Η Λατινοαμερικανοποίηση του ευρωπαϊκού «Νότου»

Το κείμενο είναι μεγάλο, για αυτό παραθέτω μόνο το πρώτο του κεφάλαιο:

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ


Η Ελλάδα το πρώτο θύμα
Στις αρχές του Φεβρουαρίου 2010, όταν η Κομισιόν ανακοίνωνε τα σχέδιά της για την Ελλάδα, η εφημερίδα Guardian, παρά τον συνήθη βρετανικό τρόπο έκφρασης χωρίς εξωτερίκευση συναισθημάτων, χαρακτήριζε τα μέτρα αυτά ως «την πιο παρεμβατική εξονυχιστική εξέταση της δημοσιονομικής και οικονομικής πολιτικής καθώς και των λογιστικών βιβλίων μιας χώρας μέλους της ΕΕ που έχει ποτέ επιβληθεί», ενώ ο ίδιος ο πρόεδρος της Κομισιόν δήλωσε ότι «αυτή είναι η πρώτη φορά που εγκαθιστούμε ένα τόσο εντατικό και ημι-μόνιμο σύστημα ελέγχου» ―ένα σύστημα που περιελάμβανε ένα άκαμπτο καθεστώς τριμηνιαίων αναφορών για την πρόοδο της Ελληνικής κυβέρνησης ως προς τη δημοσιονομική εξυγίανση, και καθιέρωνε το δικαίωμα της Κομισιόν να προστάζει επιπλέον μέτρα, όποτε τα θεωρούσε αναγκαία. Αυτό που επακολούθησε, έναν μήνα μετά, ήταν η ανακοίνωση (από την κυβέρνηση Παπανδρέου για λογαριασμό της Κομισιόν) δραστικών περικοπών των δημοσίων δαπανών και τεράστιων φορολογικών αυξήσεων οι οποίες θα χτυπούσαν τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Τα μέτρα αυτά περιελάμβαναν, με δύο λόγια, την περικοπή του 13ου μισθού από το ήδη χαμηλό (για τα δεδομένα της ευρωζώνης) εισόδημα των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα, τη συμπίεση των δημοσίων δαπανών, αυξήσεις των έμμεσων φόρων, περιλαμβανομένου του ΦΠΑ, το πάγωμα των συντάξεων και τη χειροτέρευση των συνθηκών της κοινωνικής ασφάλισης μέσω της αύξησης των ορίων συνταξιοδότησης, των ιδιωτικοποιήσεων κ.λπ..
Η πρώτη επίθεση της Τρόικας (ΔΝΤ, ΕΚΤ, ΕΕ) εκδηλώθηκε με τα βάρβαρα μέτρα ενάντια στον δημόσιο τομέα, ο οποίος στην τυπική λογική της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης (την οποία παπαγαλίζει ο «Γιωργάκης» και τα παπαγαλάκια των ελίτ στα ΜΜΕ) θεωρήθηκε υπαίτιος για την κρίση και χαρακτηρίστηκε ο «μεγάλος ασθενής». Έτσι, άρχισε η μεγάλη σφαγή στον δημόσιο τομέα γενικά, και τις κοινωνικές υπηρεσίες ειδικότερα, παρά το γεγονός ότι ακόμη και μετά την πρόσφατη απογραφή o συνολικός αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων μόλις έφθανε τους 768.000, δηλαδή το 15% του σημερινού ενεργού πληθυσμού. Δηλαδή, ένα ποσοστό που παρά τη μυθολογία των απατεώνων της κοινοβουλευτικής χούντας ήταν και είναι σχετικά μικρό, όπως έδειξε σχετικά πρόσφατη συγκριτική έρευνα [1] σύμφωνα με την οποία, το 2002, ο μέσος όρος στην ΕΕ των 17 ήταν πάνω από 16%, με τις Σκανδιναβικές χώρες και τη Γαλλία να παρουσιάζουν ποσοστά μεταξύ 20% και 30%. Η σημερινή, επομένως, αύξηση του ποσοστού των δημοσίων υπάλληλων στο 15%, που παρουσιάστηκε ως έγκλημα από τους κατά σύστημα ψευδόμενους επαγγελματίες πολιτικάντηδες της ΠΑΣΟΚικής χούντας, στην πραγματικότητα, σημαίνει απλώς ότι τώρα φθάσαμε τον Ευρωπαϊκό μέσο όρο. Δεν ήταν, επομένως, η αναπoτελεσματικότητα τoυ δημοσίου τομέα ―παρόλo πoυ αυτή είναι αναμφισβήτητη― «τo αίτιo πoυ oδήγησε σε διαδικασίες oι oπoίες παρεμπόδισαν τoν ανταγωνισμό και τελικά διέστρεψαν την ανάπτυξη της χώρας», όπως υποστήριζε εδώ και 20 σχεδόν χρόνια ο σοσιαλ-φιλελεύθερος αδελφός του πρωθυπουργού [2] που μοιράζεται σήμερα το πολύπλευρο ταλέντο του μεταξύ του να «συμβουλεύει» τον «Γιωργάκη», να γράφει λογοτεχνικά έργα και να γυρίζει φιλμς για τον Μίκη Θεοδωράκη (με την βοήθεια του ίδιου και της οικογένειάς του βέβαια!).
