Επιστροφή προς τα ... μπρος!

Επιστροφή προς τα ... μπρος!

ΕΝΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ

ΕΝΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ
ΝΑ ΘΕΜΕΛΕΙΏΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΌ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΉΣ ΙΣΌΤΗΤΑΣ

Αποανάπτυξη-Τοπικοποίηση -Αυτονομία- Άμεση Δημοκρατία-Ομοσπονδιακός Κοινοτισμός

Τον Μάιο του 2020, μια ομάδα περισσότερων από 1.100 υποστηρικτών της «Αποανάπτυξης», υπέγραψε ένα μανιφέστο καλώντας τις κυβερνήσεις να αδράξουν την ευκαιρία και να στραφούν προς ένα «ριζικά διαφορετικό είδος κοινωνίας, αντί να προσπαθούν απεγνωσμένα να θέσουν ξανά σε λειτουργία την «καταστροφική ανάπτυξη». Η Συνδημία του κοροναϊού δείχνει ότι θα χρειασθεί να γίνουν μεγάλες αλλαγές, αν δεν θέλουμε να πάμε στην κατάρρευση! Ειδικά για την μετά-COVID Ελλάδα: Για να ξεφύγει η χώρα από τη μέγγενη των χρεών, από την φτωχοποίηση και το πολιτισμικό αδιέξοδο, καθώς και από την κατάθλιψη και την μεμψιμοιρία στην οποία έχει πέσει ο πληθυσμός της-ιδίως μετά το σοκ της πανδημίας και τον εγκλεισμό του στα σπίτια- θα χρειασθεί, μετά το πέρασμα της καταιγίδας, να αναπτερωθεί το ηθικό του μέσα από μια στροφή προς μια ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση . Εφαλτήρας μπορεί να γίνει ο αγροδιατροφικός τομέας και στη συνέχεια ο μεταποιητικός ένδυσης- υπόδησης, ο ενεργειακός και ο ήπιος ποιοτικός τουρισμός να την συμπληρώσουν. Είναι μια εναλλακτική στη σημερινή κυρίαρχη κατεύθυνση, που δεν χρειάζονται κεφάλαια, ξένες επενδύσεις, χωροταξικά σχέδια, υπερτοπικές συγκεντρώσεις, μεγαλεπήβολα και εξουθενωτικά μεγέθη και ρυθμούς. Η κατεύθυνση της Αποανάπτυξης-Τοπικοποίησης -Αυτονομίας- Άμεσης Δημοκρατίας-Ομοσπονδιακού Κοινοτισμού θα μπορούσε να είναι η διέξοδος για την χώρα, στην μετά-COVID εποχή!

Παρασκευή 29 Ιουλίου 2011

ΛΑΪΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΧΑΛΚΙΔΑΣ

Παρασκευή 29/7/11, ώρα 9 μ.μ.

Πλατεία Ηρώων (Αγ. Νικολάου) ΧΑΛΚΙΔΑ


ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΗΣ ΧΑΛΚΙΔΑΣ,

Σας καλούμε να συζητήσουμε για την πολύπλοκη κρίση, οικονομική και πολιτική, αλλά και πολιτισμική–περιβαλλοντική, που έχει βουλιάξει την κοινωνία μας σε απόγνωση και αδιέξοδο, με αποτέλεσμα η καθημερινότητα μας να γίνεται ασφυκτική.

Το μήνυμα των πλατειών στρέφεται ξεκάθαρα ενάντια στις πολιτικές και οικονομικές ολιγαρχίες που αποφασίζουν για τη ζωή μας, ερήμην μας.
Θέλουμε να κοιτάξουμε τα προβλήματα κατάματα και να αναζητήσουμε ουσιαστικές λύσεις.
Τα δομικά προβλήματα του συστήματος δεν λύνονται με ημίμετρα και μόνο στα λόγια, αλλά με λύσεις αυθεντικής ανατροπής, ενάντια στις «αγορές», την κεφαλαιοκρατία, την κοινοβουλευτική ολιγαρχία, την πολιτισμική βαρβαρότητα, τη λεηλασία της φύσης.

Κυρίως όμως πρέπει να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε σ υ λ λ ο γ ι κ ά τις προϋποθέσεις για μια κοινωνία ισότητας, ελευθερίας, αλληλεγγύης και δικαιοσύνης.

Μια τέτοια συζήτηση θέλουμε να ανοίξουμε ... Οι καιροί το απαιτούν!

Η οικονομική καταστροφή, που επιβάλλουν οι ξένες και ντόπιες ελίτ,
η πολυδιάστατη κρίση και η άμεση δημοκρατία.
= Ποια είναι τα αίτια της κρίσης; = Πώς φτάσαμε ως εδώ; = Υπάρχουν προτάσεις εξόδου; = Είναι δυνατόν να αποφασίζουμε πραγματικά εμείς για τη ζωή μας; = Η άμεση δημοκρατία είναι εφικτή;

Συζητάμε με καλεσμένο τον Τάκη Φωτόπουλο, πολιτικό φιλόσοφο και οικονομολόγο


ΛΑΪΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΧΑΛΚΙΔΑΣ

«Τα πράγματα δε θα βελτιωθούν, αν δεν γίνουν πολύ χειρότερα»

Ένας πλανήτης στο έλεος του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Συνεργοί του οι κυβερνήσεις των κομμάτων εξουσίας. Εργαλεία του η τριάδα: ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, ΠΟΕ.
Στη σημερινή κρίση- περισσότερο από ποτέ- οι κυβερνήσεις και οι χρηματοπιστωτικοί θεσμοί έχουν συγχωνευθεί με μια παγκόσμια χρηματοοικονομική ελίτ. Αυτό το σύμπλεγμα υφίσταται βέβαια εδώ και 30 χρόνια και έχει περάσει από την οικονομία παραγωγής, στην χρηματοοικονομική οικονομία(σύμφωνα με την Τράπεζα των Διεθνών Διακανονισμών της Βασιλείας, τον Φεβρουάριο του 2008, η δημιουργία παράγωγων χρηματοοικονομικών προϊόντων έφτανε τα 600 τρισεκατομμύρια δολάρια, δηλαδή 11 ως 15 φορές το παγκόσμιο ΑΕΠ!). Με τις τεχνολογίες πληροφορικής και επικοινωνίας, η χρηματοοικονομική οικονομία, μετακινείται ελεύθερα με ταχύτητα χιλιοστών δευτερολέπτου σε κάθε γωνιά του πλανήτη και έχει θέσει υπό τον έλεγχό της τα «πάντα». Ο βασικός βραχίονάς της το ΔΝΤ, στο οποίο υπακούουν οι κυβερνήσεις-υπακούουν στο όργανο που οι ίδιες δημιούργησαν με τις αποφάσεις που προηγήθηκαν, κατά το γενικότερο: «αντί η μηχανή που τη δημιουργεί ο άνθρωπος να τον εξυπηρετεί, στη συνέχεια γίνεται ο ίδιος υποχείριο της μηχανής». Οι σημερινοί πολιτικοί, ακόμα και να θέλανε δεν μπορούν πια να ελέγξουν τις εξελίξεις. Κανένας τους δεν ξέρει π.χ. πως θα «ξεφουσκώσει» αυτή η τεράστια φούσκα της κυκλοφορίας δεκαπλάσιου και πλέον χρήματος –σε παγκόσμιο επίπεδο-από τις αξίες της πραγματικής οικονομίας.
Οι στόχοι του σημερινού προγράμματος των ελίτ συνίστανται ταυτόχρονα και στην ανάκαμψη και στην λιτότητα. Ανάκαμψη για την χρηματοοικονομική οικονομία και λιτότητα για τους λαούς, για τους «από κάτω»(βλέπε κείμενο για τη «λιτάκαμψη» http://topikopoiisi.blogspot.com/2011/07/blog-post_3943.html). Το αποτέλεσμα αυτού του προγράμματος θα είναι το τέλος των κέντρων βαριάς βιομηχανίας και της παραδοσιακής εργατικής τάξης, καθώς και το τέλος των μεσοστρωμάτων του δυτικού καπιταλισμού.
Η κευνσιανική παρέμβαση κάποιων κομμάτων δεν μπορεί να λειτουργήσει στα πλαίσια «ορθάνοικτων» παγοσμιοποιημένων οικονομιών-αγορών. Για παράδειγμα: η προώθηση ενός σοσιαλδημοκρατικού αιτήματος για κάποια ζήτηση «εδώ», μπορεί να υλοποιήσει ένα αίτημα για απασχόληση κάπου «αλλού». Δεν είναι λοιπόν αξιόπιστη από τη μια επειδή αυτά τα κόμματα δεν είναι σε θέση να αμφισβητήσουν τον νεοφιλελεύθερο ζουρλομανδύα, από την άλλη επειδή συνιστούν τις παλιές κεϊνσιανές συνταγές της ανάκαμψης της κατανάλωσης και των επενδύσεων, χάρη στις οποίες θα ξαναρχίσει η οικονομική μεγέθυνση. Και η παραπέρα μεγέθυνση δεν είναι δυνατή -δεδομένου ότι εξαντλούνται οι φυσικοί πόροι- και ούτε θα πρέπει να είναι πλέον επιθυμητή, επειδή ο πλανήτης δεν μπορεί να την αντέξει. Τα κέρδη παραγωγικότητας που αναμένονται είναι πλέον μηδενικά ή σχεδόν μηδενικά. Μπορούν να διατηρήσουν μονάχα για μερικά χρόνια την αυταπάτη της οικονομικής μεγέθυνσης, μέσα από την ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση των τελευταίων κοινωνικών-συλλογικών και φυσικών αγαθών. Η αυταπάτη θα έγκειται στην αύξηση της αξίας μιας σταθερής ποσότητας φυσικών πόρων ή στη μείωση της αξίας χρήσης τους, καθώς και στην όλο και μεγαλύτερη χειροτέρευση των συνθηκών ζωής στη βιόσφαιρα του πλανήτη.
Τι μένει λοιπόν για τους λαούς;
Να αρνηθούν καταρχάς να συμβαδίσουν με τις επιταγές των παραπάνω. Άρνηση, τόσο της λιτότητας, όσο και της ανάκαμψης της χρηματοοικονομίας. Να εγκαταλείψουν την οικονομική μεγέθυνση, σαν πρόταγμα και αυτοσκοπό, σαν μέσο για την εξάλειψη της ανεργίας. Να επιχειρήσουν να οικοδομήσουν τη κοινωνία της λιτής αφθονίας ή της ευημερίας δίχως μεγέθυνση-η μόνη λύση για να βελτιωθούν οι συνθήκες στη βιόσφαιρα- με επιδίωξη ταυτόχρονα της πλήρους απασχόλησης, για να δοθεί λύση στο πρόβλημα της εξαθλίωσης των «από κάτω».
Κατά τη μετάβαση αυτή θα υπάρξουν συγκρούσεις μεταξύ των κατασταλτικών μηχανισμών που έχουν στη διάθεσή τους οι ελίτ(στρατός/αστυνομία: αν και οι καταστολείς θα είναι και αυτοί κακοπληρωμένοι και μπορεί κάποιοι να περνάνε με το μέρος των «αγανακτισμένων») και του πλήθους των διαμαρτυρομένων-διαδηλωτών-απεργών κ.λπ., που θα είναι διατεθειμένοι ακόμα και να θυσιάσουν τη ζωή τους στους αγώνες που επέρχονται.
Αλλά το σύμπλεγμα εταιρείες-κράτος-ΜΜΕ(σε κάθε περιοχή του Πλανήτη), μπορεί να αντιμετωπισθεί με ελπίδα επιτυχίας, μόνο από κοινωνικά-οικολογικά κινήματα τα οποία θα είναι όχι μόνο αγανακτισμένα, αλλά και ενημερωμένα καλά και θα δρουν ορθολογικά με στόχους και πρόγραμμα. Για να γίνει αυτό δυνατό και να σώσουμε τον πλανήτη από «αυτούς», θα χρειασθεί να δημιουργηθεί άμεσα ένα «ενεργά κριτικό και ορθολογικό εμείς» για «μας»! Μέσα από διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας «μεταξύ μας».

Διπλά επικίνδυνος ο εφαρμοστικός νόμος

Το θέμα και στο ευρωκοινοβούλιο, από τους Οικολόγους Πράσινους
Μπροστά στις ευθύνες της θέτουν οι Οικολόγοι Πράσινοι την EE, με ερώτηση του Μιχάλη Τρεμόπουλου προς την Κομισιόν για τον Εφαρμοστικό Νόμο του Μεσοπρόθεσμου, θεωρώντας τον επικίνδυνο τόσο για τους πολίτες όσο και για το περιβάλλον και για την ποιότητα ζωής.
Ο Εφαρμοστικός Νόμος, που ψηφίστηκε στη Βουλή την περασμένη Πέμπτη και πέρασε σχετικά απαρατήρητος, καθώς όλα τα φώτα ήταν στραμμένα στο Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο, μεταξύ άλλων:
-> προβλέπει σαρωτική ανοικοδόμηση για όλες τις δημόσιες ή και δημοτικές εκτάσεις που θα αποφασιστεί να «αξιοποιηθούν» για το χρέος.
-> επιτρέπει στους υπουργούς να διαπραγματεύονται και να εγκρίνουν αυθαίρετες παρεκκλίσεις από κάθε περιβαλλοντική, δασική, αρχαιολογική και πολεοδομική νομοθεσία.
-> συγκρούεται ανοιχτά με τις συνταγματικές διατάξεις για την προστασία του περιβάλλοντος, τον κοινόχρηστο χαρακτήρα του αιγιαλού και το δικαίωμα δικαστικής προστασίας.
-> δημιουργεί το θεσμό της «επιφάνειας» με προδιαγραφές που θα επιτρέψουν την ευνοϊκή τακτοποίηση κάθε καταπατητή.
αναθέτει τα πάντα σε ένα «Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου» που θα λειτουργεί με απόλυτη αδιαφάνεια χωρίς πολιτικό ή δικαστικό έλεγχο και εγγυάται μόνο την εποπτεία των δανειστών και την πάση θυσία διεκπεραίωση των εκποιήσεων.
Στην ερώτηση του ευρωβουλευτή των Οικολόγων Πράσινων επισημαίνεται ότι σε αρκετές περιπτώσεις παραβιάζεται και η ευρωπαϊκή νομοθεσία, όπως με τις παρεκκλίσεις που προβλέπονται ακόμη και για περιοχές NATURA. Τίθενται επίσης υπόψη της οι επισημάνσεις της Επιστημονικής Επιτροπής της Βουλής, που παραβλέφθηκαν κατά την ψήφιση του νόμου, αλλά και τα αναπάντητα ερωτήματα μεγάλων ελληνικών περιβαλλοντικών Μ.Κ.Ο. όπως το WWF, και επισημαίνονται οι ευθύνες της ίδιας της Κομισιόν, τόσο ως μέλους της τρόικας όσο και βάσει του θεσμικού της ρόλου, για την τήρηση της ευρωπαϊκής νομοθεσίας.
«Όσο απίστευτο κι αν φαίνεται, ο Εφαρμοστικός Νόμος καταφέρνει να είναι ακόμη πιο επικίνδυνος και από το ίδιο το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα, τις οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις του οποίου έχουμε αναλύσει», τόνισε ο Μιχάλης Τρεμόπουλος. «Τώρα όμως πρόκειται για πραγματική κήρυξη πολέμου στη βιωσιμότητα και στο μέλλον της χώρας, καθώς για τους εμπνευστές του νόμου, το περιβάλλον υπάρχει μόνο ως αντικείμενο για λεηλασία. Οι ίδιοι που επικαλούνται «διλήμματα» για το ευρωπαϊκό μέλλον της Ελλάδας, επιχειρούν απροκάλυπτα να μας βγάλουν άμεσα εκτός Ευρώπης στα θέματα περιβάλλοντος. Ούτε η κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα, ούτε και η Κομισιόν και η τρόικα ή οι υπόλοιποι δανειστές, έχουν το παραμικρό δικαίωμα για κάτι τέτοιο. Για τους Οικολόγους Πράσινους λοιπόν το θέμα δεν κλείνει με την ψήφιση του Εφαρμοστικού: θα συνεχίσουμε τον αγώνα σε όλα τα επίπεδα, με πρώτο βήμα τη σημερινή μας πρωτοβουλία στο ευρωκοινοβούλιο. Η Κομισιόν, που θεσμικά έχει την ευθύνη να επιβλέπει και να διασφαλίζει την τήρηση της ευρωπαϊκής νομοθεσίας, οφείλει να απολογηθεί για την εμπλοκή της σε μια τέτοια περίπτωση κατάφωρης παραβίασής της: Πώς θα προστατεύσει το ευρωπαϊκό κεκτημένο, όταν η ίδια συναινεί στην καταπάτηση του;»

Η αλήθεια πίσω από την «ευκαιρία» επενδύσεων του κ. Παπακωνσταντίνου

Οι πρόσφατες αναγγελίες του νέου Υπουργού ΠΕΚΑ κ. Παπακωνσταντίνου, για την προώθηση ιδιωτικών επενδύσεων σε λιγνίτη, πετρέλαιο και καύση απορριμμάτων, καταδεικνύουν ανεύθυνη στάση απέναντι στο περιβάλλον, την κοινωνία και την οικονομία της χώρα μας.
Λιγνίτης
Μόνο από τη χρήση λιγνίτη σήμερα για την ηλεκτροπαραγωγή, η ελληνική κοινωνία ζημιώνεται έως και κατά 7,38 δις € ετησίως, ως αποτέλεσμα των επιπτώσεων στο κλίμα, το περιβάλλον, και την υγεία των τοπικών κοινωνιών!
Καύση Απορριμμάτων
Η προώθηση της καύσης απορριμμάτων –που παραπλανητικά επιδοτείται ως πράσινη ενέργεια- είναι ευθέως ανταγωνιστική με τη λύση της ανακύκλωσης και θέτει σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία λόγω έκλυσης διοξινών. Επιπλέον, έχει πολλαπλάσιο κόστος και αναμένεται να οδηγήσει σε αύξηση των δημοτικών τελών κατά 30-100%. Δημιουργεί μόνο μία θέση εργασίας, ανά 10 χιλιάδες τόνους απορριμμάτων, όταν ένα ορθολογικό σύστημα διαχείρισης δημιουργεί 25-300 θέσεις απασχόλησης!
Πετρέλαιο
Την ίδια ώρα το ΥΠΕΚΑ, αντί να προωθεί πολιτικές απεξάρτησης της ελληνικής οικονομίας από το πετρέλαιο, ετοιμάζεται να παραχωρήσει τις ελληνικές θάλασσες σε πετρελαïκές εταιρίες αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις τόσο στον τουρισμό, όσο και στις κοινωνίες της παράκτιας και νησιωτικής Ελλάδας. Το κόστος μίας μεγάλης διαρροής θα υπερβαίνει το σύνολο των προσδοκώμενων εσόδων, ενώ η καταστροφή σε περιβάλλον και άνθρωπο είναι μη αναστρέψιμη. Επιπλέον, η αύξηση της παραγωγής πετρελαίου ενισχύει το φαινόμενο του θερμοκηπίου, την ώρα που το δυνητικό κόστος των κλιματικών αλλαγών για τη χώρα μας εκτιμάται στα 701 δις €, σύμφωνα με την πρόσφατη έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδος.
Η Greenpeace αγωνίζεται υπέρ μίας βιώσιμης και πράσινης ανάπτυξης στην οποία κυριαρχούν ένα 100% καθαρό ενεργειακό σύστημα και ένα ορθολογικό μοντέλο διαχείρισης απορριμμάτων.
Καλούμε την κυβέρνηση να υλοποιήσει τη δέσμευσή της για ουσιαστικά πράσινη ανάπτυξη και :
• Να υιοθετήσει αυστηρό χρονοδιάγραμμα οριστικής απεξάρτησης από το λιγνίτη ως το 2030 και να προωθήσει επιθετικά τις ΑΠΕ και την εξοικονόμηση ενέργειας.
• Να ακυρώσει τα σχέδια για την ενεργειακή επεξεργασία των απορριμμάτων και να στραφεί σε ένα αποδοτικό και φιλικό προς το περιβάλλον μοντέλο ορθολογικής διαχείρισης.
• Να ακυρώσει τα σχέδια για επικίνδυνες εξορύξεις πετρελαίου από τις ελληνικές θάλασσες.
• Να δώσει ουσιαστικά κίνητρα στους Έλληνες πολίτες προκειμένου να στραφούν σε πράσινες λύσεις για τη θέρμανση στα σπίτια τους, ώστε να απαλλαγούν από το ακριβό πετρέλαιο

Τα ρυπογόνα ορυκτά απ' την πίσω πόρτα στην πράσινη ενέργεια!

Φωτογραφική ηλεκτροπληξία

Της ΑΡΙΣΤΕΑΣ ΜΠΟΥΓΑΤΣΟΥ

Αν μια φωτογραφία είναι χίλιες λέξεις, μια φωτογραφική ρύθμιση νόμου για την αγορά ενέργειας, μια προσθήκη μόλις τρεισήμισι γραμμών, μπορεί να κοστίσει 4,3 δισ. ευρώ στους Ελληνες καταναλωτές ρεύματος; Δυστυχώς μπορεί.
Θα πληρώνουμε Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, όπως π.χ. πετρέλαιο! Δεν πρόκειται περί ευφάνταστου σεναρίου ή ανεύθυνης κινδυνολογίας, αλλά περί επίσημων υπολογισμών που κάνουν τουλάχιστον τρεις φορείς (επιστημονικός και επαγγελματικοί) για λογαριασμό που έρχεται στο ρεύμα, αν τελικά η κρυμμένη ρύθμιση του άρθρου 197 στο νομοσχέδιο για τη «Λειτουργία Ενεργειακών Αγορών Ηλεκτρισμού και Φυσικού Αερίου, για Ερευνα, Παραγωγή και Δίκτυα Μεταφοράς Υδρογονανθράκων» γίνει νόμος.
Στο σχέδιο νόμου και ειδικότερα στις «λοιπές διατάξεις» είναι φυτεμένη μια προσθήκη-βόμβα, βάσει της οποίας καταργείται ο περιορισμός του ανώτατου ορίου των 35 MW που έπρεπε να έχουν οι μονάδες Συμπαραγωγής Ηλεκτρισμού Θερμότητας Υψηλής Απόδοσης (ΣΗΘΥΑ), με φυσικό αέριο ή πετρέλαιο, ώστε η ενέργεια που παράγουν να απορροφάται κατά προτεραιότητα και να αμείβεται με εγγυημένη τιμή.
Ο περιορισμός αυτός είχε τεθεί το 1999 με σκοπό να προωθηθεί η αποκεντρωμένη παραγωγή.
Ρυπογόνα καύσιμα
Με την προτεινόμενη ρύθμιση, στο νομοσχέδιο που προωθεί το ΥΠΕΚΑ, δίνεται προτεραιότητα και στα ρυπογόνα καύσιμα έναντι των καθαρών μορφών ενέργειας και επιβαρύνονται βάναυσα οι καταναλωτές.
Οπως αναφέρουν όλοι οι φορείς που ξεσηκώθηκαν από τη σχετική διάταξη και έστειλαν υπομνήματα, με τις σημερινές τιμές φυσικού αερίου, η εγγυημένη τιμή στην οποία θα πουλάει ενέργεια μια μονάδα ΣΗΘΥΑ ισχύος 350 MW κινείται σήμερα στα 130 ευρώ ανά Mwh. Τιμή υψηλότερη κατά 50% από αυτή των αιολικών πάρκων και κατά 48% των μικρών υδροηλεκτρικών σταθμών.
Μια άρση λοιπόν του περιορισμού των 35 MW για την αποζημίωση της ενέργειας από ΣΗΘΥΑ με ορυκτά καύσιμα θα οδηγήσει σε εξακοντισμό του ειδικού τέλους ΑΠΕ που πλέον βλέπουμε στους αναλυτικούς λογαριασμούς ρεύματος. Ετσι ο καταναλωτής θα φορτωθεί με τον ψευδεπίγραφο τίτλο για τέλη υπέρ ΑΠΕ, όμως θα πληρώνει τα σπασμένα στην πραγματικότητα.
Αν τα τέλη αυτά δεν αυξηθούν, τότε ο ΔΕΣΜΗΕ που θα πληρώνει την υψηλή εγγυημένη τιμή θα βουλιάξει στα ελλείμματα και θα την πληρώσουν αιολικά πάρκα, φωτοβολταϊκά, υδροηλεκτρικά και γενικώς οι ΑΠΕ.
Η συνολική ετήσια επίπτωση στο Ειδικό Τέλος ΑΠΕ για την απορρόφηση κατά προτεραιότητα της ενέργειας μιας μονάδας Συμπαραγωγής Υψηλής Απόδοσης (ΣΗΘΥΑ) ισχύος 350 MW θα είναι της τάξεως των 175 εκατ. ευρώ. Και για μια 25ετία που είναι ο χρόνος ζωής μιας τέτοιας μονάδας 4,3 δισ. ευρώ! Ποσό που θα μετακυλισθεί στους συνήθεις... ανυποψίαστους καταναλωτές αν ο υπουργός Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής Γ. Παπακωνσταντίνου κωφεύσει στις καίριες επισημάνσεις που του κάνουν η Ελληνική Επιστημονική Ενωση Αιολικής Ενέργειας (ΕΛΕΤΑΕΝ), ο Σύνδεσμος Εταιρειών Φωτοβολταϊκών (ΣΕΦ) και ο Σύνδεσμος Μικρών Υδροηλεκτρικών Εργων (ΕΣΜΥΕ). Ποιος όμως ωφελείται από αυτή τη ρύθμιση; «Αποκλειστικά ελάχιστοι επιχειρηματικοί όμιλοι που έχουν επενδύσει σε μεγάλους σταθμούς ΣΗΘΥΑ», γράφει ο Σύνδεσμος Εταιρειών Φωτοβολταϊκών σε εξαιρετικά επείγουσα επιστολή του (στις 26/7) προς τον κ. Παπακωνσταντίνου.
Ο όμιλος Μυτιληναίου λέει η αγορά, ο μόνος δηλαδή που κατέχει μια μονάδα συμπαραγωγής 334 MW στις εγκαταστάσεις τής Αλουμίνιον. Δεδομένου ότι άλλη μονάδα Συμπαραγωγής Υψηλής Απόδοσης πάνω από 35 MW δεν υφίσταται σε λειτουργία, ούτε κατασκευάζεται ούτε εκκρεμεί αίτημα αδειοδότησης.
Υπενθυμίζεται ότι η σχετική μονάδα αδειοδοτήθηκε με σκοπό να καλύπτει ενεργειακά τις υψηλές ανάγκες τής Αλουμίνιον και έλαβε και κρατική επιδότηση ύψους 16 εκατ. ευρώ.
Το 2008, μαγικά, αυτή η άδεια παραγωγής μετετράπη και το ρεύμα πωλείται χονδρικώς αντί να ιδιοχρησιμοποιείται. Η χονδρική μέση τιμή ρεύματος που σήμερα εισπράττει η Αλουμίνιον είναι 55 ευρώ ανά Mwh. Βάσει της προωθούμενης ρύθμισης θα είναι 110 ευρώ. Δηλαδή, όσο πληρώνεται η μεγαβατώρα στις μονάδες ΑΠΕ.
Αφελείς ή ιδιοτελείς;
Επομένως το μέγα ερώτημα που τίθεται ως προς την καταχωνιασμένη παράγραφο του άρθρου 197 είναι το εξής: Είναι αφελείς ή ιδιοτελείς όσοι προωθούν νόμο υπέρ ενός ομίλου και κατά όλων των καταναλωτών; Πώς μπορεί να εξομοιώνονται ενεργειακές μονάδες που βασίζονται στα ορυκτά καύσιμα με μονάδες ΑΠΕ και οι πρώτες να απολαμβάνουν τα προνόμια των τεχνολογιών των δεύτερων;
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο ΣΕΦ στην επιστολή προς τον υπουργό ΠΕΚΑ αναφέρει ότι για μια μονάδα σαν αυτή της Αλουμίνιον «η συνολική ετήσια επίπτωση στο ειδικό τέλος ΑΠΕ θα είναι της τάξης των 175 εκατ. ευρώ, δηλαδή τριπλάσια από το συνολικό ποσό με το οποίο ενισχύθηκαν όλες οι επενδύσεις φωτοβολταϊκών το 2010»!
Μάλιστα ο ίδιος Σύνδεσμος ζητάει την άμεση απόσυρση «της διάταξης αυτής που στρέφεται ευθέως εναντίον της βιωσιμότητας των επενδύσεων ΑΠΕ».
Ανάλογες διαπιστώσεις για τα νέα βάρη κάνει στην επιστολή της και η ΕΛΕΤΑΕΝ (Αιολική Ενέργεια), η οποία μεταξύ άλλων επισημαίνει:
«Φυσικά, είναι πολιτική επιλογή της Πολιτείας να ενισχύσει μια επιχειρηματική δραστηριότητα, υπό την προϋπόθεση ότι διασφαλίζεται και προωθείται ενεργειακή αποδοτικότητα με βιώσιμο και περιβαλλοντικά φιλικό τρόπο. Αυτή η επιλογή όμως πρέπει να γίνεται με διαφάνεια και όχι εις βάρος άλλων κλάδων. Στην προκειμένη περίπτωση, θα πρέπει ο καταναλωτής να λαμβάνει πλήρη και ακριβή πληροφόρηση του τι πληρώνει και υπέρ ποίου». Ανάλογο είναι το περιεχόμενο της επιστολής του ΕΣΜΥΕ, η οποία πέραν του κ. Παπακωνσταντίνου κοινοποιείται στον υπουργό Οικονομικών Ευ. Βενιζέλο, στον πρόεδρο της Ν.Δ. Α. Σαμαρά και στην Υπηρεσία ΑΠΕ του ΥΠΕΚΑ.
Μήπως όλοι αυτοί παρανόησαν το εδάφιο ή φτάσαμε στο σημείο να μιλάμε για ρυθμίσεις υπέρ ενός ομίλου και κατά όλων των άλλων; *

Πέμπτη 28 Ιουλίου 2011

Η κρίση θα δώσει στην Γερμανία την αυτοκρατορία που πάντα ονειρευόταν

Του Peter Oborne*
Είναι πολύ πιθανό πως η χθεσινή συμφωνία μπορεί να αποτελέσει τη σωτηρία της ευρωζώνης. Θα πρέπει όμως να αναλογιστούμε τις συνέπειες μιας ευρωπαϊκής δημοσιονομικής ένωσης.
Πρώτα απ όλα, μια τέτοια εξέλιξη σημαίνει και την οικονομική καταστροφή των περισσότερων χωρών της Νοτίου Ευρώπης.
Η διαδικασία αυτή έχει ήδη αρχίσει, και μάλιστα έχει προχωρήσει σημαντικά. Χάρη στην ένταξή τους στην ΟΝΕ, κάποια περιφερειακά κράτη όπως η Ελλάδα και η Πορτογαλία, και ως ένα βαθμό η Ισπανία και η Ιταλία, υφίστανται μια βίαιη αποβιομηχάνιση.
Η οικονομική τους αυτονομία και κυριαρχία έχουν εξαφανιστεί. Το μέλλον τους θα είναι αυτό των κρατών υποτελών, και ο ρόλος τους θα είναι παρόμοιος με αυτόν των ευρωπαϊκών αποικιών του 19ου και 20ου αιώνα.
Θα παρέχουν φτηνή εργασία, φτηνές πρώτες ύλες, γεωργικά προϊόντα, και μια έτοιμη αγορά για τα αγαθά και τις υπηρεσίες που θα κατασκευάζουν και θα παρέχουν οι πολύ πιο παραγωγικοί και αποδοτικοί βορειοευρωπαίοι.
Οι πολιτικοί τους ηγέτες, όπως ο άμοιρος Γ. Παπανδρέου της Ελλάδας, θα χάσουν κάθε πολιτική νομιμοποίηση, και θα μετατραπούν σε τοπικούς εκπρόσωπους κάποιων μακρινών δυνάμεων, που θα αναγκάζονται να εφαρμόζουν οικονομικά προγράμματα έξωθεν, με αντάλλαγμα κάποιες χρηματικές επιδοτήσεις.
Την ώρα που αυτά τα κράτη θα οπισθοδρομούν, και θα περιέλθουν σε μια αναχρονιστική οικονομική κατάντια, η Γερμανία θα είναι απασχολημένη, μεταποιούμενη σε μια από τις πιο δυναμικές και παραγωγικές οικονομίες του κόσμου.
Παρά τις γκρίνιες, οι οικονομικές διασώσεις συμφέρουν στους Γερμανούς, αφού τους παρέχουν μια φτηνή διέξοδο για τα προϊόντα που κατασκευάζουν.
Η χτεσινή απόφαση της ΕΕ, σημαίνει πως η Γερμανία πλησιάζει πολύ κοντά στην εκπλήρωση του ονείρου του Μπίσμαρκ, για μια γερμανική οικονομική αυτοκρατορία που θα εκτείνεται από τη Κεντρική Ευρώπη έως την Ανατολική Μεσόγειο.
Στο παρελθόν έχουν υπάρξει αρκετές απόπειρες ενοποίησης της Ευρώπης, από τους Αψβούργους και τους Βουρβόνους, έως τον Ναπολέοντα.
Οι ιδρυτές της ΕΕ είχαν όραμα έναν νέο ειρηνικό κόσμο που θα διαδέχονταν έναν αιώνα πολέμων.
Και όμως, τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο σχεδιασμένο και υπολογισμένο για να φέρει τη κοινωνική αναστάτωση και την εθνική αντίσταση, όσο η χθεσινοβραδινή απονενοημένη κίνηση της διάσωσης του ενιαίου νομίσματος.
(*Ο Peter Oborne είναι κορυφαίος σχολιαστής της Daily Telegraph)
S.A.-The Daily Telegrap
http://www.antinews.gr/2011/07/23/114320/

Αντί σχολίου:
Επαρχίες του Ράιχ
"Ενα κράτος με προβλήματα που λαμβάνει βοήθεια, πρέπει σε αντάλλαγμα να παραδίδει στην ΕΕ ένα τμήμα των κυριαρχικών του δικαιωμάτων", απαίτησε ξερά ο Σόιμπλε. "Αυτό είναι πάντα καλύτερο από το να πετάμε έξω από την Ευρωζώνη τα κράτη που χρωστούν!" πρόσθεσε με... μεγαλοψυχία. Η απε-μπόληση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας είναι δηλαδή το αντίτιμο της δανειακής βοήθειας από τους υποτιθέμενους "εταίρους" μας της ΕΕ, ξεκαθαρίζει ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών - και χάρη μας κάνει!
Την αφαίρεση της ψήφου στα όργανα της ΕΕ από τα κράτη που χρωστούν, δεν αποκλείεται να επαναφέρει ως πρόταση ποινής το Βερολίνο, διευκρίνισε στη συνέχεια ο εκπρόσωπος του Σόιμπλε, ενημερώνοντας τους Γερμανούς δημοσιογράφους αναλυτικότερα για τις θέσεις του υπουργού του. Και να σκεφθεί κανείς ότι ο Σόιμπλε επικρίνεται για υπερβολική... διαλλακτικότητα στη Γερμανία!
Επαρχίες του Ράιχ και μάλιστα χωρίς ούτε καν τυπικά δικαιώματα κυρίαρχων κρατών θέλει να καταστήσει η γερμανική ηγεσία όσες χώρες της ΕΕ τίθενται υπό καθεστώς Μνημονίου - και μάλιστα όπως είδαμε την Πορτογαλία την υπήγαγαν σχεδόν εκβιαστικά σε καθεστώς Μνημονίου, παρά την επί μήνες σθεναρή αρχικά αντίσταση της κυβέρνησης της Λισαβόνας. Περίπου με το ζόρι οδηγήθηκε και η Ιρλανδία σε μνημονιακό καθεστώς. Αλλο όμως πράγμα είναι να αισθάνεται κανείς ευγνωμοσύνη για φίλους που βοηθούν τη χώρα οικονομικά με δάνεια τη δύσκολη ώρα και άλλο να σου λένε ότι η υποτέλεια είναι το αντίτιμο της βοήθειας.

Κάηκαν 13,6 εκατ. στρέμματα εκτάσεων σε 25 χρόνια


ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΤΑΓΡΑΦΕΙ ΤΙΣ ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΟ 1983-2008 • ΟΙ ΚΑΜΕΝΕΣ ΕΚΤΑΣΕΙΣ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΟΥΝ ΣΤΟ 10,3% ΤΗΣ ΣΥΝΟΛΙΚΗΣ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ • ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΚΑΤΑΠΟΝΗΣΗ ΣΕ ΙΟΝΙΟ, ΗΛΕΙΑ, ΧΙΟ ΚΑΙ ΣΑΜΟ
Σε 13.613.121 στρέμματα ανέρχεται το σύνολο των καμένων δασικών και αγροτικών εκτάσεων στην Ελλάδα από το 1983 έως και το 2008, αριθμός που αναλογεί σε 1,2 στρέμματα ανά κάτοικο, σύμφωνα με έρευνα του Ινστιτούτου Μεσογειακών - Δασικών Οικοσυστημάτων και Τεχνολογίας Δασικών Προϊόντων του ΕΘΙΑΓΕ και του WWF Ελλάς.

Ορισμένα ενδεικτικά στοιχεία αυτής έρευνας είναι τα εξής:
• Στην Ελλάδα, κατά μέσο όρο ετησίως, εκδηλώνονται 1.465 δασικές πυρκαγιές και καίγονται περίπου 524.000 στρέμματα δασικών και γεωργικών εκτάσεων. Οι μεγαλύτεροι αριθμοί συμβάντων και καμένων εκτάσεων σημειώνονται στην Πελοπόννησο, με ποσοστά 19% και 27% αντίστοιχα.
• Το 47% των καμένων εκτάσεων έχει προέλθει από πυρκαγιές άγνωστων αιτίων, ενώ το 11% και 9% των πυρκαγιών προκλήθηκαν από κακόβουλο εμπρησμό (εξακριβωμένο ή πιθανό) και από κάψιμο αγρών αντιστοίχως. Αυτά τα δύο είναι και τα κυριότερα από τα εξακριβωμένα αίτια.
• Ο Αύγουστος είναι ο μήνας με τις μεγαλύτερες καταστροφές αλλά και τα περισσότερα περιστατικά. Παρόλα αυτά, οι δριμύτερες πυρκαγιές εμφανίζονται τον Ιούλιο. Τα περιστατικά που εκδηλώθηκαν Σαββατοκύριακο θεωρούνται δριμύτερα έναντι των υπολοίπων, ενώ οι περισσότερες πυρκαγιές εκδηλώνονται συνήθως στις 14:00.
• Ο μέσος χρόνος επέμβασης των πυροσβεστικών δυνάμεων από την αναγγελία μιας πυρκαγιάς είναι 36 λεπτά, ενώ ο μέσος χρόνος διάρκειας των πυρκαγιών είναι περίπου 15 ώρες.
Όπως είναι φυσικό, μέσα από τα αναλυτικά στοιχεία της παρούσας έρευνας, προκύπτουν κάποια ιδιαίτερα κρίσιμα συμπεράσματα, όπως:
• Είναι εξαιρετικά σημαντικό, ο σχεδιασμός της πρόληψης και της καταστολής να εξειδικεύεται σε τοπικό επίπεδο και να λαμβάνονται υπόψη οι ιδιαιτερότητες κάθε περιοχής, ούτως ώστε να εξασφαλίζεται μέγιστη αποτελεσματικότητα.
• Ο εντοπισμός των συνηθέστερων θέσεων έναρξης των πυρκαγιών πρέπει να αποτελέσει βασικό άξονα για την οργάνωση περιπολιών σε κάθε περιοχή.
• Η χρονική κατανομή των πυρκαγιολογικών παραμέτρων θα πρέπει να εξειδικευτεί ακόμα περισσότερο ανά περιοχή, λαμβάνοντας υπόψη επιπλέον τις χρονικές κατανομές ανά ημέρα της εβδομάδας ή και ανά ώρα της ημέρας.
• Τα υψηλά ποσοστά πυρκαγιών αγνώστων αιτίων υπαγορεύουν την ανάγκη για επιμόρφωση του προσωπικού των φορέων, ώστε να είναι σε θέση να εντοπίζουν ή έστω να εκτιμούν τις αιτίες των πυρκαγιών, καθώς τέτοια στοιχεία είναι καθοριστικά για το σχεδιασμό της πρόληψης και καταστολής.
• Έχει διαχρονικά διαφανεί ότι τα εναέρια μέσα έχουν μεν βασικό ρόλο στην πρώτη προσβολή της πυρκαγιάς, αλλά δεν είναι αποτελεσματικά στη διαχείριση των μεγάλων μετώπων, επομένως θα πρέπει να διερευνηθεί περαιτέρω ο τρόπος χρήσης τους.
Η επιστημονική υπεύθυνη του έργου Δρ. Κωνσταντίνα Τσαγκάρη, ερευνήτρια του ΕΘΙΑΓΕ, δήλωσε: «Το Ινστιτούτο (ΙΜΔΟ & ΤΔΠ) παρακολουθεί επισταμένα τις δασικές πυρκαγιές, μέσω εθνικών και ευρωπαϊκών προγραμμάτων, καθώς αυτές αποτελούν διαχρονικά το σημαντικότερο παράγοντα καταπόνησης των ελληνικών δασών. Η συγκεκριμένη έρευνα έρχεται να αναλύσει ενδελεχώς το φαινόμενο και τη διαχρονική του εξέλιξη, δίνοντας πληθώρα συγκριτικών στοιχείων τόσο σε γεωγραφικό επίπεδο όσο και βάσει χρονικών, μετεωρολογικών κι άλλων παραμέτρων. Ο απώτερος στόχος δεν είναι άλλος από την εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων που θα συνδράμουν στο έργο των εμπλεκόμενων φορέων, σε ερευνητικό και επιχειρησιακό επίπεδο».
«Το WWF Ελλάς έχει επανειλημμένως επισημάνει την ανάγκη κατάρτισης ενός αποτελεσματικού και ολοκληρωμένου συστήματος δασοπροστασίας της χώρας μας, καταθέτοντας μάλιστα πολύ συγκεκριμένες προτάσεις. Η συμμετοχή μας στην παρούσα εργασία αποδεικνύει για ακόμη μια φορά τον προσανατολισμό μας προς μία δημιουργική και επιστημονικά τεκμηριωμένη παρέμβαση, προκειμένου να προστατέψουμε το δασικό μας πλούτο, ο οποίος αποτελεί ανεκτίμητο κεφάλαιο για την Ελλάδα. Ελπίζουμε ότι η πολιτεία θα λάβει σοβαρά υπόψη τα νέα δεδομένα που θέτουμε στη διάθεσή της και θα τα αξιοποιήσει ανάλογα», δήλωσε ο Δημήτρης Καραβέλλας, διευθυντής του WWF Ελλάς.

