Αυτοί που μας εκβιάζουν μπορεί και πρέπει να «εκβιαστούν»

Δεν μας δίνετε τη «δόση» δεν πληρώνουμε τους τόκους και σας τινάζουμε στον αέρα

Την τελευταία εβδομάδα, γίναμε μάρτυρες μιας πολιτικής οπερέττας –θρίλερ, τ’ ονομάζουν τα καθεστωτικά μέσα– η οποία ανέτρεψε τους συσχετισμούς και μετέβαλε τα δεδομένα του πολιτικού παιχνιδιού. Σε ορισμένες στιγμές η φάρσα απείλησε να εξελιχθεί σε τραγωδία, με την δαμόκλειο σπάθη μιας ασυντόνιστης αποχώρησης από την Ευρωζώνη να κινδυνεύει να πέσει επάνω από τα κεφάλια μας. Ωστόσο, με κύρια τη συμβολή του μέχρι πρότινος «αντιμνημονιακού» Αντώνη Σαμαρά, «η τάξη βασιλεύει και πάλι στην Αθήνα». Γι’ αυτό και κατά το τέλος της παράστασης, οι σχεδιασμοί της Τρόικας και των Γερμανών ενισχύθηκαν για άλλη μια φορά, η προδοτική πολιτική της κυβέρνησης διασώθηκε παραδίδοντας τη σκυτάλη σε μια διευρυμένη κυβέρνηση συνεργασίας, ενώ η ετυμηγορία ενός λαού που αντιστέκεται, κλειδώθηκε στο ντουλάπι, για να βγει αργότερα, από του χρόνου, μήπως και ξεθυμάνει η οργή η οποία μας έχει πνίξει όλους μας. Ας παρακολουθήσουμε από κοντά, όμως, το χρονικό αυτής της οπερέττας, που απειλεί να σηματοδοτήσει, την τελευταία πράξη υποδούλωσης της Ελλάδας.

Το χρονικό της οπερέττας

• Σε συννενόηση με τους Γερμανούς, ο Γιώργος Παπανδρέου ρίχνει τη βόμβα του δημοψηφίσματος, το οποίο εκ των πραγμάτων έχει αντικείμενο την παραμονή ή όχι της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Όπως θίξαμε και σε προηγούμενο κείμενο, το δημοψήφισμα είχε πολλαπλή στόχευση. Πρώτον, εκβίασε για την ψήφιση της επονείδιστης συμφωνίας της 26ης Οκτωβρίου, συνδέοντάς την με την 6η δόση και την παραμονή της χώρας στο ευρώ. Δεύτερον αποσκοπούσε στο να κάμψει το εσωτερικό μέτωπο αντίστασης του ελληνικού λαού, κραδαίνοντας την απειλή μιας τεράστιας οικονομικής καταστροφής που θα προκαλούσε η απότομη, και δίχως κανέναν σχεδιασμό και ασφαλιστικές δικλείδες, έξοδος από το ευρώ. Τρίτον, θα έλυνε τα χέρια όσων απεργάζονται την τελική εκδίωξή μας, καθώς βάσει ευρωπαϊκού δικαίου –συνθήκη της Λισσαβόνας– αυτή μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνον οικειοθελώς.

• Το δημοψήφισμα πυροδοτεί εξελίξεις στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, και η κυβέρνηση απειλείται με κατάρρευση. Η Αποστολάκη ανεξαρτητοποιείται, ενώ άλλοι –Ε. Καΐλή, Ε. Παναρίτη– απειλούν ότι θα ανεξαρτητοποιηθούν ή ότι δεν θα δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Τα όργανα του ΠΑΣΟΚ καταλαμβάνονται από πανικό, ενώ η κοινοβουλευτική ομάδα ζει ημέρες ’89 με πρωτοκλασσάτους και υπουργούς να δίνουν ρεσιτάλ του πατροπαράδοτου τραμπούκικου αυριανισμού. Ομάδες δελφίνων, με κυριότερη αυτήν του Λοβέρδου-Διαμαντοπούλου ετοιμάζονται για την καρατόμηση της Δυναστείας Παπανδρέου.

• Την κυβέρνηση, και τον ίδιο τον πρωθυπουργό αναλαμβάνει να διασώσει ο... Αντώνης Σαμαράς. Εγκαταλείποντας τις μέχρι πρότινος θέσεις του, διαγράφει στροφή 180ο, υποχωρώντας στις αφόρητες πιέσεις Ευρωπαίων και υπερατλαντικών μεντόρων του,, δηλώνοντας ότι αποδέχεται τον δρόμο της συναίνεσης και δέχεται να κάτσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, με τον όρο να μην γίνει δημοψήφισμα. Αργότερα, θα μεταβάλει τους όρους της συνεργασίας, ζητώντας άλλοτε μόνον να παραμείνει ο Γιώργος Παπανδρέου και άλλοτε να γίνει διαπραγμάτευση για το νέο μνημόνιο, ή θα αναδιπλωθεί αρκετές φορές απαιτώντας εκλογές. Ωστόσο, το κακό έχει γίνει, καθώς την πιο κρίσιμη στιγμή και ενώ η κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ ήταν σίγουρη, ο Αντώνης Σαμαράς επενέβη σταματώντας την κατρακύλα.

• Ο Γεώργιος Παπανδρέου, άρπαξε από τα μαλλιά το «δώρο» Σαμαρά, και με τις κατάλληλες μανούβρες και θεατρινισμούς κατάφερε για μια ακόμη φορά να διασωθεί, παίρνοντας μάλιστα και ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή την Παρασκευή, με τους δήθεν αντάρτες (και αντάρτισσες) βουλευτές της κυβέρνησης να σέρνονται πίσω στο κομματικό τους μαντρί, σ’ ένα όργιο ξεφτίλας και αναξιοπρέπειας.

• Μετά την ψήφιση ξεκινάει το απίστευτο παζάρι του Σαββατοκύριακου. Ο Αντώνης Σαμαράς, ίσως έχει αντιληφθεί ότι οι επιλογές του τον οδηγούν σε αδιέξοδο που κρύβει πίσω του μια τεράστια καταστροφή για την παράταξή του. Γι’ αυτό και αναδιπλώνεται αρκετές φορές, στις πρότερες αντιμνημονιακές του θέσεις, ζητώντας εκλογές, και καταγγέλλοντας την συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου ως απαράδεκτη. Ωστόσο, έχει ο ίδιος ναρκοθετήσει την θέση του. Πλέον, και αφού έκανε την πρώτη κίνηση να παραδοθεί στο στρατόπεδο της συναίνεσης, έχουν πέσει όλοι επάνω του. Ο... Ομπάμα, οι ηγέτες της ΕΕ, το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, βουλευτές και συμβουλάτορές του. Γι’ αυτό και εντέλει νωρίς το βράδυ της Κυριακής συμφωνεί με τον Γιώργο Παπανδρέου.

Η Δευτέρα βρίσκει την Ελλάδα με μια υπό διαμόρφωση κυβέρνηση εθνικής συνεργασίας, ενώ τα ονόματα που ακούγονται για την θέση του πρωθυπουργού και των αντιπροέδρων, είναι οι Λ. Παπαδήμος και Σ. Δήμας – Ε. Βενιζέλος αντίστοιχα.

