «Μακεδονική πλειοψηφία» φτάνουν συχνά και σε ένοπλες συγκρούσεις. Σε αυτό παίζουν ρόλο και οι Αλβανοί εθνικιστές που επιδιώκουν τη δημιουργία της «Μεγάλης Αλβανίας».

[7] Βλέπε αναλυτικό κείμενό μας στο http://www.topikopoiisi.eu/theta941sigmaepsiloniotasigmaf/6877678 .
Στη Θράκη για παράδειγμα, παίζονται πολλά από τη μεριά και των δύο κρατών, Ελλάδας-Τουρκίας. Για να μη μας επιβάλλουν την ατζέντα τους, τόσο οι φασίστες και των δύο πλευρών, όσο και το πανίσχυρο τουρκικό προξενείο (ελέγχει τη μουφτεία, την τοπική τράπεζα, το φτηνεμπόριο, τα τοπικά κανάλια και τοπικό τύπο, ακόμα και το φόρεμα της μαντήλας κ.λπ), θα πρέπει να προωθήσουμε και για την περιοχή-ιδιαίτερα για αυτήν-την άποψη της Δημοκρατικής Αυτονομίας και της συμβουλιακής άμεσης δημοκρατίας, για να μπορούν να αντιμετωπισθούν ειλικρινά και ισότιμα όλες οι κατηγορίες πολιτών της περιοχής. Θα χρειασθεί να δημιουργηθούν Συμβούλια εθνοτήτων και θρησκευτικών δοξασιών, ενόσω θα υπάρχουν αυτές οι διαφορές που δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε, ώστε να μην επιβάλλονται οι μεν στους δε.  Τα συμβούλια αυτά λειτουργώντας στα πλαίσια της γενικότερης συμβουλιακής δημοκρατίας της Δημοκρατικής Αυτονομίας, θα βοηθήσουν να περάσουμε και σε αυτόν τον τόπο σε μια κοινωνία ισότητας (φύλων, θρησκευτικών και εθνοτικών μειονοτήτων) και ισοκατανομής των τοπικών πόρων και εξουσιών.

[8]Βλέπε: http://www.topikopoiisi.eu/theta941sigmaepsiloniotasigmaf/7319508