Επιστροφή προς τα ... μπρος!

Επιστροφή προς τα ... μπρος!

ΕΝΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ

ΕΝΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ
ΝΑ ΘΕΜΕΛΕΙΏΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΌ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΉΣ ΙΣΌΤΗΤΑΣ

Αποανάπτυξη-Τοπικοποίηση -Αυτονομία- Άμεση Δημοκρατία-Ομοσπονδιακός Κοινοτισμός

Τον Μάιο του 2020, μια ομάδα περισσότερων από 1.100 υποστηρικτών της «Αποανάπτυξης», υπέγραψε ένα μανιφέστο καλώντας τις κυβερνήσεις να αδράξουν την ευκαιρία και να στραφούν προς ένα «ριζικά διαφορετικό είδος κοινωνίας, αντί να προσπαθούν απεγνωσμένα να θέσουν ξανά σε λειτουργία την «καταστροφική ανάπτυξη». Η Συνδημία του κοροναϊού δείχνει ότι θα χρειασθεί να γίνουν μεγάλες αλλαγές, αν δεν θέλουμε να πάμε στην κατάρρευση! Ειδικά για την μετά-COVID Ελλάδα: Για να ξεφύγει η χώρα από τη μέγγενη των χρεών, από την φτωχοποίηση και το πολιτισμικό αδιέξοδο, καθώς και από την κατάθλιψη και την μεμψιμοιρία στην οποία έχει πέσει ο πληθυσμός της-ιδίως μετά το σοκ της πανδημίας και τον εγκλεισμό του στα σπίτια- θα χρειασθεί, μετά το πέρασμα της καταιγίδας, να αναπτερωθεί το ηθικό του μέσα από μια στροφή προς μια ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση . Εφαλτήρας μπορεί να γίνει ο αγροδιατροφικός τομέας και στη συνέχεια ο μεταποιητικός ένδυσης- υπόδησης, ο ενεργειακός και ο ήπιος ποιοτικός τουρισμός να την συμπληρώσουν. Είναι μια εναλλακτική στη σημερινή κυρίαρχη κατεύθυνση, που δεν χρειάζονται κεφάλαια, ξένες επενδύσεις, χωροταξικά σχέδια, υπερτοπικές συγκεντρώσεις, μεγαλεπήβολα και εξουθενωτικά μεγέθη και ρυθμούς. Η κατεύθυνση της Αποανάπτυξης-Τοπικοποίησης -Αυτονομίας- Άμεσης Δημοκρατίας-Ομοσπονδιακού Κοινοτισμού θα μπορούσε να είναι η διέξοδος για την χώρα, στην μετά-COVID εποχή!

Τρίτη 2 Νοεμβρίου 2010

Εκδήλωση: "Τοπικές κοινωνίες και δημοκρατία" στο Μικρόπολις- Θεσσαλονίκης



Σας καλούμε στην εκδήλωση «τοπικές κοινωνίες & δημοκρατία» που θα γίνει στο κοινωνικό χώρο για την ελευθερία Μικρόπολις Βενιζέλου & Βασ. Ηρακλείου 18 την Παρασκευή 5 Νοεμβρίου στις 7.00μμ.
Θα επιχειρήσουμε να διερευνήσουμε πως μέσα στο περιβάλλον της κρίσης όπου συρρικνώνονται σε ένα υπέρ-κράτος , μέσω του «Καλλικράτη» οι σχέσεις δήμων-εξουσίας, μπορούμε οι πολίτες, οι κάτοικοι που συνθέτουν τις κοινότητες, οι εργαζόμενοι, να επαναφέρουμε χαμένα, ή νέα, νοήματα δημοκρατίας και να δημιουργήσουμε σχέσεις και δομές στον ζωτικό χώρο της γειτονιάς ,της κοινότητα και του δήμου εμβαθύνοντας την άμεση δημοκρατία στις ανάγκες των κοινωνικών ζητημάτων.

Σε αυτή μας την συζήτηση θα θυμηθούμε την ιστορική διαλεκτική μεταξύ εξουσίας και δήμων, το πρόταγμα της πολιτικής και ατομικής αυτονομίας και πως αυτά μέσα από την ιστορική κληρονομιά των πολιτικών θεωριών επαναστατικής χειραφέτησης και εφαρμογών της αυτονομίας μπορούν να αποτελούν δυνατότητα σήμερα.

Οι εισηγήσεις θα έχουν διάρκεια από 20 λεπτά η κάθε μία.
Θα ακολουθήσουν ερωτήσεις και τοποθετήσεις σε όλο το υπόλοιπο της εκδήλωσης.

Ομιλητές.
Θοδωρής Βελλισάρης - άλλη δημοκρατία
Πέτρος Μούρέλος - Οικονομολόγος Κοινωνιολόγος
Αλέξανδρος Κιουπκιολής -Πολιτικός επιστήμονας

http://dimotismos.wordpress.com/

Η εισήγηση της "άλλης δημοκρατίας" που μου στάλθηκε με μαίλ:

Η πόλη δεν είναι σύνολο κτιρίων αλλά σύνολο πολιτών, (Ρουσσώ)

Σήμερα μιλάμε γενικά για εξουσία, είτε αναφερόμαστε σε δήμους, είτε σε περιφέρειες, είτε στο ίδιο το κράτος. Αυτό είναι λάθος. Άλλο η πολιτική διακυβέρνηση, κι άλλο το κράτος. Άλλο η εξουσία στα χέρια όλων, κι άλλο η εξουσία στα χέρια λίγων.
Κάθε μορφή διακυβέρνησης δεν είναι αυταρχική. Αυτή είναι η περίπτωση της αμεσοδημοκρατικής αυτοκυβέρνησης.
Κάθε μορφή κράτους όμως είναι αυταρχική. Δεν υπάρχει δημοκρατικό κράτος.
Μ’ αυτήν την έννοια, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι οι δημοτικοί θεσμοί εξουσίας έχουν εντελώς διαφορετική έννοια και ιστορία από τους κρατικούς θεσμούς εξουσίας, παρότι η διαφορά αυτή επιχειρήθηκε να συγκαλυφθεί εντός της εθνικής επικράτειας.
Όσο κι αν σήμερα οι δήμοι και τα δημοτικά συμβούλια λειτουργούν σα μικρά κράτη, αποκομμένα από τους πολίτες, διατηρούν αυτή τη δυναμική που τους διαχωρίζει από το κοινοβούλιο και το έθνος-κράτος.
Νόμοι όπως ο Καλλικράτης καταδεικνύουν τα παραπάνω. Οι κρατικοί θεσμοί έρχονται να συρρικνώσουν περαιτέρω τη δύναμη των θεσμών δημοτικής εξουσίας. Αυτό δεν είναι εσωτερική υπόθεση του κράτους. Είναι συνέχεια μίας ιστορικής εξέλιξης κατά την οποία οι κρατικοί θεσμοί αγωνίζονται να εξαλείψουν κάθε ίχνος εξουσίας άμεσα ελεγχόμενης από τους πολίτες. Πάμπολλα ιστορικά παραδείγματα υπάρχουν ως μέρη αυτού του αγώνα. Οι αυτόνομες πόλεις του μεσαίωνα εναντίον των αναδυόμενων μοναρχιών, η εξέγερση των Καστιλιάνικων πόλεων το 1520-22 και οι παρισινοί τομείς της Γαλλικής Επανάστασης εναντίον των αναδυόμενων κρατών.
Η έννοια του πολίτη χρειάστηκε χιλιετίες ανθρώπινης ιστορίας για να δημιουργηθεί με όλες τις ενεργές και δημοκρατικές συνδηλώσεις της. Στη Γαλλική Επανάσταση ο πολίτης είναι το αντίθετο του υποχειρίου των Βουρβόνων βασιλιάδων. Επαναστάτες όπως ο Μαρξ και ο Μπακούνιν αποκαλούσαν με περηφάνια ο ένας τον άλλο «πολίτη».
