Αυτή τη στιγμή το Ευρώ δεν είναι κοινό νόμισμα

Το κοινό νόμισμα όπως συνηθίζεται να το λένε, έχει ένα τεράστιο μειονέκτημα που το καθιστά στα μάτια πολλών ως νόμισμα με ημερομηνία λήξης. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΟ.
Οι χώρες που υιοθετούν το ευρώ συνεχίζουν να δανείζονται με τα επιτόκια που υποτίθεται ότι θα δανείζονταν εάν είχαν παραμείνει στα εθνικά τους νομίσματα.
Σήμερα π.χ. εάν η Ιταλία, η Γαλλία και η Γερμανία αποφάσιζαν να εκδώσουν διετή ομόλογα, θα πλήρωναν στους δανειστές τα αντίστοιχα επιτόκια: 6,32%, 1,70% και 0,31%. Σε αριθμούς αυτό σημαίνει ότι για κάθε δισεκατομμύριο, η Ιταλία θα πλήρωνε 63 εκ. το χρόνο, η Γαλλία 17 εκ. και η Γερμανία μόλις 3 εκ. Και οι τρεις χώρες όμως θα πληρώσουν σε ευρώ. Ένα ευρώ που λόγω της συμμετοχής της Ιταλίας, της Ελλάδας, της Ιρλανδίας κ.λ.π. διατηρείται στο 1,35 με το δολάριο και δεν έχει εκτοξευτεί στο 1 προς 3 ως όφειλε αν ήταν μάρκο ούτε στο 1 προς 0,80 αν ήταν λιρέτα.
Άρα η σαχλαμάρα περί έλλειψης ανταγωνιστικότητας που συχνά επικαλείται η Μέρκελ αλλά και πολλοί Έλληνες «ειδικοί» καλό είναι να κοπεί πάραυτα.
Εάν πράγματι η Γερμανία ενδιαφερόταν για την ανταγωνιστικότητα των χωρών του νότου και την οικονομική σύγκλιση των χωρών μελών της Ο.Ν.Ε, θα έπρεπε να δανείζεται με 0,31 και να δανείζει τους υπολοίπους με 0,21 έως ότου η σύγκλιση αυτή, γίνει πραγματικότητα.
Δεν γίνεται η Ελλάδα να έχει υιοθετήσει το ευρώ με τα μειονεκτήματα της δραχμής και η Γερμανία το ίδιο ευρώ με τα πλεονεκτήματα του μάρκου………απλά δε γίνεται.

arkoudanews.blogspot.com

Αντί σχολίου:
Αυτό που συνέβη είναι το εξής. Οι χώρες της περιφέρειας είχαν υψηλότερα κόστη και μικρότερη παραγωγικότητα από εκείνες του κέντρου. Το κοινό και χαμηλό όμως στην αρχή επιτόκιο τούς επέτρεψε να συγκαλύψουν τις αδυναμίες τους.
Η απουσία οποιωνδήποτε ελέγχων του κεφαλαίου οδήγησε τα πλεονάσματα των ισχυρών οικονομιών στο να ανακυκλωθούν σε κερδοσκοπία βασικά σε μεσογειακή γη-ακίνητα, αλλά και αλλού π.χ. στην αμερικάνικη αγορά ακινήτων. Η «φούσκα» που δημιουργήθηκε προκάλεσε τεράστιες οικονομικές δυσκολίες όχι μόνο στις τράπεζες που δάνεισαν τα χρήματα, αλλά και στις κυβερνήσεις που τις στήριζαν.
Η απουσία μιας πραγματικής κινητικότητας στην αγορά εργασίας και η ανεπάρκεια των ευρωπαϊκών μηχανισμών για τη μετατόπιση πόρων από τις πλούσιες προς τις φτωχές χώρες της ευρωζώνης εκτόξευσαν στα ύψη το κόστος της οικονομικής αποτυχίας. Η ανεργία των νέων στην Ισπανία φτάνει το 50%, στην Ελλάδα το 40%.
Αποφασίστηκαν έτσι πακέτα βοήθειας προς τις χώρες όπου οι οικονομικές πιέσεις είχαν γίνει αφόρητες. Οι όροι όμως που συνόδευσαν αυτή τη βοήθεια έκαναν το πρόβλημα χειρότερο. Η αποτυχία αυτής της στρατηγικής φαίνεται και στις νέες οικονομικές προβλέψεις που διατύπωσε την περασμένη εβδομάδα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Η ευρωζώνη θα βυθιστεί και πάλι στην ύφεση, καθώς οι τράπεζες σταματούν να δανείζουν, οι εξαγωγές μειώνονται, η εμπιστοσύνη κλονίζεται, η ανεργία αυξάνει και οι περικοπές των δημοσίων δαπανών «πονούν».
Οι ευρωπαίοι "ηγέτες" προσπαθούν τώρα να κερδίσουν χρόνο μέχρι να συγκροτήσουν μια δημοσιονομική ένωση που θα συμπληρώσει τη νομισματική ένωση. Αυτό όμως έχει μεγάλα προβλήματα και χρόνος δεν υπάρχει. Το εύκολο για αυτούς είναι να πιέσουν τις ασθενέστερες χώρες να ακολουθήσουν τις εντολές των ισχυρότερων. Δεν θα χρειαστούν μόνο χρόνια, αλλά δεκαετίες λιτότητας. Μιας λιτότητας που επιβάλεται από τους πλούσιους του Βορά στους φτωχούς του Νότου.
Αυτό απέχει παρασάγκες από την εθελούσια επιλογή που θα πρέπει να γίνει από όλους στον αναπτυγμένο κόσμο, δηλαδή την εθελούσια επιλογή της αποανάπτυξης και της "ευημερίας της λιτότητας στην αφθονία", που προτείνουμε από αυτό το μπλοκ.