Επιστροφή προς τα ... μπρος!

Επιστροφή προς τα ... μπρος!

ΕΝΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ

ΕΝΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ
ΝΑ ΘΕΜΕΛΕΙΏΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΌ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΉΣ ΙΣΌΤΗΤΑΣ

Αποανάπτυξη-Τοπικοποίηση -Αυτονομία- Άμεση Δημοκρατία-Ομοσπονδιακός Κοινοτισμός

Τον Μάιο του 2020, μια ομάδα περισσότερων από 1.100 υποστηρικτών της «Αποανάπτυξης», υπέγραψε ένα μανιφέστο καλώντας τις κυβερνήσεις να αδράξουν την ευκαιρία και να στραφούν προς ένα «ριζικά διαφορετικό είδος κοινωνίας, αντί να προσπαθούν απεγνωσμένα να θέσουν ξανά σε λειτουργία την «καταστροφική ανάπτυξη». Η Συνδημία του κοροναϊού δείχνει ότι θα χρειασθεί να γίνουν μεγάλες αλλαγές, αν δεν θέλουμε να πάμε στην κατάρρευση! Ειδικά για την μετά-COVID Ελλάδα: Για να ξεφύγει η χώρα από τη μέγγενη των χρεών, από την φτωχοποίηση και το πολιτισμικό αδιέξοδο, καθώς και από την κατάθλιψη και την μεμψιμοιρία στην οποία έχει πέσει ο πληθυσμός της-ιδίως μετά το σοκ της πανδημίας και τον εγκλεισμό του στα σπίτια- θα χρειασθεί, μετά το πέρασμα της καταιγίδας, να αναπτερωθεί το ηθικό του μέσα από μια στροφή προς μια ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση . Εφαλτήρας μπορεί να γίνει ο αγροδιατροφικός τομέας και στη συνέχεια ο μεταποιητικός ένδυσης- υπόδησης, ο ενεργειακός και ο ήπιος ποιοτικός τουρισμός να την συμπληρώσουν. Είναι μια εναλλακτική στη σημερινή κυρίαρχη κατεύθυνση, που δεν χρειάζονται κεφάλαια, ξένες επενδύσεις, χωροταξικά σχέδια, υπερτοπικές συγκεντρώσεις, μεγαλεπήβολα και εξουθενωτικά μεγέθη και ρυθμούς. Η κατεύθυνση της Αποανάπτυξης-Τοπικοποίησης -Αυτονομίας- Άμεσης Δημοκρατίας-Ομοσπονδιακού Κοινοτισμού θα μπορούσε να είναι η διέξοδος για την χώρα, στην μετά-COVID εποχή!

Τετάρτη 30 Μαΐου 2012

Εισαγωγικό εργαστήρι φυσικής δόμησης 1 έως 4/6


Στις παραλίες του Κισσάβου και σε συνεργασία μετο δήμο Αγιάς, θα πραγματοποιηθεί αρχές του Ιούνη το επόμενο εργαστήρι με θέμα τη φυσική δόμηση και το cob. Θα γνωρίσουμε το χώμα και το άχυρο σαν δομικά υλικά, θα μυηθούμε στις κατασκευές με τη χρήση φυσικών υλικών και θα επιχειρήσουμε μια μεγάλη γκάμα από μικρο-κατασκευές με στόχο να υπάρξει μια αρκετά ολοκληρωμένη εικόνα των δυνατοτήτων του ταπεινού χώματος.


Θεματολογία:

• Επιλογή των κατάλληλων υλικών για χτίσιμο.

• Θεωρία του πηλού.

• Θεμελίωση και τοιχοποιίες από φυσικά υλικά

• Στέγες

• Επιχρίσματα.

• Πατώματα

• Φυσικές βαφές.

• Ενεργειακός σχεδιασμός.

Πρόγραμμα δραστηριοτήτων: Στόχος είναι να υπάρχει καθημερινά μια οκτάωρη (+) ενασχόληση με ενδιάμεση διακοπή για ελαφρύ γεύμα και θεωρία.

Τόπος: Η Κουτσουπιά του δήμου Αγιάς. Ένας παραθαλάσιος οικισμός στα ριζά του Κισσάβου.

Χρόνος: Το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος από Παρασκευή 1 έως και Δευτέρα 4 του Ιούνη. Η συγκέντρωση και η ενημέρωση των συμμετεχόντων θα γίνει το απόγευμα της Παρασκευής.

Διαμονή: Με σκηνές στο χώρο του εργαστηρίου

Κόστος συμμετοχής:90€ ανά άτομο, ποσό που συμπεριλαμβάνει και την διατροφή (πρωϊνό, γεύμα, δείπνο).

Για περισσότερες πληροφορίες και δηλώσεις συμμετοχής: Τηλεφωνήστε στο 6974065695 (Παναγιώτης Παρασκευόπουλος) ή στείλτε mail στο pparask802gmail.com, στο οποίο να αναγράφεται το όνομα, ο τόπος κατοικίας σας και κάποιο τηλέφωνο επικοινωνίας.

Από την αποτυχία της κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας στην άμεση δημοκρατία

Του Γιώργου Ν. Οικονόμου*


H νεοελληνική κοινωνία βρίσκεται στα πρόθυρα πλήρους καταρρεύσεως. Έχει καταστεί πλέον εμφανής η αδυναμία του κομματικού πολιτικού συστήματος στο σύνολό του να αποτρέψει την χρεοκοπία. Όχι μόνο διότι αυτό οδήγησε στη σημερινή απελπιστική κατάσταση, αλλά και διότι αυτό οδηγεί σε χειρότερη με την υποδούλωση στο ΔΝΤ και τα «Μνημόνια». Σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες επιβάλλεται να βρεθεί ένας διαφορετικός δρόμος. Για να υπάρξει όμως αυτός πρέπει πρωτίστως να κατανοηθεί στην ουσία της η χρεοκοπία και κυρίως τα αίτια που οδήγησαν σε αυτήν, διότι η κατανόηση αυτή αποτελεί μέρος του ορθού δρόμου προς την έξοδο.

Η ελληνική κρίση είναι βεβαίως οικονομική και έχει διεθνή εξάρτηση (ιδίως ευρωπαϊκή) από τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και διανομής, από τη λειτουργία των χρηματοπιστωτικών μηχανισμών-τραπεζών και από τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Χωρίς να υποτιμούμε τον διεθνή ορίζοντα της ελληνικής κρίσεως και χωρίς να επιμένουμε αποκλειστικώς στις ελληνικές παθογένειες, θα εξετάσουμε εδώ κυρίως τις εσωτερικές αιτίες στις οποίες αυτή οφείλεται, καθώς και τις δυνατότητες που υπάρχουν για πολιτικές δράσεις.

Η πολιτική και κοινωνική παρακμή

Η ελληνική κρίση που έλαβε διαστάσεις χρεοκοπίας, προϋπάρχει της παγκόσμιας. Έχει ξεκινήσει πολύ πριν από το 2008, με πρώτα σημάδια στη δεκαετία του ’80. Το 1985 ο τότε διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Δ. Χαλικιάς προειδοποίησε τον τότε πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου πως η χώρα κινδύνευε με στάση πληρωμών και η κυβέρνηση αναγκάσθηκε να πάρει δάνειο από την τότε ΕΟΚ. Από το 1992 η κατάσταση του χρέους και των ελλειμμάτων εμφανίζεται προβληματική και το ΔΝΤ προειδοποιεί δημοσίως την ελληνική κυβέρνηση. Αυτό επιβεβαιώνεται με την ομολογία του οικονομολόγου και πρώην πρωθυπουργού Α. Παπανδρέου (από τους βασικούς υπεύθυνους της καταστροφής) ότι «αν δεν αφανίσουμε την υπερχρέωση της χώρας θα μας αφανίσει αυτή». Εν συνεχεία, με την εξωπραγματική και παράλογη ανάληψη των Ολυμπιακών αγώνων το 1997 η χώρα εγκλωβίζεται στην αύξηση του δανεισμού και του χρέους. Από το 2001, με την είσοδο της χώρας στην Ευρωζώνη και το ευρώ με ψευδή στοιχεία, τα οικονομικά μεγέθη επιδεινώνονται συνεχώς με κορύφωση την περίοδο 2004-2009 της ολέθριας διακυβέρνησης Καραμανλή Β΄. Τον Ιούνιο του 2009, ο αρμόδιος επίτροπος για τις οικονομικές υποθέσεις Χοακίμ Αλμούνια ανακοίνωσε ενώπιον των υπουργών της Ε.Ε., και προειδοποίησε την ελληνική κυβέρνηση, ότι το έλλειμμα της Ελλάδας στο τέλος του έτους θα υπερέβαινε το 10%, άρα η χώρα βάδιζε προς την πτώχευση.

Η απελπιστική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας ήταν λοιπόν γνωστή στην ιθύνουσα πολιτική και οικονομική τάξη από τη δεκαετία ‘90. Όμως, το κομματοκρατικό σύστημα όχι μόνο δεν μπόρεσε να χειρισθεί την κρίση, αλλά την επιδείνωσε με τη διαφθορά και τις ασυλλόγιστες δαπάνες για τις συντεχνίες, με τις παροχές για τις ανάγκες του πελατειακού συστήματος, με τους ασύστολους διορισμούς στο δημόσιο, τις υπέρογκες στρατιωτικές δαπάνες, την αδυναμία για την πάταξη της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής κ.ά. Η κρίση λοιπόν εκτός από οικονομική, είναι πολιτική και εσωτερική. Την πορεία προς την χρεοκοπία απεργάσθηκαν η οικονομική και πολιτική ολιγαρχία. Την είσοδο της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν την επέβαλε η Γερμανία, η Γαλλία ούτε οι ΗΠΑ, αλλά τα δύο μεγάλα κόμματα και η άρχουσα οικονομική τάξη. Είναι γνωστό ότι ο Κ. Καραμανλής Α΄ πίεζε προς όλες τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις για να κάμψει αρνήσεις και δυσπιστίες. Επί πλέον, η πολιτική και οικονομική ιθύνουσα τάξη θέλησαν και επεδίωξαν από τη δεκαετία του ’90 την είσοδο στην Ευρωζώνη και στο ευρώ - δεν τους εξεβίασε κανείς Ευρωπαίος. Οι ίδιες επίσης ιθύνουσες τάξεις, χωρίς να τις υποχρεώσει κανείς, επέλεξαν από το 1988 ήδη να αναλάβουν την μεγαλομανή και καταστρεπτική Ολυμπιάδα του 2004. Τις επιλογές αυτές στήριξαν επί τριάντα πέντε έτη τα παντοδύναμα ΜΜΕ, η συντριπτική πλειονότητα των διανοουμένων, πανεπιστημιακών, δημοσιογράφων και το 80–85% των ψηφοφόρων, πράγμα που σημαίνει κοινωνική συναίνεση και καθιστά την κρίση κοινωνική.

Ο κοινοβουλευτισμός είναι ολιγαρχία, όχι δημοκρατία


Η χρεοκοπία έχει επομένως συγκεκριμένους ενόχους, είναι τα δύο κόμματα που άσκησαν την εξουσία επί τριάντα πέντε έτη, είναι οι πρωθυπουργοί, οι υπουργοί, oι βουλευτές και λοιποί κρατικοί αξιωματούχοι που έλαβαν τις αποφάσεις, που θέσπισαν νόμους, που χειρίσθηκαν τα χρήματα των φορολογουμένων, δηλαδή που προέβησαν στη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, στη λεηλασία του δημοσίου χώρου, στη διαπλοκή και τη διαφθορά. Κυρίως είναι οι θεσμοί και η δομή του αντιπροσωπευτικού πολιτεύματος που επέτρεψαν την άφρονα πολιτική. Η δομή του είναι αυστηρώς ολιγαρχική: οι ολίγοι λαμβάνουν τις αποφάσεις, θεσπίζουν τους νόμους, ασκούν την εξουσία προς όφελος δικό τους και των ολίγων ισχυρών επιχειρηματιών, των τραπεζών και των ΜΜΕ. Το κομματοκρατικό σύστημα κακώς αποκαλείται δημοκρατία, είναι μία καθαρότατη ολιγαρχία. Ιδίως εν Ελλάδι έλαβε τη μορφή της οικογενειοκρατίας, της φαυλοκρατίας, της μιντιοκρατίας και της κλεπτοκρατίας.
Η κατάσταση αυτή έγινε δυνατή επειδή η οικονομική ελίτ δεν ελέγχεται από την πολιτική εξουσία και η τελευταία δεν ελέγχεται από κανέναν, ούτε καν από τη δικαστική εξουσία. Οι βουλευτές και οι υπουργοί φρόντισαν, εκτός των άλλων προνομίων τους, να εξασφαλίσουν νομοθετικώς και συνταγματικώς την ατιμωρησία τους για την ανομία, την διαφθορά και την ανικανότητά τους. Δεν υπήρξε άλλωστε ποτέ ουδείς κοινωνικός έλεγχος, η κοινωνία απουσίαζε όλα αυτά τα χρόνια από την πολιτική σκηνή.

Τα αδιέξοδα της Αριστεράς και του οικονομισμού


Στη λογική του αντιπροσωπευτικού πολιτεύματος, του κρατισμού και του λαϊκισμού κινήθηκε και η Αριστερά. Συνετέλεσε με τον τρόπο της στην απαξίωση και λεηλάτηση του δημοσίου χώρου, υποστηρίζοντας όλες τις διεκδικήσεις κάθε συντεχνίας, από τους υπαλλήλους της βουλής και των ΔΕΚΟ μέχρι τα μπλόκα των αγροτών και των φορτηγατζήδων. Αντί για τον πολιτικό και ταξικό αγώνα η Αριστερά έθεσε ως ανομολόγητο στόχο της τον αντικρατικό αγώνα, την ιδιοποίηση δηλαδή του δημοσίου χρήματος από τις προνομιούχες συντεχνίες, μέσω του κομματικού συνδικαλισμού. Υποκατέστησε το κεφάλαιο και την ολιγαρχία με το κράτος, με μία πτυχή του κράτους, το δημόσιο ταμείο. Από την άλλη όμως ευνόησε την κρατική διόγκωση και τον κρατισμό, αφού στοιχεία της αριστερής ιδεολογίας είναι οι κρατικοποιήσεις και οι εθνικοποιήσεις, οι οποίες στη λογική της είναι «σοσιαλιστικές» και «αντικαπιταλιστικές» πρακτικές. Ο διεφθαρμένος, παρασιτικός και αποτυχημένος γραφειοκρατικός καπιταλισμός των πρώην κομμουνιστικών κρατών δεν έχει διδάξει τίποτε στην Αριστερά, η οποία παραμένει δέσμια των αφερέγγυων και παρωχημένων ιδεολογιών του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού.

Από την άλλη, στο επείγον και φλέγον ερώτημα «τι κάνουμε;», η Αριστερά προτείνει για την έξοδο από την παρακμή την κατάργηση του Μνημονίου, τη στάση πληρωμών, την αναδιάρθρωση του χρέους, την έξοδο από την ευρωζώνη ή την Ευρωπαϊκή Ένωση, δηλαδή ριζικές αλλαγές χωρίς να εξηγεί ποιος θα τις χειρισθεί. Παραμένει δηλαδή δέσμια του οικονομισμού, ο οποίος έχει αποτύχει παντού όπου εφαρμόσθηκε. Οι οικονομίστικες λύσεις αποκομμένες από την πολιτική, από την ενημέρωση και τη συμμετοχή της κοινωνίας οδηγούν στην αποτυχία. Η Αριστερά προβάλλει επίσης ως πανάκεια την προσφυγή στις εκλογές, τη στιγμή που έχει αποδειχθεί ότι αυτές όχι μόνο δεν λύνουν τα προβλήματα, αλλά επιπλέον τα συγκαλύπτουν και τα επιδεινώνουν.

Η αποτυχία του εθνικισμού

Από τα ΜΜΕ και από συντηρητικές, θεολογικές, εθνικιστικές πλευρές γίνονται εκκλήσεις στο πατριωτικό και εθνικό συναίσθημα, προτείνονται κινήσεις και κυβερνήσεις «εθνικής ενότητας» για «απελευθέρωση» από τους ξένους (την Τρόικα, τους Γερμανούς κ.ά). Ο εθνικισμός έχει οδηγήσει τη χώρα σε αδιέξοδα και καταστροφές. Το πρόβλημα δεν είναι εθνικό, αλλά πολιτικό και ταξικό. Δεν πλήττονται όλοι οι Έλληνες από τα μέτρα, παρά μόνο τα κατώτερα και τα μεσαία στρώματα, ενώ τα ανώτερα ευνοούνται σκανδαλωδώς, λ.χ. οι τράπεζες με τις κολοσσιαίες κρατικές ενισχύσεις, η εργοδοσία με την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και η τεράστια εκκλησιαστική περιουσία που, ακόμη μία φορά, δεν φορολογείται. Δεν υπάρχει «κατοχή» της χώρας από ξένες δυνάμεις, όπως διαδίδεται από τις πλευρές αυτές. Η κατοχή οφείλεται στην εγχώρια πολιτική-οικονομική ολιγαρχία. Η αντίθεση δεν είναι ανάμεσα σε Έλληνες και ξένους, ανάμεσα στις «δυνάμεις του έθνους» και τους ξένους που «μας επιβάλλουν τα μέτρα», αλλά ανάμεσα στην κοινωνία από τη μια και την εγχώρια πολιτική-οικονομική ολιγαρχία από την άλλη. Η σύγκρουση είναι ανάμεσα στα κατώτερα-μεσαία στρώματα από τη μια και την πολιτικο-οικονομική ολιγαρχία από την άλλη.

Επανεφεύρεση της πολιτικής

Κανένα κόμμα, καμία προσωπικότητα, καμία κυβέρνηση εθνικής ενότητας ή τεχνοκρατών και οικονομολόγων δεν μπορεί να δώσει λύση. Ενώπιον αυτού του αδιεξόδου οι λύσεις δεν μπορεί παρά να είναι πολιτικές. Εφόσον η χρεοκοπία οφείλεται σε πολιτικούς λόγους, όπως εξηγήθηκε πιο πάνω, η λύση πρέπει να είναι κυρίως πολιτική. Πρέπει η πολιτική να επανέλθει στο προσκήνιο, να αποκτήσει προτεραιότητα. Πολιτική όχι με την έννοια των εκλογών και των κομμάτων - οι εκλογές δεν μπορούν να φέρουν την αλλαγή του πολιτικού συστήματος που χρειάζεται η κοινωνία, αλλά επιβάλλουν την εναλλαγή στην εξουσία των διεφθαρμένων και ανίκανων να λύσουν τα προβλήματα κομμάτων.
Η πολιτική εννοείται εδώ με την ουσιαστική έννοια, την αμφισβήτηση από την ίδια την κοινωνία των χρεοκοπημένων εξουσιών, των εγκαθιδρυμένων θεσμών, κανόνων και σημασιών. Η πολιτική έχει σχέση με τους πολίτες και όχι με τους επαγγελματίες πολιτικούς, παράγεται από την κινητοποίηση των ανθρώπων που θέλουν να γίνουν πολίτες, δηλαδή να μην είναι ψηφοφόροι, ακροατές, οπαδοί και υπήκοοι, αλλά να συμμετέχουν άμεσα στη λήψη των αποφάσεων, στη θέσπιση των νόμων, στην απονομή του δικαίου και στον ουσιαστικό έλεγχο της εξουσίας. Αυτή είναι και η ουσία της (άμεσης) δημοκρατίας: η συμμετοχή των πολλών στην άσκηση της εξουσίας - ουσία που έχει αλλοιωθεί από την αντιπροσώπευση, τα κόμματα και τους «ειδικούς». Εφόσον οι πολιτικές αποφάσεις αφορούν όλη την κοινωνία πρέπει να λαμβάνονται από όλη την κοινωνία. εφόσον οι νόμοι αφορούν όλους πρέπει να θεσπίζονται από όλους. Δηλαδή, οι αποφάσεις πρέπει να λαμβάνονται από τους πολίτες και όχι από τους πολιτικούς. οι νόμοι να θεσπίζονται από το σύνολο και όχι (απλώς) για το σύνολο. Η δημοκρατική αντίληψη που υποβαστάζει όλα αυτά είναι ότι στα πολιτικά ζητήματα δεν υπάρχουν «ειδικοί» και «επαΐοντες», αλλά όλοι είναι ικανοί και όλοι πρέπει να συμμετέχουν στην εξουσία υπό όλες τις μορφές της. Μόνο η πολιτική με αυτή την έννοια μπορεί να αλλάξει την κατάσταση προς το καλύτερο, προς μία άλλη πορεία προς όφελος των πολλών και όχι των ολίγων.

Αυτοοργάνωση και αυτοπροσδιορισμός

Για να επιτευχθεί αυτό χρειάζεται να υπάρξουν πρωτοβουλίες από τα κάτω, συμμετοχή της κοινωνίας και ανεξαρτησία από τις παραδοσιακές μορφές των αποτυχημένων κομματικών και συνδικαλιστικών ηγεσιών. Η κύρια μορφή και ο βασικός σκοπός των πρωτοβουλιών θα είναι ο αυτοπροδιορισμός από τη βάση και η συλλογική αυτοοργάνωση, που αντιτίθενται και συγκρούονται διαρκώς με τη γραφειοκρατικοποίηση, τους ηγέτες και τα κόμματα. Αυτό δηλαδή που έγινε από τις 25 Μαΐου 2011 στην πλατεία Συντάγματος και στις άλλες πλατείες της χώρας.
Οι συνελεύσεις και οι συζητήσεις στις πλατείες ανέδειξαν μία νέα αντίληψη για την πολιτική, στον αντίποδα της επικρατούσας, και διαμόρφωσαν τα βασικά σημεία της. Οι στόχοι που τέθηκαν εμπράκτως ήταν οι τοπικές και ευρύτερες συνελεύσεις - στις οποίες συζητούνται όλα τα προβλήματα, και εξασφαλίζουν τη γνωριμία και την αλληλεγγύη. επίσης η επαφή και η συνεργασία με άλλες ομάδες και συνελεύσεις. τα τοπικά και ευρύτερα ουσιαστικά δημοψηφίσματα από τα κάτω. Όταν χρειάζεται ορίζονται αιρετές ή κληρωτές επιτροπές, οι οποίες εκφράζουν και εφαρμόζουν τις αποφάσεις της συνέλευσης, είναι υπόλογες στη συνέλευση και ανά πάσα στιγμή ανακλητές από αυτήν. Εφαρμόζεται η κυκλικότητα, η εναλλαγή των ατόμων και η μικρή διάρκεια στη θητεία τους. Οι στόχοι αυτοί αφορούν και στην γενική πολιτική οργάνωση σε εθνικό επίπεδο, και απαιτούν γενναία συνταγματική αλλαγή. Τη στιγμή που, υπό την πίεση της κοινωνικής αντίδρασης και του κινήματος στις πλατείες, το ίδιο το σύστημα προτείνει για τον εξωραϊσμό του μεταρρυθμίσεις, τις οποίες μέχρι σήμερα θεωρούσε αδύνατες, η κοινωνία πρέπει να απαιτήσει τη ριζική και ουσιαστική αλλαγή του συστήματος προς την κατεύθυνση της άμεσης συμμετοχής όλων στη λήψη των αποφάσεων, στη θέσπιση των νόμων, στην απονομή του δικαίου και στον έλεγχο της εξουσίας. Είναι ο μόνος τρόπος να αποκτήσουν το πραγματικό τους νόημα έννοιες όπως «ελευθερία», «ισότητα», «δικαιοσύνη», «συμμετοχή», «κοινωνικός έλεγχος», «κοινό συμφέρον». Μόνο έτσι θα γλιτώσει η κοινωνία από τους καταστροφείς της. Εάν η ίδια η κοινωνία δεν μπορεί να σωθεί από μόνη της δεν μπορεί να τη σώσει κανείς.
Η απουσία της κοινωνίας από την πολιτική συνετέλεσε στην παρακμή και στη χρεοκοπία, διότι άφησε ανεξέλεγκτη την εξουσία. Υπήρχε η εντύπωση πως η αποκλειστική ασχολία με τις ιδιωτικές υποθέσεις και το προσωπικό συμφέρον δεν δημιουργούσε προβλήματα. Η πραγματικότητα απέδειξε το αντίθετο. Μπορεί εμείς να μην ασχολούμαστε με την πολιτική εξουσία, αυτή όμως είναι εκεί, ασχολείται με εμάς. Χρειάζεται λοιπόν να εγκαταλείψουμε τον παλιό κομματικό ή αδιάφορο και α-πολιτικό εαυτό μας και να δράσουμε. Χρειάζεται να αφήσουμε πίσω μας τον παλιό ανίκανο και διεφθαρμένο κομματοκρατικό κόσμο, να εγκαταλείψουμε το αποτυχημένο ολιγαρχικό σύστημα. Για να επιτευχθεί η ουσιαστική συμμετοχή, η άμεση δημοκρατία, χρειάζονται επειγόντως νέες αντιλήψεις και ιδέες, νέοι θεσμοί και νόμοι, νέες διαδικασίες και αξίες. «Σε εποχές αλλαγών, όπως η σημερινή, ό, τι δεν είναι νέο είναι ολέθριο».

*Δρ Φιλοσοφίας
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Πολίτες, αρ. 34



Κυβερνώντας από τα παρασκήνια.

 Η δολοφονία ενός ενοχλητικού κοινοτάρχη.


"Μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια,
αλλά δεν μπορείς να εμποδίσεις την Άνοιξη να ρθει"
Πάμπλο Νερούντα


To απόγεμα της Μεγάλης Δευτέρας του 1986 έξω από το χωριό Πόμπια, στα νότια του νομού Ηρακλείου, το αυτοκίνητο που κινείται αργά στον άδειο και επικίνδυνο επαρχιακό δρόμο αναγκάζεται να σταματήσει όταν σε μία στροφή κάποιοι έχουν πετάξει κλαδιά και πέτρες που κλείνουν τον δρόμο.
Ο οδηγός γνωρίζει καλά την περιοχή, είναι ο πρόεδρος της κοινότητας Πηγαδάκια.
Ανυποψίαστος βγαίνει από το αυτοκίνητο για να δει τι συμβαίνει, όταν δέχεται τον πρώτο πυροβολισμό.
Τραυματισμένος προσπαθεί να καλυφθεί πίσω από το αυτοκίνητο, αλλά ο δολοφόνος πλησιάζει και τον εκτελεί μπροστά στα έντρομα μάτια της οικογένειάς του.

Η δολοφονία του κοινοτάρχη Γιάννη Κουτσάκη, άγνωστη δυστυχώς στους περισσότερους, έβαλε τίτλους τέλους σε μια μακροχρόνια αντιπαράθεση, και είναι χαρακτηριστική για το πως λειτουργεί το παρακράτος στην χώρα μας.
Αλλά ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή.
Το μοναστήρι της Οδηγήτριας κατέχει μεγάλες εκτάσεις, τις οποίες νοικιάζει ή παραχωρεί σε βοσκούς της περιοχής.
Το 1961 ο Νίκος Βαρδινογιάννης, αξιωματικός τότε του πολεμικού ναυτικού, βρίσκεται ξαφνικά ιδιοκτήτης 4.400στρεμμάτων στην συγκεκριμένη περιοχή, μόνο που δεν τα αγοράζει από τον νόμιμο ιδιοκτήτη (την μονή δηλαδή) αλλά από τους βοσκούς ενοικιαστές για ένα κομμάτι ψωμί.
Παρά τις διαμαρτυρίες που έφτασαν τότε μέχρι και το κοινοβούλιο, το σκάνδαλο κουκουλώνεται μια που η οικογένεια διαθέτει ισχυρή πολιτική κάλυψη…

Η συνέχεια στο:  http://jungle-report.blogspot.com/2012/05/h.html

Οι «κακοί» Έλληνες και οι «καλοί» Γερμανοί

«Στα εκατομμύρια λέξεις που έχουν γραφτεί για την κρίση χρέους της Ευρώπης, η Γερμανία παρουσιάζεται συνήθως ως ο υπεύθυνος ενήλικος και η Ελλάδα ως το σκανταλιάρικο παιδί. Σύμφωνα με αυτήν την κλασική αφήγηση της κρίσης, η συνετή Γερμανία είναι απρόθυμη να διασώσει τον επαίτη της Ευρώπης, την Ελλάδα, η οποία δανείστηκε περισσότερα από όσα μπορούσε και τώρα πρέπει να πληρώσει τις συνέπειες.


Οι γερμανικές τράπεζες ήταν το μέσο διευκόλυνσης της Ελλάδας. Κυρίως λόγω των χαλαρών ρυθμίσεων, οι γερμανικές τράπεζες διέθεσαν τεράστια ποσά και έτσι απέκτησαν τα χρόνια πριν από την κρίση τεράστια έκθεση στις περιφερειακές χώρες της Ευρώπης.

Σύμφωνα με στοιχεία της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών (ΤΔΔ), ως τον Δεκέμβριο του 2009 η έκθεση των τραπεζών στην Ελλάδα, στην Ιρλανδία, στην Ιταλία, στην Πορτογαλία και στην Ισπανία έφτανε στα 704 δισ. δολάρια. Ποσό κατά πολύ μεγαλύτερο από το συνολικό άθροισμα των κεφαλαίων τους.

Με λίγα λόγια, δάνεισαν πολύ περισσότερα από όσα μπορούσαν να αντέξουν.

Οταν η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έσπευσαν να διασώσουν τις χειμαζόμενες από την κρίση χώρες, προσέφεραν στις γερμανικές τράπεζες τη δυνατότητα να πάρουν πίσω τα λεφτά τους, σημειώνει το πρακτορείο.

Ουσιαστικά, διέσωσαν τις γερμανικές τράπεζες καθώς και τους φορολογούμενους, οι οποίοι αν δεν αποπληρώνονταν τα δάνεια θα έπρεπε να στηρίξουν αυτές τις τράπεζες. Σε αντίθεση με μεγάλο μέρος της βοήθειας προς την Ελλάδα, η στήριξη στις γερμανικές τράπεζες προσφέρθηκε αυτόματα, ως μια λειτουργία της δομής της νομισματικής ένωσης.

Πως έγινε αυτό

Οταν οι γερμανικές τράπεζες απέσυραν χρήματα από την Ελλάδα, οι άλλες κεντρικές τράπεζες της ευρωζώνης αντιστάθμισαν συλλογικά τις συγκεκριμένες εκροές με δάνεια προς την Κεντρική Τράπεζα της Ελλάδος.

Τα δάνεια αυτά εγγράφηκαν στον ισολογισμό της Bundesbank, της κεντρικής τράπεζας της Γερμανίας, ως απαιτήσεις στην υπόλοιπη ευρωζώνη. Ο μηχανισμός αυτός, σχεδιασμένος για να κρατά σε ισορροπία τους ισολογισμούς της ευρωζώνης, έκανε πιο εύκολη την απόσυρση των γερμανικών ιδρυμάτων από τις θέσεις τους.

Σε αντίθεση με τις απαιτήσεις των ιδιωτικών τραπεζών, οι απαιτήσεις της Bundesbank ήταν εν μέρει μόνο ευθύνη της Γερμανίας. Αν η Ελλάδα αποκήρυσσε το χρέος της, οι απώλειες θα κατανέμονταν μεταξύ όλων των κρατών-μελών της ευρωζώνης, ανάλογα με τη συμμετοχή τους στην ΕΚΤ. Το μερίδιο της Γερμανίας θα ήταν στο 28%, σημειώνουν οι συντάκτες.

Με λίγα λόγια, τα τελευταία δύο χρόνια, μεγάλο μέρος του ρίσκου που βρισκόταν στους ισολογισμούς γερμανικών τραπεζών μεταφέρθηκε στους φορολογούμενους όλης της ευρωζώνης.

Είναι δύσκολο να υπολογιστεί ακριβώς πόσο επωφελήθηκε η Γερμανία από την ευρωπαϊκή της διάσωση.

Μια ένδειξη θα ήταν το ποσό που απέσυραν οι γερμανικές τράπεζες από τις χώρες της ευρωζώνης από την έναρξη της κρίσης. Σύμφωνα με την ΤΔΔ, τράβηξαν 353 δισ. δολάρια από τον Δεκέμβριο του 2009 ως το τέλος του 2011. Μία άλλη ένδειξη θα ήταν η αύξηση των απαιτήσεων της Bundesbank στις υπόλοιπες κεντρικές τράπεζες της ευρωζώνης. Αυτή αντιστοιχεί σε 466 δισ. ευρώ από τον Δεκέμβριο ως τον Απρίλιο του 2012, αλλά περιλαμβάνει και μη Γερμανούς καταθέτες, που μετέφεραν τα χρήματά τους σε γερμανικές τράπεζες.

Στον αντίποδα, η Ελλάδα έλαβε συνολικά 340 δισ. ευρώ σε επίσημα δάνεια για να ανακεφαλαιοποιήσει τις δικές της, για να αντικαταστήσει τα κεφάλαια που έφυγαν στο εξωτερικό, για να αναδιαρθρώσει το χρέος της και να βοηθήσει τις τράπεζες να τα βγάλουν πέρα. Μόνο 15 δισ. ευρώ ήρθαν κατευθείαν από τη Γερμανία. Τα υπόλοιπα προήλθαν από την ΕΚΤ, την ΕΕ και το ΔΝΤ.

Η αλλαγή της χρηματοπιστωτικής έκθεσης της Γερμανίας έχει τεράστια σημασία για τον ηγετικό της ρόλο στην απάντηση της Ευρώπης στην κρίση, διαπιστώνει το Bloomberg View.

«Προτού οι γερμανικές τράπεζες τραβήξουν πίσω τα κεφάλαιά τους, διακινδύνευαν να χάσουν πολλά λεφτά στην περίπτωση που η Ελλάδα έφευγε από το ευρώ. Τώρα οι ζημίες θα επιμεριστούν μεταξύ των φορολογούμενων όλης της ευρωζώνης - ιδίως της Γαλλίας, οι τράπεζες της οποίας έχουν ακόμα πολλά ενεργά δάνεια στην Ελλάδα. Ενδεχομένως, αυτό εννοούν ορισμένοι Γερμανοί αξιωματούχοι όταν λένε ότι η ευρωζώνη είναι καλύτερα προετοιμασμένη για μια ελληνική έξοδο».



Η παράταση των φορολογικών υποχρεώσεων, για να μη δουν οι πολίτες τα χαράτσια πριν τις εκλογές, κοστίζει 1,3 δις ευρώ

Αποκαλυπτικό είναι το τελευταίο δελτίο Τύπου της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εφοριακών, όπου, αντικρούοντας τις κατηγορίες για την υστέρηση των εσόδων που δέχονται οι εφοριακοί από το Υπουργείο Οικονομικών και από τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ, αναρωτιούνται: «Έχουν ευθύνη οι εφοριακοί;».


