του Παπαϊωάννου Παναγιώτη, Βόρειο Κατσιλοχώρι, Αγαλαστής Πηλίου (papapaster@gmail.com)
Το κείμενο είναι μεγάλο και το αναρτώ σε συνέχειες:
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Αν αναλογιστούμε τις αντικειμενικές συνθήκες που επικρατούν σήμερα στην κοινωνία των ανθρώπων στον συμβατικώς οριοθετημένο δια των γεωγραφικών συνόρων ελληνικό χώρο, θα οδηγηθούμε στο συμπέρασμα πως μόνο μία δράση μπορεί να ελαχιστοποιήσει (στην χειρότερη) ή να εκμηδενίσει (στην καλύτερη των περιπτώσεων) την εκμετάλλευση, την καταπίεση, την επιβολή και την κυριαρχία που ασκείται και επιβάλλεται από νομιμοποιημένα ή μη θεσμικώς ιεραρχικώς δομημένα σύνολα μεγάλων και μικρών υπαλληλικών, κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών εξουσιαστικών ομάδων και ελίτ επί των ιεραρχικώς κατωτέρων και (σε ό,τι αναλογεί στο κάθε σύνολο) επί των υπόλοιπων πολιτών και του μη ανθρωπογενούς φυσικού περιβάλλοντος.
Σημείωση: Ως «δράση» δεν νοείται μια συμπαγής, ενιαία και ξαφνική πράξη, αλλά σειρά ενεργειών [με βάση την εφαρμογή αρχών (in principio)] πάνω σε μία συγκεκριμένη διεύθυνση και προς ορισμένη κατεύθυνση ...
[«Η συγκρότηση ενός λαού σε πολιτική κοινωνία δεν είναι δεδομένη, δεν είναι κάτι που χαρίζεται, αλλά κάτι που δημιουργείται. Μπορούμε απλώς να διαπιστώσουμε ότι, όταν απουσιάζει μια τέτοια δημιουργία, τα χαρακτηριστικά της προηγούμενης κατάστασης διατηρούνται ή αλλάζουν μόνο μορφή» (Καστοριάδης, 2001:28)]
1. ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ
Σύμφωνα με το «Σύνταγμα της Ελλάδας» του 2001:
1.1. Το πολίτευμα της Ελλάδας (παρ’ όλο που μπορεί να εμπεριέχει στοιχεία του συστήματος αξιών της δημοκρατίας) δεν είναι Δημοκρατία.
Είναι «Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία». (Άρθρο 1, παρ. 1).
1.2. «Όλες οι εξουσίες» δεν ασκούνται «από το Λαό».
«Πηγάζουν από το Λαό», «υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους» και
«ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα». (Άρθρο 1, παρ. 3):
1.2.1. Την νομοθετική εξουσία ασκεί η «Βουλή» και ο «Πρόεδρος της Δημοκρατίας».
1.2.2. Την εκτελεστική εξουσία ασκεί ο «Πρόεδρος της Δημοκρατίας» και «Η Κυβέρνηση».
1.2.3. Οι αποφάσεις των δικαστηρίων της «Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας» δεν είναι αποφάσεις που λαμβάνονται από πολυμελή ορκωτά λαϊκά δικαστήρια, τα μέλη των οποίων ορίζονται με κλήρωση από το σύνολο των πολιτών (πάνω από μια ορισμένη ηλικία)· απλώς
«εκτελούνται στο όνομα του Ελληνικού Λαού». (Άρθρο 26).
1.3. Η «Βουλή» προκύπτει μετά από εκλογές. (Άρθρο 51, παρ. 3).
Τον «Πρόεδρο της Δημοκρατίας» εκλέγει η «Βουλή». (Άρθρο 30, παρ. 1).
Την «Κυβέρνηση» ‘εγκρίνει’ και διατηρεί στην θέση της η «Βουλή» με την
«εμπιστοσύνη της». (Άρθρο 84).
Οι «δικαστικοί λειτουργοί (τακτικοί δικαστές)» είναι επαγγελματίες και διορίζονται δια της «Βουλής» και του «Προέδρου της Δημοκρατίας». Τα δικαστήρια - ολιγομελή - [συμπεριλαμβανομένων των ορκωτών (οι ένορκοι ορίζονται από επαγγελματίες δικαστές)] δεν έχουν καμία σχέση με «λαϊκή
εξουσία» και «λαϊκή κυριαρχία».
1.4. Οι βουλευτές δεν αντιπροσωπεύουν τους ψηφοφόρους τους ούτε τον «Λαό».
«Οι βουλευτές αντιπροσωπεύουν το Έθνος» (άρθρο 51, παρ.2) και «έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση» (άρθρο 60, παρ. 1 και 61, παρ. 1). Η γνώμη και η ψήφος των βουλευτών κατά την άσκηση των βουλευτικών καθηκόντων δεν καθορίζονται από την θέληση, τα
συμφέροντα και τις απαιτήσεις του «Λαού». Καθορίζονται από την «συνείδησή» τους (το «κατά συνείδηση»). Αυτή η «συνείδηση» (όπως θεωρούν οι βουλευτές σωστό) προσδιορίζει τον χαρακτήρα και τις ιδιότητες του ‘αντιπροσώπου’ του «Έθνους».
Η αποσύνδεση και ανεξαρτησία των αποφάσεων της «Βουλής» από τους ψηφοφόρους (οι οποίοι λογίζονται και λειτουργούν ως «εκλογικό σώμα») αποτελεί δομικό χαρακτηριστικό των «αντιπροσωπευτικών καθεστώτων» και μία από τις βασικές αρχές τους και δεν την επηρεάζει η αλλαγή βουλευτών και ο συσχετισμός των κομματικών δυνάμεων μέσα στην «Βουλή» (ίδετε και Manin, 1997:6).
1.5. Δεν θεσμοθετείται η Εκκλησία του Δήμου (ίδετε και Manin 1997:8).
Το κείμενο είναι μεγάλο και το αναρτώ σε συνέχειες:
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Αν αναλογιστούμε τις αντικειμενικές συνθήκες που επικρατούν σήμερα στην κοινωνία των ανθρώπων στον συμβατικώς οριοθετημένο δια των γεωγραφικών συνόρων ελληνικό χώρο, θα οδηγηθούμε στο συμπέρασμα πως μόνο μία δράση μπορεί να ελαχιστοποιήσει (στην χειρότερη) ή να εκμηδενίσει (στην καλύτερη των περιπτώσεων) την εκμετάλλευση, την καταπίεση, την επιβολή και την κυριαρχία που ασκείται και επιβάλλεται από νομιμοποιημένα ή μη θεσμικώς ιεραρχικώς δομημένα σύνολα μεγάλων και μικρών υπαλληλικών, κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών εξουσιαστικών ομάδων και ελίτ επί των ιεραρχικώς κατωτέρων και (σε ό,τι αναλογεί στο κάθε σύνολο) επί των υπόλοιπων πολιτών και του μη ανθρωπογενούς φυσικού περιβάλλοντος.
Σημείωση: Ως «δράση» δεν νοείται μια συμπαγής, ενιαία και ξαφνική πράξη, αλλά σειρά ενεργειών [με βάση την εφαρμογή αρχών (in principio)] πάνω σε μία συγκεκριμένη διεύθυνση και προς ορισμένη κατεύθυνση ...
[«Η συγκρότηση ενός λαού σε πολιτική κοινωνία δεν είναι δεδομένη, δεν είναι κάτι που χαρίζεται, αλλά κάτι που δημιουργείται. Μπορούμε απλώς να διαπιστώσουμε ότι, όταν απουσιάζει μια τέτοια δημιουργία, τα χαρακτηριστικά της προηγούμενης κατάστασης διατηρούνται ή αλλάζουν μόνο μορφή» (Καστοριάδης, 2001:28)]
1. ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ
Σύμφωνα με το «Σύνταγμα της Ελλάδας» του 2001:
1.1. Το πολίτευμα της Ελλάδας (παρ’ όλο που μπορεί να εμπεριέχει στοιχεία του συστήματος αξιών της δημοκρατίας) δεν είναι Δημοκρατία.
