Συνάντησα ευτυχισμένους Έλληνες

Απόγευμα Τετάρτης, περασμένες επτά. Στις τηλεοράσεις ορκίζεται ο νέος πρωθυπουργός. Τα πάνελ παίρνουν φωτιά. Η Ελλάδα παρακολουθεί άκεφη μια πορεία στο που άραγε; Λίγα χιλιόμετρα από το κέντρο της Θεσσαλονίκης στο Αγρόκτημα του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου.


Ο ήλιος έχει αρχίσει να γέρνει προς τη θάλασσα. Στα τεμαχισμένα χωράφια μπροστά μου επικρατεί οργασμός. Ομάδες ανθρώπων, ζευγάρια, οικογένειες, παρέες σκυμμένοι στη γη τσαπίζουν, ποτίζουν, ξεχορταριάζουν.

Είναι όλοι τους αστοί. Άνθρωποι σαν και σένα και μένα, με τις αστικές νευρώσεις και συνήθειες να τους κατατρέχουν, ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα που απηύθυνε η Γεωπονική Σχολή του ΑΠΘ και το Αγρόκτημα και έσπευσαν να κάνουν αίτηση για έναν αστικό λαχανόκηπο. Πέντε χιλιάδες αιτήσεις, μια κλήρωση, τριακόσιοι πενήντα αστικοί καλλιεργητές! Ανάμεσα τους άνθρωποι όλων των ειδών. Από καθηγητές πανεπιστημίου μέχρι εργάτες και από μετανάστες μέχρι παλαιούς αστούς του κέντρου.

Η ώρα περνά στο αγρόκτημα, περπατώ ανάμεσα στους διαδρόμους που χωρίζουν τις λωρίδες γης των εκατό μέτρων που δικαιούται ο καθένας. Για την πλειοψηφία των ανθρώπων που συναντώ θα ορκιζόμουν πως η σχέση τους με τη γη μπορεί να ήταν ανύπαρκτη μέχρι σήμερα. Μιλούν σιγανά μεταξύ τους, πολλές στιγμές ακούγονται γέλια, συνεργάζονται. Πολλοί από αυτούς έχουν φέρει φίλους να τους δείξουν με καμάρι πως προχωρά ο κήπος. Οι φοιτήτριες της σχολής που επιτηρούν έχουν κρεμασμένες σφυρίχτρες. Στις οκτώ αρχίζουν να σφυρίζουν πως νυχτώνει, πως το αγρόκτημα πρέπει να κλείσει. Δεν σηκώνεται κανείς. Εξαντλούν μέχρι και το τελευταίο λεπτό.

Τα σεμινάρια που προηγήθηκαν τους έμαθαν τα βασικά. Τα στοιχειώδη. Μετά άρχισε η ζύμωση. Στα χωράφια έχουν αρχίσει να μεγαλώνουν ντοματιές. Εδώ έβαλα μελιτζάνες, εκεί αγγουράκια, περιγράφει με καμάρι μια γυναίκα γύρω στα πενήντα. Έχω ένα φίλο γεωπόνο και με έβαλε να το χωρίσω με μεζούρα. Το μετράω πόντο πόντο φωνάζει ένας μεσήλικας, μαυρισμένος από τον ήλιο. Δυο πιτσιρίκια βοηθούν στο κουβάλημα των λάστιχων για το πότισμα. Στον ένα μήνα που είναι εδώ έχουν αρχίσει να γνωρίζονται. Δημιουργούνται παρέες, μικρές κοινότητες. Συναντιούνται μετά τη δουλειά και περνούν ώρες εκτόνωσης.

Η ώρα περνά, νυχτώνει. Μαζεύουν τα εργαλεία, ετοιμάζονται. Οι άνθρωποι του αγροκτήματος παρατηρούν με απορία. Δεν φανταζόμασταν τέτοιο ενθουσιασμό. Δεν έχουν άδικο. Έχω να δω τόσους ευτυχισμένους ανθρώπους δυο χρόνια τώρα. Πρόσωπα να λάμπουν. Νόημα στη ζωή. Πως θα διασφαλίσετε ότι ο ένας δεν θα κλέβει τα προϊόντα του αλλουνού, ρωτάω καχύποπτα φεύγοντας. Θα το δοκιμάσουμε, θα δοκιμάσουμε τα όρια της συνύπαρξης μου λένε. Όταν έχεις κοπιάσει για να το φτιάξεις από την αρχή μάλλον σέβεσαι και τον κόπο του άλλου.

Ζήλεψα.

Από το:  parallaximag.gr