Εντέλει, το colpo grosso έχει ολοκληρωθεί. Πριν από μια εβδομάδα, τα πάντα έδειχναν ότι η λαϊκή κατακραυγή θα απέτρεπε την ψήφιση της άθλιας συμφωνίας της 26ης Οκτωβρίου, η κυβέρνηση θα κατέρρεε θεαματικά και θα πηγαίναμε σε εκλογές –όπου θα διατρανώνονταν η αντιμνημονιακή λαϊκή ετυμηγορία. Σήμερα, μετά από όλη αυτή την οπερέτα, η ψήφιση της συμφωνίας είναι εκ των ων ουκ άνευ για τη νέα κυβέρνηση συνεργασίας, οι εκλογές έχουν μεταφερθεί για του... χρόνου, και επί της ουσίας έχουμε να κάνουμε με μια εκτροπή από το δημοκρατικό πολίτευμα, αφού η λαϊκή βούληση παραμερίζεται, ο λαός καταδικάζεται σε ρόλο θεατή, και το σύστημα ως ‘όλον’ αναλαμβάνει να ολοκληρώσει στην πράξη την υποδούλωση της χώρας.

Ποιος ο δρόμος της αντίστασης;

Όλες αυτές τις μέρες, η ογκούμενη λαϊκή οργή εγκατέλειψε τους δρόμους και εγκλωβίστηκε και πάλι στους καναπέδες, για να παρακολουθήσει από την τηλεόραση την τέλεση της τελευταίας πράξης του δράματος για τη χώρα.

Σε ρόλο κομπάρσου περιορίστηκαν και οι οργανωμένες αντιμνημονιακές δυνάμεις, και ιδιαίτερα η κοινοβουλευτική αριστερά ΚΚΕ – ΣΥΝ, που την αμέσως προηγούμενη περίοδο έδειχναν να κερδίζουν έδαφος από τα αυτόνομα κινήματα στο να εκφράσουν τη λαϊκή οργή. Ακόμα και οι «νέες δυνάμεις» του αντιμνημονιακού κινήματος, που εκφράστηκαν για τελευταία φορά με υπέροχο τρόπο την 28 Οκτωβρίου δεν κατάφεραν να αντιτάξουν μια πειστική εναλλακτική στρατηγική στο colpo grosso του Συστήματος.

Ο λόγος είναι σαφής. Ο εκβιασμός και το αμείλικτο δίλημμα που έθεσαν, διαδοχικά, το Μέγαρο Μαξίμου, η συνδιάσκεψη των Καννών και ύστερα η Βουλή και το Προεδρικό Μέγαρο μπλόκαρε τις δυνάμεις της αντίστασης.

Από τη μία, ο λαός τρόμαξε από τις απειλές για την αποχώρηση από το ευρώ και την άρνηση καταβολής της 6ης δόσης. Γιατί γνωρίζει, για το πρώτο, ότι η αποχώρηση από το ευρώ με τους όρους που προετοιμάζεται από τους Γερμανούς, ισοδυναμεί με μια μεγάλη εθνική (και όχι μόνον οικονομική) καταστροφή για τη χώρα.

Και από την άλλη, οι οργανωμένες δυνάμεις βρέθηκαν επί της ουσίας δίχως άποψη. Κάμποσοι επέμεναν στην παράνοια να προβάλουν ως θέση την καταστροφή, με αποδοχή του δημοψηφίσματος, ενώ οι υπόλοιποι, περιορίστηκαν στο να ζητούν εκλογές, μην έχοντας τίποτα να πουν επί της ουσίας για μια εναλλακτική, αξιοπρεπή εθνική στρατηγική που θα προστάτευε τα συμφέροντα του λαού. Και αυτή την ανυπαρξία θέσεων και στρατηγικής την πληρώνουμε τώρα, που τα πάντσερ της συναίνεσης επελαύνουν ξεριζώνοντας τις τελευταίες ελπίδες για τη χώρα.

Ωστόσο, ακόμα και τώρα υπάρχει εναλλακτική λύση για την Ελλάδα. Λύση που θα μπορούσαν να υιοθετήσουν και να προβάλουν τα κινήματα και οι οργανωμένες αντιστάσεις, σπάζοντας την τρομοκρατία και την απελπισία που μας έχει επιβάλει το σύστημα.

