Επιστροφή προς τα ... μπρος!

Επιστροφή προς τα ... μπρος!

ΕΝΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ

ΕΝΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ
ΝΑ ΘΕΜΕΛΕΙΏΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΌ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΉΣ ΙΣΌΤΗΤΑΣ

Αποανάπτυξη-Τοπικοποίηση -Αυτονομία- Άμεση Δημοκρατία-Ομοσπονδιακός Κοινοτισμός

Τον Μάιο του 2020, μια ομάδα περισσότερων από 1.100 υποστηρικτών της «Αποανάπτυξης», υπέγραψε ένα μανιφέστο καλώντας τις κυβερνήσεις να αδράξουν την ευκαιρία και να στραφούν προς ένα «ριζικά διαφορετικό είδος κοινωνίας, αντί να προσπαθούν απεγνωσμένα να θέσουν ξανά σε λειτουργία την «καταστροφική ανάπτυξη». Η Συνδημία του κοροναϊού δείχνει ότι θα χρειασθεί να γίνουν μεγάλες αλλαγές, αν δεν θέλουμε να πάμε στην κατάρρευση! Ειδικά για την μετά-COVID Ελλάδα: Για να ξεφύγει η χώρα από τη μέγγενη των χρεών, από την φτωχοποίηση και το πολιτισμικό αδιέξοδο, καθώς και από την κατάθλιψη και την μεμψιμοιρία στην οποία έχει πέσει ο πληθυσμός της-ιδίως μετά το σοκ της πανδημίας και τον εγκλεισμό του στα σπίτια- θα χρειασθεί, μετά το πέρασμα της καταιγίδας, να αναπτερωθεί το ηθικό του μέσα από μια στροφή προς μια ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση . Εφαλτήρας μπορεί να γίνει ο αγροδιατροφικός τομέας και στη συνέχεια ο μεταποιητικός ένδυσης- υπόδησης, ο ενεργειακός και ο ήπιος ποιοτικός τουρισμός να την συμπληρώσουν. Είναι μια εναλλακτική στη σημερινή κυρίαρχη κατεύθυνση, που δεν χρειάζονται κεφάλαια, ξένες επενδύσεις, χωροταξικά σχέδια, υπερτοπικές συγκεντρώσεις, μεγαλεπήβολα και εξουθενωτικά μεγέθη και ρυθμούς. Η κατεύθυνση της Αποανάπτυξης-Τοπικοποίησης -Αυτονομίας- Άμεσης Δημοκρατίας-Ομοσπονδιακού Κοινοτισμού θα μπορούσε να είναι η διέξοδος για την χώρα, στην μετά-COVID εποχή!

Τετάρτη 27 Μαρτίου 2019

O δρόμος προς έναν αποαναπτυξιακό και επανατοπικοποιημένο τρόπο Zωής, συμπεριφοράς και δράσης!


Επτά αρχές με τις οποίες μπορείς να το πετύχεις!
Ξεκινάμε από την πραγματικότητα που λέει ότι η μεγαλύτερη ουτοπία είναι το: «συνέχιζε όπως μέχρι τώρα». Αυτό θα οδηγήσει όλους μαζί σε μια αβίωτη δυστοπία.

Τα όρια του «Όλο και περισσότερα, όλο και πιο γρήγορα, όλο και πιο μακριά»:
 Γνωρίζουμε όλοι πια ότι έτσι δεν πάει άλλο! Με την χίμαιρα που μας έχει καταλάβει για παραπέρα μεγέθυνση-ανάπτυξη (στη χώρα μας η κυβέρνηση διατυμπανίζει τη «δίκαιη ανάπτυξη») σκοντάφτουμε παντού σε όρια. Σε όρια κοινωνικά, οικολογικά, ψυχολογικά:

