Επιστροφή προς τα ... μπρος!

Επιστροφή προς τα ... μπρος!

ΕΝΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ

ΕΝΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ
ΝΑ ΘΕΜΕΛΕΙΏΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΌ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΉΣ ΙΣΌΤΗΤΑΣ

Αποανάπτυξη-Τοπικοποίηση -Αυτονομία- Άμεση Δημοκρατία-Ομοσπονδιακός Κοινοτισμός

Τον Μάιο του 2020, μια ομάδα περισσότερων από 1.100 υποστηρικτών της «Αποανάπτυξης», υπέγραψε ένα μανιφέστο καλώντας τις κυβερνήσεις να αδράξουν την ευκαιρία και να στραφούν προς ένα «ριζικά διαφορετικό είδος κοινωνίας, αντί να προσπαθούν απεγνωσμένα να θέσουν ξανά σε λειτουργία την «καταστροφική ανάπτυξη». Η Συνδημία του κοροναϊού δείχνει ότι θα χρειασθεί να γίνουν μεγάλες αλλαγές, αν δεν θέλουμε να πάμε στην κατάρρευση! Ειδικά για την μετά-COVID Ελλάδα: Για να ξεφύγει η χώρα από τη μέγγενη των χρεών, από την φτωχοποίηση και το πολιτισμικό αδιέξοδο, καθώς και από την κατάθλιψη και την μεμψιμοιρία στην οποία έχει πέσει ο πληθυσμός της-ιδίως μετά το σοκ της πανδημίας και τον εγκλεισμό του στα σπίτια- θα χρειασθεί, μετά το πέρασμα της καταιγίδας, να αναπτερωθεί το ηθικό του μέσα από μια στροφή προς μια ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση . Εφαλτήρας μπορεί να γίνει ο αγροδιατροφικός τομέας και στη συνέχεια ο μεταποιητικός ένδυσης- υπόδησης, ο ενεργειακός και ο ήπιος ποιοτικός τουρισμός να την συμπληρώσουν. Είναι μια εναλλακτική στη σημερινή κυρίαρχη κατεύθυνση, που δεν χρειάζονται κεφάλαια, ξένες επενδύσεις, χωροταξικά σχέδια, υπερτοπικές συγκεντρώσεις, μεγαλεπήβολα και εξουθενωτικά μεγέθη και ρυθμούς. Η κατεύθυνση της Αποανάπτυξης-Τοπικοποίησης -Αυτονομίας- Άμεσης Δημοκρατίας-Ομοσπονδιακού Κοινοτισμού θα μπορούσε να είναι η διέξοδος για την χώρα, στην μετά-COVID εποχή!

Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

Οι μικροοργανισμοί μας εκπέμπουν SOS

ΝΤΑΝ ΡΕΠΕΤΑ (Αμερικανός γεωχημικός με ειδίκευση στη Μικροβιακή Θαλάσσια Βιολογία):

«Τα θαλάσσια οικοσυστήματα δεν προλαβαίνουν να προσαρμοστούν στην αύξηση του διοξειδίου και αρκετά είδη κινδυνεύουν με εξαφάνιση»
Το διοξείδιο του άνθρακα, λόγω της ρύπανσης, έχει αυξηθεί στην ατμόσφαιρα και στα επιφανειακά νερά των ωκεανών κατά 30% τα τελευταία χρόνια, με συνέπεια τα νερά αυτά να γίνονται όξινα και θαλάσσιοι οργανισμοί όπως τα κοράλλια, τα στρείδια κ.λπ. να έχουν πρόβλημα επιβίωσης, εξηγεί στην «Κ.Ε.» ένας εκ των κορυφαίων επιστημόνων παγκοσμίως στη Μικροβιακή Θαλάσσια Βιολογία, ο αμερικανός γεωχημικός, Νταν Ρεπέτα, του Ινστιτούτου Ωκεανογραφίας Γουντς Χολ. Ο καθηγητής μίλησε πρόσφατα στο Παγκόσμιο Συνέδριο για την Κλιματική Αλλαγή και το Θαλάσσιο Περιβάλλον που πραγματοποιήθηκε στο Ηράκλειο, με οργανωτές τον διεθνή Οργανισμό IMBER και το Ελληνικό Κέντρο Θαλασσίων Ερευνών (ΕΛΚΕΘΕ).
"Με βάση την εργασία μιας ολόκληρης ερευνητικής ομάδας, που εργάζεται κυρίως στη Χαβάη, έχουμε ενδείξεις αλλαγών στους οργανισμούς που σχετίζονται με την κλιματική αλλαγή...Ακόμη δεν γνωρίζουμε, όμως, πώς οι επιπτώσεις των αλλαγών αυτών στους μικροβιακούς οργανισμούς επηρεάζουν το υπόλοιπο οικοσύστημα"...
"Υπάρχουν προφανείς λύσεις, όπως για παράδειγμα, η ανάσχεση της αποδάσωσης και η ταυτόχρονη αναδάσωση. Ή η μείωση των καύσεων υδρογονανθράκων και η αντικατάσταση με άλλες μορφές ενέργειας. Θα μπορούσαμε επίσης να εφαρμόσουμε και άλλες, πιο πρωτοποριακές, όπως γεωμηχανικές παρεμβάσεις μεγάλης κλίμακας, δηλαδή το να στείλουμε με χρήση τουρμπινών ποσότητες του διοξειδίου του άνθρακα σε βαθύτερα στρώματα του ωκεανού, κάτι που όμως φοβόμαστε γιατί δεν γνωρίζουμε τι επιπτώσεις θα υπάρξουν μετά"
Σχόλιο: φυσικά και δεν μπορούν να γνωρίζουν τις επιπτώσεις που ακολουθούν μετά από τέτοιες γεωμηχανικές παρεμβάσεις, γιατί οι ωκεανοί είναι χαοτικά συστήματα. Το ίδιο και η ατμόσφαιρα. Αυτό όμως δεν τους εμπόδισε να ξεκινήσουν τις επεμβάσεις στην ατμόσφαιρα(βλέπε προηγούμενη ανάρτηση)

Πηγή: http://www.enet.gr/?i=news.el.episthmh-texnologia&id=228321

Τα σχέδια κλιματικής «γεω-μηχανικής» πρέπει να παγώσει ο ΟΗΕ


Μορατόριουμ πάνω στα φιλόδοξα σχέδια κλιματικής γεω-μηχανικής, όπως τα τεχνητά ηφαίστεια, τη λεύκανση των νεφών, τη σπορά των ωκεανών και τα γιγάντια ηλιακά κάτοπτρα με στόχο την αναστροφή της κλιματικής αλλαγής καλείται να θέσει ο ΟΗΕ, σύμφωνα με περιβαλλοντικές οργανώσεις, που εκτιμούν ότι αυτά μπορεί να αποδειχθούν επιζήμια στο περιβάλλον.
Οι κίνδυνοι τέτοιων πρωτοβουλιών είναι υπερβολικά μεγάλοι, καθώς οι επιπτώσεις της χειραγώγησης της φύσης σε μεγάλη κλίμακα δεν μπορούν να προβλεφθούν.
Ορισμένες χώρες θεωρούν ότι τα σχέδια γεω-μηχανικής -κόστους πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων- προσφέρουν τη λύση στο φαινόμενο της κλιματικής αλλαγής, περιορίζοντας την ποσότητα ηλιακού φωτός που φθάνει στη Γη ή με την απορρόφηση της επιπλέον ποσότητας διοξειδίου του άνθρακα. "Η απόφαση κρατών του βιομηχανικού βορρά να υιοθετήσουν τέτοια αμφιλεγόμενα προγράμματα είναι απαράδεκτη. Θα έπρεπε να ξεκινήσουν με πειράματα σε μικρή κλίμακα", λέει ο Πατ Μούνι, εκπρόσωπος της καναδικής περιβαλλοντικής οργάνωσης ETC.
Αντί να εκπονήσουν μεθόδους αντιμετώπισης της αποψίλωσης των δασών, της μόλυνσης ποταμών και κοραλλιογενών υφάλων, της μείωσης των εκπομπών κ.λπ, για να συνεχίζουν όπως μέχρι τώρα(βλέπε φωτογραφίες), εκπονούν άλλα μεγαλεπίβολα σχέδια.




Ορισμένα από προτεινόμενα προγράμματα «γεω-μηχανικής»:
Σπορά ωκεανών. Μεγάλες θαλάσσιες εκτάσεις «σπέρνονται» με ρινίσματα σιδήρου ή άλλα θρεπτικά συστατικά, που ευνοούν την ανάπτυξη φυτοπλαγκτόν, που απορροφά διοξείδιο του άνθρακα. Αυτό θα μπορούσε, όμως, να προκαλέσει την εμφάνιση φυκιών και την εξαφάνιση θρεπτικών ουσιών από τη θάλασσα.
Ρίψεις θαλασσινού νερού στην ατμόσφαιρα θα βοηθούσαν στην ενίσχυση της ικανότητας των νεφών να αντανακλούν τις ηλιακές ακτίνες. Η τοποθέτηση τρισεκατομμυρίων μικροσκοπικών ηλιακών κατόπτρων στο διάστημα σε μία προσπάθεια να μειωθεί η ποσότητα ηλιακής ακτινοβολίας που φθάνει στη Γη.
Τεχνητά ηφαίστεια. Μικροσκοπικά μόρια σιλικόνης ή άλλων υλικών απελευθερώνονται στη στρατόσφαιρα για να επιτύχουν την αντανάκλαση ηλιακού φωτός, μιμούμενα τις επιπτώσεις μεγάλης ηφαιστειακής έκρηξης(είναι τα τεχνητά σύνεφα που βλέπουμε και με το μάτι πολλές φορές στον ουρανό-στο διαδίκτυο κυκλοφορούν φωτογραφίες τέτοιων νεφών και αεροπλάνων που τα δημιουργούν).
Δέσμευση και αποθήκευση διοξειδίου του άνθρακα. Τη μέθοδο αυτή υποστηρίζουν πολλές κυβερνήσεις, ενώ αφορά τη δέσμευση CO2 από σταθμούς παραγωγής ενέργειας, διυλιστήρια και πηγές φυσικού αερίου, για να διοχετευθεί βαθιά κάτω από την επιφάνεια της Γης.

Πηγή: www.kathimerini.gr με στοιχεία από Reuters

Άρχισαν χθες οι εργασίες της Διεθνούς Συνδιάσκεψης για την κλιματική αλλαγή


Να αλλάξουμε το σύστημα, ΟΧΙ το κλίμα!

Συγκέντρωση στο Σύνταγμα στην Αθήνα στις 4/12 και ώρα 11.30

Αντί σχολίου: Είναι χαρακτηριστικό πως οι διπλωμάτες και υπουργοί περιβάλλοντος των 193 κρατών-μελών του ΟΗΕ, προσήλθαν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων θεωρώντας αδύνατη την πολυπόθητη επίτευξη μιας διεθνούς, δεσμευτικής συμφωνίας για το κλίμα, που θα αντικαταστήσει το πρωτόκολλο του Κιότο, το οποίο εκπνέει το 2012.

Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

Προώθηση Γενετικά Τροποποιημένων Οργανισμών (ΓΤΟ) από έκθεση του Ιδρύματος Ευγενίδου

Παρασιτισμός στην περιβαλλοντική εκπαίδευση
Προώθηση Γενετικά Τροποποιημένων Οργανισμών (ΓΤΟ) από έκθεση του Ιδρύματος Ευγενίδου


Σαφές προμοτάρισμα των μεταλλαγμένων στην Ελλάδα συνιστά η μόνιμη έκθεση βιοτεχνολογίας που λειτουργεί στο Ίδρυμα Ευγενίδου και έχει ως αποδέκτες, νέους και σχολεία που επισκέπτονται το Ίδρυμα. Συγκεκριμένα, στην υποενότητα της έκθεσης1 με τίτλο «Η τροποποιημένη φύση», η οποία περιλαμβάνει 21 εκθέματα και δραστηριότητες, προσκαλείται καθημερινά το πιο εύπλαστο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, η μαθητική νεολαία, σε μια «ευχάριστη» (όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στην ιστοσελίδα του Ιδρύματος) γνωριμία με «ασυνήθιστους κήπους» γενετικά τροποποιημένων οργανισμών.
Οι μαθητές επιδίδονται επίσης στη διεξαγωγή πειραμάτων γενετικής τροποποίησης προϊόντων, καθώς και στην παρακολούθηση εκπαιδευτικών βιντεο-προβολών (όπου η υβριδοποίηση, η γενετική μηχανική και η καλλιέργεια in vitro παρουσιάζονται ως τρόποι βελτίωσης των φυτικών καλλιεργειών) και στο τέλος καλούνται να δώσουν τις «σωστές» απαντήσεις.

Το Αρχιπέλαγος, Ινστιτούτο Θαλάσσιας Προστασίας αποδοκίμασε ευθύς εξαρχής τη συγκεκριμένη έκθεση με επιστολή που απέστειλε στο Ίδρυμα Ευγενίδου, η οποία εντάσσεται σαφώς στο πλαίσιο μίας οργανωμένης στρατηγικής προώθησης των γενετικά μεταλλαγμένων προϊόντων στην Ελλάδα από πολυεθνικές που στόχο έχουν να γίνουν οι κυρίαρχοι του παγκόσμιου διατροφικού μονοπωλίου.

Στην ίδια λογική εντάσσονται τα σεμινάρια που λαμβάνουν χώρα σχεδόν κάθε μήνα σε διάφορα μέρη της Ελλάδας για να προσελκύσουν το ενδιαφέρον και να κάμψουν τις αντιστάσεις των αγροτών (προλειαίνοντας το έδαφος για την εισαγωγή μεταλλαγμένων στη χώρα μας), αλλά και οι πιέσεις που ασκούν στην Ελλάδα οι ΗΠΑ σε διπλωματικό επίπεδο για την νομιμοποίηση της εισαγωγής και καλλιέργειας γενετικά μεταλλαγμένων σπόρων.Χαρακτηριστικές είναι οι δηλώσεις2 του πρώην αναπληρωτή υπουργού περιβάλλοντος, κ. Θεόδωρου Κολιοπάνου «Οι πιέσεις που δεχόμαστε είναι απίστευτες…. Η πρώτη επίσκεψη που δέχεται κάθε νέος υπουργός είναι από τον πρεσβευτή των ΗΠΑ, ο οποίος ζητάει την είσοδο των ΓΤΟ στην Ελλάδα».

Απέναντι σε αυτή την κατακριτέα πρακτική, τόσο το Αρχιπέλαγος (μέλος της ομάδας εργασίας του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης για την προστασία των τοπικών ποικιλιών που κινδυνεύουν από άμεση εξαφάνιση) όσο και αρκετοί φορείς στη χώρα μας καταβάλουν μεγάλη προσπάθεια να ενημερώσουν τον κόσμο και να οξύνουν την κριτική σκέψη των αγροτών.


Ωστόσο, γεγονότα όπως η συγκεκριμένη έκθεση που φιλοξενεί το Ίδρυμα Ευγενίδου, δημιουργούν συναισθήματα έκπληξης και αγανάκτησης, καθώς είναι τουλάχιστον σοκαριστικό να διαποτίζεται η μαθητική νεολαία, που δεν διαθέτει ακόμα την απαραίτητη κριτική σκέψη, με την παραφύση φιλοσοφία εταιρικών αντιλήψεων οι οποίες πατεντάρουν και κερδοσκοπούν εις βάρος της φύσης με ανήθικες μεθόδους.

H κατάσταση στην Ελλάδα όπως έχει διαμορφωθεί δεν αφήνει κανένα περιθώριο εφησυχασμού. Σε λίγες μόνο δεκαετίες οι ποικιλίες σιταριού έχουν εξαφανισθεί στη συντριπτική τους πλειοψηφία, ενώ πρόσφατες μελέτες έχουν δείξει ότι μόνο το 2-3% των ποικιλιών λαχανικών που υπήρχαν πριν 50 χρόνια στην Ελλάδα έχει διασωθείυπό καλλιέργεια μέχρι τις μέρες μας. Ταυτόχρονα, δεκάδες μελέτες καταδεικνύουν τις βλαβερές επιπτώσεις που προκαλούν οι ΓΤΟ στη γεωργική παραγωγή καθώς και τους σοβαρούς κινδύνους που ελλοχεύουν για τη δημόσια υγεία.


Το Αρχιπέλαγος, μέσω της Κιβωτού - Τράπεζας Σπόρων Αιγαίου που έχει δημιουργήσει, δίνει καθημερινή μάχη για τη συγκέντρωση και μακροχρόνια φύλαξη των ελάχιστων ελληνικών ποικιλιών σπόρων που έχουν απομείνει μέχρι σήμερα, καθώς και τον πολλαπλασιασμό και τη διάδοση της ασφαλούς καλλιέργειας των τοπικών ποικιλιών καλλιεργούμενων φυτών, περιορίζοντας τον κίνδυνο επιμόλυνσης από τα γενετικά τροποποιημένα φυτά.

Στο ίδιο μήκος κύματος πολλά δίκτυα πολιτών, οργανισμοί, μη κυβερνητικοί φορείς (Αιγίλοπας, Πελίτι, BiotechWatch, Σπόρος, ΒΙΟΖΩ κα) στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, έχουν δημιουργήσει ένα δυναμικό δίκτυο ενημέρωσης του κοινού για την ανάγκη προστασίας του, επί αιώνες προσαρμοσμένου στις κατά τόπους εδαφοκλιματικές συνθήκες, φυτογενετικού υλικού.

Απέναντι σε αυτήν την ύπουλη και δόλια προπαγάνδα που έχει ως στόχο να μολύνει αντιλήψεις, να ξεπουλήσει το ελληνικό φυτογενετικό υλικό και να μας καταστήσει διατροφικά εξαρτημένους, το Αρχιπέλαγος στέκεται απέναντι.
Καλούμε φορείς, περιβαλλοντικές οργανώσεις, δίκτυα πολιτών και πολίτες που αντιλαμβάνονται το πρόβλημα να πάρουν ανοικτά θέση. Να ασκήσουν τις δικές τους πιέσεις προς τη διοίκηση του ιδρύματος Ευγενίδου για να αποσυρθεί η συγκεκριμένη έκθεση, η οποία αποτελεί άλλον έναν Δούρειο Ίππο στη διαδικασία απενοχοποίησης και εισαγωγής των μεταλλαγμένων στην Ελλάδα.

Η άγνοια είναι επικίνδυνη και η σιωπή συνενοχή.