Πρώτον, πρέπει να αρνηθούμε επιτέλους τον εκβιασμό των δόσεων. Οι Γερμανοί και η Τρόικα συμπεριφέρονται στην Ελλάδα ως τοξικομανή και την έχουν μετατρέψει σε μαριονέτα, μόνο και μόνο για να της δίνουν λεφτά που επί της ουσίας πηγαίνουν στην αποπληρωμή παλαιότερων δόσεων και τοκοχρεολυσίων. Αν δεν σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος δεν πρόκειται ποτέ να αξιωθούμε σε μια άλλη πολιτική. Είναι πολύ απλό. Μία απλή δήλωση της Ελλάδας πως θα αρνηθεί να πληρώσει τα τοκοχρεολύσια εδώ και τώρα, εάν δεν αλλάξουν οι όροι των συμφωνιών και εάν δεν δοθεί η περιβόητη «δόση», θα μετέφερε τον τρόμο στο στρατόπεδο των αντίπαλων μας, διότι κάτι τέτοιο θα τίναζε τα διεθνή χρηματιστήρια στον αέρα και όλη τη δυτική οικονομία. Είχαμε ένα τεράστιο όπλο στα χέρια μας και το στρέψαμε ενάντιά μας, εξαιτίας των προδοτικών κι ανίκανων ελίτ που διαθέτει η χώρα. Η χώρα χρειαζόταν έναν Τάσσο Παπαδόπουλο, που αντιστάθηκε σε όλες τις διεθνείς πιέσεις με το σχέδιο Ανάν και αντ’ αυτού διέθετε έναν προδότη και έναν φοβισμένο και μικρό ηγέτη της αντιπολίτευσης.

Δεύτερον, πρέπει να καταγγείλουμε τη συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου, και ιδιαίτερα εκείνο το σκέλος της, που έχει να κάνει με την εγκατάλειψη του ελληνικού δικαίου και την υιοθέτηση του αγγλικού σε ό,τι έχει να κάνει με τα ομόλογα. Γιατί το αγγλικό δίκαιο αναιρεί τη ρήτρα της εθνικής κυριαρχίας, και επιτρέπει στους δανειστές να προχωρήσουν σε εμπράγματες κατασχέσεις έναντι της Ελλάδας, σε περίπτωση όπου αυτή δεν θα εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της.

Τρίτον και σημαντικότερο. Η Ελλάδα δεν πρέπει σε οποιαδήποτε περίπτωση να προχωρήσει ή να συναινέσει σε σχέδιο αιφνιδιαστικής εθελούσιας αποχώρησης από την ευρωζώνη –είτε αυτό προωθηθεί από τα τευτονικά κέντρα με το δημοκρατικό προσωπείο του «δημοψηφίσματος», είτε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο Αντίθετα, είναι προς το συμφέρον του ελληνικού λαού να επιδοθούμε σ’ έναν αγώνα ανυπακοής εντός της Ευρωζώνης, δημιουργώντας σταδιακά συμμαχίες και μέτωπα, για την ευρύτερη αμφισβήτηση του ευρώ ή την κατάργησή του σε όλη την Ευρωζώνη. Κι αυτό διότι σήμερα, το μόνο όπλο με το οποίο μπορούμε να εκβιάσουμε τους Γερμανούς και τα υπόλοιπα αφεντικά της Ευρωζώνης, είναι με μια ανεξέλεγκτη χρεοκοπία εντός της Ευρωζώνης. Μια τέτοια εξέλιξη θα τους έπληττε καίρια, πολύ περισσότερο από το να μας πετάξουν σε καραντίνα βγάζοντας εδώ και τώρα έξω από το ευρώ, για να μας αγοράσουν την επομένη έναντι ενός πινακίου φακής. Εξάλλου, αυτή η τακτική, της ανυπακοής εντός της Ευρωζώνης, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για μαζική αμφισβήτηση του ευρώ, βρίσκεται πιο κοντά σε μια πραγματική στρατηγική αποδέσμευσης από το ευρώ.

Τέταρτον, η χώρα πρέπει να επεξεργαστεί μια ολοκληρωμένη μακρόπνοη στρατηγική για την απεξάρτησή μας από το ευρώ, έτσι ώστε ο ελληνικός λαός να δεχθεί τα λιγότερα δυνατά πλήγματα. Τούτο σημαίνει ότι θα πρέπει να εγκαταλείψουμε πρώτα την οικονομία του ευρώ, δηλαδή να πάψουμε να στηριζόμαστε τόσο πολύ στις εισαγωγές, και να αναβαθμίσουμε την αυτάρκειά μας –τουλάχιστο στα τρόφιμα, τα φάρμακα και τα είδη πρώτης ανάγκης. Ύστερα, θα πρέπει να έρθουμε σε συνεννόηση με άλλες χώρες, που αντιμετωπίζουν τους ίδιους κινδύνους, την Ιταλία ή την Ισπανία. Τότε θα έχουμε εξασφαλίσει συλλογική διαπραγματευτική δύναμη σε περίπτωση που χρειαστεί να διαπραγματευτούμε την έξοδό μας από το ευρώ, και έτσι είναι βέβαιο ότι θα κερδίσουμε καλύτερους όρους. Τέλος, θα πρέπει, ευρύτερα, να συμβάλουμε στην συσπείρωση των αδύναμων της Ευρωζώνης, και να θέσουμε ζήτημα αντίστασης στην γερμανική ηγεμονία που τείνει να εγκαθιδρυθεί. Ήδη, η αλαζονεία και ο εγωισμός των Γερμανών, που εκβιάζουν όλη την ΕΕ και απαιτούν την σαλαμοποίηση των αδύναμων χωρών και όλων των λαϊκών στρωμάτων στην Ευρώπη, έχει ξυπνήσει τα αντιγερμανικά συναισθήματα στους λαούς, και έχει αρχίσει να δημιουργεί αντισυσπειρώσεις. Αυτές τις τάσεις θα πρέπει να ενισχύσουμε, προκειμένου να απαντήσουμε στην προσπάθεια καθυπόταξης και εξαγοράς της χώρας από το Τέταρτο Γερμανικό Ράιχ. Και βέβαια, πάντοτε, στοιχείο μιας αυτόνομης λαϊκής εθνικής στρατηγικής, είναι να διαμορφώσουμε μια πολιτική εξισορρόπησης των πιέσεων που δεχόμαστε, προωθώντας τη συνεργασία με άλλες μεγάλες γεωπολιτικές δυνάμεις, όπως είναι η Ρωσία και η Κίνα.

Πέμπτον, και τελευταίο, πρωταρχική προϋπόθεση για να μπορέσουν να υλοποιηθούν όλα τα παραπάνω, είναι να παραμείνει και να δυναμώσει το αυτόνομο λαϊκό κίνημα που γεννήθηκε στις ελληνικές πλατείες και προκάλεσε τον πανελλαδικό ξεσηκωμό της 28ης Οκτωβρίου. Με αποφασιστικότητα και σύνεση, στη σκιά των εκατοντάδων βελών του εχθρού που επελαύνει, ας παραμείνουμε στους δρόμους, σπάζοντας τον τρόμο και την απελπισία που επιβάλει από τηλεοράσεως το καθεστώς των Κουΐσλινγκ και ο κατακτητής.

Η νέα κυβέρνηση θα μας βρει μπροστά της και θα παλέψουμε να επιβάλουμε τη στρατηγική που περιγράψαμε. Μπορεί ο Αντώνης να έγινε Αντωνάκης αλλά ο λαός έχει αστείρευτες δυνάμεις και μπορεί να οικοδομήσει μια δύναμη που ακόμα και τώρα θα μπορέσει να βροντοφωναξει:

Όχι στον εκβιασμό της «δόσης»

Δεν πληρώνουμε τόκους χωρίς συμφωνίες που θα εγγυώνται την εθνική μας ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια.

Ο αντίπαλοι μας έχουν να χάσουν πολύ περισσότερα από εμάς

Αντίσταση τώρα.

http://ange-ta.blogspot.com/2011/11/blog-post_07.html