  • Οι 62 πλουσιότεροι άνθρωποι κατέχουν όσα και τα 3,5 δισεκατομμύρια των φτωχότερων ανθρώπων και αυτό δε θα ήταν δυνατό χωρίς την υπερανάπτυξη της χρηματοπιστωτικής οικονομίας.
  • Φέτος τις 13 Αυγούστου ξεπεράσαμε σαν ανθρωπότητα το όριο που βάζει ο πλανήτης γη, όσον αφορά στις δυνατότητες που έχει για αναπαραγωγή των ετήσιων συνθηκών ζωής και πόρων.
  • Μέσα σε δέκα χρόνια (2003-2013) υπήρξε μια εκρηκτική αύξηση των ψυχικών ασθενειών παγκοσμίως και ιδιαίτερα στον «αναπτυγμένο κόσμο». Έχουμε φθάσει στα άκρα των αντοχών του «μέσου ανθρώπου».  
Είναι καθαρό: το «συνεχίστε έτσι, γρηγορότερα, περισσότερα, ψηλότερα, μακρύτερα» μας ξεπερνά, μας εξουθενώνει, μας πάει πέρα από τις δυνατότητές μας.
Πως μπορεί να αλλάξει αυτό;
Μια απάντηση μπορεί να είναι: αλλαγή του τρόπου ζωής μας, που μπορεί να αποδειχθεί σαν το κρίσιμο σημείο για στροφή και μετασχηματισμό προς την κατεύθυνση της αποανάπτυξης και του «λιγότερου και επαρκούς, του βραδύτερου, του χαμηλότερου και κοντινού, του καλύτερου ποιοτικά»!
Διότι: η μείωση της κατανάλωσης δε μπορεί να ανατεθεί ή να εκπροσωπηθεί μόνο πολιτικά. Μπορεί να συνειδητοποιηθεί και να υλοποιηθεί βασικά στο ατομικό επίπεδο. Δεν είναι ζήτημα πολιτικής μόνο βούλησης, αλλά και δυνατοτήτων-δεξιοτήτων του καθένα να την πραγματώσει. Χρειάζεται: εξάσκηση, πρακτική, ρουτίνα, διευθέτηση συγκρούσεων στα πλαίσια των διατομικών-συλλογικών-κοινωνικών σχέσεων.
Για αυτό πρόκειται: Τι μπορεί να κάνει κανείς συγκεκριμένα για να συνεισφέρει σε αυτή τη στροφή, έξω από τα ραντάρ της πολιτικής.

