Συνέχεια από την ανάρτηση: http://topikopoiisi.blogspot.de/2012/05/3.html
Οριστική και αμετάκλητη εγκατάλειψη της παραδοσιακής πολιτικής
στην προοπτική της δημιουργίας μιας άλλης πολιτικής
Στην προοπτική μιας συλλογικής, καθαρά πολιτικής, παρέμβασης, με στόχο τον κοινωνικό μετασχηματισμό, προϋπόθεση είναι να πειστούμε, αν δεν έχουμε ακόμα πειστεί, για το πλήρες, απόλυτο, συνολικό, φρακάρισμα της παραδοσιακής πολιτικής, και όσων ασχολούνται με αυτή δίνοντας λίγο ή πολύ χρόνο. Σε όσους και από τους πιο καλούς μας φίλους διατηρούν την αυταπάτη ότι θα μπορούσαν να αλλάξουν από τα μέσα αυτή την πολιτική ή ότι αυτή η πολιτική μπορεί να αλλάξει την κοινωνία, ας το πούμε τελείως καθαρά : όπως δεν το πέτυχαν μέχρι τώρα, δεν θα το πετύχουν ποτέ. Συνεχίζοντας να συμμετέχουν στην καθεστηκυία πολιτική έχουν μεγάλη ευθύνη, διότι αυτή η πολιτική ούτε θέλει ούτε μπορεί να αλλάξει την κοινωνία, και μπλοκάρει ζωντανές δυνάμεις που θα μπορούσαν να παίξουν σημαντικό ρόλο στη δημιουργία μιας άλλης πολιτικής, σκέψης και πράξης.
Όπως είναι σίγουρο ότι τα προβλήματα της σημερινής κοινωνίας δεν οφείλονται μονοδιάστατα και αποκλειστικά στον οικονομικό παράγοντα, άλλο τόσο είναι σίγουρο ότι η κοινωνία αυτή δεν είναι μόνο της εικόνας και του θεάματος. Επειδή όμως αναπόσπαστο στοιχείο της υπάρχουσας πολιτικής, και όλης της κοινωνίας, έχει γίνει η λεγόμενη επικοινωνιακή λειτουργία, είναι αναγκαία η παρακάτω επισήμανση. Οι «διάσημοι», αυτοί που φαίνονται στα ΜΜΕ, και συμβάλλουν σε μεγάλο βαθμό στην επικρατούσα άθλια κατάσταση, είναι μικροί, λίγοι, δηλαδή ανίκανοι, και διεφθαρμένοι. Έχουν όμως καταφέρει, να η μεγάλη μας ευθύνη, να ασχολούμαστε μαζί τους• με την μικρότητα και τις μικρότητές τους, τη μοχθηρία και τη χαμέρπειά τους• λιγότερο με την ανικάνοτητά τους και περισσότερο με την ικανότητά τους «να τα παίρνουν», λες και τους ζηλεύουμε. Μας έχουν συμπαρασύρει στη ματαιοδοξία τους. Ας τους αγνοήσουμε.
Ας εγκαταλείψουμε λοιπόν οριστικά και αμετάκλητα τον παραδοσιακό τρόπο που κάναμε και κάνουμε πολιτική.
Για τις εκλογές χρειάζεται πλήρης αδιαφορία, που σημαίνει ενεργητική υιοθέτηση της θέσης ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει με αυτές. Η θέση αυτή έχει πλέον επιβεβαιωθεί από μια πολύ μακρόχρονη εμπειρία, και δεν έχει καμιά σχέση με τη λογική και την πρακτική μερικών αναρχικών ομάδων. Με την ευκαιρία, ας ξεκαθαρίσω μια για πάντα ότι η προβληματική και οι προτάσεις αυτού του κειμένου δεν εντάσσονται σε κανένα από τα κυρίαρχα σήμερα ρεύματα πολιτικής σκέψης και πρακτικής, ούτε χρειάζονται τις καθιερωμένες ετικέτες• αξιοποιώντας τη φλέβα της δημοκρατικής σκέψης και την πλούσια εμπειρία των αγώνων χειραφέτησης, επιδιώκουν τη διάνοιξη νέων δρόμων δημοκρατικής πολιτικής σκέψης και πράξης.
