Επιστροφή προς τα ... μπρος!

Επιστροφή προς τα ... μπρος!

ΕΝΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ

ΕΝΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ
ΝΑ ΘΕΜΕΛΕΙΏΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΌ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΉΣ ΙΣΌΤΗΤΑΣ

Αποανάπτυξη-Τοπικοποίηση -Αυτονομία- Άμεση Δημοκρατία-Ομοσπονδιακός Κοινοτισμός

Τον Μάιο του 2020, μια ομάδα περισσότερων από 1.100 υποστηρικτών της «Αποανάπτυξης», υπέγραψε ένα μανιφέστο καλώντας τις κυβερνήσεις να αδράξουν την ευκαιρία και να στραφούν προς ένα «ριζικά διαφορετικό είδος κοινωνίας, αντί να προσπαθούν απεγνωσμένα να θέσουν ξανά σε λειτουργία την «καταστροφική ανάπτυξη». Η Συνδημία του κοροναϊού δείχνει ότι θα χρειασθεί να γίνουν μεγάλες αλλαγές, αν δεν θέλουμε να πάμε στην κατάρρευση! Ειδικά για την μετά-COVID Ελλάδα: Για να ξεφύγει η χώρα από τη μέγγενη των χρεών, από την φτωχοποίηση και το πολιτισμικό αδιέξοδο, καθώς και από την κατάθλιψη και την μεμψιμοιρία στην οποία έχει πέσει ο πληθυσμός της-ιδίως μετά το σοκ της πανδημίας και τον εγκλεισμό του στα σπίτια- θα χρειασθεί, μετά το πέρασμα της καταιγίδας, να αναπτερωθεί το ηθικό του μέσα από μια στροφή προς μια ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση . Εφαλτήρας μπορεί να γίνει ο αγροδιατροφικός τομέας και στη συνέχεια ο μεταποιητικός ένδυσης- υπόδησης, ο ενεργειακός και ο ήπιος ποιοτικός τουρισμός να την συμπληρώσουν. Είναι μια εναλλακτική στη σημερινή κυρίαρχη κατεύθυνση, που δεν χρειάζονται κεφάλαια, ξένες επενδύσεις, χωροταξικά σχέδια, υπερτοπικές συγκεντρώσεις, μεγαλεπήβολα και εξουθενωτικά μεγέθη και ρυθμούς. Η κατεύθυνση της Αποανάπτυξης-Τοπικοποίησης -Αυτονομίας- Άμεσης Δημοκρατίας-Ομοσπονδιακού Κοινοτισμού θα μπορούσε να είναι η διέξοδος για την χώρα, στην μετά-COVID εποχή!

Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

Καλή Χρονιά σε όλους και όλες!


Η αλλαγή του χρόνου καταφτάνει στο τέλος μιας χρονιάς που κυριάρχησε σε ένα μεγάλο μέρος του κόσμου η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια. Οι κοινωνικές ανισότητες στην Ελλάδα, την ΕΕ και παγκόσμια εντάθηκαν, οι ζωές πολλών συνανθρώπων μας χειροτέρεψαν, το περιβάλλον συνέχισε να αποτελεί αντικείμενο εκμετάλλευσης. Το βαρέλι αυτό στο οποίο μας έχουν βάλει φαίνεται να μην έχει πάτο και ''όλοι μαζί'' βουλιάζουμε όλο και βαθύτερα.
Έχουμε φτάσει, λοιπόν, σε μια κατάσταση να φοβόμαστε να έρθει το νέο έτος, γιατί κάθε νέο έτος έχει καταντήσει να σημαίνει ακόμα μεγαλύτερη υποβάθμιση της ποιότητας ζωής κι ακόμα μεγαλύτερη εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Πολύ περισσότερο το 2012, που ξημερώνει ''δίσεκτο'' για να φέρει καινούρια δεινά...
Οι μήνες που πέρασαν, ωστόσο, δείχνουν πως σε τόσο οριακές στιγμές οι άνθρωποι αρχίζουν ν'αλλάζουν νοοτροπία. Τα μαζικά κοινωνικά κινήματα που εκδηλώθηκαν και στη χώρα μας και στον υπόλοιπο κόσμο ήταν ένα μικρό δείγμα της αποφασιστικότητας ολοένα και περισσότερων να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους και να έχουν λόγο για το μέλλον τους. Καθημερινά είναι πια δίπλα μας τα παραδείγματα αυτοοργάνωσης, ανταλλακτικής οικονομίας, εναλλακτικών κοινοτήτων, που δείχνουν πως ακόμα και στις πιο ακραίες συνθήκες ενωμένοι και (κυρίως) αλληλέγγυοι ο ένας προς τον άλλο μπορούμε να ανταπεξέλθουμε!
Αλληλεγγύη και αντίσταση.
Το κίνημα από τα κάτω αναπτύσσεται, λειτουργεί πέρα από τη κρίση και κάνει τις ουτοπίες του πραγματικότητα.
Ήδη χιλιάδες άνθρωποι σε όλη στην Ελλάδα παίρνουν τη κατάσταση στα χέρια τους και γίνονται μέρος της λύσης, όχι του προβλήματος.
Πολλές πρωτοβουλίες σε μικρή κλίμακα που περιμένουν τη δική σου συμμετοχή, ή να αναλάβεις μια αντίστοιχη πρωτοβουλία. Στην έλλειψη χρημάτων απαντάμε με αλληλέγγυα ανταλλαγή χωρίς χρήματα και χαριστικά παζάρια. Στη έλλειψη τροφής απαντάμε με αυτοκαλλιέργεια, αυτοδιαχειριζόμενους κήπους και διατήρηση παραδοσιακών σπόρων. Στην ανεργία απαντάμε με συνεταιρισμούς και εργασιακές κολεκτίβες, στην έλλειψη στέγασης με κοινωνικές καταλήψεις στέγης και οικοκοινότητες, ενώ στην έλλειψη συντροφικότητας με συλλογικές κουζίνες. Στο έλλειμμα δημοκρατίας και την πολιτική ολιγαρχία απαντάμε με αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις γειτονιών και παίρνουμε τη κατάσταση στα χέρια μας γιατί δεν πάει άλλο.
Δεν υπάρχουν περιθώρια για απαισιοδοξία και μεμψιμοιρίες. Οι ουτοπίες μας είναι η πραγματικότητα του αύριο.

Η δύναμη που γεννιέται ''από τα κάτω'', από τους ίδιους τους ανθρώπους δείχνει πως αυτοί εντέλει θα δικαιωθούν και θα καθορίσουν τις κοινωνικο-οικονομικο-οικολογικές εξελίξεις!
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ

«Σύνορα η αγάπη δεν γνωρίζει…»

του Μιχάλη Μπάκα, που πήρα με μαίηλ:
«Σύνορα η αγάπη δεν γνωρίζει» τραγουδούσε ο Κώστας Χατζής και η Μαρινέλλα, στο χαρακτηριστικό τραγούδι της δεκαετίας του ’70. Αλλά εμείς οι κάτοικοι των νησιών του ανατολικού Αιγαίου γνωρίζουμε ότι εκτός από την αγάπη σύνορα δεν γνωρίζουν αφενός μένα τα περιβαλλοντικά προβλήματα αφετέρου δε η στενοκεφαλιά των κυβερνήσεων και από τις δυο πλευρές του Αιγαίου. Με αφορμή τις πρόσφατες δηλώσεις του Μ. Γιλμάζ για αντίποινα των μυστικών υπηρεσιών της Τουρκίας με πυρκαγιές στα ελληνικά νησιά τη δεκαετία του ’90 οι Πράσινοι της Ελλάδας και της Τουρκίας προχώρησαν σε μια κοινή δήλωση επισημαίνοντας ότι «καταδικάζουμε με τον πιο έντονο τρόπο την καταστροφή της φύσης ως εργαλείο εξωτερικής πολιτικής και κρατικών συμφερόντων». Πρόκειται για μια υποψία που όλα αυτά τα χρόνια συζητιόταν στα νησιά μας, όπως θυμάμαι από την πρώτη μου επαφή ως εθελοντής σε κατάσβεση πυρκαγιάς στις αρχές της δεκαετίας του ’90, όπου η επίσκεψη στη Μυτιλήνη του πρώην προέδρου της Κύπρου Γ. Βασιλείου, είχε συνδυαστεί με πυρκαγιά στο δάσος. Ίσως τελικά μόνο οι Τούρκοι είχαν καταλάβει αυτό που λέμε χρόνια ότι ο πραγματικός πλούτος της χώρας μας είναι το φυσικό μας περιβάλλον. Η κοινή δήλωση των Ελλήνων και Τούρκων Πράσινων πέρα από το συμβολική της θέση αποκτά ιδιαίτερο πολιτικό χαρακτήρα για τη θέση μας στα ελληνοτουρκικά προβλήματα.
Πολλοί από αυτούς που χύνουν κροκοδείλια δάκρυα τις τελευταίες ημέρες για τις πυρκαγιές στα ελληνικά δάση είναι αυτοί που όταν βλέπουν φωτιές στις απέναντι ακτές του Αιγαίου, είναι οι πρώτοι που χαίρονται. Είναι αυτοί που με παρεμβάσεις τους στο ελληνικό κοινοβούλιο έχουν αποδείξει πολλά χρόνια τώρα ότι εξυπηρετούν συμφέροντα οικοπεδοφάγων και επίδοξων «βιαστών» της ελληνικής φύσης. Η νομιμοποίηση αυθαιρέτων σε περιοχές Νατούρα ήταν ένα παράδειγμα που καταγγείλαμε τον περασμένο Σεπτέμβριο ενώ τις τελευταίες ώρες της κυβέρνησης Παπανδρέου και με διακομματική συμφωνία ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ, εσπευσμένα ψηφίστηκε το Νοέμβριο, σειρά τροπολογιών που εξυπηρετούν συμφέροντα εργολάβων, καταπατητών και όσων θέλουν να εκμεταλλευτούν δασικές εκτάσεις για τουριστική ή άλλη αξιοποίηση.


Γαλιά ή Ασιατικός Σκίουρος, Sciurus anomalus, ένα χαρακτηριστικό είδος της μικρασιατικής χερσονήσου που η κατανομή του στην Ελλάδα περιορίζεται μόνο στη Λέσβο


Γιατί τα περιβαλλοντικά προβλήματα και στις δυο πλευρές του Αιγαίου δεν έχουν σύνορα. Γιατί η κατασκευή πυρηνικού εργοστασίου στις τουρκικές ακτές φέρνει μια βόμβα στα νησιά μας καθώς η ραδιενέργεια από ένα πυρηνικό σταθμό παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, σε περίπτωση διαρροής θα καταστρέψει τη ζωή των ανθρώπων αλλά και κάθε ζωντανού πλάσματος σε όλη την ανατολική Μεσόγειο την περιοχή. Η Ελλάδα έχει κάθε όφελος να αναλάβει πολιτική πρωτοβουλία σε διεθνές επίπεδο για την αποτροπή εγκατάστασης οποιουδήποτε νέου πυρηνικού σταθμού στην ευρύτερη περιοχή μας και τη δημιουργία Ζώνης Ειρήνης στη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή χωρίς πυρηνικά και όπλα μαζικής καταστροφής και προς αυτή την κατεύθυνση έχουν αναπτύξει πρωτοβουλία συνεργασίας Πράσινοι της Ελλάδας, της Τουρκίας και της Κύπρου. Γιατί εάν έχουμε ένα ναυάγιο του μεγέθους του Prestige στο Αιγαίο (τάνκερ ελληνικών συμφερόντων που βυθίστηκε στα ανοικτά της Ισπανίας και Γαλλίας το 2002) με 77,000 τόνους αργού πετρελαίου στη θάλασσα, πέρα από την τεράστια οικολογική καταστροφή, η ζημιά για την τουριστική και αλιευτική δραστηριότητα και για τις 2 μεριές του Αιγαίου θα είναι ανυπολόγιστη.
Σε μια εποχή οικολογικής κρίσης που οι περιβαλλοντικές απειλές δε γνωρίζουν σύνορα, είναι επιτακτική ανάγκη για χώρες που μοιράζονται τα ίδια σύνορα, να μοιράζονται επίσης κοινές προσπάθειες για την προστασία των φυσικών πόρων και του περιβάλλοντος. Η Τουρκία και η Ελλάδα πρέπει να συνεργαστούν στο σχεδιασμό και την υλοποίηση επαρκών πολιτικών περιβαλλοντικής προστασίας.
Σε κάθε περίπτωση τα σχέδια παρακρατικών εμπρησμών δεν μπορούν να αποτελούν άλλοθι για τη διαχρονική αποτυχία των κυβερνήσεών μας να προστατέψουν τον εθνικό αυτό πλούτο και να εξασφαλίσουν εγγυήσεις για την αποκατάσταση της καμένης δασικής γης. Όπως σημείωναν και σε σχετική τους δήλωση οι εκπρόσωποι των Οικολόγων Πράσινων «αν ήταν όντως «πράκτορες του εχθρού» αυτοί που έβαζαν φωτιές πριν 15 χρόνια, τότε τι είναι αυτοί που σήμερα προσπαθούν να επωφεληθούν εις βάρος των καμένων εκτάσεων» και με τις καθημερινές τους πρακτικές επιβουλεύονται την περιβαλλοντική προστασία των νησιών μας; Ας αναλάβουμε λοιπόν τις ευθύνες μας σε κάθε επίπεδο και ας προχωρήσουμε στην περιβαλλοντική προστασία της χώρας μας ως εθνική ανάγκη αλλά και υποχρέωση μας στις γενιές που έρχονται. Γιατί όπως είχε γράψει και ο εθνικός μας ποιητής Δ. Σολωμός «το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό».

O Μιχάλης Μπάκας (e-mail:mibakas@gmail.com) είναι Περιβαλλοντολόγος, ΜΔΕ στην Περιβαλλοντική Πολιτική και Διαχείριση, Γραμματέας της Περιφερειακής Οργάνωσης Βορείου Αιγαίου των Οικολόγων Πράσινων.

Bok και Umit*του Θωμά Κοροβίνη

Το επίκαιρο κείμενο του Θωμά το πήρα με μαίηλ(ελπίζω να τον ανταμώσω αυτές τις μέρες στα μέρη μας, όπου ξαποσταίνει πάντα):
Πρέπει να βρει ένα νόμισμα η ζωή.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΥΟ ΛΟΓΙΩΝ φιλοξενούμενοι της ελληνικής γης. Αυτοί που την πονάνε πάνω απ’ τον εαυτό τους κι άλλοι που τη βλέπουν σαν προτεκτοράτο της χρηματιστηριακής τους ψυχοσύνθεσης. Η πατρίδα μας είναι ένα φρούτο πεντάμορφο με σαρακοφαγωμένο το μέσα του, ένα διαμάντι έκπαγλο στο μάτι του ήλιου, είναι φυσικό που έπεσε στα χέρια τόσων ασύδοτων εμπόρων. Η ιστορία της είναι μια ατέλειωτη αλυσίδα κούρσους και διαγουμισμάτων. Μελετώντας φωτογραφίες του περασμένου αιώνα, βλέπεις στην άκρη του βλέμματος των λαϊκών ανθρώπων την ταραχή, στην απόληξη του χαμόγελου τη στιφάδα, αποκάλυψη αίσθησης μειοδοσίας και παράπονου, που σέρνουν πίσω τους παλιοκαιρίσια ντέρτια. Καταλαγιάζοντας ο κουρνιαχτός του Εμφυλίου, προς το ’60, το ‘70 -παρά τις χούντες και τις τρικλοποδιές των Αμερικάνων-, κάνοντας κάπως τα κουμάντα του ο μέσος συμπατριώτης μας, άρχισε να ησυχάζει. Προχωρώντας ήμουν ανήσυχος. Πώς να δει προκοπή ένας λαός που το κρεσέντο της ευθυμίας του απογείωναν τα στρας των σκυλοπόπ αναψυκτηρίων; Και τον ιδεολογικό του μπούσουλα κανόνιζαν οι φιγουρατζίδικες ατάκες κάποιων εθνικών γελωτοποιών απ’ το γυαλί; Πού είχε πάει η μαγκιά μας, πού το φιλότιμο, πού τα μεγάλα verba της πολύχρωμης Αριστεράς του ’80, που ευαγγελίζονταν την ανατροπή του παντός; Ως δάσκαλος, για τριάντα χρόνια μιλούσα στα παιδιά για τον έρωτα, προπαγάνδιζα τον θρίαμβο μιας Διαρκούς Άνοιξης του Σώματος και του Πνεύματος, που στην ανθοφορία της θα συνεργούσαμε όλοι οι αισθηματίες και οι αντάρτες της Γης. Ιδίως οι νεότεροι. Μαστίγωναν την ευκολία τους να υποβάλλουν σε μαρτύρια τους ήδη τιμωρημένους συνανθρώπους τους με λογής «αδυναμίες» και «κουσούρια». Να παρακολουθούν τη φορά της λαίλαπας του οικολογικού ολέθρου για ν’ αντιδράσουν. Ν’ αντιληφθούν ότι γεννήθηκαν σ’ έναν τόπο όπου αυτοί που εποφθαλμιούν τα μπερεκέτια του, αύριο θα ορίζουν τα πεπρωμένα τους. Πώς να ακούσουν όμως; Είναι μοιραίοι ανάδοχοι μιας αυτιστικής κατήχησης που εκπορεύεται από τη συμπλεγματική αγωγή των ανασφαλών τους γονιών, παππούδων, δασκάλων και υπουργείων τους με στόχο τον ανταγωνισμό και την εξουθένωση του άλλου, που δεν τον βλέπουν ως συνάνθρωπο και συμπάσχοντα, αλλά ως άγριο αντίπαλο. Κυλούσε ο χρόνος, με έσκαβε το ‘11 και με σιγοέλιωνε, καθώς όλο και γονάτιζε η πατρίδα, με το σπαθί των νέων Νιμπελούγκεν να επικρέμαται στο σβέρκο της και να το ακονίζουν άτσαλα ξεπουλημένα χέρια ομογενών ταγών. Περίλυπος και αδιέξοδος μέρα την ημέρα παντελώς. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα μιας καταχθόνιας θλίψης που τα σκέπαζε όλα γύρω, πυκνώνοντας ολοένα σαν επιθετική ομίχλη, επέπρωτο δυο πολύτιμες ψυχές, ο Ρασούλης με ακαριαία απόδραση κι ο Παπάζογλου μετά από μαρτυρικό οδοιπορικό, να περάσουν στο επέκεινα. Έμεινα εκεί, απαρηγόρητος. Αχ, πατρίδα, πατρίδα, σαν όλα να γκρεμίζονται γύρω μου. Νιώθω σαν αηδόνι στο κλουβί. Αναπόδραστο θηρίο στον λάκκο. «Σύντροφε ανακριτά», τι με διώκεις, θα ’λεγε ίσως ο Άρης Αλεξάνδρου. Βλέπω παλιόφιλους αποθηριωμένους, πρώην μακαντάσηδες φλωροκοπανιστούς, γυναίκες καρπερές νυν κλώσσες. Ασουλούπωτες νοικοκυρές παραπατούν με βήμα αλαφιασμένο, με παντόφλες παράταιρες και στο βλέμμα τους μεστή η αλλοφροσύνη. Στον ύπνο μου έρχεται η μάνα μου δυναμιτίζοντας ναρκωμένες τύψεις. «Ξύπνα, ξύπνα», με σκουντάει. «Μικραίνει ο κόσμος», θαρρείς. Συλλογιέμαι τρόπους ομαδικής αντίδρασης, μεθόδους ανασύστασης νέου ΕΑΜ. Τι κάναμε στα καφενεία και στις ταβέρνες τόσον καιρό; Βραχνάδες στα κυνηγημένα μου ενύπνια, κονδυλοδίαιτοι γορίλες και κρατικοδίαιτοι δράκοι με ζώνουν. «Τα όνειρά μας θα γίνουν οι εφιάλτες σας», έγραψε ένας σπουδαστής στο ντουβάρι. Ξεσκονίζω παλιά κιτάπια. Σκαλώνω σε λατρεμένες ρήσεις ποιητών. «Πρέπει να βρει ένα νόμισμα η ζωή», λέει ο Ελύτης. «Δεν ξέρω τι θα κάνετε εσείς, εμείς θα ζήσουμε», μου δήλωσε μια εικοσιδυάρα. «Θέλουμε να ζήσουμε», μου φωνάζει άλλος νεαρός φίλος. Νιώθω ότι δεν μπορώ να προβώ στα δέοντα. Για πρώτη φορά είμαι σαν χωρίς συντρόφους. Σκατά. Μποκ. Μα, κάτι με γυρίζει πίσω. Τον περασμένο Γενάρη είχα φυτέψει μια μικρή μυρωδάτη βάγια. Φέτος πήρε δυο μέτρα και στην αγκαλιά της φώλιασε μια πλουμιστή τρυγόνα. Στα βράχια της Ευθαλούς στη Λέσβο και στις καταραχιές του Ψηλορείτη επιμένει ακόμα ο αμάραντος, με πιο σπάταλη, λένε, παρά ποτέ την απλωσιά του. Θ’ αναθαρρήσουμε. Δεν είναι εύκολο, βέβαια, οι θιασώτες του Φραπεδιστάν να στήσουν στον τοίχο τους πραγματικούς ενόχους και να κάνουν το άλμα πάνω απ’ την άκρα σαπίλα για να σταυρώσουν την ιστορική αδικία. Ίσως το ‘12 να μιλήσουν νέες γενιές, με νέα λαλιά. Και νέες πράξεις, προπαντός. Δεν βολεί οι δισέγγονοι των ξετσίπωτων κοτζαμπασαίων να βγαίνουν πάντα λάδι. Και να μας πίνουν αιωνίως το αίμα. Κάτι θα γίνει! Μέσα στις στάχτες του κολασμένου Μεσαίωνα σιγοψήθηκε το αυγό της παραδείσιας Αναγέννησης. Ελπίδα! Ουμίτ! «Όχι, σύντροφε ανακριτά», δεν θα ενδώσω. Ναι, Οδυσσέα, αγαπημένε, «πρέπει να βρει ένα νόμισμα η ζωή». Και θα το βρει.
* τουρκ. σκατά και ελπίδα

