Επιστροφή προς τα ... μπρος!

Επιστροφή προς τα ... μπρος!

ΕΝΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ

ΕΝΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ
ΝΑ ΘΕΜΕΛΕΙΏΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΌ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΉΣ ΙΣΌΤΗΤΑΣ

Αποανάπτυξη-Τοπικοποίηση -Αυτονομία- Άμεση Δημοκρατία-Ομοσπονδιακός Κοινοτισμός

Τον Μάιο του 2020, μια ομάδα περισσότερων από 1.100 υποστηρικτών της «Αποανάπτυξης», υπέγραψε ένα μανιφέστο καλώντας τις κυβερνήσεις να αδράξουν την ευκαιρία και να στραφούν προς ένα «ριζικά διαφορετικό είδος κοινωνίας, αντί να προσπαθούν απεγνωσμένα να θέσουν ξανά σε λειτουργία την «καταστροφική ανάπτυξη». Η Συνδημία του κοροναϊού δείχνει ότι θα χρειασθεί να γίνουν μεγάλες αλλαγές, αν δεν θέλουμε να πάμε στην κατάρρευση! Ειδικά για την μετά-COVID Ελλάδα: Για να ξεφύγει η χώρα από τη μέγγενη των χρεών, από την φτωχοποίηση και το πολιτισμικό αδιέξοδο, καθώς και από την κατάθλιψη και την μεμψιμοιρία στην οποία έχει πέσει ο πληθυσμός της-ιδίως μετά το σοκ της πανδημίας και τον εγκλεισμό του στα σπίτια- θα χρειασθεί, μετά το πέρασμα της καταιγίδας, να αναπτερωθεί το ηθικό του μέσα από μια στροφή προς μια ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση . Εφαλτήρας μπορεί να γίνει ο αγροδιατροφικός τομέας και στη συνέχεια ο μεταποιητικός ένδυσης- υπόδησης, ο ενεργειακός και ο ήπιος ποιοτικός τουρισμός να την συμπληρώσουν. Είναι μια εναλλακτική στη σημερινή κυρίαρχη κατεύθυνση, που δεν χρειάζονται κεφάλαια, ξένες επενδύσεις, χωροταξικά σχέδια, υπερτοπικές συγκεντρώσεις, μεγαλεπήβολα και εξουθενωτικά μεγέθη και ρυθμούς. Η κατεύθυνση της Αποανάπτυξης-Τοπικοποίησης -Αυτονομίας- Άμεσης Δημοκρατίας-Ομοσπονδιακού Κοινοτισμού θα μπορούσε να είναι η διέξοδος για την χώρα, στην μετά-COVID εποχή!

Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2016

Αποανάπτυξη και Κοινοτισμός, μαζί για έναν μετακαπιταλιστικό κόσμο

Αν Αποανάπτυξη σημαίνει ότι εμείς οι άνθρωποι πρέπει να απελευθερωθούμε από τα δεσμά του αναπτυξιακού εξαναγκασμού που μας θέτει η κυρίαρχη σήμερα –και στη δεξιά και στην «κυβερνώσα» αριστερά-ιδεολογία της«ανάπτυξης»,  τότε θα πρέπει να βάλουμε στον εαυτό μας τα ακόλουθα ερωτήματα: Από ποια ανάπτυξη πρέπει να απαλλαγούμε; Τι χρειαζόμαστε περισσότερο; Πώς θα μπορούσε αυτό να λειτουργήσει; Ποιος τάσσεται υπέρ;
 Σε αυτά τα ερωτήματα, από ότι φαίνεται, δίνουν ουσιαστικές απαντήσεις –σε υψηλό βαθμό αμοιβαία- το πιο κριτικό και προοδευτικό τμήμα του κινήματος της Αποανάπτυξης με το αντι-καπιταλιστικό τμήμα του κινήματος  των Κοινών. Και τα δύο τα ενδιαφέρει το σπάσιμο των παλιών προτύπων, τα οποία βασίζονται στη λογική του παρόντος κοινωνικού συστήματος και επηρεάζουν μέχρι τις ατομικές δράσεις και σκέψεις. Στους κύκλους της Αποανάπτυξης καταγγέλλονται οι εξαναγκασμοί της ανάπτυξης. Το κίνημα των Κοινών επικρίνει τους εξαναγκασμούς εκμετάλλευσης της σημερινής κοινωνίας. Ότι και τα δύο είναι όψεις του ίδιου νομίσματος, είναι προφανές.
Επειδή η Αποανάπτυξη διαμορφώθηκε ως επικριτικό αντίθετο της ανάπτυξης κίνημα, αρχικά δεν έτυχε το εναλλακτικό του πρόταγμα της αντίστοιχης προσοχής από τους πολίτες. Αντίθετα με τον Κοινοτισμό και τα Κοινά είναι πιο εύκολο να μπει στο φαντασιακό των ανθρώπων ένας κόσμος, στον οποίο οι συνθήκες ζωής μας θα παράγονται και αναπαράγονται σε μη-καπιταλιστικού τύπου κοινωνικοοικονομικές σχέσεις, πέρα από τους εξαναγκασμούς της ανάπτυξης. Με αυτή την έννοια ηΚοινοτικοποίηση θεωρείται πολύ συχνά ως αναπόσπαστο μέρος στη διαμόρφωση μιας κοινωνίαςμετα-ανάπτυξης. Ειδικά οι συχνά, στο πλαίσιο της Αποανάπτυξης, διατυπωμένες εκτιμήσεις για την ευζωία( Buen Vivir = καλή ζωή ) έχουν αξιοσημείωτες ομοιότητες με τις προσεγγίσεις και αρχές των Commons( Κοινών).
Υπάρχουν βέβαια και διαφορές. Η Αποανάπτυξη επικεντρώνεται περισσότερο στην ανθεκτικότητα και την επάρκεια. Στην Κοινοτικοποίηση και τα Κοινά αυτά ενσωματώνονται στη συζήτηση για την έννοια τωνοικολογικών ορίων της Γης. Τμήματα του κινήματος της Αποανάπτυξης δεν αντιμετωπίζουν και τόσο κριτικάτην καπιταλιστική λογική δημιουργίας αξιών, καθώς επίσης εστιάζουν πάρα πολύ στους μηχανισμούς ελέγχου από το κράτος, πράγματα τα οποία εστιάζει διαφορετικά το πιο προωθημένο κομμάτι του Κοινοτισμού. Κατά κάποιον τρόπο, εδώ πρόκειται τόσο για μια διαφορετική εστίαση των προβλημάτων, όσο και για μια διαφορετική προσέγγιση όσον αφορά το ζήτημα της στρατηγικής μετασχηματισμού.
 Μαθαίνοντας το ένα Κίνημα από τον άλλο
Ένας τομέας στον οποίο το κίνημα του Κοινοτισμού μπορεί να μάθει από το κίνημα της Αποανάπτυξης, είναι οι οικολογικοί κύκλοι σε παγκόσμιο επίπεδο. Μια ανταλλαγή απόψεων είναι γόνιμη σε αυτό το σημείο και θα μπορούσε να προστατεύσει τον Κοινοτισμό από άκαιρη αισιοδοξία, καθώς και από μη ρεαλιστικά σενάρια.
Από την άλλη πλευρά, το κίνημα της Αποανάπτυξης θα μπορούσε να εμπνευσθεί από την προοπτική του Κοινοτισμού. Στην Αποανάπτυξη, σε πολλές περιπτώσεις πρόκειται για σχετικά αφηρημένες αναφορές στις εκπομπές CO2, στην οικονομική ανάπτυξη ή την κατανάλωση πρώτων υλών και πόρων, από τις οποίες προκύπτουν κριτική στον καταναλωτισμό και αιτήματα παραίτησης από αυτόν, για τον παγκόσμιο Βορρά. Από την προοπτική του Κοινοτισμού μπαίνουν πιο έντονα στο προσκήνιο αναγκαιότητεςδιαρθρωτικών- συστημικών αλλαγών. Επικρίνεται η κατανάλωση που δεν έχει στόχο την ικανοποίηση των αναγκών, αλλά το κοινωνικό Status ή την παραγωγή προστιθέμενης αξίας, και γενικά θεωρείται ότι μπορεί να επιτευχθεί μια πλήρης, ευχάριστη ζωή για όλους. Αυτό σημαίνει ότι δεν πρόκειται κατά κύριο λόγο για ατομικές θυσίες, αλλά για το ερώτημα- υπό την προϋπόθεση της συλλογικής αυτο-έκφρασης όλων- σχετικά με το ποιος, τι, πώς και γιατί παράγει και κάνει χρήση χωρίς επανάχρηση.