Περιφρόνηση πρέπει να είναι η σαφής στάση μας απέναντι σε όλες ανεξαίρετα τις υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις, διότι έχουν την ίδια λογική και παίζουν το ίδιο παιχνίδι. Παρατηρώντας τις διεκδικήσεις τους, θα διαπιστώσουμε ότι δεν έχουν καμμιά σχέση με τα πραγματικά προβλήματα των ανθρώπων• σχετίζονται αποκλειστικά και μόνο με την ανάπτυξη του βιοτικού επιπέδου, η οποία - μπορούμε να είμαστε σίγουροι -, δεδομένης της σημερινής κατάστασης, αντί να συμβάλει στη βελτίωσή της θα προκαλέσει την επιδείνωσή της. Φαίνεται από τα πιο απλά πράγματα : περισσότερη τροφή δεν σημαίνει καλύτερη τροφή, περισσότερα αυτοκίνητα σημαίνουν περισσότερη μόλυνση, περισσότερα ρούχα σημαίνουν περισσότερα έξοδα και άρα άγχος. Εξάλλου, το περισσότερο, όπως το έχει επισημάνει ο Αριστοτέλης, δεν σταματά πουθενά.
Τούτο το περισσότερο, μοναδικός σκοπός της υπάρχουσας κοινωνίας, είναι ο κοινός παρονομαστής όλων των πολιτικών της δεξιάς και της αριστεράς - την ώρα που μερικές φωνές ορθά μας καλούν να καταναλώνουμε λιγότερο νερό ! Στην επίσημη πολιτική γλώσσα, τούτο το περισσότερο λέγεται ανάπτυξη, ανάπτυξη, ανάπτυξη. Οι ίδιες οι εκφράσεις : «ανάπτυξη του βιοτικού επιπέδου» ή «ανάπτυξη του επιπέδου της ζωής», ακόμα και η διεκδίκηση των αυτοονομαζόμενων αριστερών, προοδευτικών ή επαναστατικών πολιτικών δυνάμεων που διατυπώνεται με την έκφραση «καλύτερη ποιότητα ζωής», μαρτυρούν τον εντελώς οικονομίστικο χαρακτήρα της λογικής τους• πρόκειται για την αποδοχή της τρομερά εσφαλμένης ιδέας ότι η ανθρώπινη ζωή μπορεί να μετριέται με μέτρο τις υλικές ανέσεις και η ποιότητά της να κρίνεται με αυτές ως κριτήριο, που οδηγεί στην αδιέξοδη επιδίωξη της αδιάκοπης επαύξησής τους, ενώ η πραγματικότητα βοά ότι λείπουν από τη ζωή μας το νόημα, η ελευθερία, τα ιδανικά και η θέληση να κάνουμε κάτι για να επικρατήσουν.
