Θα καταρρεύσει σύντομα αυτή η κυβέρνηση «εκτάκτου ανάγκης»;

Οι κριτικές έχουν ήδη ξεκινήσει. Οι περισσότερες εστιάζουν στον τρόπο, με τον οποίο προέκυψε αυτή η κυβέρνηση. Ότι πρόκειται για μια κυβέρνηση και έναν πρωθυπουργό που επέβαλλαν οι “αγορές”, το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα και η παγκόσμια οικονομική ελίτ, η Ε.Ε. και η Γερμανία κτλ. Και αυτό για να περιορίσει τη «δημοκρατία», να υπογράψει συμφωνίες εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας για τη «σωτηρία» της ντόπιας ελίτ και όχι του ίδιου του λαού κ.λπ. Κάποιες μάλιστα κριτικές παρουσιάζουν την εικόνα μιας χώρας που θα βρίσκεται υπό κατοχή μιας καινούργιας «κοινοβουλευτικής χούντας» και αυτό γιατί δεν καλέσθηκε ο λαός να αποφασίσει με εκλογές για τη «σωτηρία» του.
Εάν η πτώση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ οδηγούσε σε εκλογές, αυτό θα ερμηνεύονταν από το κίνημα των «από κάτω», σαν μια πρώτη νίκη. Έπεσε ο πρώτος, σειρά έχει ο δεύτερος, ο τρίτος…, ώσπου να γίνει μια κυβέρνηση «των από κάτω». Αυτό θα έπρεπε να αποφευχθεί οπωσδήποτε από τη μεριά της ελληνικής ελίτ.
Έτσι το γνωστό: « στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα», έγινε επίκαιρο, αλλά αντίστροφα: η κοινοβουλευτική δημοκρατία έγινε αδιέξοδο για την άρχουσα τάξη. Γιατί μέσα σε συνθήκες οικονομικής, οικολογικής κατάρρευσης και κοινωνικής πόλωσης, υπάρχει ο κίνδυνος, ακόμα και αυτό το άθλιο σύστημα εξαπάτησης του λαού-που είναι η αστική δημοκρατία- να χρησιμοποιηθεί από τους «από κάτω» σαν ένα μέσο για να παρέμβει στις πολιτικές εξελίξεις. Έστω κι αν αυτό γίνει με τρόπο στρεβλό και επί της ουσίας χωρίς μεγάλη σημασία για τον αγώνα τους.
Έτσι προέκυψε η σημερινή κυβέρνηση, η οποία έχει τα χαρακτηριστικά του πολιτικού διαλύματος(με τη χημική έννοια του όρου, όπου αναμειγνύονται διάφορα πολιτικά υλικά στο πολιτικό υγρό, το οποίο αυτή τη στιγμή είναι ο στόχος της σωτηρίας του ελληνικού καπιταλισμού). Το κόμμα της σοσιαλδημοκρατίας, μαζί με το κόμμα της δεξιάς και μαζί με την ακροδεξιά.
Πιστεύει η ελληνική και η ευρωπαϊκή ελίτ ότι μπορεί να καταφέρει με μια τέτοια κυβέρνηση;
Τα ΜΜΕ και η πλειοφηφία του πολιτικού προσωπικού, υποστηρίζουν ότι έτσι θα αποκατασταθεί η αξιοπιστία της χώρας στο εξωτερικό, στις διαπραγματεύσεις της με την Ε.Ε. και το ΔΝΤ. Η ευρωπαϊκή οικονομική ελίτ δεν ήταν διατεθειμένη να δανείζει μια χώρα, στην οποία η κυβέρνηση ήταν έτοιμη να καταρρεύσει από στιγμή σε στιγμή, αν δεν επιβάλλονταν μια κυβέρνηση εκτάκτου ανάγκης για να αντιμετωπίσει και εξορκίσει το φάσμα της εξέγερσης των «από κάτω». Να οδηγήσει σε αδυναμία παρέμβασης, απαγοήτευσης, παραίτησης και αδράνειας τους «από κάτω». Όπως έγινε –σε άλλες συνθήκες βέβαια-με τη χούντα το 1967 ή με τον Μεταξά, που έγινε δικτάτορας μόνο όταν το κίνημα, μετά την αποτυχία της εξέγερσης στη Θεσσαλονίκη, αποπροσανατολίστηκε και οδηγήθηκε σε αδράνεια.
Αν τα καταφέρει λοιπόν να αποπροσανατολίσει και ξεγελάσει το κίνημα των προηγούμενων μηνών και να διαμορφώσει μια συναίνεση, ώστε να κερδίσει μια κάποια εμπιστοσύνη και μια περίοδο χάριτος κυρίως από τη μεσαία τάξη-που ελπίζει πάντα να μη περάσει και αυτή στους «από κάτω»- τότε δεν θα καταρρεύσει.
Και υπάρχουν αυτές οι πιθανότητες, γιατί μέχρι τώρα το κίνημα είχε απέναντί του μια ετοιμόρροπη κυβέρνηση, η οποία από απεργία σε απεργία έχανε και από κάποιους βουλευτές, δημιουργώντας στους εργαζόμενους την αυτοπεποίθηση ότι μπορεί να την πιέσει, ακόμα και να την ανατρέψει. Τώρα θα έχει απέναντί του το σύνολο σχεδόν των πολιτικών δυνάμεων του κοινοβουλίου, με εξαίρεση την αριστερά. Η ελίτ πιστεύει ότι μ’ αυτό τον τρόπο θα δημιουργήσει απόγνωση στους από κάτω, ώστε να πάψουν να κατεβαίνουν στο δρόμο. Από την άλλη μια τέτοια κυβέρνηση, μόνο με εξέγερση μπορεί να πέσει. Όμως απέχουμε μάλλον πολύ από μια τέτοια αναμέτρηση.
Προτείνονται βέβαια από διάφορες πλευρές αυτού του κινήματος να δημιουργηθούν διάφορα «μέτωπα», που να αναδυθούν σαν τα υποκείμενα αυτής της σύγκρουσης και ανατρέποντάς την να έχουν συνθέσει τον «άλλο πόλο» εξουσίας στο πολιτικό σύστημα ή να οδηγήσουν σε καινούργιο σύνταγμα που θα προκύψει από μια εθνοσυνέλευση των «από κάτω». Όμως μια τέτοια σύνθεση θα έπρεπε να είχε ήδη γίνει, ώστε να μπορούσε να αντιμετωπίσει ήδη τη σημερινή κυβέρνηση «σωτηρίας» της ελίτ. Για να γίνει μια τέτοια σύνθεση στη συνέχεια, από ότι φαίνεται θα χρειασθεί αρκετός πολιτικός χρόνος, περισσότερος από αυτόν που θα παραμείνει στην εξουσία η σημερινή κυβέρνηση.
Αλλά ας μην είμαστε εκ των προτέρων απαισιόδοξοι. Θα φανεί σύντομα αν θα είναι δυνατή μια τέτοια εξέλιξη στα πλαίσια του κινήματος. Η πρώτη σοβαρή επόμενη σοβαρή μάχη θα είναι η διαδήλωση του Πολυτεχνείου στις 17 Νοέμβρη.