Επτά Κανόνες
 για το πώς μπορεί να πετύχει κανείς την αλλαγή του τρόπου ζωήςτου:
1.Αρχή της μείωσης: Όχι περισσότερα, αλλά λιγότερα! 
Ο κριτικός προς την ανάπτυξη μετασχηματισμός δεν είναι ένα έργο της επιπρόσθετης πρόκλησης-επίδρασης, αλλά της δημιουργικής παράλειψης, της άρνησης και της καθημερινής δυνατότητας αντίστασης. Τίποτα δεν είναι φθηνότερο, απλούστερο, χωρίς προϋποθέσεις και πιο ριζοσπαστικό από την μείωση! Δεν χρειάζεσαι για αυτήν κανένα νόμο, καμία τεχνολογία, καμία άδεια, ... Ακούγεται απλό και είναι πραγματικά απλό. Η λογική: «δεν το χρειάζομαι αυτό! Έχω απελευθερώσει τον εαυτό μου από αυτό! Μου αρκεί αυτό που έχω!», είναι η πιο απλή και επαναστατική που μπορεί να έχει κανείς, σε έναν κόσμο που είναι τόσο παγκοσμιοποιημένος, σύνθετος και μηχανοποιημένος.
2.Αρχή της κοινωνικής διάχυσης: Ζήσε το  πριν μιλήσεις, μίλα ειλικρινά γι 'αυτό που βίωσες! 
Μπορούμε να προωθήσουμε τη μείωση μόνο μέσα από βιωμένα από τα πριν παραδείγματα. Η λογική της διάχυσης είναι κάπως έτσι: όταν κάτι απαιτεί νέας μορφής δράση, ένας άνθρωπος δύσκολα το αποφασίζει μόνος του και απομονωμένα. Το κάνει καλύτερα αν βλέπει ότι υπάρχουν και άλλοι που το κάνουν και μάλιστα καλά. Αυτή η δικτύωση, αυτή η έμπνευση, το να μαθαίνει ο ένας από τον άλλο - αυτό είναι η κοινωνική διάχυση: «Αυτό που γίνεται  εδώ, μπορείτε να το κάνετε και σεις»!
Μετάδοση του αυτοπεριορισμού μέσα από ρεαλιστικά παραδείγματα και την συνεχή γνωστοποίησή τους.
3. Αρχή της αξιοπιστίας: να είσαι αυθεντικός! 
 Όλοι οι πολιτικοί λένε:  «Ναι, είναι σωστά στην πραγματικότητα, όλα αυτά που προτείνουν οι κριτικοί της ανάπτυξης, αλλά οι άνθρωποι δεν μπορούν να τα κάνουν ακόμα. Αν τα διακηρύξω και εγώ, τότε θα με στραγγαλίσουν τα ΜΜΕ, θα μου επιτεθούν οι εφημερίδες και στη συνέχεια το ίδιο μου το κόμμα». Αλλά αν εκεί έξω υπάρχουν κάποιοι που τα βιώνουν ήδη, το άλλοθι των πολιτικών καταπέφτει. Το τι λέει και τι ζητά κανείς, μπορεί με κάποιο τρόπο να αμφισβητηθεί. Αλλά αυτό που θέτεις στις καθημερινές συζητήσεις και πράξεις, αν είναι ήδη βιωμένο, γίνεται και έκδηλο! Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο. Για αυτό ακριβώς είναι αξιόπιστα τα βιωμένα ελκυστικά παραδείγματα, διότι δεν είναι πομφόλυγες. Διότι υπάρχουν εναλλακτικές κουλτούρες που βιώνονται στην καθημερινή πρακτική και μπορούν να καθιερωθούν έναντι του κυρίαρχου υπάρχοντος παραδείγματος.
Με δυο λόγια: «Κατέστρεψε το άλλοθι της πολιτικής με ανατρεπτικές ελκυστικές αντικουλτούρες! Το τι λέει κάποιος, μπορεί πάντα να αμφισβητηθεί, αλλά μια υλοποιημένη δράση-συμπεριφορά είναι αδιάψευστη».
4. Αρχή του πρωτοποριακού: πήγαινε μπροστά, δοκίμασε τον εαυτό σου, να είσαι συνεπής!
Το μεγαλύτερο λάθος του κινήματος της βιωσιμότητας-αειφορίας ήταν- και είναι ακόμα-ότι προσπάθησε να επιδράσει στην πλειοψηφία με το να διαμορφώσει έξυπνες, αισθητικές, αναβαθμισμένες και αποδεκτές λύσεις. Έχασε το παιχνίδι. Παρακολουθήστε την «πράσινη ανάπτυξη», δείτε όλα τα μεγάλα έργα της πράσινης αφύπνισης που ξεκίνησε πριν από 30 χρόνια. Που κατέληξαν; Δεν έχει μείνει τίποτα από το αρχικό περιεχόμενο: «Έχω φτάσει μακριά, αλλά τι κάνω εδώ;», παραμένει το ερώτημα. Ποτέ δεν υπήρξε μια αλλαγή στην κοινωνία, που να μην είχε φυτρώσει πρώτα στις υπάρχουσες ρωγμές της! Για αυτό καλύτερα να είσαι συνεπής και ειλικρινής και να δοκιμάζεις ξανά και ξανά νέες μορφές του είναι και του πράττειν, στις ρωγμές της κοινωνίας που ανακαλύπτεις κάθε φορά!
5. Αρχή της ανθεκτικότητας: γίνε ανεξάρτητος!
Είναι λάθος να πούμε ότι η μείωση έχει να κάνει μόνο με την προστασία των βάσεων της ζωής - πρόκειται επίσης και για αυτοπροστασία. Πώς μπορεί κανείς να κάνει τόσο ανεξάρτητο τον εαυτό του από τα πράγματα, που πηγαίνουν έτσι κι αλλιώς προς το χειρότερο, ώστε να μην νιώθει καν αυτή τη χειροτέρευση. Πρόβλεψε τέτοιες μορφές της ύπαρξής σου, που να είναι ανθεκτικές στην κρίση.
6. Αρχή ενάντια στην απογοήτευση: μην απογοητεύεσαι και συνέχισε!
Η επιτυχία των μονομερών πρακτικών, των βασισμένων στον τρόπο ζωής, δεν αποτιμάται με την τρέχουσα αποδοχή τους από τις πλειοψηφίες, αλλά με την  δυνατότητα να λειτουργήσουν και αυτές με τον ίδιο τρόπο στο μέλλον.
7. Διασυνδέσου με άλλους και γίνε ενεργητικός!
• 
Χρειάζονται επειγόντως ρεαλιστικά εργαστήρια, κοινωνικά σωσίβιες βάρκες, συντονισμένες δράσεις και τόποι δικτύωσης, όπου οι πρωτοπόροι της αποανάπτυξης όχι μόνο θα συναντιούνται, θα μαθαίνουν ο ένας από τον άλλο, θα εξασκούνται από κοινού σε προγράμματα πρακτικής, αλλά θα μπορούν να αλληλοενισχύονται.
• Κριτικοί προς την ανάπτυξη  αντι-πολιτισμοί και αντι-κουλτούρες, είναι πάντα το αποτέλεσμα της κοινωνικής αλληλεπίδρασης, των κοινών πρακτικών και αλληλοενδυνάμωσης.
• Μόνο η συνάντηση και η διασύνδεση με παρόμοιους φορείς βοηθά στην αναπαραγωγή και τη διάδοση των ουτοπικών σχεδίων.

