Η «απολίτικη» νεολαία -η αποχή του «καναπέ»

Προφανώς η εκτίμηση για τη μεγάλη αποχή από τις περιφερειακές εκλογές, είναι εκ των ουκ άνευ για όλο το κοινοβουλευτικό πολιτικό σύστημα. Και για τα μικρότερα κόμματα της αριστεράς, όπως και για το κόμμα των οικολόγων πράσινων, γιατί και αυτά- όπου μπόρεσαν κατέβασαν λίγο ως πολύ κομματικά ψηφοδέλτια ή έδωσαν το «χρίσμα» σε υποψήφιους. Και όπως ήταν αναμενόμενο -σχεδόν όλα -περιέλαβαν στις αναλύσεις τους ότι βασική αιτία για την αποχή ήταν ότι η νεολαία είναι όλο και πιο απολίτικη, ενώ οι μεγαλύτεροι που απέχουν προτιμούν τον καναπέ.
Η υιοθέτηση τέτοιων εξηγήσεων είναι όρος επιβίωσης για τον δικομματισμό φυσικά. Όμως από ότι φαίνεται γίνεται και για το υπόλοιπο κομματικό σύστημα, γιατί δεν μπορεί να εξηγήσει αλλιώς τη δική του απαξίωση από τους ψηφοφόρους. Κανονικά την απαξίωση των δύο κομμάτων εξουσίας θα έπρεπε να την εισπράξει η υπόλοιπη αντιπολίτευση μαζί με τους οικολόγους(ενάμιση εκατομμύριο χαμένες ψήφοι για ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ. Που θα έπρεπε να πάνε;) Αυτό όμως δεν γίνεται και δεν συνέβη μόνο στις περιφερειακές αλλά και στις προηγούμενες-τα τελευταία χρόνια- διάφορες εκλογές. Είχαμε την εντυπωσιακή αποχή των Ευρωεκλογών του 2009, με τις ίδιες κορώνες των ΜΜΕ για την απολίτικη νεολαία της παραλίας και τον αδιάφορο πολίτη του φραπέ(Ιούνιος βλέπετε τότε). Στις εθνικές εκλογές, που γρήγορα ακολούθησαν, κυριάρχησε η θέληση απαλλαγής από την καταστροφική κυβέρνηση Καραμανλή και οι κορώνες άλλαξαν τροπάρι και «εν μία νυκτί», στην κυριολεξία, μετατράπηκαν σε ύμνους για τη «συμμετοχή του λαού και τη μεγάλη νίκη της δημοκρατικής παράταξης».
Από τον Ιούνη μέχρι τον Σεπτέμβρη ξαφνικά αποφάσισε και η νεολαία να πολιτικοποιηθεί και οι βολεμένοι του καναπέ και του φραπέ να συμμετάσχουν.
Μα και τώρα όλοι δεν μίλησαν υπέρ ή κατά του μνημονίου που θα μας αλλάξει τη ζωή ή θα μας καταστρέψει ακόμα παραπέρα το περιβάλλον με τα fast track κ.λ.π. και για αυτό πρέπει να απαλλαγούμε από τη κυβέρνηση του μνημονίου; Γιατί δεν κυριάρχησε αυτή η θέληση της απαλλαγής; Μήπως γιατί δεν υπάρχει πρόταση διεξόδου από κανέναν; Μήπως γιατί καταλάβανε πολλοί ότι ψηφίζοντας τον «μη χειρότερο» μπορεί να τους βγεί ο «χειρότερος;(αυτό δε συνέβη με το ΠΑΣΟΚ;) Μήπως αποφασίσανε τόσοι πολλοί αυτή τη φορά να διαμαρτυρηθούν με την αποχή;(αλήθεια το λευκό και το άκυρο γιατί το ξεχνάνε; Ήταν πάνω από 10%, όσο πήρε περίπου και το ΚΚΕ, στο οποίο έδιναν συγχαρητήρια κάποιοι δημοσιογράφοι στα πάνελ).
Και καλά τα κροκοδείλια δάκρυα των επαγγελματιών του πολιτικού σαλτιμπαγκισμού και της δημοσιογραφικής λαμογιάς για την «αποστασιοποίηση των πολιτών». Αυτά είναι υποχρεωτικά για να συγκαλύψουν και να διαστρέψουν τη συντριπτική εκδήλωση της λαϊκής οργής. Αλλά τα ίδια επιχειρήματα και από αυτούς που υποτίθεται έχουν διαφορετικό λόγο; Και θέλουν να μεταδώσουν το μήνυμα ότι επιτέλους αυτή η οργή θα πρέπει να μετατραπεί σε αποφασιστικότητα για αλλαγή; Για αναγκαία αλλαγή σε όλα τα επίπεδα, από τις διαπροσωπικές σχέσεις και τη καθημερινή ζωή, μέχρι τις κοινωνικές, οικονομικές σχέσεις και τις σχέσεις με τη φύση και τα οικοσυστήματα; Μήπως υπάρχει «αποστασιοποίηση» αυτών των ίδιων από τους πολίτες; Δεν αναρωτιούνται μήπως υπάρχει «αποστασιοποίηση» μεταξύ των λόγων και των πράξεων των ίδιων; Ενώ μπορεί να μιλούν για συμμετοχή των ίδιων των πολιτών στα τεκταινόμενα και στις αποφάσεις, η πράξη τους δείχνει ότι αυτό που εννοούν συμμετοχή είναι η ψηφοφορία για να ψηφίζονται οι ίδιοι, γιατί αυτοί ξέρουν καλύτερα για το τι πρέπει να γίνει μετά;
Όσον αφορά στους Ο.Π. που είναι νέο κόμμα και προσπαθεί να στηθεί και αυτό με βάση τη συμμετοχή στις εκλογές, αν δεν ακολουθήσει διαφορετικές διαδικασίες και αν δεν βοηθήσει ακριβώς να δημιουργηθούν αυτές οι δομές της νέας πολιτικής, που θα μετατρέψει τους πολίτες από καταναλωτές των υπαρχουσών πολιτικών σε παραγωγούς πολιτικής, θα απαξιωθεί και αυτό όπως και τα άλλα κόμματα. Και στο κάτω-κάτω χρειαζόμαστε πια κόμματα, όπως αυτά που ξέραμε μέχρι τώρα; Κόμματα που θα αποβλέπουν στην εξουσία στο κεντρικό κράτος; Μα δεν μας μένει τίποτε άλλο που θα βγάλει τον πολίτη από το σπίτι και τον καναπέ, από το να αποκεντροποιήσουμε το κράτος και να μετατρέψουμε το δήμο και την περιφέρεια, σαν το ουσιαστικό πεδίο εφαρμογής της νέας πολιτικής και δεν θα «αποκεντρωποιήσουμε» τα κόμματα; Θα τα διατηρήσουμε σαν ξεχωριστές ιδεολογικές δομές από την κοινωνία; Εξάλλου και την μερίδα των ενεργών πολιτών να εξετάσουμε, θα δούμε ότι είναι ψηφοφόροι διαφορετικών κομμάτων ή αν δεν είναι ψηφοφόροι, θα ανήκουν σε διαφορετικό ιδεολογικό χώρο(π.χ. στον αντιεξουσιαστικό χώρο, που έτσι και αλλιώς δεν ψηφίζουν). Θα πρέπει λοιπόν να βοηθήσουμε στο να δημιουργηθούν άμεσα δομές συνεύρεσης και δράσης, όπου θα μπορούν να συνυπάρχουν «ακτιβιστές» του σοσιαλιστικού-αναρχικού-κομμουνιστικού-οικολογικού χώρου(η σειρά εκφράζει την ιστορικότητα των χώρων και όχι την προτεραιότητα) και θα βάλουν στόχο- με προγραμματική σύγκληση- να «πάρουν» κάποια στιγμή τον αντίστοιχο δήμο ή περιφέρεια.
Για προβληματισμό κάποια παραδείγματα νέων που εξηγούν στα ΜΜΕ, γιατί δεν πήγαν να ψηφίσουν
1) Νέος 23 ετών, εργαζόμενος σε κομμωτήριο:
Δεν θα αλλάξει κάτι…