Επίσης, ως μακροπρόθεσμο όραμα των Κοινοτήτων προτείνεται μια κοινωνία απελευθερωμένη από την ανταλλαγή σαν τρόπο κοινωνικής διαμεσολάβησης και ταυτόχρονα μια θεμελιωδώς κριτική στάση απέναντι σε κρατικές δομές- όχι μόνο επειδή η αγορά και το κράτος γίνονται σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνοι για μια ποικιλία περιορισμών και περιφράξεων, αλλά και για το λόγο επίσης ότι οι κοινότητες δεν μπορούν να λειτουργήσουν κεντρικοποιημένα, από τα πάνω. Αυτή είναι επίσης μια ουσιαστική διαφορά του κινήματος του  Κοινοτισμού απέναντι στον μαρξιστικής-κρατικοκεντρικής κατεύθυνσης κομμουνισμό. Η τοποθέτηση του Κοινοτισμού έξω από την αγορά και το κράτος υποδεικνύει σαφώς ότι οι κοινοτιστές ακτιβιστές θέλουν να σπάσουν τους δεσμούς τόσο με τα αξιώματα της αγοράς όσο και με τα δόγματα του εθνικού κράτους. Η κανονιστική βάση για αυτό είναι ηαπόρριψη όλων των μορφών κυριαρχίας. Μια μεγαλύτερη εστίαση στις συζητήσεις κριτικής του κράτους και της αγοράς σαν κρίσιμους φορείς και παράγοντες του καθορισμού του κοινωνικού σχηματισμού, θα μπορούσε να εμπλουτίσει το κίνημα της Αποανάπτυξης και να βοηθήσει να κάνει ορατά τα διαρθρωτικά-συστημικά εμπόδια για την κοινωνία της μετα-ανάπτυξης.
Τεχνολογία; Ναι, αλλά πως;
Η βαθιά κριτική στην τεχνολογία από το πρόταγμα της Αποανάπτυξης, εφαρμόζεται εποικοδομητικά από τους σύγχρονους κύκλους του κοινοτισμού, όταν βάζουν ερωτήματα του τύπου: Ποια πτυχή της τεχνολογίαςαντιστοιχεί στις ανθρώπινες ανάγκες και ποιος και για ποιο λόγο ωφελείται από αυτήν την τεχνολογία; Από τη μεριά του κοινοτισμού, επειδή, μεταξύ άλλων, υπάρχει ισχυρός δεσμός με τον ψηφιακό κόσμο και επειδή συμμετέχουν σε αυτόν περισσότερο τεχνόφιλοι άνθρωποι, υπάρχει κάποιος τεχνολογικός οπτιμισμός.
Η κριτική της τεχνολογίας και ο τεχνολογικός οπτιμισμός πάνε χέρι-χέρι: Ενώ κάποιοι ασχολούνται με την κριτική των σημερινών τεχνολογιών που θεωρούνται προβληματικές, άλλοι αναπτύσσουν νέες, οι οποίες λειτουργούν με διαφορετικές αρχές, όπως είναι η σπονδυλωτή κατασκευή, η δυνατότητα επισκευής ή διατήρησης των πόρων - αρχές οι οποίες συνδέονται άμεσα και με τα αιτήματα της Αποανάπτυξης. Το πρότζεκτ «Open Source Ecology», για παράδειγμα, έχει θέσει ως στόχο την κατασκευή πενήντα βιομηχανικών μηχανημάτων που χρειάζεται ένα μικρό χωριό, έτσι ώστε οι κάτοικοί του να μπορούν να ζήσουν μια βιώσιμα καλή ζωή, όντας σχετικά αυτάρκεις.
Εστίαση στην Ισότητα
Όπως αναφέρθηκε, φαίνεται να περιλαμβάνεται πολύ Αποανάπτυξη στον Κοινοτισμό και πολύς Κοινοτισμός στην Αποανάπτυξη. Το ίδιο συμβαίνει και με άλλα παρόμοια ρεύματα, όπως π.χ. των περιβαλλοντικών ομάδων και των ομάδων προστασίας των ζώων και των κινημάτων που αφορούν στη δικαιοσύνη. Σε όλα αυτά παίζουν εξίσου σημαντικό ρόλο θέματα ίσης συνύπαρξης μεταξύ των ανθρώπων και μεταξύ ανθρώπου-φύσης (όπως π.χ. στις ομάδες No-Border-όχι σύνορα, οι οποίες θέλουν έναν κόσμο χωρίς σύνορα) ή θέματα κυριαρχίας (όπως π.χ. διατροφική κυριαρχία) και έχουν προφανώς πολλά κοινά με τα Commons  και τον Κοινοτισμό.