Η πόλη δεν είναι μονάχα ένας χώρος εκδήλωσης των καθημερινών συνηθειών μας. Και μόνο το γεγονός ότι βρισκόμαστε σήμερα εδώ και συζητάμε ισότιμα, παρά τη διαφορετική καταγωγή που πιθανώς έχουμε, ότι δεν μας συνδέει κάποιο κοινό «αίμα», είναι αποτέλεσμα μιας έλλογης και επαναστατικής ιστορικής κατάκτησης, καταλύτης για την οποία υπήρξε η εμφάνιση των πόλεων. Η πόλη υπήρξε αναγκαία συνθήκη για τη δημοκρατία και την ελευθερία, ενάντια σε καταπιεστικά έθιμα, ανορθολογικούς φόβους ή προκαταλήψεις. Μ’ αυτήν την έννοια, η πόλη διάνοιξε μία διαδικασία εκπολιτισμού που όμως δεν έχει σε καμία περίπτωση ολοκληρωθεί. Αυτό επαφίεται στους δικούς μας αγώνες.
Και η γειτονιά, δεν είναι μόνο χώρος στον οποίο υπάρχουν τα σπίτια μας, μεγαλώνουμε τα παιδιά μας και ψωνίζουμε. Είναι ο χώρος στον οποίο μπορούμε να συναντηθούμε, να συζητήσουμε, να αναγνωρίζουμε όσα μας ενώνουν και να δημιουργήσουμε μία δημοκρατική διαδικασία αυτοκαθορισμού των ζωών μας.
Ο καπιταλισμός σήμερα βρίσκεται σε μόνιμη επανάσταση, ακόμα και σε καιρό κρίσης. Τα παραδοσιακά ταξικά θέματα παίρνουν συνεχώς νέες μορφές, ενώ αναδύονται πολύ κρίσιμα διαταξικά θέματα. Ο δήμος και οι λαϊκές συνελεύσεις μπορούν να αποτελέσουν τον χώρο στον οποίο παραδοσιακά και νέα κινήματα μπορούν να συναντηθούν και να συγκροτήσουν ένα ελευθεριακό κίνημα, τόσο στη μορφή όσο και στο περιεχόμενό του.
Η σχέση πόλης και κράτους στην ιστορία ήταν γεμάτη εντάσεις. Σήμερα, όσο κι αν έχουν αλλάξει, οι θεσμοί της πόλης ακόμα υπάρχουν, παρότι νόμοι όπως ο Καλλικράτης θέλουν να τους συρρικνώσουν. Το δημοτικό συμβούλιο είναι ένα κατάλοιπο από την πιο πλούσια κληρονομιά που δημιούργησαν οι επαναστατικές κομμούνες. Εμείς πρέπει να το αναδομήσουμε και να το επεκτείνουμε.
Το πρόταγμα του ελευθεριακού δημοτισμού (ή κομμουναλισμού), προσπαθεί να δώσει στην ελευθερία τη θεσμική μορφή των δημόσιων συνελεύσεων που γίνονται κυρίαρχα σώματα λήψης αποφάσεων, πέρα από το έθνος-κράτος και τον καπιταλισμό, και διέπονται από ελευθεριακά και δημοκρατικά ιδεώδη. Η εμφάνιση του δήμου στην ιστορία δεν είναι παρά Λόγος συγκροτημένος θεσμικά και νομικά. Πρέπει να αγωνιστούμε να αναδείξουμε και να επεκτείνουμε όλη αυτή την ελευθεριακή έλλογη δυναμική, ενάντια στο κράτος, στο πλαίσιο της διαλεκτικής που την προάγει και την καθηλώνει.
