Πρέπει να πάρει ο κόσμος την εξουσία

Περικλής Κοροβέσης
tvxs.gr/node/75442

Εάν, στη σημερινή κατάσταση, δεν πάρει ο ίδιος ο κόσμος πρωτοβουλίες σε όλους τους τομείς, όπως με αγροτικούς συνεταιρισμούς, εμπορικούς συνεταιρισμούς, εναλλακτικό εμπόριο, οτιδήποτε, έχοντας μπει στον αστερισμό του κέρδους θα πηγαίνουμε από φτώχεια σε φτώχεια. Ο Περικλής Κοροβέσης μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη, για τον αέναο φαύλο κύκλο ενός οικονομικού πολέμου και προτείνει λύσεις.
Ανάλογα παραδείγματα συνεργασιών υπάρχουν σε όλο τον κόσμο: Γερμανία, Γαλλία, Σουηδία και πολλές άλλες χώρες, που οδήγησαν για παράδειγμα φτωχούς φοιτητές, να μένουν ο καθένας στο δωματιάκι του με κοινή κουζίνα, ή στη Δανία να υπάρχει ένα δίκτυο με κοινά αυτοκίνητα, ή στη Σουηδία (παραδείγματα πλούσιων, μάλιστα, χωρών) να έχουν δημοτικά ποδήλατα, τα οποία τα παίρνεις πηγαίνεις στη δουλειά σου και τα αφήνεις σε ένα άλλο χώρο στάθμευσης, οπότε διευκολύνεται το κοινό και χαμηλώνει το κόστος.
Δεν πρέπει να δεχτούμε παθητικά όλη αυτή την επίθεση και επιπλέον, χρειάζεται να φύγουμε από τη νοοτροπία του ατομικού και μόνο συμφέροντος. Δεν μπορεί να επιβιώσει μόνος του, κάποιος, σε μια τέτοια κατάσταση.
Άλλωστε, όλη αυτή η υπόθεση του χρέους είναι μία μπούρδα. Στην ουσία είναι ένα σχέδιο κατάκτησης της Ελλάδας: Μεταξάς και χρέος. Βενιζέλος και χρέος…, η Ελλάδα, με λίγα λόγια, είχε χρέος από τότε που γεννήθηκε ως κράτος, αφού από το 1830 με το πρωτόκολλο του Λονδίνου ήταν ήδη προτεκτοράτο. Ποτέ δεν ήταν ανεξάρτητο κράτος κι από τη μία μας έκαναν επιθέσεις με πραγματικούς πολέμους και από την άλλη με οικονομικούς που συνεχίζονται μέχρι τώρα.

Η Deutsche Bank είχε χρηματοδοτήσει το Νταχάου. Ήταν ο σπόνσορας. Ο Ford είχε δώσει όλα τα φορτηγά και τα τζιπ για τον Χίτλερ. Η Mercedes τι έκανε στον πόλεμο; Η IBM δεν είχε κάνει εκείνα τα εξελιγμένα μηχανήματα για να εντοπίζουν τους Εβραίους; Η Siemens δεν είχε όλες τις επικοινωνίες; Η BOSS δεν είχε κάνει τα ρούχα των ναζί; Κι αυτές οι εταιρείες ακόμα κυριαρχούνε και καμία δεν έπαθε τίποτα. Μόνοι τους έκαναν τον πόλεμο οι γερμανοί; Όχι. Ήταν, μια ολόκληρη οικονομική κοινωνία από κάτω, βιομηχανική, τραπεζική κλπ., που ενίσχυσε τον Χίτλερ. Τι έγιναν όλες αυτές οι εταιρείες; Δεν έχουν καμία ευθύνη; Και τι κάνανε τα όπλα; Για παράδειγμα, η εταιρεία Remington, με τις γραφομηχανές, προηγουμένως είχε τα όπλα. Δεν υπήρχε, δηλαδή, «Νυρεμβέργη» των εταιρειών, να τους καθίσουνε στο σκαμνί...

Υπήρχε, λοιπόν, και υπάρχει, ένα πλέγμα που αντί να κάνει πόλεμο με όπλα κάνει οικονομικό πόλεμο.

Η απλή λογική, λοιπόν, λέει, ότι θα έπρεπε να δούμε από την αρχή: «Ποιο είναι αυτό το χρέος;». Υπάρχουν διεθνής επιτροπές, κινήσεις σε όλο τον κόσμο, να καθίσουμε όλοι κάτω, να διερευνήσουμε τι είναι αυτό το χρέος. Γιατί εκείνο που λένε ακόμη και οι δεξιοί οικονομολόγοι, είναι ότι δεν γίνεται να παίρνουμε ένα νέο δάνειο για να πληρώσουμε ένα προηγούμενο, όταν το 2020 θα έχουμε φτάσει στο επίπεδο του 2009. Τι νόημα έχει;

Από την άλλη, δεν πιστεύω στην ικανότητα των πολιτικών κομμάτων και βάζω μέσα σε αυτά και τα κόμματα της Αριστεράς, διότι έχει διαμορφωθεί ένα μέτωπο από τα κάτω, από τους χούλιγκανς, από τους δημόσιους υπαλλήλους, από τους δασκάλους, από τους ταξιτζήδες κλπ., ένα μέτωπο, που πρέπει επιτέλους να του δώσουν μία πολιτική προοπτική. Δεν γίνεται να συνεχίσει να αντιμετωπίζεται αυτό το μέτωπο από την αριστερά με αντίστοιχη λογική: Μέτωπο ο ένας, μέτωπο κι ο άλλος.

Από την εποχή που ο Τσίπρας μπήκε επικεφαλής του Συριζα, είχαμε διάσπαση Θεοδωράκη, διάσπαση Κουβέλη, διάσπαση Αλαβάνου… Αρκετά! Μπείτε μέσα και βοηθήστε τον κόσμο, δώστε μία πολιτική προοπτική και μία ανατροπή του συστήματος και όχι μονάχα σε ελληνικό επίπεδο, αλλά σε ευρωπαϊκό και σε παγκόσμιο. Διότι, το ξέρουμε, η κρίση αυτή δεν είναι ελληνική. Είναι δομική του παγκόσμιου καπιταλισμού, που τώρα είναι η αδύναμή του στιγμή. Δώστε, λοιπόν, μια προοπτική που θα στηρίζεται σε μια κοινωνία με κοινότητες, με εναλλακτικούς οργανισμούς, με αυτοδιοίκηση, με συνεργασία. Δεν είναι τυχαίο, το ότι διαβάζουμε από τη Wall Street και από όλες τις χώρες, Ισπανία, Αγγλία, Γαλλία κλπ, πως πάνω-κάτω σε αυτό το πλαίσιο, πλέον, κινείται ο κόσμος παγκοσμίως.
Κάτι πρέπει να γίνει να πάρει ο κόσμος την εξουσία. Αλλά αυτό είναι δύσκολο, γιατί υπάρχουν οι εγωισμοί, υπάρχουν τα συμφέροντα, υπάρχουν οι σημαίες, υπάρχουν πολλά πράγματα, γι αυτό ο καθένας πρέπει να κάνει μία ανατροπή του εαυτού του.
«Με αφορμή την κατάσταση της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία» έχω να συστήσω το παράδειγμα της le Monde Diplomatique η οποία πουλήθηκε στους συντάκτες και στους αναγνώστες της, κι αυτή τη στιγμή έχει 2.400.000 φύλλα σε όλο τον κόσμο και βγαίνει σε 27 γλώσσες»,
Το συγκεκριμένο παράδειγμα της le Monde Diplomatique δείχνει ότι υπάρχει και μια άλλη εναλλακτική λύση στο χώρο των εντύπων και όχι μόνο, δηλαδή, να γίνουν συνεταιρισμοί όπως υπήρχαν οι αγρότες που πουλούσαν τα προϊόντα τους στην αγορά, έτσι να μαζευτούν και οι συντάκτες - το διοικητικό προσωπικό και γενικά οι εργαζόμενοι της εφημερίδας, και να πουλάνε οι ίδιοι κατευθείαν το προϊόν τους στον κόσμο.

Αυτή είναι μια βιώσιμη λύση και μπορεί τα έσοδα να είναι περιορισμένα σε μια τέτοια περίπτωση, αλλά είναι καλύτερα από το τίποτα και το κυριότερο, θα είναι δικά τους. Διότι τώρα είμαστε στο έλεος του κάθε εργοδότη που κάνει ότι θέλει. Και ο κάθε εργοδότης δεν εκδίδει ένα πολιτιστικό προϊόν, αλλά ένα εμπορικό προϊόν που θέλει να έχει κέρδος, οπότε το βάρος του είναι οι εργαζόμενοι γι’ αυτό έχουμε και όλες αυτές τις ελαστικές σχέσεις εργασίας.