Συνδέεται με τα παραπάνω και κάτι που έχει περάσει απαρατήρητο : θεωρείται δεδομένη η χριστιανικής προέλευσης ιδέα ότι η ζωή, με τη στενά βιολογική έννοια, αποτελεί την υπέρτατη αξία. Εξού η εξυμνητική αναφορά στην «αύξηση του μέσου όρου ζωής», έκφραση που στερείται νοήματος. (Εξού επίσης αυτό που ονομάζεται θεραπευτική λύσσα, η διατήρηση δηλαδή στη ζωή φυτού ασθενών που δεν έχουν καμιά ελπίδα θεραπείας, και παρά την εκφρασμένη θέλησή τους πολλές φορές.) Αλλά αν θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για υπέρτατη αξία στα ανθρώπινα πράγματα, αυτή θα ήταν το εὖ ζῆν, η «καλή ζωή», και πάνω απ’ όλα η ελεύθερη ζωή. Μια τέτοια ζωή, βέβαια, δεν έχει καμιά σχέση με τη στερεότυπη «ευχή» «νάσαι καλά», που ακούμε ακόμα και στην τηλεόραση, ή με το χιλιοειπωμένο «να περνάς καλά» - ποτέ μου δεν συμπάθησα αυτές τις εκφράσεις, και ένας λόγος παραπάνω είναι ότι, εκφερόμενες στην προστακτική, με προστάζουν λες να κάνω κάτι το οποίο πολλές φορές δεν εξαρτάται από εμένα. Αν θέλουμε να ζήσουμε και όχι να φυτοζωούμε, η ελευθερία και η δημιουργικότητα της ζωής μας έχουν απείρως μεγαλύτερη αξία από τη χρονική της διάρκεια, όταν μάλιστα τη χαρακτηρίζει η μονοτονία και επαναλαμβάνονται «τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα». Ας σημειώσουμε ότι, σε ατομικό επίπεδο, όσον αφορά δηλαδή τη χρονική διάρκεια της επιβίωσης του καθενός μας, η προσδοκία ζωής (espérance de vie, όπως χαρακτηριστικά λέγεται στα γαλλικά), το προσδόκιμο επιβίωσης, όπως αποδόθηκε στα ελληνικά, δεν σημαίνει προφανώς τίποτα : δεν μας εξασφαλίζει ούτε από την ανίατη ασθένεια ούτε από το θανατηφόρο δυστύχημα, σε οποιαδήποτε ηλικία και σε οποιαδήποτε στιγμή. Το πιο ουσιαστικό επιχείρημα, όμως, που πρέπει να αναφέρουμε σε όσους εξυμνούν απερίσκεπτα τη μακροβιότητα, είναι να τους θυμίζουμε ότι η «αύξηση του μέσου όρου ζωής» δεν θα λύσει ποτέ το πρόβλημα του γηράσματος του σώματος, της ομορφιάς της νεότητας και των δυσκολιών των γηρατειών• τελικά τι ζητούν, παρατεταμένα γεράματα ;
Νίκος Ηλιόπουλος Παρίσι, Φεβρουάριος - Απρίλιος 2006
Οριστική και αμετάκλητη εγκατάλειψη της παραδοσιακής πολιτικής
στην προοπτική της δημιουργίας μιας άλλης πολιτικής
Στην προοπτική μιας συλλογικής, καθαρά πολιτικής, παρέμβασης, με στόχο τον κοινωνικό μετασχηματισμό, προϋπόθεση είναι να πειστούμε, αν δεν έχουμε ακόμα πειστεί, για το πλήρες, απόλυτο, συνολικό, φρακάρισμα της παραδοσιακής πολιτικής, και όσων ασχολούνται με αυτή δίνοντας λίγο ή πολύ χρόνο. Σε όσους και από τους πιο καλούς μας φίλους διατηρούν την αυταπάτη ότι θα μπορούσαν να αλλάξουν από τα μέσα αυτή την πολιτική ή ότι αυτή η πολιτική μπορεί να αλλάξει την κοινωνία, ας το πούμε τελείως καθαρά : όπως δεν το πέτυχαν μέχρι τώρα, δεν θα το πετύχουν ποτέ. Συνεχίζοντας να συμμετέχουν στην καθεστηκυία πολιτική έχουν μεγάλη ευθύνη, διότι αυτή η πολιτική ούτε θέλει ούτε μπορεί να αλλάξει την κοινωνία, και μπλοκάρει ζωντανές δυνάμεις που θα μπορούσαν να παίξουν σημαντικό ρόλο στη δημιουργία μιας άλλης πολιτικής, σκέψης και πράξης.
Όπως είναι σίγουρο ότι τα προβλήματα της σημερινής κοινωνίας δεν οφείλονται μονοδιάστατα και αποκλειστικά στον οικονομικό παράγοντα, άλλο τόσο είναι σίγουρο ότι η κοινωνία αυτή δεν είναι μόνο της εικόνας και του θεάματος. Επειδή όμως αναπόσπαστο στοιχείο της υπάρχουσας πολιτικής, και όλης της κοινωνίας, έχει γίνει η λεγόμενη επικοινωνιακή λειτουργία, είναι αναγκαία η παρακάτω επισήμανση. Οι «διάσημοι», αυτοί που φαίνονται στα ΜΜΕ, και συμβάλλουν σε μεγάλο βαθμό στην επικρατούσα άθλια κατάσταση, είναι μικροί, λίγοι, δηλαδή ανίκανοι, και διεφθαρμένοι. Έχουν όμως καταφέρει, να η μεγάλη μας ευθύνη, να ασχολούμαστε μαζί τους• με την μικρότητα και τις μικρότητές τους, τη μοχθηρία και τη χαμέρπειά τους• λιγότερο με την ανικάνοτητά τους και περισσότερο με την ικανότητά τους «να τα παίρνουν», λες και τους ζηλεύουμε. Μας έχουν συμπαρασύρει στη ματαιοδοξία τους. Ας τους αγνοήσουμε.
Ας εγκαταλείψουμε λοιπόν οριστικά και αμετάκλητα τον παραδοσιακό τρόπο που κάναμε και κάνουμε πολιτική.
Για τις εκλογές χρειάζεται πλήρης αδιαφορία, που σημαίνει ενεργητική υιοθέτηση της θέσης ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει με αυτές. Η θέση αυτή έχει πλέον επιβεβαιωθεί από μια πολύ μακρόχρονη εμπειρία, και δεν έχει καμιά σχέση με τη λογική και την πρακτική μερικών αναρχικών ομάδων. Με την ευκαιρία, ας ξεκαθαρίσω μια για πάντα ότι η προβληματική και οι προτάσεις αυτού του κειμένου δεν εντάσσονται σε κανένα από τα κυρίαρχα σήμερα ρεύματα πολιτικής σκέψης και πρακτικής, ούτε χρειάζονται τις καθιερωμένες ετικέτες• αξιοποιώντας τη φλέβα της δημοκρατικής σκέψης και την πλούσια εμπειρία των αγώνων χειραφέτησης, επιδιώκουν τη διάνοιξη νέων δρόμων δημοκρατικής πολιτικής σκέψης και πράξης.
Περιφρόνηση πρέπει να είναι η σαφής στάση μας απέναντι σε όλες ανεξαίρετα τις υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις, διότι έχουν την ίδια λογική και παίζουν το ίδιο παιχνίδι. Παρατηρώντας τις διεκδικήσεις τους, θα διαπιστώσουμε ότι δεν έχουν καμμιά σχέση με τα πραγματικά προβλήματα των ανθρώπων• σχετίζονται αποκλειστικά και μόνο με την ανάπτυξη του βιοτικού επιπέδου, η οποία - μπορούμε να είμαστε σίγουροι -, δεδομένης της σημερινής κατάστασης, αντί να συμβάλει στη βελτίωσή της θα προκαλέσει την επιδείνωσή της. Φαίνεται από τα πιο απλά πράγματα : περισσότερη τροφή δεν σημαίνει καλύτερη τροφή, περισσότερα αυτοκίνητα σημαίνουν περισσότερη μόλυνση, περισσότερα ρούχα σημαίνουν περισσότερα έξοδα και άρα άγχος. Εξάλλου, το περισσότερο, όπως το έχει επισημάνει ο Αριστοτέλης, δεν σταματά πουθενά.
Τούτο το περισσότερο, μοναδικός σκοπός της υπάρχουσας κοινωνίας, είναι ο κοινός παρονομαστής όλων των πολιτικών της δεξιάς και της αριστεράς - την ώρα που μερικές φωνές ορθά μας καλούν να καταναλώνουμε λιγότερο νερό ! Στην επίσημη πολιτική γλώσσα, τούτο το περισσότερο λέγεται ανάπτυξη, ανάπτυξη, ανάπτυξη. Οι ίδιες οι εκφράσεις : «ανάπτυξη του βιοτικού επιπέδου» ή «ανάπτυξη του επιπέδου της ζωής», ακόμα και η διεκδίκηση των αυτοονομαζόμενων αριστερών, προοδευτικών ή επαναστατικών πολιτικών δυνάμεων που διατυπώνεται με την έκφραση «καλύτερη ποιότητα ζωής», μαρτυρούν τον εντελώς οικονομίστικο χαρακτήρα της λογικής τους• πρόκειται για την αποδοχή της τρομερά εσφαλμένης ιδέας ότι η ανθρώπινη ζωή μπορεί να μετριέται με μέτρο τις υλικές ανέσεις και η ποιότητά της να κρίνεται με αυτές ως κριτήριο, που οδηγεί στην αδιέξοδη επιδίωξη της αδιάκοπης επαύξησής τους, ενώ η πραγματικότητα βοά ότι λείπουν από τη ζωή μας το νόημα, η ελευθερία, τα ιδανικά και η θέληση να κάνουμε κάτι για να επικρατήσουν.
Συνδέεται με τα παραπάνω και κάτι που έχει περάσει απαρατήρητο : θεωρείται δεδομένη η χριστιανικής προέλευσης ιδέα ότι η ζωή, με τη στενά βιολογική έννοια, αποτελεί την υπέρτατη αξία. Εξού η εξυμνητική αναφορά στην «αύξηση του μέσου όρου ζωής», έκφραση που στερείται νοήματος. (Εξού επίσης αυτό που ονομάζεται θεραπευτική λύσσα, η διατήρηση δηλαδή στη ζωή φυτού ασθενών που δεν έχουν καμιά ελπίδα θεραπείας, και παρά την εκφρασμένη θέλησή τους πολλές φορές.) Αλλά αν θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για υπέρτατη αξία στα ανθρώπινα πράγματα, αυτή θα ήταν το εὖ ζῆν, η «καλή ζωή», και πάνω απ’ όλα η ελεύθερη ζωή. Μια τέτοια ζωή, βέβαια, δεν έχει καμιά σχέση με τη στερεότυπη «ευχή» «νάσαι καλά», που ακούμε ακόμα και στην τηλεόραση, ή με το χιλιοειπωμένο «να περνάς καλά» - ποτέ μου δεν συμπάθησα αυτές τις εκφράσεις, και ένας λόγος παραπάνω είναι ότι, εκφερόμενες στην προστακτική, με προστάζουν λες να κάνω κάτι το οποίο πολλές φορές δεν εξαρτάται από εμένα. Αν θέλουμε να ζήσουμε και όχι να φυτοζωούμε, η ελευθερία και η δημιουργικότητα της ζωής μας έχουν απείρως μεγαλύτερη αξία από τη χρονική της διάρκεια, όταν μάλιστα τη χαρακτηρίζει η μονοτονία και επαναλαμβάνονται «τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα». Ας σημειώσουμε ότι, σε ατομικό επίπεδο, όσον αφορά δηλαδή τη χρονική διάρκεια της επιβίωσης του καθενός μας, η προσδοκία ζωής (espérance de vie, όπως χαρακτηριστικά λέγεται στα γαλλικά), το προσδόκιμο επιβίωσης, όπως αποδόθηκε στα ελληνικά, δεν σημαίνει προφανώς τίποτα : δεν μας εξασφαλίζει ούτε από την ανίατη ασθένεια ούτε από το θανατηφόρο δυστύχημα, σε οποιαδήποτε ηλικία και σε οποιαδήποτε στιγμή. Το πιο ουσιαστικό επιχείρημα, όμως, που πρέπει να αναφέρουμε σε όσους εξυμνούν απερίσκεπτα τη μακροβιότητα, είναι να τους θυμίζουμε ότι η «αύξηση του μέσου όρου ζωής» δεν θα λύσει ποτέ το πρόβλημα του γηράσματος του σώματος, της ομορφιάς της νεότητας και των δυσκολιών των γηρατειών• τελικά τι ζητούν, παρατεταμένα γεράματα ;
Νίκος Ηλιόπουλος Παρίσι, Φεβρουάριος - Απρίλιος 2006
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου