Σκέψεις και Συλλογισμοί γύρω απο τα κινήματα της "ΠΛΑΤΕΙΑΣ"

Το κείμενο το πήρα με μαίιλ από τον φίλο Στέλιο, που μου γάφει ότι: το κείμενο αυτό τόγραψα για να συζητήσουμε σχετικά στη "συνέλευση πλατείας" Παλλήνης-Γέρακα και το στέλνω και στους φίλους ως " σκέψεις-συλλογισμοί ..".Αν κρίνεις πως "χωράει" και στην "Τοπικοποίηση "....ανάρτησέ το.
Και βέβαια "χωράει", αφού η Τοπικοποίηση αυτό προωθεί: ο καθένας να κάνει σκέψεις για το τι πρέπει να γίνει και να τις κάνει γνωστές συμμετέχοντας σε συνελεύσεις και δραστηριότητες, που έχουν στόχο να διαμορφώσουν "από τα κάτω" προτάσεις διεξόδου από την κρίση, που για μένα είναι συστημική. Ακολουθεί το κείμενο:

Πέρασε σχεδόν ένα εξάμηνο απο το ξέσπασμα των ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΩΝ στις πλατείες και σχεδόν "πολιτογραφήθηκε" ο όρος ΑγανακτΙσμένοι ως πολιτικός προσδιορισμός για τους καθημερινούς ανθρώπους που είναι ΘΥΜΩΜΕΝΟΙ με το όλον πολιτικό "είναι" και "γίγνεσθαι" και βρίσκονται σε ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ μιας καινούργιας πολιτικής έκφρασης , είναι με άλλα λόγια ένα σωστό ΑΥΘΟΡΜΗΤΟ ΚΙΝΗΜΑ.Τον τελευταίο καιρό φαίνεται να μειώνεται η πρωταρχική αγωνιστικότητα και συρροή του κόσμου στις πλατείες χωρίς όμως να μειώνεται και η πολιτική σημασία των "πλατειών". Οι συνελεύσεις πλατείας,όπως πρωτολειτούργησαν και εξακολουθούν να λειτουργούν περισσότερο περιφερειακά παρά στο Σύνταγμα έχουν να επιδείξουν στοιχεία πολύ πολύ ΣΗΜΕΡΙΝΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΑ ,όπως π.χ. η άμεση δημοκρατία , η άμεση κινητικότητα - συμμετοχή των πολιτών, η καλλιέργεια της αντίληψης για το ΚΟΙΝΟ ΚΑΛΟ καθώς και η πλήρης αποδοχή της αρχής της ανεκτικότητας χωρίς προαπαιτούμενα π.χ. ιδεολογικά ή ταξικά. Ο κόσμος των πλατειών - - και όχι οι"μάζες"- συνέρχονται και συμπράτουν βασικά επειδή διακατέχονται κύρια απο μια βαθειά ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ.
Αμφισβητείται το σύστημα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας ως πολιτειακό σύστημα πραγματικά δημοκρατικό και αντιπροτείνεται η άμεση δημοκρατία,την οποία και προσπαθεί η "πλατεία"να βάλει σε πράξη σε όλες τις "πλατειακές" διεργασίες και την οποία καλλιεργεί ως προβληματισμό με τη βοήθεια και θεωρητικών εισηγήσεων-συζητήσεων.Φυσικά και ο δρόμος για την άμεση δημοκρατία είναι και μακρύς και κοπιαστικός γιατί όλες οι συμπεριφορές μας φέρουν το στίγμα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας .Ως παράδειγμα αρκεί να σκεφθούμε και να εκτιμήσουμε την συνήθη πράξη των ΚΑΤΑΛΗΨΕΩΝ των σχολών ή των δρόμων αν και κατά πόσο έχει τα ειδοποιά στοιχεία της άμεσης δημοκρατίας.
