Το δίδαγμα της Ιρλανδίας

Η Ιρλανδία βρίσκεται και αυτή στα πρόθυρα της επίσημης πτώχευσης. Κι αυτό ανεξάρτητα από το αν λάβει «βοήθεια» ή «στήριξη» από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Αυτή τη στιγμή η Ε.Ε., οι ΗΠΑ, το ΔΝΤ, ο Γερμανικός άξονας στην ευρωζώνη και φυσικά οι περίφημες αγορές, αδιαφορούν για την τύχη χωρών και λαών. Το ζητούμενο είναι ποιος και με ποιους όρους θα διαχειριστεί την χρεοκοπία των χωρών της ευρωζώνης και μ’ αυτόν τον τρόπο θα καθορίσει την τύχη του ευρώ.
Η Ιρλανδική κυβέρνηση αρνιόταν στην αρχή την προσφυγή στον μηχανισμό του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Ήθελε να αποφύγει την απευθείας χρηματοδότηση του Ιρλανδικού κράτους από τον Ευρωπαϊκό μηχανισμό, προκειμένου να γλυτώσει ένα μνημόνιο και μια δανειακή σύμβαση τύπου Ελλάδας. Πίσω από αυτή τη διστακτικότητα βρισκόταν ο φόβος της μήπως και «ντροπιαστεί» στη διεθνή κοινότητα, όπως ισχυρίζεται η ίδια. Αυτό που πραγματικά φοβόταν ήταν ότι θα χάσει και αυτά τα μηδαμινά περιθώρια ελιγμών και ελευθερίας κινήσεων που είχε μέχρι σήμερα εντός του ευρώ. Γνωρίζει πολύ καλά ότι η υπαγωγή της Ιρλανδίας στο Ευρωπαϊκό Ταμείο θα την μεταβάλει και επίσημα σε χώρα υπό καθεστώς κηδεμονίας σαν την Ελλάδα. Κι αυτό είναι σε θέση να πυροδοτήσει απρόσμενες αντιδράσεις από τον Ιρλανδικό λαό, ο οποίος μπορεί να έχει δεχθεί στωικά τα πάνδεινα έως σήμερα, αλλά η κυβέρνηση τρέμει το ενδεχόμενο της μετατροπής της χώρας σε επίσημο προτεκτοράτο που μπορεί να αποτελέσει την θρυαλλίδα ανεξέλεγκτων κοινωνικών αντιδράσεων.
Και πραγματικά, μόλις αναγκάσθηκε να δηλώσει τελικά ότι δέχεται να μπει στον μηχανισμό, ο λαός και σύσωμη η αντιπολίτευση, ακόμα και οι συμμετέχοντες στη Κυβέρνηση Πράσινοι και ανεξάρτητοι βουλευτές ζήτησαν την παραίτησή της και τη διενέργεια νέων εκλογών.
Η εθνική ανεξαρτησία της Ιρλανδίας, δεν έχει ξεχαστεί από τον Ιρλανδικό λαό, όπως απέδειξε και το δημοψήφισμα για την Συνθήκη της Λισαβόνας τον Ιούνιο του 2008, όπου το 54% των Ιρλανδών είπε «όχι» στην υιοθέτησή της. Το βασικό επιχείρημα που έπεισε την πλειοψηφία των Ιρλανδών να καταψηφίσουν την Ευρωσυνθήκη ήταν η απώλεια της εθνικής τους κυριαρχίας. «Μην έχετε καμιά αυταπάτη, αν η Συνθήκη της Λισαβόνας επικυρωθεί, τότε, το κυρίαρχο ανεξάρτητο Ιρλανδικό έθνος θα πάψει να υπάρχει. Το όνειρο για το ‘δικαίωμα του λαού της Ιρλανδίας στην κατοχή της Ιρλανδίας και στον απρόσκοπτο έλεγχο των ιρλανδικών πεπρωμένων’ ήταν αυτό που τροφοδότησε για αιώνες τους αγώνες που διεξήγαγαν οι Θίοντορ Γουλφ Τόουν, Ρόμπερτ Έμετ, Πάτρικ Πίρς και Τζέιμς Κόνολι. Η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας που συνεπάγεται η Συνθήκη της Λισαβόνας δεν σημαίνει παρά την αποκήρυξη αυτών των αγώνων ανά τους αιώνες», έγραφε στους Irish Times (22/9/2009) ένας από τους πρωτεργάτες του «όχι» στο δημοψήφισμα της Ιρλανδίας.
Φυσικά η Συνθήκη της Λισαβόνας επιβλήθηκε παρά και ενάντια στο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Άλλωστε μετά το ιρλανδικό δημοψήφισμα, οι προύχοντες και οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών θεώρησαν ότι ακόμη και η τυπική προσφυγή στην λαϊκή ετυμηγορία, αποτελεί πρόβλημα και έτσι αρνήθηκαν να ξαναγίνουν δημοψηφίσματα στις χώρες μέλη. Οι λαοί δεν πρέπει να έχουν κανένα λόγο, μόνο οι κυβερνήσεις τους, που ξέρουν πώς να εξαγοράζονται, να πιέζονται, να εκπορνεύονται και γενικά να υποτάσσονται πάντα σε συμφέροντα ανώτερα από εκείνα του απλού κόσμου. Αυτές είναι οι «δημοκρατικές» αξίες της άδολης και άσπιλης Ε.Ε. που επιβάλλει σήμερα καθεστώτα κατοχής για να προφυλάξει τις τράπεζες, τα επενδυτικά κεφάλαια και τις αγορές από τους «διεφθαρμένους» λαούς της ευρωζώνης.
Στην Ιρλανδία χρησιμοποιείται το επιχείρημα της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας για να μην τεθεί η χώρα υπό το καθεστώς κηδεμονίας της τρόικας, ενώ στην Ελλάδα χρησιμοποιείται το ίδιο επιχείρημα από τους κυβερνώντες για να υποστεί η χώρα και ο λαός της το καθεστώς αυτό. Είναι μια διαφορά που λέει πολλά για τη σημερινή κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου, αλλά και για όλους όσους έχουν ταχθεί υπέρ του μνημονίου.
Πηγή: tvxsteam, BERLIN taz