1. Για την πρωτοφανή ύφεση (για έκτη συνεχή χρονιά) η οποία σίγουρα έχει επιπτώσεις στα έσοδα και στο κλείσιμο επιχειρήσεων που θα συνέβαλλαν στην αύξησή τους;

2. Για τις διαλυμένες φορολογικές υπηρεσίες, που λειτουργούν με μεγάλες ελλείψεις προσωπικού, με προβληματική μηχανοργάνωση, με σημαντικές ελλείψεις υποδομών κλπ ;

3. Για το ότι δεν έχουν αποσταλεί ακόμη, τα ειδοποιητήρια για το ΕΤΑΚ του 2009, ΦΑΠ του 2010 και του 2011; Για το ότι δεν έχει ξεκινήσει η διαδικασία του ΦΑΠ για το 2012; Για το ότι πληρώνει ο κάθε πολίτης χαράτσι στη ΔΕΗ και όσοι απολαμβάνουν τεράστιες περιουσίες, δεν πληρώνουν τον ΦΑΠ που αντιστοιχεί; Είναι αλήθεια ή όχι ότι οι προηγούμενοι φόροι (αθροιστικά) είναι πάνω από 1.300.000.000€

4. Για το ότι ορίστηκε (για πρώτη φορά) σαν καταλυτική ημερομηνία υποβολής δηλώσεων η 15-6-2012; Σχετίζεται με την ημερομηνία των εκλογών στις 6-5-2012; Γιατί δόθηκε παράταση στις δηλώσεις των επιχειρήσεων και των μισθωτών – συνταξιούχων; Για να μην δουν προεκλογικά τα τραγικά εκκαθαριστικά;

5. Για το ότι δεν υπάρχει δίκαιο και σταθερό Φορολογικό Σύστημα που να κατανέμει τους φόρους ανάλογα με την περιουσία του καθενός; Αντί αυτού έχουμε πανσπερμία νόμων που δημιουργούν σύγχυση: είκοσι (20) φορολογικούς νόμους στην προηγούμενη περίοδο της Βουλής, διακόσιες (200) εγκύκλιους το 2010, διακόσιες εξήντα οκτώ (268) το 2011 και ογδόντα έξι (86) το 2012 (μέχρι 6.4.2012)

Ενάντια στον χρυσό θάνατο



Τι είναι το Ανοιχτό Συντονιστικό Θεσσαλονίκης Ενάντια στα Μεταλλεία Χρυσού;



Το Ανοιχτό Συντονιστικό αποτελείται από ομάδες και άτομα που από χρόνια παρακολουθούσαν τις εξελίξεις στη ΒΑ Χαλκιδική και στέκονταν στο πλευρό των κατοίκων που αγωνίζονται ενάντια στην καταστροφή. Επιπλέον, στο Ανοιχτό Συντονιστικό συμμετέχουν και πολλοί/ες που κινητοποιήθηκαν μετά την εισβολή της εταιρείας Eldorado-Ελληνικός Χρυσός στο δάσος των Σκουριών στις 20 Μάρτη 2012, όταν 400 μισθοφόροι της εταιρείας ξυλοκόπησαν κατοίκους της Μεγάλης Παναγίας και κατέστρεψαν το φυλάκιο αγώνα που είχε στηθεί το 2009 από τη λαϊκή συνέλευση του χωριού. Η ιδιότυπη κατοχή του βουνού και το κατασκευασμένο εμφυλιοπολεμικό κλίμα που εδραιώθηκε έκτοτε, κατέδειξαν την ανάγκη για τη συγκρότηση ενός Ανοιχτού Συντονιστικού στη Θεσσαλονίκη για την υποστήριξη και εξάπλωση του αγώνα.

Δεν στεκόμαστε απλά αλληλέγγυοι στους αγωνιζόμενους κατοίκους της ΒΑ Χαλκιδικής, μιλάμε σε πρώτο πρόσωπο γιατί θεωρούμε τον αγώνα ενάντια στα μεταλλεία χρυσού στη Χαλκιδική (αλλά και στο Κιλκίς και στην Αλεξανδρούπολη) και δικό μας αγώνα.

Υιοθετούμε αυτόν τον αγώνα ως δικό μας αγώνα για τρεις λόγους:

▶ για λόγους κοινωνικής αλληλεγγύης σε αυτούς που θα θιγούν πρώτα και άμεσα, δηλαδή στους κατοίκους των περιοχών όπου έχουν εξαγγελθεί τα μεταλλεία,

▶ επειδή οι συνέπειες των μεταλλείων ειδικά της Χαλκιδικής αφορούν άμεσα και εμάς, τους κατοίκους της Θεσσαλονίκης – η ευθεία απόσταση 80 χλμ που χωρίζει την πόλη από τα σχεδιαζόμενα μεταλλεία δεν είναι τίποτα για την αέρια μεταφορά τοξικών ρύπων σε περίπτωση ατυχήματος, ενώ οι δεσμοί των κατοίκων της Θεσσαλονίκης με τη Χαλκιδική είναι τόσο έντονοι ώστε η καταστροφή του υδροφόρου ορίζοντα της Χαλκιδικής και η εναπόθεση τόνων τοξικών στο έδαφός της είναι κάτι που δεν συμβαίνει στην «αυλή μας» αλλά μέσα στο σπίτι μας...

▶ τέλος, γιατί η εξαγγελθείσα «επένδυση» αποτελεί την κατεξοχήν έκφραση του εκβιασμού ενός συστήματος που δεν υπόσχεται πλέον τίποτα αλλά και της καταστροφικότητας που μας υποχρεώνει να αποδεχτούμε προκειμένου να διεκδικήσουμε μια αμφίβολη επιβίωση.

Fast track - γρήγορος δρόμος προς τα πού;

Δεν είναι τυχαίο ότι ενώ η κομπίνα της σκανδαλώδους αγοραπωλησίας στη ΒΑ Χαλκιδική έγινε την περίοδο της ευμάρειας, τότε που δεν θα της έδιναν πολλοί σημασία, η υλοποίηση της κατασκευής των μεταλλείων προωθείται τώρα με την κρίση. Στο πλαίσιο της κρίσης, ο εκβιασμός είναι ξετσίπωτος και μας λέει ότι προκειμένου να επιβιώσουμε πρέπει να αποδεχτούμε επιλογές άμεσα και ολοφάνερα καταστροφικές.

Στην περίπτωση των μεταλλείων ο εκβιασμός προσπαθεί να τερματίσει τη συζήτηση:

– Σε κάποια χρόνια η εταιρεία θα φύγει αφού θα έχει μολύνει τα πάντα...

– Ναι, αλλά εγώ σήμερα είμαι άνεργος, σε δέκα χρόνια ποιος ζει ποιος πεθαίνει...

Ένας ανάλογος εκβιασμός εξαπολύεται σήμερα ενάντια σε όλη την κοινωνία.

Το fast track είναι ένας γρήγορος δρόμος προς το θάνατο, υπό συνθήκες που μέχρι τώρα οι πολυεθνικές επέβαλαν μόνο στο λεγόμενο τρίτο κόσμο.

Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι ότι κάποιοι πολιτικοί είναι λαμόγια και αρπάχτες ή ότι κάποιοι επιχειρηματίες είναι άπληστοι αλλά ότι ο κόσμος όλος και οι ζωές μας κυβερνώνται από την παγκόσμια μαφία του χρήματος, ενός σύγχρονου Μίδα που σκορπά το θάνατο των υπολοίπων αλλά και του ίδιου του του εαυτού, καθώς μετατρέπει σε χρυσό ό,τι αγγίζει.

Στον καπιταλισμό σκάβουμε το λάκο μας – και αυτή τη φορά είναι κυριολεκτικά μια ανοιχτή εξόρυξη...

Εκτός του ότι είναι μπούρδα ότι τα μεταλλεία του χρυσού θα συμβάλουν στην ανάπτυξη, φαινάκη είναι και η ίδια η ανάπτυξη. Η ανάπτυξη άλλωστε μας οδήγησε στη σημερινή καταστροφή...

Τι είναι αυτή η περίφημη ανάπτυξη;

Το πρόβλημα με την καπιταλιστική ανάπτυξη δεν είναι απλά ότι κάποιοι κερδίζουν υπέρογκα ποσά σε βάρος των υπολοίπων, ενώ στο όνομα του κέρδους καταστρέφονται η φύση και το περιβάλλον. Μια βασική συνέπεια είναι επιπλέον ότι κάθε κύκλος ανάπτυξης διαμορφώνει τους όρους για μια πιο άγρια εκμετάλλευση, μέσω της διάλυσης των κοινωνιών, της αποδυνάμωσης των ατόμων και της ολοένα και ισχυρότερης πρόσδεσής τους στο άρμα της μηχανής θανάτου και καταστροφής – του καπιταλισμού. Το αποτέλεσμα της λεγόμενης ανάπτυξης των τελευταίων δεκαετιών ήταν η καταστροφή της διατροφικής αυτονομίας του πληθυσμού, η διάλυση του κοινωνικού ιστού και των αξιών, η κατασκευή επίπλαστων καταναλωτικών αναγκών, η καταστροφή παραγωγικών δομών, η εξάρτηση από τα συμφέροντα των πολυεθνικών και τις αποφάσεις υπερσυγκεντρωτικών δομών εξουσίας, η ομηρεία από τις τράπεζες μέσω του δανεισμού που παρουσιαζόταν ως ειδυλλιακός μονόδρομος.

Αλλά καταστροφή είχαμε και εκεί όπου η μονοδιάστατη αντίληψη έκανε υποτίθεται κερδοφόρες επενδύσεις: από τα σκεπασμένα με τη νεκρική τέφρα του λιγνίτη χωριά γύρω από την Πτολεμαΐδα ως τις επιδοτούμενες καλλιέργειες βαμβακιού που ξέραναν τον θεσσαλικό κάμπο και από τη βιομηχανία του τουρισμού που ρουφάει σαν μαύρη τρύπα οποιαδήποτε άλλη κοινωνική σχέση και παραγωγική δραστηριότητα ως τα χωριά της Χαλκιδικής που δεν έχουν πια πόσιμο νερό καθώς τα διεθνή κυκλώματα εμπορίας απαιτούν εντατική καλλιέργεια και πότισμα των ελαιόδενδρων με σταγόνα – οι παραγωγοί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς αφού διέλυσαν τους συνεταιρισμούς...

Μετά από δεκαετίες ανάπτυξης, το σύστημα δεν προσφέρει πια κανένα όραμα, λέει απλά «ή εμείς ή το χάος». Η ανάπτυξη αποδεικνύεται ένας φαύλος κύκλος που στο τέλος του είμαστε πιο αποδυναμωμένοι από ό,τι στην αρχή του.

Έτσι σήμερα ακούμε ότι ή θα εφαρμόσουμε το μνημόνιο ή δεν θα έχουμε καν τη δυνατότητα να έχουμε ψωμί και ζάχαρη (αφού πλέον τα εισάγουμε), δηλαδή ή θα οπισθοχωρήσουμε 6 δεκαετίες ή θα αποδεχθούμε μια κοινωνία-ζούγκλα, κυριαρχούμενη από τον κοινωνικό κανιβαλισμό, όπου ζητιάνοι θα σκοτώνουν ζητιάνο για 200 ευρώ, όπως έγινε πρόσφατα στη Θεσσαλονίκη...

Σε αυτή την κρίση έρχονται ως «σωτηρία» προτάσεις όπως η κατασκευή των μεταλλείων αλλά και η ιδιωτικοποίηση του νερού της Θεσσαλονίκης ή η κατασκευή εργοστασίων καύσης απορριμμάτων.

Ας δούμε πώς το γιατρικό θρέφει την αρρώστεια...

Από το όραμα της ευμάρειας στον εκβιασμό της κρίσης

Ο κάτοικος της Χαλκιδικής που υποκύπτει στον εκβιασμό φτάνει να ταυτίζει το δικό του συμφέρον με το συμφέρον της Eldorado, του Μπόμπολα και του Πάχτα. Μόνο που το «κέρδος» του μεταλλωρύχου είναι βραχυπρόθεσμο, ενώ κατ’ ουσίαν δουλεύει για τον αδιάκοπο και μακροπρόθεσμο πλουτισμό των «σωτήρων» του. Όμως οι σωτήρες αυτοί δεν πρόκειται ούτε να ζήσουν δίπλα στις χαβούζες, ούτε να πιουν τα τοξικά νερά, ούτε θα καταπλακωθούν ποτέ μέσα στις στοές των ορυχείων... αντίθετα, ως αυθεντικοί τυχοδιώκτες, μόλις η φλέβα του χρυσού στερέψει, θα μαζέψουν τα μπογαλάκια τους, δηλαδή τα κεφάλαια που συσσώρευσαν, και θα προχωρήσουν για νέες περιπέτειες σε μια άλλη εξωτική γωνιά του πλανήτη όπου κάποιοι άλλοι ιθαγενείς τούς περιμένουν για να αυτοεκπληρώσουν την προφητεία της σωτηρίας τους.

Πρόκειται για έναν εκβιασμό που κάνει τους ανθρώπους να αναζητούν απεγνωσμένα ατομικές λύσεις, αδιαφορώντας για τις συνέπειες προς το κοινωνικό σύνολο, συνέπειες που τελικά θα φτάσουν και στους ίδιους.

Από την καλλιέργεια του εγωισμού και την ικανοποίηση επίπλαστων καταναλωτικών αναγκών που κυριαρχούσαν στην εποχή της ευμάρειας, περάσαμε στην εποχή της κρίσης και της αδυναμίας ικανοποίησης στοιχειωδών αναγκών, όπως η υγεία, η διατροφή, η στέγαση, η εκπαίδευση.

Μέσα στην κατάρρευση, δημιουργούνται ανθρωπότυποι που ταυτίζουν τα ατομικά τους συμφέροντα με τα συμφέροντα μιας πολυεθνικής, τα τελευταία μάλιστα βαφτίζονται «εθνικά συμφέροντα». Η διάλυση του κοινωνικού ιστού επιταχύνεται καθώς είδαμε πώς στα χωριά της Χαλκιδικής η εταιρεία προώθησε τη λογική «ο καθένας για την πάρτη του κι ενάντια στους άλλους». Και όταν οι ανθρώπινες σχέσεις διαλύονται, έρχονται τα μμε να κατασκευάσουν μια ψευδοενότητα ενάντια στους αποδιοπομπαίους τράγους, τους μετανάστες.

Σήμερα ζούμε σε περίοδο άνωθεν επιβαλλόμενης «αποανάπτυξης» των δυτικών κοινωνιών. Η ύφεση που κυριαρχεί στον πρώτο κόσμο συμβαδίζει με μια τερατώδη ανάπτυξη στις λεγόμενες αναπτυσσόμενες χώρες. Εκεί κατασκευάζονται τεράστια ρυπογόνα εργοστάσια με πάμφθηνους εργάτες κάτω από συνθήκες δουλείας. Εδώ κατασκευάζονται άνεργοι και οι μετανάστες μετατρέπονται σε ανθρώπους-σκουπίδια, δείχνοντας το δρόμο για τους υπόλοιπους.

Η συνολική υποβάθμιση επιδιώκει να μας κάνει ξανά εκμεταλλεύσιμους, ενώ, με πρόσχημα την κρίση, μεθοδεύεται η αρπαγή των φυσικών πόρων και το πέρασμα των δημόσιων αγαθών στον έλεγχο των πολυεθνικών.

Ειδικά στην περίπτωση των μεταλλείων, μας λένε ότι η γη είναι άχρηστη, ας τη μολύνουμε για να βγάλουμε χρυσό και από τα αποφάγια του καπιταλιστικού συμποσίου θα εξοικονομήσουμε κάποια ψίχουλα για να αγοράσουμε τα αναγκαία για την επιβίωσή μας προϊόντα - που βέβαια θα παράγονται αλλού και θα πλουτίζουν το ίδιο σύμπλεγμα πολυεθνικών το οποίο εδώ θα καταστρέφει τον φυσικό πλούτο για να παράξει τον πλούτο του χρυσού...

Εμπόρευμα χρυσός

Η γη, το νερό, ο αέρας είναι ανεκτίμητα και ανήκουν σε όλους/ες. Ο χρυσός από την άλλη είναι μια αφηρημένη έννοια που ιδιαίτερα σήμερα αποκτά αξία όταν χρησιμοποιείται ως «χρήμα», προκειμένου να εξισορροπήσει το «τρελλό χρήμα», το χρήμα-αέρα που κατασκευάστηκε τις τελευταίες 3 δεκαετίες μέσα από το δανεισμό και τον τζόγο των χρηματιστηρίων. Να σημειώσουμε δε ότι μόνο το 10% των παγκόσμιων εξορυγμένων αποθεμάτων χρυσού αξιοποιείται σε κάποια χρηστική μορφή, ενώ από την άλλη η ποσότητα χρυσού που χρησιμοποιείται ως «χρήμα» στα χρηματιστήρια και στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι 7πλάσια από την πραγματική ποσότητα χρυσού που υπάρχει στον κόσμο.

Συλλογικές λύσεις ενάντια στον καπιταλισμό της καταστροφής

Το σύστημα λέει ότι είμαστε ανίκανοι να πάρουμε αποφάσεις για τις ζωές μας και προκειμένου να βελτιώσουμε την καθημερινότητά μας (λέγανε παλιά) ή απλά να επιβιώσουμε (λένε σήμερα) πρέπει να προσδεθούμε στο δυναμικό κινητήρα του καπιταλισμού ώστε να απολαύσουμε ένα μερίδιο από τα κέρδη της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Σήμερα βρισκόμαστε σε άμυνα. Καθώς ο καπιταλισμός της καταστροφής προωθεί τον κατακερματισμό της κοινωνίας, αυτό που διακυβεύεται είναι τα κοινά και δημόσια αγαθά, τα δικαιώματα και οι αξίες, η δυνατότητα να αντιστεκόμαστε και να οραματιζόμαστε έναν καλύτερο κόσμο για όλους.

Πρέπει να αποκρούσουμε την επίθεση. Να οργανωθούμε με τρόπους που θα προωθούν την άμεση δημοκρατία (όχι ως κενό σύνθημα στις πλατείες ή γαρνιτούρα στις προεκλογικές εξαγγελίες των κομμάτων αλλά ως πραγματικότητα στις σχέσεις μας) και την κοινωνική δικαιοσύνη όχι ως ευημερία που εξασφαλίζεται χάρη στην εκμετάλλευση των άλλων αλλά ως πανανθρώπινη αξία από την οποία δεν υποχωρούμε υπό κανέναν εκβιασμό και για καμμία εξαγορά, για κανένα προνόμιο, για κανένα κήρυγμα μισαλλοδοξίας.

Αν θέλουμε να αγωνιστούμε για ένα άλλο κόσμο πρέπει να αποκρούσουμε την επίθεση η οποία, ως απάντηση στην κρίση που προκάλεσε η καπιταλιστική ανάπτυξη, μας προτείνει νέες καταστροφές που θα εξαφανίσουν ό,τι απέμεινε. Να υπερασπιστούμε τα κοινά αγαθά, να σταματήσουμε τη δράση των μεγα-εταιρειών και των πολιτικών τους υπαλλήλων, τη διάλυση των κοινωνιών, τον εκβιασμό που οδηγεί σε απελπισμένη επιδίωξη της ατομικής διάσωσης και δρομολογεί συγχρόνως το συλλογικό χαμό.

Η κοινωνική αλληλεγγύη, η συλλογική συνείδηση, οι ανθρώπινες αξίες είναι τα όπλα μας. Ας μην ξεχνάμε ότι πριν την εξαθλίωση ήρθε η εξαχρείωση, το «προσεχώς βουλγάρες», οι μεγάλες ιδέες για «αφεντικά των βαλκανίων».

Δεν πρέπει ούτε να υποκύψουμε στον εκβιασμό της κρίσης, ούτε να εναποθέτουμε το μέλλον μας στα χέρια σωτήρων.

Να συναντηθούμε και να συζητήσουμε:

Ποια αγαθά είναι απαραίτητα;

Ποιες αξίες πρέπει να υπερασπιστούμε;

Πώς θα παίρνουμε αποφάσεις;

Πώς θα οργανωθούμε για να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας;

Τρίτη 29 Μαΐου 2012

Ένας χρόνος μετά τη γένεση του Κινήματος των Πλατειών – Προσδοκίες και στόχοι από δω και πέρα…



Περασε ένας χρονος από το αυθορμητο κινημα των πλατειων.

Ενας χρονος που μοιαζει με αιωνα.

Ένα κινημα που οι γκεμπελισκοι των ΜΜΕ και οι νεάτερνταλ των κομματων και όχι μονο το βαφτισαν σκοπιμα κινημα των “αγανακτισμενων” δανειζομενοι τον ορο από το αντιστοιχο κινημα της ισπανιας που ειχε διαφορετικη σημειολογια εκει από ότι εδώ.

Ένα κινημα αντιστασης που για δυομισι μηνες δεχτηκε τη πιο βιαιη επιθεση του καθεστωτος από την πιο αδιστακτη και αρτια εκπαιδευμενη και εξοπλισμενη αστυνομια του κοσμου, μαζι με τους πεμτοφαλαγγιτες της. Από κοντα και τα κομματοσκυλα, τα γκροπουσκουλα, κ.α. βαλθηκαν να το υπονομευσουν, γιατι αμφισβητησε την αποτελεσματικοτητα τους, στους προτεινομενους αγωνες και τις πορειες διαμαρτηριας-περιπατους όπως και τις ιεραρχικες δομες τους.

Ενώ σε πρωτη φαση φανηκε ότι αυτό το κινημα εξανεμιστηκε, οι φωστηρες δεν αντιληφτηκαν ότι αυτό ειχε γεννησει ηδη τους καρπους του. Σε ολη τη χωρα από τις γειτονιες, τους τοπους εργασιας, τους δημους, τις πολεις και τα χωρια το ποπολο αρχισε να αυτοοργανωνεται, να δημιουργει ανοιχτες λαικες συνελευσεις με αμεσοδημοκρατικες διαδικασιες, για την αντιμετωπιση των αμεσων προβληματων που προεκυπταν από τα χαρατσια, την εξαθλιωση, την ανεργια, την ακριβεια, τις αυτοκτονιες , βαζοντας σε πρωτο πλανο την ενεργη αλληλεγγυη και παραλληλα το συντονισμο των αγωνων, εναντια στους τυραννους.

Οσοι βιαστηκαν να χαρακτηρισουν το ετεροκλητο πληθος που συνερευσε κατά εκατομμυρια ως μια συντηρητικη φουσκα που ηξερε μονο να μουντζωνει και να ανεμιζει γαλανολευκες σημαιες και το χειροτερο να αποδωσουν το συνολο του στους ακροδεξιους (Ολοι εμεις που συμμετειχαμε ενεργα και ερχομασταν σε επαφη με το πληθος, γνωριζουμε καλα ότι ναι υπηρξε ένα απειροελαχιστο κομματι ακροδεξιων που απομονωθηκε ή και εκδιωχτηκε. Αλλωστε στα αυθορμητα κινηματα εμφανιζονται όλα τα φρουτα, που επιχειρουν να καρπωθουν καταστασεις. Οσοι δεν το γνωριζουν αυτό είναι ανιστορητοι), αγνοουν ή μαλλον θελουν να αγνοουν ότι η καρδια των πλατειων ηταν οι ανοιχτες αμεσοδημοκρατικες λαικες συνελευσεις, που εθεσαν τα προταγματα της αμεσης δημοκρατιας παντου, της δικαιοσυνης, της αλληλεγγυης, της αυτοοργανωσης, της συλλογικοτητας και της αμφισβητησης των κομματων και των ιεραρχικων στη δομη τους οργανωσεων. Προταγματα που παραμενουν στη ρευστη σημερινη πραγματικοτητα.

Γενικοτερα το ποπολο που απογαλακτιστηκε από τη σχεση εξαρτησης με τα κομματα που μεχρι τοτε στηριζε ακριτα ή ωφελιμιστικα (συνενοχη) απαιτησε τη μη ψηφιση των μνημονιων που του τσακιζαν τη ζωη με αποκορυφωμα τη 12η φλεβαρη οπου η μαζικοτητα και η εκρηκτικοτητα του πληθους πηρε διαστασεις εξεγερσης.

Τι παρατηρουμε σημερα; Ο συριζα καρπωνεται εκλογικα τη μεριδα του λεοντος, ολων αυτων που ηρθαν σε ρηξη με τον εαυτο τους. Αυτό το τεραστιο αλμα, της στροφης μιας συντηρητικης κοινωνιας 80% πλας προς την αριστερα και ειδικα στο συριζα, που στις εκλογες θα σαρωσει, δεν είναι μια λευκη επιταγη και καλα θα κανουν οι ρουληδες, που σε μερικους εχουν παρει τα μυαλα τους αερα, να το λαβουν σοβαρα υπ΄οψιν. Δε θα ηθελα να παραβλεψω ότι η συμμετοχη των συριζαιων στα δρωμενα των δρομων και των πλατειων ηταν ενεργη σε αντιθεση με τους νεατερνταλ, όπως και το αρνητικο γεγονος που επιχειρηθηκε, να υπονομευσουν τις λαικες συνελευσεις που δεν ηταν στα μετρα τους, με τα προταγματα που εθεταν εναντια στην αντιπροσωπευτικη αστικη δημοκρατια της ολιγαρχιας.

Δυστυχως το κινημα των πλατειων δε κατορθωσε να ανατρεψει το καθεστως με πληρη ρηξη, εξεγερση και επανασταση. Πετυχε όμως κατι πολύ σημαντικο, παραλληλα με τις εξεγερσεις στις αραβικες χωρες και το κινημα των πλατειων στην ισπανια. Να ενεργοποιησει κινηματα αμεσοδημοκρατικα σχεδον σε ολες τις ευρωπαικες χωρες, όπως και στις ΗΠΑ, τον καναδα, το ισραηλ και αλλού.

Ετσι ειμαστε αναγκασμενοι να πορευτουμε σ΄αυτή τη φαση αμεσα με πολιτικες διαδικασιες.

Οι εκλογες δεν προκειται να φερουν καμια γενικη ανατροπη. Ακομα και ετσι το καθεστως με την επικουρια των αφεντικων ντοπιων και ξενων θα αντιδρασει λυσσαλεα (πρωτα δειγματα εχουμε αφθονα) για να τσακισει οποιαδηποτε πιθανοτητα να παρει το ποπολο την κατασταση στα χερια του. Δικο μας μελημα (καθηκον θα ελεγα, μα είναι ορος που δε γουσταρω ) είναι με μαζικες διαρκεις κινητοποιησεις ελεγχου και αγωνα να στηριξουμε το συριζα σε ενεργειες που θα εχουν να κανουν με την οικονομικη ανακουφιση του ποπολου, αλλαγη των δομων και του συνταγματος στην κατευθυνση της αμεσης δημοκρατιας. Να μην επιτρεψουμε στους τυχοδιωκτες πολιτικαντηδες που ψαχνουν τετοιες ευκαιριες να τρουπωσουν για να μας κατσικωθουν (όπως καναν οι πασοκοι που από πενητες γιναν πρωταθλητες στη μασα μεχρι σκασμου σε βαρος του ποπολου). Να συμβαλουμε στη τιμωρια αυτων που οδηγησαν το ποπολο στην εξαθλιωση, την ανεργεια και την αυτοκτονια, μια τιμωρια που δε θαναι φυλακιση (να τους ταϊζουμε κιολας;!) μα δημευση της περιουσιας τους και εργασια με 300 ευρω για να ζησουν , όπως θεωρουν ότι μπορουν να ζησουν οι αλλοι, ο λαουτζικος για αυτους.

Να ξερουν ότι θα ειμαστε δίπλα, μα και απεναντυ σε κάθε στραβοπατημα, μεχρι την πληρη ανατροπη που δε θαναι εκλογικη-πολιτικη, για μια κοινωνια της ελευθεριας και της ζωης.

Οποιος καβαλα το καλαμι της εξουσιας ξεχνα και μετατρεπεται σε τυραννο.

Εμεις όμως δε ξεχναμε, μεχρι η εξουσια να παει στον αγυριστο.

http://sxoliastesxwrissynora.wordpress.com/

Αντιφασιστική εκδήλωση στο Βόλο

Επειδή η φτωχοποίηση, η εξαθλίωση και η ανέχεια στην οποία έχει οδηγήσει την πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας η επί 2 χρόνια εφαρμοζόμενη μνημονιακή πολιτική δημιουργεί φαινόμενα κοινωνικού αυτοματισμού, οδηγώντας σε αντιπαράθεση κοινωνικές ομάδες που πλήττονται από την ίδια ακριβώς πολιτική, καθιστώντας εχθρό του αδικημένου τον εξαθλιωμένο, εχθρό του άνεργου τον εργασιακά εκμεταλλευόμενο, εχθρό του πεινασμένου τον μετανάστη,


Επειδή κάτω από τέτοιες ανάλογες συνθήκες είδαμε στην πρόσφατη ευρωπαϊκή ιστορία να αναπτύσσονται φασιστικά κόμματα, να καλλιεργούνται φασιστικές λογικές και να εμφανίζονται φασιστικές πρακτικές που αφού πρώτα στοχοποίησαν, καταδίωξαν και εξόντωσαν κοινωνικές ομάδες στο εσωτερικό των χωρών τους, στη συνέχεια οδήγησαν την ανθρωπότητα στη μαζική καταστροφή ενός παγκόσμιου πολέμου,

Επειδή ο εκφασισμός της ελληνικής κοινωνίας καλλιεργείται συστηματικά, με πρόσφατα παραδείγματα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και την δημόσια διαπόμπευση οροθετικών εκδιδόμενων γυναικών, αλλά και επειδή ο πολιτικός φασισμός -με την εκλογική άνοδο της Χρυσής Αυγής- σηκώνει απειλητικά κεφάλι,

Επειδή στη περιοχή μας, όπου το 1922 έφτασαν οι παππούδες μας πρόσφυγες από την Μικρά Ασία, όπου το 1943 οι ναζί εκτέλεσαν σχεδόν όλο τον ανδρικό πληθυσμό της Δράκειας, όπου μετά τον εμφύλιο οι πατεράδες μας έφευγαν μαζικά μετανάστες στο εξωτερικό, θεωρούμε ντροπή, αλλά ταυτόχρονα και έλλειψη πληροφόρησης, να επιλέγονται αυτοί που υμνούν το ναζισμό και μαχαιρώνουν μετανάστες,

Επειδή πιστεύουμε ότι η πανεπιστημιακή κοινότητα, ειδικά σε εποχές οικονομικής και κοινωνικής κρίσης σαν αυτή που ζούμε, έχει ηθική υποχρέωση να μην περιορίζεται στα εντός των πανεπιστημίων ζητήματα, αλλά να έχει και δημόσια ανοικτή παρέμβαση, ειδικά σε μείζονος σημασίας κοινωνικά ζητήματα,

Συνδιοργανώνουμε Αντιφασιστική εκδήλωση, την Πέμπτη 31/5, από τις 7.30μμ, στην παραλία του Βόλου, έξω από τα παραλιακό συγκρότημα Παπαστράτος του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.


Το πρόγραμμα της ανοικτής δημόσιας εκδήλωσης συμπεριλαμβάνει:

• Συζήτηση

Εισηγητές:

Πολυμέρης Βόγλης, Επίκ. Καθηγητής Πανεπιστήμιου Θεσσαλίας

Σπύρος Μαρκέτος, Επίκ. Καθηγητής Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσ/νίκης

Ρίκι Βαν Μπούσχοτεν, Αναπλ. Καθηγήτρια Πανεπιστήμιου Θεσσαλίας

• Προβολές

Videos με το πραγματικό πρόσωπο της Χρυσής Αυγής

• Συναυλία

Baildsa: γκρουπ που συνδυάζει βαλκανικούς ήχους και τσιγγάνικες μελωδίες με ήχους ska, reggae, rap και punk

Συνδιοργανωτές:

• Ενιαίος Σύλλογος Διδασκόντων Πανεπιστήμιου Θεσσαλίας

• Ενιαίος Σύλλογος Μελών Ειδικού και Εργαστηριακού Διδακτικού Προσωπικού (ΕΕΔΙΠ) Πανεπιστήμιου Θεσσαλίας

• Σύλλογος Μελών Ειδικού Τεχνικού Εργαστηριακού Προσωπικού (ΕΤΕΠ) Πανεπιστήμιου Θεσσαλίας

Υποστηρίζουν:

• Αυτόνομη Συλλογικότητα Πανεπιστήμιου Θεσσαλίας

• Σύλλογος Μεταπτυχιακών Φοιτητών και Υποψήφιων Διδακτόρων ΙΑΚΑ ΠΘ

• Φοιτητικός Σύλλογος ΠΤΔΕ Πανεπιστήμιου Θεσσαλίας



Όχι επειδή μας αρέσει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά επειδή μας αρέσουν τα τσογλάνια που ρίχνουν κλωτσιές στα σάπια.

Από το: http://kartesios.com/?p=85061


Δε θα έγραφα ποτέ «μπράβο Αλέξη», γιατί δεν τον νιώθω και δικό μου άνθρωπο. Αλλά το «Μπράβο Τσίπρα», το λέω εντελώς σοβαρά όπως θα το έλεγα για κάποιον ποδοσφαιριστή που έβαλε ωραίο γκολ σ’ ένα αγώνα ποδοσφαίρου που τον παρακολουθώ επειδή δεν έχω να κάνω κάτι καλύτερο.

Έχω βαρεθεί τα «καλά παιδιά». Τα «υπάκουα παιδιά». Τα «ξενέρωτα παιδιά». Μακάρι χίλιες φορές να αποδειχθεί ότι ο Τσίπρας είναι το τσογλάνι που λένε ότι είναι. Έναν τσόγλανο χρειάζεται αυτή η χώρα.

Τον χρειαζόμαστε για να αναστατώνει τους μαλακοπίτουρες σαν τον Σκανδαλίδη, τον Βενιζέλο και τον Σαμαρά. Βγήκαν οι λουλούδες και οι τριπλοσάγονοι να δηλώσουν τον αποτροπιασμό τους για τους χαρακτηρισμούς Τσίπρα στον Ολάντ «και μάλιστα μέσα στο ίδιο του το σπίτι».

Ξέχασαν όλοι αυτοί οι άθλιοι γυμνοσάλιαγκες που σήμερα μιλούν για «αγενή, αφελή και επικίνδυνο Τσίπρα», ότι επέτρεψαν στον Όλι Ρεν και στον Στρος Καν να μπουν μέσα στο σαλόνι του δικού μας σπιτιού, τη Βουλή, και να μας μιλήσουν με τον πλέον ταπεινωτικό τρόπο.

Ξέχασαν αυτές οι δουλάρες του πολιτικού υποκόσμου ότι έφεραν το ΔΝΤ στην Ευρώπη να δίνει εντολές και να κουμαντάρει καταστάσεις. Ξέχασαν αυτές οι παρθενοπιπίνες ότι άφησαν τους κλητήρες της Τρόικας να μπαινοβγαίνουν στα υπουργεία και να δίνουν διαταγές.

Τότε, ούτε ο Σκανδαλίδης, ούτε ο Σαμαράς, ούτε ο Βενιζέλος ένιωθαν θιγμένοι. Θίχτηκαν επειδή ο Τσίπρας είπε ότι ΙΣΩΣ ο Ολάντ να γίνει Ολαντρέου κι επειδή αποκάλεσε μαντάμ τη Μέρκελ. Σιγά ρε σκλάβες της Αυλής! Η Μέρκελ, όσο και να τη γλείφετε για να σας στηρίξει με τρομοκρατικές δηλώσεις και απειλές εναντίον μας, όλοι ξέρουμε ότι είναι πιο απωθητική κι από βουβωνοκήλη.

Όσο για τον Ολάντ, είναι μια μετριότητα που υπό κανονικές συνθήκες και μπροστά στα μεγέθη πραγματικών ηγετών, μοιάζει με δημαρχούκο μικρής πόλης στη γαλλική επαρχία. Επειδή τους προσκυνάτε εσείς οι κομπλεξάρες, δε σημαίνει ότι θα τους προσκυνήσουμε όλοι.

Ναι, μου αρέσει που ο Τσίπρας ανάγκασε μέχρι και την ψηλολαίμα Λαγκάρντ να χάσει την ψυχραιμία της και να προχωρήσει σε κινδυνολογικές «προειδοποιήσεις» προς τους Έλληνες σχετικά με το τι πρέπει να ψηφίσουν.

Μ’ αρέσει που ο Τζήμερος φαίνεται σα λεκές από ξερατό πάνω σε κουστούμι Armani, μπροστά στον Τσίπρα. Μ’ αρέσει που ο Κουβέλης μοιάζει σαν ο προπάππους του που λέει ιστορίες για τους Βαλκανικούς πολέμους. Μ’ αρέσει που ο Βενιζέλος χάνει την ψυχραιμία του μόλις βλέπει τον Τσίπρα κι ο Σαμαράς επιτέλους ξεβρακώθηκε και ύψωσε όλο το φασιστικό του ανάστημα για να καταλάβουμε όλοι πόσο λίγος είναι σαν αρχηγός και πόσο πουλημένος σαν πολιτικός.

Μακάρι ο Τσίπρας να μη νιώσει πάλι ενοχές επειδή αρέσει στον κόσμο αυτό το γραψαρχίδικο στυλάκι του. Έτσι την πάτησε και την προηγούμενη φορά που συμμαζεύτηκε ως συνταξιούχος μικροαστός όταν τον «κατηγόρησαν» ότι συμφωνούσε με τις δυναμικές αντιδράσεις των αγανακτισμένων πολιτών.

Μακάρι να συνεχίσει μέχρι τις εκλογές και μετά τις εκλογές, έτσι άνετος και ακομπλεξάριστος να παίζει το παιχνίδι με τους δικούς του όρους. Να πηγαίνει στην Ευρώπη και να τον κάνουν ήρωα οι κακόμοιροι ηγετίσκοι αρνούμενοι να τον συναντήσουν. Διότι αν το έκαναν στο Σαμαρά και στο Βενιζέλο θα έδειχναν ότι τους φτύνουν, τους υποτιμούν. Όταν το κάνουν στον Τσίπρα, δείχνουν απλώς το φόβο τους.

Βαρέθηκα να δηλώνω ότι δεν ψηφίζω. Βαρέθηκα να εξηγώ τους λόγους. Δε γουστάρω να μου την πέφτουν οι στρατευμένοι και οι πωρωμένοι. Δε γουστάρω να απολογούμαι σε κανέναν για τους λόγους που «κράζω χωρίς να προτείνω». Τα έχουν προτείνει άλλοι τα όσα πιστεύω και το έχουν κάνει πολύ καλύτερα. Ούτε να χειραγωγήσω θέλω, έστω κι έναν άνθρωπο που με διαβάζει, ούτε να πείσω κάποιον για οτιδήποτε. Μακάρι να μπορούσα να πειστώ εγώ για πολλά πράγματα.

Κι ο Βενιζέλος, ο Σαμαράς, οι κομματικοί τους στρατοί, οι στόκοι κάθε πολιτικοϊδεολογικού χώρου, υπάρχει περίπτωση να με πείσουν για κάτι. Αν συνεχίσουν όλοι μαζί να την πέφτουν στον Τσίπρα, να δείχνουν τόσο έντονα την ενόχλησή τους για την ύπαρξή του, να επιμένουν στις προβοκάτσιες εναντίον του, μπορεί να με πείσουν να πάω να τον ψηφίσω.

Κι αν το κάνω εγώ, σημαίνει ότι θα έχουν πείσει και άλλους να το κάνουν. Όχι επειδή μας αρέσει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά επειδή μας αρέσουν τα τσογλάνια που ρίχνουν κλωτσιές στα σάπια. Δε θέλει και πολύ να γυρίσει το μυαλό του ανθρώπου, ειδικά όταν τον εκνευρίζουν εκείνοι που σιχαίνεται.


                                                                        Ν.Δ.:


Διαβάστε το σκάνδαλο μεγατόνων...Πούλησαν σε μια μέρα όλο το δημόσιο !

Στις 26 Απριλίου 2012 δημοσιεύεται το ΦΕΚ υπ΄αριθμόν Φύλλου 1363 το οποίο μπορείτε να το αναγνώσετε και εσείς στο site του εθνικού Τυπογραφείου.


Ελάχιστες μέρες πριν γίνουν οι εθνικές εκλογές που δεν ανέδειξαν τελικά νικητή οι Υπουργοί: Σαχινίδης, Διαμαντοπούλου, Βορίδης, Παπακωνσταντίνου, Κουτρουμάνης και Γερουλάνος αποφάσισαν να ιδιωτικοποιήσουν ουσιαστικά το δημόσιο στο σύνολό του.

Διαβάστε ως το τέλος για να δείτε και τι ποσά θα χάσει κατ΄ έτος το κράτος πέραν του τεράστιου κοινωνικού κόστους που θα αναλάβουν οι φορολογούμενοι στο:

http://logioshermes.blogspot.de/2012/05/blog-post_2647.html



Η Φιλία και ο Έλεος - Κορνήλιος Καστοριάδης


Θα έβλεπα δύο πολύ σημαντικά στοιχεία, που χαρακτηρίζουν τις διαπροσωπικές σχέσεις στην Ελλάδα και εκφράζονται με τις λέξεις φιλία και έλεος. Ας αρχίσουμε από την πρώτη. Ο Αριστοτέλης, ο οποίος είναι παραδόξως ο κατ’ εξοχήν φιλόσοφος της κλασικής πόλης, θα τη συζητήσει δια μακρών. Έχουμε συνηθίσει, μετά από τους Ρωμαίους, να μεταφράζουμε αυτή τη λέξη ως «amitié» («φιλική σχέση»), καθόλου δόκιμη απόδοση. Η φιλία προέρχεται από το ρήμα φιλώ, που σημαίνει αγαπώ. Όχι αγαπώ ερωτικά, αν και αυτό το νόημα είναι επίσης δυνατό...
Η συνέχεια στο:

Δευτέρα 28 Μαΐου 2012

Ποια δημοκρατία ; Ποια Αριστερά ;

Η πολιτική δεν χωράει στις κάλπες


στον φίλο Γ. Κ.

Η καθεστηκυία πολιτική είναι η τέχνη (ευφημισμός, η απάτη μάλλον) που αποστρέφει τους ανθρώπους από τα πραγματικά προβλήματά τους. Στην υποτίθεται ύψιστη στιγμή της, της έκφρασης του «λαού» (αχ ! αυτή η τόσο εκπορνευμένη λέξη), τη στιγμή της κάλπης, η παραμόρφωση των αποτελεσμάτων είναι αντίστοιχη με την αντιδημοκρατική, σκανδαλωδώς αντιδημοκρατική, μετάπλασή τους για να υπάρξει, δήθεν, δυνατότητα κυβέρνησης.
Μακριά, ατελείωτη, η ιστορία της καλπονοθείας. Αγκαλιάζει μια ολόκληρη ανθρώπινη ζωή. Αν κάποιος ή κάποια ψήψισε για πρώτη φορά, σε ηλικία 21 χρονών, το 1956, θα είναι σήμερα 77 χρονών. Θα έχει ζήσει όλη σχεδόν τη ζωή του μέσα στην κλοπή της ψήφου του, της γνώμης του, της ελπίδας του. Μέσα στη δική του αλλοτρίωση, επιλεγμένη από τον ίδιο σε μεγάλο βαθμό, και την ηθελημένη απαλλοτρίωση της ψήφου του, μέσω των εκλογικών συστημάτων.
Οι εκλογές της 19ης Φεβρουαρίου 1956, οι πρώτες γενικές βουλευτικές εκλογές στις οποίες ψήφισαν και οι γυναίκες, αποτελούν την πιο έκδηλη μορφή παραμόρφωσης του εκλογικού αποτελέσματος. Ένα κόμμα με λιγότερους ψήφους πήρε περισσότερες έδρες στη Βουλή ! Το ίδιο μπορεί να επαναληφθεί στις μέρες μας, αν δεν λυθεί σαφέστατα, μέσα στις λίγες μέρες που μένουν μέχρι τις εκλογές της 17ης Ιουνίου 2012, το ζήτημα που σχετίζεται με το αν ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί ενιαίο κόμμα ή συνασπισμό κομμάτων. Θα επανέλθω στο τέλος.

Για τους επαγγελματίες της πολιτικής, κάθε απόχρωσης, για αυτούς που έχουν τόσο εύκολες όλες τις λέξεις, και για όσους τους ακολουθούν και τους πιστεύουν, όλα αυτά είναι λεπτομέρειες. Για αυτούς, η δημοκρατία μίλησε, ο λαός μίλησε, η Αριστερά νίκησε. Και όμως, η πολιτική παραμένει δεκαετίες τώρα βουβή, όταν την απηχούν οι κάλπες. Μια από τις αιτίες της υπάρχουσας κατάστασης. Όλα τα αίτια έχουν επιστρατευτεί για να ερμηνεύσουν την κατάσταση της νεοελληνικής κοινωνίας, και αποσιωπάται το πιο κρίσιμο, το πολιτικό της καθεστώς, το καθεστώς της αντιπροσωπευτικής διακυβέρνησης.
Η αποφασιστική απόρριψη της καθεστωτικής πολιτικής, η καταγγελία της αντιπροσωπευτικής διακυβέρνησης, και η διεκδίκηση της απόλυτης πολιτικής ισότητας όλων των πολιτών, με στόχο να τεθούν επί τάπητος όλα τα προβλήματα της σημερινής κοινωνίας, δεν αποτελούν πλέον μια στάση εντελώς μειοψηφική. Το έχουν δείξει γεγονότα, και όχι μόνο η άρνηση ενός πολύ σημαντικού μέρους των πολιτών να καταμετρηθούν στην κάλπη. Αλλά, ένας λόγος παραπάνω για να φανεί η γύμνια της επαγγελματοποιημένης πολιτικής είναι να εξετάσουμε τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών και την απίθανα διαστρεβλωτική ανάγνωσή τους από τους άμεσα ενδιαφερομένους.

Θα μείνω σε πολύ γενικές παρατηρήσεις. Θα μιλήσω με βάση τα ίδια τα επίσημα στοιχεία. Κατά πόσο και αυτά ακόμα είναι έγκυρα, κατά πόσο είναι έγκυρος π. χ. ο επίσημος αριθμός των εγγεγραμμένων, αυτό αποτελεί μια άλλη συζήτηση.
Η δημοκρατικότητα του αποτελέσματος είναι ήδη πάρα πολύ προβληματική με βάση τον αριθμό των πολιτών που εκφράστηκαν.
Εγγεγραμμένοι : 9 949 401
Ψήφισαν : 6 476 751
Αυτό απλούστατα σημαίνει ότι
δεν ψήφισαν : 3 472 650.

Το πρόβλημα επιτείνεται από έναν όχι και τόσο ευκαταφρόνητο αριθμό άκυρων και λευκών ψηφοδελτίων. Τα περνάμε στο ντούκου, τελείως απορροφημένοι από το ποδοσφαιρικό κλίμα των τελείως ιδιοτελών αναλύσεων, ποιος νίκησε, ποιος έχασε, ενώ αν τα συγκρίνουμε με κάποια άλλα ψηφοδέλτια θα δούμε ότι δεν είναι τόσο αμελητέα.
Άκυρα : 116 887, 1,80 % των ψηφισάντων. Φαίνεται λίγο απίθανο να υποθέσουμε ότι 2 περίπου στους 100 ψηφοφόρους, δεν ήξεραν τι έκαναν. Η ευλογοφανής άποψη είναι ότι ένας αριθμός σημαντικός αυτών των άκυρων ψηφοδελτίων θέλουν κάτι να πούν και να εκφράσουν.
Λευκά : 35 760, 0,55 % των ψηφισάντων.
Στις εκλογές αυτές πήραν μέρος 31 συνδυασμοί και κάποιοι ανεξάρτητοι υποψήφιοι. Ο άριθμός των άκυρων ψηφοδελτίων είναι στην 12η θέση αν τον συγκρίνουμε με την όλη διάταξη των συνδυασμών, και ο αριθμός των λευκών στην 19η θέση.
Έγκυρα : 6 324 104
Από τους γραμμένους, με βάση τα επίσημα στοιχεία, εκφράστηκαν λοιπόν «εγκύρως» 6 324 104, και δεν λήφθηκαν υπόψη : 3 625 297, δηλαδή το 36,43 % των γραμμένων.

Τι σημαίνει αυτό ; Σημαίνει ότι πάνω από το 1/3 των πολιτών δεν θέλησε να συμμετάσχει σε αυτές τις εκλογές. Αν προσθέσουμε, ή αν τελείως καλοπροαίρετα δεχτούμε αντί για την έκφραση «δεν θέλησε», την έκφραση «δεν μπόρεσε», δεν αλλάζει κάτι σημαντικό ως προς την έκδηλη αντιδημοκρατικότητα του πολιτικού καθεστώτος της αντιπροσωπευτικής διακυβέρνησης. Ποιο είναι αυτό το καθεστώς, που μας μιλά για πολύ κρίσιμες εκλογές, κλπ., κλπ., και την ίδια ώρα δεν δίνει τη δυνατότητα παρά να εκφραστεί μόνο το 63,57 % των γραμμένων ; Πώς είναι δυνατό μια τόσο ισχνή συμμετοχή να δώσει ένα δημοκρατικό αποτέλεσμα, για ποια δημοκρατία μιλάτε ;

Ανοίγω μια μικρή παρένθεση. Όπως είναι γνωστό, στην Ελλάδα δεν ξέρουμε ούτε τον πληθυσμό. Είναι πολύ πιθανό ο αριθμός των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους να είναι φουσκωμένος. Είναι όμως λογικό να πούμε ότι το πολιτικό σώμα της χώρας, αυτό στο οποίο οφείλουμε να προσβλέπουμε για να εκφράζει τη γνώμη του και με βάση αυτή να θεωρούμε τι είναι πλειοψηφικό, τι είναι μειοψηφικό, θα μπορούσε βάσιμα να εκτιμηθεί γύρω στα 9 εκατομμύρια. Όταν εκφράζονται μόνο τα 6 από αυτά, και τα 3 όχι, υπάρχει ολοφάνερα οξύτατο πρόβλημα δημοκρατίας, το πολιτικό καθεστώς είναι βαθύτατα αντιδημοκρατικό. Ήδη. Και τούτο διαρκεί πολλές ανθρώπινες ζωές ήδη. Μέχρι πότε ;

Θα δούμε αμέσως παρακάτω ότι αν συμπεριλάβουμε και τους ψήφους αυτών που εκφράστηκαν αλλά δεν «αντιπροσωπεύονται» στη Βουλή, η αντιδημοκρατικότητα του πολιτικού καθεστώτος γίνεται ανυπόφορη.
Ποιο έκδηλα αντιδημοκρατικά, ποιο έκδηλα προβληματικά, με μια τόσο ισχνή συμμετοχή, γίνονται λοιπόν τα πράγματα όταν περνάμε στο ζήτημα της πολιτικής προτίμησης των ψηφοφόρων. Εκεί πια η πραγματικότητα διαβάζεται, μπροστά στα έκθαμβα μάτια μας, με τον πιο διαστρεβλωτικό, με τον πιο παραμορφωτικό τρόπο, ασύστολα, χυδαία, κυνικά. «Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ».
Θυμίζω ότι θα μείνω σε χοντρικές παρατηρήσεις. Αναρωτιέμαι, πώς είναι δυνατό να γίνεται λόγος για νίκη, υπεροχή, πρωτιά, διεκδίκηση της διακυβέρνησης της χώρας, από πολιτικούς οργανισμούς – δεν ασχολούμαι ακόμα για τις θέσεις τους – οι οποίοι είχαν τη συγκατάθεση του 1/6 των ψηφισάντων.

Ας μπούμε τώρα στις υποτιθέμενες θέσεις. Όλοι, ή οι περισσότεροι, δέχονται ότι, λόγω συγκυρίας, η βασική διαίρεση είναι υπέρ ή κατά των Μνημονίων. Με την πιο καλοπροαίρετη διάθεση, αν συνυπολογίσουμε τις ιδιαίτερες θέσεις από τις οποίες ξεκινά κάθε πολιτικός οργανισμός, και τι ειδικά πρεσβεύει, το δράμα των εκλογών της 6ης Μαΐου 2012 είναι ότι δεν δίνουν σαφή απάντηση σε αυτή την θεωρούμενη ως κρίσιμη διαίρεση. Αυτό δείχνει η αμερόληπτη και ανιδιοτελής ματιά, και καλώ όλους να κάνουν όλες τις δυνατές προσθαφαιρέσεις και όλους τους δυνατούς συνδυασμούς. Τα κόμματα είναι πολλά, οι θέσεις τους δύσκολο να εντοπιστούν, να ξεδιαλυθούν, να παρουσιαστούν, να ενταχτούν σε κατηγορίες. Δεν θέλω να γεμίσω τούτο το κείμενο με κατάστιχα. Δεν θέλω όμως να αποφύγω και τα εντελώς συγκεκριμένα στοιχεία. Πριν δώσω μερικά από αυτά τα στοιχεία, κάνω κάποιες αποσαφηνίσεις.

Οι απόψεις που πρέπει να αναφέρω κάθε φορά είναι πολλές. Ο λόγος είναι ότι έχουν καθιερωθεί κάποια πρότυπα σκέψης και θεωρούνται ορισμένα πράγματα δεδομένα, ενώ δεν είναι καθόλου έτσι. Περιορίζομαι στα αναγκαία.
Μιλούν για τον δικομματισμό και το τέλος του, και όλα τα σχετικά. Μα ο δικομματισμός στην Ελλάδα, από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους μέχρι σήμερα, δεν είναι ο αριθμός δύο, δεν έγκειται στην ύπαρξη δύο κομμάτων. Ο δικομματισμός έγκειται στη θρησκευτική διαίρεση σε δύο στρατόπεδα, ασυμφιλίωτα μάλιστα, του καλού δεξιού χεριού και του κακού αριστερού, ή αντίστροφα. Αν αυτός ο μανιχαϊκός διπολισμός έχει ξεπεραστεί στην ελληνική κοινωνία του σήμερα – κάτι που έχει ως ένα βαθμό γίνει, το φανερώνει και η πολυφωνία των σχημάτων που κατέβηκαν στις εκλογές –, θα το δούμε περισσότερο στο μέλλον.

Αυτοί που θέλουν να ερμηνεύουν πολιτικά την κοινωνία με τους αριθμούς, για να δείξουν το τέλος του δικομματισμού προσθέτουν τα ποσοστά των δύο κομμάτων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, πριν και τώρα, κάνοντας την πιο απολίτικη ταχυδακτυλουργία που θα μπορούσαμε να φανταστούμε. Μα την κυβερνητική εξουσία, το κάθε κόμμα από αυτά τα δύο, μόνο του την κατείχε, κάθε φορά, και μόνο του ήθελε να την ασκεί. Ο δικομματισμός ήταν στην πράξη μονοκομματισμός, και μάλιστα σκληρός. Αυτό άλλωστε έκανε στην ελληνική κοινωνία το περίφημο : οι προνομιούχοι και οι μη προνομιούχοι.

Μίλησα παραπάνω για το δράμα των εκλογών της 6ης Μαΐου 2012. Ο όρος «δράμα» δεν έχει αναγκαστικά μόνο αρνητική χροιά. Με τον μεγάλο αριθμό των συνδυασμών που συμμετείχαν στις εκλογές, με τον αριθμό ψήφων που πήραν οι 24 συνδυασμοί και οι ανεξάρτητοι υποψήφιοι που δεν μπήκαν στη Βουλή, διαφαίνεται καθαρά μια τάση της κοινωνίας προς την πολυχρωμία και την πολυφωνία, την απαγκίστρωση από τα παραδοσιακά σχήματα. Τούτο το στοιχείο είναι πολύ πιο σημαντικό από την δήθεν κατάλυση του δικομματισμού, γιατί είναι στην ουσία άλλο πράγμα. Είναι η κατάρρευση της Νέας Δημοκρατίας και κυρίως του ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή η κατάρρευση των δύο κομμάτων τα οποία μονοκομματικά, εναλλακτικά, μονοπωλούσαν με την περίφημη αυτοδυναμία – ό,τι πιο αντιδημοκρατικό μπορεί να σκεφτεί κανείς – την διακυβέρνηση. Εξού και η προκλητική ονομασία τους «κυβερνητικά κόμματα».

Αυτοί που θριαμβολογούν για το τέλος του δικομματισμού, μπορεί να απογοητευτούν από δύο πλευρές. Πρώτον, να δουν τους πρώην μονομάχους να νέμονται αγκαλιά εις το εξής την κυβέρνηση, δεύτερον, να δούν τους πρώην μονομάχους να έχουν από κοινού έναν άλλον μοναδικό μονομάχο. Οπότε το μαύρο-άσπρο θα γίνει άσπρο-μαύρο.

Δίνω τώρα το εντελώς συγκεκριμένο στοιχείο ότι τα 7 κόμματα που μπήκαν στη Βουλή (έχουν ήδη βγει βέβαια την ώρα που γράφονται τούτες οι γραμμές) πήραν 5 120 526 ψήφους. Τα υπόλοιπα όμως κόμματα πήραν συνολικά 1 203 578 ψήφους. Ο αριθμός αυτός ξεπερνά τον αριθμό ψήφων του λεγόμενου πρώτου κόμματος. Για ποια δημοκρατία μας μιλάτε ; Οι πρώτοι ψήφοι δίνουν 300 έδρες, οι δεύτεροι 0. Δεν είναι μόνο το ληστρικό εκλογικό σύστημα (όπως το αποκάλεσε ένας μετριοπαθής πρώην πολιτικός που έχει ειδικευτεί στις μετεκλογικές αναλύσεις), είναι όλόκληρο το πολιτικό καθεστώς, είναι ολόκληρη η καθεστωτική πολιτική, και όλοι όσοι την υποστηρίζουν και με τη συμμετοχή τους την νομιμοποιούν. Γιατί δεν μιλά κανείς για αυτό το φαινόμενο ; Το «κανείς» είναι σχήμα λόγου, υπερβολή, σύμφωνοι. Γιατί δεν υπάρχει η ευαισθησία, από αυτούς που λένε μάλιστα ότι είναι στην Αριστερά, όχι μόνο να καταγγελθεί ένα φαινόμενο που είναι σκανδαλωδώς αντιδημοκρατικό, αλλά να γίνει κάτι συγκεκριμένο για να μην επαναληφθεί ;

Όπως διαπιστώσαμε, από τους γραμμένους, με βάση τα επίσημα στοιχεία, εκφράστηκαν «εγκύρως» 6 324 104, και δεν λήφθηκαν υπόψη : 3 625 297, δηλαδή το 36,43 % των γραμμένων. Αλλά υπάρχει και συνέχεια. Δεν εκφράζονται καθόλου με «αντιπροσώπους» τους στη Βουλή 1 203 578 ψηφοφόροι, δηλαδή το 19 % των έγκυρων. Η Βουλή «αντιπροσωπεύει» το 51,46 % των γραμμένων, το 79 % αυτών που ψήφισαν, και το 81 % των έγκυρων. Για 4 828 875 πολίτες, οι εκλογές αυτές είναι σαν να μην υπήρξαν. Για ποια δημοκρατία, για ποια Αριστερά, μας μιλάτε ;

Είναι πολύ χαρακτηριστικό για το αντιδημοκρατικό πνεύμα όλων αυτών που έχουν διαλέξει να συμμετέχουν στο πολιτικό σύστημα και να αδιαφορούν έτσι για τα τελείως αντιδημοκρατικά αποτελέσματά του, διατηρώντας όμως τον τίτλο των αντισυστημικών, ότι όλα επιστρατεύονται και όλα γίνονται προϊόν καπηλείας, προκειμένου να γίνει ιδιοποίηση ψήφων που κανείς δεν ξέρει από πού προέρχονται. Γράφτηκε άρθρο με τον τίτλο : «Τι ψήφισαν οι πλατείες ;» Στο ερώτημα αυτό το άρθρο απαντά με την τελευταία του φράση : «Στις εκλογές το πλήθος έγινε λαός και ψήφισε Αριστερά». Για ποια Αριστερά γίνεται λόγος σε αυτό το άρθρο, ο καθείς μπορεί να καταλάβει. Τώρα η Αριστερά έγινε μία, όπως παλιά το Κόμμα ήταν ένα. Οι χιλιάδες που ψήφισαν δυνάμεις της λεγόμενης εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, και οι οποίοι κάποια σχέση θα έχουν με τις πλατείες, σβήνονται από τον χάρτη, όπως τους σβήνει ο εκλογικός νόμος. Οι εκατοντάδες χιλιάδες που δεν ψήφισαν καν, διότι έκαναν τις πλατείες ακριβώς το αντίθετο από τις προεκλογικές πλατείες που ψηφίζουν, από τις κομματικές σημαίες που κυματίζουν, περιφρονούνται ολωσδιόλου. Ούτε πλήθος που ψηφίζει σαν τα δέντρα, ούτε λαός που ο καθείς τον βγάζει όπως θέλει από την κάλπη, οι πολίτες και οι πολίτιδες στο Σύνταγμα, έξω από τη Βουλή, δημιούργησαν έναν δημόσιο χώρο, κατέθεσαν προτάσεις, άνοιξαν συζητήσεις, πήραν αποφάσεις, έδειξαν στην πράξη ότι η άμεση δημοκρατία είναι δυνατή. Οργάνωσαν συλλογικές κινητοποιήσεις για να εκφράσουν την αντίθεσή τους στην ακολουθούμενη πολιτική. Η αντίθεση των μεγάλων διαδηλώσεων στην ακολουθούμενη τα τελευταία χρόνια κυβερνητική πολιτική εκφράζει την αντίθεση ενός μεγάλου τμήματος του πληθυσμού, και δεν περιμέναμε τις εκλογές για να το μάθουμε. Οι πλατείες δεν ψηφίζουν, οι πλατείες είναι οι δημόσιοι χώροι όπου οι πολίτες συναθροίζονται, συγκροτούν γενικές συνελεύσεις, καταθέτουν προτάσεις, διαβουλεύονται, και παίρνουν αποφάσεις επί προτάσεων. Δεν ψηφίζουν πρόσωπα σε ψηφοδέλτια, για να απαλλοτριώσουν τους ίδιους τους εαυτούς τους.

Μας μένουν οι 5 120 526 ψηφοφόροι. Η πράξη τους, όπως και όλων των άλλων, έχει μια μεγάλη σημασία. Ας δούμε, τι θέλησαν να πουν.
Τα δύο «κυβερνητικά κόμματα» που έχουν μονοπωλήσει την κυβερνητική εξουσία, πήραν μαζί : 2 025 583 ψήφους, το 32,03 % των έγκυρων ανθρώπων !

Ας πούμε ότι αυτό είναι το μέτωπο των υπέρ των Μνημονίων.
Για τα υπόλοιπα κόμματα που μπήκαν στη Βουλή, μερικοί θα θεωρούσαν ιεροσυλία να συμψηφιστούν. Ας το κάνουμε μόνο στα χαρτιά.
ΣΥΡΙΖΑ, Ανεξάρτητοι Έλληνες*, ΚΚΕ, Χρυσή Αυγή, ΔΗΜΑΡ, έχουν συνολικά : 3 094 943 ψήφους, 48,93 % των έγκυρων αντιμνημονιακών (;) ανθρώπων.

Δύσκολο, ακόμα και για αυτούς που θέλουν σώνει και καλά να βγάλουν μια πλειοψηφία του δόλιου «ελληνικού λαού» εναντίον των Μνημονίων, με βάση το αποτέλεσμα των εκλογών (για τις εκλογές μιλάμε πάντα, όχι για την πολιτική, αυτή είναι αλλού, αν υπάρχει !), να δεχτούν τον συμψηφισμό τους, τουλάχιστον με την Χρυσή Αυγή. Δεδομένου μάλιστα ότι, μετεκλογικά, η ΔΗΜΑΡ πήρε τις θέσεις που όλοι ξέρουμε (μιλώ για συγκεκριμένη, απτή, συμπεριφορά, και όχι για προεκλογικές διακηρύξεις, έπεα πτερόεντα), μένουν ως καθαρόαιμοι αντιμνημομιακοί οι : ΣΥΡΙΖΑ, Ανεξάρτητοι Έλληνες και ΚΚΕ, που πήραν μαζί : 2 267 933 ψήφους, το 35,86 % των έγκυρων ψηφοδελτίων.

Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, από όσο γνωρίζω, δεν είναι Αριστερά, το ΚΚΕ είναι τόσο Αριστερά που όλοι οι άλλοι είναι δεξιοί, για ποια Αριστερά μιλάτε τότε ;
Δύο παρατηρήσεις εδώ. Η πρώτη και καίρια είναι η εξής : η πρόταση της ΔΗΜΑΡ, που είχε την αποδοχή της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, τι άλλο φανερώνει από το γεγονός ότι είναι δυνατή η σύνθεση της δυσθεώρητης δήθεν αντίθεσης υπέρ ή κατά των Μνημονίων ; Δεύτερη παρατήρηση. Οι αναφορές στους ψήφους των υπολοίπων κομμάτων που δεν μπήκαν στη Βουλή, δεν λύνει όπως ήδη έγραψα το πρόβλημα μιας αποφασιστικής υπεροχής των αντιμνημονιακών δυνάμεων στις κάλπες.

* Διάβασα ότι ο Άρειος Πάγος απαγόρευσε το σύμβολο του συνδυασμού των Τυραννοκτόνων. Πώς δεν είδαν οι σοφοί του ότι το «Ανεξάρτητοι Έλληνες» είναι τελείως υβριστικό. Δηλαδή, οι υπόλοιποι Έλληνες τι είναι, δούλοι ; Μακρινός ο αντίλαλος : «ούτινος δούλοι κέκληνται φωτός ουδ’ υπήκοοι».

Σπεύδω να προσθέσω ότι δεν θέλω να υποβαθμίσω το αποτέλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε να χαλάσω τη χαρά αυτών που τον πιστεύουν, άλλος είναι ο στόχος τούτου του κειμένου. Στόχος του κειμένου είναι να καταδειχτεί για άλλη μια φορά ότι η δημοκρατία δεν υπάρχει στις εκλογές και στο καθεστώς της αντιπροσωπευτικής διακυβέρνησης. Και ότι αυτό που άκριτα υπερτονίζεται ως θετικό στοιχείο στο αποτέλεσμα αυτών των εκλογών, δηλαδή ότι αναδεικνύεται η Αριστερά, δεν είναι παρά η ανάδειξη μιας καθεστηκυίας αριστεράς, στα πλαίσια της καθεστηκυίας πολιτικής και της καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων.

Στα πλαίσια αυτής της καθεστηκυίας πολιτικής, και της κατάδειξης του αντιδημοκρατικού χαρακτήρα της, δύο ακόμα ερωτήματα τίθενται μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου 2012 και την προοπτική των νέων εκλογών της 17ης Ιουνίου 2012. Το πρώτο ερώτημα είναι γιατί η εκλεγείσα Βουλή δεν σκέφτηκε, με βάση την κρισιμότητα της κατάστασης, να κάνει μία μόνο πράξη : την ψήφιση της απλούστατης αναλογικής, χωρίς κανέναν περιορισμό εισόδου στη Βουλή με κριτήριο ένα ελάχιστο ποσοστό. Το δεύτερο ερώτημα είναι το ζήτημα που σχετίζεται με το αν ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί ενιαίο κόμμα ή συνασπισμό κομμάτων. Στην περίπτωση που έρθει πρώτο κόμμα, και δεν πάρει το πριμ των εδρών θεωρούμενος ως συνδυασμός, τότε στην αντιδημοκρατικότητα προστίθεται η ανωμαλία και η πρόκληση. Και εδώ όμως, η ευθύνη είναι όλων. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα όφειλε να δηλώσει ότι αρνείται να επωφεληθεί από αυτή την άκρως αντιδημοκρατική διάταξη και να έχει κάνει τα πάντα για να την αλλάξει.

Οι εκλογές της 6ης Μαΐου 2012 έδειξαν ότι χωρίς σύνθεση δεν είναι δυνατό να υπάρξει κυβέρνηση. Ποια θα είναι η σύνθεση αυτή, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει. Η συμμετοχή, με βαρύνοντα μάλιστα ρόλο, της Αριστεράς σε μια τέτοια κυβερνητική σύνθεση, δεν θέτει απολύτως κανένα πρόβλημα για τη συνέχεια της καθεστηκυίας πολιτικής.
Για την πολιτική που αμφισβητεί το υπάρχον πολιτικό καθεστώς, η δημοκρατία αποτελεί θεμελιώδη αξία. Επειδή είναι έργο των πολιτών, και όχι εκλογέων ή ψηφοφόρων, η πολιτική αυτή δεν χωράει στις κάλπες, ούτε στις κάλπικες διαιρέσεις καλού-κακού, αριστεράς-δεξιάς. Προβάλλει αξίες : ελευθερία, ισότητα, αλληλεγγύη, δικαιοσύνη, εγκοσμιότητα, σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης ζωής.

Όπως ανέφερα και στην αρχή, το πολιτικό καθεστώς της αντιπροσωπευτικής διακυβέρνησης αποτελεί θεμελιώδες στοιχείο της νεοελληνικής κακοδαιμονίας. Αν δεν υπάρξει δημοκρατικό πολιτικό καθεστώς, δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε έναν ουσιαστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Έξω από το υπάρχον πολιτικό καθεστώς, πράγματα πολλά να κάνουμε έχουμε. Εδώ και τώρα. Κάνουμε, και γίνονται πολλά πράγματα. Οφείλουμε όμως να υπογραμμίζουμε κάθε στιγμή ότι χωρίς τη δημοκρατία, μια δημοκρατική κουλτούρα, μια δημοκρατική παιδεία, ένα δημοκρατικό ήθος, θα διαιωνίζεται η ίδια κατάσταση πραγμάτων. Η απαγκίστρωση από την καθεστηκυία πολιτική και τα καθεστωτικά κόμματα, όποιο χρώμα κι αν έχουν, όποια σημαία κι αν κυματίζουν, αποτελεί το πρώτο βήμα προς τη χειραφέτηση και την αυτονομία του καθενός μας.

νίκος ηλιόπουλος

Παρίσι, 25 Μαΐου 2012

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΚΑΙ ΨΗΦΕΙΣΤΕ ΑΝ ΣΥΜΦΩΝΕΙΤΕ

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΣΤΟΥΣ ΑΡΧΗΓΟΥΣ ΚΟΜΜΑΤΩΝ


Αξιότιμοι αρχηγοί των κομμάτων

Ενόψει των κρίσιμων επαναληπτικών εκλογών της χώρα μας, θα θέλαμε να εκφράσουμε την απαίτησή μας να τοποθετηθείτε ειλικρινά και ξεκάθαρα χωρίς υπεκφυγές και απαντήσεις που υποτιμούν την νοημοσύνη μας, επάνω στο πολύ σοβαρό θέμα των χημικών αεροψεκασμών, ένα φαινόμενο που απασχολεί και ανησυχεί ιδιαίτερα, εκατοντάδες χιλιάδες υποψήφιους ψηφοφόρους σας.
Η δική σας τοποθέτηση είναι σημαντικότατη για εμάς, γιατί βάσει αυτής θα διαμορφώσουμε σαφή εικόνα ως προς την απόφαση της ψήφου μας, σε μια χρονική στιγμή υψίστης ιστορικής σημασίας για το έθνος μας, την ανεξαρτησία του, την ελευθερία μας !

Εκτός από το θέμα της εφαρμογής του μνημονίου και όλα τα υπόλοιπα επιτακτικά και πιεστικά ζητήματα που μας ταλανίζουν τόσο καιρό εμάς τους Έλληνες ,το θέμα των χημικών αεροψεκασμών ,είναι ένα κορυφαίο ζήτημα που άπτεται όχι μόνο της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας μας, αλλά και αυτής της ίδιας της ζωής μας ιδιαίτερα της ακριβής ζωής των παιδιών σας αλλά και των δικών μας παιδιών!

Διαπιστώνουμε τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα τον τελευταίο της εφαρμογής του μνημονίου η χώρα μας να βάλετε καθημερινά από αεροπλάνα που ψεκάζουν χημικές ουσίες, οι οποίες σε λίγα λεπτά καταστρέφουν το χαρακτηριστικό γαλάζιο του ουρανού της πατρίδας μας, μετατρέποντάς το σε θολό άσπρο, επιφέροντας πολλές φορές ραγδαία επιδείνωση του καιρού είτε με υπερβολική άνοδο της θερμοκρασίας είτε με πτώση αυτής, αταίριαστη και αφύσικη με τον καιρό που τόσα χρόνια είχαμε συνηθίσει, συνοδευόμενη με ακραία καιρικά φαινόμενα!!

Πολλοί επιστήμονες παγκόσμια έχουν ασχοληθεί με το θέμα, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου για τις επιπτώσεις αυτών στην ανθρώπινη υγεία. Οι συνέπειες δηλώνουν σωρευτικές, επέρχονται με τον καιρό, με την σταδιακή αποδυνάμωση του ανοσοποιητικού μας συστήματος, αλλά εξίσου καταστροφικές και για ολόκληρο το περιβάλλον. Οι ισχυρισμοί ότι οι αεροψεκασμοί πραγματοποιούνται με πρόσχημα τον περιορισμό του φαινομένου του θερμοκηπίου καταρρίπτονται με πολλά επιχειρήματα, μελέτες και υλικό που έχουμε στην κατοχή μας, το οποίο αποδεικνύει το αντίθετο και πως εξυπηρετούν πολιτικές, κοινωνικές γεωπολιτικές και άλλες σκοπιμότητες.

Η απόδειξη ύπαρξης του στρατιωτικού συστήματος H.A.A.R.P. προυπόθεση για την λειτουργία του οποίου αποτελούν οι χημικοί αεροψεκασμοί ,συνιστά σοβαρότατη απειλή για το περιβάλλον, με ανυπολόγιστες επιπτώσεις στην ανθρώπινη ζωή,αφού έχει την ικανότητα να παρέμβει στη διαμόρφωση του κλίματος, να επεμβαίνει στο εσωτερικό της γης δημιουργώντας ακομη και σεισμούς βάσει προγράμματος.

Οι έρευνες που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια από την παγκόσμια κοινότητα (στην οποία περιλάμβάνονται και πολλοί επιστήμονες) που αντιτίθεται στους χημικούς αρεοψεκασμούς και σε οπλικά συστήματα όπως το H.A.A.R.P. δείχνουν ότι η απειλή δεν αφορά μόνο στο περιβάλλον και την υγεία μας αλλά και την Εθνική κυριαρχία. Τα συστήματα αυτά έχουν τη δυνατότητα όχι μόνο να χειραγωγούν τον καιρό κατά βούληση, αλλά να ενεργοποιούν ηφαίστεια, να προκαλούν σεισμούς ακόμη και τσουνάμι. Έχουμε άπειρα στοιχεία και παραδείγματα για όλα αυτά που μπορούν να τεκμηριώσουν τις θέσεις μας. Κρυμμένοι καλά πίσω από την προπαγάνδα/τρομοκρατία της Κλιματικής Αλλαγής, τον τελευταίο καιρό βλέπουμε ακραία φαινόμενα σ' όλον τον κόσμο που αποτελούν όχι μόνο απειλή για λαούς και περιβάλλον αλλά και μέσον εκβιασμού. «'Ελέγχοντας την τροφή, ελέγχεις λαούς» είχε πει τη δεκαετία '70 ο Χ. Κίσσινγκερ ενώ ταυτόχρονα ο Μπρεζίνσκι δήλωνε στο σύγγραμμά του "Between two Ages" «'...όσο ενοχλητικό κι αν είναι για κάποιους η χρησιμοποίηση του περιβάλλοντος για την χειραγώγηση προς εθνικό όφελος, η τεχνολογία που θα μας επιτρέπει μια τέτοια δυνατότητα θα εξελιχθεί στις επόμενες δεκαετίες...'»

Με αγωνία λοιπόν παρατηρούμε ότι αυτή η τεχνολογία όντως έχει εξελιχθεί, και ήδη εφαρμόζεται με εξαιρετικά δυσοίωνες προβλέψεις για το αύριο. Οι δυο τελευταίοι σεισμοί στις γειτονικές μας χώρες Ιταλία και Βουλγαρία μας κάνουν ιδιαίτερα ανήσυχους, καθώς πια κανείς δεν γνωρίζει πότε κάποιο από τα 'ακραία' φαινόμενα είναι δημιούργημα της φύσης ή βίαιης επέμβασης αυτής της τεχνολογίας πάνω σ' αυτήν.

Ως πολίτες της Ελλάδας απαιτούμε να πληροφορηθούμε όλη την αλήθεια.
Δε δεχόμαστε να γίνουμε πειραματόζωα σε ένα πείραμα με αβέβαιες επιπτώσεις σε ολόκληρο τον πλανήτη.

1.Ζητούμε να πάρετε θέση ΟΛΑ τα κόμματα πάνω στο θέμα αυτό προεκλογικά και πως προτίθεστε να το αντιμετωπίσετε.

2 Να δηλώσετε αν συμμετέχοντας στην επερχόμενη κυβέρνηση είστε διατεθειμένοι να συνεχίσετε την εμπλοκή και συμμετοχή της πατρίδας μας σε τέτοιου είδους προγράμματα.

3.Να υπάρξει εκτενή ενημέρωση των πολιτών και να γίνει έρευνα και μελέτες για την αξιολόγηση της ήδη υπάρχουσας ζημιάς που έχει υποστεί τόσο το φυσικό περιβάλλον όσο και η ανθρώπινη υγεία.

4.Να γίνει πλήρης αξιολόγηση και αποτίμηση του συνολικού κόστους όλων αυτών των προγραμμάτων τόσο από οικονομικής πλευράς όσο και από πλευράς ζημίας σε ανθρώπινο κεφάλαιο και όλου του οικοσυστήματος.

Προειδοποιούμε ότι κάθε προσπάθεια από μέρους σας, αποσιώπησης και διακωμώδησης του ζητήματος αυτού, σας καθιστά αυτόματα στην συνείδησή μας συνυπεύθυνους ΚΑΙ συνένοχους.

Η Κίνηση Ενάντια στους Χημικούς Αεροψεκασμούς που απαρτίζεται από χιλιάδες μέλη σε όλη την Ελλάδα, αποφασίζει ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ να επιλέξει κόμμα προς ψήφιση βάσει των θέσεων, απαντήσεων και δεσμεύσεων που θα δοθούν πάνω σ' αυτό το τεράστιο θέμα.Αποτελεί για όλους εμάς υψίστης σημασίας και προτεραιότητας ζήτημα, αφού άπτεται της υγείας του περιβάλλοντος αλλά και αυτής της Εθνική μας κυριαρχίας.

Σε αναμονή των θέσεων σας,
Μετά τιμής

Πανελλήνια Κίνηση Κατά των Χημικών Αεροψεκασμών

Παραθέτουμε συλλογή υπογραφών με την απαίτησή μας να διεξαχθεί εισαγγελική έρευνα για τους ψεκασμούς αεροσκαφών:

http://www.gopetition.com/petition/43857.html



Το εκπαιδευτικό μας σύστημα

Από μια φίλη εκπαιδευτικό:

τελειώνοντας για σήμερα τη διόρθωση γραπτών....μια χαρά μου ταίριαξε η εικόνα...καληνύχτα




Τι κάνουμε στα παιδιά;
Του Γιάννη Χλιουνάκη*

«Έκατσε η στραβή» και φέτος στις Πανελλήνιες. Πλήθος οι οργισμένες διαμαρτυρίες από αγχωμένους μαθητές και αναστατωμένους γονείς. Σε αδιέξοδο οι βαθμολογητές, αμήχανο το υπουργείο. Μπάχαλο!... Για πολλοστή φορά ο βασιλιάς φανερώνεται γυμνός. Το «αδιάβλητο» σύστημα αποδεικνύεται διάτρητο.
Τα λάθη της ΚΕΕ είναι βέβαια καταφανή. Όμως θα ήταν μέγιστη αφέλεια και εθελοτυφλία ο καταλογισμός σε αυτήν της βασικής ενοχής. Δεν υπάρχουν «σωστά» θέματα για εξετάσεις σαν αυτές στις οποίες σέρνονται τα παιδιά μας. Ασφαλώς, στις όποιες εξετάσεις, είναι ανεπίτρεπτα τα «επιστημονικά λάθη» στα θέματα –πόσο σοβαρά και καθοριστικά ήταν αυτά στη φετεινή Φυσική ομολογώ ότι δεν γνωρίζω. Όμως, θέματα κατάλληλα για να κρίνουν ποιος θα σπουδάσει τι και πού, στο πλαίσιο μάλιστα μιας τρίωρης εξέτασης, είναι σίγουρο ότι δεν μπορούν να υπάρχουν. «Ευκολότερα» είτε «δυσκολότερα» θέματα δίνουν βέβαια τη δυνατότητα για κραυγές και θρήνους περί «σφαγής των υποψηφίων» τη στιγμή που η πραγματική σφαγή των μορφωτικών και επαγγελματικών προοπτικών της νεολαίας συντελείται, χωρίς λάθη, ανελλιπώς.

Όλα τούτα είναι βέβαια κοινοί τόποι για όλους εκείνους που, χωρίς να εθελοτυφλούν, ζουν τον αγώνα και την αγωνία του Σχολείου. Όλοι γνωρίζουμε άριστα τις ολέθριες συνέπειες του συγκεκριμένου εξεταστικού συστήματος. Η τρομακτική οικονομική αιμορραγία των οικογενειών είναι η λιγότερο οδυνηρή από αυτές και η μόνη μετρήσιμη. Πώς να μετρήσεις όμως τη ζημιά από την αποσάθρωση του σχολείου, από την επίμονη και συστηματική προσπάθεια να μετατραπεί το εφηβικό μυαλό σε κουτί σκόρπιων και ασύνδετων «πληροφόριών» με τη συνακόλουθη εξόντωση της κριτικής και συνθετικής σκέψης; Πώς να μετρήσεις τις συνέπειες της βίαιης αποστέρησης από δεκαεξάχρονα –και συχνά μικρότερα- παιδιά αυτού που περισσότερο απ’ όλα έχουν ανάγκη, του ελεύθερου χρόνου; Τέλος, πώς θα υπολογίσεις το ψυχολογικό κόστος, τι σημαίνουν όλα αυτά για το συγκεκριμένο παιδί, για τη Σ, για τη Β, για τον Κ, για τόσα και τόσα παιδιά που βιώνουν τον εφιάλτη μιας «αποτυχίας» που δεν είναι δική τους;

«Ξέρετε, εμείς ό,τι δίνουμε το μισούμε. Ό,τι δεν δίνουμε το κάνουμε delete». Αυτή η απαράμιλλη σε περιεκτικότητα και λακωνικότητα περιγραφή του συνολικού συστήματος δόθηκε στον γράφοντα από μαθητή –μόνο ένα παιδί θα μπορούσε! Τι άλλο να προσθέσει κανείς;

Όμως –το είπαμε ήδη- όλα τα παραπάνω είναι κοινοτοπίες. Όλοι συμφωνούν, ανώτεροι και κατώτεροι, υπουργοί και «ειδικοί», δάσκαλοι και γονείς
Γιατί λοιπόν μένουμε στα ίδια; Γιατί η συζήτηση, οι προτάσεις, τα «σχέδια» μονίμως ανακυκλώνουν τριτεύουσας (το λιγότερο) σημασίας αλλαγές –τέσσερα ή έξι μαθήματα κ.λπ. Γιατί, πολύ περισσότερο, τα ήδη γνωστά «σχέδια» των απερχόμενων (και των ερχόμενων;) κυβερνητών φέρνουν βαθύτερα μέσα στο σχολείο τον εξεταστικό Μινώταυρο; (πανελλαδικές και στη Β΄ Λυκείου κ. λπ.)

Σίγουρα κάθε απάντηση στο ερώτημα αυτό φέρνει σε πρώτο πλάνο τα ουσιαστικά προτάγματα των κυρίαρχων πολιτικών, τους ομολογημένους και ανομολόγητους μόνιμους στόχους των. Ο γράφων δεν είναι, ελπίζει, αφελής. Έχει ακούσει για το «σχολείο της αγοράς», για τους «δια βίου απασχολήσιμους» εργαζόμενους, για τη νέα σχέση εκπαίδευσης και κατάρτισης. Τούτο το μικρό κείμενο όμως θα τα παρακάμψει –αν είναι δυνατόν- όλα αυτά αυτοπεριοριζόμενο στη «στενή» περιοχή του εξεταστικού , για ορισμένες –νομίζουμε σημαντικές- επισημάνσεις.

Η διαιώνιση ενός τέτοιου παραλογισμού είναι, πέρα από όλα τα άλλα, μια χαρακτηριστικότατη μαρτυρία για το πνεύμα με το οποίο μια ολόκληρη κοινωνία αντιμετωπίζει, για δεκαετίες, τα σοβαρότερα από τα προβλήματά της, «σπρώχνοντας τα κάτω από το χαλί», αναζητώντας τη «βολική» λύση (για ποιους;), βαδίζοντας σταθερά στο δρόμο της επανάπαυσης και του κομφορμισμού. Το σύστημα αυτό «βόλεψε» και εξακολουθεί να «βολεύει» ακόμη σήμερα μ’ όλη την πανθομολογούμενη χρεοκοπία του. Σανίδα επιβίωσης για πάρα πολλούς, μέσο πλουτισμού για αρκετούς άλλους, οι Πανελλήνιες Εξετάσεις έφτασαν να γίνουν το υπέρτατο μέτρο επαγγελματικής καταξίωσης για τους εκπαιδευτικούς, μέσα σε ένα δημόσιο σχολείο που αντιλαμβάνεται ως υπέρτατο στόχο του την αναγνώρισή του ως καλού φροντιστήριου –στόχος, φευ, ανέφικτος.

Όμως το «βαρύ χαρτί» του συγκεκριμένου συστήματος δεν είναι βέβαια οι (παρα)οικονομικές και άλλες λειτουργίες του αλλά η νομιμοποιητική – ιδεολογική αποτελεσματικότητά του. Αναφερόμαστε βέβαια στο περίφημο αδιάβλητο, τόσο βολικό για τους εκάστοτε κυβερνώντες που κρατούν στα χέρια τους μια πραγματικά καυτή πατάτα και βέβαια δε θέλουν να τσουρουφλιστούν. Είναι ακριβώς αυτό το στοιχείο που μετατρέπει μια λάμια σε ιερή αγελάδα, άξια για το μεγαλύτερο σεβασμό ως «το μόνο θεσμό που παραμένει όρθιος στην ελληνική κοινωνία». Η φράση ανήκει –δυστυχώς- σε συνδικαλιστή εκπαιδευτικό και είναι χαρακτηριστική των εμπεδωμένων νοοτροπιών.

Αυτονόητο είναι ότι η εξασφάλιση της γνησιότητας μιας εξεταστικής διαδικασίας είναι σημαντικότατο ζήτημα, είναι μια απαρέγκλιτη σε κάθε περίπτωση υποχρέωση της πολιτείας. Όμως η υπεράσπιση, χάριν της γνησιότητας και μόνο, ενός πανολέθριου συστήματος, το οποίο υποχρεώνει δεκαεπτάχρονα παιδιά σε ένα ανταγωνισμό ζωής και θανάτου, με κλειστό αριθμό επιτυχόντων είναι άλλο ζήτημα. Η απομάκρυνση κάθε εξεταστικής διαδικασίας τέτοιου είδους από την ακτίνα του Λυκείου είναι πρωταρχική προϋπόθεση οποιασδήποτε ανορθωτικής εκπαιδευτικής πολιτικής.

Στο σημερινό ορίζοντα της κατάστασης πραγμάτων θα ήταν βέβαια πολύ δύσκολο να φανταστεί κανείς μια πραγματικά ελεύθερη πρόσβαση στο Πανεπιστήμιο, με μοναδικό προαπαιτούμενο το απολυτήριο Λυκείου. Αν όμως κάποιες εξετάσεις είναι, ακόμα, απαραίτητες για την πρόσβαση σε ορισμένες πανεπιστημιακές σχολές, τότε σίγουρα οι εξετάσεις αυτές το μόνο για το οποίο θα πρέπει να αποφασίζουν θα είναι αν ο συγκεκριμένος υποψήφιος κατέχει ή όχι τον ελάχιστο εκείνο γνωστικό εξοπλισμό που απαιτούν οι σπουδές στο συγκεκριμένο πεδίο. Αναφερόμαστε δηλαδή σε μια εξεταστική διαδικασία παρόμοια μ’ εκείνη που συναντάμε κατά την απόκτηση των διάφορων τίτλων γλωσσομάθειας. Χωρίς κλειστό αριθμό επιτυχόντων, χωρίς ανταγωνιστικό χαρακτήρα και βέβαια με θέματα σε επαφή με ό,τι πραγματικά διδάσκεται (ή μπορεί να διδαχθεί) σε μια μέση σχολική τάξη. Όλα τα περαιτέρω (δηλαδή ποιος θα σπουδάσει τι και πού) δεν μπορεί να αποφασίζονται στο πλαίσιο του Λυκείου, αλλά σε μια μεταγενέστερη φάση της ζωής και της πνευματικής εξέλιξης του νέου ανθρώπου, οπωσδήποτε μέσα στην Ανώτατη Εκπαίδευση.

Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια; Η χώρα αγωνιά ακυβέρνητη, στη μέγγενη ανελέητων δανειστών, με περισσότερους από ένα εκατομμύριο ανέργους, με την απειλή της άτακτης χρεωκοπίας… Τι λέμε τώρα;
Λοιπόν ακριβώς τώρα είναι η καταλληλότερη στιγμή, πιστεύουμε, να τεθεί αυτό το ζήτημα, μαζί με άλλα παρεμφερή θέματα, απείρως σοβαρότερα από το αν θα στέρξει ο …Καμένος να στηρίξει μια …αριστερή κυβέρνηση. Τη στιγμή που τίποτα δε φαίνεται να λειτουργεί, τη στιγμή που όλα παίζονται ας ακούσουμε την οργισμένη κα. Αρβελέρ να μιλά ακριβώς επί του θέματος
«Τι δίνετε στα παιδιά; Τι πράγματα είναι αυτά;»





ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ. ΑΠΟΨΕ ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΘΡΗΝΟΣ. ΑΥΡΙΟ ΟΡΓΗ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ.

Απο: Μαρία
Προχθές αυτοκτόνησε μια μανούλα 39 ετών γιατί της πήρε η τράπεζα το σπίτι και θα έμπαινε και φυλακή για χρέη στο δημόσιο. Άν δεν το θεωρείς ψυχοπλακωτικό, ανέβασέ το, έτσι για την μνήμη της.

Εννοείται ανώνυμα.
Ευχαριστώ.

Συγχώρεσέ με φιλενάδα.
Δεν μπόρεσα να έρθω.
Δεν άντεχα να δω μια κουκλάρα δυο μέτρα χωμένη σε ένα κουτί.

Θέλω να σε θυμάμαι να με κερδίζεις με μια χεριά στο κατοστάρι.
Θέλω να σε θυμάμαι να κολυμπάμε παρέα για ώρες ατελείωτες και να προσπαθούμε να φτάσουμε τον ήλιο που βουτούσε πίσω από την Βάρκιζα.
Θέλω να σε θυμάμαι να κερδίζεις πρωταθλήματα, να χαμογελάς, να ερωτεύεσαι, να χορεύεις.

Γιατί ρε κορίτσι μου;
Για 50 κωλοχιλιάρικα; 100;;;
Δεν άντεχες την ιδέα να μπεις φυλακή; Θα έβγαινες. Από το χώμα, δεν θα βγεις.
Πού πήγε η πειθαρχία σου; Πού πήγε το πείσμα σου;

Εσένα, που μου λεγες-πέφτω και θα το κάνω κάτω από 15- εσένα σε νίκησαν 300 αληταράδες, εσένα σε σκότωσαν 300 κτήνη;
Τα μάτια του Πέτρου είναι άδεια. Ο Πέτρος, το ξέρω, θα ζωστεί εκρηκτικά και θα μπουκάρει στη Βουλή.
Όταν συνειδητοποιήσει ότι έφυγες, θα το κάνει.

Αντίο. Να κλάψω δεν μπορώ. Κουράγιο δεν έχω.
Θα σου δώσω έναν όρκο όμως.
Όπως τότε, πριν το 4χ100.
Κάποια στιγμή, θα δώσω στον γιο σου μια φωτοτυπία από τα σημερινά πρακτικά της Βουλής. Με τα 300 ονόματα. Και θα του κυκλώσω με κόκκινο αυτούς που θα ψηφίσουν σήμερα υπέρ της έκτακτης φορολογίας στα ακίνητα.
Θα του πω ότι οι 300 είναι οι δολοφόνοι της μάνας του .
Θα του πω ότι οι κυκλωμένοι είναι δυο φορές δολοφόνοι, γιατί θα σκοτώσουν κι άλλες Νάντιες.

Και μετά ας κάνει το παιδί, ό,τι του πει η ψυχή του.
ΘΑ ΜΑΘΕΙ ΌΜΩΣ ΟΤΙ Η ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΔΕΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕ. ΤΗΝ ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΑΝ.

Ο Πέτρος μου ζήτησε να σου πω ένα διαδικτυακό αντίο. Βλέπεις και το διαδίκτυο, το αγαπούσες πολύ. Δεν μπόρεσα να του χαλάσω το χατίρι.
Να προσέχεις εκεί που είσαι και να με προσέχεις.
Όπως με πρόσεχες πάντα όταν ανοιγόμασταν μόνες μας στα βαθειά.

Αντίο. Ελπίζω να γουστάρεις την θάλασσα που σε ταξιδεύει ΤΩΡΑ




Η ΝΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ- Ένα ποίημα- ¨κραυγή¨ του Γερμανού συγγραφέα ΓΚΥΝΤΕΡ ΓΚΡΑΣ

Απευθυνόμενος στους Γερμανούς συμπατριώτες του ο Γκύντερ Γκρας, ο νομπελίστας συγγραφέας, καυτηριάζει την Ευρώπη, η οποία διαπομπεύει την Ελλάδα σε σχέση με την κρίση στην Ευρωζώνη. Τους υπενθυμίζει τον ρόλο της Γερμανίας ως κατοχικής δύναμης στην Ελλάδα κατά την περίοδο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και σαν μια άλλη Κασσάνδρα, που όπως είναι γνωστό οι προφητείες της έβγαιναν πάντα αληθινές, ο Γκράς προειδοποιεί: “Ανούσια θα μαραζώσεις χωρίς τη χώρα, της οποίας το πνεύμα εσένα, Ευρώπη, επινόησε.”
 Παρακάτω μια καλή μετάφραση -από φιλόλογους Έλληνες της Γερμανίας- του ποιήματος που δημοσιεύθηκε το περασμένο σαββατο στη γερμανική εφημερίδα Süddeutsche Zeitung:

Günter Grass


Η ΝΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Είσαι πολύ κοντά στο χάος, γιατί δε συμμορφώθηκες πλήρως στην αγορά
κι απομακρύνεσαι απ’ τη χώρα, που ήτανε κάποτε λίκνο για σένα.
Ό,τι με την ψυχή ζητούσες και νόμιζες πως είχες βρει
τώρα σαν κάτι περιττό αποβάλλεις και το πετάς μες στα σκουπίδια.
Ολόγυμνη σαν οφειλέτης διαπομπεύεται, υποφέρει η χώρα εκείνη
που έλεγες πως της χρωστάς ευγνωμοσύνη.
Στη φτώχια καταδικασμένος τόπος, τόπος που ο πλούτος του
τώρα στολίζει τα μουσεία: λάφυρα που έχεις τη φροντίδα Εσύ.

Κείνοι που χίμηξαν με την ορμή των όπλων στη χώρα την ευλογημένη με νησιά
στολή φορούσαν και κρατούσαν τον Χέλντερλιν μες στο γυλιό τους.
Καμιά ανοχή πλέον δε δείχνεις στη χώρα που οι συνταγματάρχες υπήρξαν σύμμαχοι ανεκτικοί.
Χώρα που ζει δίχως το δίκιο, μα με εξουσία που επιμένει πως έχοντας αυτή το δίκιο
ολοένα σφίγγει κι άλλο το ζωνάρι.

Σε πείσμα σου η Αντιγόνη μαυροφορεί - σ’ όλη τη χώρα
πενθοφορεί και ο λαός της που κάποτε σ’ είχε φιλοξενήσει.
Μα οι ακόλουθοι του Κροίσου έχουν στοιβάξει έξω απ’ τη χώρα,
στα θησαυροφυλάκιά σου, ό,τι σαν μάλαμα αστράφτει.

Πιες, επιτέλους, πιες κραυγάζουν επίτροποι σαν μαζορέττες
μα ο Σωκράτης σού επιστρέφει γεμάτο πίσω το ποτήρι.

Σύσσωμοι, ό,τι σου ανήκει, βαριά θα ρίξουν την κατάρα
θεοί, αφού η θέλησή σου ζητά ξεπούλημα του Ολύμπου.

Χωρίς του πνεύματος τροφή, τότε κι εσύ θα καταρρεύσεις
δίχως τη χώρα που ο νους της, Ευρώπη, εσένα έχει πλάσει.

(απόδοση στα ελληνικά Γιάννης Ευθυμιάδης - Σοφία Γεωργαλλίδη)



Europas Schande

Dem Chaos nah, weil dem Markt nicht gerecht,
bist fern Du dem Land, das die Wiege Dir lieh.
Was mit der Seele gesucht, gefunden Dir galt,
wird abgetan nun, unter Schrottwert taxiert.
Als Schuldner nackt an den Pranger gestellt, leidet ein Land,
dem Dank zu schulden Dir Redensart war.
Zur Armut verurteiltes Land, dessen Reichtum
gepflegt Museen schmückt: von Dir gehütete Beute.

Die mit der Waffen Gewalt das inselgesegnete Land
heimgesucht, trugen zur Uniform Hölderlin im Tornister.
Kaum noch geduldetes Land, dessen Obristen von Dir
einst als Bündnispartner geduldet wurden.
Rechtloses Land, dem der Rechthaber Macht
den Gürtel enger und enger schnallt.

Dir trotzend trägt Antigone Schwarz und landesweit
kleidet Trauer das Volk, dessen Gast Du gewesen.
Außer Landes jedoch hat dem Krösus verwandtes Gefolge
alles, was gülden glänzt gehortet in Deinen Tresoren.

Sauf endlich, sauf! schreien der Kommissare Claqueure,
doch zornig gibt Sokrates Dir den Becher randvoll zurück.

Verfluchen im Chor, was eigen Dir ist, werden die Götter,
deren Olymp zu enteignen Dein Wille verlangt.

Geistlos verkümmern wirst Du ohne das Land,
dessen Geist Dich, Europa, erdachte.

Τα παιδιά του Νίγηρα και η Λαγκάρντ

Μιας και η κ. Λαγκάρντ ενδιαφέρεται περισσότερο για τα παιδιά της Νιγηρίας να δούμε τι και πως παρεμβαίνει η Γαλλία και το ΔΝΤ στη χώρα αυτή:
Πρώτα πρώτα με τα κοιτάσματα ουρανίου του Νίγηρα, που είναι η τρίτη χώρα στον κόσμο, στην παραγωγή της εν λόγω πρώτης ύλης, που το χρησιμοποιούν τα πυρηνικά εργοστάσια της Γαλλίας.


Οι συνθήκες εξόρυξης καταγράφονται ως απάνθρωπες, πράγμα που γνωρίζει πολύ καλά η κυρία Λαγκάρντ, μια και ως υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας, αλλά και παλιότερα ως υπουργός Εμπορίου, ήταν αποδέκτρια ενός πορίσματος, που περιγράφει με τον πιο καυστικό τρόπο (σχετικά με τις αγορές ουρανίου, από τον Νίγηρα), το τι ακριβώς γίνεται εκεί κάτω στη Σαχάρα. Το μέγεθος των οικολογικών κι ανθρωπιστικών εγκλημάτων είναι απερίγραπτο.

Τα ελάχιστα υπόγεια νερά της περιοχής των εξορύξεων, έχουν μολυνθεί ολοκληρωτικά, το έδαφος έχει γεμίσει με σκόνη ουρανίου (από τις επιφανειακές εκσκαφές, χωρίς μέτρα προστασίας), ενώ επίσης ανάλογη τύχη έχουν υποστεί οι εργαζόμενοι και οι κάτοικοι των καταυλισμών (80.000), που έχουν δημιουργηθεί, χάρη των εξορύξεων. Από το 1968 έχουν εξαχθεί από τις ουρανιούχες περιοχές, του Νίγηρα, πάνω από 100.000 τόνους κι έχουν αποφέρει κέρδη στην γαλλική βιομηχανία «Areva» (που εμπορεύεται την πρώτη ύλη των κοιτασμάτων), 14 δισεκατομύρια ευρώ κέρδη ετησίως, ενώ αναλογικά η κυβέρνηση του εν λόγω κράτους, παίρνει ψίχουλα (428 εκατ. ευρώ το χρόνο). Η εταιρία «Αreva» ξοδεύει μόλις 6 εκατομ. το χρόνο (0,05% από τα ετήσια έσοδά της), για υγειονομική και κοινωνική φροντίδα στους ντόπιους, κυρίως για τη περίθαλψη των θυμάτων του AIDS, αλλά και για τον υποσιτισμό των παιδιών ( 1 στα 6 πεθαίνει, τις πρώτες μέρες της γέννησής του).
Ανά καιρούς, έχουν γίνει επανειλημμένες πορείες των ντόπιων, για τη βελτίωση των συνθηκών ζωής, για τις παράξενες ασθένειες που τους μαστίζουν (κι έχουν ως αιτία, τις επιπτώσεις από τις εξορύξεις της επικίνδυνης πρώτης ύλης ), χωρίς όμως να έχουν επιφέρει θετικά αποτελέσματα, στη βελτίωση των συνθηκών της ζωής τους. Το μόνο που έχει γίνει, είναι η δημιουργία μιας ΜΚΟ για τα παιδιά του Νίγηρα, που συμμετέχει η Κρ. Λαγκάρντ, ως πρέσβειρα καλής θελήσεως!

Να να δούμε στη συνέχεια πως παρεμβαίνει το ΔΝΤ στην πολυπληθέστερη και μεγαλύτερη πετρελαιοπαραγωγό χώρα της μαύρης ηπείρου (12η μεγαλύτερη στον κόσμο και η 5η μεγαλύτερη προμηθεύτρια των ΗΠΑ).


Η Νιγηρία, αν και με τα έσοδα από τα πετρέλαια θα μπορούσε να διαθέτει πλούσιες υποδομές, η κυβέρνηση έχει απαξιώσει και εγκαταλείψει τον τομέα της διύλισης. Με συνέπεια να χρειάζεται να εισάγει βενζίνη, και όλα τα υπόλοιπα παράγωγα του πετρελαίου! Για να βοηθηθεί ο πληθυσμός, η μέχρι τώρα πολιτική ήταν να επιδοτούνται οι αγορές καυσίμων.

Στις 29/12/2012, το πρακτορείο Ρόιτερ μετέδωσε πως το ΔΝΤ πιέζει τις αφρικανικές χώρες να διακόψουν τις επιδοτήσεις καυσίμων, διότι συντελούν στην διαφθορά και στο λαθρεμπόριο, αντί να βοηθούν τους φτωχούς λαούς.
Μετά από επίσκεψη της κ. Λαγκάρντ στο Λάγκος, η οποία στήριξε τις πολιτικές απελευθέρωσης της αγοράς, ο Νιγηριανός πρόεδρος, χωρίς καμιά προειδοποίηση, με πρόφαση την πάταξη της κρατικής διαφθοράς κατάργησε τις επιδοτήσεις. Η τιμή της βενζίνης τριπλασιάστηκε μέσα σε ελάχιστες ώρες, συμπαρασύροντας προς τα πάνω και το κόστος σχεδόν των πάντων με αποτέλεσμα να ξεσπάσουν βίαιες διαδηλώσεις σε ολόκληρη την χώρα και να φρενάρει η οικονομική ζωή. Η κυβέρνηση απάντησε βγάζοντας τον στρατό στους δρόμους για να ''επιβάλει την τάξη''. Ταυτόχρονα, φονταμενταλιστές ισλαμιστές της οργάνωσης Μπόκο Αραμ προχωρούσαν σε μια σειρά από δολοφονικές βομβιστικές επιθέσεις, σπέρνοντας τον θάνατο σε Χριστιανούς, και το χάος στην χώρα.

Λίγες ημέρες αργότερα, ο ειδικός σύμβουλος του Γ.Γ του ΟΗΕ Τζέφερυ Σακς χαρακτήρισε την στάση του προέδρου της Νιγηρίας γενναία και σωστή. Είναι ο ίδιος, που σαν καθηγητής οικονομικών του Χάρβαρντ, είχε συνταγογραφήσει (1990) την θεραπεία σοκ για την Πολωνία, την Ουκρανία, την Ρωσία, και άλλες πρώην κομμουνιστικές χώρες, ανοίγοντας το δρόμο για την λεηλασία των περιουσιακών τους στοιχείων από τις διάφορες πολυεθνικές.

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι η Αμερική και το ΔΝΤ πιέζουν μόνο μερικές χώρες να διακόψουν τις επιδοτήσεις καυσίμων, όπως η Νιγηρία, που πουλάει το πετρέλαιο περίπου $1/λ. Ενώ αντίθετα δεν γίνεται παρέμβαση σε Αραβικές πετρελαιοπαραγωγές χώρες πουλάνε στους πολίτες τους πολύ πιο φθηνά. Για παράδειγμα, η βενζίνη κοστίζει 17 σεντς το λίτρο στην Σ. Αραβία, 22 σεντς στο Κουβέιτ, και 89 σεντς στις ΗΠΑ.

Αυτό απλά σημαίνει ότι το ΔΝΤ πιέζει μια από τις πιο φτωχές χώρες του κόσμου, να επιβάλλει έναν μεγάλο φόρο στους πολίτες της, λέγοντας πως έτσι θα καταπολεμηθεί η διαφθορά. Βέβαια, το ΔΝΤ γνωρίζει πολύ καλά πως η διαφθορά στα υψηλά κρατικά κλιμάκια θα παραμείνει ανέπαφη.

Αν η Παγκόσμια Τράπεζα, η Αμερική, και το ΔΝΤ ήθελαν πραγματικά να βοηθήσουν στην εξυγίανση της νιγηριανής οικονομίας, θα πρόσφεραν στήριξη στην κατασκευή και στην επέκταση των διυλιστηρίων της, που αφέθηκαν να καταρρεύσουν, ώστε να μην χρειάζεται να δαπανώνται τεράστια ποσά για την εισαγωγή βενζίνης κλπ.

Συμβαίνει όμως το αντίθετο. Τα βρώμικα συμφέροντα που κέρδιζαν από το σύστημα επιδοτήσεων, τώρα κερδίζουν πιο πολλά από την διατήρηση των εισαγωγών, σαμποτάροντας παράλληλα την κατασκευή διυλιστηρίων, που θα τερμάτιζαν τις παράνομες κερδοφόρες δραστηριότητες τους.

Αντί δηλαδή να βοηθηθούν οι φτωχοί πολίτες, όπως λέει το ΔΝΤ, οδηγούνται σε περαιτέρω εξαθλίωση, με το 90% του λαού της χώρας να ζει με λιγότερα από $2 την ημέρα, σύμφωνα με τον διοικητή της κεντρικής τράπεζας της Νιγηρίας. Σε μια χώρα των 148 εκατομμυρίων, τα 40 περίπου εκατομμύρια είναι άνεργοι.