Άλλη αμφισβήτηση της "πλατείας" αφορά την κομματική μονολιθικότητα με την έννοια της μοναδικότητας στην αλήθεια που έχει να κάνει με τις αυταξίες: η ΗΘΙΚΗ ,ο ορθός ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ και το ΔΙΚΑΙΟ.Σε όλους μας όμως είναι γνωστό και πολύ καθαρό πως οι κομματικές αλήθειες ως "μοναδικές" και χρονική διάρκεια δεν έχουν περισσότερη απο μια προεκλογική περίοδο και πάραυτα αυτοκαταργούνται μπροστά στην ύψιστη αρχή της πανθομολογούμενης ΚΟΜΜΑΤΙΚΗΣ-ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΑΣ. Είναι καιρός πια -τα αριστερά κυρίως κόμματα -να πάψουν να θεωρούν ως ύψιστη αρετή την κομματική τους μονολιθικότητα και να αρχίσουν να επαναπροσδιορίζουν τις μέχρι τώρα πάγιες πολιτικές αρετές και αξίες μέσα στην πραγματική ζωή και όχι σε μιά εικονική πραγματικότητα που απεικονίζεται στους χάρτες και τα διαγράμματα των πολιτικών γραφείων ή συνεδρίων;
Η τρίτη βασική αμφισβήτηση των "πλατειών" είναι ο υπαρκτός συνδικαλισμός όπως πραγματώνεται κυρίως απο τα υψηλά (δευτεροβάθμια ή τριτοβάθμια ) όργανα.Το συνδικαλιστικό ΚΑΛΟ έχει σχεδόν υποκατασταθεί ή απο το κομματικό ΚΑΛΟ-στην πιο ηρωική του εκδοχή -ή απο το ατομικό ΚΑΛΟ προς όφελος του ίδιου του συνδικαλιστή.Απο τη μια δηλαδή ο σφιχτός κομματικός εναγκαλισμός και απο την άλλη η κάποιου είδους προσωπική υστεροβουλία δεν αφήνουν περιθώρια στον συνδικαλισμό να εξελιχθεί και να αναπτύξει ΕΛΕΥΘΕΡΑ και ΑΥΤΟΝΟΜΑ τις διεργασίες στην υπηρεσία και μόνο του εργαζόμενου.Ο σημερινός υπαρκτός συνδικαλισμός κάτω απο την "καθοδήγηση" των κομματικών τοποτηρητών κατάφερε ό,τι ακριβώς επιθυμεί κάθε εξουσία (πολιτική-εργασιακή κ.λ.π.) να κάνει ΑΠΑΞΙΩΜΕΝΟ το παραδοσιακό όπλο του εργαζόμενου,
την ΑΠΕΡΓΙΑ. Με τις 24ωρες "επαναστατικές γυμναστικές " και με ποσοστά που δεν ξεπερνούσαν το 19% ή και 29% κουράσαν τον κόσμο και του δημιούργησαν την πάγια αντίληψη πως "τίποτα δε γίνεται έτσι,μόνο τα κόμματα εξυπηρετούνται".Το αίσθημα της ΗΤΤΑΣ διακατέχει ακόμα και την "ηρωική" μειοψηφία των εργαζομένων που συμμετείχε στις απεργίες ενώ το αίσθημα της ΑΠΟΓΗΤΕΥΣΗΣ διακατέχει τους πάντες.