Η ερευνητική & επιστημονική ομάδα του Αρχιπελάγους

Το κείμενο συνυπογράφουν:
Αιγίλοπας
ΒΙΟΖΩ
BiotechWatch
Δίκτυο Οικολογικών Οργανώσεων Αιγαίου
Πελίτι
Σπόρος

ΠΡΟΣΟΧΗ! ΜΕΤΑΛΛΑΓΜΕΝΗ ΤΣΙΧΛΑ ΣΕ ΣΧΟΛΙΚΑ ΚΥΛΙΚΕΙΑ


Τσίχλα η οποία αναγράφει ότι περιέχει μεταλλαγμένο σιρόπι καλαμποκιού και σόγιας και μάλιστα πωλείται και σε Δημοτικά Σχολεία, παρόλο που απαγορεύεται αυστηρά η πώληση τσίχλας στα σχολικά κυλικεία (ΚΥΑ 1653, ΦΕΚ 563/20-5-98 τ.Β’).
Η τσίχλα έχει την εμπορική ονομασία Kataboom, περιγράφεται ως τσιχλόφουσκα με γέμιση κεράσι και κατασκευάζεται στο Εκουαδόρ (Νότια Αμερική) από την εταιρεία Confiteca.
Τι μπορείς να κάνει κανείς:
Να αναζητήσει την τσίχλα Kataboom στο κυλικείο του σχολείου που πηγαίνει το παιδί του, το ανίψι του, το βαφτιστήρι του και να απαιτήσει από τη Διεύθυνση του σχολείου να την αποσύρει αμέσως. Αν βρει το συγκεκριμένο προϊόν σε περίπτερο, μπακάλικο, ψιλικατζίδικο ή σούπερ μάρκετ, να διαμαρτυρηθεί στον υπεύθυνο του καταστήματος και να ζητήσει να αποσυρθεί αμέσως. Αν συμμετέχει σε κάποια "κίνηση ενάντια στα μεταλλαγμένα"-αν έχουν απομείνει κάποιες-να ενημερώσει με κάποιο τρόπο τους καταναλωτές της γειτονιάς για αυτό και για τα μεταλλαγμένα γενικότερα.
Η πίεση των εταιρειών των μεταλλαγμένων έχει αυξηθεί τελευταία και θα πρέπει να αναβιώσει το κίνημα ένάντια στο "μεταλλαγμένο" μέλλον που μας ετοιμάζουν.
Δες για αυτό και την επόμενη ανάρτηση!!!

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ κ. ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ.

«Αξιότιμε Κε Πρωθυπουργέ,

Αφού εξαντλήσαμε κάθε άλλη δυνατότητα, παρακαλώντας, χειροκροτώντας, βοηθώντας, πληρώνοντας εξ ιδίων, ανεχθήκαμε και την προσβολή ακόμη της προσωπικότητας μας, καταπίνοντας την ταλαιπωρία από αρμοδίους και αναρμοδίους και αφού μας εκμεταλλευτήκαν με τον πιο αισχρό τρόπο, μας κορόιδεψαν και μας πίκραναν, τώρα άρχισαν να μας επιβάλουν και πρόστιμα για παράνομη κυκλοφορία Πυροσβεστικών Οχημάτων στους εθελοντές μας. Παρά την προσπάθειά μας, να αποσοβήσουμε τέτοια γεγονότα, διαπιστώσαμε συμπεριφορά, σαδιστική - χωροφυλακίστικη, απαράδεκτη και απογοητευτική για το εθελοντικό μας κίνημα, αγανακτισμένοι από την συντεχνία των Στρατηγών της Π.Υ. Αηδιασμένοι από την συμπεριφοράς της Τροχαίας, την αδυναμία του Υπουργείου να μας απαλλάξει από τέτοια γεγονότα, το ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΟ ΣΩΜΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΩΝ ΑΝΑΔΑΣΩΤΩΝ, που είναι το 30% των πυροσβεστικών δυνάμεων της χώρας, με 53 Πυροσβεστικούς Σταθμούς 438 πυροσβεστικά οχήματα, 3500 Εθελοντές Πυροσβέστες και λειτουργεί σύμφωνα με τεχνογνωσία που μας παρασχέθηκε από την Αυστρία την Γερμανία και την Ελβετία και είναι εγγεγραμμένο στο Μητρώο της Γενικής Γραμματείας Πολιτικής Προστασίας, ανακοινώνει την απόφαση του Πρ. του Δ.Σ., σχετικά με απεργία πείνας από τη Δευτέρα, 22.11.2010 σε ένδειξη διαμαρτυρίας σε όλα αυτά, με αίτημα, τη συνάντηση και ενημέρωση του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη και την επίλυση προβλημάτων θεσμικών που θα αποδώσουν μόνο κέρδη στη Χώρα και την Οικονομία.

ΔΕΝ ΖΗΤΑΜΕ ΧΡΗΜΑΤΑ ΖΗΤΑΜΕ ΝΑ ΣΤΗΡΙΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΚΑΙ ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΜΑΣ ΠΙΣΩ».
Αναδημοσίευση από το: http://www.biozo.gr/node/365

Σχόλιο: Προσφέρουν εθελοντικά όλο τους το «είναι» για να λυτρώσουν τους πνεύμονες πρασίνου κάθε καλοκαίρι στην πύρινη λαίλαπα.
Αντί για «ευχαριστώ», το κράτος τους παραδίδει στην τρέλα της χωροφυλακίστικης νοοτροπίας και της κραταιάς ελληνικής γραφειοκρατίας.
Αφού τους εκμεταλλεύτηκαν κατα καιρούς με τον πιο αισχρό τρόπο και τους κορόιδεψαν, τώρα άρχισαν να τους επιβάλουν και πρόστιμα για παράνομη κυκλοφορία Πυροσβεστικών Οχημάτων !!!
Σε ένδειξη διαμαρτυρίας ο πρόεδρος του Δ.Σ. της Ε.Σ.Ε.Π.Α. Νίκος Σαχινίδης ξεκίνησε απο 22.11.2010 απεργία πείνας.
Το ίδιο ζήσαμε με τη γραφειοκρατία και στον Αγιο Βλάσιο, με τον τοπικό σύλλογο και την ομάδα πυροπροστασίας να προσπαθεί πάνω από ενα χρόνο να "νομιμοποιήσει" ένα μικρό πυροσβεστικό όχημα, το οποίο σημειωτέον ήταν δωρεά ιδιώτη και όχι από την πολιτική προστασία!!!

Φυσικό Κρήτης: Ορκίζομαι να μη σέβομαι όσους δεν το αξίζουν...

Οι δύο φοιτητές του Φυσικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Κρήτης, Διονύσης Ξυδιάς και ο Γιάννης Πάσχος, που αποκλείστηκαν από μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών του ίδιου τμήματος, όπως καταγγέλθηκε, λόγω των πολιτικών τους πεποιθήσεων, μιλούν στο tvxs.gr για το θέμα, κάνοντας λόγο για κατάχρηση εξουσίας εκ μέρους των καθηγητών τους. Πριν από λίγες ημέρες, οι δύο φοιτητές ορκίστηκαν για το πτυχίο τους. Τον... παραλλαγμένο όρκο απήγγειλε ο ένας εκ των 2, αφήνοντας άφωνους καθηγητές και κοινό.
Παρά τον αποκλεισμό του από το μεταπτυχιακό και παρότι είχε την υψηλότερη βαθμολογία στο τμήμα του, ο φοιτητής αποφάσισε να εκφωνήσει τον όρκο, τονίζοντας όμως στην αρχή του πως «πολλοί από τους καθηγητές μας δεν είναι «πεφιλημένοι», ούτε και ζητάμε την «ευλογία» τους».
Την ίδια ώρα συνάδελφοί του μοίραζαν προκηρύξεις του Συλλόγου Φοιτητών, ενώ κάποιοι άλλοι ξεδίπλωσαν ένα πανό που έγραφε: «Ορκίζομαι να ζω στο μικρόκοσμό μου, να σκύβω το κεφάλι, να μη βγω ποτέ στο δρόμο, να δίνω το χέρι σε αυτούς που μου κόβουν τα φτερά. ΕΧΩ ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΟ ΗΘΟΣ».
Έκπληκτοι οι παρευρισκόμενοι συγγενείς των αποφοίτων πληροφορούνταν ότι ο φοιτητής, ήταν ένας από τους δύο που το καλοκαίρι είχαν αποκλειστεί από τα μεταπτυχιακά για ιδεολογικοπολιτικούς λόγους, καθώς και ότι ο άλλος αποκλεισθείς ήταν ο αμέσως επόμενος σε βαθμολογία μεταξύ των αποφοίτων.
Μέρος της συνέντευξής τους:
...
Τελικά Διονύση και Γιάννη αποκλειστήκατε από τα μεταπτυχιακά αν και είστε οι δύο πρωτεύσαντες φοιτητές του έτους σας. Ποια είναι η δική σας ερμηνεία γι’ αυτό; Σάς δόθηκε κάποια εξήγηση, επίσημη ή ανεπίσημη;
Γιάννης: Δυστυχώς δεν είναι η πρώτη φορά που οι συγκεκριμένοι καθηγητές του Φυσικού καταχρώνται την εξουσία τους. Υπήρξαν περιπτώσεις στο πρόσφατο παρελθόν που ματαίωσαν την εξεταστική περίοδο, σαν απάντηση στις φοιτητικές κινητοποιήσεις, την ίδια ώρα που σε όλα τα υπόλοιπα τμήματα πανελλαδικά οι εξετάσεις έγιναν κανονικά. Εξαιτίας αυτών των αποφάσεων, εμείς προσωπικά έχουμε χάσει δύο εξεταστικές. Πριν από εμάς είχαν χάσει ένα ολόκληρο εξάμηνο.
Για τη δική μας απόρριψη, αρχικά ενημερωθήκαμε με ένα τυπικό email από τον πρόεδρο της Επιτροπής Μεταπτυχιακών Σπουδών. Κατάπληκτοι, θελήσαμε να μάθουμε τους λόγους. Ζητήσαμε να μιλήσουμε με τα μέλη της Ε.Μ.Σ αλλά κανείς δεν μας ενημέρωνε ούτε καν για το ποια ήταν αυτά. Μερικοί καθηγητές, μάς είπαν ανεπίσημα ότι κριτήρια αποτέλεσαν στην περίπτωσή μας το ήθος και η συμμετοχή μας στο αυτοοργανωμένο στέκι που είχε πρόσφατα ανοίξει στο πανεπιστήμιο. Είναι ένας ανοιχτός χώρος κοινωνικής και πολιτικής έκφρασης που στεγάζεται σε μια μικρή αίθουσα του Τμήματος Βιολογίας, η οποία παρέμενε σχεδόν πάντα κλειστή τα τελευταία πέντε τουλάχιστον χρόνια, όσο δηλαδή ήμαστε εμείς φοιτητές.

Διονύσης: Για τη συμμετοχή μας στο στέκι δεχόμασταν καθημερινά επιθέσεις και προσωπικές απειλές από ορισμένους καθηγητές, μεταξύ των οποίων και ο πρόεδρος του Τμήματος. Ιδιαίτερα στενοχωρήθηκα όταν ο καθηγητής, στον οποίο έκανα την πτυχιακή μου εργασία, και με τον οποίο είχα πολύ στενή σχέση από την αρχή των σπουδών μου, στην αρχή με προειδοποίησε ότι δεν θα μου έδινε συστατική επιστολή αν δεν φρόντιζα να κλείσει το στέκι. Λίγο καιρό αργότερα και εφόσον δεν συμμορφώθηκα με τις υποδείξεις του, διέκοψε την πτυχιακή μου εργασία στη μέση του εξαμήνου.
...
Αυτό είναι το "ακαδημαϊκό ήθος" των "δασκάλων" των φοιτητών μας!!! Θέλουν φοιτητές σαν τα μούτα τους. Να ενδιαφέρονται για τη τσέπη τους μόνο!

Η φορολογική δήλωση του κ.Προβόπουλου

Άλλοι πάνε για να γλιτώσουν τις κατασχέσεις των σπιτιών τους από τις τράπεζες(προηγούμενη ανάρτηση) και ο πρόεδρος της τράπεζας της Ελλάδος, που συμβουλεύει την Κυβέρνηση και τις τράπεζες, αμοίβεται πλουσιοπάροχα για την "καλή δουλειά" που κάνει:



Αυτό ήταν το Κυριακάτικο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας VETO 6/12/2009 , με βάση το οποίο ο κ.Προβόπουλος δήλωσε στην Εφορία κατά το έτος 2008 το Αστρονομικό ποσό των 4.051.949,01 Ευρωπουλακίων !!!
Αυτή είναι η φτωχική Ελληνική πραγματικότητα... εν μέσω κρίσης.
Αξίζει επίσης να σημειωθεί πως, ο διοικητής της τράπεζας της Ελλάδος , Γιώργος Προβόπουλος, που κρατάει τα "κλειδιά" του δημοσίου χρέους, το 2006 πήρε και επιστροφή φόρου απο το Υπουργείο Οικονομικών.
Τώρα, ο κύριος 4.051.949,01 ζεστά και μετρητά, προτείνει λύσεις, ζητώντας από τον λαό άγρια λιτότητα...για να βγούμε απο το αδιέξοδο!
Aπό τα ανωτέρω εισοδήματα των 4.051.949 ευρώ, σχεδόν το 100%, αποτελούν αυτοτελώς φορολογούμενα ποσά, τα οποία φορολογούνται με πολύ χαμηλότερο συντελεστή ή δεν φορολογούνται καθόλου με βάση το Ελληνικό φορολογικό σύστημα.
Και βέβαια, εμείς οι.... υπόλοιποι πρέπει να καταβάλουμε μεγαλύτερες θυσίες για να βγάλουμε την χώρα απο το αδέξιοδο που την οδήγησαν οι... κατά καιρούς Εθνοσωτήρες Κυβερνήτες Μας !!!

ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ...
Σημ. "Ι": Θέλω τη φορολογική δήλωση του κ. Δασκαλόπουλου, Προέδρου του ΣΕΒ. Εκεί να δούμε το γέλιο (ή το κλάμα). Ουστ, βρωμόσκυλα!
Χρειάζεται να θυμίσουμε πως ο κύριος ήταν διευθυντής κυβερνητικού προγράμματος της ΝΔ το 2004; Και προήχθη.
Αναδημοσίευση από το: http://ithacanet.gr/

Λάρισα: Εκατοντάδες αιτήσεις υπαγωγής στις ρυθμίσεις για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά

Κατά εκατοντάδες συρρέουν οι Λαρισαίοι προκειμένου να μπορέσουν να υπαχθούν στις ρυθμίσεις για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά. Λόγο της αυξημένης ζήτησης για υπαγωγή δεν υπάρχουν μέχρι στιγμής ασφαλείς προβλέψεις για το συνολικό αριθμό εκείνων που τελικά θα μπορέσουν να υπαχθούν σε αυτές.
Από την 1η Σεπτεμβρίου, ημερομηνία έναρξης εφαρμογής του νόμου, τα τραπεζικά καταστήματα της Λάρισας έχουν παραλάβει πάνω από 1.000 αιτήσεις δανειοληπτών για χορήγηση αναλυτικής κατάστασης χρεών.
Ταυτόχρονα, καταναλωτικές οργανώσεις και δικηγόροι έχουν αποδυθεί σε αγώνα δρόμου για τον εξωδικαστικό συμβιβασμό, προκειμένου να ρυθμιστούν οι οφειλές και να αποφευχθεί το ενδεχόμενο πλειστηριασμού της κατοικίας του οφειλέτη. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι η αναστολή πλειστηριασμών της κύριας κατοικίας λήγει στις 3 Φεβρουαρίου του 2011.

Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

Τοπικότητα, κοινωνικοί αγώνες και το ελευθεριακό πρόταγμα σήμερα

Το κείμενο που έλαβα είναι αρκετά εκτεταμένο για συνολική ανάρτηση. Παρακάτω επιλογές κατάλληλες για την κατανόηση της συνολικής άποψης για τη πολιτική της συγκυρίας, της ομάδας ελευθεριακών κομμουνιστών που τη διατύπωσε. Για τη κατεύθυνση της Τοπικοποίησης η συμμετοχή αυτού του ιδεολογικού χώρου είναι σημαντική:

Αμηχανία.
Αυτή είναι η λέξη που καλύτερα από κάθε άλλη χαρακτηρίζει την κατάσταση των απελευθερωτικών, επαναστατικών ρευμάτων στις σημερινές συνθήκες. Στις συνθήκες της αποτυχίας κράτους και κεφαλαίου όχι μόνο να ικανοποιήσουν τις ψευδαισθήσεις
της αέναης «ανάπτυξης» που καλλιέργησαν, αλλά και να συντηρήσουν τη απαραίτητη ευμάρεια που νοηματοδοτούσε την ανοχή των καταπιεσμένων απέναντί τους. Τα τριάντα αργύρια της κοινωνικής συναίνεσης αποδειχτήκαν κάλπικα.
«Ώρα να σπάσει αυτή η συναίνεση» είναι το αυθόρμητο συμπέρασμα...
Στεκόμαστε σήμερα αμήχανοι στο πως αυτή η συναίνεση θα σπάσει -στην έκταση που της αρμόζει- και ακόμα πιο αμήχανοι για το τι θα γίνει μετά. Κι αυτό το «μετά» αποδεικνύεται, τόσο πιο απαραίτητο να προταχθεί, όσο πλησιάζει στο
«τώρα». Για το κάθε θύμα κράτους και κεφαλαίου, η πιθανότητα να πρέπει να ζυγίσει τις συνέπειες μια ολικής ρήξης με αυτές ή μιας νέας, ολικής υποταγής του, γίνεται όλο και πιο ορατή...
Στην εγγεγραμμένη πολιτική ιστορία της Ελλάδας η τοπικότητα αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα αφού αυτή μέχρι και πριν λίγες δεκαετίες αποτέλεσε το βασικό κοινωνικό πεδίο που μέσα του υπήρξαν μαζικά τέτοιες κοινότητες.
Επιλέγοντας το συγκεντρωτικό μοντέλο, αυτό της εθνικής ομογενοποίησης και της ενιαίας διοίκησης, (σε ένα μετεπαναστατικό πολυκοινοτικό και πολυπολιτισμικό περιβάλλον), το Ελληνικό κράτος χρησιμοποίησε κάθε δυνατό μέσο ώστε παράλληλα
με τις άλλες επιδιώξεις του, να αποδυναμώσει ή να εξαφανίσει αυτόν τον απειλητικό για την ύπαρξή του παράγοντα...Αυτή η σύγκρουση, ανάμεσα στο «δήμο» και το κράτος επηρέασε σε μεγάλο βαθμό όλες τις πτυχές της νεοελληνικής ιστορίας...
Η τοπικότητα και οι εσωτερικές δομές της ήταν επίσης αυτές που καθόρισαν την εξέλιξη μεγάλων κοινωνικών συγκρούσεων της Ελληνικής ιστορίας με πιο χαρακτηριστικό το παράδειγμα της εθνικής αντίστασης και κυρίως του εμφυλίου όπου ένα κίνημα
υπό την καθοδήγηση της μαρξιστικής και προλεταριακής ηγεσίας του ΚΚΕ βρέθηκε να επιβιώνει στα μικρά χωριά, να στηρίζεται στην τοπική αυτάρκεια, και να μονοπωλεί σχεδόν την ατζέντα του με εθνικά ζητήματα
Παρενθετικά πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως όταν αναφερόμαστε στο «δήμο», όχι σαν μια επιθυμητή κοινωνική δομή ελευθερίας, αλλά σαν μια ιστορική οντότητα, αναφερόμαστε σε μια κοινότητα εξουσιαστική. Μια κοινότητα με πλούσιους και φτωχούς,
με παπάδες και πατριαρχία μια κοινότητα ασφυκτικής πολιτισμικής καταστολής. Αλλά και μια κοινότητα που ενσωματώνει την κοινωνική αλληλεγγύη, μια κοινότητα πρόθυμη να πάρει φωτιά από τα απελευθερωτικά κηρύγματα, που διεκδικεί την αυτάρκεια
και έχει την κοινωνικότητα ως θέσφατο. Αντιφατική και από τη στιγμή που καμιά πολιτική δυναμική δεν βρέθηκε για να της προσφέρει ένα αυτοδύναμο απελευθερωτικό πρόταγμα, καταδικασμένη να ηττηθεί στη σύγκρουσή της με το κράτος. Όπως και
ηττήθηκε. Η τοπικότητα σχεδόν αποδυναμώθηκε σαν πεδίο δημιουργίας κοινοτήτων και τίποτα δεν την αντικατέστησε. Η τοπική αυτονομία, η αλληλεγγύη, οι ανθρώπινες σχέσεις αποδείχθηκαν πολύ λίγες για να αντιμετωπίσουν τη σπάνη, την πατριαρχία, την
πολιτιστική τρομοκρατία της εκκλησίας, την πολιτική και εθνική τρομοκρατία του κράτους, την οικονομική τρομοκρατία της κάθε τοπικής αστικής τάξης.
Οι μάχες του εμφυλίου, οι υποχρεωτικές η εθελούσιες μετακινήσεις πληθυσμών στα αστικά κέντρα, αλλά κυρίως η ξενιτιά στέρησαν και το ανθρώπινο δυναμικό και την προοπτική υλικής επιβίωσης κοινοτικών δομών που όλο και περισσότερο εκλαμβάνονταν (αλλά και αυτομαστιγώνονταν) σαν ξεπερασμένες και οπισθοδρομικές...
Το κράτος πλήρωσε ακριβά την απόφασή του να πετύχει τον «εκσυγχρονισμό». Ενσωματώνοντας υποχρεωτικά τις τοπικές εξουσίες, μεταμορφώνοντας τες από δυνητικό εχθρό σε σίγουρο σύμμαχο, διαπραγματεύτηκε μαζί τους. Τις μετέτρεψε σε συστη-
μικό πυλώνα (όπως άλλωστε έκανε και με άλλες δυνάμεις όπως η εκκλησία) εισάγοντας στον οργανισμό του ένα παράγοντα σύγκρουσης συμφερόντων που ακόμα και σήμερα το εμποδίζει να δει τον εαυτό του ως κάτι ενιαίο. Το κράτος - συμμαχία φέουδων,
από την πρώτη μέρα της ανεξαρτησίας του έως τη μεταπολίτευση, ήταν ένα κράτος ανίκανο να οικειοποιηθεί τους κανόνες της συντεταγμένης αστικής δημοκρατίας, αυτούς του δημοκρατικού έθνους-κράτους. Η αδιάκοπη πολιτική ανωμαλία, η διαφθορά,
η αναποτελεσματικότητα των σχεδιασμών, η ασυνέχεια, οι εξαρτήσεις, είχε ως συνέπεια την σε μεγάλη κλίμακα απώλεια του συμβολικού του κύρους ως ανώτατη κανονιστική αρχή...
Ένας κύκλος που ξεκινάει από τον Ιωάννη Καποδίστρια και την άρνηση του να αναγνωρίσει καν την κοινότητα σαν πολιτική οντότητα (για να καταλήξει στα
γρήγορα να εξοντωθεί από αυτήν) και κλείνει στο «σχέδιο καποδίστριας» ενάμιση αιώνα μετά που εξαφάνισε την κοινότητα από τον πολιτικό χάρτη...
Ο Καλλικράτης είναι η συνέχεια της επίθεσης του κρατικού συγκεντρωτισμού. Ερχόμενος να αντικαταστήσει το μοντέλο κοινότητα – νομός- κράτος με το μοντέλο περιφέρεια – κράτος – Ευρωπαϊκή ένωση αποκαλύπτει ένα πολιτικό σχεδιασμό που πλέον
υπερβαίνει τα εθνικά σύνορα. Ένα πλάνο που στοχεύει στην σχεδιασμένη και απρόσκοπτη λεηλασία του δημόσιου πλούτου, στο σπάσιμο κάθε εμπόδιου για επέκταση των αγορών σε όλες τις πτυχές της ζωής, στον παντεπόπτη οφθαλμό του κοινωνικού ελέγχου και της καταστολής...
…Το βασικό πρόβλημα των ημερών που ζούμε, τουλάχιστον στην Ελλάδα είναι πώς, ενώ κράτος και κεφάλαιο βλέπουν τα οικονομικά, πολιτικά και προπαγανδιστικά τους ερείσματα να χάνονται η ίδια η κοινωνία αντιμετωπίζει το πρόβλημα της ανυπαρξίας κοινών τόπων που θα μπορούσαν να εκκινήσουν διαδικασίες συσπείρωσης και αυτοοργάνωσης νέων κοινωνικών δομών. Η εξουσία, στο τέλος της μεταπολίτευσης, με πλεονάζουσα έπαρση πέταξε στα σκουπίδια το ιδεολογικό εργαλείο ενσωμάτωσης
στη δημοκρατία, (επαναφέροντας τα κόμματα στον παλιό καλό τους ρόλο αυτόν του διανομέα κοινωνικών πόρων και δύναμης) βασιζόμενη στο γεγονός ότι η κοινωνική αποδόμηση και η καταναλωτική ευμάρεια θα εξασφάλιζε την «χιλιετή της βασιλεία» χωρίς τα εμπόδια που βάζουν οι μηχανισμοί κοινωνικής αφομοίωσης του παρελθόντος. Τους χτύπησε μάλιστα αλύπητα, ως συντεχνίες, ως βαρίδια στην «ανάπτυξη». Και πέτυχε απόλυτα. Μέχρι του σημείου που έπαψε να μπορεί να συντηρεί αυταπάτες, που δεν μπορούσε άλλο να συνεχίζει να δανείζει. Τώρα ανακαλύπτει πόσο αποκομμένη είναι από την κοινωνία, πως δεν έχει κανένα αξιόπιστο μηχανισμό (ούτε συνδικάτα, ούτε κομματικές τοπικές, ούτε μαζικές θεματικές οργανώσεις, ούτε ενεργό εθνική συνείδηση, ούτε καν την εκκλησία) για να μανιπουλάρει τις εξελίξεις ή έστω να κρυφακούσει τι ετοιμάζεται κάτω.
Οι δυνάμεις της εξουσίας και οι δυνάμεις της ανατροπής τελικά αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα. Φαίνεται να μην υπάρχει κοινωνία για να απευθυνθούν. Από εκεί και πέρα αρχίζουν οι διαφορές: Οι δυνάμεις της αληθινής σοσιαλδημοκρατίας, του παρεμβατισμού, των κλειστών συνόρων παραμένουν, στο κόσμο της εξουσίας, πεταμένες στη γωνία ελπίζοντας, περισσότερο ίσως από τους επαναστάτες σε μια παρατεινόμενη κρίση (είτε οικονομική είτε και εθνική) που θα σάρωνε το φιλελεύθερο μπλοκ και
θα τις επανέφερε στο προσκήνιο ώστε να μπορέσουν να επανασυστήσουν ελεγχόμενες συσπειρώσεις κοινωνικών δυνάμεων.
Για το μπλοκ εξουσίας που εδώ και 20 χρόνια βασιλεύει και κυβερνά η ακόμα μεγαλύτερη κοινωνική αποδόμηση με έμφαση πλέον στη διαίρεση των καταπιεσμένων σε μικροκοινωνική κλίμακα (συντεχνία εναντίον συντεχνίας, νέες αντιμεταναστευτικές πολιτικές, επικέντρωση στην εγκληματικότητα) είναι μονόδρομος για να εξασφαλίσει μέρες, μήνες και ίσως και χρόνια έμπρακτης υποταγής. Η όξυνση της καταστολής και η εμβάθυνση του κοινωνικού ελέγχου είναι η άλλη πλευρά αυτού του νομίσματος.
Προφανώς αυτό που πρέπει να κάνουμε εμείς είναι το αντίθετο. Στο πολιτικό επίπεδο τα πράγματα είναι κάπως πιο «εύκολα». Τα κόμματα της αριστεράς, όσο και αν αυξήσουν τα εκλογικά τους κουκιά δεν φαίνονται ικανά να ξεπεράσουν την αναξιοπιστία που οι συνεπείς τους προσπάθειες εδώ και 35 χρόνια πέτυχαν: το θέμα σε συνθήκες κρίσης είναι να έχεις μέλη, όχι ψήφους. Και η ψαλίδα ανάμεσα σε αυτά τα δύο μεγαλώνει και θα μεγαλώνει.
Για τις δυνάμεις που κινούνται στο ελευθεριακό φάσμα, αναρχικών ή όχι, ζούμε το τέλος μιας περιόδου όπου οι κοινωνικές συνθήκες μπορούσαν χωρίς κόστος να ανακλώνται στις δομές τους με τη μορφή του ατομικού lifestyle και η οργάνωση να εξαντλείται σε λίγες ομάδες συγγένειας και αφορμαλιστικές συνελεύσεις, θεματικές ή επικαιρότητας. Η συσπείρωση σε μεγαλύτερα σχήματα πρέπει να γίνει παράλληλα με τον πολλαπλασιασμό των «πρωτοβάθμιων» συλλογικοτήτων. Ένα κύμα οργάνωσης πρέπει να σαρώσει τον αυτοαναφορικό τρόπο πολιτικής ύπαρξης. Οργάνωση που έχει νόημα μόνο αν οδηγεί στη μαζική κοινωνική παρέμβαση με επαναστατικά ποιοτικά χαρακτηριστικά. Πρέπει να πέσουν μαζικά συνθήματα πολιτικής συμμετοχής, αντίστασης και αυτοοργάνωσης σε κάθε μέτωπο που το καθεστώς ανοίγει. Πρέπει να ανοίξουμε δικά μας μέτωπα, να τολμήσουμε να μιλήσουμε και για μια διαφορετική κοινωνία και τους τρόπους να φτάσουμε σε αυτήν. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε καίρια τις αντιδραστικές ριζοσπαστικές δυνάμεις που βρίσκουν χώρο ύπαρξης. Πρέπει να σταθούμε μαχητικά ενάντια στην καταστολή, προσωποποιημένη ή ευρύτερη χτυπώντας ένα προς ένα τα σχέδιά της. Πρέπει να ξανακάνουμε κοινά αποδεκτή αρετή την κοινωνικότητα και την αλληλεγγύη και ούτε αυτό, ούτε κανένα από όλα αυτά τα «πρέπει» μπορεί να επιτευχθεί χωρίς τη δυναμική αλλά και την αξιοπιστία του παραδείγματος του να κάνεις πρώτος εσύ ότι προτείνεις με τόση αλαζονεία στους άλλους να κάνουν…
Το πρόταγμα της κοινωνικής απελευθέρωσης παραμένει πάντα επίκαιρο, απαράλλαχτο όσο η κοινωνική αθλιότητα που το γέννησε παραμένει κυρίαρχη. Μιλώντας για τον τελικό στόχο του αγώνα μας, δεν έχουμε παρά ελάχιστα καινούρια πράγματα να πούμε.
Τα περισσότερα έχουν ήδη ειπωθεί: άμεσος και καθολικός κοινωνικός έλεγχος στη λήψη αποφάσεων, κοινωνική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και συλλογικός σχεδιασμός της, πολιτισμική απελευθέρωση, οικολογικό βίωμα, φεντεραλισμός… Στην «αιώνια» διαμάχη ανάμεσα σε αυτούς που υποστηρίζουν ότι «τα πάντα επαναλαμβάνονται» και αυτούς που λένε πως «τα πάντα είναι καινοφανή» το απελευθερωτικό πρόταγμα ανήκει στους πρώτους. Αυτό που ανήκει κυρίως στους δεύτερους είναι η στρατηγική του αγώνα. Γιατί για πρώτη φορά στην ιστορία βιώνουμε μια πλήρη αδυναμία να εντοπίσουμε με ρεαλιστικούς όρους τα κοινωνικά πεδία μέσα στα οποία θα αναπτυχθούν οι κοινότητες αγώνα και αντιθέσμισης. Η αλλιώς, δεν έχουμε πού να κοιτάξουμε για να βρούμε το «επαναστατικό υποκείμενο». Το χωριό είναι τόπος απόμαχων, εγκλωβισμένων και τουριστών. Η γειτονιά αν δεν είναι ενότητα στο χάρτη ενός μεσοαστικού προαστίου είναι μια Βαβέλ αλληλοϋποβλεπόμενων «γνωστών». Η καπιταλιστική παραγωγή βασίζεται σε χιλιάδες μικρές επιχειρήσεις που δυσκολεύουν το στήσιμο σωματείων, η πολιτική στράτευση έχει απαξι-
ωθεί. Οι επιμέρους κουλτούρες (κυρίως της νεολαίας) συνιστούν έναν ενσωματωμένο γαλαξία καταναλωτικών ναρκισσισμών.
Μόνο ο χώρος του παραγωγικού δημοσίου έχει απομείνει ικανός να συγκεντρώνει υπολογίσιμους αριθμούς ανθρώπων και κρίσιμες ενότητες καθηκόντων αλλά εκεί είναι που βασιλεύει η λογική της υποταγής. Διότι εκεί είναι το τελευταίο προγεφύρωμα (ως κομματική εξαγορά ή κομματικός συνδικαλισμός) των καθεστωτικών πολιτικών δυνάμεων στην κοινωνική δομή. Το δημόσιο συγκροτεί ένα κοινωνικό πεδίο που κυριαρχεί η συνενοχή του ρουσφετιού την ίδια ώρα που έχει μπει στο στόχαστρο της καπιταλιστικής επέκτασης.
Με δυο λόγια η κοινωνία, για να εξεγερθεί πρέπει να ξαναφτιαχτεί. Και αυτό είναι ένα πρωτοφανές ζήτημα. Ο Δεκέμβρης του 08 απέδειξε ότι η οργή, η απαραίτητη καύσιμη ύλη του απελευθερωτικού αγώνα υπάρχει. Πού ήταν όμως κρυμμένοι όλοι αυτοί που εξεγέρθηκαν; Και που πήγαν μετά;
Το καλό είναι πως πέρα από τα φαινόμενα κοινωνικού κανιβαλισμού και αντιδραστικής στροφής (που είναι σίγουρα λιγότερα από ότι θα μπορούσε κανείς να προβλέψει πριν μια πενταετία) βλέπουμε να γεννιούνται σαν τα μανιτάρια, σκόρπια και απομονωμένα για την ώρα, πρωτοβουλίες και κινήσεις κυρίως σε τοπικό αλλά και σε ταξικό επίπεδο που φανερώνουν τόσο μια αγωνιστική διάθεση όσο και μια τάση επανασχηματισμού κοινοτήτων. Πλατείες, πάρκα, οικολογικά ζητήματα, πρωτοβάθμια σωματεία.
Η αυτοοργάνωση εμφανίζεται σαν κοινωνικός αυτοματισμός. Λογικά θα αντιτείνει κανείς πως είναι η υποκίνηση αναρχικών και αριστερών που παίζει το ρόλο της: σίγουρα, αλλά κανείς δεν μπορεί να μην παρατηρήσει το πόσο αποτυγχάνουν από την άλλη οι προσπάθειες πολιτικής στρατολόγησης παλιάς κοπής. Όσο και να το επιζητά ο ελιτισμός μας, ευτυχώς, ούτε εμείς ούτε κανένας άλλος μπορεί να παραστήσει τον «μεγάλο ωρολογοποιό» των κοινωνικών δομών.
Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι σαν πολιτικά υποκείμενα να διακρίνουμε τις δυναμικές που αναπτύσσονται, να τις ενισχύουμε εντάσσοντας τες σε ένα σκεπτικό που εισάγει την ενότητα και τη προοπτική τους, να συμβάλλουμε στην «υπεράσπισή» τους απέναντι στην καταστολή, να αποκαλύψουμε τις αφομοιωτικές ντρίπλες της καθεστωτικής προπαγάνδας ή το καπέλωμα…
Αυτό που μπορούμε να κάνουμε σαν κοινωνικά υποκείμενα είναι να συμμετέχουμε ολόψυχα σε αυτές, αλλά πάνω από όλα να δημιουργήσουμε καινούριες. Από το πιο μεγάλο έως το πιο μικρό, από το σωματείο και τη λαϊκή συνέλευση, έως μια συλλογική κουζίνα ή το κράτημα των παιδιών της πολυκατοικίας σε βάρδιες, καλό είναι ότι είναι άμεσα εφικτό.
Από τα όσα βλέπουμε να ξεσπούν, αλλά και ως προϊόν απλών παρατηρήσεων της Ελληνικής πραγματικότητας (παράλογη υπερσυγκέντρωση σε αστικά κέντρα, σταδιακή εξαφάνιση της αγροτικής παραγωγής, ανυπαρξία κοινωνικής πρόνοιας , πλήθος μικρών επιχειρήσεων και γιγάντωση ενός άχρηστου τομέα υπηρεσιών) μπορούμε να αναμένουμε πως η τοπικότητα θα είναι ένα πεδίο προνομιακό για την δημιουργία νέων αυτοοργανωμένων κοινοτήτων. Όχι ως αναβίωση παλαιών και νεκρών δομών εντοπιότητας, αλλά ως μια νέα προσέγγιση σχηματισμού κοινωνικού ιστού που να μπορεί να συστήσει πολιτικό σώμα. Η τοπικότητα όμως δεν θα παράγει τίποτα καλύτερο από ότι στο παρελθόν αν δεν συνδεθεί με την ταξική πάλη. Γιαυτό και είναι άμεσα αναγκαίο να αναζητηθούν οι τρόποι σύνδεσης και συντονισμού των τοπικών και ταξικών κοινοτήτων που υπάρχουν και που θα δημιουργηθούν.
Δεν ανακαλύπτουμε την Αμερική, ούτε εξιδανικεύουμε κάποιες δομές θεωρώντας πως εμπεριέχουν μαγικά ένα περιεχόμενο. Στοίχημα είναι. Οι κακοτοπιές στην διαδρομή της αυτοοργάνωσης περιμένουν. Δεν αγνοούμε όμως και την συγκυρία. Είτε πρόκειται για ένα αγώνα, είτε εξίσου σημαντικό, για μια αντιθέσμιση (το σχηματισμό δηλαδή μιας δομής που επανοικειοποιείται κομμάτια της ζωής αυτόνομα έξω από το κράτος και τις αγορές με όρους ισότητας και ελευθερίας) η πίεση της κρίσης, δρα προωθητικά. Το ίδιο κάνει και η καταπιεσμένη από τον φιλελευθερισμό, κοινωνική φύση του ανθρώπινου όντος. Και όλα αυτά μπορεί να καταλήξουν στο κυνήγι μεταναστών, στη σύγκρουση κοινωνικών ομάδων στο εσωτερικό των καταπιεσμένων, όπως και μπορεί να αναδείξουν νέες, άφθαρτες ηγεσίες βάσης που θα εκμεταλλευτούν την αυτοοργάνωση για να την εξοντώσουν αγοράζοντας θέσεις εξουσίας.
Η αυτοοργάνωση όμως είναι διακύβευμα. Όποιος την αμφισβητεί στο όνομα των κινδύνων της μπορεί να απευθυνθεί για σιγουριά και βεβαιότητα στο Χριστό, τον Λένιν ή αν προτιμά, ας κάτσει να περιμένει τη μεγάλη νύχτα. Η συνολικοποίηση, με τη έννοια της λειτουργικής ενότητας όλων αυτών των εγχειρημάτων που σχηματίζονται, είναι ο μόνος δρόμος, που έχουμε και ως πολιτικά και ως κοινωνικά υποκείμενα για να κάνουμε το επόμενο βήμα. Η προσπάθεια αυτά τα εγχειρήματα να πολλαπλασιαστούν, να επεκταθούν (ειδικά οι αντιθεσμίσεις στην παραγωγική διαδικασία), να βρεθούν, να συντονιστούν, να σχηματίσουν πολιτικό σώμα με τον δικό τους δημόσιο χώρο όπου θέσεις και ρεύματα θα συγκρούονται και θα ζυμώνονται, είναι ο πυρήνας όλων των προσπαθειών για κοινωνική αλλαγή σήμερα. Το να αποκτήσουν κρίσιμη μάζα ως κοινωνική δύναμη και έτσι τη δική τους αυτοσυνείδηση, είναι ο μόνος τρόπος να προστατευτούν από τον ρεφορμισμό (ως εγχειρήματα αγώνα) ή τον εναλλακτισμό (ως αντιθεσμίσεις). Μια συνείδηση όμως που δεν μπορεί να υπάρξει όσο η κοινωνία, ως σύνολο συνεχίζει να διατηρεί αυταπάτες για
τις «υποχρεώσεις» της που απορρέουν από το κοινωνικό συμβόλαιο. Είναι καθήκον των επαναστατών τόσο στο εσωτερικό των κοινοτήτων αγώνα και αντιθέσμισης όσο και στο πολιτικό πεδίο, στο μέτρο και στις κατευθύνσεις που αρμόζουν στη θέση του καθένα και πάντα υπό το όρο ότι εντάσσονται λειτουργικά στη στρατηγική του αγώνα, να πολεμήσουν με λόγο και πράξεις την ανακωχή των καταπιεσμένων προς το κράτος. Οι «ιεροί θεσμοί», ο σεβασμός στην αστική δημοκρατία, η καθεστωτική νομιμότητα, πρέπει να χτυπηθούν, να υπονομευτούν, να γελοιοποιηθούν, πρέπει να σπάσει η κουλτούρα της υποταγής. Οι καταπιεσμένοι εδώ και 20 χρόνια τίμησαν την «υπογραφή» τους με την εξουσία χάνοντας την αξιοπρέπειά τους για «ένα κινητό και τέσσερις ρόδες». Αλλά κράτος και κεφάλαιο, όπως κάθε παράσιτο, δεν έχουν μπέσα. Καιρός να το συνειδητοποιήσουν όλοι.
Αναφερόμενοι στο σήμερα και σε έναν μεσοπρόθεσμο στόχο του αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση θέλουμε ένα πλατύ κοινωνικό μέτωπο που θα αγωνίζεται αλλά και θα δημιουργεί τη δική του αυτόνομη υπόσταση. Αυτοοργανωμένο, εξωθεσμικό, μαχητικό. Για να ανοίγει διαύλους ελευθερίας, ισότητας, αδελφότητας. Για να ναρκοθετεί το έδαφος για το κράτος και το κεφάλαιο, επιβάλλοντας ένα νέο σημείο ισορροπίας στον κοινωνικό πόλεμο, με την εξουσία σε θέση άμυνας. Θέλουμε τη δημιουργία μιας κοινωνίας μέσα στην κοινωνία.
Μια κοινωνία που θα επεκτείνεται επιθετικά αναζητώντας το όλον, που θα απελευθερώνει χώρους, που θα καταλαμβάνει κομμάτια της παραγωγής. Που θα αντιστέκεται στις επιθέσεις του συστήματος και θα το χτυπά σε κάθε ευκαιρία. Τη μήτρα από όπου θα προέλθει ένας νέος πολιτισμός, ένα νέο δίκαιο, μια διαρκώς εξελισσόμενη πολιτειακή αλλαγή. Με τα μέσα και τους όρους του σήμερα και με τις αναφορές μας στα απελευθερωτικά εγχειρήματα του παρελθόντος, από τον Ουγγρικά εργατικά συμβούλια, τον Ισπανικό αναρχικό κολεκτιβισμό, τα σοβιέτ της πρώτης περιόδου, αλλά και πιο πίσω, στη μητέρα κάθε σύγχρονης επαναστατικής απόπειρας, την Παρισινή κομμούνα και την κοινωνική της δημοκρατία διακρίνουμε το ρήγμα που ανοίγει η κρίση κατάρρευσης
των παλιών ψευδαισθήσεων, και αφήνουμε πίσω τις δικές μας στην αναζήτηση του σχεδίου και των στόχων. Πρέπει να «παίξουμε το χαρτί μας» και αν τελικά δεν είμαστε εμείς, θα έρθουν άλλοι, μετά από εμάς. Αλήθεια όμως, γιατί να μην είμαστε εμείς;

Ομάδα Ελευθεριακών Κομμουνιστών
Οκτώβρης 2010

Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010

Κρίση και Αριστερά

Αναδημοσίευση από το:http://dimotismos.wordpress.com/

Μέσα στον κυκεώνα ενός εξαντλητικού δημόσιου διάλογου, καταγράφω βιαστικά κάποιες σκέψεις για την κρίση και την απάντηση της Αριστεράς.
Με έχει εντυπωσιάσει όλη αυτήν την περίοδο η στάση του ΚΚΕ απέναντι στην κρίση. Κυρίως βέβαια μ’ έχει επηρεάσει αρνητικά: δεν προτείνει κανένα συγκεκριμένο μέτρο και στρατηγική απέναντι στην κρίση. Δεν μπορεί έτσι να προβάλλει βραχυπρόθεσμα αιτήματα ικανά να εμπνεύσουν ένα λαϊκό κίνημα, που να είναι συγχρόνως συμβατά με τους μακροπρόθεσμους στόχους του προγράμματός του. Λες και γίνεται, ως δια μαγείας, να φτάσει κανείς απευθείας στον σοσιαλισμό.
Ακόμα πιο σημαντικά, ο αφηρημένος στόχος της λαϊκής εξουσίας που προτείνει, δεν μπορώ παρά να εικάσω ότι σημαίνει την αναβίωση του αποκρουστικού σταλινικού κρατικού καπιταλισμού που ταλαιπώρησε τόσο όσους τον βίωσαν όσο και το αριστερό κίνημα σ’ όλον τον κόσμο. Αυτό μένει να καταλάβουμε από την εξύμνηση του Στάλιν στο τελευταίο συνέδριο του κόμματος και γενικότερα από τα όργανά του (παραδέχονται μόνο κάποια μικρά ασήμαντα λάθη…). Ο κρατικός καπιταλισμός, αυτός που καταχρηστικά ονομάστηκε «σοσιαλισμός» και «κομμουνισμός», δεν είχε μονάχα ένα απάνθρωπο και ολοκληρωτικό πρόσωπο πολιτικά, αλλά ακολούθησε ως έναν βαθμό οικονομικά τις εξελίξεις του διεθνούς καπιταλισμού και σε μεγάλο βαθμό τις κρίσεις του (μάλιστα η κρίση του «κρατικιστικού» μοντέλου καπιταλιστικής ανάπτυξης ήταν κοινή και στα δύο ψυχροπολεμικά μπλοκ).
Υπάρχει όμως και κάτι που παραδέχομαι ότι εκτιμώ στη στάση του ΚΚΕ. Αναγνωρίζει ότι, απέναντι στην κρίση, υπάρχουν συγκρουόμενα συμφέροντα μεταξύ των καπιταλιστών, και όχι μία κοινή γραμμή. Κάθε είδους διαχειριστικό μέτρο μπορεί να ωφελήσει κάποια τμήματα του κεφαλαίου. Υπάρχουν τέτοια τμήματα που κερδίζουν σήμερα από την εφαρμογή του μνημονίου. Και υπάρχουν άλλα τμήματα που θα κερδίσουν από μία χρεοκοπία, στάση πληρωμών, επιστροφή στη δραχμή, και πολλά άλλα μέτρα που προτείνει ως ριζοσπαστικά ένα κομμάτι της Αριστεράς.
Να λοιπόν που το ΚΚΕ κατανοεί ότι υπάρχουν ενδοκαπιταλιστικές συγκρούσεις. Σε άλλες περιπτώσεις βέβαια δεν το κατανοεί. Παράδειγμα είναι ο αφελής αντιαμερικανισμός των αναλύσεών του για τον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό και ειδικά για τη μέση ανατολή. Εδώ ακολουθεί όλη σχεδόν η παραδοσιακή Αριστερά και τμήματα της ελευθεριακής. Η εισβολή στο Ιράκ για παράδειγμα αντιμετωπίζεται ως κοινή συνισταμένη των κατά φαντασία κοινών παγκόσμιων καπιταλιστικών συμφερόντων, χωρίς να αναγνωρίζονται οι ανταγωνισμοί μεταξύ Ε.Ε. και Η.Π.Α. που συνέβαλλαν σημαντικά στο ξέσπασμα της εισβολής αυτής. Παράλληλα υποβαθμίζεται ο ρόλος των αρχουσών τάξεων των χωρών που υφίστανται τη βία αυτή.
Έτσι υποβαθμίζεται και η ελληνική αστική τάξη σε κάποιες αναλύσεις. Μάλιστα πολλοί θα την ήθελαν προσωρινή σύμμαχο ενάντια στην ευρωπαϊκή ή παγκόσμια καπιταλιστική τάξη, μέχρι η χώρα να σταθεί υποτίθεται στα πόδια της. Τετριμμένα σλόγκαν δίνουν και παίρνουν: εθνικοποιήσεις τραπεζών, κρατική παρέμβαση, και άλλα πτώματα από τον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας. Συνθήματα που θυμίζουν τις εποχές ενός «σοσιαλισμού σε μία χώρα», μιας αποτυχημένης περιόδου όπου τα συμφέροντα ενός έθνους-κράτους (ΕΣΣΔ) είχαν ταυτιστεί με τα συμφέροντα σύμπασας της ανθρωπότητας. Ενός κρατικού καπιταλισμού με απάνθρωπο πολιτικό πρόσωπο.
Τα συνθήματα βέβαια της κυρίαρχης πολιτικής δεν είναι λιγότερο αποκρουστικά, μάλλον είναι περισσότερο: συρρίκνωση εισοδημάτων και συντάξεων, ανεργία, ιδιωτικοποιήσεις, πανηγύρι στη ζούγκλα των ιδιωτικών συμφερόντων…
Ρητά τονίζω ότι δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε κανέναν από τους κυρίαρχους δρόμους που προτείνονται, ούτε να μείνουμε στην παθητικότητα του ΚΚΕ. Η κρίση είναι καπιταλιστική και πρέπει να θέσουμε βραχυπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους στόχους συμβατούς με το ξεπέρασμα του ίδιου του καπιταλισμού από μια κοινωνία οργανωμένη σύμφωνα με τις αρχές της άμεσης δημοκρατίας και του ελευθεριακού σοσιαλισμού.
Σε κάθε γειτονιά πρέπει να δημιουργήσουμε λαϊκές συνελεύσεις στις οποίες να οργανωθεί η πλειοψηφία των πολιτών και να διεκδικήσουμε άμεσα μέτρα απέναντι στην κρίση. Από δίκαια τιμολόγια Δ.Ε.Η μέχρι δημοτικά παντοπωλεία για τους πιο αδύναμους (και σταδιακά για όλους), τα οποία να διαχειρίζονται οι ανοιχτές συνελεύσεις των πολιτών. Από τον έλεγχο του προϋπολογισμού των δήμων στον έλεγχο της απασχόλησης και σταδιακά στο σύνολο της οικονομίας. Πρέπει να επιχειρηθεί μια ανταπάντηση στην αναδιανομή του πλούτου υπέρ του κεφαλαίου, με ριζική αναδιανομή υπέρ της πλειοψηφίας (που ούτε ευθύνεται για την κρίση, ούτε είχε σημαντικά οφέλη από την καπιταλιστική ανάπτυξη που οδήγησε σ’ αυτήν). Για να έχουν ακόμη σημαντικότερα αποτελέσματα, οι κινητοποιήσεις σε συνοικίες και δήμους πρέπει να συντονιστούν πανελλαδικά (και σιγά σιγά πανευρωπαϊκά), προτάσσοντας έναν αγώνα και μία κοινωνική οργάνωση ριζικά διαφορετική απ’ αυτήν που ευθύνεται για τα σημερινά χάλια.
Μ’ αυτήν την έννοια το θέμα του μνημονίου δεν μπορεί να τεθεί από μας μ’ ένα ξερό υπέρ ή κατά. Είμαστε κατά του μνημονίου, αλλά και κατά των αρνητών του, στο μέτρο που μεταξύ τους μπορεί να βρει κανείς από δεξιούς λαϊκιστές τύπου Σαμαρά μέχρι απολογητές του κρατικού καπιταλισμού. Δεν μας ενδιαφέρει να αρνηθούμε μία αστική επιλογή διαχείρισης της κρίσης για να επιβληθεί κάποια άλλη. Μας ενδιαφέρει ωστόσο, και πολύ μάλιστα, οποιαδήποτε τέτοια επιλογή να αγωνιστούμε να μην παρθεί εις βάρος μας. Μ’ αυτήν την έννοια, οποιαδήποτε επιλογή του συστήματος σήμερα, μνημόνιο ή χρεοκοπία, θα χρειαστεί έναν αγώνα αναδιανομής σαν αυτόν που περιγράψαμε παραπάνω. Και μάλιστα, πρέπει ο αγώνας αυτός να τεθεί από τα κάτω ώστε να στοχεύσει και στην κοινωνία που επιθυμούμε (και όχι με το να ψηφίσουμε απλά ΣΥΡΙΖΑ ή ΣΥΝ, αναπαράγοντας μία πολιτική κουλτούρα που ευθύνεται επίσης για την κρίση – κάπου πρέπει να μπει κι ένα όριο στη δημαγωγική χρήση της άμεσης δημοκρατίας από κόμματα που κινούνται στον χώρο του παραδοσιακού κρατισμού).
Δημιουργώντας ένα αμεσοδημοκρατικό κίνημα δημιουργούμε τις προϋποθέσεις για μια άλλη εξουσία και μία ουσιαστική αντιμετώπιση της κρίσης. Εξάλλου, η καπιταλιστική κρίση έχει να κάνει με το σύνολο της κοινωνικής ζωής υπό τον καπιταλισμό, κάτι που ελάχιστα θίγουν όσοι προτείνουν χρεοκοπία.
Επειδή οι προτάσεις των τελευταίων παρουσιάζονται ως επαναστατικές, αξίζει λίγο να τις σχολιάσουμε. Υποτίθεται θα βγούμε από την ΕΕ, θα επαναφέρουμε τη δραχμή, θα την υποτιμήσουμε για να κάνουμε ανταγωνιστικά τα προϊόντα μας και να θεμελιώσουμε μια αυτοδύναμη ανάπτυξη. Καταρχάς: ανάπτυξη για ποιον; Για την εγχώρια αστική τάξη και τα τμήματα του διεθνούς κεφαλαίου που θα χειροκροτούσαν μια τέτοια επιλογή; Ή μήπως για ένα κρατικο-καπιταλιστικό απολίθωμα που θα δημιουργούσε νέες κοινωνικές ακαμψίες με εθνικοποιημένες τράπεζες και γραφειοκρατικά τέρατα; Να κάνουμε θυσίες για παρόμοιους λόγους; (Τώρα με το μνημόνιο βέβαια ήδη κάνουμε θυσίες χωρίς τέλος – και επίσης χωρίς διαφαινόμενο αποτέλεσμα εξόδου από την κρίση!). Επίσης, είναι αυτή η πρότασή μας και για τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες με παρόμοια προβλήματα; Να επιστρέψουν στα εθνικά νομίσματα και να τα υποτιμήσουν; Να στραφούμε δηλαδή όλοι εναντίον όλων;
Γιατί να μην είναι προτιμότερο αίτημα η δημοσιονομική, εκτός από νομισματική, ένωση και ο εκδημοκρατισμός των πολιτικών θεσμών της Ε.Ε.; «Δεν μεταρρυθμίζεται η Ε.Ε.» μας λένε. Ναι αλλά ούτε ο σοσιαλισμός χτίζεται σε μία χώρα, και μάλιστα με τις ανίερες συμμαχίες (μεταξύ κατά φαντασία «προλετάριων» και «αστών») που ήδη ζέχνουν ακόμα και στα χαρτιά. Κι αν δεν μεταρρυθμίζεται η Ε.Ε. ας χτίσουμε μια καινούρια, γιατί να επιστρέψουμε στο καβούκι μας;
Φυσικά κάθε εξέλιξη, όπως ήδη τόνισα, μπορεί να εξυπηρετεί τμήματα του κεφαλαίου. Γι’ αυτό οφείλουμε να στραφούμε σε πολιτική δουλειά που στοχεύει, από μικρά δημοκρατικά βήματα, απευθείας σε μια ελευθεριακή και δίκαιη κοινωνία. Εξάλλου, ο καπιταλισμός σήμερα είναι ένα σύστημα κοινωνικής κυριαρχίας, και η κρίσεις του είναι κρίσεις όλης της κοινωνίας. Πόσο φτωχά φαντάζουν απέναντι σ’ αυτήν την πραγματικότητα τα διάφορα μονοθεματικά σενάρια για κρατικούς καπιταλισμούς ή για απάνθρωπους φιλελευθερισμούς. Όπως απαξιώθηκε το πολιτικό σύστημα από τις πρόσφατες εκλογές, ας απαξιώσουν και οι αγώνες μας τη μονοδιάστατη κοινωνία. Είτε αυτή που υπάρχει και χτίζεται ήδη γύρω μας είτε αυτή που μας πασάρουν ως «ριζοσπαστική λύση», είναι το ίδιο ανυπόφορη.
Θοδωρής Βελισσάρης

Νέο ξεκίνημα οικολογικού κινήματος

Αναδημοσίευση από Αυγή:
Ημερομηνία δημοσίευσης: 16/11/2010

Ένα νέο κόμμα ιδρύθηκε το περασμένο Σάββατο στη γαλλική πολιτική σκηνή ερχόμενο να προστεθεί στην αριστερά που βρίσκεται υπό ανακατάταξη ενόψει των προεδρικών εκλογών του 2012. Το όνομα αυτού "Ευρώπη Οικολογία - Πράσινοι": πρόκειται για τη συγχώνευση του κινήματος Ευρώπη Οικολογία, του οποίου ηγήθηκε στις περσινές ευρωεκλογές ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ, με πολύ καλό αποτέλεσμα (16,28%), και των Πρασίνων, υπό την ηγεσία της εθνικής γραμματέως Σεσίλ Ντιφλό.
Το νέο μόρφωμα έλαβε σάρκα και οστά, το Σάββατο στη Λυόν, ύστερα από την ψηφοφορία περίπου 2.000 μελών που είχαν συγκεντρωθεί εκεί ή ψήφισαν διαδικτυακά, ενώ το νέο κίνημα διεκδικεί 13.000 μέλη. Όσοι μετείχαν στη διαδικασία είχαν να επιλέξουν μεταξύ των ονομάτων "Οικολογική Αλτερνατίβα", "Κίνημα Πολιτικής Οικολογίας", "Ενωτικό Οικολογικό Κίνημα", "Συσπείρωση Οικολόγων" και εκείνου που τελικά επικράτησε: "Ευρώπη Οικολογία - Πράσινοι". Πρόκειται μάλλον για τη λιγότερο ευφάνταστη ονομασία -σαν τα δύο μέρη να μην ήθελαν να εγκαταλείψουν εντελώς τις προελεύσεις τους...
Η εξέλιξη του Σαββάτου, πάντως, που προηγήθηκε κατά λίγες ώρες της ανακοίνωσης του κυβερνητικού ανασχηματισμού από τον Νικολά Σαρκοζί, ήταν αποτέλεσμα έντονων εσωτερικών διαπραγματεύσεων και δεν είναι διόλου σίγουρο ότι το όλο εγχείρημα θα είναι απαλλαγμένο από τις γνωστές έριδες που χαρακτηρίζουν εδώ και χρόνια τον συγκεκριμένο χώρο... Για παράδειγμα, μόλις πρόσφατα ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ κατήγγειλε το "σεκταρισμό" των Πρασίνων ενώ από την πλευρά της, η πρώην υπουργός Περιβάλλοντος επί Σιράκ - Ζιπέ (τη διετία 1995 - 1997) Κορίν Λεπάζ στηλίτευε την πολύ "φιλοαριστερή" τοποθέτηση της πολιτικής οικολογίας και δήλωνε ότι δεν θα μετέχει στο νέο εγχείρημα. Ωστόσο αυτές οι ενστάσεις δεν στάθηκαν ικανές να ανατρέψουν την ενωτική δυναμική που αναπτύχθηκε καθώς πάνω από το 85% των μελών των Πρασίνων ήταν υπέρ της, προς μεγάλη ικανοποίηση της Σεσίλ Ντιφλό.
Πέραν όμως των εκκλήσεων αυτών, το φιλόδοξο εγχείρημα θα πρέπει σύντομα να αποδείξει τη βιωσιμότητά του καθώς αναμένεται να στηριχθεί σε μια λειτουργία δικτύου, με τοπικές επιτροπές που χαρακτήριζονται "αυτόνομα υποκείμενα" και συσπειρώνονται σε πλαίσιο ενός "συνεταιρισμού". Τα θετικά αποτελέσματα των ευρωεκλογών και των περιφερειακών εκλογών δημιουργούν πάντως προϋποθέσεις αισιοδοξίας, ότι θα είναι αυτό που θα διαμορφώσει τις σχέσεις στην Αριστερά, ως προνομιακός εταίρος του Σοσιαλιστικού Κόμματος, καθώς το τελευταίο φαίνεται να δείχνει περισσότερο ενδιαφέρον προς τους οικολόγους παρά προς το Αριστερό Μέτωπο. Εκτός κι αν οι οικολόγοι υποκύψουν για άλλη μια φορά στο μικρόβιο της έριδας...
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=581609

Σαν σχόλιο παραθέτω επίσης το κείμενο συνέντευξη:
Η ιδέα πως "η πολιτική οικολογία δεν ανήκει ούτε στη δεξιά, ούτε στην αριστερά", μου φαίνεται ξεπερασμένη /του Christian Delporte που είναι καθηγητής σύγχρονης ιστορίας στο πανεπιστήμιο των Βερσαλλιών.

Ερώτηση (από Mathieu Castagnet, MC): Από πότε χρονολογείται η εμφάνιση των οικολογικών ιδεών στη Γαλλία;

Κριστιάν Ντελπόρτ (Christian Delporte, CD): Πριν τη δεκαετία του '60, οι οικολογικές ανησυχίες ήταν πρακτικά ανύπαρκτες, καθώς η κοινωνία κυριαρχούνταν από την αναζήτηση της προόδου και της παραγωγικότητας. Για να καταλάβετε το κλίμα εκείνου του καιρού, δείχνω συχνά στους φοιτητές μου «επίκαιρα» της δεκαετίας του '50, όπου εκθειάζεται η μαζική χρήση ζιζανιοκτόνων στη γεωργία! Και μετά, κάτι συνέβη -κι είδαμε να εμφανίζεται μια αμφισβήτηση της προόδου.

Αυτή η νέα συνείδηση πυροδοτήθηκε από το ναυάγιο του πετρελαιοφόρου «Τόρεϊ Κάνιον», εν έτει 1967. Η οπτική αρχίζει να αλλάζει από τότε, αλλά φυσικά η σχετική εξέλιξη θα είναι αργή. Τη δεκαετία του '70, οι πιονέροι της οικολογίας θεωρούνται ακόμα καλοκάγαθοι ονειροπόλοι, και θα χρειαστεί πολύς καιρός για να επιβάλουν την αξιοπιστία των προβλέψεών τους -και να κερδίσουν εντέλει τη μάχη των ιδεών.

MC: Η πολιτική οικολογία, εντάσσεται εξ αρχής στην αριστερά;

CD: Θα χρειαστεί να κάνουμε μια διάκριση, μεταξύ περιβαλλοντιστών και οικολόγων. Για να το πω απλά, οι περιβαλλοντιστές συσπειρώνονται σε ομάδες προστασίας της φύσης, ενώ οι οικολόγοι αγωνίζονται τον κοινωνικό μετασχηματισμό.

Επί πολύ καιρό θα κυριαρχήσουν οι περιβαλλοντικές ανησυχίες: η αντίθεση π.χ. στην εγκατάσταση μιας γραμμής υψηλής τάσεως, στη δημιουργία μιας χωματερής. Αυτά δεν είχαν αναγκαστικά πολιτική ταυτότητα. Εξάλλου, επί Πομπιντού (Pompidou) ή Ζισκάρ (Giscard), η εξουσία δε δυσκολευόταν ιδιαίτερα να διαχειριστεί παρόμοια ζητήματα, κατά περίπτωση, όπως εξάλλου τίθεντο και από τους πολίτες που συμμετείχαν σε εκείνα τα κινήματα.

MC: Όλα αλλάζουν όμως, από τη στιγμή που το οικολογικό κίνημα θέτει το ζήτημα της συνολικής απάντησης σε όλα αυτά τα ζητήματα, άρα ζητάει ένα διαφορετικό τρόπο παραγωγής, μια άλλη κοινωνική οργάνωση...

CD: Αυτό το έργο το επωμίζεται εξαρχής μια γενιά στελεχών προερχόμενων από την αριστερά, ως επί το πλείστον το «ενοποιημένο σοσιαλιστικό κόμμα» (PSU) και προσωπικότητες σαν τον Αλέν Λιπιέτς (Alain Lipietz), τον Μπρις Λαλόντ (Brice Lalonde), τον Γκαμπί Κον-Μπεντίτ (Gaby Cohn-Bendit) ή την Ιγκέτ Μπουσαρντό (Huguette Bouchardeau).

MC: Αλλά και στη δεξιά υπάρχουν άνθρωποι που αυτοχαρακτηρίζονται οικολόγοι...

CD: Η ιδιαιτερότητα της οικολογίας είναι πως δεν περιορίζεται στο πλαίσιο ενός κόμματος. Οι σοσιαλιστές εντάσσονται στο «σοσιαλιστικό κόμμα» (PS), οι κομμουνιστές στο κομμουνιστικό (PCF), αλλά οι πάντες δηλώνουν οικολόγοι! Εμφανίζεται έτσι μια πολιτική θεματική στην οποία είναι δυνατό να υπάρξουν συναινέσεις που υπερβαίνουν τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ δεξιάς και αριστεράς.

Από την άλλη όμως, παρατηρούμε πως οι οικολόγοι, από τη στιγμή που δημιουργούν οργανωμένα κόμματα, τοποθετούνται σαφώς στην αριστερά. Αλλά μου φαίνεται ξεπερασμένη η ιδέα πως «η πολιτική οικολογία δεν ανήκει ούτε στη δεξιά, ούτε στην αριστερά», όπως το έθετε τη δεκαετία του '80 ο Αντουάν Βεστέρ (Antoine Waechter).

Οι οικολόγοι αγωνίζονται για τη θεμελιακή αλλαγή του κυρίαρχου οικονομικού υποδείγματος, που θεμελιώνεται στον οικονομικό φιλελευθερισμό, αλλά και σε μια διαφορετική διανομή του παγκοσμίου πλούτου. Αυτά είναι σαφώς αριστερά προτάγματα.

MC: Με την ενοποίηση που επιχειρείται σήμερα μεταξύ «πράσινων» και «Ευρώπης οικολογίας» (Ε-Ε) ανοίγεται για την πολιτική οικολογία η πιθανότητα να γίνει ηγεμονική δύναμη της αριστεράς;

CD: Υπάρχει μια μερίδα οικολόγων που πράγματι σκέφτονται πως θα μπορούσαν ίσως να εκθρονίσουν τους σοσιαλδημοκράτες από τη θέση της κυρίαρχης εναλλακτικής πρότασης στο φιλελευθερισμό. Αλλά κάτι τέτοιο μου φαίνεται πολύ αισιόδοξο, καθώς υφίστανται μεγάλες ιδεολογικές διαφορές ανάμεσα στα διάφορα οικολογικά ρεύματα.

Υπάρχουν ασφαλώς οικολόγοι διανοούμενοι. Δεν υπάρχει όμως κάποιο ενιαίο, παγκόσμιο, οικολογικό σύστημα σκέψης. Η πολιτική οικολογία διαμορφώθηκε από τη σύγκλιση τόσο διαφορετικών πολιτικών ρευμάτων (επαναστατικών, ακροαριστερών, εκσυγχρονιστικών, αριστερών χριστιανών, αναρχικών, χίπηδων) που θα χρειαστεί πολύ καιρό ακόμα πριν οικοδομηθεί μια κοινή, οικολογική, ιδεολογική βάση.

Για την προσφυγιά δεν φταίνε οι πρόσφυγες

Πολιτικές Κινήσεις - Χίος :
Πέμπτη, 25 Νοέ. 2010,

Την περασμένη Κυριακή 20/11 με πλήρη μυστικότητα 32 Ιρανοί, Ιρακινοί καθώς και 3 Τούρκοι, μεταξύ αυτών 3 οικογένειες και άτομα που χρήζουν διεθνούς προστασίας, απελάθηκαν στην Τουρκία βάση του «Πρωτόκολλου επανεισδοχής» που υπεγράφη μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας το 2001 (Ν 3030/2002).
Για άγνωστους λόγους η Τουρκία δεν τους δέχτηκε και μεταφερθήκαν ξανά πίσω στη Χίο. Είναι πρώτη φορά που επιχειρείται επαναπροώθηση από Χίο απευθείας στην Τουρκία. Εξαιτίας της μακρόχρονης κράτησης τους που ξεπερνά τους 3 μήνες οι άνθρωποι αυτοί είναι σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση.
Την Τετάρτη 24/ 11 ενεργοί πολίτες της Χίου συγκεντρώθηκαν έξω από την Αστυνομική Διεύθυνση Χίου και διαδήλωσαν την αντίθεση τους στις απελάσεις και την κράτηση των υπολοίπων 18 κρατουμένων στα κρατητήρια της αστυνομίας. Αντιπροσωπία των διαδηλωτών συνάντησε τον Διοικητή της Αστυνομίας και του κατέθεσε τα αιτήματα των διαδηλωτών. Μετά από συζήτηση ο κ. Διοικητής ανέφερε ότι 12 από τους μετανάστες επέστρεψαν στο κέντρο μεταναστών στο Μερσινίδι και δέχθηκε μετά από επίμονη προσπαθεια την πρόταση να συναντήσει η Δικηγόρος της<< Επιτροπής Αλληλεγγύης στους πρόσφυγες Χίου>> τους υπόλοιπους κρατούμενους και να συζητήσει μαζί τους τις ανάγκες τους.
Οι μετανάστες φεύγουν από την πατρίδα τους και ζητούν καλύτερες συνθήκες ζωής στην Ευρώπη επειδή οι συνθήκες στη δική τους πατρίδα είναι άθλιες, εμπόλεμες ή δικτατορικές.Οι οικονομικές πολιτικές του καπιταλισμού εκμεταλλεύονται με τον χειρότερο τρόπο τους πόρους του τόπου τους, και του ανθρωπινού δυναμικού τους. Αφήνουν τον τόπο τους επειδή δεν έχουν άλλες επιλογές .
Όταν έρχονται στην Ελλάδα αντιμετωπίζουν εκτός από τον θάνατο (δεν είναι λίγοι αυτοί που έχουν πνιγεί η έχουν κινδυνέψει θανάσιμα) την φυλάκιση και τον εξευτελισμό.
Όταν ζητούν πολιτικό άσυλο οι περιπτώσεις που γίνονται αποδεκτές είναι 0,03% δηλαδή στους 3000 μόνο 3 γίνονται δεκτές. Αλλά ακόμα και αν γίνουν δέκτες μένουν πάλι φυλακή έως και 6 μήνες. Δηλαδή αυτοί οι άνθρωποι όπου και να πάνε βρίσκονται σε φυλακές με δυσπιστία και εξευτελισμούς.
Είναι όμως και αυτοί συνάνθρωποι μας και έχουν δικαίωμα σε ανθρώπινες συνθήκες ζωής.
Η Ελλάδα τους τελευταίους μήνες αντιμετωπίζει μια φοβερή εκβιαστική πίεση να ξεπουλήσει και δημοκρατικούς και κοινωνικούς θεσμούς που έχουν κατακτηθεί με αγώνες. Κάθε μέρα παρουσιάζονται στη βουλή καινούργια νομοσχέδια που καταργούν δικαιώματα ανεξαρτησίας, εδαφικής κυριαρχίας και εργατικού δικαίου. Ευχόμαστε να μην έρθει ποτέ μια μέρα που να είναι τόσο εξαντλημένη και ξεπουλημένη η χώρα μας ώστε να μην μπορεί να μας παρέχει τροφή και ασφάλεια και να μην αναγκαστούμε ποτέ να έρθουμε στη θέση τους και να νοιώσουμε τι σημαίνει έλλειψη της αλληλεγγύης και ανθρωπιάς.

Σχόλιο: όχι μόνο οι οικονομικές πολιτικές, αλλά και οι περιβαλλοντικές πολιτικές του "τουρμποκαπιταλισμού" και της γενίκευσης του δυτικού μοντέλου ανάπτυξης και κατανάλωσης, μετατρέπουν διάφορες περιοχές των "υπο ανάπτυξη" χωρών σε ακατοίκητες για τους ντόπιους πληθυσμούς(σε συνδιασμό βέβαια και με την αλλαγή του κλίματος του πλανήτη, που υπεύθυνοι για αυτό είναι κύρια οι "αναπτυγμένες μας χώρες). Έτσι στο μέλλον δε θα έχουμε μετανάστες μόνο για πολιτικούς ή οικονομικούς λόγους, αλλά και για περιβαλλοντικούς.

Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

Πολιτιστική εκδήλωση για την Παλαιστίνη

Σύλλογος Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό ΙΝΤΙΦΑΝΤΑ

Δικτυακός τόπος: http://www.intifada.gr e-mail: victory@intifada.gr

Με αφορμή την 29η Νοέμβρη, Διεθνή Ημέρα Αλληλεγγύης προς τον Παλαιστινιακό Λαό, ο Σύλλογος Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό ΙΝΤΙΦΑΝΤΑ διοργανώνει τη Δευτέρα 29 Νοέμβρη, στις 7μμ, στο Μεταξουργείο στο Βόλο, πολιτιστική εκδήλωση αφιερωμένη στην Παλαιστίνη.
Μεταξύ άλλων, στην εκδήλωση θα προβληθούν βιντεοσκοπημένα στιγμιότυπα από παραδοσιακούς παλαιστινιακούς χορούς και χαρακτηριστικά στοιχεία του αραβικού γενικότερα, και παλαιστινιακού ειδικότερα, πολιτισμού. Θα ακουστεί ο μεγάλος Παλαιστίνιος ποιητής Μαχμούντ Νταρουίς να απαγγέλει ποιήματά του με μετάφραση των στίχων του. Θα προβληθούν αποσπάσματα από την καθημερινότητα των Παλαιστινίων, τόσο στην Δυτική Όχθη, όσο και στη Λωρίδα της Γάζας. Θα απαγγελθούν στίχοι Ελλήνων ποιητών που αναφέρονται στην Παλαιστίνη, θα διαβαστούν κείμενα που περιγράφουν σκηνές και συναισθήματα των ανθρώπων εκεί. Κινούμενα σχέδια και κριτικές γελοιογραφίες της ισραηλινής κατοχής θα συμπληρώσουν την εκδήλωση.
Η Παλαιστίνη είναι το σημείο που εδώ και πάνω από εξήντα χρόνια κορυφώνεται η παγκόσμια αδικία. Αλλά ταυτόχρονα, εδώ και πάνω από εξήντα χρόνια, η Παλαιστίνη αποτελεί το φωτεινό σύμβολο της αντίστασης ενός αδούλωτου λαού, των ηρωικών αγώνων του απέναντι στην ισραηλινή βαρβαρότητα, το πρότυπο ελπίδας, αντίστασης και αξιοπρέπειας για κάθε καταπιεσμένο.

Ραμμένα στόματα, άρρωστα μυαλά

Τριάντα πέντε αλλοδαποί κρατούμενοι που μεταφέρθηκαν πριν από τρεις βδομάδες και «φιλοξενούνται» στις φυλακές Κασσαβέτειας ξεκίνησαν από προχτές απεργία πείνας. Πρόκειται για Αφγανούς, Σομαλούς, Σουδανούς, Αλγερινούς και Παλαιστίνιους που εξακολουθούν να κρατούνται σε ελληνικές φυλακές ενώ ήδη έχουν εκτίσει τις ποινές τους. Οι τρεις Παλαιστίνιοι έραψαν τα στόματά τους σε μια απέλπιδα προσπάθεια να διεκδικήσουν το αυτονόητο: την ελευθερία τους που παράνομα την στερούνται.
Ως λόγος της παράνομης, παράλογης και απάνθρωπης αυτής συνέχισης της κράτησής τους εμφανίζεται η προοπτική απέλασής τους λόγω εισόδου τους στη χώρα χωρίς ταξιδιωτικά έγγραφα. Μια προοπτική όμως που είναι παντελώς ανέφικτη από τη στιγμή που είναι γνωστό ότι οι χώρες προέλευσή τους είναι αδύνατοι προορισμοί επαναπατρισμού λόγω των κρίσιμων συνθηκών (κατοχή, εμφύλιος, εισβολή, πόλεμος) που επικρατούν εκεί.
Η εμμονή της Εισαγγελίας Βόλου στην παράταση της κράτησής τους μόνο σε παθογενή συμπτώματα τιμωρητικού χαρακτήρα μπορεί να αποδοθεί. Όμως ούτε οι άνθρωποι μπορεί να αντιμετωπίζονται ως αναλώσιμα, ούτε η ελευθερία και η αξιοπρέπεια ως διαπραγματεύσιμο αγαθό.
Ως Δίκτυο Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών καταγγέλλουμε την πρακτική της Εισαγγελίας Βόλου. Ζητάμε την άμεση αποφυλάκιση και των 35 παράνομα κρατούμενων αλλοδαπών στις φυλακές Κασσαβέτειας.

Βόλος, 25/11/2010

Όλες και όλοι στη πορεία στη Λάρισα στις 27 Νοέμβρη

Από το Δίκτυο για τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα(Κίνηση Βόλου):

Τέσσερις ανήλικοι μαθητές πρόκειται να δικαστούν σε δυο βδομάδες στη Λάρισα ως «μέλη τρομοκρατικής οργάνωσης» για τη συμμέτοχη τους στην εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008.
Είναι πλέον καθαρό και στον πιο δύσπιστο ότι ο αντιτρομοκρατικός νόμος δεν αφορά μόνο τους ενόπλους. Η κυβέρνηση «κοινωνικοποιεί» την έννοια του «τρομοκράτη» για να συμπεριλάβει όχι μόνο μέλη ένοπλων οργανώσεων πάλης, αλλά και αριστερούς, απεργούς, συνδικαλιστές, ακτιβιστές κτλ, οποιονδήποτε, δηλαδή, απειλεί την κοινωνική ειρήνη και εύρυθμη λειτουργία του συστήματος. Κάθε διαδηλωτής, κάθε απεργός, κάθε εξεγερμένος είναι ένας δυνάμει τρομοκράτης.
Είναι μια πολιτική που χρόνια τώρα προωθείται απ’ τις ευρωπαϊκές καπιταλιστικές κυβερνήσεις. Όλα αυτά γίνονται σε ένα διεθνές πλαίσιο όπου στα ιμπεριαλιστικά κέντρα και αλλού, εδώ και πάνω από μια δεκαετία, έχουν υψωθεί οι σημαίες της «αντιτρομοκρατικής σταυροφορίας». Είναι πολύ πρόσφατη η απόφαση που ψηφίστηκε σε σώμα της ΕΕ με την οποία οι κινητοποιήσεις του αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος και οι μαχητικές διαδηλώσεις, επί της ουσίας, ταυτίζονται με πρακτικές τύπου Αλ Κάιντα.
Η κυβέρνηση του ΔΝΤ, όπως και η κυρίαρχη τάξη, οσμίστηκαν, μέσα απ’ τους καπνούς των δακρυγόνων της 5ης Μάη, το σήμα κίνδυνου που εξέπεμπε η περικύκλωση της Βουλής από χιλιάδες εργαζόμενους. Σαν έτοιμη από καιρό, παίρνει τα αναγκαία μέτρα για να αντιμετωπίσει μια ενδεχόμενη κοινωνική έκρηξη. Η πολιτική «τα παίρνω απ’ τους φτωχούς και τα δίνω στους πλούσιους», η μείωση μισθών και συντάξεων, η ανεργία των νέων, η part time δουλειά, η υποβάθμιση σε υγεία και παιδεία, δηλαδή η φτωχοποίηση μεγάλου μέρους της κοινωνίας, δεν μπορεί να γίνει δεκτή με φιλοφρονήσεις απ’ τον κόσμο της εργασίας.
Η ιδεολογική τρομοκρατία, που εκπέμπεται καθημερινά από τους τηλεοπτικούς δέκτες και τα ερτζιανά, αλλά και από τους καλοπληρωμένους κονδυλοφόρους του αστικού τύπου για το μονόδρομο του μνημονίου, με σκοπό τη «σωτηρία της εθνικής οικονομίας», πρέπει να συνδυαστεί με το μαστίγιο της κρατικής τρομοκρατίας.
Το Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα (κίνηση Βόλου) καλεί τους πολίτες της Μαγνησίας, τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, τους φοιτητικούς συλλόγους, να πάρουν μέρος στην πανελλαδική πορεία του Σαββάτου στη Λάρισα στις 1.00μμ, στην πλατεία Ταχυδρομείου. Συγκέντρωση για αναχώρηση από τον σιδηροδρομικό σταθμό του Βόλου, το Σάββατο στις 10.30πμ.
Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας απέναντι στην κρατική καταστολή

“Ψαρεύοντας την αλήθεια” για τις ελληνικές θάλασσες

Η Ευρωπαία Επίτροπος Θαλασσίων Υποθέσεων και Αλιείας, Μαρία Δαμανάκη δήλωσε: “Υπάρχουν επαρκή επιστημονικά δεδομένα τα οποία μας πείθουν χωρίς αμφιβολία ότι τα ψάρια τελειώνουν. Αν δεν πάρουμε μέτρα πολύ γρήγορα, δεν έχουμε διέξοδο. Από επιστημονική μελέτη των υπηρεσιών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής προκύπτει ότι αν συνεχίσουμε έτσι τότε σε δέκα χρόνια μόνο 6 - 8 από τα 136 είδη των θαλασσών μας θα είναι υγιή..."
Ο Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Παράκτιων Αλιέων Νοτίου Αιγαίου, Δημήτρης Ζάννες δήλωσε: “Ο μύθος καταρρίφθηκε. Η αντίληψη ότι η θάλασσα είναι μια ανεξάντλητη πηγή από την οποία μπορούμε να παίρνουμε ό,τι και όσο θέλουμε αποδεικνύεται πλέον λανθασμένη, επιζήμια και καταστροφική. Έχει έρθει ο καιρός όπου η θάλασσα και ο άνθρωπος θα πρέπει να έχουν μια σχέση αμφίδρομη όπως στο παρελθόν. Οι παράκτιοι αλιείς των Κυκλάδων, αλλά και ολόκληρες οι νησιωτικές κοινωνίες είναι έτοιμες για κάτι τέτοιο..."
Ο Στέλιος Κατσανεβάκης, ερευνητής στο Ελληνικό Κέντρο Θαλασσίων Ερευνών σε θέματα αλιείας δήλωσε: “Όπως προέκυψε από την ανασκόπηση της κατάστασης των αλιευτικών αποθεμάτων της Μεσογείου, που έγινε πριν λίγες ημέρες από την Επιστημονική, Τεχνική και Οικονομική Επιτροπή Αλιείας (STECF) της ΕΕ, από τα 41 αποθέματα για τα οποία υπάρχουν επαρκή δεδομένα για την αξιολόγησή τους, τα 35 (ποσοστό 85%) υπεραλιεύονται, ενώ μόνο για τα 6 (ποσοστό 15%) τα σημερινά επίπεδα εκμετάλλευσης δεν απειλούν την αειφορία τους. Είναι επιτακτική η ανάγκη για αλλαγή στον τρόπο διαχείρισης των αλιευτικών αποθεμάτων, με γνώμονα την αειφορική εκμετάλλευση των θαλάσσιων βιολογικών πόρων και την προστασία της βιοποικιλότητας. Η ανάπτυξη δικτύων θαλάσσιων προστατευόμενων περιοχών αναγνωρίζεται διεθνώς ως μία αναγκαιότητα για την ουσιαστική προστασία της βιοποικιλότητας και ως ένα αποτελεσματικό εργαλείο αλιευτικής διαχείρισης. Η Ελλάδα δεν πρέπει να καθυστερήσει άλλο στη δημιουργία ενός τέτοιου δικτύου θαλάσσιων προστατευόμενων περιοχών, που θα πρέπει να σχεδιαστεί με βάση καθαρά επιστημονικά και όχι πολιτικά κριτήρια και να εξασφαλιστεί η απρόσκοπτη εφαρμογή και η διαρκής παρακολούθηση των διαχειριστικών σχεδίων.”

Σχόλιο:
Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα, θα ξανά έκανα γαλάζια τη θάλασσα!!!!!!

Δεν αρκούν προστατευόμενες περιοχές, το ίδιο έχει γίνει και με τα εδάφη όπου έχουμε προστατευόμενες περιοχές, αλλά η κατάσταση δεν έχει βελτιωθεί. Θα έπρεπε, αν δεν μπορεί να αλλάξει η κατάσταση με την αλιευτική βιομηχανία-γιατί αυτή είναι το πρόβλημα και όχι οι απλοί ψαράδες που το έχουν καταλάβει έτσι και αλλιώς- να επιστραφεί στην άγρια φύση το 15-20% των εδαφών και της θάλασσας. Αλλά ποιος θα επιτηρούσε τέτοιες μεγάλες εκτάσεις; Γιαυτό αν σαν ανθρωπότητα δεν ξεπεράσουμε το στάδιο της «ανάπτυξης ή θάνατος» και δεν επιλέξουμε με συνείδηση τη κατεύθυνση της από-ανάπτυξης δεν θα υπάρξει λύση. Έως ότου το καταφέρουμε αυτό καλό είναι και οι προστατευόμενες περιοχές από το τίποτα. Δεν θα πρέπει όμως να επαναπαυθούμε και να αρκεσθούμε σε αυτή τη μερική λύση.

Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010

Απειλή για την ευρωπαϊκή γεωργία, η μαζική απώλεια μελισσών

Το 84% των 264 ευρωπαϊκών καλλιεργούμενων ειδών συγκομιδής στην ευρωπαϊκή γεωργία εξαρτάται για τη γονιμοποίησή τους από τις μέλισσες και τα άλλα επικονιαστικά έντομα. Από την άποψη αυτή, οι μαζικές απώλειες μελισσών τα τελευταία χρόνια είναι εξαιρετικά ανησυχητικές. Στη Γερμανία π.χ. στις σημερινές ειδήσεις των ARD και ZDF ειπώθηκε ότι οι μισές τουλάχιστον μέλισσες έχουν εξαφανισθεί στη χώρα.
Για το πόσο θα πρέπει να μας ανησυχήσουν αυτές οι απώλειες, αρκεί να δούμε τι είχε πει ο Άισταϊν για τις μέλισσες: «Αν εξαφανιζόταν η μέλισσα από την επιφάνεια του πλανήτη, τότε η ανθρωπότητα θα είχε μόλις 4 χρόνια ζωής. Χωρίς μέλισσες δεν υπάρχει επικονίαση, δεν υπάρχουν φυτά, δεν υπάρχουν ζώα, δεν υπάρχει άνθρωπος».
Ακόμη πιο ανησυχητική όμως είναι η στάση της Κομισιόν που δηλώνει ικανοποιημένη από τις υπάρχουσες πολιτικές, παρά την καταφανή ανεπάρκειά τους να αντιμετωπίσουν ένα τόσο σοβαρό πρόβλημα.
Από τη στιγμή που τα αγρο-περιβαλλοντικά μέτρα αποτελούν μόνο το 8% του συνολικού προϋπολογισμού της ΚΑΠ για το 2007-2013 και κάθε κράτος -μέλος τα εφαρμόζει διαφορετικά, είναι φυσικό και επόμενο να έχουμε αυτά τα αποτελέσματα.
Αν ήθελε η Κομισιόν να αντιμετωπίσει σοβαρότερα το πρόβλημα θα χρειάζονταν να ενισχύσει τα αγρο-περιβαλλοντικά μέτρα, να στηρίξει τους μικρούς παραγωγούς στις μειονεκτικές περιοχές και να ενθαρρύνει τη δημιουργία μελισσοκομικών συνεταιρισμών και Ζωνών Οικολογικής Ανάκαμψης. Και βέβαια ιδιαίτερη έμφαση στις βιολογικές – οικολογικές μεθόδους.

Εκδήλωση: Οικολ. γεωργία, Διατροφ. αυτάρκεια, Διατροφή και υγεία

Στάλθηκε από Nosotros (enallaktiko_emporio@nosotros.gr):

Αθήνα, Εξάρχεια, Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010, 20:00

ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΓΕΩΡΓΙΑ, ΟΡΙΖΟΝΤΙΑ ΔΙΑΚΙΝΗΣΗ ΠΡΟΙΟΝΤΩΝ
Από τη δικτατορία των καρτέλ τροφίμων στη διατροφική αυτάρκεια, την άμεση δημοκρατία και την κοινωνική αυτοθέσμιση.

“ Αυτό που λείπει, λείπει”, (6η Διακήρυξη της Ζούγκλας Λαγκατόνα, EZLN)
Μόνο αν δεχτούμε το κενό μπορούμε να πλάσουμε αυτό που οφείλει να γεννηθεί. Όχι για να ταιριάξει κάτι στη θέση που χάσκει, αλλά για να αναστατωθεί ολότελα η τάξη εξαιτίας αυτού του κενού που την απειλεί από τα μέσα. (“Ανήσυχοι νεκροί” - Ζαπατίστας, πλάθοντας αυτό που λείπει).

Εφαρμόζοντας τη φιλοσοφία των Ζαπατίστας στα ζητήματα γεωργίας, διατροφής και διακίνησης προϊόντων, ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα τεράστιο κοινωνικό κενό που επιβάλλεται σε ολόκληρο τον κόσμο από λίγες πολυεθνικές εταιρίες και διεθνείς οικονομικούς οργανισμούς. Ένα κενό που γίνεται όλο και περισσότερο αποδεχτό, είτε λόγω άγνοιας, είτε λόγω απουσίας αντίστασης. Είναι ένα κενό που ξεκινάει από την απουσία αυτοβούλησης των κοινωνιών σε ζητήματα καθημερινότητας (εργασία, παραγωγή, κατανάλωση, διατροφή, υγεία) και καταλήγει στην αποδόμηση κάθε κοινωνικού δεσμού και στην υπερεκμετάλλευση ανθρώπων και φύσης.
Τις τελευταίες δεκαετίες, στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης και της ελεύθερης αγοράς, αυτό το κενό διευρύνεται ταχύτατα εξαιτίας της πίεσης των πολυεθνικών εταιριών (Monsato, Cargill, Calgene, Continental κ.λ.π.) και των διεθνών οικονομικών οργανισμών (ΠΟΕ, ΔΝΤ, ΕΕ). Σ' αυτό έχουν συμβάλει σε μεγάλο βαθμό και οι κατά τόπους κυβερνήσεις. Η γεωργία έχει αποσυνδεθεί από τη διατροφική αυτάρκεια των επιμέρους κοινωνιών με την οποία ήταν συνδεδεμένη για χιλιετίες και έχει γίνει ένα μέσο κέρδους που κατευθύνεται από τα παιχνίδια της χρηματιστηριακής αγοράς. Στις ίδιες τις περιοχές όπου παράγονται εκατομμύρια αγροτικών προϊόντων, επικρατεί πείνα, αφού συμφέρει περισσότερο το διεθνές κεφάλαιο η διοχέτευση αυτών των προϊόντων σε άλλες αγορές. Αυτό κατέστη εφικτό με τη μετατροπή της γεωργίας από μικροκαλλιέργειες διαφόρων προϊόντων σε μεγάλες μονοκαλλιέργειες (εντατική-βιομηχανοποιημένη καλλιέργεια ενός προϊόντος – είδους).
Στις χώρες του τρίτου κόσμου αυτή η πολιτική έχει καταστρέψει εντελώς τις τοπικές οικονομίες και τις έχει θέσει σε πλήρη ομηρία από τις εταιρίες του δυτικού κόσμου που ελέγχουν τις βιομηχανοποιημένες μονοκαλλιέργειες. Οι αγρότες σε αυτές τις χώρες μετατράπηκαν σε φθηνά εργατικά χέρια των καλλιεργειών αυτών. Τα παραγόμενα προϊόντα κοστίζουν πολύ ακριβά για τις κοινωνίες αυτές, γι' αυτό και διοχετεύονται στις δυτικές αγορές, με αποτέλεσμα η φτώχεια και η πείνα να αυξάνονται στις χώρες αυτές. Η μετατροπή της γεωργίας σε βιομηχανία υποβοηθήθηκε σε μεγάλο βαθμό από τους διεθνείς οικονομικούς οργανισμούς που με διάφορους απαγορευτικούς νόμους και με την επιβολή δασμών και προστίμων στις χώρες αυτές διέλυσαν σχεδόν κάθε εναλλακτική προοπτική. Οποιαδήποτε δραστηριότητα είναι νόμιμη μόνο μόνο αν είναι προσοδοφόρα στην ελεύθερη αγορά.
Η ίδια πολιτική ακολουθείται σε γενικές γραμμές και στις χώρες του ανεπτυγμένου κόσμου. Εκεί οι αγρότες αναγκάζονται να δουλεύουν τις δικές τους καλλιέργειες με το τρόπο που καθορίζεται από τις ίδιες εταιρίες και οργανισμούς όπως και στον τρίτο κόσμο. Με την επιβολή της ελεύθερης ανταγωνιστικής αγοράς εισάγονται μαζικά και σε πολύ χαμηλές τιμές προϊόντα από τις μεγάλες μονοκαλλιέργειες στις φτωχές χώρες. Έτσι η πλειοψηφία των αγροτών στις δυτικές χώρες αναγκάζονται να πουλάνε πολύ φθηνά και να εξαρτιούνται από τις κρατικές επιδοτήσεις για να επιβιώσουν. Για να επιδοτηθούν όμως πρέπει να καλλιεργούν με συγκεκριμένο τρόπο. Δηλαδή πρέπει να έχουν μονοκαλλιέργειες συγκεκριμένων ποικιλιών (γενετικά τροποποιημένων συνήθως), να χρησιμοποιούν συγκεκριμένα φάρμακα (κατά κύριο λόγο χημικά δηλητήρια) και να πουλούν με συγκεκριμένες διαδικασίες. Όλα αυτά καθορίζονται από το κράτος και τις πολυεθνικές εταιρίες που τα παράγουν και τα πουλούν. Η διείσδυση του καπιταλισμού στη γεωργία έχει φτάσει σε τέτοιο βαθμό, που ακόμη και σπόρο απαγορεύεται να διατηρούν οι αγρότες από τα προϊόντα τους για να τους μεταφυτεύουν. Αναγκάζονται δηλαδή να αγοράζουν έτοιμο σπόρο με καθορισμένα γενετικά χαρακτηριστικά (γενετική τροποποίηση) ο οποίος δίνει φυτά με συγκεκριμένες προδιαγραφές, διαγράφοντας τη φυσική επιλογή μέσα στο πέρασμα του χρόνου. Η γεωργία από κοινωνική έχει μετατραπεί σε ετεροκαθοριζόμενη και ετεροελεγχόμενη επιχειρηματική διαδικασία, εξαιρώντας τον παράγοντα άνθρωπο από αυτήν, και θέτοντας ως μοναδικό σημαντικό παράγοντα το κέρδος.
Από αυτή την κρίση δε θα μπορούσε να γλιτώσει το φυσικό περιβάλλον. Τα εκατομμύρια τόνοι φυτοφαρμάκων που χρησιμοποιούνται ετησίως, η μακροχρόνια μονοκαλλιέργεια τεραστίων εκτάσεων (απομύζηση θρεπτικών συστατικών του εδάφους) και οι μεταλλαγμένοι σπόροι έχουν εξοντώσει πληθώρα φυσικών ισορροπιών που είχαν δημιουργηθεί με το πέρασμα χιλιάδων χρόνων. Τα εδάφη και οι υδάτινοι πόροι έχουν γεμίσει δηλητήρια που μεταφέρονται στη διατροφική αλυσίδα, με άμεσες επιπτώσεις στην υγεία και την ποιότητα ζωής. Παράλληλα, εκατοντάδες ζωικά και φυτικά είδη εξαλείφονται και το φαινόμενο του θερμοκηπίου εντείνεται από την μεγάλη σπατάλη ενέργειας στην εντατική καλλιέργεια, στη βιομηχανική μεταποίηση-συσκευασία προϊόντων και στις υπερατλαντικές μεταφορές.

“Πάντως, αυτό που λείπει πλάθεται. Και τα ίχνη των χεριών τους καθεμιά και καθένας τα αφήνει πάνω του. Γιατί δε χρειάζεται να κατακτήσουμε τον κόσμο. Αρκεί να τον φτιάξουμε από την αρχή. Εμείς. Σήμερα”. (“Ανήσυχοι νεκροί” - Ζαπατίστας, πλάθοντας αυτό που λείπει).

Η εξάλειψη του κενού είναι πια ευθύνη όλων μας. Κι αυτό γίνεται με τα ζωντανά κοινωνικά κινήματα που, μακριά από ιδεοληψίες, απόλυτες αλήθειες κάποιου μακρινού μέλλοντος και ειδικούς, χτίζονται στην πράξη με τη συμμετοχή του καθενός και μεταβάλλονται ανάλογα με τα βιώματα και τις ανάγκες της κοινωνίας, στηριγμένα στην ισότητα, την διαφορετικότητα και την αλληλεγγύη. Τέτοια είναι και τα κινήματα της Οικολογικής γεωργίας και της Οριζόντιας διακίνησης προϊόντων, που αντιστέκονται στην αλλοτρίωση των σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων και του ανθρώπου με τη φύση. Αντικαθιστούν την εκμετάλλευση με τη συνεργασία και επανανοηματοδοτούν τους κοινωνικούς δεσμούς. Αντλούν στοιχεία από το παρελθόν, λύνουν προβλήματα του παρόντος και κατευθύνονται στο μέλλον.
Η οικολογική γεωργία βασίζεται στην θετική συνύπαρξη γεωργικής δραστηριότητας και φύσης. Η ανθρώπινη επέμβαση γίνεται με τέτοιο τρόπο ώστε να μην ταράζονται οι φυσικές ισορροπίες. Είναι στηριγμένη στη βιοποικιλότητα και στην ανακύκλωση των φυσικών πόρων, των παράπλευρων προϊόντων και της ενέργειας. Η καλλιέργεια είναι μη εντατική (μικρά αγροκτήματα) και δεν χρησιμοποιούνται χημικά φάρμακα. Καλλιεργούνται διάφορα είδη και ντόπιες ποικιλίες, τα οποία εναλλάσσονται, ώστε να εμπλουτίζεται το έδαφος (συγκαλλιέργεια). Η διατροφική αυτάρκεια ξαναγίνεται σκοπός της γεωργίας. Η κοινωνία επανακτά τη δυνατότητα επιλογής στο είδος, την ποιότητα και την ποσότητα της τροφής. Η κερδοσκοπία εκτοπίζεται από την ποιότητα του προϊόντος (γεύση, διατροφική αξία) και της παραγωγικής διαδικασίας.
Η οικολογική γεωργία δημιουργεί ρωγμές στην υπάρχουσα κατάσταση, γεγονός που τη στρέφει εναντίον της. Δεν είναι κάτι δεδομένο, είναι κίνημα που εξελίσσεται και για να επιβιώσει χρειάζεται έμπρακτη αλληλεγγύη. Εδώ υπεισέρχεται ο ρόλος της οριζόντιας διακίνησης προϊόντων. Για να αποφύγει η οικολογική γεωργία τον έλεγχο και τον ετεροκαθορισμό, τα προϊόντα πρέπει να φτάνουν απευθείας από τον παραγωγό στον καταναλωτή, χωρίς τη διαμεσολάβηση των μάνατζερ και των μεσαζόντων. Πρέπει δηλαδή να διακινηθούν με αξίες διαφορετικές από αυτές της καπιταλιστικής αγοράς. Το Εναλλακτικό και Αλληλέγγυο Εμπόριο είναι ένα παγκόσμιο κίνημα που διακινεί προϊόντα από μικροκαλλιεργητές στους καταναλωτές, στηριγμένο στις αξίες της άμεσης επαφής και της αλληλεγγύης μεταξύ παραγωγού – καταναλωτή. Η παραγωγή -μέσω της άμεσης επικοινωνίας- συνδέεται σε πραγματική βάση με την χρήση – κατανάλωση, και καθορίζονται πλέον βάσει των κοινωνικών αναγκών. Η παραγωγή και η κατανάλωση γίνονται διαδικασίες κοινωνικές, μακριά από οικονομικά συμφέροντα. Με άλλα λόγια περνάμε από τον ετεροκαθορισμό της κοινωνίας στην κοινωνική αυτοθέσμιση. Από την ανάθεση των καθημερινών μας αναγκών σε τρίτους, στην άμεση δημοκρατία και στην άμεση δράση.

Ομάδα Εναλλακτικού και Αλληλέγγυου Εμπορίου
του Nosotros
για πληροφορίες: enallaktiko_emporio@nosotros.gr
http://www.nosotros.gr

ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΣΥΚΕΩΝ

Ποια είναι;
Είναι η συνεύρεση ατόμων που ζούνε στις Συκιές ή σε άλλες περιοχές της πόλης οι οποίοι συζητούν, συναποφασίζουν και δρουν χωρίς αναστολές και κωλυσιεργίες αναλαμβάνοντας μόνοι τους
τις ευθύνες των ζωών τους ορίζοντας αδιαμεσολάβητα το δίκαιο με γνώμονα το κοινό όφελος. Τις λύσεις για τα προβλήματά μας δεν τις έχουμε στο τσεπάκι μας. Τις λύσεις οφείλουμε να τις
αναζητήσουμε και να τις κάνουμε πράξη.
Ποιοί είναι οι στόχοι μας;
● Άμεση αποξήλωση όλων των κεραιών (ανεξαρτήτου νομιμότητας) που βρίσκονται κοντά σε χώρους όπου υπάρχουν ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού, (σχολεία, νηπιαγωγεία, παιδικές χαρές, νοσοκομεία κ.λπ.) μέχρι την απόσταση των 500 μέτρων.
● Πλήρη χαρτογράφηση και έλεγχος νομιμότητας όλων των κεραιών που είναι εγκατεστημένες στον δήμο Συκεών και άμεση αποξήλωση όλων των παράνομων κεραιών.
● Άμεση αποξήλωση όλων των κεραιών των οποίων οι συνελεύσεις των γειτονιών δεν συμφωνούν με την εγκατάσταση τους.
● Αποκάλυψη όλων των κεραιών από τα καμουφλάζ εξαπάτησης.
● Δημιουργία τομέα δημοτικής πεδιομέτρησης ο οποίος θα βρίσκεται υπό τον έλεγχο των πολιτών, των συλλόγων και των δημοτικών κινήσεων
http://suneleushsykies.wordpress.com/about/

Η ΚΡΙΣΗ ... ΠΟΙΟΣ ΟΦΕΛΕΙΤΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ;;

Αναδημοσίευση από το: http://protobouliatoumpas.blogspot.com/

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΙΔΙΑ ;;
ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ... ΕΘΝΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ ΟΠΩΣ ΜΑΣ ΛΕΝΕ;;

Από το χτεσινό μόνο φύλλο, μιας μόνο εφημερίδας, της εφημερίδας «Χρηματιστήριο», διαβάζουμε:
Σελίδα 1: «Κράτησε γερά στο 9μηνο η Αutohellas – κατέγραψε σημαντικά κέρδη 15,3 εκατ. ευρώ παρά την κρίση».
Σελίδα 8: «Βελτίωση μεγεθών για την Frigoglass – Κατά 192,2% αυξήθηκαν τα καθαρά κέρδη στο εννεάμηνο».
Στην ίδια σελίδα, λίγο παρακάτω: «Αύξηση κερδών για την Allianz Ελλάδος – λειτουργικά κέρδη αυξημένα κατά 47,5%».Σελίδα 9: «Ανοδος 15,8% στα κέρδη της Μύλοι Λούλη».
Στην ίδια σελίδα, ακριβώς δίπλα: «Περαιτέρω αύξηση της λειτουργικής κερδοφορίας στα 38 εκατομμύρια ευρώ εμφάνισε στο εννεάμηνο του 2010 η Hellas Online (…)».
Σελίδα 10: «Αύξηση εσόδων στο γ’ τρίμηνο για Forthnet – Ανήλθαν σε 102 εκατ. ευρώ ενισχυμένα κατά 9,4%».
Στην ίδια σελίδα: «Εκτίναξη κερδών για Mermeren – τα καθαρά κέρδη μετά από φόρους ενισχύθηκαν σημαντικά κατά 175% (…)».
Αν δεν έχει γίνει ακόμα αρκούντως κατανοητό τι σημαίνουν τα προηγούμενα, θα γίνουμε πιο επεξηγηματικοί, μέσω ενός χαρακτηριστικού παραδείγματος:Το Γενάρη του 2009, ο όμιλος της Frigoglass, που δραστηριοποιείται στον κλάδο της κατασκευής επαγγελματικών ψυγείων, ανακοίνωσε πρόγραμμα «εθελούσιας εξόδου» σχεδόν του μισού (!) προσωπικού στο εργοστάσιο της Αχαΐας.
Η εταιρεία, για να προχωρήσει στο ευρύ πρόγραμμα «αναδιάρθρωσης και περικοπής του εργατικού κόστους», όπως το τιτλοφορούσε, επικαλείτο την αρνητική διεθνή συγκυρία.Μάλιστα, πηγές προσκείμενες στη διοίκηση έλεγαν πως «η επιδείνωση της κρίσης ήταν τέτοια, που ξεπέρασε τις προβλέψεις» και πρόσθεταν πως «η μείωση του εργατικού δυναμικού ήταν αναπόφευκτη, προκειμένου να μην επιβαρυνθεί η κατάσταση περισσότερο στη διάρκεια του χρόνου» («Ελευθεροτυπία», 25/1/2009).

Παρακαλούμε, συγκρατήστε δύο λεπτομέρειες:

Πρώτον, ενώ η εταιρεία ισχυριζόταν ότι προχωρούσε σε μείωση προσωπικού λόγω της κρίσης, εκείνη ακριβώς τη στιγμή – σύμφωνα με τα στοιχεία του 9μηνου του 2008 – παρουσίαζε κέρδη ύψους 37,9 εκατομμυρίων ευρώ, ενώ η διανομή κεφαλαίων προς τους μετόχους της ήταν ύψους 60 εκατομμυρίων ευρώ…

Δεύτερον, η Frigoglass τη στιγμή της «απαλλαγής» της από τους εργαζόμενους, ήταν ήδη συνδεδεμένη με έναν κολοσσό, τον όμιλο «Coca Cola 3 Ε», δηλαδή έναν επίσης υπερκερδοφόρο όμιλο…

Επιπλέον, σημειώστε:Η κίνηση να οδηγήσει στην «έξοδο» τους εργαζόμενους έγιναν από μια εταιρεία, η οποία στο ετήσιο δελτίο του Ομίλου για το 2007 αυτοχαρακτηρίζεται «παγκόσμιος ηγέτης» στην αγορά επαγγελματικής ψύξης, κατέχοντας το 32% του μεριδίου αγοράς στη Δυτική Ευρώπη, το 45% στην Ανατολική Ευρώπη, το 56% στην Αφρική και τη Μέση Ανατολή και το 5% στην Ασία («Ριζοσπάστης», 1/3/2009).

Και κάτι ακόμα:Από το 2002 μέχρι και το 2008, τα κέρδη του Ομίλου στην Ελλάδα ξεπέρασαν αθροιστικά τα 175 εκατ. ευρώ!

Τελικά, η μείωση του προσωπικού στη «Frigoglass» πραγματοποιήθηκε και 93 εργαζόμενοι οδηγήθηκαν στην έξοδο (σ.σ.: «εθελουσίως», φυσικά…)
Χτες, όμως, όπως είδαμε, η ίδια εταιρεία, που όταν πετούσε τους 93 εργαζόμενους ισχυριζόταν ότι επρόκειτο για «αναπόφευκτη συνέπεια της κρίσης», ανακοίνωσε ότι στο τρέχον 9μηνο «τα καθαρά κέρδη της ενισχύθηκαν εντυπωσιακά κατά 192,2%» και ανήλθαν από τα 6,5 εκατ. ευρώ στα 19 εκατ. ευρώ!

Μήπως, τώρα, γίνεται καλύτερα αντιληπτό τι σημαίνει «κρίση»; Ποιος την πληρώνει» την κρίση; Ποιος αξιοποιεί την κρίση;Και κυρίωςσε ποιους απευθύνονται οι κυβερνώντες μας όταν διακηρύσσουν ότι «η κρίση είναι ευκαιρία»;

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΟΥΜΠΑΣ

δύο λόγια για το πριν…

Η ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΟΥΜΠΑΣ είναι γέννημα και ανάγκη των καιρών. Της «νέας εποχής» για την χώρα μας, της εποχής της κατεδάφισης των εργασιακών, κοινωνικών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, της ανεργίας της οικονομικής ανέχειας και ύφεσης, του προκλητικού ξεπουλήματος του πλουτοπαραγωγικού πλούτου της χώρας μας και κάθε κερδοφόρας μα και κοινωνικά χρήσιμης κρατικής επιχείρησης. Της επέλασης του παγκόσμιου κεφαλαίου και χρηματοπιστωτικών οργανισμών, τα οποία στο διάβα τους από τη χώρα μας θα μας κληρονομήσουν μόνο ερείπια.
Η γνωστή πλέον “τρόικα” σε απόλυτη συνεργασία με τη ντόπια “τρόικα” (ΠΑ.ΣΟ.Κ.–Ν.Δ.–ΛΑ.Ο.Σ.) μας έβαλαν βίαια σε ένα κατασκότεινο τούνελ χωρίς προοπτική και ελπίδα. Με πιθανή διέξοδο για τους νέους ανθρώπους μπροστά στην ανεργία και τον εργασιακό μεσαίωνα, την μετανάστευση .
Μέσα λοιπόν από αυτά τα δραματικά δεδομένα προέκυψε η ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΟΥΜΠΑΣ, σε μία προσπάθεια κάποιων καθημερινών κατοίκων της, να αντιδράσουν και να προσπαθήσουν να έλθουν σε επαφή με όσο το δυνατόν περισσότερους συμπολίτες, οι οποίοι στη συντριπτική πλειοψηφία υφίστανται τις συνέπειες της πρωτοφανούς αντικοινωνικής και απάνθρωπης πολιτικής. Να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να αντιταχθούν στο Αρμαγεδώνα που ζούμε.

Στην προσπάθεια μας αυτή προκρίνουμε να έχουμε ως τομείς δράσης και επαφής την ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, τον ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ, την ΑΝΤΙΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ και την ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ .
ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ σ΄όλα τα μέτρα που ήδη έχουν πάρει στο όνομα του μνημονίου (λιτότητα, φόροι, ιδιωτικοποιήσεις, κατάργηση δικαιωμάτων,…), αλλά και σε όσα μας ετοιμάζουν για το άμεσο μέλλον.
Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ και εν γένει η παιδεία είναι ο ακρογωνιαίος λίθος για την δημιουργία του ανθρώπου με κρίση, άποψη, επιλογή, με πίστη στις απόψεις του, με αισθητική, με κοινωνική ευαισθησία και που διεκδικεί να συμμετέχει δημιουργικά στην κοινωνία κάθε στιγμή .
Η ΑΝΤΙΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ ως αντίβαρο στην κατευθυνόμενη, καταθλιπτική και τρομοκρατική πληροφόρηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των μέσων μαζικής ενημέρωσης που έχουν ταχθεί με φανατισμό και ιδιοτέλεια στο στρατόπεδο των ολετήρων της κοινωνίας. Γιατί «δεν φταίμε όλοι, δεν βολευτήκαμε όλοι, δεν τα φάγαμε όλοι μαζί» άρα δεν πρέπει «να πληρώσουμε όλοι, να συνεισφέρουμε όλοι». Γιατί την κρίση τους να την πληρώσουν αυτοί που τη δημιούργησαν, αυτοί που εκμεταλλεύτηκαν την εργασία αυτού του λαού, αυτοί που ζούσαν και ζουν διαχρονικά παρασιτικά σε βάρος του.
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ που πρέπει να αποτελεί το συνεκτικό κρίκο της κοινωνίας. Γιατί κοινωνία χωρίς αλληλεγγύη και κοινωνική συνοχή είναι κοινωνία χωρίς μέλλον και προοπτική και οδηγείται στην πλήρη υποταγή, στην εσωστρέφεια και στην αλλοτρίωση .
Η αλληλεγγύη που είναι απολύτως απαραίτητη ειδικά αυτήν την εποχή που οι εργαζόμενοι κατασυκοφαντούνται με κυνικό τρόπο από αυτούς που επεξεργάζονται τα απαράδεκτα σχέδια τους, προσπαθούν να δημιουργήσουν έναν κοινωνικό αυτοματισμό και να φέρουν τους εργαζόμενους αντιμέτωπους μεταξύ τους, την εποχή που η ανεργία αποτελεί ωρολογιακή βόμβα για την κοινωνία μας .
Στα πλαίσια αυτών των επιλογών δραστηριοποιήθηκε και δραστηριοποιείται Η ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΟΥΜΠΑΣ.
• Στο διάστημα της ύπαρξής της διοργάνωσε δύο λαϊκές συνελεύσεις στο Πολιτιστικό Κέντρο Τούμπας, με αρκετή επιτυχία -για αρχή- πιστεύουμε.
• Συμμετείχε ενεργά στις κινητοποιήσεις ενάντια στην αυθαίρετη και αντικοινωνική απόφαση του Ο.Α.Σ.Θ. να καταργήσει το εισιτήριο πολλαπλών διαδρομών και να αυξήσει κατά 20 % το εισιτήριο (από 0,50 λεπτά σε 0,60 λεπτά). Υπήρξε μία σχετική επιτυχία μόνο ως προς το σκέλος των πολλαπλών διαδρομών, όχι όμως ως προς την αύξηση του εισιτηρίου.
• Παρουσίασε με επιτυχία, σε συνεργασία με το θεατρικό θίασο εκπαιδευτικών “ΟΙ ΠΑΡΑΒΑΤΕΣ ΤΗΣ ΣΚΗΝΗΣ“, το έργο του Ντάριο Φο «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω» .
• Συμμετείχε ενεργά στις απεργίες που έγιναν ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα και με πορείες και πικετοφορίες στους δρόμους της Τούμπας ενημέρωνε τον κόσμο .
Η ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΟΥΜΠΑΣ δεν έχει ανάγκη από αιρετούς ή χαρισματικούς ηγέτες, καθοδηγητές και εκπροσώπους. Η πολιτική ή ιδεολογική επιλογή του καθενός, δεν αποτελεί προαπαιτούμενο. Προαπαιτούμενο αποτελεί ο σεβασμός της διαφορετικής άποψης και της προσωπικότητας του διπλανού μας.
Και κυρίως προαπαιτούμενο θα πρέπει να είναι η συμφωνία για αντίσταση της χώρας στα τραπεζο-οικονομικά κέντρα από όπου και αν προέρχονται και ο αγώνας για την ανατροπή των αντικοινωνικών πολιτικών .
Γιατί, όπως λέει και ο ποιητής «άντε θύμα άντε ψώνιο, άντε ψώνιο, άντε σύμβολο αιώνιο, αν ξυπνήσεις μονομιάς θά ΄ρθει ανάποδα ο ντουνιάς»


http://protobouliatoumpas.blogspot.com

protobouliatoumpas@gmail.com

Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

Ταξίδια στον Άρη... χωρίς επιστροφή, προτείνουν επιστήμονες


Το ακούσαμε και αυτό!!
Μετανάστευση στον Άρη για εποικισμό του τύπου του εποικισμού της Αμερικής πριν κάποιους αιώνες. Μόνο που αυτή τη φορά δεν θα σταλούν οι "κάθε καρυδιάς καρύδι" και οι ανεπιθύμητοι της Ευρώπης, που στάλθηκαν τότε. Τώρα προτείνεται να σταλούν οι "ανεπιθύμητοι" της τρίτης ηλικείας, γιατί, άκουσον! άκουσον!, αυτοί δεν πειράζει να εκτεθούν στην βλαβερή -κυρίως για το αναπαραγωγικό σύστημα του ανθρώπου-ηλιακή ακτινοβολία!!!
Από το tvxsteam:

Ο αποικισμός του Άρη μπορεί να συμβεί πολύ νωρίτερα και περισσότερο οικονομικά αν οι αστροναύτες συμπεριφέρονταν όπως οι πρώτοι έποικοι που πήγαν στην Βόρεια Αμερική και δεν ανέμεναν την επιστροφή τους, υποστηρίζουν δύο επιστήμονες.
«Το κυριότερο σημείο είναι να ενεργοποιηθεί η διαδικασία εκμετάλλευσης του Άρη», δηλώνει ο Dirk Schulze-Makuch, καθηγητής του Washington State University, ο οποίος συνυπογράφει άρθρο όπου περιλαμβάνεται η παραπάνω πρόταση.
«Η πρόταση αυτή είναι πρώιμη», σχολίασε ο αστροναύτης του Apollo 14, Ed Mitchell και πρόσθεσε: «Δεν είμαστε έτοιμοι για αυτό ακόμη».
Ψύχραιμη ήταν και η αντίδραση της NASA στην ιδέα. Ο Αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα έχει ήδη αναφερθεί σε ένα σχέδιο να ταξιδέψει στον Άρη μέχρι τα μέσα του 2030, χωρίς να έχει προτείνει, ωστόσο, οι ταξιδιώτες να μην επιστρέψουν ποτέ πίσω. «Θέλουμε τους ανθρώπους μας πίσω», δήλωσε ο εκπρόσωπος της NASA Michael Braukus.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο τελευταίο τεύχος του Journal of Cosmology. Οι Schulze-Makuch και Paul Davies, φυσικός του Arizona State University, υποστηρίζουν ότι οι άνθρωποι πρέπει να ξεκινήσουν τον αποικισμό του Άρη ως αντίβαρο για την επικείμενη καταστροφή της Γης. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς τους, τα ταξίδια χωρίς επιστροφή μπορούν να αρχίσουν σε 2 δεκαετίες.
«Μπορούμε να στείλουμε ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας, γύρω στα 60, καθώς η αποστολή θα οδηγήσει αναμφισβήτητα σε μείωση της διάρκειας ζωής του ατόμου, εξαιτίας της έλλειψης ιατροφαρμακευτικής φροντίδας και την έκθεσης στην ακτινοβολία», υποστηρίζει ο Schulze-Makuch. Η ακτινοβολία μπορεί να προκαλέσει ζημιές στα αναπαραγωγικά όργανα, συνεπώς το να στείλουμε ανθρώπους με ικανότητα αναπαραγωγής δεν είναι και τόσο καλή ιδέα», προσθέτει.
Το ταξίδι για τον κόκκινο πλανήτη διαρκεί 6 μήνες. Ο Άρης διαθέτει επιφανειακή βαρύτητα, αραιή ατμόσφαιρα, παγωμένο νερό, διοξείδιο του άνθρακα και σημαντικά ορυκτά. Οι δύο επιστήμονες προτείνουν η αποστολή να ξεκινήσει με μια ομάδα 2 ατόμων, που θα μεταβαίνουν σε ξεχωριστά σκάφη, τα οποία θα χρησιμεύουν ως τα καταλύματά τους στον πλανήτη. Περισσότεροι άνθρωποι και σκάφη με αποθέματα τροφίμων θα ακολουθήσουν.
Σύμφωνα με τους επιστήμονες, η απαιτούμενη τεχνολογία υπάρχει ήδη ή αναπτύσσεται. Χωρίς τα επιπλέον καύσιμα και τον απαραίτητο ανεφοδιασμό για την επιστροφή στη Γη, το κόστος της αποστολής περικόπτεται κατά 80%.
Οι Davies και Schulze-Makuch υπογραμμίζουν ότι είναι πολύ σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν προτείνουν μια «αποστολή αυτοκτονίας».

S.Zizek: Ο καπιταλισμός μας ωθεί στην Ημέρα της Κρίσεως

Από το tvxs:

Το καπιταλιστικό σύστημα μας ωθεί όλους προς την Ημέρα της Κρίσεως, τονίζει ο φιλόσοφος Slavoj Zizek, μιλώντας στο Al Jazeera. Αναφέρει μάλιστα την παραπαίουσα οικονομία, την υπερθέρμανση του πλανήτη και την επιδείνωση των εθνοτικών σχέσεων ως αποδεικτικά στοιχεία.
«Δεν είμαι κάποιος που θα πίστευε στην Αποκάλυψη. Δεν λέω ότι το 2012 ή κάποια άλλη στιγμή θα υπάρξει μία καταστροφή. Ας είμαστε υπομονετικοί, δεν υπάρχει λόγος να χάνουμε την υπομονή μας. Απλά, ας έχουμε επίγνωση ότι αντιμετωπίζουμε μία σειρά από σοβαρά προβλήματα αν αφήσουμε την υπάρχουσα κοινωνία να αναπτυχθεί ακολουθώντας την έμφυτη προδιάθεσή της, κάποια στιγμή θα οδηγηθούμε σε ένα καταστροφικό σημείο μηδέν», επισημαίνει ο Zizek.
«Πιστεύω ότι η παρούσα κρίση θα κάνει τον καπιταλισμό πιο σκληρό και χειρότερο μακροπρόθεσμα», προσθέτει. Σήμερα ασκείται πολύ έντονη κριτική στον καπιταλισμό, τονίζει, «αλλά για μένα όλες οι κριτικές είναι πολύ νομικίστικες και ηθικολογικές. Λένε ότι υπάρχουν συγκεκριμένοι άπληστοι άνθρωποι. Όχι, ο καπιταλισμός λειτουργεί εγγενώς όχι ως προσωπικός εγωισμός και απληστία, αλλά σχεδόν όπως μια θρησκεία: το κέρδος μετράει, υπάρχει ανάγκη για επέκταση, υπάρχει ανάγκη για ανάπτυξη και ακόμα κι αν πάμε στην κόλαση ο καπιταλισμός πρέπει να συνεχίσει να αναπαράγεται».
Σχολιάζοντας την κατάσταση στην Ευρώπη, ο Slavoj Zizek σημειώνει: «Αυτό που βλέπουμε να συμβαίνει τώρα στην Ευρώπη είναι η αρχή μίας πολύ επικίνδυνης τάσης. Συνοπτικά, μέχρι σήμερα είχαμε πολλά κόμματα, κεντρο-αριστερά και κεντρο-δεξιά, που ανταλλάσσαν δυνάμεις σε κάθε εκλογές. Τώρα, όλο και περισσότερο υπάρχει μόνο ένα κόμμα που αναδεικνύεται ως το κόμμα της υπάρχουσας φιλελεύθερης καπιταλιστικής δημοκρατικής τάξης. Συνήθως είναι φιλοκαπιταλιστικό κόμμα και την ίδια στιγμή σχετικά προοδευτικό σχετικά με τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, την έκτρωση κα. Παράλληλα, η μόνη πραγματική αντιπολίτευση, οι μόνοι που αντιδρούν δεν είναι πια αριστεροί αλλά εθνικιστές κατά των μεταναστών».
Προσθέτει επίσης, ότι αυτό που είναι πολύ ανησυχητικό είναι ότι «το φαινόμενο αυτό εντοπίζεται στα δύο άκρα του ευρωπαϊκού χώρου, τόσο στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης, πρώην κομουνιστικές, Ουγγαρία και Ρουμανία, όσο και στις πιο ανεπτυγμένες και πρότυπα ανεκτικότητας, χώρες της δυτικής Ευρώπης, όπως είναι οι σκανδιναβικές». Για τον Zizek, η μόνη λύση σε αυτή την κατάσταση είναι μία νέα Αριστερά.

Το δίδαγμα της Ιρλανδίας

Η Ιρλανδία βρίσκεται και αυτή στα πρόθυρα της επίσημης πτώχευσης. Κι αυτό ανεξάρτητα από το αν λάβει «βοήθεια» ή «στήριξη» από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Αυτή τη στιγμή η Ε.Ε., οι ΗΠΑ, το ΔΝΤ, ο Γερμανικός άξονας στην ευρωζώνη και φυσικά οι περίφημες αγορές, αδιαφορούν για την τύχη χωρών και λαών. Το ζητούμενο είναι ποιος και με ποιους όρους θα διαχειριστεί την χρεοκοπία των χωρών της ευρωζώνης και μ’ αυτόν τον τρόπο θα καθορίσει την τύχη του ευρώ.
Η Ιρλανδική κυβέρνηση αρνιόταν στην αρχή την προσφυγή στον μηχανισμό του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Ήθελε να αποφύγει την απευθείας χρηματοδότηση του Ιρλανδικού κράτους από τον Ευρωπαϊκό μηχανισμό, προκειμένου να γλυτώσει ένα μνημόνιο και μια δανειακή σύμβαση τύπου Ελλάδας. Πίσω από αυτή τη διστακτικότητα βρισκόταν ο φόβος της μήπως και «ντροπιαστεί» στη διεθνή κοινότητα, όπως ισχυρίζεται η ίδια. Αυτό που πραγματικά φοβόταν ήταν ότι θα χάσει και αυτά τα μηδαμινά περιθώρια ελιγμών και ελευθερίας κινήσεων που είχε μέχρι σήμερα εντός του ευρώ. Γνωρίζει πολύ καλά ότι η υπαγωγή της Ιρλανδίας στο Ευρωπαϊκό Ταμείο θα την μεταβάλει και επίσημα σε χώρα υπό καθεστώς κηδεμονίας σαν την Ελλάδα. Κι αυτό είναι σε θέση να πυροδοτήσει απρόσμενες αντιδράσεις από τον Ιρλανδικό λαό, ο οποίος μπορεί να έχει δεχθεί στωικά τα πάνδεινα έως σήμερα, αλλά η κυβέρνηση τρέμει το ενδεχόμενο της μετατροπής της χώρας σε επίσημο προτεκτοράτο που μπορεί να αποτελέσει την θρυαλλίδα ανεξέλεγκτων κοινωνικών αντιδράσεων.
Και πραγματικά, μόλις αναγκάσθηκε να δηλώσει τελικά ότι δέχεται να μπει στον μηχανισμό, ο λαός και σύσωμη η αντιπολίτευση, ακόμα και οι συμμετέχοντες στη Κυβέρνηση Πράσινοι και ανεξάρτητοι βουλευτές ζήτησαν την παραίτησή της και τη διενέργεια νέων εκλογών.
Η εθνική ανεξαρτησία της Ιρλανδίας, δεν έχει ξεχαστεί από τον Ιρλανδικό λαό, όπως απέδειξε και το δημοψήφισμα για την Συνθήκη της Λισαβόνας τον Ιούνιο του 2008, όπου το 54% των Ιρλανδών είπε «όχι» στην υιοθέτησή της. Το βασικό επιχείρημα που έπεισε την πλειοψηφία των Ιρλανδών να καταψηφίσουν την Ευρωσυνθήκη ήταν η απώλεια της εθνικής τους κυριαρχίας. «Μην έχετε καμιά αυταπάτη, αν η Συνθήκη της Λισαβόνας επικυρωθεί, τότε, το κυρίαρχο ανεξάρτητο Ιρλανδικό έθνος θα πάψει να υπάρχει. Το όνειρο για το ‘δικαίωμα του λαού της Ιρλανδίας στην κατοχή της Ιρλανδίας και στον απρόσκοπτο έλεγχο των ιρλανδικών πεπρωμένων’ ήταν αυτό που τροφοδότησε για αιώνες τους αγώνες που διεξήγαγαν οι Θίοντορ Γουλφ Τόουν, Ρόμπερτ Έμετ, Πάτρικ Πίρς και Τζέιμς Κόνολι. Η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας που συνεπάγεται η Συνθήκη της Λισαβόνας δεν σημαίνει παρά την αποκήρυξη αυτών των αγώνων ανά τους αιώνες», έγραφε στους Irish Times (22/9/2009) ένας από τους πρωτεργάτες του «όχι» στο δημοψήφισμα της Ιρλανδίας.
Φυσικά η Συνθήκη της Λισαβόνας επιβλήθηκε παρά και ενάντια στο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Άλλωστε μετά το ιρλανδικό δημοψήφισμα, οι προύχοντες και οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών θεώρησαν ότι ακόμη και η τυπική προσφυγή στην λαϊκή ετυμηγορία, αποτελεί πρόβλημα και έτσι αρνήθηκαν να ξαναγίνουν δημοψηφίσματα στις χώρες μέλη. Οι λαοί δεν πρέπει να έχουν κανένα λόγο, μόνο οι κυβερνήσεις τους, που ξέρουν πώς να εξαγοράζονται, να πιέζονται, να εκπορνεύονται και γενικά να υποτάσσονται πάντα σε συμφέροντα ανώτερα από εκείνα του απλού κόσμου. Αυτές είναι οι «δημοκρατικές» αξίες της άδολης και άσπιλης Ε.Ε. που επιβάλλει σήμερα καθεστώτα κατοχής για να προφυλάξει τις τράπεζες, τα επενδυτικά κεφάλαια και τις αγορές από τους «διεφθαρμένους» λαούς της ευρωζώνης.
Στην Ιρλανδία χρησιμοποιείται το επιχείρημα της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας για να μην τεθεί η χώρα υπό το καθεστώς κηδεμονίας της τρόικας, ενώ στην Ελλάδα χρησιμοποιείται το ίδιο επιχείρημα από τους κυβερνώντες για να υποστεί η χώρα και ο λαός της το καθεστώς αυτό. Είναι μια διαφορά που λέει πολλά για τη σημερινή κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου, αλλά και για όλους όσους έχουν ταχθεί υπέρ του μνημονίου.
Πηγή: tvxsteam, BERLIN taz