Όπως ήδη από την αρχή του χρόνου προέβλεπε η Deutsche Bank και άλλοι διεθνείς οργανισμοί και αναλυτές, το άγριο πετσόκομμα των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων και των δημοσίων δαπανών, το οποίο συμπληρώθηκε από τις έμμεσες αρνητικές επιπτώσεις στα εισοδήματα (μέσω του πολλαπλασιαστικού αποτελέσματος), οδηγεί σε μια πτώση του ΑΕΠ πάνω από 4% για εφέτος, ενώ η συνολική πτώση του ΑΕΠ κατά τη διάρκεια της υλοποίησης του προγράμματος μέσα στα επόμενα τρία χρόνια προβλεπόταν να είναι τουλάχιστον 12%, παρά τις υπεραισιόδοξες προβλέψεις των ντόπιων και ξένων ελίτ για θετική ανάκαμψη από το 2012. Το αναπόφευκτο αποτέλεσμα των ληστρικών αυτών μέτρων θα είναι επομένως η αύξηση της φτώχειας στη χώρα ―η οποία (μαζί με την Ισπανία) είναι το μέλος που διατηρεί το ρεκόρ φτώχειας εντός της ευρωζώνης με περίπου 20% του ελληνικού πληθυσμού να βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας, πασχίζοντας να επιβιώσει. Επιπλέον, η ανεργία θα γίνει μαζική, καθώς η αποδιάρθρωση της παραγωγικής δομής της χώρας, ως αποτέλεσμα του ανοίγματος των αγορών από τη στιγμή της ένταξής της στην ΕΕ, θα συμπληρωθεί τώρα από τη ουσιαστική αποδιάρθρωση του δημοσίου τομέα. Όμως, επειδή ο δημόσιος τομέας παραδοσιακά έπαιζε σημαντικό ρόλο στην απορρόφηση του πλεονάζοντος εργατικού δυναμικού της χώρας, οι επιπτώσεις στην ανεργία θα είναι έντονες. Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι ακόμη και η Κομισιόν τώρα προβλέπει εκτίναξη της ανεργίας για το 2011 στο 15% και πάνω, τη στιγμή που το ποσοστό (της επίσημης πάντα) ανεργίας, μόλις πριν δυο χρόνια, ήταν στο μισό! [3] Άλλωστε, κατά τη ΓΣΕΕ, η πραγματική ανεργία αναμένεται να φθάσει το 20% το 2011 ―γεγονός που θα σήμαινε επιστροφή στα επίπεδα της ανεργίας του 1960, πριν την ένταξη στην ΕΟΚ! Ο συνδυασμός επομένως φτώχειας και ανεργίας, με τα άνισα αποτελέσματα της αύξησης των έμμεσων φόρων (η Χούντα ξέρει πολύ καλά ότι μόνον αυτοί οι φόροι είναι «αποτελεσματικοί» γι’ αυτό τους αυξάνει συνεχώς!) στα χαμηλά εισοδήματα, θα μεγαλώσει ακόμα περισσότερο την ανισότητα που είναι ήδη από τις υψηλότερες στην ΕΕ. Το αναπόφευκτο αποτέλεσμα θα είναι η δημιουργία ενός αριθμού οάσεων ευμάρειας για τους πλούσιους (ντόπιους και ξένους), στη μέση μιας αχανούς ερήμου φτώχειας, συγκεντρωμένης σε τερατώδη αστικά συγκροτήματα ―όπως ακριβώς συμβαίνει αυτή τη στιγμή σε παρόμοιες πόλεις σε ολόκληρη την Λατινική Αμερική.
Με άλλα λόγια, με δεδομένη την αδυναμία να αποπληρωθεί ένα πελώριο χρέος, το οποίο παρά τα κτηνώδη μέτρα ακόμη και η Κομισιόν αναμένει να εκτιναχθεί από περίπου το 127% του ΑΕΠ το 2009, στο 156% του ΑΕΠ μέχρι το 2012, είναι φανερό ότι το δίλημμα που αντιμετωπίζουν τα λαϊκά στρώματα δεν είναι το ψευτοδίλημμα των χουντικών απατεώνων «χρεοκοπία ή σωτηρία», αλλά «χρεοκοπία με τους όρους που επιβάλλουν οι ξένες και οι συνεργαζόμενες με αυτές ντόπιες ελίτ» (που θα εξαναγκάσουν τελικά τα λαϊκά στρώματα να το πληρώσουν) ή «χρεοκοπία με τους όρους που θα επιβάλλουν τα λαϊκά στρώματα» (που θα εξαναγκάσουν τις ντόπιες και ξένες ελίτ να το πληρώσουν). Αυτό σημαίνει ότι ανάλογα είναι ψευτο-«ριζοσπαστικό» το αίτημα της Μαρξογενούς Αριστεράς για διαγραφή του χρέους και στάση πληρωμών [4], το οποίο όχι μόνο απαλλάσσει βέβαια τις ελίτ από το να πληρώσουν το χρέος που δημιούργησαν οι ίδιες, αλλά και είναι εντελώς ουτοπικό αφού ενώ προϋποθέτει επαναστατικές συνθήκες, οι Μαρξογενείς υποστηρικτές του δεν τολμούν ούτε καν να απαιτήσουν μονομερή έξοδο από την ΕΕ, χωρίς την οποία είναι αδύνατη η υλοποίηση των περισσότερων απο τα μέτρα που προτείνουν, ενώ βεβαια, η παραμονή μας στην ΕΕ σημαίνει διαιώνιση του εργασιακού μεσαίωνα και της συστηματικής υπονόμευσης των κοινωνικών υπηρεσιών που καθιερώνουν οι «διαρθρωτικές αλλαγές» της Χούντας (δηλαδή η εφαρμογή των «4 ελευθεριών» του Μάστριχτ) και αποκλείει οποιαδήποτε ιδέα για αυτοδύναμη οικονομία!
Δεν ήταν, λοιπόν, αξιοπερίεργο ότι η ανακοίνωση των χουντικών μέτρων ξεσήκωσε ένα «ποτάμι οργής» που πλημμύρισε τους δρόμους της Αθήνας και των άλλων μεγάλων πόλεων με επαναλαμβανόμενες (όσο επέτρεπαν οι εγκάθετοι του ΠΑΣΟΚ στη ΓΣΕΕ!) γενικές απεργίες και συχνά βίαιες διαδηλώσεις. Ιδιαίτερα, μάλιστα, όταν ήταν κάτι παραπάνω από προφανές ότι τα μέτρα που ανακοινώθηκαν δεν μπορούσαν ούτε να συλλάβουν την τεράστια φοροδιαφυγή, ούτε να οδηγήσουν στον επαναπατρισμό των περίπου 10 δισεκατομμυρίων ευρώ, που φυγαδεύθηκαν στο εξωτερικό το δίμηνο που ακολούθησε την έναρξη της κρίσης, στα οποία πρέπει να προστεθούν τουλάχιστον 60 δις ευρώ που είχαν ήδη βγει από τη χώρα! Όμως, αν αυτά τα ντόπια κεφάλαια και οι περιουσίες είχαν υποβληθεί σε έναν δραστικό αναλογικό έκτακτο φόρο περιουσίας (κάτι το οποίο βέβαια είναι αδιανόητο για τις ελίτ), το περίφημο πρόβλημα του χρέους θα μπορούσε να είχε λυθεί αστραπιαία, χωρίς να χρειάζεται να παρακαλούμε για νέα δάνεια τις ξένες ελίτ, τα οποία με τους δυσβάσταχτους όρους που έχουν επιβάλλει (φυσικά με σκοπό το κέρδος!) θα κληθούν να τα αποπληρώσουν οι μελλοντικές γενιές. Και αυτό, παρά το γεγονός ότι ήταν οι ίδιες οι ελίτ και τα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα (ντόπια και ξένα) αυτοί που δημιούργησαν και πρωταρχικά επωφελήθηκαν από το χρέος και την αναπτυξιακή «φούσκα» στην οποία αυτό οδήγησε.
Τα ληστρικά μέτρα, τα οποία επιβλήθηκαν στην Ελλάδα από το Διευθυντήριο της ΕΕ, εκφράζοντας τους στόχους των πολιτικών και οικονομικών ελίτ της ευρωζώνης, ξεκάθαρα δίνουν την εικόνα μιας πλήρους αποικιοποίησης της χώρας από την υπερεθνική ελίτ. Είναι προφανές ότι είναι διαφορετικό πράγμα η εφαρμογή παρόμοιων μέτρων με την επίσημη συναίνεση των πολιτών μιας χώρας (όπως έγινε στη Βρετανία, την Ολλανδία, τη Σουηδία κ.λπ.) και εντελώς διαφορετικό η επιβολή αυτών των μέτρων χωρίς την παραμικρή λαϊκή εντολή, όπως συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Η οργή των φοιτητών στη Βρετανία σήμερα οφείλεται περισσότερο στην αθέτηση της προεκλογικής υπόσχεσης του αντιπροέδρου της συμμαχικής κυβέρνησης να μην προχωρήσει σε αύξηση των διδάκτρων παρά στο ίδιο το μέτρο. Στην Ελλάδα όμως οι θρασύτατοι απατεώνες που μας κυβερνούν, κατεδαφίζουν κοινωνικές κατακτήσεις πολλών δεκαετιών χωρίς να διαθέτουν τη παραμικρή λαϊκή νομιμοποίηση, εφόσον το κυβερνών «σοσιαλιστικό» κόμμα εκλέχτηκε μερικούς μήνες νωρίτερα με βάση ένα πρόγραμμα που προέβλεπε μέτρα εντελώς διαφορετικά από αυτά που επιβάλλει τώρα στον ελληνικό λαό, ενώ βέβαια, όπως αποκαλύφθηκε εκ των υστέρων από τις δηλώσεις του Γερμανού Υπ. Οικονομικών, τον Γενάρη του 2009, πολλούς μήνες πριν να πάρει την εξουσία ο Γιωργάκης είχε πλήρως ενημερωθεί για την οικονομική κρίση, η οποία είναι κατά βάση χρόνια. Επομένως, εσκεμμένα εξαπάτησε το εκλογικό σώμα, με τη βοήθεια των πολιτικών και οικονομικών ελίτ που ελέγχουν τα μαζικά μέσα ενημέρωσης, οι οποίες ήταν ενθουσιώδεις στην κατάληψη της εξουσίας από ένα «σοσιαλιστικό» κόμμα, το οποίο, ελέγχοντας τα συνδικάτα, θα μπορούσε να εξαπατήσει τον λαό για τον δήθεν «μονόδρομο» των μέτρων πολύ ευκολότερα από την ΝΔ, η οποία, αν αποπειράτο παρόμοια μέτρα, είναι σίγουρο ότι θα είχε ήδη προκαλέσει μαζική εξέγερση στην Ελλάδα εναντίον της «επάρατης δεξιάς», που θα είχε οδηγήσει την τρόικα να φυγαδεύεται με ελικόπτερα —όπως ακριβώς συνέβη στην Αργεντινή!
...