Ο κόσμος που αισθάνεται οτι ανήκει στους αγανακτισμένους της πλατείας έχει φυσικά και σειρά πολλών άλλων αμφισβητήσεων απέναντι ακόμα και στις ίδιες τις "πλατείες".Είτε προσέρχεται κανείς στις συνελεύσεις των πλατειών είτε όχι -για δικούς του λόγους ο καθένας-όλοι μας διακατεχόμαστε απο τις παραπάνω αμφισβητήσεις και προσπαθούμε "κάτι" να κάνουμε," κάπως" να αντισταθούμε στη λαίλαπα των μέτρων που έχουν γίνει πια καθημερινότητα.Επειδή όμως η πράξη μας δεν είναι μια απλή πράξη αγανάκτισης αλλά μια πράξη συνειδητά ΠΟΛΙΤΙΚΗ και μάλιστα με στοιχεία νεωτερικά,γι αυτό θα πρέπει να αμφισβητήσουμε και τις παλιές πρακτικές, να ξεφύγουμε απο την κατάσταση της ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ακόμα και παλιών και αναντίστοιχων συνθημάτων του τύπου "ψωμί -παιδεία-ελευθερία"-που κάποτε συγκλονίζαν γενεές και γενεές - και να περάσουμε στη φάση της ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ .Να παράγουμε σημερινές πολιτικές με σημερινά-καθαρά αιτήματα και συνθήματα. Και αυτό μπορεί και πρέπει να γίνει σε δυο επίπεδα :
το ένα είναι η ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ στα μέτρα με τρόπους που θα προκύπτουν
και το άλλο είναι η ΠΟΡΕΙΑ -ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ της πολιτικής μας πράξης.
Στο πρώτο επίπεδο οργανώνω πρακτικά την ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ στην εξαθλίωση.Παραδείγματα πολλά,όπως π.χ. ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ τα ΧΑΡΑΤΣΙΑ τους.Επιδίωξη όμως πρέπει να είναι να γίνεται σε μεγάλη πληθυσμιακή κλίμακα και όχι να αποτελεί πράξη "ηρωική" κάποιων, γιατί εμείς θέλουμε να παράγουμε μια πολιτική πραγματική,που να ανταποκρίνεται στα προβλήματα-αιτήματα της κοινωνίας συνολικά και όχι μονάχα στις μαξιμαλιστικές κοινωνικές επιδιώξεις -οράματα του καθένα. Εδώ ,στο κεφάλαιο της ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ συμπεριλαμβάνονται και οι πρακτικές της ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ για την αντιμετώπιση άμεσων και καθημερινών προβλημάτων που μπορεί να προκύπτουν στην πορεία αυτού του αγώνα.
Στο ίδιο επίπεδο ανήκει και το διαδηλώνω και βάζω αιτήματα μέσα απο μαζικότατες παλλαικές εκδηλώσεις. Κοντά όμως στα συνθήματα-αιτήματα γενικού ή στρατηγικού χαρακτήρα, όπως π.χ. ΚΑΤΩ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ή ΟΧΙ ΣΤΟ ΔΝΤ κ.τ.ο.,που αποτελούν και το ΣΤΙΓΜΑ του αγώνα μας, πρέπει να προβάλουμε και τα "μικρά" συνθήματα-αιτήματα που να τα παλέψουμε και ως ΑΜΕΣΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΙΜΑ ,οπως π.χ. ΟΧΙ ΣΤΑ ΧΗΜΙΚΑ-ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΠΑΠΟΥΤΣΗ ή ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ή ΘΕΛΟΥΜΕ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΔΑΝΕΙΚΑ κ.λ.π. Να μάθουμε να διεκδικούμε και να ΝΙΚΑΜΕ ,έστω και στα "μικρά" κι ας ισχυρίζονται ορισμένοι πως αυτά είναι "στάχτη στα μάτια".Όχι ,φίλοι μου, ό,τι πετυχαίνεται μετά απο λαική απαίτηση και αγώνα αποτελεί ΝΙΚΗ ,που και την εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας θα ενισχύσουν και την "άλλη" πλευρά θα αδυνατίζουν.Για σκεφθείτε πόση τεράστια σημασία θα είχε να επιδιώκαμε και να πετυχαίναμε την παραίτηση Παπουτσή όταν την πρώτη φορά είχε βομβαρδίσει την πόλη με τα χημικά του;