Σε άλλες όμως προσπάθειες κοινωνικού μετασχηματισμού, υπάρχει μερικές φορές επικριτική στάση, όπως όταν η προτεινόμενη μέθοδος μετασχηματισμού είναι σε αντίφαση με τους συγκεκριμένους ειδικούς στόχους (για παράδειγμα, όταν ιεραρχικά οργανωμένα πολιτικά κόμματα είναι υπέρ των Κοινών). Ομοίως επικρίνονται προσεγγίσεις και συμπεριφορές, οι οποίες αναπαράγουν λογικές που πρέπει να ξεπεραστούν (π.χ. ανταλλαγής, εκμετάλλευσης, χρήματος), όπως επίσης λογικές που - χωρίς δεύτερες σκέψεις- αναπαράγουν και μάλιστα δηλωτικά ιεραρχίες και σχέσεις καταναγκασμού(π.χ. μεταρρύθμιση του νομισματικού συστήματος μέσω εναλλακτικών-μη τοπικών- νομισμάτων ανταλλαγής όπως το Bitcoin).
Μαζί στο δρόμο για ένα μετα-καπιταλιστικό κόσμο
Μια προοπτική μετασχηματισμού θα μπορούσε να διαδοθεί στο εδώ και τώρα, εν μέρει λόγω και της ροπής που έχει το παρόν κοινωνικό σύστημα στις κρίσεις, και να είναι σε θέση να γίνει η κυρίαρχη στην κοινωνία λογική. Η  Κοινοτικοποίηση υπάρχει ήδη σαν δυναμικό, αλλά δεν έχει ακόμη αναπτυχθεί πλήρως. Παράλληλα, τα κοινοτικά εγχειρήματα είναι πάντα εκτεθειμένα στον κίνδυνο της ενσωμάτωσης. Αγώνες αντίστασης ( π.χ. Σκουριές), οικειοποίησης (π.χ. καταλήψεις γης και κτιρίων), διαπραγμάτευσης ( π.χ. «σώστε το νερό») της από κοινού διαχείρισης των πόρων, είναι απαραίτητοι, για όσο διάστημα το ιεραρχικό κράτος-έθνος και η καπιταλιστική αγορά είναι κυρίαρχοι με τις αντίστοιχες λογικές τους, που έχουν διαμορφώσει και τον κυρίαρχο σήμερα ανθρωπολογικό τύπο της ιδιώτευσης και της ανάθεσης. Αυτοί οι αγώνες θα είναι περισσότερο επιτυχείς αν λάβουν χώρα στο πλαίσιο ενός ισχυρού, ενωμένου και κυρίως χειραφετημένου κινήματος.
Υπάρχει το όραμα ενός συγκεκριμένου μετα-καπιταλιστικού κόσμου που δεν είναι ιεραρχικός, αλλά είναι αυτο-οργανωμένος δικτυακά και στον οποίο οι ατομικές και συλλογικές ανάγκες των ανθρώπων μπορούν να καλυφθούν από τους κοινοτικούς κοινωνικούς και φυσικούς πόρους και αγαθά. Αυτός ο κόσμος θα χαρακτηρίζεται επίσης από αυτο-καθοριζόμενες και πλήρους υπευθυνότητας  συνθήκες-σχέσεις εργασίας –δραστηριότητας, που φέρνουν χαρά και δίνουν νόημαχωρίς να υπερχρησιμοποιούν πόρους ή να καταστρέφουν τα οικοσυστήματα. Υπάρχει η ανάγκη για τη διατήρηση του πλανήτη, η οποία μπορεί να ικανοποιηθεί μόνο όταν οργανώνουμε την ικανοποίηση των ατομικών και συλλογικών μας αναγκών, σύμφωνα με τα όρια που μας βάζει ο πλανήτης Γη.   Η Κοινοτικοποίηση είναι ένας συγκεκριμένος τρόπος ενασχόλησης με την ανθρώπινη και μη ανθρώπινη φύση, η οποία δεν βασίζεται σε έναν αφηρημένο αναπτυξιακό καταναγκασμό, αλλά αναγνωρίζει ότι εμείς οι άνθρωποι είμαστε ένα παραγωγικό και αναπαρωγικό κομμάτι της Γης.
Διασύνδεση σε Πολυμορφία
Ζούμε σε έναν καπιταλιστικό κόσμο που έφθασε στο τέλος του, στον οποίο κόσμο τα αντίθετα έχουν την τάση να οξύνονται περισσότερο και οι συγκρούσεις να διεξάγονται όλο και με πιο βάναυσο τρόπο. Έτσι, πέρα από την αντίσταση, η δημιουργία θετικών προοπτικών, η διαμόρφωση και - περισσότερο από οτιδήποτε – η υλοποίηση ενός αλληλέγγυου οράματος, είναι ιδιαίτερης σημασίας. Για το μέλλον, είναι επιθυμητό από την προοπτική του Κινήματος, να βρεθεί μια από κοινού συμφωνημένη κατεύθυνση. Ταυτόχρονα, θα πρέπει να ενταθεί η ανταλλαγή απόψεων για τα επίμαχα ουσιαστικά ζητήματα περιεχομένου, προκειμένου να συζητηθούν ανοικτά τα αμφιλεγόμενα θέματα στρατηγικής. Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορεί να αποφευχθεί το γεγονός ότι τα διαφορετικά ρεύματα στέκονται ασύνδετα το ένα δίπλα στο άλλο, και να διασφαλισθεί η δημιουργία μιαςδιασύνδεσης της πολυμορφίας. Της πολυμορφίας των υπαρχόντων κοινωνικών κινημάτων, τηςαπελευθέρωσης της εργασίας, της κοινωνικής-συνεργατικής-αλληλέγγυας οικονομίας, τηςριζοσπαστικής- κοινωνικής οικολογίας καιπροστασίας του κλίματος, της γυναικείας απελευθέρωσης και των ιθαγενικών και μη μειονοτήτων, της αυτοδιαχείρισης-άμεσης δημοκρατίας και του Κοινοτισμού-αποανάπτυξης-τοπικοποίησης.

Τον κοινό παρονομαστή για αυτή την διασύνδεση θα μπορούσε να προσφέρει η -απελευθερωτικά αντιλαμβανόμενη και πέρα από τον καπιταλισμό- έννοια του «κοινωνικο-οικολογικού μετασχηματισμού».

H Aμεση Δημοκρατία στην Tοπική Kοινωνία

Εφαρμογή της άμεσης δημοκρατίας στα πλαίσια μιας τοπικοποιημένης κοινωνίας:
οι κοινότητες της υπαίθρου θα πρέπει να έχουν την αυτονομία τους και να λειτουργούν με γενικές συνελεύσεις και το εκλεγόμενο κάθε φορά ανακλητόΣυμβούλιο Κοινότητας(Σ.Κ.)Μέχρι και 10 τέτοιες κοινότητες μπορούν π.χ. να αποτελούν έναν ιδιαίτερο δήμο, όπου μετά από σε δεύτερο επίπεδο συνέλευση των μελών των Σ.Κ. αποφασίζεται ο τρόπος επίλυσης και η προτεραιότητα των προβλημάτων και ο συμμετοχικός προγραμματισμός και προϋπολογισμός του Δημου, γίνεται κοινωνικός έλεγχος και εκλέγεται το συμβούλιο του αντίστοιχου Δήμου(Σ.Δ.), για να εκφράζει το Δήμο στο τρίτο επίπεδο, στη συνέλευση της Χωρικής Ενότητας.
Στα πλαίσια μιας τέτοιας Χ.Ε. μια πόλη αυτοοργανώνεται ως εξής: τα νοικοκυριά ενός δρόμου μπορούν να συστήσουν μια κοινότητα(1000 ή 2000 κατοίκων), που λειτουργεί με συνέλευση μελών- κάθε φορά ενός-των νοικοκυριών και ασχολείται με όλα τα προβλήματά τους τα οποία βάζει σε μια προτεραιότητα για επίλυση, είτε εκ των ενόντων πόρων της κοινότητας, είτε με προώθησή τους προς την συνοικία και εκλέγει το Σ.Κ. Όλες οι κοινότητες μιας γειτονιάς συμμετέχουν στη συνέλευση γειτονιάς(Σ.Γ.) με τα Σ.Κ. και εκλέγουν το Συνοικιακό Συμβούλιο(Σ.Σ.). Όλα τα Σ.Σ. συμμετέχουν στη συνέλευση του Δήμου της πόλης για τον συμμετοχικό προγραμματισμό-προϋπολογισμό και τον κοινωνικό έλεγχο και εκλέγουν το Σ.Δ.
Οι μεγάλες πόλεις χωρίζονται σε περισσότερους δήμους, ανάλογα με τον πληθυσμό (μπορούμε να επιλέξουμε για παράδειγμα δήμους των 50.000 κατοίκων). Στις μεγάλες λοιπόν πόλεις μπορεί να δημιουργηθεί και ένα τέταρτο επίπεδο διαβούλευσης, η Συνέλευση Πόλης(Σ.Π.) που εκλέγει και το Συμβούλιο Πόλης(Σ.Π.) και μαζί με τα συμβούλια των υπαίθριων και των αστικών δήμων συμμετέχουν στη συνέλευση της Χ.Ε. Και αποφασίζει για όλα τα ζητήματα που απασχολούν την Χ.Ε. και εκλέγει το Συμβούλιο της Χωρικής Ενότητας για τη συμμετοχή στην Ομοσπονδία των Χ.Ε. της επικράτειας.
Στη Συνέλευση της Χ.Ε. συμμετέχουν επίσης και ιδιαίτερα συμβούλια όπως: Συμβούλιο Αγροδιατροφικού Τομέα (ΣΑΤ), το οποίο με βάση τις διατροφικές ανάγκες που θα έχουν προταθεί από τις υπό διαμόρφωση Κοινότητες και σε συνεργασία με το υπόλοιπο Συμβουλιακό Σύστημα (Σ.Σ.), θα ολοκληρώσει και ένα πρόγραμμα για τις αγροδιατροφικές οικονομικές δραστηριότητες στα πλαίσια του κάθε δήμου και στη συνέχεια της περιφέρειας. Επίσης θα είναι σημαντικό να γίνει σε κάθε δήμο ένα ιδιαίτερο Συμβούλιο Δημοτικού Τομέα Οικονομίας (ΣΔΤΟ),για τη στήριξη του ιδιαίτερου οικονομικού ρόλου του δήμου που θα αφορά σε όλους τους πολίτες
Το ίδιο θα χρειασθεί να γίνει και για κάθε άλλον τομέα της οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας-στηριγμένης στη συνεργατική και συνεταιριστική οργάνωσή της- στους δήμους και τις περιφέρειες, όπως για την υγεία, την χειραφετητική παιδεία-εκπαίδευση, τη δικαιοσύνη, τη βιοτεχνική- βιομηχανική παραγωγή, τον ενεργειακό εφοδιασμό, τοπεριβάλλον και την οικολογική ισορροπία, την αυτοάμυνα κ.λπ.
Ένα τέτοιο Σύστημα Συμβουλίων (ΣΣ), εξελισσόμενο από βαθμίδα σε βαθμίδα, θα αποτελέσει τον πολιτικό κορμό για τη μετάβαση σε μια κοινωνία Δημοκρατικής Αυτονομίας και θα πρέπει να ενεργοποιήσει και να εμπλέξει όσο γίνεται μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού στις διεργασίες του, ώστε το πρόγραμμα μετάβασης που θα αναπτύξει να είναι όσο γίνεται πιο αντιπροσωπευτικό.
Μια τέτοια δομή θα μπορούσε να εκφράσει την άμεση συμβουλιακή κοινωνική και οικολογική δημοκρατία στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, έως ότου αυτή η δομή λειτουργώντας για μεγάλο διάστημα σαν δυαδική εξουσία προς το κεντρικό κράτος, μπορέσει να ολοκληρώσει τη διαμόρφωση ενός νέου Κοινωνικού Συμβολαίου και σε μια Συνταγματική Συνέλευση διακυρυχθεί η Δημοκρατική Συνομοσπονδιακή Κοινοπολιτεία σαν νέας μορφής κοινωνική οργάνωση σε επίπεδο ελληνικής επικράτειας.

