Για τα εκλογικά αποτελέσματα και τις μετεκλογικές εξελίξεις: αποσύνθεση του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος

Τα εκλογικά αποτελέσματα, η μεγάλη φυγή από τα κόμματα εξουσίας, το υψηλό ποσοστό αποχής, όπως και ότι ως πρώτο κόμμα αναδείχθηκε το "εκτός βουλής"(~ 19%), δείχνουν την αποσύνθεση του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος. Ένα σύστημα που ήταν έτσι κι αλλιώς απογυμνωμένο εδώ και χρόνια, αλλά που κατέρρευσε οριστικά με τα "μνημόνια", αφού και οι τελευταίες αυταπάτες περί  διαχείρισης της κρίσης κάτω από το "δόγμα του σοκ"και του «καθεστώτος εξαίρεσης» εξανεμίσθηκαν. Η πολιτική επένδυση στο φόβο, το μόνο που απέδωσε ήταν ότι 7% των φηφοφόρων αποδείχθηκαν "οροθετικοί" στη Χρυσή Αυγή.

Σήμερα, το "άντρο" της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, η Βουλή, είναι πλέον φανερό ότι μπορεί και επιβιώνει, γιατί έχει ένα τελευταίο άλλοθι, αυτού της Αριστεράς. Οι διάφοροι κυβερνητικοί συνδυασμοί που βρίσκονται στο τραπέζι, και που θα επιδιωχθεί να συγκροτηθούν ίσως μέσω των επόμενων εκλογών με συμμετοχή της Αριστεράς, δεν έχουν σα στόχο την πραγματική αλλαγή της κατάστασης και τη ριζική βελτίωση της θέσης των "από κάτω" και του περιβάλλοντος. Έχουν περισσότερο σα στόχο την καλλιέργεια της ψευδαίσθησης ότι αν "επαναδιαπαγματευθεί" η δανειακή σύμβαση, θα "βελτιωθεί" η κατάσταση όλων των Ελλήνων ψηφοφόρων(όχι των πολιτών) και της νεολαίας.

Όμως η μελλοντική πραγματικότητα θα είναι αυτή της ανεργίας-αν δεν μειωθεί ο χρόνος εργασίας, δε σταματήσει η εκμετάλλευσή της στις επιχειρήσεις, δε γίνει δίκαιη κατανομή της και δε πάρει τη μορφή της συλλογικά αυτοδιαχειριζόμενης- της μείωσης της αγοραστικής δύναμης και της ατομικής κατανάλωσης-αν δεν σταματήσει η ικανοποίηση των βιοτικών και κοινωνικών αναγκών μέσα από τις κάθε είδους "αγορές" και δε προχωρήσουμε σε παραγωγές που βελτιώνουν την αυτάρκεια-της καταστροφής του περιβάλλοντος, της αλλαγής του κλιματος και των υγιεινών συνθηκών ζωής-αν δεν προχωρήσουμε σε οικονομικές δραστηριότητες και τρόπους ζωής που θα έχουν το μικρότερο δυνατό οικολογικό αποτύπωμα-της μη ανοχής του διαφορετικού και της επιβολής των πιο "δυνατών"-αν δεν καλλιεργηθούν οι αξίες της αλληλεγγύης, της συμμετοχής, της συλλογικότητας-κοινότητας, του αυτοκαθορισμού και της αυτοπραγμάτωσης.

Στον αντίποδα λοιπόν των εκλογικών εξελίξεων στην κεντρική σκηνή, θα χρειασθεί να διεκδικηθεί η άσκηση της πολιτικής από την ίδια την κοινωνία, με μορφές αυτοκυβέρνησης και αμεσοδημοκρατικών θεσμών. Η αυτοθέσμισή τους, με άμεση δημοκρατία, αλληλεγγύη, ισότητα, συνεργατικότητα, σε κάθε χώρο παραγωγής και εργασίας, στον τόπο κατοικίας, στον τομέα της παιδείας, της υγείας, και του πολιτισμού, είναι ο μόνος δρόμος για να ξεκόψουμε οριστικά από το φαύλο κύκλο της καταστροφικής καθεστωτικής πολιτικής.  Τα όποια κόμματα-εκτός εξουσίας- αν θέλουν να βοηθήσουν για το ξεπέρασμα της σημερινής κατάστασης, θα χρειασθεί να ρίξουν το βάρος της δράσης τους όχι στο πως να βελτιώσουν το κάθε φορά εκλογικό τους αποτέλεσμα, αλλά στο πως θα συνδράμουν στην αυτοοργάνωση των πολιτών, σε όλα τα επίπεδα.

Το "μνημόνιο" δεν καταργείται με εναπόθεση των ελπίδων στην αλλαγή των κοινοβουλευτικών συσχετισμών. Χρειάζεται τα μεσοστρώματα της ελληνικής κοινωνίας να το πάρουν απόφαση ότι ο ελληνικός τουλάχιστον καπιταλισμός δε μπορεί να τα διατηρήσει στη προηγούμενη κατάσταση, να απορρίψουν τον πρώην καταναλωτικό τρόπο ζωής τους, να επιδιώξουν την ποιοτική ευζωία μαζί με τους "από κάτω", στηριζόμενοι στην αφθονία των συλλογικών κοινωνικών αγαθών. Αυτό μπορεί να γίνει από τη στιγμή που θα ενταχθούν στο κίνημα της μετάβασης στην αμεσοδημοκρατική, τοπικοποιημένη, αταξική κοινωνία της ισοκατανομής πόρων και εξουσίας με το μικρότερο δυνατό οικολογικό αποτύπωμα.