Φουκοσίμα, δεν ασχολούνται πια τα ΜΜΕ μαζί της και την έχουμε ξεχάσει!

Δεν σημαίνει όμως το ίδιο και για τους 290.000 κατοίκους της πόλης. Αυτοί δεν μπορούν να ξεχάσουν την ανοιχτή απειλή που υπάρχει κοντά τους, γιατί δεν τους αφήνει αυτή η ίδια. Είναι συνεχής για τα επόμενα χρόνια της ζωής τους, αν συνεχίσουν να ζουν στην περιοχή, μετά τη πυρηνική καταστροφή στο εργοστάσιο της Φουκοσίμα-Νταϊτσι.
Έξι οργανώσεις πολιτών της πόλης ανέθεσαν στο Πανεπιστήμιο του Κόμπε για να κάνει ανεξάρτητες –και από την εταιρεία και από την κυβέρνηση-μετρήσεις στο έδαφος. Έξω από τη ζώνη εκκένωσης, που έχει ορισθεί μετά τη καταστροφή.
Και στις 4 περιοχές της πόλης που εξετάσθηκαν, τα επίπεδα ραδιενέργειας βρέθηκαν να είναι υψηλότερα από τα επίπεδα που είχαν μετρηθεί στο Τσερνομπίλ και είχαν οδηγήσει τότε στην εκκένωση της γύρω περιοχής. Τα επίπεδα ραδιενεργού καισίου π.χ. είναι πάνω από 10.000 Becquerel ανά κιλό εδάφους, που είναι το όριο εκκένωσης. Αυτό σημαίνει ότι θα έπρεπε να εκκενωθεί όλη η πόλη και όχι μόνο η περιοχή που εκκενώθηκε, γύρω από το εργοστάσιο. Αλλά το επακόλουθο της εκκένωσης θα ήταν η τελειωτική καταστροφή για την εταιρεία και αυτό δεν το αποφασίζει η κυβέρνηση. Προτιμά να στείλει στον τάφο το σύνολο των κατοίκων της περιοχής και όλη τη γύρω βιόσφαιρα, και όχι την προσφιλή της εταιρεία.
Όπως και η δική μας κυβέρνηση που προτιμά την οικονομική καταστροφή των στρωμάτων του πληθυσμού που την εξέλεξαν, από τις οικονομικές απώλειες των λίγων δανειστών-ληστών της χώρας. Προτιμά τη καταστροφή του περιβάλλοντος, για να κερδίζουν με φαστ-τρακ επενδύσεις οι κάθε λογής κερδοσκόποι.
Βλέπουμε λοιπόν ότι οι κυβερνήσεις παντού λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο. Υπέρ της τοπικής και παγκόσμιας οικονομικής ελίτ και όχι υπέρ αυτών που είναι η πλειοψηφία των λαών και τις εκλέγουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Το πολιτικό αντιπροσωπευτικό σύστημα αυτονομείται σταθερά από την πηγή της εξουσίας, που είναι υποτίθεται οι λαοί, και παντού δρα πραξικοπηματικά στο πολιτικό επίπεδο. Με άλλα πολιτικά προγράμματα υφαρπάζει την εξουσία από όσους «από κάτω» συμμετέχουν στο παιγνίδι των εκλογών και άλλα εφαρμόζουν , πάντα υπέρ των «από πάνω».
Για αυτό και στην Ελλάδα, αλλά και παντού οι «από κάτω» θα πρέπει να το πάρουν απόφαση να μη συναινούν σε ένα τέτοιο σύστημα αντιπροσώπευσης και διακυβέρνησης και να πάρουν τις τύχες -τις δικές τους και του περιβάλλοντος του πλανήτη-στα χέρια τους, δημιουργώντας συστήματα αυτοδιακυβέρνησης χωρίς τη διαμεσολάβηση εκπροσώπων. Προχωρώντας σε θεσμούς άμεσης δημοκρατίας. Αυτοί έχουν τη δύναμη να το κάνουν, αρκεί να αποκτήσουν συνείδηση της δύναμής τους.