Η κρίση κάνει τα οικολογικά ζητήματα να φαίνονται πολύ λιγότερο επείγοντα; Αυτό που προέχει είναι η αγοραστική δύναμη και η απασχόληση;

Σήμερα πίσω από το κοινωνικό πρόβλημα- στη δύση που αναφερόμαστε- κρύβεται το οικολογικό. Οι ελίτ έχουν καταλάβει ότι με το καταναλωτικό πρότυπο που έχουν προωθήσει όλα αυτά τα χρόνια της παγκοσμιοποίησης, δεν μπορούν πια να διατηρούν μια πολυπληθή μεσαία τάξη. Θέλουν να τη συρρικνώσουν, γιατί βλέπουν ότι τα όρια που θέτει ο πλανήτης, απαιτούν να μειωθεί η υπερκατανάλωση στη δύση, γιατί έχουν μπει στο προσκήνιο και οι πολυπληθείς ελίτ της ανατολής(κύρια Κίνα και Ινδία. Για παράδειγμα η αυτοκινητοβιομηχανία της Γερμανίας δεν χρειάζεται πια να αγοράζουν τα αυτοκίνητά τους οι Νοτιοευρωπαίοι μικρομεσαίοι, γιατί η Κίνα-το 2009 στη κορύφωση της κρίσης-παρήγγειλε με τη μία για τους αξιωματούχους της 40.000 χιλιάδες BMW και 30.000 Μερσεντές, ενώ η Μερσεντές πουλάει στην ελίτ της Ινδίας 5.000 λιμουζίνες το μήνα τελευταία).
‘Oσο και να επιδιώκει το καπιταλιστικό σύστημα να μεγαλώσει τη συνολική «πίτα», και με δημιουργία θέσεων εργασίας και αύξηση της αγοραστικής δύναμης να κατανείμει και «προς τα κάτω» τα κομμάτια της-πράγμα που έκανε στην περίοδο του «μπουμ»- αυτό δεν μπορεί να γίνει ερήμην του πλανήτη που διαθέτει περιορισμένους πόρους και θέτει όρια. Το δυτικό καταναλωτικό μοντέλο δεν μπορεί να οικουμενοποιηθεί και οι πρώτοι που το νοιώθουν έντονα είναι οι μεσαίες τάξεις της δύσης επειδή είχαν συνηθίσει σε αυτό. Οι «αποκάτω» των άλλων περιοχών του πλανήτη έτσι και αλλιώς δεν είχαν ενταχθεί ποτέ σε αυτό το μοντέλο. Το μόνο που καταφέρνει λοιπόν σε αυτή τη φάση το σημερινό μοντέλο «ανάπτυξης» είναι -όχι να μεγαλώνει-αλλά να «φουσκώνει» την πίτα έτσι ώστε οι «φούσκες» που δημιουργούνται κάποια στιγμή να σπάνε με επακόλουθο οικονομικές και κοινωνικές κρίσεις. Από αυτό βέβαια εξακολουθεί να κερδίζει εικονικά η παγκόσμια οικονομική ελίτ-αφού έχει στα χέρια της 10πλάσιο χρήμα, από τις συνολικές πραγματικές αξίες που έχει δημιουργήσει το παραγωγοκαταναλωτικό σύστημα. Όμως τα κέρδη είναι εικονικά και κανείς τους δεν ξέρει πώς να ξεφουσκώσει αυτή τη μεγαλύτερη από οποιαδήποτε άλλη φούσκα.
Η εξασφάλιση θέσεων εργασίας στις επιχειρήσεις της και αγοραστικής δύναμης για ικανοποίηση των αναγκών μέσω των διάφορων αγορών, δεν εξασφαλίζουν και τη πραγματική ικανοποίηση των καταναλωτικών αναγκών στο μέλλον. Εξάλλου υπάρχουν εργασίες που δεν έχουν νόημα-όπως π.χ. στην πολεμική ή την πυρηνική βιομηχανία- και που τα αποτελέσματά τους έχουν μεγάλο «εξωτερικό» κόστος για την κοινωνία-όπως η χημική γεωργία που οι καταναλωτές της το πληρώνουν όχι μόνο με την αγορά των υποβαθμισμένων προϊόντων της αλλά και με την υγεία τους στο ιατροφαρμακευτικό σύστημα. ή με την αποκατάσταση των μολυσμένων εδαφών και νερών.
Η επόμενη παγκόσμια κρίση θα είναι κρίση των τιμών των τροφίμων και της ενέργειας. Και των δύο η αιτία είναι ότι οδηγούν σε «οικολογική πτώχευση» την «Α.Ε. Γη».
Οι ενδείξεις υπάρχουν ήδη: ο καύσωνας πέρυσι στη Ρωσία και η ξηρασία στην Αργεντινή οδήγησαν στα ύψη τις τιμές των δημητριακών και του ψωμιού, γιατί ένα αντιοικολογικό σύστημα παραγωγής και διανομής της τροφής σε παγκόσμιο επίπεδο είναι υπεύθυνο για το μισό σχεδόν των εκπομπών των αερίων του «θερμοκηπίου», αιτία για τις κλιματικές αλλαγές. Η μείωση αντίστοιχα των οικονομικά εκμεταλλευομένων αποθεμάτων πετρελαίου(τώρα έχουν μείνει τα αποθέματα που είναι βαθιά στη θάλασσα και η εξόρυξή τους στοιχίζει πολύ και δεν διαθέτουν κατάλληλη τεχνολογία, για αυτό και ο πόλεμος στη Λιβύη με πρωταγωνιστή την Αγγλία, αφού η ΒΡ θέλει τα εύκολα πετρέλαια της λιβυκής ερήμου, ενώ ο Καντάφι της είχε δώσει άδεια μόνο για γεωτρήσεις στον κόλπο της Σύρτης στη μεσόγειο, που είναι πάνω από 2.500 μ. βάθος) έχει σαν αποτέλεσμα την ανοδική πορεία των τιμών ενέργειας.
Υπάρχει βέβαια και ένα μέρος του «έξυπνου» κεφαλαίου που έχει αποφασίσει να επενδύσει στην «πράσινη» ανάπτυξη και στη βιόσφαιρα σαν παραγωγικό συντελεστή, δημιουργώντας και «πράσινες θέσεις εργασίας». Αυτό θα παρατείνει για λίγο την πτώχευση του πλανήτη που αναφέρω πιο πάνω και βέβαια δε μπορεί να είμαστε ενάντια σε αυτή την παράταση(και για τον λόγο ότι θα μας δώσει ίσως το χρόνο να επιτύχουμε τη στροφή προς τον πολιτισμό της από-ανάπτυξης), όμως δε θα είναι η λύση η τελική, γιατί θα είναι σαν να βάλουμε βιοντίζελ στη μηχανή ενός αυτοκινήτου που μας πάει στο γκρεμό. Τον γκρεμό θα τον αποφύγουμε αν αλλάξουμε τη μέχρι τώρα πορεία και ακολουθήσουμε τη στρατηγική της «αποανάπτυξης εδώ»(όπου δημιουργούνται κοινωνικά-οικολογικά προβλήματα), «συντήρησης εκεί» (όπου δεν δημιουργούνται) και «ανάπτυξης παραπέρα»(όπου όχι μόνο δεν δημιουργούνται αυτά τα προβλήματα, αλλά επιλύονται και τα.ήδη δημιουργημένα).
Τα κοινωνικά και τα οικολογικά προβλήματα δεν διαχωρίζονται, ούτε τα μεν είναι πιο επείγοντα από τα δε, γιατί προέρχονται από την ίδια μήτρα: της εκμετάλλευσης ανθρώπων και φύσης για την ικανοποίηση της απληστίας και του όλο και μεγαλύτερου κέρδους μιας οικονομικοπολιτικής ελίτ, που κατέχει την εξουσία παντού. Γιατί αυτός ο πλανήτης μπορεί να ικανοποιήσει με ένα «καλό γεύμα» όλη την ανθρωπότητα, αλλά δεν μπορεί να ικανοποιήσει την απληστία των ολίγων(π.χ. σήμερα 3 άνθρωποι κατέχουν ότι όλη η Αφρική των 700.000 κατοίκων).