​Ο άλλος τρόπος ζωής που είναι απαραίτητος για να συμβαδίσει με τον αναγωγικό μοντερνισμό, δεν είναι η απόσυρση στον εαυτό - το αντίθετο μάλιστα! Είναι η χαρούμενη σύνδεση και η αναζήτηση για συντρόφους και συντρόφισσες. Και κάτι τέτοιο μπορεί στη συνέχεια να βοηθήσει να  αναπτυχθούν κατάλληλοι αποαναπτυξιακοί τρόποι  ή εν γένει κριτικές στην ανάπτυξη εκφράσεις ουτοπιών, ώστε όχι μόνο να σταθεροποιηθούν - δηλαδή να αναπαράγονται, αλλά και να εξαπλωθούν. Με άλλα λόγια: χρειαζόμαστε ακόμη πολύ περισσότερες συναντήσεις, συζητήσεις, εργαστήρια, φεστιβάλ και κάμπιγκ των εναλλακτικών προς την ανάπτυξη και ουτοπικών ακτιβιστών- εγχειρημάτων! 

Πέμπτη 7 Μαρτίου 2019

Κοινωνικές πολιτικές με βάση την ευζωία


Οι κοινωνικές αυτές πολιτικές θα πρέπει να έχουν ως βασικό στόχο την επάνοδο της ισορροπίας και της αρμονίας ανάμεσα στην κοινωνία και στη ζωή, στην καθημερινότητα των ανθρώπων.
Αρχικά αυτές οι πολιτικές θα χρειασθεί να επιλύσουν παντού το πρόβλημα της πείνας, ιδίως σε περιοχές που παίρνει μεγάλες διαστάσεις. Στη συνέχεια θα χρειασθεί να επιδιώξουν την πρόσβαση όλων σε αγαθά ζωτικής σημασίας, όπως είναι το καθαρό ποιοτικό νερό και ο αέρας, η γόνιμη γη, η ήπια ενέργεια.
Μιλάμε για την διεκδίκηση από τους σημερινούς «απο κάτω» δημόσιων πολιτικών που στοχεύουν στην ευζωία τους και όχι απλά στην επιβίωσή τους. Αυτές περιλαμβάνουν:

  • Τη δημιουργία παραγωγικών κοινοτήτων που θα προωθούν τον κοινοτικό συνεργατικό τρόπο παραγωγής αγαθών και υπηρεσιών στις χωρικές κοινότητες της υπαίθρου και των γειτονιών των πόλεων.
  • Την ανάκτηση και στη συνέχεια την παραγωγή υγιών φυσικών σπόρων, χωρίς γενετική τροποποίηση. Τη δημιουργία σε κάθε περιοχή κέντρων ή ινστιτούτων φυσικής αναπαραγωγής σπόρων και φυτωρίων διαφορετικών τοπικών ποικιλιών.
  • Έως ότου υπάρχει το κεντρικό κράτος-στην πορεία προς την θεσμοθέτηση της Κοινότητας των Κοινοτήτων, σαν ομοσπονδιακή κοινοπολιτεία-τη δημιουργία συμμαχιών με τη στρατηγική της αλληλουποστήριξης ανάμεσα στο περιφερειακό κράτος-τη σημερινή Τ.Α. και τους ΟΤΑ-και τις Κοινότητες, αλλά και με τις κοινωνικές επιχειρήσεις που αποδέχονται την φιλοσοφία της ευζωίας και θέλουν να συμπράξουν.
  • Την αύξηση των πιστώσεων προς τις κοινότητες
  • Την προώθηση και της πνευματικής-πολιτιστικής διάστασης της υγιεινής τροφής. Όχι υποβάθμιση της τροφής στο επίπεδο του «γεμάτου στομαχιού».
  • Την διασφάλιση της ικανοποίησης των βασικών αναγκών του πληθυσμού στα πλαίσια μιας υπάρχουσας κρατικήςοντότητας καταρχήν και στη συνέχεια προώθηση των πλεονασμάτων με δίκαιο εμπόριο στη βάση της αμοιβαιότητας προς άλλες χώρες δημιουργώντας και σχέσεις συνεργασίας μεταξύ των κοινοτήτων τους.
  • Τη συμμετοχή των πολιτών στις αποφάσεις με συνελεύσεις και ανακλητά συμβούλια.
  • Τη δημιουργία θεσμών αυτοκυβέρησης που θα στηρίζονται στο κοινοτικό πνεύμα και στον κοινοτισμό σαν πολιτειακή οργάνωση της κοινωνίας. Οι θεσμοί αυτοί δεν θα είναι εξουσιαστικοί, αλλά «υπηρέτες» του «Κοινού Καλού και Συμφέροντος», καθώς θα φροντίζουν για όλους υπό το πνεύμα της στοργής και της αλληλεγγύης.
  • Την επιστροφή της ανθρωπότητας προς τις δύο «μάνες» που την γέννησαν και την έφεραν ως εδώ. Την πρωταρχική μάνα Γαία και την δεύτερη μάνα, την Κοινότητα.
Οι νέες πολιτικές για την ευζωία θα μπορούσαν να συνοψισθούν στα εξής απλά συνθήματα:

Αντί του σημερινού συνθήματος «όλο και πιο γρήγορα και επιφανειακά»: πιο αργά και σε βάθος!

Αντί του «όλο και περισσότερα»: ποιότητα, επάρκεια, τα λιγότερα είναι συνήθως αρκετά!

Αντί του «όλο και πιο ανταγωνιστικά»: συνεργατικά και αλληλέγγυα, όποιος φροντίζει για όλους, φροντίζει και για τον εαυτό του!

Αντί του «όλο και πιο μεγάλα, όλο και πιο μακριά και παγκοσμιοποιημένα»: πιο μικρά, πιο κοντά και τοπικά!

Αντί του «μιας χρήσης και με ημερομηνία λήξης»: πιο γερά και επανάχρηση!

Αντί για το «απρόσωπο και ομογενοποιημένο της μαζικής παραγωγής»: πιο όμορφα και προσωπικά!

Αντί του «μόνο για όποιον έχει χρήματα και μέσω της αγοράς»: πιο δίκαια, για τον καθένα που το έχει ανάγκη, από τον καθένα που μπορεί!

Η επικυριαρχία στον άνθρωπο και τη φύση


Τα ανθρώπινα όντα ξεκινώντας τη διαδικασία κοινωνικοποίησής τους σε μικρές φυλετικές κοινότητες, κατανοούσαν τη φύση μέσα από μια πολύ κοντινή σχέση με αυτήν.Θεωρούσαν τη φύση ως κάτι ζωντανό και επικράτησε η ιδέα ότι κάθε φυσική οντότητα είχε ψυχή. Η ίδια η δύναμη της φύσης βιώθηκε σαν έκφραση φυσικών πνευμάτων, με τα οποία η ανθρωπότητα έπρεπε να συνυπάρξει. Τα ανθρώπινα όντα έπρεπε να ζουν σε αρμονία με τις φυσικές δυνάμεις, διότι αυτές καθόριζαν την ίδια τη ζωή και τους ρυθμούς της.
Οι άνθρωποι τότε δεν επιχειρούσαν να κατακτήσουν τη φύση, αλλά να την επηρεάσουν μέσω μαγικών ιεροτελεστιών, καλώντας τα πνεύματα της φύσης. Η μαγεία αυτή ήταν η αρχική μορφή της επιστήμης. Βασιζόταν στην παρατήρηση των διαδικασιών της ζωής και του θανάτου στην ίδια τη φύση, αλλά και των ανθρώπων. Η ζωή των ανθρώπων στις τότε φυλετικές κοινότητες- κυριαρχούμενη από την ιδέα μιας ζωντανής φύσης-καθοριζόταν στην πραγματικότητα από τις βασικές αρχές της σημερινής οικολογίας, δηλαδή από την αρμονία με τη φύση και τους άλλους ανθρώπους.
Αυτή η αρμονία διαταράχθηκε στη συνέχεια.Η ζωή των ανθρώπων στις πρώτες κοινότητες βασίστηκε στη συλλογή φυτικών και άλλων πόρων από τη μάνα φύση. Το κυνήγι ζώων συμπλήρωσε στη συνέχεια τις φυτικές τους τροφές και ανέπτυξαν μια κουλτούρα συνυφασμένη με το ομαδικό και οργανωμένο κυνήγι. Αυτή η κουλτούρα συνδυασμένη και με τις πρώτες συγκρούσεις για τον ζωτικό χώρο των φυλετικών κοινοτήτων, οδήγησε και στη δημιουργία της πρωταρχικής πολεμικής κουλτούρας, είτε για αυτοάμυνα είτε για επικυριαρχία των ζωτικών περιοχών. Έτσι θεμελιώθηκαν και οι πρώτοι θεσμοί και εξουσιαστικές ιεραρχίες στα πλαίσια των κοινοτήτων, που είχαν καθοριστικές συνέπειες για τη βαθμιαία ανάπτυξη συνθετότερων κοινωνιών.
Η εμφάνιση των πρώτων κοινωνικών ιεραρχιών που βασίσθηκαν στη διαφοροποίηση της φυσικής δύναμης και των δεξιοτήτων των ανθρώπων και η κατανομή τους σε κατηγορίες με βάση τη δραστηριότητα, την ηλικεία και το φύλο, άλλαξε και την αρχική σχέση των κοινοτήτων με τη φύση γύρω τους.
Οι γυναίκες, όντας πιο κοντά στις διαδικασίες της γέννας, της ενηλικίωσης των παιδιών, καθώς και στη φροντίδα των υπερήλικων και της εναπόθεσης των νεκρών, κατανόησαν πρώτες τις φυσικές βιολογικές διαδικασίες της ζωής και την σκόπιμη χρήση κατάλληλων φυτών και ζώων, βάζοντας έτσι και τις βάσεις για την πρωταρχική γεωργία.
Οι άνθρωποι άρχισαν να διαμορφώνου το περιβάλλον γύρω τους σύμφωνα με τις ανάγκες τους, αναπτύσσοντας κατάλληλα εργαλεία και επηρεάζοντας τη βιολογική ανάπτυξη των φυτών και των ζώων. Ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες και τη γονιμότητα της γης, άρχισαν να δημιουργούνται και πλεονάσματα- σε σχέση με την άμεση κατανάλωση-από τις σοδιές του καλιεργητικού-εκτροφικού κύκλου, πράγμα που δημιούργησε και την ανάγκη για τη διαχείρισή τους.
Η απαιτούμενη διαχείριση αυτού του συλλογικού πλούτου συνδέθηκε με την ήδη υπάρχουσα σε ένα βαθμό κοινωνική ιεραρχία που έπαιρνε στην αρχή τη μορφή της επικυριαρχίας των γεροντότερων επί των νεότερων,  των ανδρών επί των γυναικών και κάποιων ανδρών επί των άλλων.