Πρόταγμα 3ο τεύχος


Περιεχόμενα

Πολιτική ομάδα για την Αυτονομία Το Κίνημα των Πλατειών και οι δυσκολίες δημιουργίας ενός δημοκρατικού κινήματος • Χαράλαμπος Μαγουλάς Σύνταγμα 2011: Εντός, εκτός και επί τα αυτά • Νίκος Κασφίκης Μικρές παρεκκλίσεις στο τουριστικό τοπίο της Κέρκυρας • Πολιτική Ομάδα για την Αυτονομία • Κάτω οι γραφειοκρατίες, πάνω οι πλατείες Vol 2 • Κορνήλιος Καστοριάδης Για την άμεση δημοκρατία και την αυτονομία • Ιβάν Ίλιτς Η ανάκτηση του δικαίου • Πολιτική Ομάδα για την Αυτονομία Ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός, η κρίση χρέους και η προοπτική της Αυτόνομης κοινωνίας • Λίμπερο Ζουπιρολί Η πανεπιστημιακή φούσκα. Σύντομη κριτική του παγκόσμιου πανεπιστημιακού και σχολικού συστήματος • Νίκος Ν. Μάλλιαρης Το πρόβλημα της εκπαίδευσης και η ανθρωπολογική κρίση του καπιταλισμού • Βιβλιοπαρουσιάσεις κ.α.

http://protagma.wordpress.com/

Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2011

Ο άνθρωπος που δεν είχε ανάγκη τη ΔΕΗ


Τρία χρόνια έχει να πατήσει το πόδι του σε βενζινάδικο και 16 χρόνια να του έρθει ο λογαριασμός της ΔΕΗ και φυσικά ούτε τώρα του ήρθε το... χαράτσι!
Πρόκειται για τον 50χρονο «πολυμήχανο» ερασιτέχνη ερευνητή Μιχάλη Καλογεράκη, ένθερμο οπαδό της πράσινης ενέργειας, ο οποίος έχει εγκαταστήσει στο σπίτι του στις Γούρνες Ηρακλείου τη δική του «ΔΕΗ», το δικό του παρασκευαστήριο καυσίμου, αλλά και τους δικούς του αυτοσχέδιους... αντιδραστήρες, όπου προχωρεί σε διάσπαση υδρογόνου και οξυγόνου.
Ο Μιχάλης Καλογεράκης, ηλεκτρολόγος-ηλεκτρονικός στο επάγγελμα, έχει καταφέρει επί χρόνια να έχει πλήρη ενεργειακή αυτονομία στο σπίτι του με τη χρήση αιολικής και ηλιακής ενέργειας. Παράλληλα, στην αποθήκη του σπιτιού του παράγει το οικολογικό καύσιμο από ζαχαροκάλαμο και σάπια φρούτα, το οποίο, σε συνδυασμό με μια μικρή μετατροπή στον κινητήρα της μηχανής του, του έχει δώσει μέχρι σήμερα πάνω από 25.000 δωρεάν χιλιόμετρα.
«Εχω μετατρέψει την αναλογία καυσίμου - αέρα. Η βενζίνη θέλει περισσότερο οξυγόνο για να αναφλεγεί, ενώ το αλκοόλ πολύ λιγότερο», δηλώνει στο «Εθνος» ο ερασιτέχνης ερευνητής προσθέτοντας ότι η πατέντα του βασίζεται στην επεξεργασία του οινοπνεύματος από τα σάπια φρούτα και τη ζάχαρη και στη μετατροπή που έχει κάνει ο ίδιος στον κινητήρα της μοτοσικλέτας του. Το τελικό μείγμα, λέει, είναι σαν μια πολύ δυνατή ρακή, 75 βαθμών, και αν κάποιος το αραιώσει μπορεί να το πιει χωρίς κανένα πρόβλημα.
Η παραγωγή, όπως αναφέρει, γίνεται «από χαλασμένα φρούτα που έχουν ζάχαρη ή και από ζαχαροκάλαμα τα οποία χρησιμοποιώ. Λιώνουμε τα προϊόντα και βάζουμε λίγη μαγιά μαγειρικής και νερό. Μέσα σε λίγα 24ωρα έχουμε έτοιμο καύσιμο για απόσταξη αλλά χρειάζεται να ρίξουμε ακόμα και μαγειρική σόδα, η οποία διαλύει τα οξέα που είναι ακίνδυνα για τον άνθρωπο, επικίνδυνα όμως για τα μέταλλα. Στη συνέχεια ακολουθεί η απόσταξη, η οποία γίνεται με ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Δεν καίμε δηλαδή καύσιμο, αλλά απλώς χρησιμοποιούμε το περίσσευμα από τα φωτοβολταϊκά».
Πειράματα
Καθημερινά, το σύστημα του 50χρονου μπορεί να παράγει πάνω από 10 λίτρα καυσίμου, ενώ έγινε γνωστό ότι τα ίδια καύσιμα μπορεί, πέρα από το μηχανάκι, να χρησιμοποιηθούν και για τα αυτοκίνητα αρκεί να γίνει η σχετική μετατροπή του κινητήρα τους. «Εχω κάνει πείραμα τροποποιώντας κινητήρα εσωτερικής καύσης, το οποίο πέτυχε, αλλά δεν έχω τα χρήματα να το χρησιμοποιήσω σε αυτοκίνητο», τονίζει.
Ο κ. Καλογεράκης έχει εγκαταστήσει και λειτουργεί στην αποθήκη του σπιτιού του τους δικούς του αυτοσχέδιους αντιδραστήρες, μέσω των οποίων το νερό παράγει ρεύμα και θέρμανση.
«Οταν έχεις ήλιο, νερό, αέρα, έχεις τα πάντα. Η χώρα μας έχει απλόχερα από τον Θεό όλα αυτά τα πλεονεκτήματα και θα πρέπει οι πολιτικοί μας σε αυτή τη δύσκολη κατάσταση, που βρίσκεται η χώρα μας, να δώσουν κίνητρα και κατευθύνσεις για την πράσινη ενέργεια ώστε να πάμε μπροστά», σημειώνει και προειδοποιεί ότι «πολύ σύντομα θα έρθει η ώρα που το νερό θα αντικαταστήσει τα κλασικά υγρά και ορυκτά καύσιμα που καταστρέφουν τον πλανήτη».
Εξηγεί, μάλιστα, πώς μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο. «Ξεκινάμε με την κατασκευή ενός πολύ αποδοτικού αντιδραστήρα από ανοξείδωτο χάλυβα που θα διασπάσει το νερό στα συστατικά του. Οταν λέμε ''αποδοτικό'' σημαίνει ότι αποδίδει με μία κιλοβατώρα 200 λίτρα αερίου καυσίμου. Το υδρογόνο και το οξυγόνο αποθηκεύονται σε μια δεξαμενή.
Από τη δεξαμενή μέσω διαφόρων συστημάτων ασφαλείας μπορεί να καταλήξει σε ένα καυστήρα για θέρμανση, σε μια κουζίνα ή σε ένα αυτοκίνητο. Η ενέργεια που χρειάζεται ο αντιδραστήρας για να διασπάσει το νερό δίδεται από φωτοβολταϊκά ή ανεμογεννήτρια.
Με αυτό τον τρόπο επιτυγχάνουμε την απόλυτη σταθεροποίηση των ανανεώσιμων μορφών ενέργειας».?Ο Μ. Καλογεράκης κινεί το μηχανάκι του με καύσιμο που παράγει από ζάχαρη, ζαχαροκάλαμο και σάπια φρούτα
(Μανόλης Κοκολάκης- Έθνος, 29/12/2011)

Σχόλιο:
Το ίδιο έχουμε πετύχει σε ένα βαθμό και στη δική μας κατοικία, όχι όμως για στη μετακίνησή μας. Δεν είμαστε δυστυχώς ειδικοί στα ηλεκτρονικά-ηλεκτρικά. Δείτε την οικιακή αυτόνομη φωτοβολταϊκή εγκατάστασή μας στη φωτογραφία:

Αληθεύει κ. Παπαδήμo;

OΛΑ ΤΑ ΑΠΙΘΑΝΑ ΚΑΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ Σ ΑΥΤΗ ΤΗ ΧΩΡΑ .......

Γιάννης Βαρουφάκης (πανεπιστημιακός καθηγητής οικονομικών)

"Αν ο κ. Παπαδήμος πραγματικά πιστεύει ότι εμείς οι έλληνες πρέπει να δράσουμε με γενναιότητα, αποδεσμευόμενοι από τα κεκτημένα μας, τον καλώ να δώσει το παράδειγμα. Πως; Παραιτούμενος από την θέση του καθηγητή που κατέχει στο Τμήμα μου, σε κατάσταση αναστολής για πάνω από δέκα χρόνια, έτσι ώστε να μπορέσουμε να προσλάβουμε έναν νέο επιστήμονα για να διδάσκει τους φοιτητές μας. Μπορεί να... χάσει ένα ευτελές μέρος της σύνταξής του όμως με αυτή την κίνηση θα καθιστούσε πειστικότερες τις προτροπές του προς τους υπόλοιπους."

Αριστοφανικού τύπου εκδοχή της “ελληνικής κρίσης”

"Φίλε Γιώργο, χρόνια πολλά και ουσιαστικά σε σένα και στην οικογένειά σου.
Η παροιμία λέει πως “ο βρεγμένος βροχή δεν φοβάται”, αλλά δεν μας λέει, αν του αρέσει που είναι βρεγμένος. Εμείς δεν τη φοβόμαστε την λεγόμενη “ελληνική κρίση”, αλλά δεν την απολαμβάνουμε κιόλας! Νομίζω ότι θα μπορούσαμε να περνάμε καλλίτερα, ζώντας μια πιο ουσιαστική ζωή, αν παύαμε να είμαστε φορείς των αιτιών που γέννησαν, συντηρούν και αναπαράγουν την “κρίση”. Δεν ξέρω αν δικαιούται κάποιος να θέλει ν’ αλλάξει τον κόσμο. Εκείνο, όμως που σίγουρα δικαιούται είναι να θέλει να αλλάξει τον εαυτό του.
Το τραγουδάκι που σου στέλνω είναι μια Αριστοφανικού τύπου εκδοχή της “ελληνικής κρίσης” και στοχεύει στην παρουσίαση κάποιων ιδιαίτερων πλευρών της... με ό,τι αυτό συνεπάγεται."
Για να ακούσετε τον Αργύρη στο τραγούδι του επισκεφθείτε τη διεύθυνση:
http://www.youtube.com/watch?v=ChImIMeLSmg&context=C3ced0dfADOEgsToPDskLS9MaiQ5Iplz3-mHFZHcTj

Ευημερία χωρίς ανάπτυξη: η μετάβαση προς μια βιώσιμη οικονομία

Μπορεί η διέξοδος από την οικονομική κρίση να αντιμετωπιστεί ξεχωριστά από τη συντελούμενη κλιματική αλλαγή, με την ίδια δηλαδή προσκόλληση στη λογική της οικονομικής μεγέθυνσης; Στο βιβλίο του «Διανοητική εργασία, κοινωνικά κινήματα και έξοδος από την κρίση», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Τόπος, ο Πέτρος Λινάρδος-Ρυλμόν παρουσιάζει την ενδιαφέρουσα επιχειρηματολογία του Τιμ Τζάκσον

Του Πέτρου Λινάρδου-Ρυλμόν
Τιμ Τζάκσον, Ευημερία χωρίς ανάπτυξη. Ένα εναλλακτικό μοντέλο διεξόδου από την κρίση (μετάφραση: Κατερίνα Χαλμούκου), Κέδρος, Αθήνα 2011


Πώς επηρεάζεται η προσέγγιση των οικονομικών και κοινωνικών θεμάτων από το σύνολο των ορίων και αναγκών που συνδέονται με την άμβλυνση και αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής; Το πεδίο αυτό προβληματισμού εμφανίζει όλα τα χαρακτηριστικά της θεματολογίας για το μέλλον της λεγόμενης «οικονομικής ανάπτυξης»: υπάρχει από τη μια μεριά μια πλούσια και παλιά βιβλιογραφία, και σήμερα εργάζονται πάνω στις πλευρές αυτού του θέματος στρατιές ερευνητών. Από την άλλη μεριά, όμως, επικρατεί μια μεγάλη σύγχυση σε ό,τι αφορά τις πολιτικές επιπτώσεις που θα μπορούσαν να έχουν αυτές οι αναζητήσεις. Η αβεβαιότητα ως προς την πραγματικότητα του φαινομένου της κλιματικής αλλαγής, η συνεχιζόμενη επιδίωξη της ανάπτυξης και μεγέθυνσης του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος, η εδραιωμένη πεποίθηση ότι η ευημερία και τα κοινωνικά δικαιώματα είναι συνάρτηση αυτής της μεγέθυνσης, συνεχίζουν να διαμορφώνουν τις επιλογές αλλά και τις πρακτικές, χωρίς να ξεχνάμε την περαιτέρω σύγχυση που έχουν προκαλέσει τα δόγματα που έχει εγκαθιδρύσει ο νεοφιλελευθερισμός, δηλαδή η παντοδυναμία της αγοράς, η αναγκαιότητα του κέρδους και το δικαίωμα των πλουσίων να γίνουν πλουσιότεροι.