Αυτή τη δυνατότητα οφείλουμε με θάρρος και επιμονή να διερευνήσουμε. Η χώρα μας είναι ο «ναυαγός» της καπιταλιστικής ανάπτυξης, και ένας ναυαγός τη βροχή δεν τη φοβάται. Η άμεση δημοκρατία μπορεί να ξεκινήσει πάλι από την κοιτίδα που τη γέννησε, όχι μόνο γιατί είμαστε ο «αδύνατος κρίκος» της «ενωμένης Ευρώπης», αλλά γιατί δοκιμάσθηκε χωρίς επιτυχία το τελευταίο προπύργιο του κομματικού συστήματος της ανάθεσης που ήταν η μέχρι τώρα αριστερά και ακόμα δεν πιάσαμε πάτο.

Πραγματικά, η απομυθοποίηση του καπιταλισμού και της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, μπορεί να μας πείσει πιο εύκολα πια, ότι η εκχώρηση της αντιπροσώπευσης και η διαμεσολάβηση από τους επαγγελματίες πολιτικούς των κομμάτων, δεν είναι ο καλύτερος τρόπος διακυβέρνησης. Ότι θα πρέπει να αναλάβουμε οι ίδιοι τη διαμόρφωση των συνθηκών της ζωής μας, προχωρώντας σε δομές αυτοοργάνωσης και αυτοκυβέρνησης.
Ναι, θα μπορούσαμε, καλύτερα θα θέλαμε(γιατί για να μπορούσαμε θα έπρεπε να έχει πεισθεί ήδη η πολυπληθής μεσαία μας τάξη) να μετατρέψουμε τη χώρα σε  κόμβο κοινωνικής, πολιτικής και οικολογικής ανάτασης στα πλαίσια του πραγματικού μας «οίκου» που είναι η Μεσόγειος και τα Βαλκάνια. Όπου ανεξάρτητα των θρησκευτικών και φυλετικών διαφορών, καθώς και συνόρων, μπορούν να δημιουργηθούν συνομοσπονδισμένες περιφέρειες. Που θα στηρίζονται σε ένα εκτεταμένο δίκτυο συνεργασιών και μεταξύ τους ροών και θα αναπτύσσουν το μοντέλο της ευζωίας χωρίς «ανάπτυξη» και καταναλωτισμό , αλλά με κοινωνική ισότητα και ατομική εγκράτεια, στηριζόμενοι στα κοινωνικά και συλλογικά αγαθά και την άμεση δημοκρατία, για την επέκτασή της και εκτός των υφιστάμενων συνόρων 

Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2016

Πώς εξασφαλίζεται η Eξισωτική Σχέση μεταξύ των μελών μιας Kοινότητας

Καταρχήν χρειάζεται να εξασκηθούμε στην τέχνη του να μην είμαστε εγωιστές

Ο εγωισμός και η αποδοχή του τα τελευταία χρόνια, σαν κυρίαρχο χαρακτηριστικό του ανθρώπου και μέθοδο διάκρισης, λειτούργησε μόνο για κάποιους λίγους. Για τους «από πάνω»! Η κρίση μετά το 2007-08 έκανε καθαρό και ορατό στη πλειοψηφία των «από κάτω» ότι ο εγωισμός, το ίδιο-συμφέρον και η βουλιμία αυτών των λίγων στάθηκε η αιτία για την οικονομική, κοινωνική, πολιτιστική και οικολογική κατάρρευση των κοινωνιών και του πλανήτη. Και αυτό το παραδέχονται και πολλοί εκφραστές του υπάρχοντος συστήματος αξιών, είτε οικονομολόγοι, είτε πολιτικοί. Αρχίζουν και μιλούν πια για την ανάγκη μιας «νέας ηθικής» για το ξεπέρασμα της συνολικής κρίσης του καπιταλισμού. Στα ΜΜΕ, στις συζητήσεις που γίνονται στην τηλεόραση κ.λπ. Έχουν αντιληφθεί ότι η μέχρι τώρα συνταγή του νεοφιλελεύθερου συστήματος προς το άτομο: «να είσαι εγωιστής», «να μην ενδιαφέρεσαι για τους άλλους», «να είσαι πετυχημένος», «να εκμεταλλεύεσαι τις αδυναμίες του άλλου, για να είσαι ο καλύτερος», «κατανάλωνε, και αν δεν έχεις δεν πειράζει, μπορείς να δανειστείς» κ.λπ., έχει γίνει μπούμερανκ για το ίδιο το σύστημα. Είναι μια παγίδα που έστησε ο καπιταλισμός στον εαυτό του και κινδυνεύει τώρα να πέσει μέσα, γιατί οι κατεξοχήν «πετυχημένοι» της προηγούμενης 35ετίας-οι τραπεζίτες, χρηματιστές, επενδυτές κ.λπ., γενικά η χρηματοπιστωτική ελίτ, που εκμεταλλεύθηκε καλύτερα την ηθική που είχε επικρατήσει αυτό το διάστημα-ξεπέρασαν τα όρια και έγιναν οι καθοριστικοί «παίκτες» των συστημικών εξελίξεων.
Στην περίοδο όπου δεν είναι δυνατή πια η «ανάπτυξη» του παγκόσμιου ΑΕΠ κατά 2-3% και η «αύξηση της πίτας» ώστε να αντιστοιχεί μεγαλύτερο κομμάτι για τον καθένα, στην περίοδο κοινωνικών συγκρούσεων και περιφερειακών πολέμων, κλιματικής αλλαγής, επακόλουθης διατροφικής κρίσης και οικολογικής καταστροφής, είναι πραγματικά αναγκαίο να αναπτύξουμε –όλοι οι «από κάτω» αυτού του κόσμου-ένα νέο αξιακό σύστημα, μια νέα ηθική, ένα νέο πολιτιστικό πρότυπο. Ένα πρότυπο με βάση το οποίο θα αλλάξει ο κυρίαρχος μέχρι τώρα ανθρωπολογικός τύπος του καπιταλισμού. Βασικά να αναπτύξουμε την «τέχνη του να μην είμαστε εγωιστές».
Πώς; Μέσα από τη δημιουργία και τη συμμετοχή σε κατάλληλους συλλογικούς θεσμούς και δομές:
Αυτές οι συλλογικές δομές πέρα από το γεγονός ότι μας βοηθούν να επιβιώνουμε τον καιρό της κρίσης, μας διαπαιδαγωγούν  και στη συνεργατικότητα, την αλληλεγγύη, τη συνδιαβούλευση και στην κριτική της ιδιοτέλειας και του εγωισμού. Σύνθημα αυτών των δομών θα πρέπει να είναι: «όποιος φροντίζει για όλους και την κοινότητα, φροντίζει και για τον εαυτό του. Το αντίστροφο δεν ισχύει» 

Με την καθημερινή μας δραστηριότητα οι κοινοτιστές να συνεισφέρουμε στην ανάπτυξη κοινοτικού κοινωνικού πνεύματος με καθιέρωση νέου αξιακού συστήματος, νέας ηθικής, νέου πολιτιστικού προτύπου, ξεπερνώντας τον κοινωνικό δαρβινισμό. Βασικά να αναπτύξουμε την «τέχνη του να μην είμαστε εγωιστές».

H Δημοκρατία σε μια Koινότητα μετάβασης . Ένας 10λογος:

1.       Στο οικονομικό επίπεδο: διαδικασία διαμόρφωσης και απόφασης για ένα πρόγραμμα διαβαθμισμένης προτεραιότητας στην ικανοποίηση των αποδεκτών από όλους βιοτικών αναγκών με βάση τους πόρους και τις δυνατότητες της κοινότητας.
2.       Διαβαθμισμένη απομείωση των υπαρχουσών στο πρώτο στάδιο καταναλωτικών αναγκών, ώστε αυτές να καταλήξουν σε αποδεχόμενες από όλους πραγματικές ανάγκες που εξασφαλίζουν την ευζωία-και όχι την κακώς εννοούμενη «ευμαρεια»- της κοινότητας.
3.       Διαδικασία επιδίωξης ριζοσπαστικών –πνευματικών κυρίως- επιθυμιών, οι οποίες θα ενεργοποιούν απελευθερωτικές δυνάμεις της δημιουργικότητας των μελών σε όλα τα πεδία.
4.       Αμφισβήτηση της «έξω» από την κοινότητα οικονομικής-πολιτικής καπιταλιστικής εξουσίας, της αγοράς και της αναγκαιότητας του κεντρικού κράτους, αλλά και παραδοχή ότι δεν υπάρχει το ιδεώδες της αρμονικής-χωρίς αντιθέσεις-κοινότητας «μέσα».
5.       Είναι αναγκαίο ένα δυναμικό ήθος ελευθερίας, αλλά όχι οπωσδήποτε της ατομικής-προέχει η από κοινού ελευθερία και ο ενάρετος αγώνας για επιτευξή της σε μεγαλύτερο βαθμό κάθε φορά.
6.       Οι κοινοτίστικες σχέσεις: αναστοχαστικές με την έννοια ότι κανένας δεν κατέχει την απόλυτη αλήθεια και η εξέλιξη και των κοινωνικών σχέσεων είναι ενδεχομενική και δεν υπακούει σε αναγκαιότητες, ηθικά διαμορφωμένες σχέσεις με κοινά αποδεκτά κριτήρια, με περιορισμένη αντιπαράθεση, μετριοπαθή διεκδίκηση, με αμοιβαίο σεβασμό και γενναιοδωρία, με διαπραγμάτευση κυρίως, ώστε να είναι δυνατόν να επιτυγχάνεται η διατήρηση πολλαπλών αλληλοεξαρτώμενων διαφορών(«ένας κόσμος από πολλούς μικρούς συνδεδεμένους –και όχι παράλληλους-κόσμους»). Η διαπραγμάτευση πάντα και παντού θα οδηγεί στην ανταπόκριση της κοινότητας σε δίκαια νέα αιτήματα των μελών, στη δημιουργία πιο ελεύθερων και ισότιμων σχέσεων, στη μη αποδοχή του οριστικού και του τέλειου, αλλά και στην επιδίωξη της αρμονίας των διαφορών.
7.       Συγκρουόμενες διαφορές: οι διαφορές που δεν είναι δυνατόν να αλληλοσυμπληρώνονται, θα χρειασθεί να ελεγχθούν με τέτοιο τρόπο από την κοινότητα-μέσω της συνέλευσής της-ώστε να υπάρχει περίπου ισοβαρής αντιμετώπιση και αποδοχή τους ώσπου να μετατραπούν από συγκρουσιακές σε αλληλοσυμπληρούμενες. Μέχρι να γίνει αυτό να θεωρούνται «ισοδύναμες συνιστώσες», οι οποίες να εκφράζονται στην «συνισταμένη» εξουσία της κοινότητας
8.       Οι σχέσεις εξουσίας: θα είναι εγγενείς και όχι καθορισμένες απο «έξω»-ετερογενείς. Να εξασφαλίζουν τον πολιτικό ανταγωνισμό μεταξύ των διαφορετικών απόψεων πριν από τις σημαντικές αποφάσεις για τους κοινούς στόχους της ελευθερίας, της ισότητας, του μικρότερου οικολογικού-κοινωνικού αποτυπώματος και της ισορροπίας με τη φύση και τις άλλες κοινότητες. Η πολιτική διαπάλη που αφορά σε ανταγωνιστικά πολιτικά σχέδια τα οποία δε μπορούν να υλοποιούνται ταυτόχρονα, θα χρειασθεί να οδηγηθεί σε επιλογή με πλειοψηφικό τρόπο. Αλλά τα μειοψηφούντα σχέδια να έχουν πάντα τη δυνατότητα να εκφράζονται και να συνεχίζουν να προβάλλονται, έως ότου είτε θα κατορθώσουν να γίνουν πλειοφηφικά, είτε θα αναθεωρηθούν από τα μέλη που είναι οι φορείς τους.
9.       Ευέλικτη  ανταπόκριση των επιμέρους θεσμοθετημένων δομών της κοινότητας σε νέα αιτήματα για αλλαγές, σε διαφωνίες, σε αντιπαράθεση κ.λπ., με στόχο τη νέα δημιουργία νέας ποιότητας στις δομές της.
10.   Φιλελευθερισμός: από τη φύση του ο άνθρωπος είναι εγωιστής(«εγωιστικό γονίδιο»). Κοινοτισμός: από τη φύση του επίσης ο άνθρωπος μπορεί να συνεργάζεται, να συναποφασίζει, να δρα συλλογικά(«μάνα φύση, μάνα ομάδα»)  