Στην πορεία της πολιτιστικής εξέλιξης, οι ιεραρχίες αυτές πήραν την μορφή ενός συνθετότερου κοινωνικού συστήματος με τον ιδιαίτερο ρόλο των μάγων-γιατρών και στη συνέχεια των ιερέων των θρησκειών που επικρατούσαν στις διάφορες περιοχές. Έχουμε πια τη δημιουργία κρατικών δομών εξουσίας, που νομιμοποιήθηκαν όχι μόνο με τη βια των πολέμων, αλλά και από αντίστοιχα μυθολογικά θρησκευτικά συστήματα, που αντιατέστησαν τα –«καλά» ή «κακά»- πνεύματα της φύσης τοποθετώντας πάνω από αυτά –και έξω από τη φύση-τους αντίστοιχους «παντοδύναμους» πατέρες θεούς. Οι θεοί αυτοί –που τοποθετήθηκαν εκτός της ζώσας φύσης μετατρέποντάς την σε νεκρά- ενθρονίσθηκαν στην ανθρώπινη ατομική και συλλογική συνείδηση «κατ` εικόνα και ομοίωσιν», όχι των «δράκων» και των «νεράιδων» της παντοδύναμης μέχρι τότε φύσης, αλλά των επίγειων δεσποτών-αρχόντων που είχαν ήδη διαμορφωθεί, ώστε οι επίγειοι πατριαρχικοί φορείς της εξουσίας να είναι «εκπρόσωποι-κληρονόμοι» της εξουσίας των θεών, και έτσι να νομοποιηθούν σαν «δίκαιοι» ποιμένες-τιμωροί κάθε παραβατικότητας από τα «ποίμνια» και τους υπηκόους.
Αυτή η σταδιακά εξελεκτική κοινωνική διαδικασία ύφανε και έπλεκε την κυριαρχία του ανθρώπου πάνω στον άνθρωπο με την κυριαρχία του ανθρώπου πάνω στη φύση. Η δε επιστήμη ακολουθώντας αυτή τη διαδικασία συνύφανσης, συνέβαλε διατυπώνοντας θεωρίες και ανακαλύπτοντας φυσικούς νόμους που ταίριαζαν, περισσότερο ή λιγότερο, με τις κυρίαρχες κάθε φορά κοινωνικές συνθήκες.
Η ανθρωπότητα ενηλικιώθηκε περνώντας από τη φυσική κοινωνία της οικολογικής συνύπαρξης στη βάση του αμοιβαίου σεβασμού, της αλληλεγγύης, της φροντίδας και της ελευθερίας, σε κοινωνίες βασισμένες στον ανταγωνισμό, στην ιδιοκτησία, στην ιεραρχία, στις κοινωνικές τάξεις και κυρίως στην κυριαρχία , όπου οι άνθρωποι αποξενώθηκαν όχι μόνο μεταξύ τους, αλλά και από τη φύση[1]. Και έτσι ξεκίνησε και η διαδικασία της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, της εκμετάλλευσης-καταστροφής της φύσης και των άλλων ειδών ζωής, της τραγωδίας των «Κοινών», δηλαδή των συλλογικών αγαθών κ.λπ.
Η ταξικές κοινωνίες μέχρι και σήμερα βρίσκονται σε καθαρή αντίθεση με τις δύο «μάνες» της ανθρωπότητας: της πρωταρχικής μητέρας Γαίας και της δεύτερης μάνας της Κοινότητας. Και σήμερα η ιδέα μιας καταπιεστικής και χωρίς έλεος φύσης είναι κυρίαρχη, για αυτό και είναι κυρίαρχο το νεωτερικό φαντασιακό της «ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων», σαν το μοναδικό εχέγγυο για την «απολευθέρωση» του ανθρώπου από τους καταναγκασμούς της φύσης, χάριν του οποίου θα πρέπει να υπομένει τους κοινωνικούς καταναγκασμούς που του επιβάλει –του ανθρώπου-η κυρίαρχη οικονομική και πολιτική ελίτ του σήμερα. Μόνο έτσι-αυτό ισχυρίζεται η νέα θρησκεία της «ανάπτυξης»-το μικρό, γυμνό και εύθραστο πλάσμα που είνα ο άνθρωπος, θα μπορέσει δια της αδιάληπτης εργασίας και παραγωγικότητάς του, να κατακτήσει τη φύση και να γίνει ο αφέντης της. Μόνο αν υποταχθεί στους αφέντες της σημερινής κοινωνίας, θα μπορέσει να διαφεντέψει τη «λάμια» φύση. Τι είναι η δυστυχία και ο πόνος των καταναγκασμένων στη δουλεία-δουλειά ανθρώπων(των σημερινών «απο κάτω» δηλαδή), μπροστά στον «θρίαμβο» της καταδυνάστευσης της μεγάλου αντιπάλου φύσης; Η μοντέρνα δουλεία και υποδούλωση είναι η «παράπλευρη απώλεια» την οποία θα πρέπει να αποδεχθούμε εμείς οι «απο κάτω» υπέρ της «απελευθέρωσης» του είδους από την κυριαρχία της φύσης[2] και της επιδίωξης της χίμαιρας της αθανασίας.
Θα το αποδεχθούμε; Ιδίως οι νέες γενιές των ανθρώπων;



[1] Ξεκινώντας από την κοινωνία των Σουμέριων και μεταδιδόμενη σταδιακά στη Μέση Ανατολή και στον χώρο της Μεσογείου πριν γενικευθεί και επικρατήσει παντού, υπήρξε ριζική αλλαγή στην νοοτροπία των ανθρώπων, όπου η ιδέα μιας ζωντανής, πολυδιάστατης, πολυποίκιλης και γόνιμης Φύσης-Γαίας, αντικαταστάθηκε από μια εχθρική, εκδικητική, διαβολική φύση.
[2] Η σημερινή τάση για μετατροπή των ανθρώπων σε cyborg , αν φυσικά εμείς οι «από κάτω» αφήσουμε τον καπιταλισμό να εφαρμόσει πάνω μας τέτοιες πολιτικές του βίου, θα μας μετατρέψει σε «μετάνθρωπο» εύκολα και ολοκληρωτικά ελεγχόμενο από τις σημερινές πολιτικοοικονομικές ελίτ.  Τα goldenboys Λάρι Πέιτζ και Σεργκέι Μπριν, συνιδρυτές της Google και ζηλωτές της τεχνολογικής προόδου, επενδύουν απίστευτα ποσά στην έρευνα με σκοπό, π.χ., να «σκοτώσουν τον θάνατο»: «Tokillthedeath» είναι το κεντρικό σύνθημα της εταιρείας βιοτεχνολογίας Calico (CaliforniaLifeCompany), που ιδρύθηκε το 2013 και έχει σκοπό ο θάνατος «να μην είναι μια μοιραία εξέλιξη εγγεγραμμένη στον πυρήνα των κυττάρων μας, ούτε συγκροτητικό στοιχείο του είναι μας [...] αλλά θα υφίσταται μόνο υπό τη σκανδαλώδη εκδοχή του φόνου ή του ατυχήματος».