Που καταλήγουμε, δηλαδή, ξεκινώντας με αφορμή την Ελευθεροτυπία; Ότι αυτή τη στιγμή, το λόγο έχει η αυτοδιαχείριση του ατόμου, εφόσον δεν έχουν πολιτική λύση τα κόμματα και δεν υπάρχει πολιτική ηγεσία που να μπορεί να δημιουργήσει διέξοδο από αυτόν τον φαύλο κύκλο του οικονομικού πολέμου. Άρα το μήνυμα του κινήματος του Συντάγματος δεν ήταν ανούσιο. Δεν βγαίνει τίποτα με το να λειτουργούμε σαν κόμματα. Οπότε, τουλάχιστον στους αριστερούς, λέω, να χωθούν μέσα στον κόσμο και να δώσουν άλλη πολιτική προοπτική.

Εγώ, λόγου χάριν, είμαι συγγραφέας και έχω συμβόλαια με τους εκδοτικούς οίκους που μου χρωστάνε. Γιατί να μη βγάλω ένα βιβλίο στο διαδίκτυο; Ποιο είναι το νόημα να είμαι σε με έναν εκδότη, να μου δίνει ένα ποσοστό και να μη βγαίνει μετά ούτε στο τηλέφωνο, ασχέτως εάν και αυτός, έχει τα δικά του δίκια ενδεχομένως; Αφού, όμως, έχω διάθεση να δουλέψω για τον κόσμο, γιατί να μην το κάνω;

Καταλήγω λοιπόν, όπως ήδη είπα, ότι οι εργαζόμενοι της Ελευθεροτυπίας θα μπορούσαν να κάνουν διαπραγματεύσεις, όπως έγινε και με την Monde Diplomatique, να καλέσουν τρεις ειδικούς για να τους δώσουν το know how, εφόσον ανάλογοι συνεταιρισμοί υπάρχουν στον κόσμο και είναι πάρα πολλοί. Χρειάζεται δημιουργικό μυαλό και συνεργασία, δηλαδή, να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε, και όχι τι θα κάνω εγώ που είμαι εκδότης ή εσύ που είσαι εργαζόμενος.

Από εκεί και πέρα, μπορεί να μην μπορούμε να πούμε στην εκδότρια της Ελευθεροτυπίας, «Μάνια Τεγοπούλου, άφησε τα στάνταρ ζωής που έχεις» αλλά «…Μείωσέ τα. Και αφού είσαι το ιστορικό πρόσωπο της εφημερίδας, πάρε έναν καλό μισθό και άσε τους υπόλοιπους, εμάς δηλαδή τους εργαζόμενους, να μοιραστούμε τα υπόλοιπα».

Αυτό δεν θα έδειχνε και ότι πραγματικά θέλει να την κρατήσει την εφημερίδα; Νομίζω πως ναι. Επειδή παρακολουθώ πολλές ξένες εφημερίδες, η Ελευθεροτυπία σε ευρωπαϊκό επίπεδο, έχει τους πιο πολλούς ελεύθερους συντάκτες, δηλαδή, έχει 10, 15, 30; δεν ξέρω ακριβώς πόσους, με πολύ καλά άρθρα τα οποία δεν τα συναντάς στον ευρωπαϊκό τύπο, παρά μόνο στον ειδικό τύπο.

Ε, δεν μπορεί μία μεγάλη εφημερίδα, καθημερινή, να έχει τόσα πολλά ελεύθερα άρθρα. Και νομίζω αυτό ήταν που ενόχλησε και την κυβέρνηση του Πασοκ. Γιατί οι φήμες λένε, αν και όχι επιβεβαιωμένα, ότι η κυβέρνηση εμπόδισε τις τράπεζες να δώσουν χρήματα. Δεν τους κάνει αυτή η εφημερίδα. Να το πω αλλιώς, είναι μια πολιτική δίωξη. Δεν μπορούν να την κλείσουν με λογοκρισία, μπορούν, όμως, να την κλείσουνε μη δίνοντας χρήματα.

Σχόλιο: ο Κοροβέσης, ένας αμφισβητίας της αριστεράς, με το παράδειγμα της ελευθεροτυπίας, προσπαθεί να προτείνει ότι και το παρόν μπλοκ: δεν έχουμε ανάγκη να δανειζόμαστε τα λεφτά τους. Μπορούμε, μαζεύοντας τις οικονομίες μας και τις δεξιότητές μας να δημιουργήσουμε αυτοδιαχειριζόμενες επιχειρήσεις λαϊκής βάσης, που από τη μια θα μας βοηθήσουν να ξεπεράσουμε τη κρίση ρευστότητάς τους και από την άλλη θα μας δείξουν ότι μπορούμε να ικανοποιούμε τις ανάγκες μας και αλλιώς. Όχι μέσω των αγορών και του ιδιωτικού τρόπου εταιρικής παραγωγής, αλλά μέσω συνεργατικών δομών εργασίας για την παραγωγή συλλογικών αγαθών.