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2016

Το ΔΝΤ φοβάται ότι θα εξεγερθούν οι «από κάτω»

H επικεφαλής του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ επέκρινε την αυξανόμενη ανισότητα, ιδιαίτερα στις πλούσιες χώρες. Κατά την ετήσια συνάντηση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) στην Ουάσιγκτον, κάλεσε τις κυβερνήσεις να ασχοληθούν περισσότερο με τους εργαζόμενους που έχουν μεσαία και χαμηλά εισοδήματα. Διαφορετικά, προειδοποίησε, η αντίσταση στην παγκοσμιοποίηση, το ελεύθερο εμπόριο και τη σταδιακή ψηφιοποίηση θα συνεχίσει να αυξάνεται....

http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/dnt-fobatai-oti-tha-eksegerthoyn-oi-apo-kato

Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2016

28Σεπ2016 – Αντιδραστήριο

28Σεπ2016 – Αντιδραστήριο: Από την Ήπειρο αρχίζει η νέα τηλεοπτική περίοδος για το «Αντιδραστήριο» της ΕΡΤ3, την Τετάρτη, 28 Σεπτεμβρίου 2016, στις 23.00. Στο Δεμάτι του Ανατολικού Ζαγορίου, σε υψόμετρο 1020 μέτρων, μια ομάδα νέων παραγωγών βιολογικών προϊόντων ορεινών περιοχών, παρά τις αντίξοες συνθήκες, προσπαθεί να κρατήσει ζωντανό το χωριό των 7 μόνιμων κατοίκων. Διαθέτει όσα προϊόντα περισσεύουν […]
Δείτε το βίντεο: https://www.youtube.com/watch?v=M_XtHh_0bD4&sns=fb

28Σεπ2016 – Αντιδραστήριο

28Σεπ2016 – Αντιδραστήριο: Από την Ήπειρο αρχίζει η νέα τηλεοπτική περίοδος για το «Αντιδραστήριο» της ΕΡΤ3, την Τετάρτη, 28 Σεπτεμβρίου 2016, στις 23.00. Στο Δεμάτι του Ανατολικού Ζαγορίου, σε υψόμετρο 1020 μέτρων, μια ομάδα νέων παραγωγών βιολογικών προϊόντων ορεινών περιοχών, παρά τις αντίξοες συνθήκες, προσπαθεί να κρατήσει ζωντανό το χωριό των 7 μόνιμων κατοίκων. Διαθέτει όσα προϊόντα περισσεύουν […]
Δείτε το βίντεο: https://www.youtube.com/watch?v=M_XtHh_0bD4&sns=fb