Οι συνθήκες προσφέρονται σήμερα για μία άλλου είδους στρατηγική. Με το σχέδιο «Καλλικράτης», το κράτος υφαρπάζει την τοπική εξουσία παραχωρώντας την σε ισχυρότερους κεντρικούς δήμους και περιφέρειες. Αυτός είναι ένας τρόπος να διευκολύνει τον κρατικό έλεγχο και τις μεταρρυθμίσεις υπέρ της επέλασης των αγορών. Πολλές τοπικές κοινωνίες δικαιολογημένα διαμαρτύρονται και αρχίζουν στοιχειωδώς να αντιλαμβάνονται το παιχνίδι που παίζεται εις βάρος τους. Ακόμα βέβαια δεν γίνεται συνείδηση (κι αυτό είναι το ζητούμενο) το γεγονός ότι η αναπαραγωγή του συστήματος σχετίζεται με την καταστροφή των υπολειμμάτων δημοσίου χώρου και, ουσιαστικά, με τη διάλυση της κοινωνίας και τη μετάθεση των αρμοδιοτήτων γι’ αυτήν σε ειδικούς και τεχνοκράτες. Το καρότο γι’ αυτήν την πολιτική είναι η ισχυροποίηση των νέων δήμων που διασώζονται, παράλληλα βέβαια με το μαστίγιο της ισχυροποίησης των περιφερειών που θα τους ελέγχουν.
Ο Καλλικράτης (συνέχεια του Καποδίστρια) φέρνει κάποιες τεράστιας σημασία αλλαγές:
Οι δημοτικοί θεσμοί τοπικής αυτοδιοίκησης μειώνονται κατά 2/3. Ο δήμος γίνεται κάτι τεχνοκρατικό και αόριστο, αποτέλεσμα μίας συνένωσης που δεν προκύπτει από τη συνύπαρξη στον κοινό δημόσιο χώρο.
Κάποιες νέες αρμοδιότητες που δίνονται στους απρόσωπους δήμους δεν συνοδεύονται από τις προϋποθέσεις (οικονομικές και άλλες) για την πραγματική ενίσχυσή τους.
Οι δημοτικές εκλογές γίνονται πια ανά 5 χρόνια, μαζί με τις ευρωεκλογές, λες και η τοπική αυτοδιοίκηση είναι μέρος προϊόντος 2 σε 1, ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε.
Η αναλογικότητα των ψήφων χάνεται περισσότερο, ενώ η συγκρότηση συνδυασμού γίνεται πολύ δύσκολη.
Ο Καλλικράτης είναι μία ακόμα στιγμή της διαλεκτικής δήμου και κράτους. Εμείς προτάσσουμε κάθε θεσμική και εξωθεσμική παρέμβαση που να είναι συνεπής με την ελευθεριακή προοπτική που διανοίγει αυτή η διαλεκτική.
Επιδιώκουμε δημοκρατικούς δημοτικούς θεσμούς ως αντίβαρο στην κρίση, και επιδιώκουμε τη μεταφορά όλης της εξουσίας, από τους κρατικούς θεσμούς, στους ίδιους τους πολίτες.
Οι δημοτικές εκλογές δεν μπορούν να αποκλειστούν από αυτή την προσπάθεια, και πρέπει να λάβουμε υπόψη μας σοβαρά πρωτοβουλίες πολιτών, ιδιαίτερα σε τοπικές κοινωνίες, που προωθούν μια άλλη από αυτή της εξουσίας και των κομματικών παραδόσεων παρουσία στις δημοτικές εκλογές. Θεωρούμε ότι όταν το ελευθεριακό πρόταγμα, η άμεση δημοκρατία, η ανακλητότητα των ρόλων, και η εξουσία στις τοπικές συνελεύσεις αποτελούν την πραγματικότητα και όχι την δημαγωγία ενός τέτοιου συνδυασμού αποτελούν κομμάτι του πεδίου αγώνα για την κοινωνική χειραφέτηση και πολιτική δημοκρατία των τοπικών κοινωνιών και ως τέτοιο μας ενδιαφέρει. Προτού σε κάποια φάση νέου γύρου «εκσυγχρονισμού» ίσως τις καταργήσουν κι αυτές, μαζί με κάθε ίχνος δημοτικής εξουσίας.

άλλη δημοκρατία

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου