Τι θα γίνει με το χρέος και το έλλειμμα;

Η Ελλάδα έγινε ο αδύνατος κρίκος που δέχεται τη πιο σκληρή επίθεση των κερδοσκοπικών παγκόσμιων κεφαλαίων, λόγω της μανίας της πολιτικής και οικονομικής ελίτ, για ανάπτυξη και «εκσυγχρονισμό» με κάθε κόστος. Βρίσκεται σε αδιέξοδο εξαιτίας της μανίας της για γέ¬φυρες λιμάνια, δρόμους αεροδρόμια και στάδια και της μεγαλομανίας μας να πάρουμε τους Ολυμπιακούς. Και δεν μαθαίνει από τα λάθη. Θέλει κι άλλο από τα ίδια με καινούργια δάνεια, με φαστ-τρακ ανά¬πτυξη και ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και των συλλογικών αγαθών-όπως το νερό και η ενέργεια- για την προσέλκυση ιδιωτικών κεφαλαίων για να μας «αναπτύξουν» ακόμα περισσότερο.
Μα δεν μπορούμε να ζητούμε διαρκώς από την οικονομία να αυξάνεται για να ξεπληρώνουμε τόκους του παρελθόντος, που καθορίσθηκαν στη βάση της προσδοκίας ότι η οικονομία θα αυξάνει επ’ αόριστον. Αυτό δε μπορεί να γίνεται πια γιατί ζούμε σε έναν πλανήτη με φυσικά όρια. Είναι ένα πεπερασμένο σύστημα, στο οποίο το μόνο που υπάρχει δωρεάν και -για τα δεδομένα της ζωής της ανθρωπότητας- επ’ αόριστον, είναι η ηλιακή ενέργεια.
Μπορούν να παίρνουν ό,τι δάνεια θέλουν από το μέλλον και να βάζουν ό,τι επιτόκια θέλουν, αυτό δεν σημαίνει ότι ο πλανήτης θα υπακούσει στις φαντασίες τους. Με την επιδιωκόμενη-για τα μέτρα τους-ετήσια αύξηση του 2-3% του παγκόσμιου ΑΕΠ, μέχρι το 2030 θα χρειασθούμε έναν δεύτερο πλανήτη σαν τη γη, πράγμα που δεν είναι δυνατόν. Η επακόλουθη- με έναν τέτοιο ρυθμό μεγέθυνσης που απαιτούν-εξάντληση των φυσικών πόρων του ενός υπάρχοντος πλανήτη, θα οδηγήσει στην «χρεοκοπία της Α.Ε.Γη»
Οι ιδιώτες επενδυτές-αγοραστές των κρατικών ομολόγων και οι παγκόσμιοι παίκτες, έπαιξαν και έχασαν. Πίστευαν ότι η οικονομία θα αναπτύσσεται για πάντα, προσδοκούσαν μεγάλα κέρδη, αλλά στο επιχειρηματικό καπιταλιστικό παιγνίδι είναι αποδεκτές και οι ζημίες. Γιατί αυτές θα πρέπει να κοινωνικοποιηθούν; Μήπως κοινωνικοποιούνται τα κέρδη τους; Το αντίθετο φοροδιαφεύγουν κιόλας με την ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων τους.
Η κρίση των δημοσιονομικών χρεών θα πρέπει να λυθεί υπέρ των κοινωνιών και των «από κάτω» και όχι για άλλη μια φορά υπέρ των «από πάνω». Απαιτείται συντονισμένη δράση λοιπόν μεταξύ των χωρών που βρίσκονται σε δύσκολη θέση για στάση εξωτερικών πληρωμών και στο τέλος διαγραφή του χρέους. Ήδη τα κινήματα των πολιτών σε αυτές τις χώρες το απαιτούν. Βέβαια για να γίνει αυτό με συνθήκες νίκης και όχι ήττας για τις κοινωνίες και τους πολίτες, δεν θα πρέπει να πούμε μόνο το «δεν χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε», αλλά ταυτόχρονα να πούμε ότι «δεν χρειαζόμαστε και δεν θέλουμε τα λεφτά τους».
Η κατεύθυνση της αποανάπτυξης-τοπικοποίησης προτείνει να στηριχθούμε στην αυτοδυναμία και αυτάρκεια –όσο γίνεται περισσότερο-περιοχών και χωρών και στις δίκαιες ανταλλαγές μεταξύ τους. Αυτό δεν θα οδηγεί μελλοντικά σε ελλείμματα και τη δημιουργία χρεών.
Για παράδειγμα: ζούμε σε μια χώρα που το 40% των διατροφικών της αναγκών καλύπτεται από εισαγωγές. Μέσα σε 30 χρόνια η Ελλάδα από εκεί που είχε θετικό εμπορικό ισοζύγιο βρέθηκε σήμερα να εισάγει πολλά τρόφιμα- που σημειωτέον καταναλώνει και εκτός εποχής- και να έχει αρνητικό ετήσιο ισοζύγιο ύψους 4,5 δις Ε τα τελευταία χρόνια, το οποίο συμβάλλει στην διόγκωση του χρέους . Αυτό έγινε γιατί είχαμε όλα αυτά τα χρόνια παρακμή της υπαίθρου, γήρανση και μείωση του αγροτικού πληθυσμού και μέσω των επιδοτήσεων της ΕΕ ευνοήθηκαν οι μεγάλες καλλιέργειες (βαμβάκι, τεύτλα, σιτηρά, βιομηχανική ντομάτα, ροδάκινα, καπνά). Η παραγωγή εξελίχθηκε σε κυνήγι των επιδοτήσεων και όχι για να ικανοποιεί τις διατροφικές ανάγκες και τις ανάγκες ένδυσης της χώρας. Έφθασε μέχρι και στο να επιλέγουν οι αγρότες τη μη καλλιέργεια.
Θα χρειασθεί λοιπόν να επιστρέψουμε στην «αγροτική» οικο-γεωργία, που θα ικανοποιεί τις βιοτικές ανάγκες της αλυσίδας: αγρότης(και για τον εαυτό του, γιατί σήμερα παράγει ένα προϊόν για τον έμπορο και ο ίδιος διατρέφεται από το σουπερμάρκετ)-κοινότητα-περιοχή-χώρα και δεν θα στηρίζεται στην εταιρική παραγωγή για τις ανάγκες της παγκοσμιοποιημένης αγοράς, αλλά θα απαιτεί τον «πολυλειτουργικό» αγρότη με ολοκληρωμένα αγροκτήματα με πολλά διαφορετικά είδη ζωντανών-ζωϊκών,φυτικών, με βελτιωμένο έδαφος και περιβάλλον, με ντόπια βιοποικιλότητα, με μεταποίηση-διάθεση προϊόντων με κοινοτίστικη αντίληψη για αναζωογόνηση της υπαίθρου…
Εξάλλου με το υπάρχον εμπορικό σύστημα δεν εξασφαλίζεται ούτε βιώσιμο εισόδημα για τον αγρότη, ούτε φθηνό προϊόν για τον καταναλωτή, ο οποίος πληρώνει 4-6 φορές παραπάνω στους μεσάζοντες από ότι παίρνει ο αγρότης.
Με την τοπική αγορά που προτείνει η τοπικοποίηση για τον αγροδιατροφικό τομέα, με τη δημιουργία συλλογικών δομών παραγωγής –κατανάλωσης για διακίνηση και ανταλλαγή προϊόντων θα εξαλειφθεί και το υπέρμετρο κόστος των μεσαζόντων-εμπόρων και δεν θα δημιουργείται και έλλειμμα στον προϋπολογισμό των νοικοκυριών. Δεν θα έχουμε ελλείμματα γενικότερα και με δίκαιο εμπόριο στη συνέχεια, θα μπορούμε να εξασφαλίζουμε ότι δεν παράγουμε οι ίδιοι και μας είναι απαραίτητο(δεν μας είναι απαραίτητα τα αχλάδια Αργεντινής το χειμώνα π.χ., αλλά μας είναι απαραίτητος ο καφές που δεν παράγουμε στη χώρα)