Είναι «Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία». (Άρθρο 1, παρ. 1).
1.2. «Όλες οι εξουσίες» δεν ασκούνται «από το Λαό».
«Πηγάζουν από το Λαό», «υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους» και
«ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα». (Άρθρο 1, παρ. 3):
1.2.1. Την νομοθετική εξουσία ασκεί η «Βουλή» και ο «Πρόεδρος της Δημοκρατίας».
1.2.2. Την εκτελεστική εξουσία ασκεί ο «Πρόεδρος της Δημοκρατίας» και «Η Κυβέρνηση».
1.2.3. Οι αποφάσεις των δικαστηρίων της «Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας» δεν είναι αποφάσεις που λαμβάνονται από πολυμελή ορκωτά λαϊκά δικαστήρια, τα μέλη των οποίων ορίζονται με κλήρωση από το σύνολο των πολιτών (πάνω από μια ορισμένη ηλικία)· απλώς
«εκτελούνται στο όνομα του Ελληνικού Λαού». (Άρθρο 26).
1.3. Η «Βουλή» προκύπτει μετά από εκλογές. (Άρθρο 51, παρ. 3).
Τον «Πρόεδρο της Δημοκρατίας» εκλέγει η «Βουλή». (Άρθρο 30, παρ. 1).
Την «Κυβέρνηση» ‘εγκρίνει’ και διατηρεί στην θέση της η «Βουλή» με την
«εμπιστοσύνη της». (Άρθρο 84).
Οι «δικαστικοί λειτουργοί (τακτικοί δικαστές)» είναι επαγγελματίες και διορίζονται δια της «Βουλής» και του «Προέδρου της Δημοκρατίας». Τα δικαστήρια - ολιγομελή - [συμπεριλαμβανομένων των ορκωτών (οι ένορκοι ορίζονται από επαγγελματίες δικαστές)] δεν έχουν καμία σχέση με «λαϊκή
εξουσία» και «λαϊκή κυριαρχία».
1.4. Οι βουλευτές δεν αντιπροσωπεύουν τους ψηφοφόρους τους ούτε τον «Λαό».
«Οι βουλευτές αντιπροσωπεύουν το Έθνος» (άρθρο 51, παρ.2) και «έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση» (άρθρο 60, παρ. 1 και 61, παρ. 1). Η γνώμη και η ψήφος των βουλευτών κατά την άσκηση των βουλευτικών καθηκόντων δεν καθορίζονται από την θέληση, τα
συμφέροντα και τις απαιτήσεις του «Λαού». Καθορίζονται από την «συνείδησή» τους (το «κατά συνείδηση»). Αυτή η «συνείδηση» (όπως θεωρούν οι βουλευτές σωστό) προσδιορίζει τον χαρακτήρα και τις ιδιότητες του ‘αντιπροσώπου’ του «Έθνους».
Η αποσύνδεση και ανεξαρτησία των αποφάσεων της «Βουλής» από τους ψηφοφόρους (οι οποίοι λογίζονται και λειτουργούν ως «εκλογικό σώμα») αποτελεί δομικό χαρακτηριστικό των «αντιπροσωπευτικών καθεστώτων» και μία από τις βασικές αρχές τους και δεν την επηρεάζει η αλλαγή βουλευτών και ο συσχετισμός των κομματικών δυνάμεων μέσα στην «Βουλή» (ίδετε και Manin, 1997:6).
1.5. Δεν θεσμοθετείται η Εκκλησία του Δήμου (ίδετε και Manin 1997:8).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου