Από το http://eagainst.com/
Έχοντας πλέον στα χέρια μας τα επίσημα αποτελέσματα των χθεσινών βουλευτικών εκλογών (ποσοστό ενσωμάτωσης 99,98 %), συνειδητοποιούμε πως οι δήθεν αντιπρόσωποι της ελληνικής κοινωνίας , εκπροσωπούν στην πραγματικότητα το 51,46% του εκλογικού σώματος, ενώ το πρώτο κόμμα το οποίο κατέχει παραπάνω από το 1/3 των κοινοβουλευτικών εδρών (108) στηρίχτηκε μόλις από το 11.98% των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους.
Το ποσοστό της αποχής (34,91 %) ήταν το ιστορικά μεγαλύτερο – γεγονός που επιδέχεται διάφορες αναλύσεις και το οποίο είναι αποτέλεσμα πολλών παραμέτρων. Σε κάθε περίπτωση, το τεράστιο (για τα ελληνικά δεδομένα) ποσοστό της αποχής, αναπόφευκτα πρέπει να συνδεθεί με τα πάσης φύσεως ελαττώματα του αντιπροσωπευτικού συστήματος, είτε αυτά σχετίζονται με τον πολιτικό πυρήνα του όπως συμβαίνει κυρίως (π.χ. εκλογική απεργία, παθητική έκφραση δυσαρέσκειας, απάθεια – διαστάσεις που είναι εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους), είτε με τις κοινωνικές ή ακόμα και γραφειοκρατικού τύπου παθογένειές του (αδυναμία μετακίνησης ετεροδημοτών λόγω οικονομικής δυσπραγίας, σφάλματα στους εκλογικούς καταλόγους, προσωπικά κωλύματα σε συνδυασμό με την ανυπαρξία δυνατότητας επιστολικής ή ηλεκτρονικής ψήφου κλπ.). Το αντιπροσωπευτικό σύστημα δεν είναι τίποτα άλλο από μια μέθοδος υφαρπαγής της κοινωνικής συναίνεσης ή ανοχής και το πολιτειακό σύστημα της κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας» αντλεί την ηθική και πραγματική νομιμοποίησή του από μια καλοστημένη μηχανή εξαπάτησης ή/και διαστρέβλωσης της κοινωνικής βούλησης (αρκεί κανείς να δει τους πολυσύνθετους και παράλογους εκλογικούς νόμους ή την εσωκομματική έλλειψη δημοκρατίας – φαινόμενα που υπάρχουν σε όλες ανεξαιρέτως τις, επί της ουσίας, Κοινοβουλευτικές Ολιγαρχίες).
Αλλά ακόμα και με κοινοβουλευτικούς όρους, το πρώτο κόμμα, που συγκέντρωσε ποσοστό 18,85 % (κάνοντας την ιστορικά χαμηλότερη ποσοστιαία επίδοσή του), δεν νομιμοποιείται πολιτικά (και εν τοις πράγμασι, ούτε νομικά) να επιβάλει τους όρους του στο πολιτικό παιχνίδι. Ν.Δ. και ΠΑ.ΣΟ.Κ. (το οποίο επίσης είχε την ιστορικά χαμηλότερη ποσοστιαία επίδοσή του -13,18 % – ακόμα και σε σχέση με τις εκλογές του 1974 όταν συγκέντρωσε το 13,58 %), δηλαδή τα δύο κόμματα που μεταπολιτευτικά νέμονται την εξουσία και τις ζωές μας, τα δύο χέρια των κυρίαρχων ελίτ, φαίνεται πως διαλύονται σαν κομματικοί μηχανισμοί, πως κόπηκαν. Το αν, ποιος/ποιοι, πότε και πώς θα πάρουν τη θέση τους είναι κάτι που είναι πολύ νωρίς να προβλεφθεί και που, σε μεγάλο βαθμό, εξαρτάται από εμάς, από την κοινωνία την ίδια.
