«Τα πράγματα δε θα βελτιωθούν, αν δεν γίνουν πολύ χειρότερα»

Ένας πλανήτης στο έλεος του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Συνεργοί του οι κυβερνήσεις των κομμάτων εξουσίας. Εργαλεία του η τριάδα: ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, ΠΟΕ.
Στη σημερινή κρίση- περισσότερο από ποτέ- οι κυβερνήσεις και οι χρηματοπιστωτικοί θεσμοί έχουν συγχωνευθεί με μια παγκόσμια χρηματοοικονομική ελίτ. Αυτό το σύμπλεγμα υφίσταται βέβαια εδώ και 30 χρόνια και έχει περάσει από την οικονομία παραγωγής, στην χρηματοοικονομική οικονομία(σύμφωνα με την Τράπεζα των Διεθνών Διακανονισμών της Βασιλείας, τον Φεβρουάριο του 2008, η δημιουργία παράγωγων χρηματοοικονομικών προϊόντων έφτανε τα 600 τρισεκατομμύρια δολάρια, δηλαδή 11 ως 15 φορές το παγκόσμιο ΑΕΠ!). Με τις τεχνολογίες πληροφορικής και επικοινωνίας, η χρηματοοικονομική οικονομία, μετακινείται ελεύθερα με ταχύτητα χιλιοστών δευτερολέπτου σε κάθε γωνιά του πλανήτη και έχει θέσει υπό τον έλεγχό της τα «πάντα». Ο βασικός βραχίονάς της το ΔΝΤ, στο οποίο υπακούουν οι κυβερνήσεις-υπακούουν στο όργανο που οι ίδιες δημιούργησαν με τις αποφάσεις που προηγήθηκαν, κατά το γενικότερο: «αντί η μηχανή που τη δημιουργεί ο άνθρωπος να τον εξυπηρετεί, στη συνέχεια γίνεται ο ίδιος υποχείριο της μηχανής». Οι σημερινοί πολιτικοί, ακόμα και να θέλανε δεν μπορούν πια να ελέγξουν τις εξελίξεις. Κανένας τους δεν ξέρει π.χ. πως θα «ξεφουσκώσει» αυτή η τεράστια φούσκα της κυκλοφορίας δεκαπλάσιου και πλέον χρήματος –σε παγκόσμιο επίπεδο-από τις αξίες της πραγματικής οικονομίας.
Οι στόχοι του σημερινού προγράμματος των ελίτ συνίστανται ταυτόχρονα και στην ανάκαμψη και στην λιτότητα. Ανάκαμψη για την χρηματοοικονομική οικονομία και λιτότητα για τους λαούς, για τους «από κάτω»(βλέπε κείμενο για τη «λιτάκαμψη» http://topikopoiisi.blogspot.com/2011/07/blog-post_3943.html). Το αποτέλεσμα αυτού του προγράμματος θα είναι το τέλος των κέντρων βαριάς βιομηχανίας και της παραδοσιακής εργατικής τάξης, καθώς και το τέλος των μεσοστρωμάτων του δυτικού καπιταλισμού.
Η κευνσιανική παρέμβαση κάποιων κομμάτων δεν μπορεί να λειτουργήσει στα πλαίσια «ορθάνοικτων» παγοσμιοποιημένων οικονομιών-αγορών. Για παράδειγμα: η προώθηση ενός σοσιαλδημοκρατικού αιτήματος για κάποια ζήτηση «εδώ», μπορεί να υλοποιήσει ένα αίτημα για απασχόληση κάπου «αλλού». Δεν είναι λοιπόν αξιόπιστη από τη μια επειδή αυτά τα κόμματα δεν είναι σε θέση να αμφισβητήσουν τον νεοφιλελεύθερο ζουρλομανδύα, από την άλλη επειδή συνιστούν τις παλιές κεϊνσιανές συνταγές της ανάκαμψης της κατανάλωσης και των επενδύσεων, χάρη στις οποίες θα ξαναρχίσει η οικονομική μεγέθυνση. Και η παραπέρα μεγέθυνση δεν είναι δυνατή -δεδομένου ότι εξαντλούνται οι φυσικοί πόροι- και ούτε θα πρέπει να είναι πλέον επιθυμητή, επειδή ο πλανήτης δεν μπορεί να την αντέξει. Τα κέρδη παραγωγικότητας που αναμένονται είναι πλέον μηδενικά ή σχεδόν μηδενικά. Μπορούν να διατηρήσουν μονάχα για μερικά χρόνια την αυταπάτη της οικονομικής μεγέθυνσης, μέσα από την ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση των τελευταίων κοινωνικών-συλλογικών και φυσικών αγαθών. Η αυταπάτη θα έγκειται στην αύξηση της αξίας μιας σταθερής ποσότητας φυσικών πόρων ή στη μείωση της αξίας χρήσης τους, καθώς και στην όλο και μεγαλύτερη χειροτέρευση των συνθηκών ζωής στη βιόσφαιρα του πλανήτη.
Τι μένει λοιπόν για τους λαούς;
Να αρνηθούν καταρχάς να συμβαδίσουν με τις επιταγές των παραπάνω. Άρνηση, τόσο της λιτότητας, όσο και της ανάκαμψης της χρηματοοικονομίας. Να εγκαταλείψουν την οικονομική μεγέθυνση, σαν πρόταγμα και αυτοσκοπό, σαν μέσο για την εξάλειψη της ανεργίας. Να επιχειρήσουν να οικοδομήσουν τη κοινωνία της λιτής αφθονίας ή της ευημερίας δίχως μεγέθυνση-η μόνη λύση για να βελτιωθούν οι συνθήκες στη βιόσφαιρα- με επιδίωξη ταυτόχρονα της πλήρους απασχόλησης, για να δοθεί λύση στο πρόβλημα της εξαθλίωσης των «από κάτω».
Κατά τη μετάβαση αυτή θα υπάρξουν συγκρούσεις μεταξύ των κατασταλτικών μηχανισμών που έχουν στη διάθεσή τους οι ελίτ(στρατός/αστυνομία: αν και οι καταστολείς θα είναι και αυτοί κακοπληρωμένοι και μπορεί κάποιοι να περνάνε με το μέρος των «αγανακτισμένων») και του πλήθους των διαμαρτυρομένων-διαδηλωτών-απεργών κ.λπ., που θα είναι διατεθειμένοι ακόμα και να θυσιάσουν τη ζωή τους στους αγώνες που επέρχονται.
Αλλά το σύμπλεγμα εταιρείες-κράτος-ΜΜΕ(σε κάθε περιοχή του Πλανήτη), μπορεί να αντιμετωπισθεί με ελπίδα επιτυχίας, μόνο από κοινωνικά-οικολογικά κινήματα τα οποία θα είναι όχι μόνο αγανακτισμένα, αλλά και ενημερωμένα καλά και θα δρουν ορθολογικά με στόχους και πρόγραμμα. Για να γίνει αυτό δυνατό και να σώσουμε τον πλανήτη από «αυτούς», θα χρειασθεί να δημιουργηθεί άμεσα ένα «ενεργά κριτικό και ορθολογικό εμείς» για «μας»! Μέσα από διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας «μεταξύ μας».