Αποφάσισα να απέχω από τις εκλογές, διότι δεν ασχολούμαι με τα πολιτικά καθόλου και έχω μια άρνηση επειδή δεν με έχει πείσει κάποιο κόμμα ότι μπορεί να αλλάξει τα πράγματα. Ξέρω ότι από τη μια δεν είναι λύση που δεν ασχολούμαι με τα πολιτικά, γιατί μ’ αυτό τo σκεπτικό βγαίνουν οι ίδιοι και οι ίδιοι. Δεν δίνεις την ευκαιρία σε κάποια άλλη δύναμη που ίσως κάνει περισσότερα πράγματα στο δήμο ή την Περιφέρεια. Στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές είχα ψηφίσει κατόπιν πίεσης από τους γονείς μου, αλλά τώρα ήθελα, αν ψηφίσω, να ξέρω γιατί. Δεν ξέρω τι φταίει ακριβώς. Ο κόσμος φταίει που ψηφίζει αυτούς πάλι και βγαίνουν οι ίδιοι και οι ίδιοι ή το ότι δεν υπάρχει πειστική εναλλακτική λύση; Δεν ξέρω τι φταίει ακριβώς, αλλά ό,τι και να ψηφίσω εγώ το ίδιο θα γίνει, δεν θα αλλάξει κάτι… Αυτό βλέπω. Πρέπει να πω ότι πήγα τη μητέρα μου που ήθελε να ψηφίσει και μέχρι τελευταία στιγμή το σκεφτόμουν, αλλά μόλις με είδε μια γνωστή και άρχισε το… γλείψιμο, πίστεψα ότι με περνάει για ηλίθιο και έφυγα.
2)Νέα 22 ετών, φοιτήτρια Παντείου, εργαζόμενη στον ιδιωτικό τομέα
Η αποχή είναι το πρώτο στάδιο…