Περί «αντιμνημονιακού μετώπου»
Παράλληλα, το εντελώς ετερόκλητο «αντιμνημονιακό μέτωπο», είχε μια σχετική εκλογική νίκη. Σχετική γιατί δεν μπορεί να σχηματίσει «αντιμνημονιακή κυβέρνηση» για λόγους πολιτικούς (τα 4 κόμματα που αντιτίθενται στο Μνημόνιο δεν έχουν σημεία επαφής, αφού καταλαμβάνουν ένα χώρο που αρχίζει από την σταλινική αριστερά και φτάνει έως τους ναζιστές, ενώ οι δύο κύριο πόλοι, ΣΥΡΙΖΑ και Ανεξάρτητοι Έλληνες (δεξιοί συνωμοσιολόγοι με έντονα εθνικιστικές τάσεις), έχουν κάποια κοινά σημεία μόνο στα οικονομικά τους προγράμματα και μάλιστα μόνο σε σχέση με τον πιθανό τρόπο απεγκλωβισμού από τα Μνημόνια 1 και 2), αλλά και λόγω των αριθμητικών συσχετισμών. Από την άλλη, το ΚΚΕ αρνείται συστηματικά να συμμαχήσει με τον ΣΥΡΙΖΑ και με τα υπόλοιπα κόμματα της αριστεράς, πράγμα αναμενόμενο, αλλά που, ωστόσο, δεν θα έπρεπε να μας προκαλεί και ιδιαίτερη δυσαρέσκεια αν λάβουμε υπόψη μας πως πρόκειται για ένα κόμμα Σταλινικής γραμμής (δηλαδή, για μια ολοκληρωτικού τύπου μικροκοινωνία). Όσο για τα Χρυσά Αυγά, πρόκειται μάλλον για το μοναδικό κόμμα που, εκ φύσεως, δεν θα μπορούσε (και δεν θα έπρεπε) να συνεργαστεί με κάποιο άλλο.
Περί ΣΥΡΙΖΑ και «αριστερής διακυβέρνησης»
Θα πρέπει, ωστόσο, στο σημείο αυτό να γίνει αναφορά στο ιδιαίτερα μεγάλο ποσοστό που συγκέντρωσε ο ΣΥΡΙΖΑ (16,78 % από 4,60 %) – ποσοστό που φαίνεται να είναι περισσότερο αποτέλεσμα της ανάγκης του κόσμου να μπορεί να ελπίζει σε μία άμεση απαγκίστρωση από την επαχθή τριπλή διεθνή επιτήρηση και σε μια περισσότερο δημοκρατική ( «αριστερή» για κάποιους με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό) διακυβέρνηση της χώρας. Εν όψει του ότι η αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης (και μάλιστα βιώσιμης) και η διεξαγωγή νέων εκλογών τον Ιούνιο είναι ένα πολύ πιθανό σενάριο, ο ΣΥΡΙΖΑ απομένει να αποδείξει στην πράξη, αφ’ ενός αν έχει τη δυναμική και τον τρόπο να συσπειρώσει ακόμα περισσότερο τον -με την ευρεία έννοια- προοδευτικό χώρο, έστω και συγκυριακά και προς αντιμετώπιση της επελαύνουσας εξαθλίωσης της κοινωνίας κα αφ’ ετέρου και κυρίως, αν πραγματικά αποτελεί ένα πολιτικό μόρφωμα που μπορεί να εγγυηθεί την τήρηση, έστω και εντός του αντιπροσωπευτικού συστήματος, κάποιων βασικών θεμελιωδών δικαιωμάτων.
Με δυο λόγια: μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ (και εφ’ όσον καταφέρει να ελέγχει μια υποθετική κυβέρνηση) να κάνει κάποια ελάχιστα αναγκαία βήματα όπως:
• να κηρύξει το χρέος επαχθές,
• να διασώσει το κοινωνικό κράτος (δωρεάν παιδεία, υγεία, δίκαιο και φιλοκοινωνικό ασφαλιστικό σύστημα)
• να αναμορφώσει την εργατική νομοθεσία κατοχυρώνοντας τα αυτονόητα εργασιακά δικαιώματα.
• να εγγυηθεί την ελευθερία του λόγου και της έκφρασης καθώς και το δικαίωμα του συνέρχεσθαι
• να εκδημοκρατίσει τομείς του δημοσίου όπου εκκολάπτεται το αυγό του φιδιού (π.χ. άμεση κατάργηση ΜΑΤ, ομάδων ΔΕΛΤΑ-ΔΙΑΣ, εκκαθαρίσεις στην ΕΛ.ΑΣ.) ;
Αυτά είναι κάποια μόνο από τα αυτονόητα αιτήματα της κοινωνίας. Ο καιρός θα δείξει αν το κόμμα αυτό είναι σε θέση και εάν έχει την πολιτική πρόθεση και κοινωνική δυναμική να το πράξει. Χωρίς να είμαστε καθόλου αισιόδοξοι, μπορούμε να περιμένουμε, προσπαθώντας να δουλεύουμε στην καθημερινότητα και σε κάθε επίπεδο για μια άλλη, ελευθεριακή, κοινωνία, βασισμένη στην ατομική και συλλογική αυτονομία.
Τα κλούβια αυγά
Η τεράστια άνοδος (και είσοδος) των Χρυσών (κλούβιων) Αυγών στη Βουλή, μιας εγκληματικής συμμορίας που στις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις δεν ξεπερνούσε το 0.3% αποτελεί μια επιταγή κοινωνικής απραξίας που εξαργυρώθηκε χθες. Βασίστηκε πρώτον σε ένα ακροδεξιό κοινό που προϋπήρχε στους κόλπους του υπό κατάρρευση ΛΑ.Ο.Σ και της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και σε μια μερίδα νέων τους οποίους η οικονομική κρίση ανάγκασε να ασχοληθούν απότομα με την παραπολιτική (και όχι με την πολιτική), χωρίς να έχουν φυσικά αναπτύξει την κριτική σκέψη, την ιστορική γνώση, την ικανότητα σύγκρισης καταστάσεων μέσα από το στατικό και αδιάφορο ελληνικό σύστημα εκπαίδευσης. Η ψήφος αυτή, δεν ήταν τόσο ψήφος συνείδησης, όσο ψήφος αμάθειας, ρατσισμού, έλλειψης δημοκρατικής κουλτούρας και πολιτικής σκέψης. Φυσικά, δεν εξαιρούνται από τους ψηφοφόρους της νεοναζιστικής οργάνωσης και οι μόνιμα πιστοί στο κόμμα, για τη φασιστική και εγκληματική δράση των οποίων έχουν ήδη γραφεί πολλά.
Ένας απροσδιόριστος παράγοντας
Απροσδιόριστος παράγοντας φαίνεται να είναι η Δημοκρατική Αριστερά, για την οποία κανείς δεν ξέρει να πει με σιγουριά ως τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, αν θα στηρίξει κάποια κυβερνητική «λύση» ή όχι, ενεργά ή με ψήφο ανοχής και τι είδους κυβερνητικό σχήμα θα είναι τυχόν αυτό που θα βασιστεί επάνω της. Βέβαια, ο Πρόεδρος της ΔΗ.ΜΑΡ. , Φώτης Κουβέλης, με δηλώσεις του, στο Reuters, και με δήλωσή του μετά τη συνάντηση με τον Α.Σαμαρά, απέκλεισε το ενδεχόμενο να συμμετέχει σε τριμερή κυβέρνηση συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. «Αποκλείουμε συμμετοχή μας σε μία συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ», είπε χαρακτηριστικά και διευκρίνισε ότι η ΔΗΜ.ΑΡ. θα συμμετείχε σε μια προοδευτική, ευρεία κυβέρνηση, αν ικανοποιηθούν οι δυο όροι του κόμματος που είναι «απαγκίστρωση από το Μνημόνιο και παραμονή της χώρας στο ευρώ».
Εκλογικές αυταπάτες και κοινωνική επανάσταση
Η αναρχική Emma Goldman είπε πως «αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο, θα ήταν παράνομες». Εμείς επαυξάνουμε λέγοντας πως αν ο κόσμος μπορέσει να ξεπεράσει τις εκλογές και να στραφεί προς την αυτοδιεύθυνση του, τότε θα έχουμε επανάσταση. Καθώς τα κοινοβουλευτικά πολιτικά κόμματα, δεν φαίνεται να είναι σε θέση να αναλάβουν την εξουσία για λογαριασμό μας, ήρθε η ώρα να αναλάβουμε εμείς τη διαχείριση της ζωής μας. Μιλάμε συνεχώς για εξέγερση, ανατροπή σαν να είναι λέξεις-ευχολόγια, νεανικά τσιτάτα χωρίς νόημα. Αδυνατούμε ν’ αντιληφθούμε πως καλύτερη ευκαιρία από τη σημερινή για Άμεση Δημοκρατία και αυτοοργάνωση δεν θα παρουσιαστεί στο σύντομο μέλλον; Γιατί, λοιπόν, να μην στήσουμε συνελεύσεις και μεταξύ τους δίκτυα σε όλη τη χώρα, να συμμετέχουμε όλοι στη διαμόρφωση ενός νέου κοινωνικού συμφώνου, μιας συλλογικής διακήρυξης για την κοινωνική, πολιτική, οικονομική και πολιτιστική θέσμιση της επόμενης ημέρας; Καταργώντας εμείς οι ίδιοι, κάθε καταπιεστικό θεσμό και αναδιοργανώνοντας την κοινωνία μας με βάση την αυτονομία και την ελεύθερη δημιουργία προτάσσοντας την αποανάπτυξη, και όχι την πολυδιαφημισμένη οικονομική ανάπτυξη. Ανεξάρτητα από τα επικοινωνιακά παιχνίδια της πολιτικής τάξης, κλείνοντας τ’ αυτιά μας στις εντολές των οικονομικών ελίτ, ας σταματήσουμε να περιμένουμε μια ασαφή και αόριστη «ωριμότητα της κοινωνίας» και ας ωριμάσουμε την ιδέα της επανάστασης, ξεκινώντας την. Σήμερα…γιατί σε λίγο θ’ αναζητούμε και πάλι αφορμές. Η αφορμή είναι η κάθε μας μέρα, η πρωτοβουλία ανήκει στον κάθε ένα από εμάς.
Έχοντας πλέον στα χέρια μας τα επίσημα αποτελέσματα των χθεσινών βουλευτικών εκλογών (ποσοστό ενσωμάτωσης 99,98 %), συνειδητοποιούμε πως οι δήθεν αντιπρόσωποι της ελληνικής κοινωνίας , εκπροσωπούν στην πραγματικότητα το 51,46% του εκλογικού σώματος, ενώ το πρώτο κόμμα το οποίο κατέχει παραπάνω από το 1/3 των κοινοβουλευτικών εδρών (108) στηρίχτηκε μόλις από το 11.98% των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους.
Το ποσοστό της αποχής (34,91 %) ήταν το ιστορικά μεγαλύτερο – γεγονός που επιδέχεται διάφορες αναλύσεις και το οποίο είναι αποτέλεσμα πολλών παραμέτρων. Σε κάθε περίπτωση, το τεράστιο (για τα ελληνικά δεδομένα) ποσοστό της αποχής, αναπόφευκτα πρέπει να συνδεθεί με τα πάσης φύσεως ελαττώματα του αντιπροσωπευτικού συστήματος, είτε αυτά σχετίζονται με τον πολιτικό πυρήνα του όπως συμβαίνει κυρίως (π.χ. εκλογική απεργία, παθητική έκφραση δυσαρέσκειας, απάθεια – διαστάσεις που είναι εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους), είτε με τις κοινωνικές ή ακόμα και γραφειοκρατικού τύπου παθογένειές του (αδυναμία μετακίνησης ετεροδημοτών λόγω οικονομικής δυσπραγίας, σφάλματα στους εκλογικούς καταλόγους, προσωπικά κωλύματα σε συνδυασμό με την ανυπαρξία δυνατότητας επιστολικής ή ηλεκτρονικής ψήφου κλπ.). Το αντιπροσωπευτικό σύστημα δεν είναι τίποτα άλλο από μια μέθοδος υφαρπαγής της κοινωνικής συναίνεσης ή ανοχής και το πολιτειακό σύστημα της κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας» αντλεί την ηθική και πραγματική νομιμοποίησή του από μια καλοστημένη μηχανή εξαπάτησης ή/και διαστρέβλωσης της κοινωνικής βούλησης (αρκεί κανείς να δει τους πολυσύνθετους και παράλογους εκλογικούς νόμους ή την εσωκομματική έλλειψη δημοκρατίας – φαινόμενα που υπάρχουν σε όλες ανεξαιρέτως τις, επί της ουσίας, Κοινοβουλευτικές Ολιγαρχίες).
Αλλά ακόμα και με κοινοβουλευτικούς όρους, το πρώτο κόμμα, που συγκέντρωσε ποσοστό 18,85 % (κάνοντας την ιστορικά χαμηλότερη ποσοστιαία επίδοσή του), δεν νομιμοποιείται πολιτικά (και εν τοις πράγμασι, ούτε νομικά) να επιβάλει τους όρους του στο πολιτικό παιχνίδι. Ν.Δ. και ΠΑ.ΣΟ.Κ. (το οποίο επίσης είχε την ιστορικά χαμηλότερη ποσοστιαία επίδοσή του -13,18 % – ακόμα και σε σχέση με τις εκλογές του 1974 όταν συγκέντρωσε το 13,58 %), δηλαδή τα δύο κόμματα που μεταπολιτευτικά νέμονται την εξουσία και τις ζωές μας, τα δύο χέρια των κυρίαρχων ελίτ, φαίνεται πως διαλύονται σαν κομματικοί μηχανισμοί, πως κόπηκαν. Το αν, ποιος/ποιοι, πότε και πώς θα πάρουν τη θέση τους είναι κάτι που είναι πολύ νωρίς να προβλεφθεί και που, σε μεγάλο βαθμό, εξαρτάται από εμάς, από την κοινωνία την ίδια.
Περί «αντιμνημονιακού μετώπου»
Παράλληλα, το εντελώς ετερόκλητο «αντιμνημονιακό μέτωπο», είχε μια σχετική εκλογική νίκη. Σχετική γιατί δεν μπορεί να σχηματίσει «αντιμνημονιακή κυβέρνηση» για λόγους πολιτικούς (τα 4 κόμματα που αντιτίθενται στο Μνημόνιο δεν έχουν σημεία επαφής, αφού καταλαμβάνουν ένα χώρο που αρχίζει από την σταλινική αριστερά και φτάνει έως τους ναζιστές, ενώ οι δύο κύριο πόλοι, ΣΥΡΙΖΑ και Ανεξάρτητοι Έλληνες (δεξιοί συνωμοσιολόγοι με έντονα εθνικιστικές τάσεις), έχουν κάποια κοινά σημεία μόνο στα οικονομικά τους προγράμματα και μάλιστα μόνο σε σχέση με τον πιθανό τρόπο απεγκλωβισμού από τα Μνημόνια 1 και 2), αλλά και λόγω των αριθμητικών συσχετισμών. Από την άλλη, το ΚΚΕ αρνείται συστηματικά να συμμαχήσει με τον ΣΥΡΙΖΑ και με τα υπόλοιπα κόμματα της αριστεράς, πράγμα αναμενόμενο, αλλά που, ωστόσο, δεν θα έπρεπε να μας προκαλεί και ιδιαίτερη δυσαρέσκεια αν λάβουμε υπόψη μας πως πρόκειται για ένα κόμμα Σταλινικής γραμμής (δηλαδή, για μια ολοκληρωτικού τύπου μικροκοινωνία). Όσο για τα Χρυσά Αυγά, πρόκειται μάλλον για το μοναδικό κόμμα που, εκ φύσεως, δεν θα μπορούσε (και δεν θα έπρεπε) να συνεργαστεί με κάποιο άλλο.
Περί ΣΥΡΙΖΑ και «αριστερής διακυβέρνησης»
Θα πρέπει, ωστόσο, στο σημείο αυτό να γίνει αναφορά στο ιδιαίτερα μεγάλο ποσοστό που συγκέντρωσε ο ΣΥΡΙΖΑ (16,78 % από 4,60 %) – ποσοστό που φαίνεται να είναι περισσότερο αποτέλεσμα της ανάγκης του κόσμου να μπορεί να ελπίζει σε μία άμεση απαγκίστρωση από την επαχθή τριπλή διεθνή επιτήρηση και σε μια περισσότερο δημοκρατική ( «αριστερή» για κάποιους με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό) διακυβέρνηση της χώρας. Εν όψει του ότι η αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης (και μάλιστα βιώσιμης) και η διεξαγωγή νέων εκλογών τον Ιούνιο είναι ένα πολύ πιθανό σενάριο, ο ΣΥΡΙΖΑ απομένει να αποδείξει στην πράξη, αφ’ ενός αν έχει τη δυναμική και τον τρόπο να συσπειρώσει ακόμα περισσότερο τον -με την ευρεία έννοια- προοδευτικό χώρο, έστω και συγκυριακά και προς αντιμετώπιση της επελαύνουσας εξαθλίωσης της κοινωνίας κα αφ’ ετέρου και κυρίως, αν πραγματικά αποτελεί ένα πολιτικό μόρφωμα που μπορεί να εγγυηθεί την τήρηση, έστω και εντός του αντιπροσωπευτικού συστήματος, κάποιων βασικών θεμελιωδών δικαιωμάτων.
Με δυο λόγια: μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ (και εφ’ όσον καταφέρει να ελέγχει μια υποθετική κυβέρνηση) να κάνει κάποια ελάχιστα αναγκαία βήματα όπως:
• να κηρύξει το χρέος επαχθές,
• να διασώσει το κοινωνικό κράτος (δωρεάν παιδεία, υγεία, δίκαιο και φιλοκοινωνικό ασφαλιστικό σύστημα)
• να αναμορφώσει την εργατική νομοθεσία κατοχυρώνοντας τα αυτονόητα εργασιακά δικαιώματα.
• να εγγυηθεί την ελευθερία του λόγου και της έκφρασης καθώς και το δικαίωμα του συνέρχεσθαι
• να εκδημοκρατίσει τομείς του δημοσίου όπου εκκολάπτεται το αυγό του φιδιού (π.χ. άμεση κατάργηση ΜΑΤ, ομάδων ΔΕΛΤΑ-ΔΙΑΣ, εκκαθαρίσεις στην ΕΛ.ΑΣ.) ;
Αυτά είναι κάποια μόνο από τα αυτονόητα αιτήματα της κοινωνίας. Ο καιρός θα δείξει αν το κόμμα αυτό είναι σε θέση και εάν έχει την πολιτική πρόθεση και κοινωνική δυναμική να το πράξει. Χωρίς να είμαστε καθόλου αισιόδοξοι, μπορούμε να περιμένουμε, προσπαθώντας να δουλεύουμε στην καθημερινότητα και σε κάθε επίπεδο για μια άλλη, ελευθεριακή, κοινωνία, βασισμένη στην ατομική και συλλογική αυτονομία.
Τα κλούβια αυγά
Η τεράστια άνοδος (και είσοδος) των Χρυσών (κλούβιων) Αυγών στη Βουλή, μιας εγκληματικής συμμορίας που στις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις δεν ξεπερνούσε το 0.3% αποτελεί μια επιταγή κοινωνικής απραξίας που εξαργυρώθηκε χθες. Βασίστηκε πρώτον σε ένα ακροδεξιό κοινό που προϋπήρχε στους κόλπους του υπό κατάρρευση ΛΑ.Ο.Σ και της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και σε μια μερίδα νέων τους οποίους η οικονομική κρίση ανάγκασε να ασχοληθούν απότομα με την παραπολιτική (και όχι με την πολιτική), χωρίς να έχουν φυσικά αναπτύξει την κριτική σκέψη, την ιστορική γνώση, την ικανότητα σύγκρισης καταστάσεων μέσα από το στατικό και αδιάφορο ελληνικό σύστημα εκπαίδευσης. Η ψήφος αυτή, δεν ήταν τόσο ψήφος συνείδησης, όσο ψήφος αμάθειας, ρατσισμού, έλλειψης δημοκρατικής κουλτούρας και πολιτικής σκέψης. Φυσικά, δεν εξαιρούνται από τους ψηφοφόρους της νεοναζιστικής οργάνωσης και οι μόνιμα πιστοί στο κόμμα, για τη φασιστική και εγκληματική δράση των οποίων έχουν ήδη γραφεί πολλά.
Ένας απροσδιόριστος παράγοντας
Απροσδιόριστος παράγοντας φαίνεται να είναι η Δημοκρατική Αριστερά, για την οποία κανείς δεν ξέρει να πει με σιγουριά ως τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, αν θα στηρίξει κάποια κυβερνητική «λύση» ή όχι, ενεργά ή με ψήφο ανοχής και τι είδους κυβερνητικό σχήμα θα είναι τυχόν αυτό που θα βασιστεί επάνω της. Βέβαια, ο Πρόεδρος της ΔΗ.ΜΑΡ. , Φώτης Κουβέλης, με δηλώσεις του, στο Reuters, και με δήλωσή του μετά τη συνάντηση με τον Α.Σαμαρά, απέκλεισε το ενδεχόμενο να συμμετέχει σε τριμερή κυβέρνηση συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. «Αποκλείουμε συμμετοχή μας σε μία συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ», είπε χαρακτηριστικά και διευκρίνισε ότι η ΔΗΜ.ΑΡ. θα συμμετείχε σε μια προοδευτική, ευρεία κυβέρνηση, αν ικανοποιηθούν οι δυο όροι του κόμματος που είναι «απαγκίστρωση από το Μνημόνιο και παραμονή της χώρας στο ευρώ».
Εκλογικές αυταπάτες και κοινωνική επανάσταση
Η αναρχική Emma Goldman είπε πως «αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο, θα ήταν παράνομες». Εμείς επαυξάνουμε λέγοντας πως αν ο κόσμος μπορέσει να ξεπεράσει τις εκλογές και να στραφεί προς την αυτοδιεύθυνση του, τότε θα έχουμε επανάσταση. Καθώς τα κοινοβουλευτικά πολιτικά κόμματα, δεν φαίνεται να είναι σε θέση να αναλάβουν την εξουσία για λογαριασμό μας, ήρθε η ώρα να αναλάβουμε εμείς τη διαχείριση της ζωής μας. Μιλάμε συνεχώς για εξέγερση, ανατροπή σαν να είναι λέξεις-ευχολόγια, νεανικά τσιτάτα χωρίς νόημα. Αδυνατούμε ν’ αντιληφθούμε πως καλύτερη ευκαιρία από τη σημερινή για Άμεση Δημοκρατία και αυτοοργάνωση δεν θα παρουσιαστεί στο σύντομο μέλλον; Γιατί, λοιπόν, να μην στήσουμε συνελεύσεις και μεταξύ τους δίκτυα σε όλη τη χώρα, να συμμετέχουμε όλοι στη διαμόρφωση ενός νέου κοινωνικού συμφώνου, μιας συλλογικής διακήρυξης για την κοινωνική, πολιτική, οικονομική και πολιτιστική θέσμιση της επόμενης ημέρας; Καταργώντας εμείς οι ίδιοι, κάθε καταπιεστικό θεσμό και αναδιοργανώνοντας την κοινωνία μας με βάση την αυτονομία και την ελεύθερη δημιουργία προτάσσοντας την αποανάπτυξη, και όχι την πολυδιαφημισμένη οικονομική ανάπτυξη. Ανεξάρτητα από τα επικοινωνιακά παιχνίδια της πολιτικής τάξης, κλείνοντας τ’ αυτιά μας στις εντολές των οικονομικών ελίτ, ας σταματήσουμε να περιμένουμε μια ασαφή και αόριστη «ωριμότητα της κοινωνίας» και ας ωριμάσουμε την ιδέα της επανάστασης, ξεκινώντας την. Σήμερα…γιατί σε λίγο θ’ αναζητούμε και πάλι αφορμές. Η αφορμή είναι η κάθε μας μέρα, η πρωτοβουλία ανήκει στον κάθε ένα από εμάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου