Νέο ξεκίνημα οικολογικού κινήματος

Αναδημοσίευση από Αυγή:
Ημερομηνία δημοσίευσης: 16/11/2010

Ένα νέο κόμμα ιδρύθηκε το περασμένο Σάββατο στη γαλλική πολιτική σκηνή ερχόμενο να προστεθεί στην αριστερά που βρίσκεται υπό ανακατάταξη ενόψει των προεδρικών εκλογών του 2012. Το όνομα αυτού "Ευρώπη Οικολογία - Πράσινοι": πρόκειται για τη συγχώνευση του κινήματος Ευρώπη Οικολογία, του οποίου ηγήθηκε στις περσινές ευρωεκλογές ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ, με πολύ καλό αποτέλεσμα (16,28%), και των Πρασίνων, υπό την ηγεσία της εθνικής γραμματέως Σεσίλ Ντιφλό.
Το νέο μόρφωμα έλαβε σάρκα και οστά, το Σάββατο στη Λυόν, ύστερα από την ψηφοφορία περίπου 2.000 μελών που είχαν συγκεντρωθεί εκεί ή ψήφισαν διαδικτυακά, ενώ το νέο κίνημα διεκδικεί 13.000 μέλη. Όσοι μετείχαν στη διαδικασία είχαν να επιλέξουν μεταξύ των ονομάτων "Οικολογική Αλτερνατίβα", "Κίνημα Πολιτικής Οικολογίας", "Ενωτικό Οικολογικό Κίνημα", "Συσπείρωση Οικολόγων" και εκείνου που τελικά επικράτησε: "Ευρώπη Οικολογία - Πράσινοι". Πρόκειται μάλλον για τη λιγότερο ευφάνταστη ονομασία -σαν τα δύο μέρη να μην ήθελαν να εγκαταλείψουν εντελώς τις προελεύσεις τους...
Η εξέλιξη του Σαββάτου, πάντως, που προηγήθηκε κατά λίγες ώρες της ανακοίνωσης του κυβερνητικού ανασχηματισμού από τον Νικολά Σαρκοζί, ήταν αποτέλεσμα έντονων εσωτερικών διαπραγματεύσεων και δεν είναι διόλου σίγουρο ότι το όλο εγχείρημα θα είναι απαλλαγμένο από τις γνωστές έριδες που χαρακτηρίζουν εδώ και χρόνια τον συγκεκριμένο χώρο... Για παράδειγμα, μόλις πρόσφατα ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ κατήγγειλε το "σεκταρισμό" των Πρασίνων ενώ από την πλευρά της, η πρώην υπουργός Περιβάλλοντος επί Σιράκ - Ζιπέ (τη διετία 1995 - 1997) Κορίν Λεπάζ στηλίτευε την πολύ "φιλοαριστερή" τοποθέτηση της πολιτικής οικολογίας και δήλωνε ότι δεν θα μετέχει στο νέο εγχείρημα. Ωστόσο αυτές οι ενστάσεις δεν στάθηκαν ικανές να ανατρέψουν την ενωτική δυναμική που αναπτύχθηκε καθώς πάνω από το 85% των μελών των Πρασίνων ήταν υπέρ της, προς μεγάλη ικανοποίηση της Σεσίλ Ντιφλό.
Πέραν όμως των εκκλήσεων αυτών, το φιλόδοξο εγχείρημα θα πρέπει σύντομα να αποδείξει τη βιωσιμότητά του καθώς αναμένεται να στηριχθεί σε μια λειτουργία δικτύου, με τοπικές επιτροπές που χαρακτήριζονται "αυτόνομα υποκείμενα" και συσπειρώνονται σε πλαίσιο ενός "συνεταιρισμού". Τα θετικά αποτελέσματα των ευρωεκλογών και των περιφερειακών εκλογών δημιουργούν πάντως προϋποθέσεις αισιοδοξίας, ότι θα είναι αυτό που θα διαμορφώσει τις σχέσεις στην Αριστερά, ως προνομιακός εταίρος του Σοσιαλιστικού Κόμματος, καθώς το τελευταίο φαίνεται να δείχνει περισσότερο ενδιαφέρον προς τους οικολόγους παρά προς το Αριστερό Μέτωπο. Εκτός κι αν οι οικολόγοι υποκύψουν για άλλη μια φορά στο μικρόβιο της έριδας...
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=581609

Σαν σχόλιο παραθέτω επίσης το κείμενο συνέντευξη:
Η ιδέα πως "η πολιτική οικολογία δεν ανήκει ούτε στη δεξιά, ούτε στην αριστερά", μου φαίνεται ξεπερασμένη /του Christian Delporte που είναι καθηγητής σύγχρονης ιστορίας στο πανεπιστήμιο των Βερσαλλιών.

Ερώτηση (από Mathieu Castagnet, MC): Από πότε χρονολογείται η εμφάνιση των οικολογικών ιδεών στη Γαλλία;

Κριστιάν Ντελπόρτ (Christian Delporte, CD): Πριν τη δεκαετία του '60, οι οικολογικές ανησυχίες ήταν πρακτικά ανύπαρκτες, καθώς η κοινωνία κυριαρχούνταν από την αναζήτηση της προόδου και της παραγωγικότητας. Για να καταλάβετε το κλίμα εκείνου του καιρού, δείχνω συχνά στους φοιτητές μου «επίκαιρα» της δεκαετίας του '50, όπου εκθειάζεται η μαζική χρήση ζιζανιοκτόνων στη γεωργία! Και μετά, κάτι συνέβη -κι είδαμε να εμφανίζεται μια αμφισβήτηση της προόδου.

Αυτή η νέα συνείδηση πυροδοτήθηκε από το ναυάγιο του πετρελαιοφόρου «Τόρεϊ Κάνιον», εν έτει 1967. Η οπτική αρχίζει να αλλάζει από τότε, αλλά φυσικά η σχετική εξέλιξη θα είναι αργή. Τη δεκαετία του '70, οι πιονέροι της οικολογίας θεωρούνται ακόμα καλοκάγαθοι ονειροπόλοι, και θα χρειαστεί πολύς καιρός για να επιβάλουν την αξιοπιστία των προβλέψεών τους -και να κερδίσουν εντέλει τη μάχη των ιδεών.

MC: Η πολιτική οικολογία, εντάσσεται εξ αρχής στην αριστερά;

CD: Θα χρειαστεί να κάνουμε μια διάκριση, μεταξύ περιβαλλοντιστών και οικολόγων. Για να το πω απλά, οι περιβαλλοντιστές συσπειρώνονται σε ομάδες προστασίας της φύσης, ενώ οι οικολόγοι αγωνίζονται τον κοινωνικό μετασχηματισμό.

Επί πολύ καιρό θα κυριαρχήσουν οι περιβαλλοντικές ανησυχίες: η αντίθεση π.χ. στην εγκατάσταση μιας γραμμής υψηλής τάσεως, στη δημιουργία μιας χωματερής. Αυτά δεν είχαν αναγκαστικά πολιτική ταυτότητα. Εξάλλου, επί Πομπιντού (Pompidou) ή Ζισκάρ (Giscard), η εξουσία δε δυσκολευόταν ιδιαίτερα να διαχειριστεί παρόμοια ζητήματα, κατά περίπτωση, όπως εξάλλου τίθεντο και από τους πολίτες που συμμετείχαν σε εκείνα τα κινήματα.

MC: Όλα αλλάζουν όμως, από τη στιγμή που το οικολογικό κίνημα θέτει το ζήτημα της συνολικής απάντησης σε όλα αυτά τα ζητήματα, άρα ζητάει ένα διαφορετικό τρόπο παραγωγής, μια άλλη κοινωνική οργάνωση...

CD: Αυτό το έργο το επωμίζεται εξαρχής μια γενιά στελεχών προερχόμενων από την αριστερά, ως επί το πλείστον το «ενοποιημένο σοσιαλιστικό κόμμα» (PSU) και προσωπικότητες σαν τον Αλέν Λιπιέτς (Alain Lipietz), τον Μπρις Λαλόντ (Brice Lalonde), τον Γκαμπί Κον-Μπεντίτ (Gaby Cohn-Bendit) ή την Ιγκέτ Μπουσαρντό (Huguette Bouchardeau).

MC: Αλλά και στη δεξιά υπάρχουν άνθρωποι που αυτοχαρακτηρίζονται οικολόγοι...

CD: Η ιδιαιτερότητα της οικολογίας είναι πως δεν περιορίζεται στο πλαίσιο ενός κόμματος. Οι σοσιαλιστές εντάσσονται στο «σοσιαλιστικό κόμμα» (PS), οι κομμουνιστές στο κομμουνιστικό (PCF), αλλά οι πάντες δηλώνουν οικολόγοι! Εμφανίζεται έτσι μια πολιτική θεματική στην οποία είναι δυνατό να υπάρξουν συναινέσεις που υπερβαίνουν τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ δεξιάς και αριστεράς.

Από την άλλη όμως, παρατηρούμε πως οι οικολόγοι, από τη στιγμή που δημιουργούν οργανωμένα κόμματα, τοποθετούνται σαφώς στην αριστερά. Αλλά μου φαίνεται ξεπερασμένη η ιδέα πως «η πολιτική οικολογία δεν ανήκει ούτε στη δεξιά, ούτε στην αριστερά», όπως το έθετε τη δεκαετία του '80 ο Αντουάν Βεστέρ (Antoine Waechter).

Οι οικολόγοι αγωνίζονται για τη θεμελιακή αλλαγή του κυρίαρχου οικονομικού υποδείγματος, που θεμελιώνεται στον οικονομικό φιλελευθερισμό, αλλά και σε μια διαφορετική διανομή του παγκοσμίου πλούτου. Αυτά είναι σαφώς αριστερά προτάγματα.

MC: Με την ενοποίηση που επιχειρείται σήμερα μεταξύ «πράσινων» και «Ευρώπης οικολογίας» (Ε-Ε) ανοίγεται για την πολιτική οικολογία η πιθανότητα να γίνει ηγεμονική δύναμη της αριστεράς;

CD: Υπάρχει μια μερίδα οικολόγων που πράγματι σκέφτονται πως θα μπορούσαν ίσως να εκθρονίσουν τους σοσιαλδημοκράτες από τη θέση της κυρίαρχης εναλλακτικής πρότασης στο φιλελευθερισμό. Αλλά κάτι τέτοιο μου φαίνεται πολύ αισιόδοξο, καθώς υφίστανται μεγάλες ιδεολογικές διαφορές ανάμεσα στα διάφορα οικολογικά ρεύματα.

Υπάρχουν ασφαλώς οικολόγοι διανοούμενοι. Δεν υπάρχει όμως κάποιο ενιαίο, παγκόσμιο, οικολογικό σύστημα σκέψης. Η πολιτική οικολογία διαμορφώθηκε από τη σύγκλιση τόσο διαφορετικών πολιτικών ρευμάτων (επαναστατικών, ακροαριστερών, εκσυγχρονιστικών, αριστερών χριστιανών, αναρχικών, χίπηδων) που θα χρειαστεί πολύ καιρό ακόμα πριν οικοδομηθεί μια κοινή, οικολογική, ιδεολογική βάση.