Για μιαν άλλη πολιτεία μεταξύ ουρανού και γης

...
Από παιδί με ενοχλούσε ο πολιτισμός της ανταγωνιστικότητας.
Με ενοχλούσε αφόρητα το ότι ζούσαμε σε περιβάλλοντα όπου έπρεπε διαρκώς να αποδεικνύουμε την ικανότητά μας στο κυνήγι του κέρδους, στην πίστη πως το χρήμα είναι υπέρτατη αξία και τέλος στην ανέλιξη στην εξουσία. Οι άνθρωποι γύρω μου ρίχνονταν με πάθος στην αρένα με τα λιοντάρια και στη συνέχεια προετοίμαζαν και τους επιγόνους τους για το στίβο.
Αυτός ο Πολιτισμός της Βαρβαρότητας δεν μου έκανε. Έμοιαζε με το παιχνίδι που παίζαμε μικροί, τότε που βγάζαμε έξω τα τσουτσούνια μας και τα μετράγαμε για το ποιος τον έχει πιο «μεγάλο».
Καταλάβαινα ότι αποζητούσα κάποιον άλλο πολιτισμό χωρίς ανταγωνισμούς και αντιθέσεις. Ένα πολιτισμό της συμφωνίας και της συντροφικότητας. Και όπως συμβαίνει με όλα τα πλάσματα που κυριεύονται από εκείνη την παρόρμηση που σπρώχνει τα πουλιά και τα έντομα να δημιουργούν σμήνη, τα θηλαστικά αγέλες και τα ψάρια να γίνονται κοπάδια, έτσι κι εγώ ακολούθησα το μαγεμένο αυλό της εποχής μου και βρέθηκα με πλάσματα παρόμοια με εμένα και εισχώρησα σε ομάδες και σε κοινότητες. Ένιωθα επιτακτική την ανάγκη συνύπαρξης και επικοινωνίας και γι’ αυτό το λόγο αναζήτησα ανθρώπους φίλιους για να συμφωνήσουμε και να προχωρήσουμε μαζί στη σύνθεση.
Στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις, όπου έζησα, συμμετείχα στα κινήματα των καταλήψεων και έζησα σε κοινόβια. Βρέθηκα με ανθρώπους που φλέγονταν από ιδέες, που οραματίζονταν έναν κόσμο αρμονικό, χωρίς βία, χωρίς ανταγωνισμούς, ανθρώπους ξένους στις θλιβερές λογικές του κέρδους. Δημιουργούσαμε τρόπους ζωής με μικρές ομάδες και δουλειάς σε μικρές κοινότητες μακριά από «τις αγορές εργασίας». Αποφασίζαμε από κοινού και μοιραζόμασταν τις μέρες μας, συζητούσαμε τους προβληματισμούς μας, τις ιδέες, τις αξίες. Όραμά μας η απελευθέρωση του ανθρώπινου μυαλού από την κυριαρχία θρησκειών και δογμάτων, η απελευθέρωση από την κυρίαρχη λογική της ιδιοκτησίας, η απελευθέρωση από τη λογική ότι κάποιοι ειδικοί της εξουσίας πρέπει να μας κυβερνούν και να αποφασίζουν για όλους και όλα. Μοιραζόμασταν τα πάντα, τα λίγα ή τα πολλά, όσα καθένας μας κατείχε βάζοντας ρεφενέ τον ενθουσιασμό μας, τον ερωτά μας, την αθωότητα, την ανεμελιά μας. Κάποιοι σίμωναν επιφυλακτικοί στην αρχή αλλά σιγά σιγά όλο και ξανοίγονταν, άλλοι κουβαλούσαν ένα τεράστιο εγώ κι άλλοι πάλι γίνονταν παρανάλωμα προσφοράς χωρίς προσχήματα, απλώς γενναιόδωρα.
Αυτά για τότε…
Σήμερα, βυθισμένοι πια στην κατάθλιψη της οικονομικής κρίσης, παρακολουθούμε τους έχοντες και κατέχοντες να εξάγουν τα χρήματά τους στις ελβετικές τράπεζες ποντάροντας στη χρεοκοπία της χώρας ώστε να μπορέσουν να την αγοράσουν κοψοχρονιά.
Πού είναι άραγε εκείνοι οι «ευεργέτες», στους οποίους έκανε έκκληση ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος για να βοηθήσουν την οικονομία;
Πού είναι άραγε οι φωτισμένοι μεγιστάνες που θα ιδρύσουν κάποιους εναλλακτικούς χρηματοπιστωτικούς φορείς στα πρότυπα μιας «Τράπεζας των Φτωχών» ή μιας «Ηθικής Τράπεζας»;
Δεν θα μπορούσαν άραγε τα παιδιά εκείνων που επενδύουν στην αθλιότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου αγοράζοντας ΠΑΕ και ΚΑΕ και χρηματοδοτώντας στρατιές ηλιθίων, να επενδύσουν τα χρήματά τους στη δημιουργία τέτοιων εναλλακτικών χρηματοπιστωτικών φορέων όπου σαν στόχο δεν θα έχουν τα υπέρογκα κέρδη, αλλά τη στήριξη, με χαμηλότοκα δάνεια, ατόμων και ομάδων που αποκλείονται από το παραδοσιακό χρηματοπιστωτικό σύστημα;
Σήμερα βιώνουμε τα αποτελέσματα μια κρίσης που δεν είναι απλώς μια κρίση οικονομική αλλά μια βαθύτατη ηθική κρίση ενός ολόκληρου λαού που, τα τελευταία χρόνια, κομπάζοντας λόγω μιας πλαστής οικονομικής ευμάρειας, βυθιζόταν όλο και περισσότερο στην εξατομίκευση, στην ιδιώτευση, στην έλλειψη αξιών και ιδεών, στο απόλυτο έλλειμμα πνευματικότητας και περιεχομένου ζωής.
Όλοι εμείς χαμένοι στην καθημερινότητα δεν αντιληφθήκαμε ότι βουλιάζουμε όλο και περισσότερο στα προσωπικά μας προβλήματα χάνοντας την κοινωνική μας υπόσταση. Προσπαθήσαμε να λύσουμε τα προσωπικά μας αδιέξοδα κατά μόνας ξεχνώντας ότι η διέξοδος βρίσκεται στη συνεργασία, στην ανταλλαγή σκέψεων, στη συλλογικότητα.
Δεν αντιληφθήκαμε ότι υπάρχουν λύσεις. Ότι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτό το τέλμα αν γίνουμε μεγάλες οικογένειες, αν δημιουργήσουμε μικρές, αταξικές, παρεΐστικες ομάδες που θα στηρίζονται στην αλληλεγγύη, την αυτοοργάνωση και θα αποφασίζουν σε ελεύθερες συναθροίσεις και με ελεύθερη βούληση για ένα άλλο ποιοτικότερο τρόπο ζωής, μακριά από την κατανάλωση σκουπιδιών, σε αρμονία με τη φύση και τον εαυτό μας.
Ελπίδες δημιουργεί η κίνηση «Τοπική Ανταλλαγή Αγαθών και Υπηρεσιών» (Local Exchange Trading Systems) που ξεκίνησε σε κάποιες χώρες της Ευρώπης, στην Αυστραλία, στον Καναδά, αλλά τελευταία και στην Ελλάδα. Μια κοινότητα, μια ομάδα ανθρώπων, που θέλουν να ανεξαρτητοποιηθούν από το χρήμα και την αγορά φτιάχνουν ένα ανεξάρτητο σύστημα ανταλλαγής υπηρεσιών. Σε αυτό ο καθένας δηλώνει τι μπορεί να προσφέρει και τι έχει ανάγκη. Η ανταλλαγή αφορά αγαθά, υπηρεσίες ή γνώσεις. Όλοι προσφέρουν και όλοι έχουν κάποια στιγμή ανάγκη. Δεν αγοράζουν, όμως, ούτε πουλούν. Ανταλλάσσουν. Και γι’ αυτό μπορούν να χρησιμοποιήσουν και ένα νόμισμα.
Στη Μαγνησία οι κάτοικοι - μέλη της αντίστοιχης ομάδας «Τοπικής Ανταλλαγής Αγαθών και Υπηρεσιών» χρησιμοποιούν µια εναλλακτική μονάδα αντί του ευρώ και αγοράζουν προϊόντα και υπηρεσίες πληρώνοντας µε ΤΕΜ (Τοπική Εναλλακτική Μονάδα). Η ΤΕΜ δεν τυπώνεται και δεν κυκλοφορεί σε χάρτινη μορφή ούτε κόβεται σε νόμισμα. Οι κάτοχοί της όμως τη χρησιμοποιούν ως µέσο για να αγοράσουν και να πουλήσουν. Θεωρητικά έχει ίση αξία µε το ευρώ, ενώ οι συναλλαγές γίνονται μόνον μεταξύ των μελών του Δικτύου Ανταλλαγών και Αλληλεγγύης. Καλύπτει ανάγκες, όχι την επιβίωση. Μεταξύ των µελών υπάρχουν αγρότες, υδραυλικοί, δικηγόροι, λογιστές, ηλεκτρολόγοι, γιατροί και καταστηματάρχες.
Δίκτυα σαν κι αυτό λειτουργούν εδώ και χρόνια σε πολλές χώρες. Στη Γερμανία υπάρχουν δεκάδες τοπικά νομίσματα που κυκλοφορούν. Ένα από τα πιο επιτυχημένα εσωτερικά νομίσματα είναι το chiemgauer στη Βαυαρία µε σταθερή ισοτιμία ένα προς ένα µε το ευρώ. Το chiemgauer δημιουργήθηκε το 2003 και σήμερα χρησιμοποιείται ως µέσο συναλλαγής µεταξύ 3.000 ατόμων και 600 επιχειρήσεων.
Στο χωριό Μαριναλέντα της ισπανικής Ανδαλουσίας, μια κοινότητα 2,5 χιλιάδων κατοίκων, διεκδίκησαν με το σύνθημα: «η γη δεν ανήκει σε κανέναν, η γη δεν αγοράζεται, η γη ανήκει σε όλους» και κατάφεραν να πάρουν από ένα γαιοκτήμονα 12.000 στρέμματα γης και δημιούργησαν έναν αγροτικό συνεταιρισμό από τον οποίο ζει σήμερα σχεδόν όλο το χωριό. Στη Μαριναλέντα, η στέγαση, η εργασία, ο πολιτισμός, η εκπαίδευση και η υγεία θεωρούνται δικαίωμα. Μια θέση στον παιδικό σταθμό με όλα τα γεύματα κοστίζει 12 ευρώ τον μήνα. «Εφαρμόζουμε μια συμμετοχική δημοκρατία, αποφασίζουμε για όλα, από τους φόρους ως τις δημόσιες δαπάνες, σε μεγάλες συνελεύσεις. Πολλά κεφάλια δίνουν πολλές ιδέες», λέει ο δήμαρχος. «Ξέρουμε πως οι άνθρωποι μπορούμε να δουλεύουμε και για άλλες αξίες, όχι μόνο για το χρήμα».
Εμείς, σήμερα στην Ελλάδα, απελπισμένοι από την οικονομική δυσπραγία, από τις κοινωνικές αδικίες, από τη μεροληπτική δικαιοσύνη, αγανακτισμένοι από τους κυβερνώντες και τους έχοντες, αρπάζοντες και κατέχοντες, ας ανυψωθούμε στα ουράνια και στις Νεφέλες του Αριστοφάνη και ας ιδρύσουμε μιαν άλλη πολιτεία μεταξύ ουρανού και γης μαζί με τα πουλιά.
Και στην κατεύθυνση αυτή υπάρχουν και στη χώρα μας διάσπαρτες πολλές πρωτοβουλίες πολιτών που σηματοδοτούν άλλες προτάσεις ζωής που μέχρι πρότινος φάνταζαν ανέφικτες…

Τέος Ρόμβος – Συγγραφέας
http://romvos.wordpress.com/

Το Ευρωπαϊκό Φόρουμ για την διατροφική αυτάρκεια Nyeleni

θα λάβει χώρα στο Krems στην Αυστρία
από τις 16 έως 21 Αυγούστου 2011.


10 χρόνια μετά τη σύνοδο κορυφής της G8 που πραγματοποιήθηκε στη Γένοβα - Ιταλία - και τις μαζικές διαδηλώσεις που καταστάλθηκαν βίαια για να εμποδίσουν τη φωνή των κοινωνικών κινημάτων, οι οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών θα συναντηθούν ξανά στη Γένοβα για την ανανέωση της ατζέντας τους και της αφοσίωσης τους. Ο δημόσιος χαρακτήρας των υδάτινων πόρων, η εργασία, τα κοινά, η απαγόρευση των κερδοσκοπικών χειρισμών, τα τρόφιμα ως ένα θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα είναι κάποια από τα βασικά αιτήματα και τους τομείς της κοινής δράσης στην Ιταλία και στο εξωτερικό.

Αυτά περίπου είναι και τα θέματα που προτείνονται για συζήτηση κατά τη διάρκεια του Ευρωπαϊκού Φόρουμ Nyeleni για την διατροφική αυτάρκεια στην Αυστρία. Σε έναν μήνα περίπου απο τώρα, στις 16 - 21 Αύγουστου, 600 άτομα από περισσότερες από 40 ευρωπαϊκές χώρες θα συγκεντρωθούν στο Krems για να αρθρώσουν ένα περιφερειακό σχέδιο για την διατροφική αυτάρκεια με βάση τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις δυνατότητες και τους περιορισμούς των ευρωπαϊκών εδαφών, η ανάγκη για αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής και να την αποκατάσταση των οικολογικών λειτουργιών.

"Μετά την νίκη-ορόσημο στο δημοψήφισμα που πιστοποίησε την δημόσια και μη ιδιωτικοποιήσιμη φύση του νερού και την ακαταλληλότητα των πυρηνικών σταθμών στην Ιταλία, τα κοινωνικά κινήματα χτίζουν τώρα μια γέφυρα από τη Γένοβα προς το Krems ώστε να ενεργοποιήσουν ισχυρότερες συμμαχίες και να εντοπίσουν τα κοινά μονοπάτια για περισσότερο κοινωνικώς προσανατολιζόμενα και φιλικά προς το περιβάλλον συστήματα παραγωγής τροφίμων”, λέει ο Luca Colombo, μέλος της Ιταλικής Επιτροπής για την διατροφική αυτάρκεια και εθνικό σημείο επαφής για το Φόρουμ Nyeleni.

"Οι Ευρωπαίοι αγρότες και άλλες οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών δείχνουν την ανάλογη υπευθυνότητα, την προθυμία και την αξιοπιστία να εργαστούν πάνω σε νέες πρακτικές γεωργίας και παραγωγής τροφίμων και νέες πολιτικές και να ζητήσουν την υιοθέτησή τους τους, σε αλληλεγγύη με μη Ευρωπαϊκές περιοχές και ανθρώπους. Ήρθε η ώρα για την διατροφική αυτάρκεια να ανταποκριθεί στα συγκλίνοντα αιτήματα των παραγωγών και των καταναλωτών, σε κάθε περιοχή και χώρα του κόσμου», προσθέτει η Genevieve Savigny, μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής του Ευρωπαϊκού Συντονισμού Via Campesina.

Το Φόρουμ θα πραγματοποιηθεί σε ομάδες εργασίας που θα επιτρέπει στους συμμετέχοντες να συμβάλουν πλήρως. Η θεματική συζήτηση θα επικεντρωθεί σε αναδυόμενα θέματα που θα επιτρέψει στους Ευρωπαίους και μη στο εξωτερικό για την επίτευξη της διατροφικής αυτάρκειας. Συγκεκριμένα θα καλυφθούν οι ακόλουθοι πέντε θεματικοί τομείς:

1: Μοντέλα παραγωγής (αγρο-οικολογία, ενέργεια, κλίμα, ΓΤΟ, εξάρτηση από πρωτεΐνη, βιοποικιλότητα ...)
2: Αγορές/οργάνωση της διατροφικής αλυσίδας και αντίστοιχων δικτύων (εταιριακή κυριαρχία στην διατροφική αλυσίδα, τοπικές αγορές, κερδοσκοπία στα τρόφιμα, διαφάνεια, ποινικοποίηση, αλληλεγγύη,...)
3: Εργασιακές συνθήκες/κοινωνικές πτυχές (μετανάστες αγρότες και εργάτες, εισόδημα, υγεία, πρόσβαση σε τροφή, ...)
4: Πρόσβαση σε γη και άλλους πόρους (εγκατάσταση, ανανέωση, χρηματοδότηση, νερό, σπόρους ...)
5: Δημόσιες πολιτικές (ΚΑΠ και αγροτική ανάπτυξη, αλιευτική πολιτική, ενέργεια, εμπόριο, κ.λπ. ...).

Η τελετή έναρξης του Φόρουμ έχει προγραμματιστεί για τις 16 του Αυγούστου το απόγευμα κατά τη διάρκεια της πρώτης συνόδου ολομέλειας.

Εκτός από τις θεματικές συνεδρίες, στις 19.08, Παρασκευή, επιτόπιες επισκέψεις, μια αγορά ιδεών και ένα πολιτιστικό πρόγραμμα θα εμπλουτίσουν το Φόρουμ.

Την Κυριακή 21.08 το φόρουμ Nyeleni θα μορφοποιήσει την τελική διακήρυξη και πρόγραμμα δράσης.


Για πληροφoρίες και συμμετοχή επικοινωνήστε με την Ελληνική συμμετοχή στο email vassilios@peliti.gr ή στo info@biotechwatch.gr καθώς και στο marzia.rezzin@eurovia.org


Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το Forum μπορείτε επισκεφθείτε: www.nyeleni2011.net

Πορεία από τη Μαδρίτη προς τις Βρυξέλλες από τους Ισπανούς Αγανακτισμένους


Οι Ισπανοί «Αγανακτισμένοι» πραγματοποιούν πορεία από τη Μαδρίτη στις Βρυξέλλες διαμαρτυρόμενοι για την υποταγή όπως λένε της κυβέρνησής τους στις αγορές και την αδιαφορία της για τις ανάγκες του λαού.
Με το απλό σύνθημα "Στις Βρυξέλλες" οι "Αγανακτισμένοι" σχεδιάζουν κατά τη διάρκεια της πορείας τους να έχουν συναντήσεις με διάφορους φορείς, αλλά και τη συλλογή παραπόνων όπως και προτάσεις για την αντιμετώπιση της κρίσης και της πορείας του κινήματος.
Θα διασχίσουν 1.500 χιλιόμετρα και θα διασχίσουν τρεις χώρες προκειμένου να φτάσουν στην καρδιά της Ε.Ε. Πολλοί από αυτούς βρίσκονται ήδη πολλές ημέρες στους δρόμους καθώς προχωρούσαν από διάφορα μέρη της Ισπανίας στη Μαδρίτη. Απώτερος στόχος τους, η διασύνδεση με τους υπόλοιπους "Αγανακτισμένους" της Ευρώπης και η οργάνωση της μεγάλης πορείας τον Οκτώβριο.

Πηγή: tvxs

Τρίτη 26 Ιουλίου 2011

Η διπλή απάτη της «λιτάκαμψης»

Του Ζερζ Λατούς, καθηγητή οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Ορσέ, αρνητή της οικονομικής μεγέθυνσης

Εισαγωγή: Τι είναι η «λιτάκαμψη»; Γιατί, κατά βάθος, αυτό ακριβώς προτάθηκε στη διάσκεψη κορυφής (G8/20) του Τορόντο: ένα πρόγραμμα του οποίου οι στόχοι συνίστανται ταυτόχρονα και στην ανάκαμψη και στην λιτότητα. Η Γερμανίδα πρωθυπουργός Άνγκελα Μέρκελ συνηγορούσε υπέρ μιας αυστηρής πολιτικής λιτότητας. Ο Αμερικανός πρόεδρος Μπάρακ Ομπάμα, φοβούμενος μήπως η αντιπληθωριστική πολιτική τσακίσει την εύθραυστη ανάκαμψη της παγκόσμιας και της αμερικανικής οικονομίας, συνηγορούσε υπέρ μιας ανάκαμψης σε λογικά επίπεδα. Η τελική συμφωνία πραγματοποιήθηκε πάνω σε μια σύνθεση, η οποία όπως θα αποδειχθεί στο μέλλον αποκλείεται να φανεί λειτουργική: η ανάκαμψη θα ελέγχεται από την λιτότητα, και η λιτότητα θα μετριάζεται από την ανάκαμψη. Η Κριστίν Λαγκάρντ -εκείνη την εποχή Υπουργός Οικονομίας της Γαλλίας η οποία στη συνέχεια ανέλαβε πρόεδρος του ΔΝΤ- τόλμησε να χρησιμοποιήσει τον νεολογισμό «λιτάκαμψη», σύντμηση της λιτότητας και της ανάκαμψης. Σε αυτό το σημείο συντάχθηκε με τις απόψεις του Αλέν Μενκ -συμβούλου του προέδρου Νικολά Σαρκοζί [και εξαιρετικά αμφιλεγόμενου διανοούμενου (ΣτΜ)]- ο οποίος έδωσε την εξής καταπληκτική απάντηση στο ερώτημα τι πρέπει να γίνει στην κρίσιμη κατάσταση που έχει δημιουργηθεί από την αποσταθεροποίηση των κρατών από τις χρηματαγορές, τις οποίες αυτά ακριβώς τα κράτη είχαν σώσει από την κατάρρευση: πρέπει να πατάμε ταυτόχρονα και το φρένο και το γκάζι.
Ωστόσο, η καταγγελία της διπλής απάτης στην οποία συνίσταται αυτό το πρόγραμμα αποτελεί για μένα μια τριπλή πρόκληση:
Καταρχάς, το να εκφωνώ λόγο στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο των Βρυξελών, στον ναό της οικονομικής μεγέθυνσης, προβάλλοντας μια εικονοκλαστική θέση, την αποανάπτυξη, και μάλιστα όσον αφορά ένα ζήτημα για το οποίο δεν είμαι ειδικός, την Ελλάδα και την κρίση του δημόσιου χρέους της.
Δεύτερον, το να μιλάω σε αυτόν τον χώρο, έναν ναό της πολιτικής, με την ιδιότητα του «σοφού», δηλαδή -ακλουθώντας τη διάκριση και την ανάλυση του Βέμπερ- σύμφωνα με την ηθική της πεποίθησης και όχι με την ηθική της ευθύνης.
Τέλος, για να υποστηρίξω μια παράδοξη θέση: ούτε λιτότητα, ούτε ανάκαμψη!
Τουλάχιστον, όσον αφορά την απόρριψη της λιτότητας μπορώ να βρω συμμάχους (έστω και πολύ μειοψηφικούς), τόσο στους κύκλους των οικονομολόγων (για παράδειγμα τον Φρεντερίκ Λορντόν (1)), όσο και των πολιτικών (για παράδειγμα του Ζαν Λικ Μελανσόν (2)).
Η απόρριψη της ανάκαμψης της παραγωγικίστικης οικονομικής μεγέθυνσης και η εγκατάλειψη της θρησκείας της οικονομικής μεγέθυνσης είναι μια θέση η οποία –όσο κι αν υιοθετείται από ορισμένα τμήματα του οικολογικού χώρου σε έναν μακροπρόθεσμο ορίζοντα- αγνοείται εντελώς όταν πρόκειται για το βραχυπρόθεσμο επίπεδο.
Ωστόσο, θα επιχειρήσω να ανταποκριθώ σε αυτήν την τριπλή πρόκληση, επαναλαμβάνοντας την διπλή άρνησή μου, τόσο της λιτότητας, όσο και της ανάκαμψης της οικονομίας.

Ι. Να αρνηθούμε τη λιτότητα.
Η ελληνική κρίση εντάσσεται στο ευρύτερο πλαίσιο της κρίσης του ευρώ και της κρίσης της Ευρώπης. Και φυσικά, στο πλαίσιο μιας πολιτισμικής κρίσης της κοινωνίας της κατανάλωσης. Πρόκειται δηλαδή για μια σύνθετη κρίση στην οποία συνδυάζεται μια χρηματοοικονομική κρίση, μια οικονομική κρίση, μια κοινωνική κρίση, μια πολιτιστική κρίση και μια οικολογική κρίση. Είμαι βαθύτατα πεπεισμένος ότι, η λύση στην ελληνική κρίση θα δοθεί επιλύοντας την κρίση της Ευρώπης και του ευρώ, αν όχι και την κρίση του υπερκαταναλωτικού πολιτισμού. Αντίθετα, εάν η Ελλάδα διατηρηθεί στη ζωή με διαρκείς μεταγγίσεις δανείων τα οποία θα συνοδεύονται από ολοένα σκληρότερες θεραπείες λιτότητας, τότε, ούτε την Ελλάδα θα σώσουμε, ούτε και την Ευρώπη: το μοναδικό αποτέλεσμα θα είναι να βυθίσουμε τους λαούς μέσα στην απόγνωση.
Η απόρριψη της λιτότητας προϋποθέτει την πτώση δύο ταμπού πάνω στα οποία έχει θεμελιωθεί το ευρωπαϊκό οικοδόμημα: του ταμπού του πληθωρισμού και του ταμπού του προστατευτισμού.
Το πρόγραμμα της αποανάπτυξης -δηλαδή της οικοδόμησης μιας κοινωνίας της λιτής αφθονίας ή, με άλλα λόγια, της ευημερίας δίχως οικονομική μεγέθυνση- προϋποθέτει την αποκατάσταση δύο δυσφημισμένων σήμερα φαινομένων, στα οποία παρόλα αυτά στηρίχθηκαν στο παρελθόν ορισμένες συστηματικές πολιτικές: μιλάμε για τον προστατευτισμό και για τον πληθωρισμό. Η εξαιρετική οικονομική μεγέθυνση που παρατηρήθηκε στις Δυτικές οικονομίες κατά τη διάρκεια της μεταπολεμικής περιόδου και ουσιαστικά η μοναδική περίοδος στη σύγχρονη ιστορία όπου οι τάξεις των εργαζόμενων απόλαυσαν μια σχετική ευημερία οφείλονταν σε συστηματικές δασμολογικές πολιτικές που είχαν ως στόχο τη δημιουργία ή την ανοικοδόμηση του παραγωγικού μηχανισμού, την προστασία της οικονομικής δραστηριότητας σε εθνικό επίπεδο και την κοινωνική προστασία, όπως επίσης και σε πολιτικές που αποσκοπούσαν στη χρηματοδότηση του δημοσιοοικονομικού ελλείμματος με την προσφυγή στην έκδοση χρήματος μέσα σε λογικά πλαίσια, δημιουργώντας αυτήν την «gentlerise or pricelevel» (ήπιο πληθωρισμό) που συνιστούσε ο Κέινς. Η νεοφιλελεύθερη αντεπανάσταση απαγόρευσε την προσφυγή σε αυτά τα δύο εργαλεία και σήμερα αναθεματίζονται εκείνοι που τα προτείνουν. Βέβαια, όλες οι κυβερνήσεις που έχουν τη δυνατότητα προσφεύγουν σε αυτά με λιγότερο ή περισσότερο ανεπαίσθητο, συγκαλυμμένο κι ύπουλο τρόπο.
Όπως συμβαίνει στην περίπτωση κάθε εργαλείου, ο προστατευτισμός και ο πληθωρισμός μπορούν να έχουν και αρνητικές επιπτώσεις ή παρενέργειες • μάλιστα, σήμερα, παρατηρούνται κατά κύριο λόγο αυτές ακριβώς οι αισχρές επιπτώσεις και παρενέργειές τους (3). Ωστόσο, είναι αναγκαίο να προσφεύγουμε σε αυτά με έξυπνο τρόπο για να επιλύσουμε τις σημερινές κρίσεις με τρόπο ικανοποιητικό από κοινωνική άποψη. Οφείλουμε να αποφύγουμε την καταστροφή της αποπληθωριστικής λιτότητας, αλλά και τον σίγουρο όλεθρο που εγκυμονεί η παραγωγικίστικη ανάκαμψη της οικονομίας.
Όμως, σήμερα, για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, θα πρέπει πιθανότατα να εγκαταλείψουμε το ευρώ καθώς δεν είναι δυνατόν να το διορθώσουμε. Οφείλουμε να αποκτήσουμε ξανά τον έλεγχο του νομίσματος, το οποίο πρέπει να ξαναβρεί τον πραγματικό ρόλο του : να μας υπηρετεί και όχι να μας υποδουλώνει. Το νόμισμα μπορεί να γίνει ένας καλός υπηρέτης, αλλά είναι πάντα ένας κακός αφέντης.
Θα πρέπει καταρχάς να παρατηρήσουμε ότι η ανάκαμψη που προωθεί η Κριστίν Λαγκάρντ δεν είναι η παραγωγικίστικη ανάκαμψη που συνιστά ο Τζόζεφ Στίγκλιτζ, αλλά η ανάκαμψη της οικονομίας-καζίνο, κατά κύριο λόγο η ανάκαμψη της χρηματιστηριακής κερδοσκοπίας, της φούσκας των ακινήτων.
Πράγματι, για τις σημερινές κυβερνήσεις, το σύνθημα «Και ανάκαμψη και λιτότητα» σημαίνει ανάκαμψη για το κεφάλαιο και λιτότητα για τους πληθυσμούς. Στο όνομα της ανάκαμψης –η οποία εξάλλου είναι σε μεγάλο βαθμό μια αυταπάτη όσον αφορά τις επενδύσεις και μια μεγάλη απάτη όσον αφορά την απασχόληση- μειώνονται ή καταργούνται οι εργοδοτικές εισφορές στην κοινωνική ασφάλιση, ο φόρος επί των κερδών των εταιριών και ο «επαγγελματικός φόρος» (4). Οι κυβερνήσεις παραιτούνται από οποιαδήποτε φορολόγηση των υπερκερδών του τραπεζικού και του χρηματοοικονομικού τομέα, ενώ η λιτότητα πλήττει με σφοδρότητα τους μισθωτούς και τις μεσαίες και κατώτερες τάξεις, με την μείωση των μισθών, τις περικοπές στις κοινωνικές παροχές την αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης και τον περιορισμό του ύψους της σύνταξης. Το επιστέγασμα αυτής της καταστροφικής μανίας το οποίο υποτίθεται ότι θα προετοιμάσει την ανάκαμψη είναι η διάλυση των δημόσιων υπηρεσιών και η ταχύτατη ιδιωτικοποίηση οτιδήποτε απομείνει. Όλα αυτά συνεπάγονται την μαζική κατάργηση θέσεων εργασίας στην παιδεία, στην υγεία… Γινόμαστε μάρτυρες ενός περίεργου, μαζοχιστικού διαγωνισμού λιτότητας. Η χώρα Α εξαγγέλλει μια μείωση μισθών κατά 20% και, αμέσως, η χώρα Β μειοδοτεί με 30%, ενώ η χώρα Γ, για να μην υστερεί, εξαγγέλλει ακόμα πιο δρακόντεια μέτρα. Το γεγονός ότι καλούμαστε από την πανταχού παρούσα διαφήμιση να συνεχίσουμε να καταναλώνουμε ολοένα περισσότερο παρά το γεγονός ότι δεν έχουμε τα αναγκαία μέσα για να το κάνουμε και συνεπώς οφείλουμε να δανειζόμαστε χωρίς να υπάρχει προοπτική να αποπληρώσουμε τα χρέη μας, ισοδυναμεί με το να καλούμαστε να μετανοήσουμε για την καταναλωτική ψεύτικη γιορτή στην οποία είχαμε υποκύψει, ενώ ταυτόχρονα οφείλουμε να την συνεχίζουμε βυθισμένοι στην κατήφεια.
Το μόνο αποτέλεσμα που μπορεί να έχει αυτή η πολιτική της ηλίθιας λιτότητας είναι να πυροδοτήσει έναν κύκλο αποπληθωρισμού ο οποίος θα βαθύνει την ύφεση, την οποία δεν θα κατορθώσει να αποτρέψει μια ανάκαμψη η οποία θα έχει καθαρά κερδοσκοπικό χαρακτήρα. Καθώς δε τα κράτη θα έχουν υποστεί οικονομική αφαίμαξη, δεν θα είναι πλέον σε θέση να σώσουν τις τράπεζες διαθέτοντας και πάλι δισεκατομμύρια δολάρια.
Αυτή η πολιτική δεν είναι μονάχα ανήθικη, είναι και παράλογη. Θα οδηγήσει στη χρεοκοπία του ευρώ –ενδεχομένως και της Ευρώπης- και στην κοινωνική καταστροφή.
Εν όψει αυτού του ενδεχόμενου, ποια θα ήταν η πολιτική που θα εφάρμοζαν οι «αρνητές της οικονομικής μεγέθυνσης» εάν καλούνταν να διαχειριστούν τις υποθέσεις μιας χώρας, της Ελλάδας για παράδειγμα; Η απλούστατη άρνηση πληρωμής του χρέους, δηλαδή η χρεοκοπία του κράτους, θα ήταν ένα εξαιρετικά ριζικό φάρμακο που θα έλυνε το πρόβλημα καταργώντας το. Ωστόσο, είναι πιθανό ότι αυτή η ριζοσπαστική λύση, την οποία δεν θα πρέπει να αποκλείσουμε και την οποία θα επικροτούσαν με ενθουσιασμό οι οπαδοί της αποανάπτυξης, θα εγκυμονεί τον κίνδυνο να βυθιστεί η χώρα στο χάος. Πράγματι, το πρόβλημα συνίσταται στο γεγονός ότι, πρακτικά, η κρίση της υπερχρέωσης των κρατών είναι μονάχα ένα από τα στοιχεία του προβλήματος. Η θεωρητική απάντηση μονάχα για το πρόβλημα του χρέους των κρατών (η οποία, ακόμα και για τα πλέον υπερχρεωμένα κράτη είναι της τάξης του ΑΕΠ τους) είναι πολύ πιο εύκολη από εκείνη που αφορά το σύνολο της πληθωριστικής αύξησης των απαιτήσεων που γεννήθηκαν από την κερδοσκοπία του χρηματοοικονομικού τομέα (5). Κι η απειλή ενός συστημικού κινδύνου κάθε άλλο παρά μπορεί να αποκλειστεί.
Όσον αφορά το δημόσιο χρέος, η ακύρωσή του ενδέχεται να πλήξει έμμεσα ή άμεσα, εκτός από τις τράπεζες και τους κερδοσκόπους, τους μικροκαταθέτες που εμπιστεύθηκαν το κράτος τους ή εκείνους στους οποίους η τράπεζά τους πλάσαρε εν αγνοία τους πολύπλοκα επενδυτικά προϊόντα στα οποία περιλαμβάνονταν αυτοί οι αμφίβολης ποιότητας σήμερα κρατικοί τίτλοι. Χωρίς αμφιβολία, είναι προτιμότερη μια μετατροπή αυτών των τίτλων, είτε μετά από διαπραγματεύσεις (γεγονός που ισοδυναμεί με μια μερική, επιλεκτική χρεοκοπία) όπως συνέβη στην Αργεντινή μετά την κατάρρευση του πέσο, είτε μετά από έλεγχο του χρέους μέσα από τον οποίο θα αποκαλυφθεί ποιο ποσοστό του χρέους είναι επαχθές, όπως προτείνει ο Ερίκ Τουσέν (6) κι ένας συνασπισμός Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων. Μάλιστα, είναι δυνατόν να προβλέπεται ότι οι μικροκαταθέτες θα βγουν αλώβητοι από αυτή τη διαδικασία, ενώ για τους υπόλοιπους θα υπάρξει μια υποτίμηση της αξίας των τίτλων που κατέχουν κατά 40-60% ή ακόμα κι ένα φορολογικό «κούρεμα» (7). Όσον αφορά την εξόφληση την εξόφληση του υπόλοιπου ποσού του χρέους, μια καλή ιδέα θα μπορούσε να είναι η αύξηση των φορολογικών εσόδων, για παράδειγμα με την καθιέρωση ειδικής εισφοράς πάνω στα κέρδη του χρηματοοικονομικού τομέα, όπως έκανε πρόσφατα η Ουγγαρία. Επίσης, θα πρέπει να αποκατασταθεί η πραγματική προοδευτικότητα της φορολογίας • για παράδειγμα, στην περίπτωση της Γαλλίας, θα πρέπει να καταργηθούν οι προκλητικές φορολογικές απαλλαγές που ισχύουν για τους πιο εύπορους, καθώς κι η «φορολογική ασπίδα» (8).
Σε μια κοινωνία της οικονομικής μεγέθυνσης στην οποία έχει πάψει πλέον η οικονομική μεγέθυνση (γιατί σε αυτήν την κατάσταση έχουν περιέλθει λίγο πολύ οι κοινωνίες μας), το κράτος είναι καταδικασμένο να επιβάλλει στους πολίτες του την κόλαση της λιτότητας, η οποία συνοδεύεται από την διάλυση των δημόσιων υπηρεσιών και την ιδιωτικοποίηση οτιδήποτε έχει απομείνει από τα «ασημικά» του κράτους. Όμως, όλα αυτά εγκυμονούν τον κίνδυνο του αποπληθωρισμού και της πυροδότησης ενός υφεσιακού φαύλου κύκλου. Ακριβώς για να αποφύγουμε αυτό το ενδεχόμενο, θα πρέπει να επιχειρήσουμε να βγούμε από την κοινωνία της οικονομικής μεγέθυνσης και να οικοδομήσουμε την κοινωνία της αποανάπτυξης.
ΙΙ. Να αρνηθούμε και την ανάκαμψη της οικονομίας: να εγκαταλείψουμε την θρησκεία της οικονομικής μεγέθυνσης.
Μπροστά σε αυτήν την ιδιαίτερα έντονη απειλή, καλοπροαίρετα άτομα όπως ο Τζόζεφ Στίγκλιτζ συνιστούν τις παλιές κεϊνσιανές συνταγές της ανάκαμψης της κατανάλωσης και των επενδύσεων που χάρη στις οποίες θα ξαναρχίσει η οικονομική μεγέθυνση. Αυτή η θεραπεία δεν είναι η επιθυμητή. Και δεν είναι επιθυμητή επειδή ο πλανήτης δεν μπορεί πλέον να την αντέξει • ίσως μάλιστα και να μην είναι δυνατή δεδομένου ότι εξαντλούνται οι φυσικοί πόροι (με την ευρύτερη έννοια του όρου). Ήδη από την δεκαετία του 1970, το κόστος της οικονομικής μεγέθυνσης (την οποία εμείς –κακώς- συνηθίζουμε να αποκαλούμε «ανάπτυξη») είναι υψηλότερο από τα οφέλη της. Τα κέρδη παραγωγικότητας που μπορούμε να αναμένουμε είναι πλέον μηδενικά ή σχεδόν μηδενικά. Για να διατηρήσουμε μονάχα για μερικά χρόνια την αυταπάτη της οικονομικής μεγέθυνσης, θα έπρεπε να ιδιωτικοποιήσουμε και να εμπορευματοποιήσουμε τα τελευταία καταφύγια της κοινωνικής ζωής, καθώς και να αυξήσουμε την αξία μιας αμετάβλητης μάζας αγαθών ή να μειώσουμε την αξία χρήσης τους.
Ωστόσο, αυτό το κεϊνσιανό σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα το οποίο προσπαθούν να «πουλήσουν» τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν είναι αξιόπιστο: καταρχάς επειδή αυτά τα κόμματα δεν είναι σε θέση να αμφισβητήσουν τον νεοφιλελεύθερο ζουρλομανδύα που απαιτεί την τυφλή συμμόρφωση με τα μονεταριστικά δόγματα (πόσω μάλλον που τα ίδια συνέβαλαν στην ύφανσή του κατά τη διάρκεια της τελευταίας τριακονταετίας). Από αυτήν την άποψη, το παράδειγμα της Ελλάδας είναι αρκετά εύγλωττο.
Οφείλουμε να εγκαταλείψουμε το πρόταγμα της οικονομικής μεγέθυνσης, με άλλα λόγια να ξεφύγουμε από την έμμονη ιδέα της επιδίωξης της οικονομικής μεγέθυνσης. Είναι προφανές ότι αυτή δεν είναι (και δεν οφείλει να είναι) αυτοσκοπός: στο εξής, δεν αποτελεί το μέσο με το οποίο μπορεί να επιτευχθεί η εξάλειψη της ανεργίας (9). Θα πρέπει να επιχειρήσουμε να οικοδομήσουμε μια κοινωνία της λιτής αφθονίας ή, όπως την αποκαλεί ο Tim Jackson, της ευημερίας δίχως μεγέθυνση.
Πράγματι, ο πρώτος στόχος αυτής της μετάβασης θα έπρεπε να συνίσταται στην επιδίωξη της πλήρους απασχόλησης, έτσι ώστε να δοθεί λύση στο πρόβλημα της εξαθλίωσης ενός τμήματος του πληθυσμού. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να επιτευχθεί με την επιστροφή σε κάθε χώρα των παραγωγικών διαδικασιών που είχαν μεταφερθεί σε χώρες με χαμηλό εργατικό κόστος κι ανύπαρκτη περιβαλλοντική και κοινωνική νομοθεσία, με την σταδιακή αλλαγή προσανατολισμού τομέων της οικονομίας που είναι παρασιτικοί (π.χ. διαφήμιση) ή επιζήμιοι (βιομηχανία όπλων, παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από πυρηνικούς αντιδραστήρες), καθώς και με την σημαντική και σωστά προγραμματισμένη μείωση του χρόνου εργασίας. Όσο για τα υπόλοιπα, μπορούμε να προσφύγουμε στις εκτυπωτικές μηχανές του νομισματοκοπείου, πυροδοτώντας έναν ελεγχόμενο πληθωρισμό, της τάξης του 5% ετησίως. Πρόκειται για μια κεϊνσιανή λύση με την οποία μπορούμε να τονώσουμε την οικονομική δραστηριότητα χωρίς ωστόσο να περάσουμε στη λογική της απεριόριστης μεγέθυνσης της οικονομίας και η οποία θα βοηθήσει στην επίλυση των προβλημάτων που θα συναντήσουμε στο δρόμο για την εγκατάλειψη της θρησκείας της οικονομικής μεγέθυνσης.
Φυσικά, η υλοποίηση αυτού του ωραίου προγράμματος δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Στην περίπτωση της Ελλάδας, προϋποθέτει οπωσδήποτε την έξοδο από το ευρώ, την επαναφορά της δραχμής (πιθανότατα όχι ελεύθερα μετατρέψιμης) και όλα όσα συνεπάγονται αυτές οι ενέργειες: έλεγχος των συναλλαγματικών ισοτιμιών και επαναφορά των τελωνείων. Ο αναγκαίος επιλεκτικός προστατευτισμός που εμπεριέχει αυτή η στρατηγική κάνει τις Βρυξέλλες και τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου να φρίττουν. Συνεπώς θα πρέπει να περιμένει κανείς από το εξωτερικό μέτρα αντιποίνων και απόπειρες αποσταθεροποίησης, τα οποία θα συνοδεύονται κι από προσπάθειες σαμποταρίσματος του εγχειρήματος στο εσωτερικό της χώρας από όλους όσους θίγονται από τις εξελίξεις. Συνεπώς, σήμερα αυτό το πρόγραμμα φαντάζει εντελώς ουτοπικό • όμως, όταν ο μαρασμός και η πραγματική κρίση θα έχουν φτάσει στο αποκορύφωμά τους, τότε κάτι τέτοιο θα φαίνεται ρεαλιστικό κι επιθυμητό.
Συμπέρασμα: Στην αρχαία ελληνική τραγωδία, η καταστροφή συμβαίνει στην τελική πράξη. Σε αυτό ακριβώς το σημείο βρισκόμαστε τώρα. Ένας λαός ψηφίζει μαζικά ένα σοσιαλιστικό κόμμα με τυπικά σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα. Μόλις όμως η χώρα βρέθηκε αντιμέτωπη με τις πιέσεις των χρηματαγορών, αυτό ακριβώς το κόμμα, υπακούοντας στις κοινές προσταγές των Βρυξελών και του ΔΝΤ, επιβάλλει στη χώρα μια άγρια νεοφιλελεύθερη λιτότητα. Το ευρώ εμποδίζει την Ελλάδα να αρνηθεί με δημοκρατικό τρόπο αυτό το εκβιαστικό δίλημμα όπως έκανε η Ισλανδία. Πιθανότατα, ο ελληνικός λαός δεν θα αποδεχόταν –τουλάχιστον όχι εύκολα- τις συνέπειες των ρήξεων που είναι αναγκαίες για την εφαρμογή μιας άλλης πολιτικής (έξοδος από το ευρώ, άρνηση πληρωμής τουλάχιστον ενός μέρους του χρέους, εξοστρακισμός από την Ευρώπη, φυγή κεφαλαίων, εμπάργκο από τις «ζημιωθείσες» χώρες, κλπ). Όμως, το «αίμα και τα δάκρυα» που προέβλεπε ο Τσόρτσιλ για τους συμπατριώτες του είναι ήδη εδώ, μόνο που στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν υπάρχει η ελπίδα της νίκης. Το πρόγραμμα της αποανάπτυξης δεν ισχυρίζεται ότι θα κατορθώσει να αποφύγει αυτό το αίμα και τα δάκρυα, τουλάχιστον όμως ανοίγει την πόρτα της ελπίδας. Ο μοναδικός τρόπος για να τα αποφύγουμε –κι επιθυμούμε ολόψυχα να συμβεί κάτι τέτοιο- θα ήταν να κατορθώσουμε να γλιτώσουμε την Ευρώπη από την δικτατορία των αγορών και να οικοδομήσουμε την Ευρώπη της αλληλεγγύης και της συντροφικότητας • μια Ευρώπη στην οποία το κυριότερο συνδετικό στοιχείο του κοινωνικού ιστού θα είναι αυτό που ο Αριστοτέλης αποκαλούσε «φιλία».

1) (ΣτΜ) Fréderic Lordon. Ενδιαφέροντα κείμενά του έχουν δημοσιευτεί τα τελευταία χρόνια στην ελληνική έκδοση της Le Monde diplomatique από την Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία.
2) (ΣτΜ) Ηγέτης του γαλλικού Κόμματος της Αριστεράς, της εκλογικής συμμαχίας του ΚΚΓ, της αριστερής πτέρυγας του Σοσιαλιστικού Κόμματος που αποχώρησε από το κόμμα πριν λίγα χρόνια και ενός τμήματος που αποχώρησε από το Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα.
3) Σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, ο προστατευτισμός του Βορρά στα γεωργικά προϊόντα συνεπάγεται διαφυγόντα κέρδη 50 δισεκατομμυρίων δολαρίων για τις εξαγωγικές χώρες Του Νότου. Ο Πράσινος Γερμανός βουλευτής Sven Giegold μας έδωσε ένα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα με την γερμανική φορολογική πολιτική η οποία αποσκοπεί στο ντοπάρισμα των εξαγωγών.
4) (ΣτΜ) Ειδικός φόρος που επιβάλλεται στην Γαλλία στις επιχειρήσεις και στους ελεύθερους επαγγελματίες και ο οποίος αποτελεί ένα σημαντικό πόρο της τοπικής αυτοδιοίκησης.
5) Πράγματι, σύμφωνα με την Τράπεζα των Διεθνών Διακανονισμών της Βασιλείας, τον Φεβρουάριο του 2008, η δημιουργία παράγωγων χρηματοοικονομικών προϊόντων έφτανε τα 600 τρισεκατομμύρια δολάρια, δηλαδή 11 ως 15 φορές το παγκόσμιο ΑΕΠ! Σε αυτήν την περίπτωση, ακόμα κι οι οπαδοί της αποανάπτυξης δεν έχουν κανένα θαυματουργό φάρμακο που θα επιτρέψει μια ήπια προσγείωση: η μοναδική προοπτική θα είναι η πλήρης κατάρρευση της παγκόσμιας οικονομίας.
6) (ΣτΜ) Eric Toussaint, ένας από τους υπεύθυνους της CADTM (Επιτροπή για την Ακύρωση του Χρέους του Τρίτου Κόσμου). ????????????????Κείμενό του θα δημοσιευθεί σύντομα, μέλλον στις 17-7 στην Ελευθεροτυπία-Le Monde diplomatique?????????????????????????????????/
7) Όπως προτείνει ο Γάλλος οικονομολόγος Thomas Piketti σε ένα άρθρο του στην Libération της 28ης Ιουνίου, μπορούμε να αναγκάσουμε τις τράπεζες να πληρώσουν ένα μέρος του ποσού που απαιτείται για την αποπληρωμή του κρατικού χρέους.
8) (ΣτΜ) Πρόκειται για το πρώτο μέτρο που έλαβε ο Σαρκοζί μόλις ανέλαβε τα καθήκοντά του: την καθιέρωση ανώτατου επιτρεπόμενου ποσοστού του εισοδήματός τους που καλούνται να πληρώσουν ως φόρο οι πλούσιοι που βρίσκονται αντιμέτωποι με περισσότερα είδη φόρων (φόρος εισοδήματος, μεγάλης ακίνητης περιουσίας, υπεραξιών, επαγγελματικός φόρος, δημοτικά τέλη…). Υποτίθεται ότι με αυτόν τον τρόπο θα σταματούσε ο εκπατρισμός των Κροίσων που επιλέγουν ως κατοικία τους φορολογικούς παραδείσους. Στην πράξη, είχε ως αποτέλεσμα μια μεγάλη τρύπα στα δημόσια έσοδα.
9) Σύμφωνα με τον υπολογισμό του Albert Jacquard (J’accuse l’économie triomphante, εκδόσεις Calmann Levy 1995 και Poche 2004, σελ. 63), μια αύξηση του γαλλικού ΑΕΠ κατά 4% κάθε χρόνο θα επέτρεπε την μείωση της ανεργίας κατά 2%. Με αυτόν τον ρυθμό, πενήντα χρόνια αργότερα, το ΑΕΠ της χώρας θα έχει επταπλασιαστεί (αύξηση 600%) αλλά ο αριθμός των ανέργων θα έχει μειωθεί μονάχα κατά 64%. Δεδομένου ότι το 2010 οι άνεργοι όλων των κατηγοριών έφταναν στη Γαλλία τα 5 εκατομμύρια, το 2060 θα απέχουμε ακόμα πολύ από την πλήρη απασχόληση καθώς τότε θα εξακολουθούν να υπάρχουν 2 εκατομμύρια άνεργοι.

ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΠΑΝΤΟΥ!

Συνάντηση άμεσης δράσης και δημοκρατίας - ΑΠΘ 5/6/7 Σεπτεμβρίου ΔΕΘ 2011
Κάλεσμα σε συνάντηση άμεσης δημοκρατίας στη Θεσσαλονίκη
Το κίνημα των πλατειών που ξετυλίχτηκε μετά τα γεγονότα στην Β. Αφρική και από τα επακόλουθα στη Ισπανία ανέδειξε την παρουσία του σύγχρονου υποκειμένου που ανέλαβε με την παρουσία του να βάλει άλλους όρους στον κοινωνικό πολιτισμό και οικονομικό ανταγωνισμό που επιβάλει ο κόσμος της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.
Ζήσαμε πολλές κινητοποιήσεις όλο το προηγούμενο διάστημα με αφορμή την παρουσία του ΔΝΤ και της ΕΚΤ από όλο το φάσμα των κομμάτων και των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Σε αυτές όσο παραδοσιακή ήταν η κάθοδος του κόσμου στους δρόμους άλλο τόσο ήταν και η απόσυρση του από αυτούς. Από καιρό διαφαινόταν πως όλος ο παλιός κόσμος της "αντίστασης" είχε φτάσει στα όρια του. Η επίθεση της κυριαρχίας ήταν τόσο καταιγιστική και τόσο ολοκληρωτική που μέσα από απειλές ( δανεισμός ή καταστροφή ) και μονόδρομους ( ΔΝΤ ή Χάος ) αποστερούσε κάθε δυνατότητα διαπραγμάτευσης από τους επαγγελματίες εκπροσώπους των εκμεταλλευομένων.
Η αυθόρμητη κάθοδος του κόσμου στις πλατείες έκανε την κρίση ακόμη πιο έντονη. Μετέτρεψε πολύ γρήγορα την κρίση από οικονομική και πολιτική σε πολιτειακή. Το αντιπροσωπευτικό σύστημα ως μία ολότητα κοινωνικής οργάνωσης που διατρέχει όλο το εύρος των δραστηριοτήτων: πολιτικών, εργατικών, εκπαιδευτικών, δημοτικών κλπ δέχτηκε ένα καίριο πλήγμα. Οι πλατείες απαίτησαν άμεση δημοκρατία, ισότητα, αλληλεγγύη και αξιοπρέπεια. Το ζήτημα ετέθη και τίποτα δεν μπορεί πια να προχωρήσει χωρίς να λάβει υπόψιν του το βαθύ νόημα που αναδύθηκε στην Ελλάδα και στην Ευρώπη από το κίνημα των πλατειών.
Το ρήγμα είναι γεγονός έστω και αν βάλθηκαν πολλοί νεκροθάφτες του παλαιού κόσμο, εντός και εκτός των πλατειών, να το ορίσουν στα όρια τους και αυτό το ρήγμα είχε δύο μεγάλους αποδέκτες. Τα πολιτικά κόμματα και τα συνδικαλιστικά τους παραρτήματα στο σύνολο τους.
Η απαίτηση των πλατειών για την συμμετοχή του καθενός/μίας ως άτομο με ένα απλό ανεπιτήδευτο και πηγαίο τρόπο έστελνε όλες τις οργανωτικές δομές της πολιτικής πλατφόρμας και της οργανωτικής φόρμουλας των ειδικών στο κέντρο των πλατειών, αυτή την φορά όχι σαν σανίδα σωτηρίας και ελπίδας διεξόδων, αλλά ως κατηγορούμενους για το διαρκές έγκλημα που διέπρατταν και διαπράττουν στο όνομα και σε βάρος των καταπιεσμένων.

Η άλλη πρόταση στο προσκήνιο
Για εμάς που συμμετείχαμε από τις πρώτες μέρες στο κίνημα αυτό, έχουμε συνειδητοποιήσει πως δεν αρκεί να μείνουμε στην κατηγορία και στην άρνηση του παλιού κόσμου. Οφείλουμε εδώ και τώρα να βάλουμε τα θεμέλια μιας άλλης πρότασης που να εμπεριέχει ό,τι πιο ριζοσπαστικό ανάσανε αυτό το διάστημα απ΄τον ελεύθερο αέρα των πλατειών. Για τον λόγο αυτό και εν όψει της Διεθνής Έκθεσης Θεσσαλονίκης στις 10 Σεπτεμβρίου αποφασίσαμε να διοργανώσουμε ένα τριήμερο μιας μεγάλης κοινωνικής διαβούλευσης θέτοντας τρεις άξονες - θεματικές. Όχι για να θεωρητικοποιήσουμε την άρνηση μας, αλλά για να ξεκινήσει εκείνη η συλλογική διαδικασία που να απαντά άμεσα και θετικά σε στόχους πραγματοποιήσιμους για τα "μικρά" και τα "μεγάλα" που αφορούν την ζωή μας και την κοινή μας συνύπαρξη με όρους ισότητας και ελευθερίας
( οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής ).

1η Θεματική: Δευτέρα 5/9 Άμεση Δημοκρατία
Στο απαξιωμένο πολιτικό και κομματικό σύστημα η αμεσοδημοκρατική διέξοδος μπορεί να αποτελέσει το σύγχρονο ριζοσπαστικό πρόταγμα αρκεί να αντιληφθούμε τα προφανή. Δηλαδή ότι η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική ή απλά πολιτική αλλά πολιτειακή που φτάνει στον πυρήνα του ίδιου του συστήματος εκμετάλλευσης. Το πρόταγμα της οριζόντιας κοινωνικής οργάνωσης μέσα στο οποίο κατοικοεδρεύει η άμεση δημοκρατία δεν έρχεται για να προσθέσει μια ακόμα κριτική στο υπάρχον αλλά για να το καταργήσει.
Για αυτό η άμεση δημοκρατία δεν είναι μια "καλή" διαδικασία λήψης και εφαρμογής αποφάσεων για μια δεδομένη στιγμή, συνήθως για τα "μικρά" και "εύκολα" ζητήματα. Έχει να κάνει με όλη την κοινωνική οργάνωση στο βάθος και στο εύρος της είτε αυτό αφορά τη γεωργία, είτε την υγεία, είτε την εκπαίδευση , είτε την ενέργεια, είτε το νερό, τα σκουπίδια, είτε τους δημόσιους χώρους, την οργάνωση των γειτονιών, των κοινοτήτων, των δήμων, των πόλεων. Η άμεση δημοκρατία είναι πολίτευμα, είναι οριζόντια κοινωνική σχέση που ανοίγει χώρους ανταγωνιστικούς με οτιδήποτε εμποδίζει τον άνθρωπο από την δυνατότητα του να αποφασίζει αυτός για τον εαυτό του χωρίς καμία μεσολάβηση αντιπροσώπευσης.

2η Θεματική: Τρίτη 6/9 Κοινωνική & αλληλέγγυα οικονομία
Απέναντι στην εμπορευματοποίηση και τον εκχρηματισμό μπορούμε εδώ και τώρα να ανιχνεύσουμε την δυνατότητα μιας άλλης οικονομίας χωρίς μεσάζοντες και χωρίς καταστροφικές συνέπειες για την φύση και τον άνθρωπο, έξω από την λογική της συσσώρευσης και τις καθολίκευσης του κέρδους. Ανοίγοντας δυνατότητες άμεσων και πρακτικών λύσεων σε όλο των κύκλο της οικονομίας. Αυτός ο κύκλος έχει να κάνει με την παραγωγή, την ενέργεια, την διανομή και τα απόβλητα. Βασική προϋπόθεση είναι η πλήρης και κάθετη απόρριψη του καταναλωτισμού της γρήγορης απόδοσης που ευνοούσε όχι των άνθρωπο αλλά την κερδοφορία των οικονομικά επικυρίαρχων ( ο χρόνος είναι χρήμα ). Η φρενίτιδα της κατανάλωσης και της ανάπτυξης για την ανάπτυξη είχε τρεις ουσιώδες συνέπειες:

α) Την ενσωμάτωση του συνόλου του πληθυσμού στην λογική του εμπορεύματος δημιουργώντας εναλλασσόμενα και εφήμερα lifestyle ( παλαιότερα μαζικά σήμερα ala-carte ). Η ιδιομορφία αυτού του τρόπου ζωής είναι πως παύει το παραγόμενο προϊόν να υποστηρίζει τις ανάγκες του ανθρώπου και είναι ο άνθρωπος πια που υποστηρίζει την ύπαρξη του εμπορεύματος.

β) Την καταστροφή της γεωργίας την υπερεκμετάλλευση των φυσικών πόρων για τις ανάγκες μιας "ανάπτυξης" που αποτιμάται σε τεράστιες οικολογικές καταστροφές. Την πλήρη διαταραχή της διατροφικής αλυσίδας και την συσσώρευση αδιανόητου όγκου σκουπιδιών λόγω της τεχνητής κατασκευής προϊόντων με τον προορισμό της σύντομης χρήσης. Ο κύκλος της παραγωγής ολοένα και περισσότερο τείνει στο να φτιάχνει και να πουλάει εκ των προτέρων σκουπίδια. Αν σ αυτό προσθέσουμε και τις ενεργειακές ανάγκες του καταναλωτισμου καταλαβαίνουμε γιατί σήμερα δεν ξέρουμε τι να κάνουμε τα σκουπίδια που παράγουμε, γιατί ερημώνονται περιοχές γύρω από τις μονάδες παραγωγής ενέργειας, γιατί οι υδάτινοι πόροι εξαντλούνται με εκθετικούς ρυθμούς. Επιπλέον τα γεωργικά προϊόντα ανταποκρίνονται στις βιολογικές ανάγκες του ανθρώπινου οργανισμού εικονικά και όχι πραγματικά γιατί ο κύριος όγκος τους "φαίνεται" αλλά δεν "είναι". Απ΄τα υβρίδια, τα μεταλλαγμένα, τα φυτοφάρμακα, τα λιπάσματα και τις ορμόνες, στην παχυσαρκία, στην φαρμακοληψία, και στα χειρουργία . Από τον φάυλο κύκλο της διατροφής στον φαύλο κύκλο της υγείας.

γ) Στην άνοδο της ιδιώτευσης ως αναγκαία και ικανή προϋπόθεση για την εξάπλωση της εμπορευματοποιημένης ζωής . Σε αυτό τον εφιάλτη ανοίγονται άλλοι δρόμοι τα λεγόμενα ρήγματα στην "ανάπτυξη" της αγοράς. Είναι ο επανακαθορισμός της παραγωγής και της οικονομίας ως ένα μέρος της ανθρώπινης δραστηριότητας και όχι ως κύριος προορισμός και σκοπός. Είναι η δημιουργία μικρών και οριζόντιων δικτύων που αφορούν όλο τον κύκλο της οικονομίας και που στοχεύουν στην λιτή και αξιοπρεπή ικανοποίηση των αναγκών μας. Είναι η επιστροφή στα βασικά η επιστροφή δηλαδή στον ανθρώπινο άνθρωπο. Οι περιαστικές καλλιέργειες, η διανομή προϊόντων χωρίς μεσάζοντες, η σύνδεση των αγροτών και των καταναλωτών σε μια οριζόντια διαδικασία, η ανταλλαγή υπηρεσιών και προϊόντων, η χαριστικότητα, οι κοινωνικές κουζίνες, η επανοικειοποίηση δημόσιων χώρων μπορούν να δημιουργήσουν ένα δίκτυο αλληλεγγύης που λογαριάζει τα πάντα και για όλους και όλες, ισότιμα. Ο θεσμός της πλατείας ως η συνθήκη της αντίστοιχης κοινωνικής διαβούλευσης διαλύει οριστικά της συντεχνιακές "λύσεις" του παλιού κόσμου και οριζοντιώνει όχι μόνο την οργάνωση των αναγκών μας αλλά και όλο το φάσμα των προϋποθέσεων που αυτές απαιτούν. Αν ο πλούτος είναι κοινωνικός τότε όλα τα ζητήματα και τα προβλήματα του θα λυθούν κοινωνικά μέσα από μια ενιαία διαβούλευση.

3η Θεματική: Τετάρτη 7/9 Υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών
Το κράτος καταχρώμενο τα δημόσια και κοινωνικά αγαθά καθόριζε όλους τους όρους παραγωγής και διανομής τους προκειμένου να αποσπάσει την απαιτούμενη συναίνεση των εκμεταλλευομένων. Μέσα από την φορολογία και την άμεση πληρωμή αναδιένιμε ένα ελάχιστο ποσοστό από τον παραγόμενο πλούτο προκειμένου ο εργαζόμενος να έχει ένα μισθό, μια σύνταξη, μια ασφάλιση, μια περίθαλψη. Σήμερα όλα αυτά δεν περικόπτονται απλά αλλά αίρονται. Ζούμε σε καθεστώς εξαίρεσης και όλες αυτές οι μικρές και μισερές απολαβές οδηγούνται άρον άρον στους κανόνες της αγοράς. Το κράτος αποδρά ως προς την υποχρέωση που του όριζε η συναίνεση, τις διαλύει μονομερώς και κάνει τα πάντα για να επιβληθούν οι όροι της αγοράς. Η μόνη ζωντανή λειτουργία που του απέμεινε είναι αυτή της καταστολής. Πουλάει τα πάντα γιατί οι ανάγκες της αγοράς απαιτούν να πάρουν στα χέρια τους όχι μόνο της ικανότητες της ανθρώπινης δραστηριότητας αλλά και τις ίδιες τις βιολογικές ανάγκες του ανθρώπου. Δημιουργείται έτσι ένας ασφυκτικός κλοιός σε ό,τι είχε αφεθεί να κινείται ως δικαίωμα στα όρια της ανοχής μεταξύ κράτους και κοινωνίας. Οι μεταφορές, η ενέργεια, η επικοινωνία, το νερό, ο ορυκτός πλούτος, οι αιγιάλειες ζώνες, η υγεία, η παιδεία όλα μαζί αλέθονται στο σκουπιδιάρικο της αγοράς για να καταλήξουν στην χωματερή της ανθρώπινης απαξίας.
Ανάχωμα σε αυτά είμαστε μόνο εμείς και κανένας άλλος. Μπορούμε να σταματήσουμε το ξεπούλημα των κοινωνικών αγαθών καθιστώντας τα αυτή τη φορά πραγματικά δημόσια και όχι δήθεν δημόσια και κατ ουσίαν κρατικά. Μπορούμε να ξεκινήσουμε και να δημιουργήσουμε εκείνα τα παραδείγματα που θα απλώσουν την αντίσταση ξεκινώντας από την επανοικειοποίηση της διαχείρισης του νερού στην Θεσσαλονίκη σταματώντας στην πράξη την ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ και καθιστώντας την υπόθεση του νερού υπόθεση όλων των εμπλεκομένων: εργαζόμενων στην ύδρευση, κατοίκων των υδάτινων πηγών και πολιτών καταναλωτών. Και σταματώντας στην πράξη την προσπάθεια των εταιρικών συμφερόντων στην εξόρυξη χρυσού στη βόρεια Χαλκιδική αναδεικνύοντας τις τοπικές κοινότητες και τους κατοίκους ως τους άμεσα εμπλεκόμενους άρα και τους άμεσα πρωταγωνιστές στην απόφαση του τόπου και της ζωής τους.

"Η ορμή μας, δυναμική και ειρηνική, θα σαρώσει κάθε εμπόδιο που ορθώνεται ενάντια στην απέραντη επιθυμία για ζωή, επιθυμία που τρέφει αναρίθμητους ανθρώπους που γεννιούνται και ξαναγεννιούνται με κάθε καινούργια μέρα. Ο κόσμος που έχουμε να χτίσουμε θα ξεριζώσει τον κόσμο που καταστρέφει τον εαυτό του. " R. Vaneghiem

Με αυτή την ελπίδα και οδηγό σας καλούμε σε αυτή την τριήμερη συνάντηση άμεσης δημοκρατίας και προτάσεων άμεσης δράσης και εφαρμογής στις 5-7 Σεπτεμβρίου του 2011 στην Θεσσαλονίκη - Ελλάδα. Η συμβολή σας στην προσπάθεια είναι παραπάνω από σημαντική.

Ανοιχτή συνέλευση για την "Συνάντηση άμεσης δημοκρατίας 2011"

Αναφορές και στην Ελλάδα στο μανιφέστο του Μπρέιβικ

Η παρανοϊκή ιδεολογική δικαιολόγηση της σφαγής 93 Νορβηγών πολιτών -στο Όσλο και στο γειτονικό νησάκι -από το δράστη Αντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ, τονίζει ακόμη περισσότερο την απειλή πλήρους εκτροχιασμού που έχει η σταθερή ενίσχυση της άκρας Δεξιάς, κυρίως στις βόρειες χώρες της Ευρώπης . Με κίνητρο την «αγάπη του για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό», για να αποτρέψει την «ιδεολογική αυτοκτονία» της Ευρώπης και για να προωθήσει το μανιφέστο του με τίτλο «2083 - Μια ευρωπαϊκή Διακήρυξη Ανεξαρτησίας» και να «αφυπνίσει τους Ευρωπαίους» σε αυτό που θεωρεί «ισλαμο-μαρξιστική συνωμοσία» για την υποδούλωση της Ευρώπης στο Ισλάμ, ο δράστης δηλώνει ότι η σφαγή ήταν απλώς «απαραίτητη».
Αναφορές και στην Ελλάδα περιέχει το μανιφέστο του. Ο Μπρέιβικ χαρακτηρίζει γενοκτονία των Ελλήνων τη Μικρασιατική Καταστροφή, ενώ σε κάποιο σημείο κάνει αναφορές στο Θουκυδίδη. Εξάλλου, σύμφωνα με τον ίδιο, ένας Έλληνας βρίσκεται ανάμεσα στα ιδρυτικά μέλη του Νέου Τάγματος των Ναϊτών Ιπποτών που αναφέρεται ότι ιδρύθηκε στο Λονδίνο το 2002. Στα υπόλοιπα ιδρυτικά μέλη περιλαμβάνονται δυο Βρετανοί, ένας Γάλλος, ένας Γερμανός, ένας Ολλανδός, ένας Ρώσος, ένας Σέρβος αλλά και ο ίδιος.
Ο Μπρέιβικ καλεί μάλιστα τις οργανώσεις ανά τον κόσμο που μοιράζονται μαζί του κάποιες κοινές αρχές, να «στρατολογήσουν και να ισχυροποιήσουν δυνάμεις, για να φτάσουν σε ένα κοινό όραμα για το μέλλον της Ευρώπης». Για το σκοπό αυτό, καλεί στην Ελλάδα, τα ακόλουθα κόμματα και οργανώσεις:
• Ελληνικό Μέτωπο
• Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό
• Πατριωτική Συμμαχία
• Χρυσή Αυγή
• Περιοδικό Αντεπίθεση-Μέτωπο Νεολαίας

Κίνημα «Δεν πληρώνω» και σε σούπερ μάρκετ

Πρωτοφανείς σκηνές εκτυλίχθηκαν σε κεντρικό σούπερ μάρκετ της Κατερίνης, όταν περίπου 50 πολίτες, φτάνοντας με τα ψώνια τους στο ταμείο, σύσσωμοι, ζήτησαν έκπτωση 15%.

Η διεύθυνση του καταστήματος αρνήθηκε να ικανοποιήσει το αίτημα των πολιτών, με αποτέλεσμα να ακολουθήσουν σκηνές έντασης. Οι πολίτες έφυγαν, αφήνοντας πίσω τους ένα «βουνό» από καλάθια γεμάτα τρόφιμα και ψώνισαν από συνοικιακό κατάστημα, που τους έκανε σε πρώτη φάση ομαδική έκπτωση 5%.

«Το οικογενειακό μας εισόδημα μειώθηκε κατά 20% μόνο τις τελευταίες τέσσερις-πέντε εβδομάδες και κάθε μέρα που περνά, η αγοραστική μας δύναμη συρρικνώνεται, ενώ τα κέρδη των εταιρειών σας αυξάνονται. Εν μέσω οικονομικής κρίσης, με τον πληθωρισμό να καλπάζει, εταιρείες σαν τη δική σας σημειώνουν κέρδη με διψήφιους αριθμούς. Πάρτε τώρα τηλέφωνο στην Αθήνα και πείτε τους τι ζητάμε!» είπαν οι εξαγριωμένοι πολίτες και «στήθηκαν» στα ταμεία, περιμένοντας την απάντηση από τα κεντρικά της επιχείρησης.

Στο ενδιάμεσο διάστημα οι φωνές των πολιτών άρχισαν να δυναμώνουν, απαιτώντας την άμεση μείωση των τιμών, ενώ και οι υπόλοιποι πελάτες του καταστήματος συνάχτηκαν με τα μέλη της Εθελοντικής Ομάδας Δράσης Ν. Πιερίας και υπομονετικά περίμεναν την απάντηση από την Αθήνα, η οποία βέβαια δεν έφτασε ποτέ.

Εκτυλίχτηκαν πρωτοφανείς σκηνές! Οι πολίτες εξέφρασαν με έντονο τρόπο την οργή τους για την αισχροκέρδεια που σημειώνεται εις βάρος τους και δεν έλειψαν στιγμές έντασης.

Εξαγριωμένες μητέρες με τα παιδιά τους, συνταξιούχοι με τρεμάμενη φωνή, ακόμη και μαθητές γυμνασίου στάθηκαν αποφασιστικά ο ένας δίπλα στον άλλο και ζήτησαν το αυτονόητο: την προστασία του πολίτη από τις πολυεθνικές και τους «μεγαλοκαρχαρίες» που λυμαίνονται ανενόχλητοι την ελληνική αγορά.

Βέβαια, οι πολίτες ζήτησαν «συγγνώμη» από όλους τους υπαλλήλους του καταστήματος για το πρόβλημα της επανατοποθέτησης των προϊόντων στα ράφια τους, αλλά και από όλους τους υπόλοιπους πελάτες που έτυχε να ψωνίζουν εκείνη τη στιγμή για την καθυστέρηση στο ταμείο.

Οι υπόλοιποι πελάτες όχι μόνο δεν διαμαρτυρήθηκαν για την 30λεπτη καθυστέρηση, αλλά ακόμη και εκείνοι που ήδη είχαν κάνει τα ψώνια τους, ξαναμπήκαν στο κατάστημα για να υποστηρίξουν τη διαμαρτυρία των μελών της Εθελοντικής Ομάδας Δράσης Ν. Πιερίας και «τα έψαλαν» στον προϊστάμενο του καταστήματος.

Αυτοδιαχείριση στα Applebees Θεσσαλονίκης


ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΑΣΥΔΟΣΙΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΣΤΕΡΕΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ ΚΑΙ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΒΑΛΕΙ ΤΑ ΔΕΔΟΥΛΕΥΜΕΝΑ ΜΑΣ
Αναγκαστήκαμε να προβούμε σε επίσχεση εργασίας μετά από δύο μήνες απλήρωτοι, αντιμετωπίζοντας την αδιαφορία του εργοδότη σε όποιες κινήσεις ή προτάσεις κάναμε για να λυθεί το πρόβλημα της μισθοδοσίας ώστε να εξασφαλιστούν τα συμφέροντά μας αλλά και η εύρυθμη λειτουργία του καταστήματος.
Το μήνα Δεκέμβριο έγινε η πρώτη καταγγελία στην επιθεώρηση εργασίας, όπως και τον Απρίλιο, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Εισπράξαμε εμπαιγμό, ψέματα και ειρωνεία από τη διοίκηση της εταιρίας. Στη συνέχεια προβήκαμε σε κινητοποιήσεις έξω από το κατάστημα και συμμετείχαμε στις Γενικές Απεργίες στις 15, 28 και 29 Ιούνη. Ο εμπαιγμός και η κοροϊδία συνεχίστηκαν και σε τηλεφωνική συνομιλία που είχαμε με την γενική διευθύντρια της εταιρίας, με αποτέλεσμα να αισθανόμαστε μονίμως ανασφαλείς για το μέλλον της επιχείρησης και κατ’ επέκταση των θέσεων εργασίας μας (εργαζόμαστε στο κατάστημα στη λεωφόρο Νίκης 15 άτομα και συνολικά στην εταιρία 150).
Στις 15/7 πριν ξεκινήσει η πρωινή βάρδια μας ενημέρωσαν τηλεφωνικά πως η εταιρεία έκλεισε! Στην επιθεώρηση η εργοδοσία δήλωσε πως δεν πρόκειται να πληρώσει τίποτα από δεδουλευμένα, αποζημιώσεις κτλ. Δηλαδή μετά από χρόνια ξεζούμισμα με ελαστικές σχέσεις εργασίας, μας πετάνε απλήρωτους στο δρόμο, αφού μάζεψαν από τον ιδρώτα μας αρκετά εκατομμύρια στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς.
Στο δρόμο των συναδέλφων σε Banquet, Πονηρά Μεζεδάκια, Καφεναί κ.α, και των «αγανακτισμένων» στις πλατείες όλης της χώρας, θα αγωνιστούμε για να υπερασπίσουμε τα δικαιώματά μας και τις ζωές μας.
Ενάντια στην εργοδοτική κοροϊδία, καταλάβαμε το χώρο εργασίας μας για να μην πάρει τίποτα ο εργοδότης μέχρι να πληρωθούμε. Αποφασίσαμε να αυτοδιαχειριστούμε οι εργαζόμενοι το μαγαζί ώστε να μπορέσουμε οικονομικά να συντηρήσουμε τις οικογένειές μας.
Από Δευτέρα 18/7 σερβίρουμε το πρωί καφέδες-ροφήματα και βράδυ μετά τις 8μμ θα λειτουργεί κουζίνα. Όλα σε οικονομικές τιμές, για την οικονομική ενίσχυση των εργαζομένων.
Καλούμε όλους εσάς να στηρίξετε έμπρακτα την προσπάθειά μας.
Ζητάμε τη συμπαράσταση όλων των εργαζομένων και της νεολαίας στο δίκαιο αγώνα μας. Να μην χαθούν οι θέσεις εργασίας. Να καταβληθούν οι μισθοί μας άμεσα.
Οι εργαζόμενοι της Εταιρείας «applebee‘s» στη Λ. Νίκης

Δευτέρα 25 Ιουλίου 2011

ο δήμος Ζαγοράς-Μουρεσίου (Πήλιο) μας κήρυξε πόλεμο...


σύμφωνα με το τοπικό ρεπορτάζ στην εφημερίδα "Θεσσαλία" (υπογράφει ο Βαγγέλης Καραμάνης), η Δημοτική αρχή ζητά την άμεση παρέμβαση της Ελληνικής Αστυνομίας και του Λιμενικού ώστε να τηρηθεί ο νόμος για το ελεύθερο camping, καθώς το πρόβλημα(!!!) λαμβάνει το φετινό καλοκαίρι ανεξέλεγκτες διαστάσεις...

Το παρακάτω κειμενάκι το έλαβα ηλεκτρονικά από κάποιους από τους ελεύθερους κατασκηνωτές στο Χορευτό:

Σε μια δύσκολη για όλους οικονομική συγκυρία, το παραθαλάσσιο χωριό Χορευτό δείχνει να αντιστέκεται, άνοιξε φέτος και δεύτερο μαρκετ, νέος φούρνος με καφέ, και γενικά τα υπόλοιπα μαγαζιά, περίπτερα, ταβέρνες πηγαίνουν καλά, χάρη στους ελεύθερους κατασκηνωτές που έχουν κατακλύσει τις γύρω παραλίες.
Γιατί δήμαρχε δεν σου αρέσει αυτό? τόσο πολύ σε πικραίνει που η δικιά σου ταβέρνα έκλεισε προ ετών και θέλεις να κλείσεις και τους υπόλοιπους?
αν κάποιοι ξενοδόχοι-ιδικοκτήτες ενοικιαζόμενων γκρινιάζουν ας ρίξουν επιτέλους τις τιμές για τις άθλιες υπηρεσίες που προσφέρουν...δεν σας φταίνε οι κατασκηνωτές!
αντί να λύσει ο δήμος το πρόβλημα με τα ΙΧ που παρκάρουν (με την ανοχή του) ανεξέλγκτα πάνω στην αμμουδιά του Χορευτού και την κυκλοφοριακή συμφόρηση που παρατηρείται στις ώρες αιχμής (φαινόμενα που αποτρέπουν τον οποιονδήποτε να επισκεφτεί ξανά την περιοχή) "πονοκεφαλιάζουν" με την ελεύθερη κατασκήνωση...
βέβαια, τυγχάνει ο δήμαρχος να είναι και μηχανικός, οπότε αν βρεθεί κανά κτήμα ευκαιρία που θα μπορούσε να γίνει χώρος σταύθμευσης, προτιμά να το καβατζώσει ώστε να μας πλημμυρίσει με περισσότερο μπετόν...
να σημιώσουμε, τέλος, πως το δημοτικό camping του χορευτού παραμένει παράνομο και αναξιοποιήτο με ευθύνη φυσικά τον ίδιο το δήμο... μπράβο και εις ανώτερα!

ΟΗΕ: Η κλιματική αλλαγή απειλεί τη διεθνή ειρήνη


Από το tvxsteam :

Η επιτάχυνση των κλιματικών αλλαγών και οι φυσικές καταστροφές, οι οποίες θα αυξάνονται ραγδαία, αποτελούν απειλή για τη διεθνή ασφάλεια προειδοποίησε ο γενικός διευθυντής του Προγράμματος για το Περιβάλλον του ΟΗΕ, ο Ακίμ Στάινερ. Μιλώντας ενώπιον του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, ο κ. Στάινερ τόνισε πως αν και η επιστήμη δεν έχει ακόμη κατανοήσει τα αίτια της υπερθέρμανσης του πλανήτη, «η αλλαγή του κλίματος αποτελεί πραγματικότητα που αγγίζει όλους τους τομείς της κοινωνίας».
Ο γενικός διευθυντής του Προγράμματος για το Περιβάλλον του ΟΗΕ βασίστηκε για την τοποθέτησή του στα στοιχεία της προβλεπόμενης αύξησης κατά 3 έως 4 βαθμούς Κελσίου της θερμοκρασίας κατά τη διάρκεια του αιώνα και της ανόδου κατά ένα μέτρο του επιπέδου των θαλασσών.
Οι απειλές είναι πολλές, δήλωσε ο Ακίμ Στάινερ αναφερόμενος στην ξηρασία στη Σομαλία, στις πλημμύρες στο Πακιστάν και στις συνέπειές τους στην αγορά των ειδών διατροφής.
«Τα αποτελέσματα της κλιματικής αλλαγής δεν αρχίζουν απλώς να φαίνονται, αλλά επιταχύνονται», προειδοποίησε.
Από την πλευρά του, ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Μπαν Κι Μουν σημείωσε: «Δεν πρέπει να εθελοτυφλούμε, η κλιματική αλλαγή αποτελεί απειλή για τη διεθνή ασφάλεια. Οι λιμοί, η άνοδος του επιπέδου της θάλασσας αποτελούν απειλές για την ειρήνη και την ασφάλεια».

Σχόλιο:
Ο ΟΗΕ αναγνωρίζει ότι στην ουσία πίσω από τις οικονομικές-κοινωνικές κρίσεις βρίσκεται η οικολογική-κλιματική κρίση. Με την ανακοίνωσή του θέλει να κάνει καθαρό στην παγκόσμια οικονομική-πολιτική ελίτ, ότι αν δεν λάβει υπόψη της το στοιχείο αυτό, θα αναγκασθεί να αντιμετωπίσει λαϊκές εξεγέρσεις, που θα αμφισβητήσουν την παγκόσμια κυριαρχία της και θα απειλήσουν "την ειρήνη και την ασφάλεια" για το παγκοσμιοποιημένο καπιταλιστικό σύστημα. Προτείνει στην ουσία στο κεφάλαιο να γίνει περισσότερο "πράσινο", για να αποφύγει την αυτοκαταστροφή του.

Περμακουλτούρα: Πραγματική αειφορία με ένα δοκιμασμένο μοντέλο


Η Permaculture (διαρκής καλλιέργεια ή περμακουλτούρα) είναι η συνειδητή σχεδίαση και διαχείριση παραγωγικών αγροτικών και ενεργειακά αποδοτικών συστημάτων. Το επίκεντρό της είναι ο σχεδιασμός ανθρώπινων οικισμών, όπου η έννοια της περμακουλτούρας υφαίνει τις αρχές της σε έναν ιστό σωστής και παραγωγικής ανάπτυξης, που βοηθά ταυτόχρονα στην αναγέννηση της φύσης.
Αναπτύχθηκε ως μεθοδολογία στις αρχές της δεκαετίας του 1970 στην Αυστραλία, και σήμερα εφαρμόζεται και διδάσκεται σε όλον τον κόσμο, για την βιώσιμη προώθηση της διατροφικής και ενεργειακής ασφάλειας.
Η Περμακουλτούρα βασίζεται στην παρατήρηση των φυσικών οικοσυστημάτων, που είναι εγγενώς παραγωγικά και αειφόρα όταν δεν διαταράσσονται από εξωγενείς παράγοντες, και μιμείται τα χαρακτηριστικά τους για τη δημουργία ισορροπημένων ανθρώπινων οικοτόπων. Χρησιμοποιεί μεθόδους και εργαλεία που συνδυάζουν παραδοσιακές πρακτικές με τη σύγχρονη επιστήμη και τεχνολογία και μπορεί να εφαρμοστεί σε οποιαδήποτε κλίμα και κλίμακα, στην πόλη ή στο ύπαιθρο, στο μπαλκόνι ενός διαμερίσματος ή σε αγροκτήματα χιλιάδων στρεμάτων, ακόμα και στο σχεδιασμό ολόκληρων πόλεων.
Το κίνημα των transition towns χρησιμοποιεί την περμακουλτούρα ως θεμελιώδες εργαλείο, μαζί με χιλιάδες άλλους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, που στοχεύουν στην αυτάρκεια και στη φροντίδα του πλανήτη.

Το παρακάτω κείμενο προέρχεται από τη μετάφραση της ιστοσελίδας What is Permaculture του Ινστιτούτου Περμακουλτούρας της Αυστραλίας, το οποίο αποτελεί έναν από τους φορείς με ηγετικό ρόλο στο κίνημα Περμακουλτούρας παγκοσμίως.

Η λέξη permaculture, νεολογισμός του Bill Mollison, αποτελεί σύμμειγμα των λέξεων permanent agriculture και permanent culture. Πρόκειται για ένα σύστημα σχεδιασμού και διαχείρισης αγροτικά παραγωγικών συστημάτων, που έχουν την ποικιλομορφία, τη σταθερότητα και την προσαρμοστικότητα των φυσικών οικοσυστημάτων. Στοχεύει στην αρμονική ενσωμάτωση του ανθρώπου στο τοπίο που τον περιβάλλει – και στη διαμόρφωση του τοπίου αυτού έτσι ώστε να εξασφαλίζει στον άνθρωπο τροφή, ενέργεια, ασφάλεια και τις υπόλοιπες υλικές και μη-υλικές ανάγκες του με βιώσιμο τρόπο. Χωρίς μόνιμη καλλιέργεια (permanent agriculture) η κοινωνική σταθερότητα δεν είναι εφικτή.

Η σχεδιασμός σύμφωνα με τις αρχές της περμακουλτούρας είναι ένα σύστημα σύνθεσης νοητικών, υλικών και στρατηγικών στοιχείων σε ένα μοντέλο που λειτουργεί για να ωφελήσει τη ζωή σε όλες της τις μορφές.

Η φιλοσοφία που διέπει την περμακουλτούρα είναι της συνεργασίας και όχι του ανταγωνισμού με τη φύση· της παρατεταμένης και προσεκτικής παρατήρησης και όχι της παρατεταμένης και άλογης δράσης· της προσέγγισης των ζωντανών συστημάτων για όλες τις λειτουργίες τους και όχι μόνο για την απόδοση ενός και μοναδικού προϊόντος από αυτά· και της διαχείρισης των οικοσυστημάτων με τρόπο που να τους επιτρέπει να εκδηλώνουν την ιδία τους εξέλιξη.

Η Περμακουλτούρα στη Φύση και την Κοινωνία
Καθώς η βάση της περμακουλτούρας είναι ο σχεδιασμός με στόχο τη βελτίωση ενός συστήματος, μπορεί τούτη να προστεθεί σε οποιαδήποτε άλλη ηθική εκπαίδευση ή προσόντα τα οποία εξασκούμε, και είναι εν δυνάμει εφαρμόσιμη σε όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες. Εντούτοις, επικεντρώνεται σε ήδη κατοικημένη και σε αγροτική γη. Το μεγαλύτερο ποσοστό αυτής της γης χρήζει επείγουσας αποκατάστασης και επανασχεδιασμού. Ένα βέβαιο αποτέλεσμα της χρήσης της γνώσης και των δεξιοτήτων που μας δίνει η περμακουλτούρα [...] θα είναι η απελευθέρωση του μεγαλύτερου μέρους του πλανήτη από την ανθρώπινη χρήση για την αποκατάσταση των φυσικών οικοσυστημάτων. Και αυτά τα οικοσυστήματα πρέπει να πάψουμε να τα βλέπουμε κάτω από το πρίσμα της “χρησιμότητάς τους στους ανθρώπους”, παρά μόνο με την πολύ ευρεία έννοια της υγείας του πλανήτη.

Η πραγματική διαφορά ανάμεσα σε ένα καλλιεργημένο (σχεδιασμένο) οικοσύστημα και σε ένα φυσικό είναι ότι η μεγάλη πλειοψηφία των ειδών (και της βιομάζας) στην καλλιεργημένη οικολογία προορίζεται για τη χρήση των ανθρώπων ή των ζώων που αυτοί εκτρέφουν. Αποτελούμε ένα πολύ μικρό μέρος του συνόλου των ειδών στη φύση, και έχουμε στην άμεση διάθεσή μας μόνο ένα πολύ μικρό μέρος από τα προϊόντα, τη “σοδειά” αυτού του συνόλου. Ο σχεδιασμός της ανθρώπινης κατοικίας είναι ανθρωπο-κεντρικός, με την έννοια ότι αποσκοπεί κυρίως στη κάλυψη των ανθρώπινων αναγκών.

Αυτός είναι ένας λογικός στόχος, αλλά είναι ανάγκη να τον εμπλουτίσουμε με μία φυσικο-κεντρική ηθική, που αποσκοπεί κυρίως στην προστασία της φύσης. Αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα για τη φύση εάν δεν ελέγξουμε την απληστία μας και εάν δεν φροντίσουμε να καλύψουμε τις ανάγκες μας κοντά στο χώρο που ζούμε. Εάν αυτός ο στόχος επιτευχθεί, μπορούμε να αποσυρθούμε από ένα μεγάλο μέρος της γης που τώρα καλλιεργείται με τις συμβατικές γεωργικές μεθόδους και να αφήσουμε αυτή τη γη να ευημερήσει.
[...]
Έχουμε κακοποιήσει το περιβάλλον και ξεφορτωθεί τα απόβλητά μας σε οικοσυστήματα που δεν χρειαζόταν να διαταράξουμε στο ελάχιστο, εάν σχεδιάζαμε και χρησιμοποιούσαμε κατάλληλα τα σπίτια και τους κήπους μας.
Εάν χρειάζεται να καθορίσουμε έναν κώδικα δεοντολογίας για τα φυσικά οικοσυστήματα, ας είναι ο παρακάτω:
1. Ανυποχώρητη αντίθεση στη περαιτέρω διατάραξη των φυσικών δασών που έχουν απομείνει, και όπου οι περισσότεροι ζωντανοί οργανισμοί βρίσκονται ακόμη σε ισορροπία
2. Δυναμική αποκατάσταση και σταθεροποίηση των υποβαθμισμένων και κατεστραμμένων φυσικών συστημάτων
3. Δημιουργία φυτικών συστημάτων για την προσωπική μας χρήση στην ελάχιστη δυνατή έκταση γης που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για την συντήρησή μας
4. Δημιουργία καταφυγίων για φυτά και ζώα σπανίων ή απειλούμενων ειδών

Η Περμακουλτούρα είναι ένα σύστημα σχεδιασμού που ασχολείται κατά κύριο λόγο με το σημείο 3 στον παραπάνω κώδικα, αλλά όσοι άνθρωποι έχουν υπεύθυνη δράση στη ζωή τους εν γένει προσυπογράφουν στην πραγματικότητα και τα δύο πρώτα σημεία. [...]

Σεμ. Διγενή: Παπουτσή ξέρεις τους δολοφόνους του Γκιόλια

Προσωπική επίθεση με ανοιχτή επιστολή στον υπουργό Προστασίας του Πολίτη, Χ. Παπουτσή, εξαπέλυσε η δημοσιογράφος Σεμίνα Διγενή με αφορμή το ετήσιο μνημόσυνο του Σωκράτη Γκιόλια. Η γνωστή δημοσιογράφος κατηγορεί τον υπουργό ότι γνωρίζει συγκαλύπτει και δεν αποκαλύπτει το δολοφόνο του δημοσιογράφου. Παράλληλα τον εκθέτει για την πολιτική καταστολής που ακολουθεί για τη διάλυση των αγανακτισμένων στο Σύνταγμα. Η επιστολή γραμμένη σε προσωπικό ύφους είναι δειχτική και επιθετική και αναμένεται να προκαλέσει την έντονη αντίδραση του Χ. Παπουτσή και τη διάψευση της.
Σε κάθε περίπτωση τα ερωτηματικά για την δολοφονία του Σ. Γκιόλια την κώφωση του δημοσιογράφου Μανώλη Κυπραίου και για αρκετές ακόμα υποθέσεις παραμένουν.
Παρακάτω ακολουθεί αυτούσιο το κείμενο της επιστολής της Σ. Διγενη:
Αγαπητέ Χρήστο
θέλω να σου πω πολλά αυτόν τον καιρό, αλλά τελικά αποφάσισα να σου γράψω γράμμα. Γνωριζόμαστε πολύ καλά από την εποχή της Πλειστοκαίνου, ήτοι από τον καιρό που ήμουν ρεπόρτερ στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της Πανεπιστημίου κι εσύ στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, στον … όροφο κάτω από μάς.
Η μνήμη, λένε οι νευροεπιστήμονες είναι κάτι σαν βίντεο ροής, που »φορτώνεται» με γεγονότα, εικόνες, πρόσωπα και σκέψεις. Όταν ενεργοποιείς μια ανάμνηση, ενεργοποιείς συγχρόνως και κάποια απ αυτά που συνέβαιναν γύρω απ αυτήν, την ώρα που σχηματιζόταν..
Σε θυμάμαι λοιπόν, να μας επισκέπτεσαι συχνά στα γραφεία μας, παρέα με το Αρκούδο, για να φέρετε κομματικές ανακοινώσεις, καταγγελίες για την κρατική βία και την επάρατη δεξιά, καλέσματα σε διαδηλώσεις για την παιδεία και τα αντιλαικά μέτρα, να παρακαλάς τον Γιομπαζολιά να »περιποιηθεί» τα κείμενα κι όταν αυτός έλειπε, τον Μπακουνάκη, την Νταιλιάνα, τη Μαυρογένη, την Παγώνη, εμένα.. Θυμάσαι; Μαχητικός και πάντα με πλήρη επαναστατική εξάρτυση, μούσια και μαλλιά και με απέχθεια ιδιαίτερη στις αυθαιρεσίες των δυνάμεων καταστολής.
Είπα »δυνάμεις καταστολής» και το βίντεο ροής που λέγαμε πιο πριν, σε δείχνει -τριάντα τόσα χρόνια μετά- να δίνεις εντολή να ρίξουν ληγμένα δακρυγόνα σε διαδηλωτές. Σε δείχνει να θέτεις -μέσω των ΜΑΤ- σε ισχύ το σχέδιο »Βίαιης καταστολής και διάλυσης συγκεντρώσεων» και τη χρησιμοποίηση 2.860 δακρυγόνων ..
(Χρήστο, όταν πηγαίναμε μαζί παλιά σε διαδηλώσεις, αυτοί οι φασίστες όπως τους έλεγες, δεν μας έριχναν ποτέ πάνω από 500… Άσε που τα περισσότερα τα έτρωγε ο Καραμπελιάς!) Πολύ αίμα παλιέ μου φίλε, πολλά ανοιγμένα κεφάλια και σπασμένα πλευρά και πολύ προκλητικές οι δηλώσεις σου μετά. Αν αυτό συνέβαινε τότε, που φορούσες το αμπέχωνο, τα γένια σου ήταν μαύρα και σου είχε ο Λαλιώτης υπόκρουση τα Κάρμινα Μπουράνα, φαντάζεσαι πώς θα αποκαλούσες τον αρμόδιο υπουργό; Εσύ λοιπόν, Υπουργέ μου όχι μόνο αιματοκύλισες τις Τετάρτες του Συντάγματος, αλλά σε πληρώσαμε και ακριβά για να μας δείρεις. Πάνω από 1.100.000 ευρώ ΜΑΣ κοστίζει, για να φροντίσεις ΕΣΥ να κυλήσει το αίμα των διαδηλωτών.
Όμως παρασύρθηκα, άλλο είναι το θέμα μου σήμερα,για άλλο αίμα θέλω να σου μιλήσω. Για το αίμα του Γκιόλια. Ξέρω ότι ξέρεις. Σχεδόν όλοι ξέρουμε ότι ξέρεις. Ξέρεις και το ποιός έδωσε την εντολή και ποιοί ήταν οι εκτελεστές του. Και ο προκάτοχός σου ήξερε.
Άκου Χρήστο, δεν σκοπεύω μ αυτό το κομμάτι να υπερασπιστώ τον Γκιόλια, παραμονή του ετήσιου μνημοσύνου του. Θέλω όμως να ξέρω, θέλω να μου πεις την αλήθεια. Ποιός τον ήθελε νεκρό και γιατί; Ήταν πολιτικός, δημοσιογράφος, επιχειρηματίας, ποιός διάολος ήταν; Για ποιό λόγο του έκλεισαν το στόμα; Γιατί ένα χρόνο τώρα δεν μιλάει κανείς; Ποιός απαιτεί αυτήν την ομερτά; Οι έρευνες και του Χρυσοχοίδη και οι δικές σου (άν έγιναν ποτέ..) πού οδήγησαν; Πόσα τηλέφωνα έπεσαν κι από πού, για να κλείσει το θέμα πριν καν ανοίξει;
Χρήστο, πρέπει να ξέρεις ότι λέγονται πολλά για τον τρόπο διεξαγωγής αυτών των περίφημων »ερευνών». Όσοι σε υπερασπίζονται λένε πως έιναι πολύ θολό το τοπίο για να μπορέσεις να βρεις άκρη και παραείναι τοξικό το θέμα για να »ανοίξει». Άλλοι πάλι θεωρούν ότι εκτελείς υπάκουα, εντολές σιωπής (όχι απαραίτητα από πολιτικά κέντρα)..
Νάτο πάλι το βίντεο ροής .. Σε δείχνει να κρατάς σε πορεία, τη ματωμένη σημαία του Πολυτεχνείου κι εμένα να σε φωτογραφίζω.
Στο όνομα αυτής της σκηνής, μπορείς να πεις την αλήθεια; Γιατί σου είπα, ξέρω ότι ξέρεις. Σκότωσε το Σωκράτη, αυτός που νομίζω;
Υ.Γ. αν ποτέ μου πεις την αλήθεια, θα λυπηθώ μόνο για ένα πράγμα, που δεν θα την ακούσει από το στόμα σου ο συνάδελφος μου, που τα παλληκάρια σου φρόντισαν με μια χειροβομβίδα κρότου λάμψης, να χάσει την ακοή του.
Το τελευταίο πράγμα που άκουσε, ήταν εκείνο το δικό μας σύνθημα ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.. Δεν το θυμάσαι όμως, ε;
Σεμίνα Διγενή

http://www.sofokleousin.gr/archives/79888

Του νέου Μνημονίου «μύρια» έπονται

Από το tvxsteam :

Η απόφαση των 17 ηγετών της ευρωζώνης για το «πακέτο» της διάσωσης της Ελλάδας, συνοδεύτηκε από πανηγυρισμούς από πλευράς της κυβέρνησης, ωστόσο είναι σημαντικές οι επιφυλάξεις που διατυπώνονται για τα όσα ουσιαστικά σηματοδοτεί αυτή η απόφαση. Όπως επιβεβαίωσαν πηγές της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, περίπου στα μέσα Σεπτέμβρη θα ξεκινήσουν νέες διαπραγματεύσεις με την τρόικα για την κατάρτιση και εφαρμογή ενός νέου Μνημονίου.
Το νέο Μνημόνιο, σύμφωνα με δημοσίευμα της Ελευθεροτυπίας θα αποτελέσει επέκταση του Μεσοπρόθεσμου, θα τεθεί σε ισχύ από το 2013 και θα έχει διάρκεια περίπου ενάμιση χρόνο. Το συνολικό πακέτο εκτιμάται ότι θα ανέλθει σε 159 δισ. Ευρώ, εκ των οποίων τα 109 δισ. ευρώ θα προέλθουν από χρηματοδοτήσεις των εταίρων στην ευρωζώνη και το ΔΝΤ. Η συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα θα ανέλθει συνολικά σε 50 δισ. ευρώ μέχρι το 2014, εκ των οποίων τα 37 δισ. ευρώ θα αφορούν το πρόγραμμα ανταλλαγής και μετακύλισης των ομολόγων και τα 12,6 δισ. ευρώ το πρόγραμμα επαναγοράς.
Επιπλέον, η μείωση του ελληνικού χρέους υπολογίζεται ότι θα ανέλθει στο ποσό των 54 δισ. ευρώ, εκ των οποίων 26 δισ. ευρώ θα προκύψουν από τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα (12 % του ΑΕΠ) και το υπόλοιπο από τη μείωση των επιτοκίων και την επιμήκυνση της αποπληρωμής (12 % του ΑΕΠ). Τέλος, υπολογίζεται ότι τα έσοδα από τις αποκρατικοποιήσεις που προβλέπει το Μεσοπρόθεσμο θα είναι 28 δισ., ενώ αρχικά είχαν υπολογιστεί σε 50 δισ.
Για «γκρίζες ζώνες» που εντοπίζονται στα «ψιλά γράμματα» της συμφωνίας γίνεται λόγος σε δημοσίευμα του Ελεύθερου Τύπου. Σύμφωνα με την εφημερίδα το νέο Μνημόνιο θα καταστήσει δέσμια τη χώρα και τις επόμενες γενιές για τα επόμενα 40 χρόνια. Το συμπέρασμα αυτό προκύπτει πρώτον, από την ευρεία χρονική περίοδο εκταμιεύσεων του νέου προγράμματος δανεισμού (μέχρι το 2020), που θα συνοδεύεται από καινούργιο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής. Δεύτερον, η επιμήκυνση κατά 15 έως 30 έτη της περιόδου αποπληρωμής των δανείων επιβαρύνει συνολικά τις δαπάνες αποπληρωμής του δημόσιου χρέους με πρόσθετες υποχρεώσεις που υπολογίζεται να διαρκέσουν μέχρι και το 2050.

Σάββατο 23 Ιουλίου 2011

Ελλάδα: η ευρωπαϊκή εκδοχή του δόγματος σοκ.

Το κείμενο είναι μεγάλο, για αυτό και γίνεται μια επιλογή:

Στην αυγή μιας νέας αδιευκρίνιστης εποχής

Όσα μέτρα έχει βιώσει από το 2010 μέχρι σήμερα ο ελληνικός λαός, αποτελούν ένα μικρό πρόλογο μπροστά στο τσουνάμι της κοινωνικής πτώχευσης και εξαθλίωσης που του έχουν για κύριο πιάτο το κεφάλαιο και η εκλεκτή του κυβέρνηση, το ΔΝΤ και το διευθυντήριο της Ε.Ε.
Η επίσημη ανεργία έχει ξεπεράσει το 16%, ενώ η πραγματική είναι πάνω από το 20%, στην νεολαία τα πράγματα είναι δραματικά με την ανεργία να αγγίζει το 40%, ενώ μέχρι το τέλος του 2011 υπολογίζεται ότι οι άνεργοι θα ξεπεράσουν το 1.000.000. Το εργατικό εισόδημα μειώνεται συνεχώς και υπολογίζεται ότι στην τριετία 2010- 2012 θα έχει μια πτώση 30%. Από τις μειώσεις των μισθών και των συντάξεων στο δημόσιο τομέα, έχουμε περάσει στην δραματική μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα με την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας την κατάργηση των
υπερωριών και την εφαρμογή των ελαστικών και επισφαλών σχέσεων εργασίας. Για τους νέους μέχρι 25 ετών τα αφεντικά μπορούν να τους απασχολούν με το 80% του κατώτατου μισθού. Ο νέος ασφαλιστικός νόμος από την μία μειώνει τις συντάξεις και από την άλλη αυξάνει τα απαιτούμενα χρόνια εργασίας και το όριο ηλικίας για να αποκτήσει κάποιος δικαίωμα σύνταξης ( 40 χρόνια εργασίας, 65 έτος ηλικίας ελάχιστες προϋποθέσεις για πλήρη σύνταξη). Παράλληλα οι αλλαγές στο σύστημα υγείας επιβαρύνουν τους συνταξιούχους και τους εργαζόμενους με μεγαλύτερη
συμμετοχή στο κόστος των φαρμάκων και της νοσηλείας. Φυσικά δεν μιλάμε για τους άνεργους, τους κοινωνικά αποκλεισμένους και τους μετανάστες που ουσιαστικά βρίσκονται έξω από το δίχτυ προστασίας του συστήματος της δημόσιας υγείας.
Ταυτόχρονα τεράστιο πλήγμα έχουν δεχθεί οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, ειδικά του λιανικού εμπορίου με το ποσοστό των κλειστών επιχειρήσεων στο κέντρο της πρωτεύουσας να έχει αυξηθεί από 17% που ήταν τον Αύγουστο του 2010, σε 23,4% σήμερα. Την τριετία 2010- 13 θα κλείσουν 200.000 μικρές επιχειρήσεις και θα χαθούν από αυτές πάνω από 350.000 θέσεις εργασίας, συνυπολογιζομένων των εργοδοτών. Ταυτόχρονα η Ελλάδα παραμένει η τρίτη χώρα στην Ε.Ε. σε σχέση με το ύψος του πληθωρισμού, ο οποίος στην αρχή του χρόνου διαμορφωνότανε κοντά στο 5% (όταν στην
ευρωζώνη την ίδια περίοδο ήταν 2,2%), με την ακρίβεια να χτυπάει το κόκκινο σε πολλά βασικά είδη επιβίωσης και την ύφεση να είναι σχεδόν σταθερά στο 3,9%. Η δραματική αύξηση των άμεσων φόρων στα βασικά προϊόντα λαϊκής κατανάλωσης, αλλά και η αύξηση του φόρου εισοδήματος και στα μικρά περιουσιακά στοιχεία, μαζί με την αύξηση των επιτοκίων των στεγαστικών δανείων μειώνουν ακόμα πιο πολύ τα λαϊκά εισοδήματα. Έχουμε επιβολή κεφαλικού φόρου στους ελεύθερους επαγγελματίες, αλλά και στους επισφαλώς εργαζόμενους που πληρώνονται με δελτίο παροχής υπηρεσιών. Από την άλλη τα μεγάλα εισοδήματα, το ντόπιο κεφάλαιο και οι πολυεθνικές εταιρίες συνεχίζουν να φοροδιαφεύγουν επιδεικτικά και να χρωστάνε τεράστια ποσά στα ασφαλιστικά ταμεία. Η φορολογική μεταρρύθμιση που γίνεται στο όνομα των «επενδύσεων» δημιουργεί φοροελαφρύνσεις για το κεφάλαιο και φοροεπιδρομή για τα λαϊκά και μικρομεσαία εισοδήματα. Την ίδια ώρα οι καταθέσεις των ελλήνων μεγαλοκαταθετών στις Ελβετικές τράπεζες φτάνουν το ποσό των 600 δισεκατομμυρίων ευρώ, ποσό που μπορεί να καλύψει δυο
φορές το ελληνικό δημόσιο χρέος!
Με την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου προγράμματος και του εφαρμοστικού νόμου η κυβέρνηση ετοιμάζεται να περάσει στην δεύτερη φάση που αφορά το μεγάλο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου της χώρας και την διάλυση του σχεδόν έτσι και αλλιώς ανύπαρκτου κράτους πρόνοιας.
Οι πιο τραγικές συνέπειες θα προέλθουν από την διάλυση του δημόσιου συστήματος υγείας. Στόχος είναι η μείωση των δαπανών για την υγεία κατά 75 εκατομμύρια ευρώ ως το τέλος του 2012 και άλλα 150 εκατομμύρια ευρώ από το 2012 ως το 2015. Φυσικά αυτή η «εξοικονόμηση» χρημάτων δεν θα γίνει με την καταπολέμηση την υπερτιμολόγησης του υγειονομικού υλικού και τον φαρμάκων, την κατάργηση των μιζών και τις διαφθοράς ανάμεσα στις διευθύνσεις των νοσοκομείων και τις φαρμακευτικές εταιρίες, ούτε με την μείωση των πλούσιων αμοιβών των διαφόρων μάνατζερ των νοσοκομείων, αλλά εις βάρος της υγείας του ελληνικού λαού. Θα γίνει με την μείωση των δημόσιων νοσοκομείων από 137 που είναι σήμερα σε 83, τον διαθέσιμων σε λειτουργία κρεβατιών από 36.000 σε 32.000 και την εκχώρηση 550 από αυτά σε ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες για οικονομική εκμετάλλευση. Επίκειται συγχώνευση κλινικών μέσα στα νοσοκομεία που θα μείνουν, πράγμα που θα οδηγήσει σε τεράστια μείωση του επιπέδου των υπηρεσιών που θα μπορούν να προσφέρουν τα νοσοκομεία. Υπολογίζεται ότι τα επόμενα χρόνια θα γίνουν απολύσεις 9.000 γιατρών και 26.000 νοσηλευτών. Ειδικά η επαρχία θα ερημοποιηθεί από τις υγειονομικές υπηρεσίες. Και ενώ η κυβέρνηση διέθεσε το ποσό τον 80 εκατομμυρίων ευρώ για την διεξαγωγή της φιέστας των παραολυμπιακών αγώνων, την ίδια στιγμή καταργεί μια σειρά από σχολεία ειδικής αγωγής οδηγώντας στον κοινωνικό αποκλεισμό χιλιάδες άτομα ΑΜΕΑ και αυξάνει την οικονομική συμμετοχή τους στην αγορά του απαραίτητου για τις ανάγκες τους εξοπλισμού.
Παρόμοιες αλλαγές προωθούνται και στην εκπαίδευση με συγχωνεύσεις των σχολείων, που ειδικά στην επαρχία θα οδηγήσει στο αποκλεισμό των παιδιών ακόμα και από την βασική εκπαίδευση. Ενώ στην τριτοβάθμια εκπαίδευση καταργείται η αυτοτέλεια και η αυτοδιοίκηση των πανεπιστημίων, τα οποία καλούνται να λειτουργήσουν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και κάτω από την εποπτεία μάνατζερ, άσχετων με το επιστημονικό τους περιεχόμενο. Το επίπεδο των σπουδών υποβαθμίζεται και μέσω των περικοπών στα δικαιώματα τις σίτισης της στέγασης και των δωρεάν συγγραμμάτων, ανοίγει σιγά σιγά ο δρόμος για την επιβολή διδάκτρων.
Και ενώ ο δημόσιος φορέας τηλεπικοινωνιών έχει πλέον ξεπουληθεί ουσιαστικά ολοκληρωτικά στους Γερμανούς, ετοιμάζονται να ξεπουληθούν όλα τα φιλέτα του δημόσιου πλούτου, με πρώτα και καλύτερα την ενέργεια και το νερό, την εκμετάλλευση των μεταλλευτικών κοιτασμάτων, τις παραλίες, δημόσια γη για τουριστική εκμετάλλευση και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε, μέχρι και για αρχαιολογικούς χώρους έχει ακουστεί. Η κυβέρνηση έχοντας στα χέρια της τον νόμο fast track και το Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας Δημοσίου Α.Ε. μπορεί να συνεχίσει το καταστροφικό έργο χωρίς να εμποδίζεται από το σύνταγμα της χώρας, τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες, τις μελέτες για τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις και ό,τι άλλο θα μπορούσε να αναστείλει την κερδοφορία της λεηλασίας του κεφαλαίου που κρύβεται κάτω από το ωραιοποιημένο τίτλο «επενδύσεις». Οι επενδυτές, ντόπιοι και ξένοι, δεν είναι άλλοι από αυτούς που έφεραν την χώρα σε αυτή την κατάσταση και τώρα θα μπορέσουν να βγάλουν και νέα κέρδη αγοράζοντας για ένα κομμάτι ψωμί δημόσιο πλούτο που θα τους αποφέρει υψηλά κέρδη με ελάχιστό κόστος και ρίσκο.
Το κόστος για την κοινωνία θα είναι πολλαπλό. Όχι μόνο θα χαθούν τα έσοδα του δημοσίου και άρα θα αυξηθεί το δημόσιο έλλειμμα, όχι μόνο θα ακριβύνουν τα τιμολόγια και θα χειροτερέψουν οι παρεχόμενες υπηρεσίες και προϊόντα των δημόσιων αγαθών που θα ιδιωτικοποιηθούν, αλλά βασικά η εκμετάλλευση θα γίνει με τέτοιους ληστρικούς όρους, ώστε το κεφάλαιο, για να εξασφαλίσει όσο δυνατόν μεγαλύτερη κερδοφορία, θα οδηγήσει στην υπερεκμετάλλευση των πόρων, την καταστροφή του περιβάλλοντος, στην αύξηση της μόλυνσης, υπονομεύοντας τις ίδιες τις μελλοντικές δυνατότητες της κοινωνίας να ικανοποιεί τις ανάγκες της μέσα από την σχέση της με την φύση και το περιβάλλον.
Θα αναφέρουμε χαρακτηριστικά ότι στην Μ. Βρετανία μετά την ιδιωτικοποίηση των εταιρειών παροχής νερού, ο προϋπολογισμός για την επισκευή των δικτύων μειώθηκε περισσότερο από 50% οδηγώντας σε δραματική αύξηση των διαρροών. Αυξήθηκε το τιμολόγιο κατά 36% μέσα σε μια δεκαετία. Τα κέρδη των επενδυτών αυξήθηκαν 14,7% μέσα σε μια οκταετία. Δύο εκατομμύρια κάτοικοι είχαν εκπρόθεσμους λογαριασμούς, διακόπηκε η υδροδότηση σε περισσότερα από 18.500 νοικοκυριά και χάθηκαν 50.000 θέσεις εργασίας.
Έτσι μέσα από την ελαχιστοποίηση του εργατικού εισοδήματος και των εργατικών δικαιωμάτων, την συρρίκνωση της μικρής ιδιοκτησίας και της αυτόπασχόλησης, και την λεηλασία του δημόσιου πλούτου και τις φύσης, η ελληνική κοινωνία θα αποκτήσει τα χαρακτηριστικά που έχουν ορισμένες κοινωνίες της νότιας Αμερικής . Η οικονομική πόλωση ανάμεσα στον υπέρογκο πλούτο από την μια και την λαϊκή ανέχεια από την άλλη, θα οδηγήσει στην διάρρηξη του κοινωνικού ιστού και τον γενικευμένο κοινωνικό κανιβαλισμό. Το «οικονομικό θαύμα» των δυο προηγούμενων
δεκαετιών που οδήγησε την Ελλάδα στην ΟΝΕ και το ευρώ, βασίστηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό την υποτιμημένη εργασία των εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών που εργάστηκαν κάτω από άθλιες συνθήκες, σε καθεστώς παρανομίας και με χαμηλές αμοιβές και είχε ως σύμβολο του τους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004, που εκτός από το τεράστιο χρέος μας άφησαν και αρκετά πτώματα μεταναστών εργατών (την περίοδο κατασκευής των ολυμπιακών έργων, τα θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα υπολογίζονταν σε τρία την εβδομάδα).
Τώρα που η κρίση μαστίζει την χώρα οι μετανάστες και οι μετανάστριες που ως τώρα είχαν σηκώσει στις πλάτες τους το βάρος την οικονομικής ανάπτυξης, δουλεύοντας στις πιο σκληρές και κακοπληρωμένες δουλειές( οικοδομή, εργάτες γης, οικιακοί βοηθοί, αλιεργάτες κλπ) μετατρέπονται στα πρώτα θύματα όχι μόνο της ανεργίας, αλλά και του κοινωνικού κανιβαλισμού. Το κράτος αξιοποιεί την ρητορική, αλλά και τις ρατσιστικές επιθέσεις των ακροδεξιών και φασιστικών συμμοριών ενάντια στους μετανάστες για να διοχετεύσει την αγανάκτηση του κόσμου σ’ έναν γενικευμένο πόλεμο των «από κάτω» μεταξύ τους που παίρνει την μορφή του πολέμου όλων εναντίον όλων, ώστε αυτή η αγανάκτηση να μην μετατραπεί σε δύναμη ανατροπής των «από πάνω».
Το όλο σκηνικό έρχεται να συμπληρώσει η μετατροπή της Ελλάδας σε ανάχωμα των μεταναστευτικών ρευμάτων προς την υπόλοιπη Ευρώπη, ρόλος που της επιβλήθηκε με την συνθήκη Δουβλίνο 2. Χιλιάδες μετανάστες που σκοπό έχουν να περάσουν σε άλλες χώρες της Ε.Ε. εγκλωβίζονται στην Ελλάδα, χωρίς να υπάρχουν οι παραμικρές δομές φιλοξενίας και ένταξης στην κοινωνία, χωρίς να υπάρχουν οι προοπτικές να βρουν κάποια δουλειά που θα τους εξασφάλιζε μια στοιχειώδη διαβίωση. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι στοιβάζονται στις ήδη υποβαθμισμένες- από την εγκατάλειψη του κράτους και την ερημοποίηση της κρίσης- γειτονιές της Αθήνας και άλλων μεγάλων πόλεων προσπαθώντας να επιβιώσουν ή δημιουργούν πρόχειρους καταυλισμούς έξω από τα λιμάνια- εξόδους προς την Ευρώπη- της Πάτρας και της Ηγουμενίτσας, ελπίζοντας να μπορέσουν να επιβιβαστούν κρυμμένοι στις ρόδες κάποιου φορτηγού, προτιμώντας να ρισκάρουν τη ζωή τους για να ξεπεράσουν την μιζέρια και την ανέχεια.
Δημιουργείται έτσι ένα ζοφερό κλίμα μέσα στο οποίο η εγκληματικότητα, τα ναρκωτικά, η πορνεία, ο πόλεμος των συμμοριών και φυσικά και πιο αναβαθμισμένα το αυγό του φιδιού, ο φασιστική βία, η αστυνομική καταστολή, θα αποτελέσουν στοιχεία του βιοπολιτικού ελέγχου των κυβερνώντων πάνω στα κομμάτια του πληθυσμού, μεταναστών και ντόπιων, τα οποία θα πετιούνται έξω από τον κοινωνικό ιστό λόγο κρίσης. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια ευκαιρία, γύρω από το αίτημα της ασφάλειας, να ανασυγκροτηθεί η νομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος που τώρα βρίσκεται στο ναδίρ της...
Το απόνομιμοποιημένο πολιτικό σύστημα
Όμως αυτή την στιγμή το πολιτικό σύστημα μοιάζει πολύ αδύναμο για να μπορέσει να ενεργοποιήσει τέτοιους είδους μηχανισμούς, προς το παρόν μοιάζει να εξαντλεί όλες τις δυνάμεις του στην προσπάθεια εφαρμογής των τριών πυλώνων της οικονομικής ισοπέδωσης που αναφέραμε πιο πριν...
Η κυβέρνηση του Παπανδρέου, που παραλίγο να παραιτηθεί μπροστά στην λαϊκή οργή κατά την διάρκεια της γενικής απεργίας και του αποκλεισμού της Βουλής στις 15 Ιουνίου, βρίσκεται πάνω σε κινούμενη άμμο...
Τα ερωτήματα που μπαίνουν είναι μέχρι πότε θα μπορεί να κυβερνάει το ΠΑΣΟΚ σηκώνοντας μόνο του όλο αυτό το πολιτικό κόστος και εάν θα υπάρχει ΠΑΣΟΚ και με ποια μορφή και εκλογική δύναμη μετά τις εκλογές, όποτε και εάν έρθουν αυτές. Αλλά το πιο ουσιαστικό είναι ποιες διεργασίες και δυναμικές θα αναπτυχθούν στην κοινωνική του βάση που αποσπάται μεν από την κομματική αντιπροσώπευση αλλά προς το παρόν παραμένει σιωπηρή και αδρανής...
Υπάρχει αντίπαλο δέος;
Και όμως απέναντι σ’ αυτό το εφιαλτικό σκηνικό εμφανίζεται η λαϊκή αμφισβήτηση και ανυπακοή, χαοτική, μπερδεμένη, αμφιλεγόμενη, αντιφατική αλλά εμφανίζεται. Το ερώτημα είναι εάν θα συγκροτηθεί σε αντίπαλο δέος.
Οι οκτώ 24ώρες γενικές απεργίες που έχουν γίνει από την στιγμή που η χώρα μπήκε στο ΔΝΤ και η μια 48ώρη που έγινε τον Ιούνιο, δείχνουν την κοινωνική δυναμική, που δεν βασίζεται φυσικά στα παρακμασμένα και ανυπόληπτα κεντρικά συνδικάτα. Η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ έχουν βασικό κορμό τους εργαζόμενους στον δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα, αφού η συνδικαλιστική πυκνότητα στον ιδιωτικό τομέα δεν ξεπερνάει το 10%. Στην πραγματικότητα, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα άλλο από το κηρύσσουν, κάτω από την συνεχώς αυξανόμενη πίεση της εργατικής βάσης, κάποιες γενικές απεργίες. Έχουν αποκοπεί τελείως από τα στρώματα των συνδικαλισμένων εργαζομένων, και δεν μπορούν να οργανώσουν κανέναν σοβαρό εργατικό αγώνα. Ακόμα και σε κλάδους που βρέθηκαν στο μάτι του κυκλώνα των ιδιωτικοποιήσεων και άρχισαν απεργίες διαρκείας (αστικές συγκοινωνίες, ΔΕΗ κλπ), οι συνδικαλίστικες ηγεσίες μπήκαν τροχοπέδη στους αγώνες και τους οδηγήσανε στον εκφυλισμό. Είναι χαρακτηριστικό ότι η τελευταία 48ώρη απεργία κηρύχτηκε κάτω από την πίεση των κινητοποιήσεων στην πλ. Συντάγματος και για να αποφευχθεί ο κίνδυνος να χάσουν οι ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ και το ελάχιστο κύρος που τους έχει απομείνει.
Από την άλλη, τα τελευταία χρόνια έχει δημιουργηθεί μια σειρά μαχητικών σωματείων βάσης κυρίως από αγωνιστές της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και του Αναρχικού χώρου. Τα σωματεία αυτά αναφέρονται κυρίως στα επισφαλή κομμάτια του ιδιωτικού τομέα όπως: στους κούριερ, τους σερβιτόρους, τους εργαζόμενους στα τηλεφωνικά κέντρα, στους βιβλιουπάλληλους, στους καθηγητές στα φροντιστήρια, της μισθωτούς τεχνικούς κλπ. Τα σωματεία αυτά έχουν ως χαρακτηριστικά τους την μαχητική άμεση δράση, την αντιεραρχική δομή και μια έντονη αντικαπιταλιστική πολιτικοποίηση σε αντίθεση με την κομματικοποίηση των γραφειοκρατικών συνδικάτων. Είναι αρκετά μικρά συνδικάτα, θα έλεγε κανείς ότι είναι προπλάσματα συνδικάτων, αλλά έχουν πολύ σοβαρές επιτυχίες στην δράση τους. Δίνουν μάχες ενάντια στις απολύσεις, για την υπογραφή κλαδικών ΣΣΕ και για την κατάκτηση επιμέρους δικαιωμάτων όπως επιδόματα σε διάφορες ειδικότητες κλπ. Η δύναμη τους είναι ότι στις κινητοποιήσεις τους ενάντια στα αφεντικά, στις οποίες το κύριο όπλο εκτός από την απεργία είναι και το μποϊκοτάζ, καταφέρνουν να κινητοποιήσουν μεγάλο κομμάτι αλληλέγγυων αγωνιστών από το ευρύτερο αντικαπιταλιστικό κίνημα. Ταυτόχρονα η εξωκοινοβουλευτική αριστερά έχει σχετικά αξιόλογες δυνάμεις στους εκπαιδευτικούς, τους νοσοκομειακούς γιατρούς και στους ΟΤΑ, στο ΥΠ.ΠΟ. κλπ. Όμως στην σημερινή συγκυρία η δράση τους βρίσκει σοβαρά εμπόδια, από την μια έχουν να αντιμετωπίσουν την κατάργηση των διαπραγματεύσεων για τις ΣΣΕ, που ψήφισε η κυβέρνηση και από την άλλη ένα τεράστιο κύμα απολύσεων που σε συνδυασμό με την μεγάλη ανεργία, κάνει τους αγώνες για τις επαναπροσλήψεις πολύ δύσκολους.
Δεν θα μπορούσε να παραλείψει κανείς και μια ακόμα σειρά κοινωνικών αγώνων, οι οποίοι αποκτάνε όλο και πιο ριζοσπαστική φυσιογνωμία. Χαρακτηριστικοί είναι ο αγώνας των 300 εργατών μεταναστών εργατών για το θέμα των αδειών παραμονής και των κατοίκων της Κερατέας ενάντια στην κατασκευή χωματερής στην περιοχή τους. Πρόκειται για αγώνες που συγκροτούνται από τα κάτω και πολλές φορές παίρνουν συγκρουσιακό χαρακτήρα και διακρίνονται από μια έντονη διάθεση αμφισβήτησης της κεντρικής εξουσίας και των αποφάσεων της.
Η ύπαρξη οργανώσεων της άκρας Αριστεράς, αλλά κυρίως ενός ευρύτερου αντικαπιταλιστικού χώρου με έντονα Αυτόνομα, Αντιεξουσιαστικά και Αναρχικά χαρακτηριστικά, αποτελεί σίγουρα έναν πόλο έλξης αυτής της κοινωνικής αμφισβήτησης, πέρα από τα τεράστια προβλήματα και αντιφάσεις που υπάρχουν, με κυρίαρχα αυτό του σεχταρισμού από την άκρα Αριστερά και της φετιχοποίησης της σύγκρουσης με τις μονάδες καταστολής, από την μεριά των Αναρχικών. Αν ο Δεκέμβρης του 2008 ήταν μια νεολαιίστικη εξέγερση όπου ο Αναρχικός και ευρύτερος Αντικαπιταλιστικός χώρος έβαλε την σφραγίδα του, σήμερα ήρθε η στιγμή να ξεπεράσει τον εαυτό του και την δικιά του «κανονικότητα», ξεκινώντας πρώτα από όλα από την διεύρυνση της κοινωνικής του αναφοράς πέρα από το κομμάτι της νεολαίας. Αφορμές σίγουρα για αυτό το άλμα θα δοθούνε πολλές το επόμενο διάστημα, από τις διεργασίες που ξεκίνησαν στην πλατεία Συντάγματος, μέχρι τους τοπικούς και μερικούς αγώνες και τις αντιστάσεις στις ιδιωτικοποιήσεις των δημόσιων αγαθών.
Η συμβολή του ευρύτερου Αντικαπιταλιστικού χώρου, όχι μόνο στους εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες της επόμενης περιόδου, αλλά και στις μορφές και τις δομές κοινωνικής αλληλεγγύης και αναπαραγωγής, ώστε να μπορέσει η κοινωνία να σταθεί στα πόδια της μέσα σε ένα σκηνικό κοινωνικής πτώχευσης, θα είναι κομβική τόσο για την ίδια την κοινωνία, όσο και για την πολιτική ύπαρξή του Αντικαπιταλιστικού χώρου. Από την υπεράσπιση και την διεύρυνση του κοινωνικού χαρακτήρα των δημόσιων αγαθών και πόρων που η κυβέρνηση θέλει να ξεπουλήσει, μέχρι την ανασύσταση κομματιών του παραγωγικού τομέα για την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών έξω από τα κριτήρια της αγοράς, είναι θέματα που πρέπει να μπουν στην ημερήσια ατζέντα κάτω από ένα διαφορετικό πρίσμα, που θα συνδυάζει τις άμεσες απαντήσεις με την στρατηγική προοπτική. Στην πραγματικότητα είμαστε πολύ πίσω, οι δομές κοινωνικής αλληλεγγύης είναι εμβρυακές και πειραματικές, λειτουργώντας στο εσωτερικό των πολιτικών συλλογικοτήτων, ενώ οι προσπάθειες για παραγωγικές κολεκτίβες είναι ανύπαρκτες.
Τα ζητήματα είναι ανοικτά μπροστά μας, αλλά έτσι και αλλιώς η σκιά του μέλλοντος έχει πέσει πάνω μας…
Κώστας Σβόλης