Στο βιβλίο για την «ευημερία χωρίς ανάπτυξη» [1], ο Tim Jackson, επίτροπος για τα οικο-νομικά θέματα στη βρετανική Επιτροπή Βιώσιμης Ανάπτυξης (Sustainable Development Commission), πραγματοποιεί μια αναγκαία σύνθεση και πετυχαίνει πολλούς διαφορετικούς στόχους. Ξεκαθαρίζει πριν απ’ όλα το τοπίο για το τι συμβαίνει με τις πολιτικές που εφαρμόζονται στο όνομα της κλιματικής αλλαγής, επιβεβαιώνοντας αφενός την αναγκαιότητά τους, και εξηγώντας αφετέρου τα αίτια της ανεπαρκούς επεξεργασίας τους και των πολύ ανεπαρκών αποτελεσμάτων τους. Εντοπίζει και αναλύει τις προϋποθέσεις μιας αλλαγής στην προσέγγιση των οικονομικών και κοινωνικών θεμάτων, ώστε να είναι δυνατή η χάραξη και υλοποίηση μιας βιώσιμης ανάπτυξης. Παρουσιάζει τις προϋποθέσεις μιας «νέας μακροοικονομικής θεωρίας», ικανής να στηρίξει την ολοκληρωμένη προσέγγιση της περιβαλλοντικής, οικονομικής και κοινωνικής βιωσιμότητας. Εμφανίζει, τέλος, τις κύριες κατευθύνσεις μιας τέτοιας στρατηγικής, που συνεπάγεται πολύ διαφορετικές πολιτικές από αυτές που υλοποιούνται τώρα, κι όχι μόνο στον τομέα του περιβάλλοντος.
Η συζήτηση για τους στόχους των πολιτικών που αφορούν την κλιματική αλλαγή περιπλέκεται, σε πολύ μεγάλο βαθμό, από τη συνύπαρξη τριών μεγάλων προβλημάτων. Το πρώτο είναι η καταλληλότητα των ορίων που συζητούνται και αποφασίζονται σχετικά με τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου. Πριν απ’ όλα τα αναγκαία όρια: η έκθεση Στερν του 2006 έθεσε ως όριο της περιεκτικότητας της ατμόσφαιρας για να διατηρηθεί η αύξηση της θερμοκρασίας στους 2 βαθμούς τα 550 ppm (μέρη ανά εκατομμύριο), αλλά η τέταρτη έκθεση του IPCC (της διακυβερνητικής επιτροπής για την κλιματική αλλαγή του ΟΗΕ) εκτίμησε ότι για τον ίδιο στόχο απαιτούνται 450 ppm, και αυτό σημαίνει ότι πρέπει να μειωθούν οι εκπομπές κατά 85% από το 1990 ως το 2050, ενώ υπάρχουν και πιο περιοριστικές εκτιμήσεις. Στη συνέχεια έρχεται η καταλληλότητα των στόχων, λ.χ., της Ευρωπαϊκής Ένωσης: η μείωση κατά 20% των εκπομπών ως το 2020 θεωρείται πλέον ανεπαρκής και το 40% ένας αναγκαίος στόχος αν θέλουμε φυσικά να φθάσουμε σε μείωση γύρω στο 85% ή παραπάνω ως το 2050.
Ένα δεύτερο πρόβλημα είναι η αποτελεσματικότητα και η συστηματική αξιολόγηση των πολιτικών που προσπαθούν να πετύχουν περιοριστικούς στόχους. Η δημιουργία της αγοράς δικαιωμάτων εκπομπών στην Ευρώπη και ο μηχανισμός CDM (clean development mechanism - μηχανισμός καθαρής ανάπτυξης) του ΟΗΕ, που επιτρέπει στις χώρες του Βορρά να συνυπολογίζουν ως δικές τους τις μειώσεις εκπομπών στο Νότο, είναι εργαλεία τα οποία δεν φαίνεται να έχουν τα αναμενόμενα αποτελέσματα, αλλά επιπλέον δεν αξιολογούνται διεξοδικά και αξιόπιστα ώστε να εκτιμηθεί ποια είναι πραγματικά τα αποτελέσματά τους. Και ένα τρίτο πρόβλημα είναι ότι τα σχόλια και η ειδησεογραφία ως προς τους στόχους και τις πολιτικές επηρεάζονται σε καθοριστικό βαθμό από τα πολλά συμφέροντα που πλήττονται, ή πρέπει να αλλάξουν προσέγγιση (τις εταιρείες πετρελαίου φυσικά, αλλά και τις «πράσινες» επιχειρήσεις, τις συνδικαλιστικές οργανώσεις μεγάλων βιομηχανιών, ή τις εταιρείες παραγωγής ηλεκτρισμού που υπερθεματίζουν σχετικά με την ανάπτυξη της αρκετά αμφίβολης υπόγειας αποθήκευσης του διοξειδίου του άνθρακα). Δύσκολα μπορεί κανείς να εμπιστευθεί μια πηγή πληροφόρησης ή μια τοποθέτηση και να θεωρήσει ότι εκφράζει το δημόσιο συμφέρον.
Ο συγγραφέας επιδιώκει να κατανοήσει τους λόγους για τους οποίους η μεγέθυνση του προϊόντος και η συνεχής ανάπτυξη του παραγωγικού δυναμικού θεωρείται από την πλειοψηφία των ανθρώπων ως ο μόνος πραγματικός ορίζοντας για την οικονομία. Παρουσιάζει τρεις εδραιωμένες απόψεις που χαρακτηρίζουν τον σημερινό κόσμο. Η πρώτη είναι ότι η ευημερία είναι μια προϋπόθεση της ευτυχίας, χωρίς βέβαια να είναι συνώνυμη με αυτήν. Η δεύτερη είναι ότι η οικονομική μεγέθυνση συνδέεται με την κατοχύρωση ορισμένων βασικών δικαιωμάτων, όπως η υγεία και η εκπαίδευση. Η τρίτη είναι ότι η μεγέθυνση του προϊόντος θεωρείται απαραίτητη προϋπόθεση για τη διατήρηση της οικονομικής και κοινωνικής σταθερότητας. Από τη στιγμή που σταματάει η ανάπτυξη και η οικονομία απλώς αναπαράγεται (μηδενική μεγέθυνση) τότε κάθε αύξηση της παραγωγικότητας μεταφράζεται σε αύξηση της ανεργίας και, επομένως, μόνο η συνέχιση της μεγέθυνσης μπορεί να επαναφέρει την αύξηση της απασχόλησης και την απορρόφηση των ανέργων. Η απλή ιδέα ότι η συνέχιση των θετικών ρυθμών της οικονομίας, αλλά και της καταστροφής του περιβάλλοντος, δεν μπορεί να συνεχιστεί και πρέπει κάποτε να προσαρμοστεί η εξέλιξη του παραγωγικού δυναμικού στη διαφύλαξη (αλλά και την αποκατάσταση) του φυσικού κεφαλαίου του πλανήτη έρχεται σε άμεση σύγκρουση με αυτό που αποτελεί την κοινωνική εμπειρία (αλλά και την ιστορία των κοινωνικών αγώνων) των κατοίκων του πλανήτη.
Μια από τις απαντήσεις που έχουν δοθεί από την πλευρά των υποστηρικτών της μεγέθυνσης, οι οποίοι αναγνωρίζουν ωστόσο το πρόβλημα της καταστροφής του περιβάλλοντος, είναι ότι είναι δυνατή μια αποσύνδεση της ανάπτυξης από την αύξηση της ροής των πρώτων υλών, μέσω κατά κύριο λόγο της τεχνολογικής εξέλιξης. Είναι, βέβαια, αλήθεια ότι πραγματοποιείται διαχρονικά μια πτώση της ενεργειακής έντασης της οικονομίας, ότι η κατανάλωση ενέργειας αυξάνεται πιο αργά από το προϊόν της οικονομίας. Παρ΄ όλ’ αυτά αυξάνονταν ως τώρα οι εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου καθώς το προϊόν αυξανόταν ταχύτερα. Πρόκειται για μια σχετική αποσύνδεση και όχι για μια απόλυτη αποσύνδεση, όπως υποστηρίζουν όσοι προβλέπουν μεγάλες τεχνολογικές αλλαγές στο μέλλον. Η ελπίδα ότι μπορούν να γίνουν τέτοιες αλλαγές, μετά από ένα χρονικό διάστημα, παραβλέπει ότι η ανάγκη μείωσης της παραγωγής ενέργειας από ορυκτές πρώτες ύλες, παράλληλα με τη δραστική μείωση της κατανάλωσης ενέργειας, είναι θέματα του παρόντος για τα οποία πρέπει να βρεθούν επειγόντως λύσεις. Και αυτές οι λύσεις πρέπει να έχουν στόχους και χρονοδιάγραμμα.

Ο Tim Jackson υποστηρίζει ότι χρειάζεται μια νέου τύπου μακροοικονομική θεωρία, η οποία θα βασιστεί στην αρχή ότι η οικονομική δραστηριότητα πρέπει να παραμείνει στο εσωτερικό των οικολογικών ορίων και όχι να τα παραβιάζει, ενώ η οικονομική σταθερότητα δεν θα χρειάζεται τη συνεχή αύξηση της κατανάλωσης, και η αύξηση της δυνατότητας να ορίζουμε τις ζωές μας (κατά τον Αμάρτυα Σεν) θα αποτελεί το πραγματικό κριτήριο της ευημερίας. Η νέα αυτή θεωρία πρέπει να υποστηρίζει την απελευθέρωση πόρων για τη με εντατικούς ρυθμούς πραγματοποίηση επενδύσεων που θα εξασφαλίσουν καθαρές πηγές παραγωγής ενέργειας και θα αποκαταστήσουν το φυσικό κεφάλαιο (θα πληρώσουν το χρέος προς το περιβάλλον), και υποστηρίζει επίσης τη στροφή προς την αύξηση της απασχόλησης σε υπηρεσίες μη υλικές στον κοινωνικό τομέα και την παραγωγή γνώσης, παράλληλα με τη μείωση του χρόνου εργασίας, ώστε να καταπολεμηθεί και με αυτό τον τρόπο η ανεργία που θα προκαλέσει η επιβράδυνση της οικονομικής μεγέθυνσης. Αυτός ο μετασχηματισμός της οικονομίας θα απαιτήσει πολλούς πόρους, οι οποίοι θα προέλθουν αναγκαστικά και από τη μείωση της κατανάλωσης, διότι πρέπει να πραγματοποιηθεί με ταχείς ρυθμούς. Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα περιορισμένης διάρκειας «παράθυρο βιωσιμότητας», το οποίο πρέπει να αξιοποιηθεί.

Οι επενδύσεις που πρέπει να γίνουν είναι τριών ειδών. Πρώτον, οι επενδύσεις που βελτιώνουν την αποτελεσματικότητα της αξιοποίησης των πόρων (την ενεργειακή αποδοτικότητα, τη μείωση των αποβλήτων και την ανακύκλωση). Δεύτερον, οι επενδύσεις που αντικαθιστούν παραδοσιακές με καθαρές τεχνολογίες (ανανεώσιμες πηγές ενέργειας). Και τρίτον, οι επενδύσεις για τη βελτίωση του οικοσυστήματος. Το μεγαλύτερο μέρος αυτών των επενδύσεων πρέπει να πραγματοποιηθεί με λογικές δημόσιου συμφέροντος, καθώς οι επενδύσεις σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας μπορεί εν μέρει μόνο να έχουν ανταγωνιστικές αποδόσεις, με τις υπόλοιπες να είναι μακροχρόνιας απόδοσης επενδύσεις. Οι επενδύσεις σε υποδομές είναι και αυτές μακροχρόνιας απόδοσης και οι επενδύσεις για την αποκατάσταση του οικοσυστήματος δεν συμμετέχουν στην προσφορά της οικονομίας, αποτελούν απλώς μία δαπάνη. Οι αλλαγές στις επενδυτικές πολιτικές θα πρέπει να είναι επομένως θεαματικές, να περάσουμε πολύ γρήγορα στον σχεδιασμό δημόσιων πολιτικών οι οποίες θα αναλάβουν ένα μεγάλο μέρος της δραστηριότητας που θα υλοποιήσει περιβαλλοντικούς στόχους.

Με τον τρόπο αυτό, διαμορφώνονται τα παρακάτω πεδία για τη δημιουργία του νέου οικονομικού μοντέλου: ο καθορισμός των ορίων που πρέπει να τεθούν σε ό,τι αφορά τους φυσικούς πόρους και τις εκπομπές, η προσαρμογή του οικονομικού μοντέλου σε αυτές τις ανάγκες και η αλλαγή της κοινωνικής του λογικής. Χρειάζεται να τεθούν πραγματικά τα φθίνοντα όρια των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου, να υπολογιστεί επομένως η κατανάλωση ενέργειας σε συνδυασμό με την παραγωγή των ανανεώσιμων πηγών, αλλά και να υπολογιστεί η προστασία των υπόγειων υδάτων σε συνδυασμό με την ανακύκλωση σε αυτό τον κλάδο, να τεθούν όρια για τα απόβλητα, να υπάρξουν στόχοι για τους φυσικούς πόρους, λ.χ. την αποκατάσταση των δασών και της βιοποικιλότητας. Δεν πρόκειται προφανώς μόνο για τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου, ούτε για την απλή ανακοίνωση προθέσεων. Πρόκειται μάλλον για ένα συστηματικό σχέδιο που αφορά ένα ευρύ φάσμα ποσοτικοποιημένων επιδιώξεων.

Η προσαρμογή του οικονομικού μοντέλου αφορά κατά κύριο λόγο τη μετάβαση προς δραστηριότητες «καθαρές» και εντάσεως εργασίας, με έμφαση στην προσαρμογή των κτιρίων στις νέες ανάγκες (μόνωση, φωτοβολταϊκά), την αξιοποίηση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, την επέκταση των μαζικών μέσων μεταφοράς και την ανάπτυξη δραστηριοτήτων προστασίας του οικοσυστήματος. Η αλλαγή της κοινωνικής λογικής του μοντέλου απαιτεί το μοίρασμα της διαθέσιμης εργασίας, την καταπολέμηση των συστημικών ανισοτήτων μέσω της φορολογίας, του καθορισμού κατώτερων και ανώτερων αμοιβών, της πρόσβασης στην ποιοτική εκπαίδευση, της καταπολέμησης των διακρίσεων, καθώς και την ενίσχυση του κοινωνικού κεφαλαίου, την απελευθέρωση των δυνατοτήτων όλων και την αποδόμηση της κουλτούρας του καταναλωτισμού.

Το βιβλίο του Tim Jackson είναι πριν απ’ όλα μια έκθεση ενός συστήματος θεμάτων που συνδέονται με την αντιμετώπιση του προβλήματος της κλιματικής αλλαγής. Πολλών θεμάτων που χρειάζεται να αντιμετωπιστούν παράλληλα και αποτελεσματικά μέσα σε ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα. Αρκετοί είναι οι συγγραφείς (η Susan George λ.χ.) που έχουν συγκρίνει τη σημερινή εποχή με τα χρόνια κατά τα οποία μια μεγάλη οικονομία, όπως αυτή των Ηνωμένων Πολιτειών, μετασχηματίστηκε για να προσαρμοστεί στις ανάγκες του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Είναι, πάντως, αναγκαίο σήμερα να γνωρίζουμε όχι μόνο καλύτερα αλλά με ακρίβεια για τι μιλάμε, να έχουμε θεσμούς που μπορούμε να εμπιστευθούμε για την υλοποίηση και αξιολόγηση πολιτικών, να έχουμε μια κοινωνία πρόθυμη να αλλάξει συμπεριφορές, να δεχθεί την αλληλεγγύη ως υπέρτατη αρχή και να πειθαρχήσει σε ένα σχέδιο δράσης που θα αλλάξει ριζικά τον τρόπο ζωής μας.

[1] Tim Jackson (2009), Prosperity without growth: economics for a finite planet, Earthscan

Εκδόσεις ΕΥΤΟΠΙΑ

Δελτίο τύπου, 29/12/2011

Bertolo, Amedeo, Πέρα από τη Δημοκρατία: Αναρχία,
Ευτοπία, Αθήνα, 2011, σ. 80.
Τιμή στα βιβλιοπωλεία: 4 ευρώ, στα στέκια: 2 ευρώ.

Κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο από την Ευτοπία με τίτλο Πέρα από τη Δημοκρατία: Αναρχία του ιταλού θεωρητικού Amedeo Bertolo. Πρόκειται για συλλογή που περιλαμβάνει τα άρθρα «Οι φανατικοί της ελευθερίας», «Η δημοκρατία και πέρα απ’ αυτή» και «Εξουσία, δύναμη και κυριαρχία», καθώς και πρόλογο του συγγραφέα για τη συγκεκριμένη έκδοση. Όπως γράφει ο Bertolo στον πρόλογό του: «Κοινό χαρακτηριστικό των τριών αυτών κειμένων (αλλά και ολόκληρης της ελευθεριακής μου δράσης ως συγγραφέας, συντάκτης, εκδότης και οργανωτής πανεπιστημιακών συνεδρίων) ήταν η βούληση (η προσπάθεια, η απόπειρα) του να παράγω και του να προτρέψω να παραχθεί μια σύγχρονη αναρχική σκέψη σε μια περίοδο κατά την οποία, πέρα από κάποιες σπάνιες εξαιρέσεις (όπως του άγγλου Κόλιν Γουόρντ και του αμερικανού Μάρεϊ Μπούκτσιν), οι αναρχικοί φαινόντουσαν ικανοί μόνο να επαναλαμβάνουν μια απλοποιημένη και δογματοποιημένη βίβλο, διανοητικά και πρακτικά άοπλη αλλά και αφοπλιστική, η οποία με τους κλασικούς, μεγάλους στοχαστές δεν μοιράζεται πλέον ούτε τη δημιουργική δύναμη, ούτε την κριτική ευρύτητα, ούτε το γίγνεσθαι και ούτε τις όποιες αντιθέσεις (πραγματικές ή φαινομενικές) δυνητικά γόνιμες.»

Amedeo Bertolo: σύγχρονος ελευθεριακός διανοητής που διδάσκει στο πανεπιστήμιο του Μιλάνου. Συμμετέχει στο ελευθεριακό κίνημα της Ιταλίας για πάνω από πενήντα χρόνια και είναι ένα από τους υπεύθυνους του εκδοτικού οίκου Eleuthera.

Περιοδικό- Εκδόσεις Ευτοπία
Επικοινωνία: Τ.Θ. 3102, Τ.Κ. 10200, Αθήνα
www.eutopia.gr, e-mail: info@eutopia.gr

Εγκώμιο του Ποδηλάτου


ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Συγγραφέας:
Marc Augé
Τίτλος:
Εγκώμιο του ποδηλάτου


Μετάφραση:
Διονύσης Παπαδουκάκης
Επιμέλεια - διόρθωση:
Πρόδρομος Αβακουμίδης
Έκδοση:
Αλήστου Mνήμης
Δεκέμβριος 2011
Σελίδες: 104
Σχήμα: 12x21
Τιμή: 9,60 €
ISBN: 978-960-87756-3-3

Αν υποθέσουμε ότι η μεταμόρφωση της πόλης είναι ένα ρεαλιστικό όνειρο, τι ρόλο μπορεί να διαδραματίσει το ποδήλατο στην πραγματοποίησή του; Αν επιδιώκουμε μια επανάσταση, με την κυριολεκτική έννοια, στην καθημερινή ζωή, πώς μπορεί να βοηθήσει για να μεταμορφωθεί η πόλη;

Το ποδήλατο προσφέρει στους ανθρώπους τη δυνατότητα να αποκτήσουν εκ νέου συνείδηση του εαυτού τους και των τόπων όπου ζουν, αντιστρέφοντας, σε ό,τι τους αφορά, την κίνηση που ωθεί τις πόλεις εκτός των ίδιων των πόλεων.Το έχουμε ανάγκη για να επαναπροσδιορίσουμε το κέντρο του ενδιαφέροντος μας, εντός μας και στο περιβάλλον μας, προσεγγίζοντας υπό μια άλλη οπτική και με μια νέα προοπτική τους τόπους όπου ζούμε.

Ο γνωστός Γάλλος ανθρωπολόγος ανασύροντας τις προσωπικές του μνήμες και παρόλο που παρατηρεί ότι ο μύθος του ποδηλάτου έχει καταρρεύσει, τολμά και προτείνει: «η ποδηλασία δίνει μια αντιληπτή διάσταση του κόσμου, όπου η απόλαυση του να ζεις θα ήταν η προτεραιότητά του καθενός και θα εξασφάλιζε το σεβασμό όλων.
Μας δίνει ένα λόγο να ελπίζουμε».

Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2011

Από τη «θρυμματισμένη» ατομική-κοινωνική συνείδηση στο «πρόσωπο» και τη «προσωποκεντρική» κοινότητα

Σύμφωνα με τον Θ. Ζιάκα: «Η επικράτηση του Μεταμοντερνισμού συμπίπτει με την άλωση και του ιδιωτικού χώρου από τα συστήματα. Τηλεκατευθύνοντας το συναίσθημα και την επιθυμία, τα συστήματα αποσπούν την προσοχή του Ατόμου και λεηλατούν κατά βούληση τον ιδιωτικό του χρόνο.» Η ολοκληρωτική κατάσχεση του χρόνου ύπαρξης του ατόμου (δημόσιου και ιδιωτικού) από τα συστήματα, καταστρέφει τη βάση ύπαρξής του. Το αποτέλεσμα είναι η παθητικοποίηση και η αποσύνθεση της προσωπικότητας. «Θρυμματισμένη» συνείδηση, έρμαιο των συστημάτων και των αγορών. Άλλος εαυτός σαν εργαζόμενος, άλλος σαν παραγωγός, άλλος σαν καταναλωτής, άλλος σαν πολίτης. Και τελικώς η αδυναμία του υποκειμένου α) να διατηρήσει τη λειτουργικότητα των θεσμών του ιδιωτικού χώρου και πριν απ’ όλα της οικογένειας και β) να σηκώσει το βάρος της αναπαραγωγής του σαν ενιαίου υποκειμένου. «Η κατάθλιψη, ως μέτρο της αποσύνθεσης του νεωτερικού Ατόμου, θα υπερκεράσει όλες τις άλλες αρρώστιες στον αναπτυγμένο κόσμο»
Σύμφωνα με τις απόψεις που διατυπώνονται σε αυτό το μπλοκ : οι βιομηχανικές κοινωνίες της δύσης δημιούργησαν ένα κυρίαρχο σύστημα αξιών, ένα τρόπο σκέψης, μια νοοτροπία και ένα τρόπο ζωής, που το αποτέλεσμά τους είναι ο «θρυματισμένος» άνθρωπος, που δεν αναπτύσσει τις εξελικτικές του δυνατότητες και στέκεται εμπόδιο στη δημιουργία ενός νέου πολιτισμού.
Η βασική πεποίθηση που διαμορφώνει όλο το σύστημα αξιών είναι ότι ο άνθρωπος-άτομο είναι ό,τι έχει στην ιδιοκτησία του και την κατοχή του. Το τι μπορεί να έχει όμως και ποιες είναι οι ανάγκες του και ποια τα γούστα του δεν τα καθορίζει βασικά ο ίδιος, αλλά καθορίζονται από τα πριν από την κοινωνική του θέση, το παραγωγικό-διανεμητικό σύστημα και το αντίστοιχό τους σύστημα διαφήμισης-ΜΜΕ. Η πεποίθηση της ελευθερίας και ανεξαρτησίας, που είναι μια άλλη βασική αξία του, μεταφράζεται από τη μία σε ανταγωνισμό με τον διπλανό του και από την άλλη στην ψευδαίσθηση της δυνατότητας πρόσβασης στις αγορές. Ο άκρατος υλισμός και η δικτατορία των αισθήσεων, ιδιαίτερα της όρασης, τον οδηγούν στην ψευδαίσθηση της ικανοποίησης μέσω της κατανάλωσης (πράγμα όμως που στο τέλος τον αφήνει ανικανοποίητο και συνεχίζεται έτσι ο φαύλος κύκλος της κατανάλωσης ακόμα και με πιστωτικές κάρτες).
Αυτό τον οδηγεί σε μια καθημερινή ζωή που καθορίζεται από την ταχύτητα. Όλοι τρέχουν για να προλάβουν, αλίμονο αν πεταχτούν έξω και μείνουν άνεργοι, άστεγοι κ.λ.π. Ο χρόνος έχει μπει σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με τον χώρο-τόπο και έτσι το σημαντικό είναι π.χ. να βρίσκεται κανείς έγκαιρα στο χώρο εργασίας του και ας βρίσκεται πολύ μακριά από τον τόπο διαμονής του, και ας χρειάζεται κάποιες ώρες στα μποτιλιαρίσματα ρυπαίνοντας με την αυτοκίνησή του ή να «ταξιδεύει» στον κυβερνοχώρο. Έτσι ο χρόνος που είναι βασικά η διάσταση εκείνη του χωροχρόνου που δεν γίνεται αντιληπτή από τις αισθήσεις, αλλά τον αντιλαμβάνεται κανείς σα βίωμα, σκέψη, στοχασμό όνειρο και δημιουργία, είναι πάντα σε έλλειψη. Αυτό έχει σαν συνέπεια νέες μορφές εξαθλίωσης όσων εργάζονται: την ανασφάλεια και το φόβο της ανεργίας(περισσότερη εργασία για λιγότερο μισθό) και της ένδειας(ένας φόβος βαθύς για την πιθανότητα ότι ποτέ δεν θα έχουν αρκετά για τον εαυτό τους, ακόμα και όταν έχουν παραπάνω από αυτά που χρειάζονται), την αγωνία, το στρες και την αδυναμία ανανέωσης και αναπαραγωγής. Οι ρυθμοί στους οποίους καταπονούν το σώμα τους υπερβαίνουν τους ρυθμούς αναζωογόνησής του, κυριολεκτικά το ξεζουμίζουν και αυτό συμβαδίζει με το παράλληλο ξεζούμισμα της φύσης και των άλλων ειδών (ιδιαίτερα το γυναικείο σώμα, που εκτός των άλλων ταπεινώνεται και σαν αντικείμενο σεξουαλικής εκμετάλλευσης). Πράγμα που οδηγεί σε συνδυασμό με την περιβαλλοντική και διατροφική υποβάθμιση σε κατάρρευση της σωματικής και ψυχικής υγείας(χρόνια κούραση, γαστρεντερικές, καρδιαγγειακές και χρόνιες ασθένειες, κατάθλιψη, παράνοια και βία, κ.λ.π.), σε κατάρρευση της σεξουαλικότητας, σε στειρότητα . Μιλάμε πλέον για βιολογική κρίση και επανάκαμψη του φόβου της εξαφάνισης (σαν είδους), της αρρώστιας και του θανάτου (σαν άτομο).
Όλα αυτά συμβαίνουν γιατί η απληστία της μειοψηφίας του 1% (global players τους λένε - παγκόσμιοι παίκτες), που ελέγχει τη ζωή των πολλών όχι μόνο στη δύση, έχει οδηγήσει στη παγκοσμιοποίηση του φόβου-τρόμου και του αισθήματος της ανασφάλειας. Έχει επίσης επανακάμψει και ο ρατσισμός με τις φυλετικές, θρησκευτικές και εθνοτικές διαφορές, σαν αντίδραση στην προσπάθεια της παγκοσμιοποίησης για πολιτιστική ομογενοποίηση και στην είσοδο στο «φρούριο» των βιομηχανικών χωρών κάθε είδους μεταναστών.
Γνώση θεωρείται μόνο η πληροφορία και η συσσώρευσή της στο κυβερνοχώρο. Η αξιολόγηση όμως και η στοχαστική αφομοίωσή της, πέρα από το ότι απαιτεί χρόνο και προσπάθεια, απαιτεί και κρίση για το φιλτράρισμά της. Η μόρφωση της νέας γενιάς σήμερα περιορίζεται στην κατάρτιση (για ελαστική εργασία), και όχι στην ανάπτυξη κριτικών ικανοτήτων, επιστημονικής σκέψης, φιλοσοφικού στοχασμού, αισθητικής αντίληψης, ηθικής και πολιτικής δράσης. Οι αξίες του ορθού τρόπου σκέψης, του στοχασμού για το ουσιώδες και της ορθολογικής αντιμετώπισης των προβλημάτων της χειραφέτησης, ισότητας, ελευθερίας, αξιοπρέπειας και δικαιοσύνης (αξίες του διαφωτισμού) έχουν υποχωρήσει.
Από την άλλη η γνώση που δημιουργείται, όχι μόνο δεν βοηθά τους πολλούς (με τον «κοινό νου») να τη στοχαστούν, να τη συζητήσουν και έτσι να φωτίσουν τη δράση τους στον κόσμο, αλλά δεν γίνεται εύκολα πια κτήμα και των ανεξάρτητων «ειδικών». Παράγεται σε εταιρικά εργαστήρια-ινστιτούτα (ιδιοποιώντας τη συλλογική γνώση των προηγούμενων γενεών μέσω των μηχανισμών της πνευματικής ιδιοκτησίας και των «πατεντών») και αποθηκεύεται σε τράπεζες δεδομένων και είναι στη διάθεση ανεξέλεγκτων και ανώνυμων δυνάμεων. Αυτές, αποβλέποντας στο κέρδος, υπόσχονται σε μικρή μειοψηφία των ευημερούντων τη νέα «ευγονική» του «μετανθρώπου», σαν διέξοδο στον εκφυλισμό του κοινού ανθρώπου.
Αντίθετα, μόνο η προσωποκεντρική κοινότητα έχει τις προϋποθέσεις να είναι η ζητούμενη εναλλακτική λύση. Μένει βέβαια να πιστοποιηθεί αυτό και στην πράξη, γιατί η γενίκευση του μεταμοντέρνου μηδενισμού μπορεί να οδηγήσει τον κόσμο σε τεχνοφασιστική υποστροφή και η ανακοπή της μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την παρεμβολή και μαρτυρία μιας κρίσιμης μάζας Προσώπων, που θα επανανοηματοδοτήσουν το ατομικό και το συλλογικό υποκείμενο, με βάση την εμπειρία του Προσώπου.
Ο άνθρωπος, σαν άτομο, δεν είναι σε καμιά περίπτωση «ότι έχει». Είναι κάτι πολύ περισσότερο. Οι ανάγκες του μπορούν να καθορισθούν από τον ίδιο μέσα από την αυτοκριτική γνώση του εαυτού του, τη λογική αντιμετώπισή τους στα πλαίσια των δυνατοτήτων της κοινότητάς του (άρα σημαντικότερη η κοινοτική ιδιοκτησία) και σε διαρκή επικοινωνία και αλληλεπίδραση με τους γύρω του. Δεν είναι μόνο υλικές, αλλά σε μεγάλο βαθμό συναισθηματικές και πνευματικές. Η ικανοποίησή τους επομένως, ιδιαίτερα των τελευταίων, δεν εξασφαλίζεται μέσω της αγοράς-κατανάλωσης και της ποσότητας, αλλά κυρίως μέσω της ποιότητας στα πλαίσια του προσιτού, κοντινού του κόσμου. Μέσα από την επιμήκυνση-βίωση των άπειρων στιγμών του χρόνου του και όχι μέσα από την ταχύτητα και την κυκλοφορία (στη δύση) και μέσα από τον διαλογισμό-έκσταση (στην ανατολή). Η αγάπη για τη ζωή, η οποία αποτελεί έκφραση της συσσωμάτωσης της συμπαντικής υλοενέργειας και η γνώση ότι ο θάνατος είναι συνέπεια της αύξησης της «εντροπίας» του συγκεκριμένου «είναι» και άρα αναπόφευκτη κατάληξη της ίδιας της ζωής, οδηγεί τον «νέο» άνθρωπο στην αποδοχή του θανάτου, στην εξάλειψη του φόβου και στην κατάκτηση του θεμελιακού αισθήματος της ασφάλειας. Όταν το κατορθώνει αυτό, τότε είναι σε θέση να αποδεχθεί και να δημιουργήσει τις νέες αξίες της ευζωίας, προσπερνώντας τις αξίες της επιβίωσης. Για αυτό χρειάζεται ένα ατομικό και δημόσιο χώρο σε ανθρώπινες διαστάσεις και σε μικρά και όμορφα μεγέθη. Ένας τέτοιος χώρος, που ενώ χαρακτηρίζεται από το μικρό μέγεθος, στην ουσία μπορεί να βιωθεί και σαν «μεγαχώρος» (αυτός ο κόσμος ο μικρός ο μέγας), μπορεί να αποκτήσει και τα χαρακτηριστικά του αυτοδύναμου .
Γιατί θα στηρίζεται όχι στον «μετάνθρωπο», αλλά στον κοινωνικά ελεύθερο άνθρωπο, κάτοχο της συλλογικής γνώσης , επαναπροσανατολισμένο στο συνδυασμό των προσωπικών επιθυμιών με τα ευρύτερα κοινωνικά ιδεώδη, δημιουργικό και πλούσιο εσωτερικά, αλλά ταυτόχρονα και ολιγαρκή. Θα στηρίζεται όχι στον ανταγωνισμό αλλά στη συμμετοχικότητα -συνέργεια και αλληλεγγύη των ανθρώπων του. Σε ένα τέτοιο χώρο μπορεί να επικρατήσει η αγάπη, ο σεβασμός και η αλληλοεκτίμηση. Η ελευθερία σκέψης και έκφρασης, η ανεκτικότητα του διαφορετικού πλάι στη συνεκτικότητα και ομογενοποίηση, η οικουμενικότητα των ιδεών, η ισονομία και η κυριολεκτική δημοκρατία μπορούν πραγματικά να αναμορφώσουν τον νέο άνθρωπο.

Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011

Τζίτζικες και μέρμηγκες

Ο κυρίαρχος μύθος
Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια χώρα του Νότου, τα τζιτζίκια ζούσαν ανέμελα σε μια συνομοσπονδία με μερμήγκια βόρειων χωρών τα οποία δούλευαν, δούλευαν και δούλευαν. Όσο η συνομοσπονδία τους αυτή πέρναγε μέρες καλοκαιριού, όλα πήγαιναν φίνα. Τα τζιτζίκια τραγούδαγαν και κορόιδευαν τα μερμήγκια αλλά και τα μερμήγκια που και που επισκέπτονταν τον Νότο για μερικές εβδομάδες ανεμελιάς στον ήλιο δίπλα στα τεμπέλικα τζιτζίκια.
Μια μέρα όμως, το καλοκαίρι της συνομοσπονδίας τους τελείωσε. Άγριοι, παγωμένοι άνεμοι άρχισαν να φυσούν από βορειοδυτική κατεύθυνση, αρχικά από την Wall Street και αργότερα από κάθε δυνατή κατεύθυνση. Τότε, τα τζιτζίκια του Νότου, ιδίως στην Ελλάδα, παραλίγο να ξεπαγιάσουν. Χωρίς τρόφιμα στις αποθήκες τους, χωρίς να έχουν προνοήσει για τις δύσκολες ημέρες του χειμώνα της συνομοσπονδίας τους, έτρεξαν στις πρωτεύουσες του Βορρά, με προτεταμένο το χέρι, ζητώντας από τα μερμήγκια αρωγή, αλληλεγγύη. Τα μερμήγκια, όπως είναι φυσικό, δίσταζαν να ανοίξουν τις αποθήκες με τα όλο κόπο συσσωρευμένα καλούδια τους. Δεν δίσταζαν ωστόσο από τσιγκουνιά αλλά από φόβο. Φόβο ότι αν αρχίσουν να ταΐζουν ανεξέλεγκτα τα πεινασμένα, άφρονα τζιτζίκια, ήταν πολύ πιθανόν αυτά να κάνουν πάλι τα ίδια: να συνεχίσουν να γλεντοκοπούν και, κάθε φορά που η κοιλιά τους είναι άδεια, να τρέχουν πάλι στα μερμήγκια να την γεμίσουν, με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να αδειάσουν οι αποθήκες των μερμηγκιών και να πεινάσουν όλοι μαζί.
Να γιατί τα μερμήγκια ναι μεν δεν αρνήθηκαν στα τζιτζίκια συνδρομή αλλά απλά απαίτησαν από αυτά δείγματα γραφής ότι θα αλλάξουν. Θα γίνουν κι αυτά πιο… μερμήγκια. Όταν άκουγαν από τα χείλη των τζιτζικιών κουβέντες περί ευρωομολόγων, ενεργοποίηση της ΕΚΤ με στόχο την «ορθολογική διαχείριση του χρέους της ευρωζώνης» κλπ, αμέσως στύλωναν τα πόδια, σκεπτόμενα μέσα τους: «Πάλι τις αποθήκες μας έβαλαν στο μάτι.» Κι έτσι επέμεναν ακόμα περισσότερο στην μερμηγκοποίηση των τζιτζικιών ως συνθήκη για να ανοίξουν τις αποθήκες τους για να ταϊστούν τα πεινασμένα τζιτζίκια.
Μύθοι και πραγματικότητα
Το πρόβλημα με τους μύθους, όπως ο Αίσωπος γνώριζε καλά, είναι ότι όταν τους χρησιμοποιούμε για να κατανοήσουμε την πραγματικότητα, να εξαγάγουμε συμπεράσματα και ηθικά διδάγματα, είναι πολύ εύκολο να οδηγηθούμε σε καταστροφική πλάνη όταν ο μύθος που τελικά κυριαρχεί χάνει την «επαφή» με καίριες διαστάσεις της πραγματικότητας, καλύπτοντας έτσι την τελευταία στο σκοτάδι (αντί να την λούζει με φως). Κάτι τέτοιο συμβαίνει τώρα στην Ευρώπη. Ο Αισώπειος μύθος με τα μερμήγκια του Βορρά και τα τζιτζίκια του Νότου αντανακλά μια νοοτροπία, έναν κυρίαρχο τρόπο ανάλυσης της Κρίσης, που αποτελεί τον μεγαλύτερο εχθρό της ευρωζώνης, καθώς ωθεί τις ελίτ (Βορρά τε και Νότου) σε πολιτικές που, χωρίς πλέον αμφιβολία, κρατούν το καράβι της ευρωζώνης σε σταθερή πορεία σύγκρουσης με την σκληρή πραγματικότητα της κατάρρευσης. Χρειαζόμαστε λοιπόν έναν νέο μύθο. Έναν μύθο που να μένει όσο πιο κοντά στην αφήγηση του κυρίαρχου μύθου αλλά, παράλληλα, να τον διορθώνει με τρόπο που να απελευθερώσει τις απομένουσες δυνατότητες της Ευρώπης να σταματήσει την κατρακύλα.
Ο μύθος redux
Τα μερμήγκια ζούσαν παντού. Όπως και τα τζιτζίκια. Μπορεί τα βόρεια ξαδέρφια τους να μην τους έμοιαζαν απόλυτα, όμως τα τζιτζίκια του Νότου είχαν πολλά κοινά με τα τζιτζίκια του Βορρά, όπως άλλωστε συνέβαινε και με τα μερμήγκια: αλλιώς δούλευαν εκείνα του Βορρά κι αλλιώς εκείνα του Νότου. Ας τα γνωρίσουμε λίγο καλύτερα.
Τα νότια μερμήγκια: Ζευγάρια μερμηγκιών που, στις καλές εποχές, δούλευαν και τα δυο σε κλάδους χαμηλής παραγωγικότητας (π.χ. ταμίες supermarket), πολλές φορές κάνοντας δύο δουλειές με σκοπό να τα βγάλουν πέρα δεδομένων των χαμηλών τους μισθών και ενός οικογενειακού πληθωρισμού πολύ μεγαλύτερου του επίσημου μέσου πληθωρισμού. Παρ όλες τις τέσσερις δουλειές που έκαναν μεταξύ τους, τα εισοδήματά τους δεν έφταναν για να παρακολουθούν το γενικότερο φαγοπότι γύρω τους. Όταν το παιδί τους τους πίεζε για ένα καινούργιο gadget ή αναγκάζονταν να πληρώνουν φροντιστήρια για τα πάντα, φακελάκια στα νοσοκομεία κλπ., ο μόνος τρόπος που μπορούσαν να σκεφτούν πως θα τα κατάφερναν ήταν να πούνε ναι σε μία από τις πάμπολλες προσφορές που λάμβαναν κάθε μέρα από λογιών- λογιών τράπεζες για πιστωτικές κάρτες, εορτοδάνεια κ.ο.κ. Κι όταν το «καλοκαίρι» τελείωσε, κι ήρθε η Κρίση, είδαν τα εισοδήματά τους από την πρώτη τους δουλειά να εξαφανίζονται, οι εργοδότες τους της δεύτερης δουλειάς τους είπαν να μην ξαναπάνε, τα δάνεια άρχισαν να τους πνίγουν, οι επιθέσεις της εφορίας τους ανάγκασαν ακόμα και να σκεφτούν να μείνουν χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα. Και σαν να μην έφταναν αυτά, κάποια στιγμή συνειδητοποίησαν ότι όλη η οικουμένη τους θεωρούσε υπεύθυνους για τη συντέλεια του κόσμου που ήταν καθ’ οδόν. Έγιναν οι δακτυλοδεικτούμενοι θύτες της παγκόσμιας οικονομίας!
Τα βόρεια μερμήγκια: Ζευγάρια μερμηγκιών-εργατών σε παραγωγικότατα εργοστάσια που όμως έβλεπαν, για μια δεκαετία, την αγοραστική δύναμη των εισοδημάτων τους να μειώνεται. Όσο πιο σκληρά και αποδοτικά εργάζονταν τόσο πιο δύσκολα τα έβγαζαν πέρα. Κι αυτά συνέβαιναν στις καλές εποχές του καλοκαιριού της μεγάλης συνομοσπονδίας τους. Η όλο και παραγωγικότερη εργασία τους, σε συνδυασμό με τους όλο και πιο ασθενικούς μισθούς τους, οικοδομούσε τεράστια πλεονάσματα. Από την μία, η μείωση του κόστους της εργασίας των βόρειων μερμηγκιών αύξανε τα κέρδη των επιχειρήσεων και από την άλλη, καθώς τα προϊόντα τους γίνονταν φθηνότερα σε ολόκληρη την συνομοσπονδία (αλλά και παγκοσμίως), αυξάνονταν οι εξαγωγές και, μαζί τους, τα πλεονάσματα ψήλωναν ακόμα πιο πολύ. Όμως, αντίθετα με τους σπόρους των μερμηγκιών του Αισώπου, τα πλεονάσματα αυτά δεν αποθηκεύονται. Έχουν γίνει χρήμα και το χρήμα δεν επιτρέπεται να λιμνάζει. Πρέπει να κινείται ψάχνοντας καλύτερες αποδόσεις. Καθώς μάλιστα τα βουνά αυτά των πλεονασμάτων έριξαν πολύ τα επιτόκια στον Βορρά, άρχισαν να ρέουν προς τον Νότο, όπου τα επιτόκια ήταν πάντα σχετικά τσιμπημένα (λόγω της χαμηλότερης παραγωγικότητας των εκεί μερμηγκιών, που οφείλεται στο ότι τα νότια μερμήγκια δεν είχαν τα μηχανήματα και την τεχνολογία που θα τα βοηθούσαν να δουλεύουν εξ ίσου παραγωγικά).
Ποιος ενορχήστρωσε την ροή των πλεονασμάτων που παρήγαγαν τα βόρεια μερμήγκια προς τον Νότο; Μα τα βόρεια τζιτζίκια, σε αγαστή συνεργασία με τα νότια ξαδέρφια τους. Οι βόρειες τράπεζες που, αποφασισμένες να μετατρέψουν σε προσοδοφόρο ευαγγέλιο την νοοτροπία του τζίτζικα (μέγιστη απόδοση για ελάχιστη προσωπική εργασία), βρήκαν στα νότια ξαδέρφια τους (κατασκευαστικές εταιρείες, ελληνικές τράπεζες κλπ κλπ) τους ιδανικούς παρτενέρ στην διοχέτευση των πλεονασμάτων του Νότου, μέσω θαλασσοδανείων στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα που όμως απέφεραν υψηλότερα επιτόκια από εκείνα που θα έβρισκαν στον βορρά – για τον ίδιο λόγο που παρήχθησαν στον Βορρά τα πλεονάσματα αυτά (δηλαδή, την φθηνή, παραγωγική εργασία των βόρειων μερμηγκιών).
Και τι γίνεται κάθε φορά που ζεστό, μπόλικο χρήμα ρέει ξαφνικά σε μία περιοχή; Δημιουργούνται φούσκες. Στην Ισπανία η φούσκα δημιουργήθηκε απ’ ευθείας στον ιδιωτικό τομέα καθώς εκεί οι επιτήδειοι τζίτζικες-κατασκευαστές δανείστηκαν τα βόρεια πλεονάσματα από τις ιδιωτικές τράπεζες-τζιτζίκια του Νότου. Και πού βρήκαν τα χρήματα οι τελευταίες; Από τις ιδιωτικές τράπεζες-τζιτζίκια του Βορρά βεβαίως! Αντίθετα, στην Ελλάδα, η φούσκα προέκυψε μέσα στα σπλάχνα του δημοσίου καθώς, τα δικά μας τζιτζίκια-κατασκευαστές έπεισαν τα φιλαράκια τους, τα τζιτζίκια του ελληνικού δημοσίου, να δανειστεί το δημόσιο ώστε, κατόπιν, να τους δώσουν χρυσοφόρα συμβόλαια.
Δεν έχει απολύτως καμία σημασία πώς ακριβώς δημιουργήθηκαν οι φούσκες του Νότου. Είτε άμεσα από τον ιδιωτικό τομέα (όπως στην Ισπανία) είτε έμμεσα μέσω του Δημοσίου (όπως στην Ελλάδα) οι φούσκες δημιουργήθηκαν επειδή τα πλεονάσματα τα οποία παρήγαγαν τα βόρεια μερμήγκια δεν τα γεύτηκαν εκείνα αλλά, και εδώ έγκειται η τραγωδία, τα υπεξαίρεσαν τα βόρεια τζιτζίκια τα οποία, συνεπικουρούμενα από τα νότια τζιτζίκια, τα έστειλαν στον Νότο δημιουργώντας φούσκες από τις οποίες κέρδισαν πολλά όλα τα τζιτζίκια. Ότι θα έσκαγαν, θα έσκαγαν. Έσκασαν όταν έσκασε πρώτη μια ακόμα μεγαλύτερη υπερ-φούσκα, εκείνη που έχτιζαν για 25 χρόνια τα υπερπόντια super-τζιτζίκια της Wall Street.
Κάπως έτσι, τα μερμήγκια του Βορρά είδαν την σκληρή δουλειά τους όχι μόνο να μην μεταφράζεται σε καλύτερη ζωή για τα ίδια και για τα παιδιά τους αλλά, αντίθετα, να έχει υπονομεύσει ολόκληρη την συνομοσπονδία.
Ηθικό δίδαγμα
Πολλοί θεωρούν ότι με τον Τζίτζικα και τον Μέρμηγκα, ο Αίσωπος προσπάθησε να μας αποτρέψει από την τεμπελιά προτρέποντάς μας να είμαστε καλοί προς τον μελλοντικό μας εαυτό – κάτι που ο Τζίτζικας δεν μπορούσε να κάνει. Σωστά. Όμως, ο Αίσωπος θεωρούσε προβληματικό τόσο τον Τζίτζικα όσο και τον Μέρμηγκα, προετοιμάζοντάς μας για το ηθικό δίδαγμα του παν μέτρον άριστον: Ούτε Μέργηγκας, που δεν μπορεί ποτέ να χαρεί παρά μόνο την σκέψη της μελλοντικής κατανάλωσης, ούτε Τζίτζικας, που αρνείται να κάνει θυσίες προς όφελος του μελλοντικού του εαυτού. Σήμερα, εδώ στην Ευρώπη, μια νέα διάσταση του Αισώπιου μύθου έκανε την εμφάνισή της...
Πηγή: http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=11081

ΑΝΘΡΩΠΙNΟΣ ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ

Σνφμύωα με μια έυρενα στο Πισήναπιμετο του Κμτρπιαιζ, δεν πεαίζι ρλόο με τι σριεά ενίαι τοθοπεμετενα τα γταμάμρα μσέα σε μια λξέη, αεκρί το πώτρο και το ταελείτυο γάμρμα να ενίαι στη στωσή θσέη. Τα υλοπιόπα μροπούν να ενίαι σε τχίυεας θιέεσς και μροπετίε να δαβαιάεστε τις λιεξές χρωίς πλβημόρα. Ατυό γνίταει γαιτί ο απρώνθονις εκέγλφοας δεν δαεβζιάι γάμρμα γάμρμα κθάε λξέη αλλά την λξέη σαν σνύλοο.

Ατίπτσυεο ε;

Εκδόσεις των συναδέλφων


http://ekdoseisynadelfwn.wordpress.com
• syneditions@gmail.com

Εκδήλωση για τα 3 χρόνια από την ισραηλινή εισβολή στη Γάζα

Πέμπτη 29/12, 7.30 μ.μ., Χώρος Κινημάτων - Στέκι Μεταναστών, Ιωλκού 33, Βόλος
Σήμερα 27 Δεκεμβρίου 2011 συμπληρώνονται 3 χρόνια από την έναρξη των ισραηλινών σφαγών στη Λωρίδα της Γάζας, τη χειρότερη ίσως επίθεση που δέχτηκε ο παλαιστινιακός λαός μετά την εθνοκάθαρση του 1948. Επί τρεις βδομάδες οι Ισραηλινές Δυνάμεις Κατοχής σφυροκοπούσαν από ξηρά, θάλασσα και αέρα την αποκλεισμένη Λωρίδα της Γάζας δολοφονώντας πάνω από 1400 Παλαιστίνιους, εκ των οποίων οι 1167 άμαχοι (ανάμεσά τους 318 παιδιά, 111 γυναίκες), τραυματίζοντας πάνω από 5.300 άτομα. Όποιος όμως κι αν ήταν ο σκοπός των Ισραηλινών, απέτυχε: η Γάζα δεν καταλήφθηκε, η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση της Χαμάς δεν ανατράπηκε, η ένοπλη αντίσταση αύξησε τους μαχητές και τις ρουκέτες της, τα τούνελ προς την Αίγυπτο συνέχισαν το ρόλο τους ως ο ομφάλιος λώρος επιβίωσης για το 1,5 εκατομμύριο αποκλεισμένου πληθυσμού (στην πλειονότητα παιδιά), ο ισραηλινός στρατιώτης παρέμεινε αιχμάλωτος (για να ανταλλαχθεί πρόσφατα με 1027 Παλαιστίνιους κρατούμενους-ες).

Ο Σύλλογος Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό Ιντιφάντα τιμά τα θύματα των σφαγών και την ηρωική παλαιστινιακή αντίσταση και έτσι διοργανώνει προβολή του συγκλονιστικού ντοκιμαντέρ «To shoot an elephant» των Alberto Arce και Mohammad Rujailah.

Πρόκειται για μια συγκλονιστική μαρτυρία των γεγονότων μέσα από τα μάτια των ξένων ακτιβιστών του ISM (International Solidarity Movement) που συνόδευαν τους ηρωικούς Παλαιστίνιους διασώστες και τον άμαχο πληθυσμό. Ένα μοναδικό ντοκουμέντο των ισραηλινών εγκλημάτων πολέμου με τα δολοφονημένα παιδιά, τη χρήση λευκού φωσφόρου ως εμπρηστικού όπλου σε κατοικημένες περιοχές, τις επιθέσεις σε ασθενοφόρα, νοσοκομεία, κηδείες, εγκαταστάσεις του ΟΗΕ.

Το ντοκιμαντέρ έχει βραβευτεί στο 12ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με το βραβείο της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου FIPRESCI. Στην προβολή θα παραβρίσκεται και θα ανοίξει τη συζήτηση που θα ακολουθήσει, μέλος του Συλλόγου Ιντιφάντα που συμμετείχε τότε στην ομάδα του ISM.


Σύλλογος Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό ΙΝΤΙΦΑΝΤΑ

Δικτυακός τόπος: http://www.intifada.gr, http://intifadagr.wordpress.com

Κατάργηση του επιδόματος ορεινής κατοικίας : Ένα καίριο χτύπημα στην αποκέντρωση από το Υπουργείο Οικονομικών

Το Υπουργείο Οικονομικών με την υιοθέτηση του τεκμαρτού (μη πραγματικού δηλαδή) εισοδήματος σε όλες τις συναλλαγές των πολιτών με το ελληνικό κράτος, οδήγησε στην κατάργηση του επιδόματος ορεινής κατοικίας.
Το παραπάνω επίδομα που ήταν ετήσια 300 ή 600 ευρώ, απευθυνόταν σε κατοίκους ορεινών-μειονεκτικών περιοχών με εισόδημα κάτω κατά πολύ από το όριο της φτώχειας και ήταν σημαντικός παράγοντας στην διατήρηση χωριών που θα είχαν ερημωθεί.
Σήμερα αναγκαστικά οι κάτοικοι αυτών των περιοχών θα διάγουν βίο μοναχικό και δύσκολο, με υποβάθμιση όχι μόνο της ζωής τους, αλλά και των δυνατοτήτων ανάπτυξης των παραπάνω περιοχών.
Σύμφωνα π.χ. με δήλωση υψηλόβαθμου στελέχους της ΔΟΥ Σπάρτης το 2011 το επίδομα θα δοθεί (λόγω της αλχημείας του Υπουργείου Οικονομικών) στο 0,5% των περσινων δικαιούχων.
Δεδομένου ότι
1. το επίδομα αυτό δεν συνιστούσε επιβάρυνση του προϋπολογισμού μεγαλύτερη των 40 εκατομμυρίων ευρώ ετησίως
2. Το παραπάνω επίδομα παίζει σημαντικό ρόλο στην διατήρηση της ζωής στην Ελληνική Επαρχία και το έπαιρναν όσοι είχαν εισόδημα κάτω του 4.700 ευρώ,
δεν θα έπρεπε με κανένα τρόπο να στερηθούν αυτό το επίδομα οι πραγματικοί δικαιούχοι.
Η αλχημεία τους:
1. Τεκμαρτό εισόδημα π.χ. άγαμου = 3.000 ευρώ
2. Αυτοκίνητο 15ετίας 1350 κε. = 1500 ευρώ
3. Σπίτι 50 τμ 2.000 ευρώ, δηλαδή σύνολο 6.500, κατά πολύ μεγαλύτερο από το όριο των 4.700 ευρώ. Έτσι αν έχει κανείς κατοικία σε αυτές τις περιοχές στην ουσία δεν δικαιούται πια το επίδομα.
Σημείωση: χωρίς κατοικία δεν είχες μέχρι τώρα το δικαίωμα στο επίδομα.

Στον αέρα το DNA της ελληνικής φύσης

Στο σφυρί βγαίνει πολύτιμο γενετικό υλικό αφού η κυβέρνηση διαλύει την τράπεζα διατήρησης της βιοποικιλότητας με νομοθετική πρωτοβουλία του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, κάνοντας λάθος συγχωνεύσεις οργανισμών, χωρίς κριτήρια.
Αποστολή της τράπεζας γενετικού υλικού ήταν η προστασία και διάσωση των φυτών της ελληνικής βιοποικιλότητας. Από το 1981 έως σήμερα συγκέντρωσε και διατηρεί 14.500 πολύτιμους σπόρους άγριων και καλλιεργούμενων συγγενών φυτών.
Τα αγροτικά ιδρύματα που υπάγονται στο Εθνικό Ιδρυμα Αγροτικής Ερευνας βάσει του «σχεδίου» του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων συγχωνεύονται-διαλύονται και τριάντα χρόνια κόπων τινάζονται στον αέρα.
Στην Ελλάδα, τις τελευταίες δεκαετίες, φορείς που ξεκίνησαν από διαφορετικές αφετηρίες συνειδητοποίησαν τον κίνδυνο απώλειας των τοπικών ποικιλιών και την πολύπλευρη αξία τους. Οι τοπικές ποικιλίες των καλλιεργούμενων ειδών είναι δημιούργημα της επιλογής των αγροτών και της προσαρμογής τους στο περιβάλλον όπου καλλιεργούνται. Ορισμένες από αυτές, που είναι και αρκετά εμπορεύσιμες, είναι τα ρόδια Ερμιόνης, η κορινθιακή σταφίδα, τα φασόλια Πρεσπών, το τοματάκι Σαντορίνης, ο ξινόμαυρος οίνος της Νάουσας, οι επιτραπέζιες ελιές Χαλκιδικής κ.λπ.
Η τράπεζα διατήρησης γενετικού υλικού στη Θεσσαλονίκη μαζί με άλλα ιδρύματα του ΕΘΙΑΓΕ έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο διασώζοντας τα φυτά της ελληνικής βιοποικιλότητας. Ας ελπίσουμε να μη χαθούν όλοι οι κόποι με μία υπουργική απόφαση.
Το βάρος πέφτει πια όλο στα ανεξάρτητα δίκτυα διατήρησης και διαδοσης του ντόπιου γενετικού υλικού, όπως ο Αιγίλοπας και το Πελίτι, αλλά και στους μεμονομένους καλλιεργητές, που από μεράκι προσπαθούν όλα αυτά τα χρόνια.

Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2011

Mε το έτσι θέλω επιβάλουν αντιαγροτική πολιτικη

Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

Της ΝΕΦΕΛΗΣ ΤΖΑΝΕΤΑΚΟΥ

Πρωτοφανείς διαστάσεις λαμβάνει η ισχύς που συγκεντρώνουν οι παγκόσμιας
εμβέλειας πολυεθνικές επιχειρήσεις, γεγονός που τους δίνει το περιθώριο να
παρεμβαίνουν απροκάλυπτα στην εσωτερική λειτουργία κάθε χώρας, καταργώντας
κάθε έννοια κοινής λογικής και πρακτικής, την ώρα που η εκάστοτε εθνική
κυβέρνηση δηλώνει απόλυτη αδυναμία να προασπίσει τα δικαιώματα των πολιτών
της.
Η ωμή παρέμβαση της εταιρείας Monsanto στον τρόπο λειτουργίας της αγροτικής
παραγωγής στη Γαλλία αποτελεί το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Και αυτό διότι, την ώρα που το Συμβούλιο του Κράτους καταργούσε τη μέχρι
σήμερα απαγόρευση της καλλιέργειας μεταλλαγμένων σπόρων στην Γαλλία, το
γαλλικό Κοινοβούλιο υιοθετούσε μια πρόταση νόμου του κυβερνώντος κόμματος
-ιδιαιτέρως αμφιλεγόμενη- διά της οποίας αλλάζει ριζικά η δομή της γεωργίας
στη χώρα.
Με την επιβολή της νέας νομοθετικής ρύθμισης στη Γαλλία (την οποία υιοθέτησε
το γαλλικό Κοινοβούλιο στις 28 Νοεμβρίου, ενώ είχε ήδη λάβει την έγκριση της
Γερουσίας) θα επιβάλλονται χρηματικές κυρώσεις σε όποιον αγρότη δεν υποβάλει
δήλωση για το είδος των σπόρων που χρησιμοποιεί και κρατά για δεύτερη
συνεχόμενη χρονιά τους ίδιους σπόρους στις καλλιέργειές του,
επαναχρησιμοποιήσει δηλαδή από χρονιά σε χρονιά τους δικούς του σπόρους.
Οι αντιδράσεις από τον αγροτικό κόσμο της Γαλλίας υπήρξαν σαφώς άμεσες και
δυναμικές.
Οι Γάλλοι αγρότες καταγγέλλουν το γεγονός ότι η νέα ρύθμιση στην ουσία
«δολοφονεί» την παραδοσιακή γεωργία.
Σε πολιτικό επίπεδο επικρατεί πλήρης σύγχυση, καθώς το υπουργείο Οικολογίας,
παρά την έντονη αντίθεσή του, αδυνατεί να επιφέρει την οποιαδήποτε αλλαγή.
Η γαλλική κυβέρνηση, όμως, υπερασπίζεται εαυτήν υποστηρίζοντας ότι μόνη της
δεν είναι σε θέση να χαράξει ανεξάρτητη πολιτική επί του θέματος και να
απαγορεύσει την καλλιέργεια μεταλλαγμένων σπόρων, λόγω των νομικών κενών που
διέπουν την ευρωπαϊκή νομοθεσία.

Ο Γάλλος υπουργός Γεωργίας, Μπρουνό Λεμέρ, από την πλευρά του δήλωσε πως «η
ιδέα είναι να μη σταματήσει η έρευνα με στόχο τη βελτίωση των καλλιεργειών»,
αλλά και πως «δεν μπορεί η παραδοσιακή γεωργία να εξακολουθήσει να έχει τη
μορφή που έχει σήμερα, δεν γίνεται να λειτουργεί ανεξέλεγκτα».
Δριμεία υπήρξε η αντίδραση των κομμάτων της αντιπολίτευσης, τα οποία
κατηγόρησαν τον υπουργό Γεωργίας ότι ενδίδει στις πιέσεις του Χρηματιστηρίου
και ότι εκχωρεί τη γεωργία στους «βασιλείς των σπόρων», ενώ τα αγροτικά
συνδικάτα από την πλευρά τους υποστηρίζουν ότι «είναι απόλυτο δικαίωμα του
αγρότη να καλλιεργεί τους δικούς του σπόρους», πως «αυτό αποτελεί τη βάση
της γεωργίας και της βιοποικιλότητας» και «τίποτα δεν είναι υπό
διαπραγμάτευση, καθώς δεν πρόκειται οι Γάλλοι αγρότες να θυσιαστούν στο βωμό
των ιδιωτικών συμφερόντων».
Ο διευθύνων σύμβουλος της πολυεθνικής Monsanto στη Γαλλία, Γιαν Φισέ,
εξέφρασε την ικανοποίησή του στο μεταξύ για το γεγονός ότι «το δίκαιο
επιτέλους κερδίζει έδαφος, διότι από το 2007 οι αγρότες έχουν στερηθεί την
επιλογή και την πρόσβαση στους μεταλλαγμένους σπόρους, τα οφέλη των οποίων
εκατομμύρια άλλοι αγρότες σε ολόκληρο τον πλανήτη απολαμβάνουν εδώ και
χρόνια».

Σχόλιο:
Οι πολυεθνικές εταιρείες σποροπαραγωγής και μεταλλαγμένων, μετά τη βιοπειρατία που έκαναν όλα αυτά τα χρόνια, ιδιοποιώντας μέσω πατεντών την εδώ και χιλιάδες χρόνια κληρονομιά του γενετικού υλικού των αγροτικών κοινοτήτων, προχωρούν πια χωρίς φραγμό στον έλεγχο αυτού του γενετικού υλικού μέσω της μετατροπής του σε υλικό μιας χρήσης. Οι αγρότες και οι ερασιτέχνες παραγωγοί της τροφής δεν μπορούν να επαναχρησιμοποιήσουν το δικό τους σπόρο. Πρέπει να αγοράζουν κάθε χρονιά τους σπόρους των εταιρειών. Διαφορετικά θα είναι παράνομοι ή θα φορολογούνται. Έίναι άλλο ένα παράδειγμα ιδιωτικοποίησης-στην πραγματικότητα ληστείας- των συλλογικών και κοινωνικών αγαθών που προσπαθούν να πετύχουν οι εταιρείες μέσω νομικού πλαισίου, που μετατρέπει τους πραγματικούς ληστές σε νόμιμους παραγωγούς, και τους πραγματικούς παραγωγούς σε παράνομους. Μας πάνε σε ένα "κόσμο ανάποδα". Οι λαοί θα είναι άξιοι της μοίρας που τους επιφυλάσσει ο εταιρικός τρόπος παραγωγής και οι αγορές, αν δεν αποφασίσουν επιτέλους να απαλλαγούν από αυτόν και να αναλάβουν οι ίδιοι την παραγωγή και αναπαραγωγή της ζωής τους, περνώντας συνειδητά σε κοινωνίες που θα την οργανώσουν διαφορετικά από τον καπιταλιστικό τρόπο.

Ανταλλαγές: Προσφορά -Ζήτηση

Αγαπητοί φίλοι ,

Βρήκαμε τη διεύθυνσή σας από το Πελίτι . Πρόσφατα αρχίσαμε να σχολούμαστε με το σύζυγο με τους εναλλακτικούς τρόπους διαβίωσης και θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε σχετικά με το τι προσφέρουμε και τι ζητάμε αν μπορεί κάποιος να μας βοηθήσει ...

Προσφέρουμε

Γνώσεις σχετικά με τη φυσιοθεραπεία και τη χρυσοχοϊα
Φυσιοθεραπείες
Γνώσεις σχετικά με βότανα ( βάλσαμο , κίστος , ρίγανη , δεντρολίβανο , κλπ ) και τα ίδια τα βότανα αν έχουμε απόθεμα ( Ρίγανη για παράδειγμα έχουμε )
Γνώσεις και συνταγές για παραδοσιακές αλοιφές και καταπλάσματα για διάφορες ασθένεις
Κεραλοιφή για τα εγκαύματα
Συνταγές παραδοσιακών λικέρ
Σπόρους κόκκινης κολοκύθας για πίτα ή γλυκό κουταλιού
Σπόρους λουλουδιών και σαπούνια γλυκερίνης και από ελαιόλαδο
Γνώσεις σχετικά με τη δημιουργία blog στο ίντερνετ και τη λειτουργία του photoshop
Επεξεργασία φωτογραφιών
Συνταγές διατήρησης και παρασκευής ελιών στα μπουκάλια
Πολλά γραμματόσημα της τελευταίας 5 ετίας
Πληροφορίες για τη Βόρεια Εύβοια ( Καταλύματα - αξιοθέατα - διακοπές )
Εργασία μερικής ή ολικής απασχόλησης για συμπληρωματικό εισόδημα μέσω της LR

Ζητάμε

Γνώσεις σχετικά με τη σπορά και οικολογικά ιδιοσκευάσματα για να αποφέυγονται οι αρρώστιες στα φυτά μας
Γνώσεις για κονσερβοποίηση και συντήρηση των λαχανικών - κρέατος κλπ χωρίς ψυγείο , τρόπους συντήρησης αλέυρου και σιταριού για μεγάλο χρονικό διάστημα
Σπόρους βρώσιμων λαχανικών , οσπρίων και τον τρόπο φύτευσής τους από παραδοσιακές ποικιλίες .
Μαθήματα εναλλακτικών τεχνικών σχετικά με τη φυσιοθεραπεία ( ρεφλεξολογία ή κάτι άλλο )
Μαθήματα και τεχνικες filigree ( χειροποίητα συρματερά κοσμήματα )
Γνώσεις και πληροφορίες για την προώθηση των ιστοσελίδων μας μέσω του ίντερνετ
Πληροφορίες για τη μετατροπή απλού τζακιού σε κάτι που να εξοικονομεί ενέργεια και να έχει απόδοση
Πληροφορίες για φυσικές μεθόδους αρωματισμού και χρωματισμού των σαπουνιών

Επίσης η βοηθός μου ζητά συνεργάτες για να διαθέσει τα χειροποίητα σαπούνια που φτιάχνει και τα σαλιγκάρια τύπου Βουργουνδίας που καλλιεργεί


Ευχαριστώ πολύ
To blog μου είναι www.delioutherapy.blogspot.com/ και του συζύγου http://www.ramiotisart.blogspot.com/

Θα χαρώ πολύ να επικοινωνήσετε μαζί μου για να ανταλλάξουμε γνώσεις , σπόρους και πληροφορίες !
Καλές γιορτές σε όλους με ειρήνη και χαρά!
Με τιμή ,

Ασημίνα Ντέλιου

Κολεκτίβα γιατί….


Επιλέξαμε να γυρίσουμε την πλάτη στη μιζέρια της εποχής που υπερτονίζει τη σημασία της οικονομικής κρίσης, του ανταγωνισμού και της εργασιακής (και όχι μόνο) ανασφάλειας.
Μέσα σε έναν κόσμο που είναι εύκολο να βλέπει κανείς παντού αδιέξοδα, εμείς διαλέξαμε να στραφούμε και να δούμε η μία την άλλη. Ήρθαμε κοντά γιατί οι κοινές μας ανάγκες, αξίες και επιθυμίες δεν μας επιτρέπουν να περιμένουμε να έρθει η λύση στα προβλήματα μας από κάποιους άλλους πέρα από εμάς τις ίδιες.
Κάναμε ένα βήμα από την θεωρία στην πράξη δημιουργώντας μια κολεκτίβα παραγωγής οικιακών καθαριστικών, στην οποία οι αποφάσεις λαμβάνονται συλλογικά και οι εργασίες μοιράζονται κυκλικά. Επιλέγουμε να εργαστούμε με όρους ισοτιμίας και αμοιβαιότητας, να μοιραζόμαστε τον χρόνο, τα έσοδα, τα έξοδα, τον κόπο, την ενέργεια, τη δημιουργικότητα και την σκέψη μας.

Απευθυνόμαστε σε χρήστες προϊόντων και όχι σε καταναλωτές…
Επιδιώκουμε τη συνεργασία με παρόμοια εγχειρήματα, καθώς και τη δημιουργία νέων (αντίστοιχων στη δομή) αφού πιστεύουμε ότι από την καθημερινή ζωή και στάση οικοδομείται μια νέα, αλληλέγγυα κοινωνία.

Εφόσον το ποσό των εσόδων επαρκεί για την αξιοπρεπή επιβίωσή μας, διάθεση και επιθυμία μας είναι η στήριξη παρόμοιων εγχειρημάτων.

Χειροποίητα καθαριστικά γιατί…
Θέλουμε να αποδεσμευτούμε από το μονοπώλιο παροχής αυτών των ειδών μέσω των σουπερμάρκετ και των μεγάλων εταιριών.
Τα ονομάσαμε φυσιο-λογικά, γιατί τα φτιάχνουμε με τη λογική της συνύπαρξης με την φύση, και όχι της επίθεσης προς αυτήν (βλέπε χλώριο, παράγωγα πετρελαίου κλπ)! Δεν τα αποκαλούμε «οικολογικά» γιατί τελευταία αυτός ο όρος έχει εκφυλιστεί αφού συσχετίζεται περισσότερο με πιστοποιήσεις, πράσινη ανάπτυξη και ελιτιστική - ακριβοπληρωμένη αφθονία.
Στόχος μας είναι οι τιμές αυτών των προϊόντων να μην υπερβαίνουν τις τιμές των αντίστοιχων συμβατικών, και να είναι προσιτά και στα δικά μας/σας πορτοφόλια.

Τα συστατικά που χρησιμοποιούμε- είναι ακίνδυνα, φυσικά, βιοδιασπώμενα και η αποτελεσματικότητα τους είναι πάντα δοκιμασμένη. Δεν πειραματιζόμαστε εις βάρος κανενός άλλου, πέραν των εαυτών μας μέχρι να καταλήξουμε στην ασφάλεια και την αποτελεσματικότητα τους!!!

Τα καθαριστικά αυτά διαφέρουν από τα συμβατικά:

Δεν βγαίνουν σε πολλά χρώματα και αρώματα
Και δεν κάνουν πάντα τόσο πολύ αφρό και μπουρμπουλήθρες……

Για αυτό και:

Δεν προκαλούν αλλεργίες, δερματοπάθειες και αναπνευστικά προβλήματα
και
Δεν επιβαρύνουν τον υδροφόρο ορίζοντα με τοξικές ουσίες που κάνουν χρόνια να διασπαστούν
Σίγουρα όμως κάνουν την δουλειά που είναι προορισμένα να κάνουν:

Να καθαρίζουν!

Φ Υ Σ Ι ολογικά – Κ Α θαριστικά
 Τα υλικά που χρησιμοποιούμε για τα καθαριστικά είναι: σόδα πλυσίματος, μαγειρική σόδα, λευκό ξύδι, βόρακας, σαπούνι ελιάς, γλυκερίνη, σαπούνι Μασσαλίας και διάφορα αιθέρια έλαια.
 Σύντομα θα έχουμε και άλλα είδη οικιακού καθαρισμού, και προσωπικής υγιεινής.

Επικοινωνήστε μαζί μας στο: fysi_ka@yahoo.gr

Κολεκτίβα ΦΥΣΙ-ΚΑ

Η τελευταία μας ευκαιρία. Γιάννης Μακριδάκης

Πρωί κινήσαμε παρέα με τον μπάρμπα Θωμά να σημαδέψουμε τις ελιές για το κλάδεμα. Δικό του ήτανε το χωράφι, χρόνια πολλά το φρόντιζε, το καθάριζε, το φρεζάριζε για να 'ναι το χώμα αφράτο, μάζευε τον καρπό, μπόλιαζε και τα δέντρα ύστερα από καμιά καλοκαιρινή πυρκαγιά που λάχαινε να περάσει από μέσα του, να κάψει τις ελιές και να ξανασκάσουνε αγρέλοι από τα αποκαϊδια. Χρόνια πολλά τον έθρεψε τον Θωμά το χωράφι εκείνο με το λάδι που του 'δινε μα τώρα πια εκείνος γέρασε και δε μπορεί να το 'χει, αγριέψανε τα δέντρα, φουντώσανε και έτσι, μιας και η ελιά θέλει λωλό αφεντικό, όπως λένε στα χωριά μας, το πήρα του λόγου μου για να του πάω παρακάτω το βίο του, μαζί και τον δικό μου.
Πήγαμε λοιπόν σήμερα πρωί πρωί να κάνουμε το σχέδιο. Με κόκκινη μπογιά ανά χείρας σημάδευα τα κλαδιά που μου υποδείκνυε ο Θωμάς πως πρέπει να κλαδέψω. Να καθαρίσω τις ελιές, να τις κάνω νυφούλες, να χαίρεσαι να τις βλέπεις. Να καθαρίσω και τους αγρέλους για να τους μπολιάσουμε παρέα τον Μάρτη, να μαθαίνω. Γυρνούσαμε εδώ κι εκεί και παρακεί και σημαδεύαμε λοιπόν, μπρος ο Θωμάς και από πίσω εγώ να βλέπω και ν' ακούω, μα αντιλήφθηκα άξαφνα πως με κάποια δέντρα που ήτανε καταφανώς μες στο δικό μας κτήμα δεν ασχολιότανε καθόλου, τα προσπερνούσε κι έφευγε δίχως να τα κοιτάζει.
Αυτά δεν είναι δικά μας, μου είπε σαν τον ρώτησα και έμεινα να τον κοιτώ γεμάτος απορία. Είδε τα μάτια μου που είχανε γραμμένο ξεκάθαρα το ερώτημα και μου 'δειξε μια πέτρα. Μια κοτρόνα ήτανε στα ριζά μιας παλιάς ελιάς που έδειχνε τα όρια. Κι άλλη μια στην άλλη άκρη του αγρού. Κι ένας δρυς στην παραπέρα άκρη, εκεί που το σύνορο ήτανε για μένα πια ξεκάθαρο αφού υπήρχε και ξερολιθιά πέρα πέρα να το ορίζει.

Και τίνος είναι οι ελιές που δεν είναι δικές μας, τον ρώτησα.
Αλλονών, απάντησε ξερά, πεθαμένοι είναι πια όλοι. Τα παιδιά, τα εγγόνια τους, τα ανίψια τους, όλοι οι κληρονόμοι δεν έχουνε φανεί ποτές τόσα χρόνια εδώ, ούτε και ξέρουνε τα χωράφια των παππούδων τους.
Δηλαδή περιτριγυριζόμαστε από πεθαμένους, συνέχισα και το μυαλό μου δούλευε προς ύπουλη κατεύθυνση.
Ναι, μου απάντησε το ίδιο ξερά.

Κι άμα πεθάνουμε κι εμείς οι δυο μπάρμπα Θωμά, ποιος θα ξέρει τότε τίνος είναι τα χωράφια και τα δέντρα;
Κανένας. Τώρα μονάχα εγώ τα ξέρω πια, και όχι όλα. Να, έχει ένα χωράφι από κει, που συνορεύει με το δικό μας και δεν ξέρω τίνος είναι. Πενήντα χρόνια δεν έχω δει κανέναν να 'ρθει. Ζούγκλα έγινε.
Και γιατί δεν τις κλαδεύουμε και τις ελιές των πεθαμένων, να τις μπολιάσουμε, να δώσουνε καρπό, βγήκε από μέσα μου τελικά η πονηρή μου σκέψη.
Δεν είναι δικές μας σου λέω. Ποτέ δεν θα αγγίζεις ότι δεν είναι δικό σου, κατάλαβες;

Κατάλαβα, πώς δεν κατάλαβα. Αφού είδα τις δυο πέτρες που ορίζανε τα σύνορα απείραχτες για χρόνια. Ο αφέντης άνθρωπος δεν υπήρχε πια ούτε ως ανάμνηση αλλά τα όρια που είχε συμφωνημένα με τους διπλανούς του μαρτυρούσανε ακόμα πως κάποτε υπήρξε. Κι όσοι απομείνανε πίσω, τον περιμένουνε, δεν αγγίζουνε τίποτα δικό του. Μήπως ξαναϋπάρξει περιμένουνε ή φοβούνται πως όταν σαν θα πάνε κι αυτοί να τον βρούνε κάποτε, θα τους ζητήσει εκεί απάνω την ευθύνη για την κλεψιά.

Δεν ξαναμίλησα. Ακολουθούσα τον Θωμά και σημάδευα με την μπογιά όποιο κλαδί μου έδειχνε πως πρέπει να κοπεί, για να ρθω άλλη μέρα με το αλυσσοπρίονο να κάνω τη δουλειά. Ώσπου φτάσαμε στον δρυ και στην ξερολιθιά που χώριζε το κτήμα μας από του αποθαμένου.
Ο άγραφτος νόμος της αγροτικής ζωής λέει πως ο όποιο χωράφι είναι πιο ψηλά από το άλλο, σ' αυτό ανήκει ο τοίχος, είπε ο Θωμάς και μου τον έδειξε πέρα πέρα με το δάχτυλο.

Κούνησα το κεφάλι μου πως κατάλαβα και χαμογέλασα με ικανοποίηση επειδή ο τοίχος θεωρούνταν δικός μας. Μα πάλι προς το συμφέρον μου τα είχα καταλάβει. Πρώην αστός, μεγαλωμένος μες στην σύγχρονη κοινωνία των συμφερόντων και της ιδιώτευσης. Δεν πρόλαβα να χαρώ όμως για πολύ την ιδιοκτησία μου.

Άμα ο διπλανός σού πει "μάζεψε τον τοίχο σου που γκρέμισε κι έπεσε μες στο χωράφι μου", είσαι υποχρεωμένος δίχως δεύτερη κουβέντα να πας να τον φτιάξεις, συνέχισε το σκεπτικό του ο Θωμάς σαν να μην είχε τελειώσει τα λόγια του τα πρώτερα και έμεινα πάλι ενεός με τη σοφία των παλιών ανθρώπων αλλά κυρίως με τη διαφορά νοοτροπίας μεταξύ εμού και του γηραιού μου φίλου. Μεταξύ των ανθρώπων της γης και των ανθρώπων της πόλης.

Γύρω μας όλοι νεκροί, τα δέντρα τους παρατημένα για μισόν αιώνα και βάλε, παρ' όλα αυτά εγώ, ο νέος αφέντης του χωραφιού, έπαιρνα μαθήματα καλής γειτονίας από τον παλιό, που έλεγε ό,τι είχε να πει για να αποσυρθεί με τη συνείδησή του ήσυχη, να μη φέρει ευθύνη.

Αφού τελειώσαμε μετά από λίγη ώρα τη δουλειά, κινήσαμε να φύγουμε για το χωριό. Περνώντας από την Κοινοτική γεώτρηση, μου 'δειξε το ρολόι. Εδώ θα 'ρχεσαι κάθε φορά πριν βάλεις μπρος να ποτίσεις άμα τύχει και βάλεις ποτέ μπαχτσέ μες στο χωράφι, μου είπε, θα γράφεις το νούμερο, θα πηγαίνεις ύστερα να ανοίγεις το νερό, θα κάνεις τη δουλειά σου, θα ποτίζεις τον κήπο σου και όταν τελειώνεις θα ξανάρχεσαι να γράφεις το νέο νούμερο για να πεις στην υπηρεσία της κοινότητας πόσο νερό έκαψες, κατάλαβες;

Τώρα πια είχα μείνει τελείως εμβρόντητος. Όλα επαφείονταν εδώ και χρόνια στον λόγο των ανθρώπων κι ακόμα αυτή η κατάσταση δεν είχε αλλάξει διόλου στο χωριό.

Κι άμα κάποιος δεν πάει να σημειώσει πόσο νερό έκαψε, τον ρώτησα μόνο και μόνο για ν' ακούσω την απάντηση.
Ε, αυτός θα κλέψει το νερό, αλλά κανένας δεν το κάνει αυτό το πράμα, αποκρίθηκε πάλι κοφτά και με μια βεβαιότητα που δεν χωρούσε αντίρρηση.
Τον πήγα με το τζιπ ως το σπίτι του.

Πού πήγε αυτή η Ελλάδα, πού πήγε αυτός ο λεβέντης λαός που ο λόγος του ήτανε συμβόλαιο, που έβαζε μια πέτρα πανω στην άλλη και μένανε κι οι δυο εκεί για αιώνες να ορίζουνε, αναρωτήθηκα καθώς οδηγούσα μόνος μετά από λίγα λεπτά. Πώς καταντήσαμε έτσι εμείς οι νεώτεροι; Πως μας μετάλλαξε μέσα σε δυο γενιές η θεωρεία της ιδιώτευσης και η πρακτική της κατανάλωσης, η ευκολία με την οποία μάθαμε να κατακτούμε τον βίο μας.

Μα καθώς είχα απομείνει έτσι συνοφρυωμένος και σκεπτικός, μια λάμψη ξαφνικά διαπέρασε τα μάτια μου. Εδώ είναι ακόμα αυτός ο λαός, αυτή η Ελλάδα. Μόλις την είχα συναντήσει και με δίδαξε τόσα πράγματα μέσα σε μισή ώρα! Πνέει τα λοίσθια αλλά υπάρχει ακόμα, χαμογέλασα. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε εμείς, τα θύματα μιας κατασκευασμένης κρίσης καπιταλισμού, είναι να ξαναβρούμε σύντομα τους τελευταίους εκπροσώπους της και να είμαστε δεκτικοί σ' αυτά που θα μας δείξουν. Δεν είναι αργά για να το πράξουμε αυτό, είναι όμως η τελευταία μας ευκαιρία για να σωθούμε. Διότι, όταν σε λίγο καιρό αποδημήσουν κι οι τελευταίοι εκπρόσωποί του τσαγανού μας, τότε θα απομείνουμε πια ορφανοί. Θ' απομείνουμε να παλεύουμε δίχως κανένα παρελθόν με τα νύχια των αρπακτικών της νέας τάξης. Τότε θα πάμε χαμένοι. Γρηγορείτε λοιπόν.
Γιάννης Μακριδάκης

Απόσπασμα από την Ασκητική, του Νίκου Καζαντζάκη

Ευχαριστώ τη Λουίζα που μου το έστειλε με μαίηλ:

[...] Δυο φωνές μέσα μου παλεύουν. O νους: "Γιατί να χανόμαστε κυνηγώντας το αδύνατο; Μέσα στον ιερό περίβολο των πέντε αιστήσεων χρέος μας ν΄ αναγνωρίσουμε τα σύνορα του ανθρώπου.
Μα μια άλλη μέσα μου φωνή, ας την πούμε έχτη δύναμη, ας την πούμε καρδιά, αντιστέκεται και φωνάζει: "Όχι! Όχι! Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου! Να σπας τα σύνορα! Ν΄αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου! Να πεθαίνεις και να λες: Θάνατος δεν υπάρχει!" [...]
Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύουμαι! Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι. Ρωτώ, ξαναρωτώ χτυπώντας το χάος: Ποιος μας φυτεύει στη γης ετούτη χωρίς να μας ζητήσει την άδεια; Ποιος μας ξεριζώνει από τη γης ετούτη χωρίς να μας ζητήσει την άδεια; [...]

Θέλω να βρω μια δικαιολογία για να ζήσω και να βαστάξω το φοβερό καθημερινό θέαμα της αρρώστιας, της ασκήμιας, της αδικίας και του θανάτου. [...]

Δεν είμαι ο κατάδικος που τον πότισαν κρασί για να θολώσει το μυαλό του΄ με λαγαρά τα φρένα, νηφάλιος, δρασκελώ το ανάμεσα στους δυο γκρεμούς μονοπάτι.

Και μάχουμαι πως να γνέψω στους συντρόφους, προτού πεθάνω. Να τους δώσω το χέρι μου, να προφτάσω να συλλαβίσω και να τους ρίξω έναν ακέραιο λόγο. Να τους πω τι φαντάζουμαι πως είναι τούτη η πορεία. και κατά που ψυχανεμίζουμαι πως πάμε. Και πως ανάγκη να ρυθμίσουμε όλοι μαζί το περπάτημα και την καρδιά μας.

Ένα σύνθημα, σα συνωμότες, ένα λόγο απλό να προφτάσω να πω στους συντρόφους!

Ναι, σκοπός της Γης δεν είναι η ζωή, δεν είναι ο άνθρωπος΄ έζησε χωρίς αυτά, θα ζήσει χωρίς αυτά. Είναι σπίθες εφήμερες της βίαιης περιστροφής της.

Ας ενωθούμε, ας πιαστούμε σφιχτά, ας σμίξουμε τις καρδιές μας, ας δημιουργήσουμε εμείς, όσο βαστάει ακόμα η θερμοκρασία τούτη της Γης, όσο δεν έρχουνται σεισμοί, κατακλυσμοί, πάγοι, κομήτες να μας εξαφανίσουν, ας δημιουργήσουμε έναν εγκέφαλο και μιαν καρδιά στη Γης, ας δώσουμε ένα νόημα ανθρώπινο στον υπερανθρώπινον αγώνα! [...]
Νίκησε το στερνό, τον πιο μεγάλο πειρασμό, την ελπίδα. Τούτο είναι το τρίτο χρέος.

Πολεμούμε γιατί έτσι μας αρέσει, τραγουδούμε κι ας μην υπάρχει αυτί να μας ακούσει.
Δουλεύουμε, κι ας μην υπάρχει αφέντης, σα βραδιάσει, να μας πλερώσει το μεροκάματο μας. Δεν ξενοδουλεύουμε΄ εμείς είμαστε οι αφέντες. το αμπέλι τούτο της Γης είναι δικό μας, σάρκα μας κι αίμα μας.

Το σκάβουμε, το κλαδεύουμε, το τρυγούμε, πατούμε τα σταφύλια του, πίνουμε το κρασί, τραγουδούμε και κλαίμε, οράματα κι Ιδέες ανηφορίζουν στην κεφαλή μας.

Σε ποια εποχή του αμπελιού σου έλαχε ο κλήρος να δουλεύεις; Στα σκάμματα; Στον τρύγο; Στα ξεφαντώματα; Όλα είναι ένα.

Σκάβω και χαίρουμαι όλον τον κύκλο του σταφυλιού, τραγουδώ μέσα στη δίψα και στο μόχτο μου, μεθυσμένος από το μελλούμενο κρασί.

Κρατώ το γιομάτο ποτήρι και ξαναζώ το μόχτο του παππού και του προπάππου. Κι ο ιδρώτας της δουλειάς τρέχει κρουνός στο αψηλό καταμέθυστο κρανίο. [...]
Φοβούμαι να μιλήσω. Στολίζουμαι με ψεύτικα φτερά, φωνάζω, τραγουδώ, κλαίω, για να συμπνίγω την ανήλεη κραυγή της καρδιάς μου. [...]
"Ν΄ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.

"Ν΄ αγαπάς τον καθένα ανάλογα με τη συνεισφορά του στον αγώνα. Μη ζητάς φίλους. να ζητάς συντρόφους!

"Να ΄σαι ανήσυχος, αφχαρίστητος, απροσάρμοστος πάντα. Όταν μια συνήθεια καταντήσει βολική, να τη συντρίβεις. Η μεγαλύτερη αμαρτία είναι η ευχαρίστηση.

"Που πάμε; Θα νικήσουμε ποτέ; Προς τι όλη τούτη η μάχη; Σώπα! Οι πολεμιστές ποτέ δε ρωτούνε!"

Σκύβω κι αφουκράζουμαι την πολεμική τούτη Κραυγή στα σωθικά μου. Αρχίζω και μαντεύω το πρόσωπο του Αρχηγού, ξεκαθαρίζω τη φωνή του, δέχουμαι με χαρά και με τρόμο τις σκληρές εντολές του. [...]
Η Κραυγή δεν είναι δική σου. Δε μιλάς εσύ, μιλούν αρίφνητοι πρόγονοι με το στόμα σου.

Δεν είσαι λεύτερος. Αόρατα μυριάδες χέρια κρατούν τα χέρια σου και τα σαλεύουν. Όταν θυμώνεις, ένας προπάππος αφρίζει στο στόμα σου΄ όταν αγαπάς, ένας πρόγονος σπηλιώτης μουγκαλιέται όταν κοιμάσαι, ανοίγουν οι τάφοι μέσα στη μνήμη και γιομώνει βουρκόλακες η κεφαλή σου. [...]
Μα εσύ να ξεδιαλέγεις. Ποιος πρόγονος να γκρεμιστεί πίσω στα τάρταρα του αίματου σου και ποιος ν΄ ανηφορίσει πάλι στο φως και στο χώμα. [...]
Κάθε σου πράξη αντιχτυπάει σε χιλιάδες μοίρες. Όπως περπατάς, ανοίγεις, δημιουργός την κοίτη όπου θα μπει και θα όδέψει ο ποταμός των απόγονων.

Όταν φοβάσαι, ο φόβος διακλαδώνεται σε αναρίθμητες γενεές και εξευτελίζεις αναρίθμητες ψυχές μπροστά και πίσω σου. Όταν υψώνεσαι σε μια γενναία πράξη, η ράτσα σου αλάκερη υψώνεται και αντρειεύει.

"Δεν είμαι ένας! Δεν είμαι ένας!" Τ΄ όραμα τούτο κάθε στιγμή να σε καίει.

Δεν είσαι ένα άθλιο λιγόστιγμο κορμί. πίσω από την πήλινη ρεούμενη μάσκα σου ένα πρόσωπο χιλιοχρονίτικο ενεδρεύει. Τα πάθη σου κι οι Ιδέες σου είναι πιο παλιά από την καρδιά κι από το μυαλό σου.

Μονάχα εκείνος λυτρώθηκε από την κόλαση του εγώ του που νιώθει να πεινάει όταν ένα παιδί της ράτσας του δεν έχει να φάει, και να σκιρτάει πασίχαρος όταν ένας άντρας και μια γυναίκα του σογιού του φιλιούνται. [...]
Το πρώτο σου χρέος, εχτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους πρόγονους. Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους. Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στο γιο τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει. [...]
Δε μιλάς εσύ. Μήτε είναι η ράτσα μονάχα μέσα σου που φωνάζει. μέσα σου οι αρίφνητες γενεές των ανθρώπων. άσπροι, κίτρινοι, μαύροι. χιμούν και φωνάζουν.

Λευτερώσου κι από τη ράτσα. πολέμα να ζήσεις όλο τον αγωνιζόμενον άνθρωπο. Κοίτα τον πώς ξεμασκάλισε από τα ζώα, πώς μάχεται να σταθεί όρθιος, να ρυθμίσει τίς άναρθρες κραυγές, να συντηρήσει τη φλόγα ανάμεσα στις πυροστιές, να συντηρήσει το νου ανάμεσα στα κόκαλα της κεφαλής του. [...]
Κοίταξε τους ανθρώπους, λυπήσου τους. Κοίταξε τον εαυτό σου ανάμεσα στους ανθρώπους, λυπήσου τον. Μέσα στο θαμπό σούρουπο της ζωής αγγίζουμε ο ένας τον άλλον, ψαχνόμαστε, ρωτούμε, αφουκραζόμαστε. φωνάζουμε βοήθεια!

Τρέχουμε. Ξέρουμε πώς τρέχουμε να πεθάνουμε, μα δεν μπορούμε να σταματήσουμε. Τρέχουμε.

Μια λαμπάδα κρατούμε και τρέχουμε. Το πρόσωπο μας, μια στιγμή, φωτίζεται. μα βιαστικά παραδίνουμε τη λαμπάδα στο γιο μας κι εύτύς σβήνουμε, κατεβαίνουμε στον Αδη. [...]
Η καρδιά σμίγει ό,τι ο νους χωρίζει, ξεπερνάει την παλαίστρα της ανάγκης και μετουσιώνει το πάλεμα σε αγάπη. [...]
Τι θα πει ευτυχία; Να ζεις όλες τις δυστυχίες. Τι θα πει φως; Να κοιτάς με αθόλωτο μάτι όλα τα
σκοτάδια.

Είμαστε ένα γράμμα ταπεινό, μια συλλαβή, μια λέξη από τη γιγάντια Οδύσσεια. Είμαστε βυθισμένοι σ΄ ένα γιγάντιο τραγούδι και λάμπουμε όπως λάμπουν τα ταπεινά χοχλάδια όσο είναι βυθισμένα στη θάλασσα. [...]
Έλεος, ευγνωμοσύνη και σέβας μας κυριεύει για τους παλιούς μας συντρόφους στη μάχη.

Δούλευαν, αγαπούσαν και πέθαιναν για ν΄ ανοίξουν το δρόμο να περάσουμε.

Όμοια κι εμείς, μέσα στην ίδια ηδονή, παράφορα κι αγωνία, δουλεύουμε για κάποιον Αλλον, που σε κάθε γενναία μας πράξη προχωράει κι ένα βήμα.

Όλος μας ο αγώνας θα ΄χει πάλι ένα σκοπό ανώτερο μας, όπου θα χρησιμέψουν και θ΄ αγιάσουν οι μόχτοι μας, οι αθλιότητες και τα εγκλήματα. [...]
Δεν είναι μονάχα ο πόνος η ουσία του Θεού μας’ μήτε η ελπίδα στη μελλούμενη ζωή είτε στην επίγεια τούτη’ μήτε η χαρά κι η νίκη. Κάθε θρησκεία, υψώνοντας σε λατρεία μια από τις αρχέγονες όψες τούτες του Θεού, στενεύει την καρδιά και το νου μας.

Η ουσία του Θεού μας είναι ο ΑΓΩΝΑΣ. Μέσα στον αγώνα τούτον ξετυλίγουνται και δουλεύουν αιώνια ο πόνος, η χαρά κι η ελπίδα. [...]
Ποιος είναι ο σκοπός του αγώνα τούτου; Έτσι ρωτάει ο κακομοίρης, συφεροντολόγος πάντα, νους του ανθρώπου, ξεχνώντας πως η Μεγάλη Πνοή δε δουλεύει μέσα σε ανθρώπινο καιρό, τόπο κι αιτιότητα. [...]
Σα μια κιβωτό η κάθε λέξη, και χορεύουμε γύρα της, με ανατριχίλα νογώντας το Θεό σα φοβερό της περιεχόμενο.

Ό,τι ζεις στην έκσταση ποτέ δε θα μπορέσεις να το στερεώσεις σε λόγο. Όμως μάχου ακατάπαυτα να το στερεώσεις σε λόγο. Πολέμα με μύθους, με παρομοίωσες, με αλληγορίες, με κοινές και σπάνιες λέξες, με κραυγές και με ρίμες να του δώσεις σάρκα, να στερεώσει! [...]
Η στερνή, η πιο ιερή μορφή της θεωρίας είναι η πράξη.

Όχι να βλέπεις πώς πηδάει η σπίθα από τη μια γενεά στην άλλη, παρά να πηδάς, να καίγεσαι μαζί της.

Η πράξη είναι η πλατύτερη θύρα της λύτρωσης. Αυτή μονάχα μπορεί να δώσει απόκριση στα ρωτήματα της καρδιάς. Μέσα στις πολύγυρες περιπλοκές του νου, αυτή βρίσκει το συντομώτερο δρόμο. Όχι βρίσκει΄ δημιουργάει δρόμο, κόβοντας δεξά ζερβά την αντίσταση της λογικής και της ύλης. [...]
Ο Θεός μου μάχεται χωρίς καμιά βεβαιότητα. Θα νικήσει; Θα νικηθεί; Τίποτα δεν είναι βέβαιο στο Σύμπαντο, ρίχνεται στο αβέβαιο, παίζει, κάθε στιγμή, τη μοίρα του όλη. [...]
Ο Θεός, μέσα στην περιοχή της εφήμερης σάρκας μας, κιντυνεύει αλάκερος. Δεν μπορεί να σωθεί, αν εμείς με τον αγώνα μας δεν τον σώσουμε΄ δεν μπορούμε να σωθούμε, αν αυτός δε σωθεί. [...]

Δε μαχόμαστε για το εγώ μας, μήτε για τη ράτσα, μήτε για την ανθρωπότητα. Δε μαχόμαστε για τη Γης, μήτε για Ιδέες. Όλα τούτα είναι πρόσκαιρα και πολύτιμα σκαλοπάτια του Θεού που ανηφορίζει’ και γκρεμίζουνται, ευθύς ως τα πατήσει ο Θεός ανεβαίνοντας.

Στη μικρότατη αστραπή της ζωής μας, νιώθουμε να πατάει πάνω μας αλάκερος ο Θεός, και ξαφνικά νογούμε: Αν έντονα όλοι πεθυμήσουμε, αν οργανώσουμε όλες τις ορατές κι αόρατες δυνάμες της γης και τις ρίξουμε προς τ΄ απάνω, αν παντοτινά άγρυπνοι όλοι μαζί παραστάτες παλέψουμε. το Σύμπαντο μπορεί να σωθεί.

Όχι ο Θεός θα μας σώσει’ εμείς θα σώσουμε το Θεό, πολεμώντας, δημιουργώντας, μετουσιώνοντας την ύλη σε πνέμα. [...]
"Κάψε το σπίτι σου!" φωνάζει ο Θεός. "Έρχουμαι! Όποιος έχει σπίτι δεν μπορεί να με δεχτεί.

"Κάψε τις Ιδέες σου, σύντριψε τους συλλογισμούς σου! Όποιος έχει βρει τη λύση δεν μπορεί να με βρει.

"Αγαπώ τους πεινασμένους, τους ανήσυχους, τους αλήτες. Αυτοί αιώνια συλλογιούνται την πείνα, την ανταρσία, το δρόμο τον ατέλειωτο. Έμενα!

"Έρχουμαι! Παράτα τη γυναίκα σου, τα παιδιά σου, τις Ιδέες σου κι ακλούθα μου. Είμαι ο μέγας Αλήτης.

"Ακλούθα! Περπατά απάνω από τη χαρά κι από τη θλίψη, από την ειρήνη, τη δικαιοσύνη, την αρετή! Εμπρός! Σύντριψε τα είδωλα τούτα, σύντριψε τα, δε χωρώ! Συντρίψου και συ για να περάσω!"

Φωτιά! Να το μέγα χρέος μας σήμερα, μέσα σε τόσο ανήθικο κι ανέλπιδο χάος. [...]
Πόλεμο στους άπιστους! Απιστοι είναι οι ευχαριστημένοι, οι χορτασμένοι, οι στείροι.

Το μίσος μας είναι χωρίς συβιβασμό, γιατί κατέχει πώς καλύτερα, βαθύτερα από τις ξέπνοες φιλάνθρωπες αγάπες, δουλεύει τον έρωτα.

Μισούμε, δε βολευόμαστε, είμαστε άδικοι, σκληροί, γιομάτοι ανησυχία και πίστη, ζητούμε το αδύνατο, σαν τους ερωτεμένους.
Φωτιά, να καθαρίσει η γης! Ν΄ ανοιχτεί άβυσσο φοβερώτερη ακόμα ανάμεσα καλού και κακού, να πληθύνει η αδικία, να κατεβεί η Πείνα και να θερίσει τα σωθικά μας, αλλιώς δε σωζόμαστε.

Μια κρίσιμη βίαιη στιγμή είναι η ιστορική εποχή μας ετούτη, ένας κόσμος γκρεμίζεται, ένας άλλος δεν έχει ακόμα γεννηθεί. Η εποχή μας δεν είναι στιγμή Ισορρόπησης, οπόταν η ευγένεια, ο συβιβασμός, η ειρήνη, η αγάπη θα ΄τανε γόνιμες αρετές.

Ζούμε τη φοβερή έφοδο, δρασκελίζουμε τους οχτρούς, δρασκελίζουμε τους φίλους που παραπομένουν, κιντυνεύουμε μέσα στο χάος, πνιγόμαστε. Δε χωρούμε πια στις παλιές αρετές κι ελπίδες, στις παλιές θεωρίες και πράξες. [...]
Τούτη είναι η εποχή μας, καλή ή κακή, ωραία ή άσκημη, πλούσια ή φτωχή, δεν τη διαλέξαμε. [...]
Όλοι είμαστε ένα, όλοι είμαστε μια κιντυνεύουσα ουσία. Μια ψυχή στην άκρα του κόσμου που ξεπέφτει, συντραβάει στον ξεπεσμό της και την ψυχή μας. Ένα μυαλό στην άκρα του κόσμου που βυθίζεται στην ηλιθιότητα, γιομώνει τα μελίγγια μας σκοτάδι.
Γιατι ένας στα πέρατα τ΄ ουρανού και της γης αγωνίζεται. Ο Ένας. Κι αν χαθεί, εμείς έχουμε την ευθύνη. Αν χαθεί, εμείς χανόμαστε. [...]
Διδασκαλία δεν υπάρχει, δεν υπάρχει Λυτρωτής που ν΄ ανοίξει δρόμο. Δρόμος ν΄ ανοιχτεί δεν υπάρχει.

Καθένας, ανεβαίνοντας απάνω από τη δική του κεφαλή, ξεφεύγει από το μικρό, όλο απορίες μυαλό του. [...]

Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011

Ανοικτή επιστολή προς τον δήμαρχο Βόλου

Αγαπητέ κύριε δήμαρχε, Με μεγάλη σας χαρά μάς ανακοινώσατε, πριν από λίγες μέρες, τα αποτελέσματα της επίσημης επίσκεψης αντιπροσωπείας του Δήμου Βόλου στο Ισραήλ «για άνοιγμα σε νέες τουριστικές αγορές».
Τα μέλη της αποστολής επέστρεψαν και δήλωσαν απόλυτα ικανοποιημένα, ενώ τα τοπικά ΜΜΕ ανάφεραν ότι η επίσκεψη στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία… Αναρωτιόμαστε, κ. δήμαρχε, εάν κατά τη διάρκεια της επίσκεψή σας στο Ισραήλ είδατε το «Τείχος του Απαρτχάιντ» (520 χλμ. μέχρι στιγμής από τα συνολικά 810 χλμ.) το οποίο δημιουργεί μια τεράστια φυλακή, έχει ως αποτέλεσμα την εξόντωση των Παλαιστινίων, την καταστροφή μεγάλων εκτάσεων καλλιεργήσιμης γης, το σφετερισμό των αποθεμάτων νερού. Αναρωτιόμαστε, κ. δήμαρχε, εάν προσέξατε ότι στα εδάφη που έχουν προσαρτηθεί παράνομα κατασκευάζονται συνεχώς νέοι εποικισμοί, μια πράξη κατάφωρης παραβίασης του διεθνούς δικαίου που επιδεικτικά αγνοεί και παραβιάζει, δεκαετίες τώρα, το Ισραήλ. Στη συνέντευξη που δώσατε μετά την επιστροφή σας, κ. δήμαρχε, ζητάτε «να ανοίξουμε τους διεθνείς μας ορίζοντες». Εμείς σας επισημαίνουμε ότι το άνοιγμα προς το Ισραήλ θα κλείσει άλλους ορίζοντες. Ευτυχώς, υπάρχουν ακόμα ηθικές αξίες και άνθρωποι που δεν προτάσσουν το χρήμα πάνω από όλα. Για του λόγου μας το αληθές, να σας θυμίσουμε ότι το καλοκαίρι που μας πέρασε, η προκλητική φιλοϊσραηλινή στάση της ελληνικής κυβέρνησης και η παράνομη απαγόρευση απόπλου του Στολίσκου της Ελευθερίας με εκατοντάδες διεθνείς ακτιβιστές –ανάμεσά τους ευρωβουλευτές και βουλευτές– ξεσήκωσε κύμα διεθνούς δυσαρέσκειας και οδήγησε –ως έμπρακτη έκφραση διαμαρτυρίας– στην ακύρωση χιλιάδων αφίξεων τουριστών από ευρωπαϊκές, κυρίως Σκανδιναβικές, χώρες. Εκφράσατε, κ. δήμαρχε, την επιθυμία για ανάπτυξη ιδιαίτερων διμερών σχέσεων ανάμεσα στον Βόλο και τη Χάιφα, δύο πόλεις με λιμάνια, και συγκεκριμένα στον τομέα του τουρισμού και ειδικότερα στις κρουαζιέρες. Επιτρέψτε μας να σας υπενθυμίσουμε ότι τρία ελληνικά σκάφη κρατούνται παράνομα από τους Ισραηλινούς στο λιμάνι της Χάιφα, αφότου –επίσης παράνομα- συνελήφθησαν από Ισραηλινούς κομάντο σε διεθνή ύδατα όταν συμμετείχαν σε πολυεθνική αποστολή αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη. Κανείς μας δεν ξεχνάει, κ. δήμαρχε, ότι εδώ και 62 χρόνια, ο Παλαιστινιακός λαός ζει υπό καθεστώς βάρβαρης κατοχής, ότι εκατομμύρια Παλαιστίνιοι εκδιώχτηκαν από τις πατρογονικές τους εστίες και οδηγήθηκαν στην προσφυγιά, ότι χιλιάδες Παλαιστίνιοι άντρες, γυναίκες και παιδιά βρίσκονται σήμερα στις ισραηλινές φυλακές, ότι δεκάδες χιλιάδες βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν από το ισραηλινό στρατό κατοχής. Η πόλη μας και η ευρύτερη περιοχή μας, κ. δήμαρχε, υφίστανται –όπως όλη η χώρα– τις συνέπειες της κρίσης που δημιούργησαν οι λίγοι και μετακυλύουν στις πλάτες των πολλών. Την οικονομική κρίση, όμως, δεν είμαστε διατεθειμένοι να την αντιμετωπίσουμε με κρίση αξιών. Στην Παλαιστίνη συντελείται ένα διαρκές έγκλημα και ο θύτης έχει όνομα: Ισραήλ. Εάν η σιωπή είναι συνενοχή, τότε η συνεργασία με αυτόν που διαπράττει το έγκλημα τι είναι;

Σύλλογος Ιντιφάντα http://intifadagr.wordpress.com

Η Ελλάδα αξίζει να ευημερήσει ως περιβαλλοντική και κοινωνική όαση και όχι ως πετρελαϊκή έρημος.

Η φαύλη διακυβέρνηση της κεντροδεξιάς χρεώθηκε την λεηλασία των πόρων , οδηγώντας την χώρα στην κατάρρευση και τον λαό στην φτώχεια. Δικαιώνονται σήμερα όσοι αμφισβητούσαμε την πλαστή ευημερία που μας σέρβιραν πολιτικάντηδες και μίσθαρνοι προπαγανδιστές.
Ενώ διερευνούμε τις πραγματικές αιτίες της κρίσης αναζητώντας τις μεταρρυθμίσεις, και τις υπερβάσεις που απαιτούνται στο πολιτικό σύστημα, στο κράτος, την οικονομία και το περιβάλλον.
Ενώ απαιτούμε την πολιτική απαξίωση, την παραδειγματική τιμωρία όσων για ίδιον όφελος, με ενέργειες και παραλήψεις τους έβλαψαν την χώρα, Ω! του θαύματος.
Ανασύρθηκε μέγας αντιπερισπασμός! Με προφανή στόχο να ανακοπεί η επικίνδυνη ενεργοποίηση των πολιτών και η αναζήτηση κοινωνικοπολιτικών λύσεων και να μεταλλαχθεί σε παθητική προσμονή σωτηρίας από την εύρεση υποθαλάσσιων πετρελαίων. Αντί για προσεκτική αξιοποίηση του ορυκτού μας πλούτου, επιχειρείται η προπαγανδιστική του εκμετάλλευση.
Όσοι, με πλειοδοσία λαϊκισμού κατάντησαν τους Έλληνες σε κακομοίρηδες της Ευρώπης, επιχειρούν τώρα να εξαγοράσουν, την εξιλέωσή τους ευαγγελίζοντας ότι θα μας κάνουν εμίρηδες του Αιγαίου εκτρέποντάς μας στο κυνήγι του θαμμένου θησαυρού. Όχι της κυρά-Φροσύνης, αλλά της αφροσύνης. Να αναζητηθεί η απάντηση στην κρίση όχι από την ενεργοποίηση της κοινωνίας των πολιτών αλλά στον θαλάσσιο πυθμένα.
Με υπερβολές για τεράστια κοιτάσματα και αμύθητα κέρδη υποβαθμίζονται οι έως σήμερα αποτυχημένες γεωτρήσεις, οι τεχνικές δυσκολίες, οι περιβαλλοντικοί κίνδυνοι εξ αιτίας του μεγάλου βάθους και η πιθανότητα πολεμικής εμπλοκής με πρόσχημα την συνεκμετάλλευση. Στον χώρο του Αιγαίου κάποιες τοπικές ελίτ -όντας αποκλεισμένες από αυτό -αδημονούν για ένα λάθος μας αντίστοιχο με το πραξικόπημα των ακροδεξιών και την διχοτόμηση της Κύπρου το 1974. Όποτε ο πατριωτισμός των Ελλήνων καπελώθηκε από τις κραυγές και τον μεγαλοϊδεατισμό ακροδεξιών και εθνικιστικών στοιχείων το πληρώσαμε με καταστροφή.
Ανησυχούμε και για την περιβαλλοντική επιβάρυνση και την μετατροπή του Αιγαίου από θάλασσα ιδιαίτερου φυσικού κάλους και πολιτισμού που τροφοδοτεί την οικονομία μας με αναντικατάστατους πόρους, σε πετρελαϊκή χαβούζα. Μετά την καταστροφή από το πετρελαϊκό ατύχημα στον κόλπο του Μεξικού απορρίπτουμε τις διασφαλίσεις που ανέξοδα μας προσφέρουν μίσθαρνοι μεσίτες και τεχνικοί της πετρελαιοβιομηχανίας.
Μετά το οικονομικό Βατερλό της χρυσής(;) ολυμπιάδας 2004 και την λεηλασία των δημοσίων πόρων δυσπιστούμε με τους παραμυθάδες που μας σερβίρουν φύκια για μεταξωτές κορδέλες! Ενώ το μέλλον της κοινωνίας είναι δυσοίωνο, παίζουν με τα αισθήματα του χειμαζόμενου λαού κατά τρόπο χυδαίο δημαγωγώντας ότι θα βγούμε από την κρίση όχι αντιμετωπίζοντας τις αιτίες που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία αλλά με εντατικότερη λεηλασία του αμύθητου φυσικού πλούτου της χώρας.
Αντίθετα έχοντας μνήμη και ιστορία θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι στην χρεοκοπία δεν οδηγούμαστε λόγω της έλλειψης πόρων και πλούτου, αλλά, εξ αιτίας της ιδιοποιήσεώς του από το ίδιο σινάφι με αυτούς που βιάζονται να μας πείσουν ότι η σωτηρία μας εξαρτάται από την εκμετάλλευση των πετρελαίων. Θα χρειασθεί να ριζοσπαστικοποιηθούμε και να διεκδικήσουμε ολική ανατροπή των πολιτικών της χρεοκοπίας. Ουσιώδεις αλλαγές στην οργάνωση του πολιτικού συστήματος, του κράτους και της κοινωνίας. Στο πολιτικό και οικονομικό μοντέλο. Στις αξίες, την παιδεία και τον πολιτισμό.