Δεν πήγα να ψηφίσω γιατί η κρίση και όλο το πολιτικό σκηνικό με έκαναν να σκεφτώ ότι οι εκλογές είναι ανώφελες. Πιστεύω ότι το μήνυμα της αποχής θα ήταν ισχυρότερο από την ψήφο, όχι μόνο για τους πολιτικούς αλλά και για τους συμπολίτες μου. Για να διαπιστώσουν και οι ίδιοι ότι είμαστε πολλοί αυτοί που απέχουμε και ότι αυτό είναι το πρώτο στάδιο. Πρέπει να προχωρήσουμε πέρα από αυτό, να μη μείνουμε μόνο στην αποχή από τις εκλογές. Αυτό που με εκνευρίζει είναι η διάσπαση της Αριστεράς και μάλιστα σε μια τέτοια περίοδο. Θεωρώ ότι ασχολείται με τα μικροπολιτικά της συμφέροντα. Στο δήμο μου δεν είχα πολλές επιλογές και επίσης δεν ήθελα να ψηφίσω κάποιον μόνο και μόνο επειδή είχε τη στήριξη του κόμματος που ψήφισα στις προηγούμενες εκλογές. Αν και πιστεύω ότι οι αυτοδιοικητικές εκλογές έχουν ιδιαίτερο νόημα, δεν ήθελα να ψηφίσω για να δώσω μήνυμα στους από πάνω ότι αυτό θα έκανα και στις εθνικές.
3)Νέα 22 ετών, φοιτήτρια Ιστορίας και Αρχαιολογίας, εργαζόμενη σε καφέ-μπαρ
Απέχθεια και όχι αδιαφορία...

Πρέπει να καταλάβουν ότι η αποχή σχετίζεται με πολιτικούς λόγους και με την απέχθεια του κόσμου και όχι με την αδιαφορία. Δεν πήγα να ψηφίσω επειδή έχω πολιτικό λόγο. Απείχα γιατί είδα την πονηριά από μέσα, δουλεύοντας σε συνοικιακό καφέ. Όλοι οι υποψήφιοι που έρχονταν για καφέ σε όσους γνώριζαν έκαναν τα γλυκά μάτια. Προσπαθούσαν να δωροδοκήσουν για μια ψήφο, κάνοντας από το πιο απλό: κερνώντας καφέ ώς και να σταυρώνουν τα ψηφοδέλτια στους πελάτες. Οι περισσότεροι ψηφίζουν επειδή τους το ‘πε κάποιος ή επειδή περιμένουν «ανταλλάγματα». Δεν θα αλλάξει κάτι έτσι και δεν ήθελα να συμμετέχω σε αυτό.
4)Νέος 19 ετών, φοιτητής Μηχανολογίας στα ΤΕΙ Πειραιά
Προσωπική εξέγερση...

Για μένα η αποχή είναι μια προσωπική εξέγερση του ατόμου, που σε συνδυασμό με τη συμμετοχή του στους δρόμους θα δώσει μια προοπτική για αλλαγή. Οι εκλογές είναι το παιχνίδι εξουσίας της αστικής δημοκρατίας και η ελπίδα της Αριστεράς για μια αλλαγή. Ο θεσμός εκείνος όπου δίνει στον κόσμο την ψευδαίσθηση ότι εκείνος αποφασίζει, ότι και αυτός συμμετέχει στη ροή της ιστορίας. Το παιχνίδι αυτό είναι και ένα άλλοθι της εξουσίας, ώστε να απονείμει ένα μερίδιο ευθύνης της σημερινής κατάστασης στον κόσμο, εφόσον τη στηρίζει με την ψήφο του. Αποτελεί το πάτημα των εχόντων για να αισχροκερδούν εις βάρος των μη εχόντων και όλα αυτά στο όνομα της δημοκρατίας. Το τραγικό όλων αυτών είναι η κατηγορία που αποδίδουν σε εκείνους που επιλέγουν ως τρόπο διαμαρτυρίας την αποχή, χαρακτηρίζοντάς τους αδιάφορους και μη συνειδητοποιημένους.
Κάποιοι τέτοιοι νέοι- "τεντυμπόυδες" τότε- δεν θυσιάσθηκαν για να πέσει η χούντα;
Να θυμηθούμε ότι είναι 17 Νοέμβρη σήμερα!!!