Το δεύτερο τώρα επίπεδο που αφορά την ΠΟΡΕΙΑ-ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ απαιτεί μια πιο επισταμένη επεξεργασία και σοβαρές και σε βάθος συζητήσεις ,που έχουν να κάνουν απο τη μια μεριά με τους πολιτικούς σχηματισμούς (κόμματα-οργανώσεις-συνδικαλιστικούς φορείς κ.λ.π.) μαζί με τις αντίστοιχες θεωρίες-ιδεολογίες-προγράμματα που ευαγγελίζεται ο κάθε σχηματισμός και απο την άλλη μεριά με τον κόσμο ή λαό .Θα αφήσω εδώ τους πολιτικούς σχηματισμούς και θα περιοριστώ στον παράγοντα ΛΑΟΣ. Ο λαός σήμερα αποτελείται ,σχηματικά θα λέγαμε, απο "αυτούς" που είναι οπαδοί-μέλη των πολιτικών σχηματισμών και απο "εμάς" που είμαστε οι ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ της ΠΛΑΤΕΙΑΣ .Υπάρχει όμως και μια "άλλη" μεγάλη κατηγορία πολιτών που ούτε σε κάποιο σχηματισμό ανήκουν ούτε και στην πλατεία συχνάζουν.Αυτοί οι "άλλοι" φαίνονται μεν να είναι μη ενεργοί πολιτικά όμως απο τη μια δεν παύουν να είναι άνθρωποι του ΛΑΟΥ και απο την άλλη λόγω της εξαιρετικής πίεσης της ίδιας της ζωής δε θα μπορέσουν να μείνουν αδιάφοροι και άρα αποτελούν μέρος του λαικού κινήματος. Εδώ τώρα ισχυρίζονται ορισμένοι πως ενυπάρχει μια αντίθεση- αντιπαλότητα ανάμεσα σε "αυτούς" (οι ανήκοντες κάπου) και σε "εμάς"( οι πολίτες της πλατείας).Κάτι τέτοιο μπορεί να υφίσταται ,όμως αυτό ανήκει στο "φαίνεσθαι" και όχι στο πραγματικό κοινωνικό "είναι" των μεν και των δε.Η πραγματικότητα είναι οτι ανάμεσα σε "αυτούς" και σε "εμάς" οι οποιεσδήποτε αντιθέσεις δεν έχουν κανένα ανταγωνιστικό χαρακτήρα και απο την άλλη οι απόψεις και θέσεις τους υπακούουν στο ίδιο ΗΘΙΚΟ και ΔΙΚΑΙΙΚΟ σύστημα αξιών,που εδράζεται στην αρχή του συλογικού-κοινωνικού ΚΑΛΟΥ και στοχεύει προς τα κει που υπηρετείται η ΑΞΙΟΠΡΕΠΗΣ ΖΩΗ για τους ανθρώπους της εργασίας.Επειδή όμως πολλές φορές το "φαίνεσθαι" παίζει καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη των ανθρώπινων δραστηριοτήτων,θα πρέπει απο τη μεριά και των δύο μερών να γίνουν μερικά βήματα. Οι μεν "αυτοί" να αμφισβητήσουν την κομματική μονολιθικότητα, να εγκαταλείψουν τις μεταφυσικές θεωρήσεις-πλατωνικού τύπου- που θεωρούν το κόμμα ως ΙΔΕΑ και την κοσμοθεωρία τους ως ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ,γιατί όλα αυτά απογυμνώνουν την ΠΟΛΙΤΙΚΗ απο το πραγματικό της περιεχόμενο και της προσδίδουν θρησκειακά χαρακτηριστικά. Οι "εμείς" απο την άλλη μεριά μέσα απο τη θάλασσα των πολλών αμφισβητήσεων θα πρέπει να περάσουμε στο στάδιο της αποκρυστάλωσης ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΠΡΟΤΑΣΕΩΝ,τέτοιων που να έχουν περάσει απο τη στενωπό της αλήθειας, δηλαδή να βρίσκουν επιβεβαίωση στην σημερινή ΥΠΑΡΚΤΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. Η διαφορά τελικά ανάμεσα στο "εμείς" και "αυτοί" βρίσκεται -σύμφωνα με μια προσφιλή έκφραση φίλου μου- στο οτι οι "αυτοί" βρίσκονται μέσα στον ποταμό με καθορισμένες όχθες και ακόμα πιο καθορισμένη ροή ενώ οι "εμείς" βρισκόμαστε μέσα στη θάλασσα των αμφισβητήσεων,όπου δεν υπάρχουν ούτε καθορισμένες όχθες ούτε ροή.Εδώ λοιπόν θα πρέπει και "εμείς" και "αυτοί" να δημιουργήσουμε τον καινούργιο ποταμό που μπορεί να λέγεται και ΛΑΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ, με όχθες και ροή που θα χαρακτηρίζονται απο ενδεχόμενη ΧΑΛΑΡΟΤΗΤΑ μεν αλλά με νερό κρυστάλινο. Μέσα απο τέτοιες διεργασίες να προκύψει η ΣΥΝ-ΕΡΓΑΣΙΑ, να ενώσουμε τις θεωρίες και τους προβληματισμούς μας για να προκύψει απο τη σύνθεση το ΠΡΕΠΟΝ και ΣΩΣΤΟ ,να δημιουργηθεί αυτό που ονομάζουμε ο καθένας
ένα ΠΑΛΛΑΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ που να βάζει τους δικούς του όρους στην εξέλιξη
ένα ΠΑΛΛΑΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ενωμένο -δυνατό, ως το 99% της κοινωνίας
ένα ΠΑΛΛΑΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ που να ξέρει τί θέλει να απαιτεί και να νικά.
Μόνο ένα τέτοιο λαικό κίνημα μπορεί να αντιπαρατεθεί στους σχεδιασμούς των κάθε είδους εμπόρων της αξιοπρέπειάς μας,διαφορετικά θα μείνουν όλα ως μια ή παραφωνία ή απλή ανάμνηση του στίχου "τίποτα δεν πάει χαμένο ....". Για τη δημιουργία ενός τέτοιου κινήματος είναι πλέον ανγκαίες οι "ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ της ΠΛΑΤΕΙΑΣ",τις οποίες διακρίνει -ως ειδοποιός διαφορά- σε σχέση με τα κομματικά σχήματα η προαναφερόμενη "αρχή της ανεκτικότητας" που επιτρέπει τη ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ και "αυτών" και "ημών" και των "άλλων" με κοινό σκοπό τη δημιουργία του ΠΑΛΛΑΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ χωρίς τα πολλά προαπαιτούμενα του λεγόμενου ιδεολογικού τύπου.Για την πραγματοποίηση δε των παραπάνω θα πρότεινα:
1. κάθε "συνέλευση πλατείας" να έρχεται σε επαφή με άλλες με στόχο να γίνονται κοινές συναντήσεις τακτικά ,π.χ. μια φορά τη βδομάδα.Έτσι να επαναλειτουργήσει η συνέλευση της πλατείας συντάγματος ,του λευκού πύργου και των άλλων πόλεων ανά τη χώρα.
2. οι κοινές αυτές συναντήσεις-συνελεύσεις να αποσκοπούν στα δύο προαναφερόμενα καθήκοντα: πρακτική αντίσταση μέσω κοινών δράσεων πανελλαδικά
και πορεία-προοπτική μέσω συζητήσεων-εισηγήσεων .
3. για να γίνουν τα παραπάνω στη διάρκεια του χειμώνα πρέπει να βρεθεί ένας εσωτερικός χώρος ή απο τον Δήμο Αθήνας ή απο το Πανεπιστήμιο.
Ο δρόμος πάντως για τον κάθε λαό δεν είναι εύκολος.Δεν υπάρχει δρόμος εύκολος για τον λαό που θέλει να χειραφετηθεί και να παίξει τον ΚΥΡΙΑΡΧΟ ρόλο του ενάντια στους σχεδιασμούς των "τεχνικών της εξουσίας"-ελλαδικής και ευρωπαικής-.
Οκτώμβριος 2011/Στέλιος Κατικαρίδης