Ο Γ. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ «ΛΑΓΟΣ» ΤΩΝ ΗΠΑ;

του Λευτέρη Ριζά(το πήρα με μαίλ)

Έγραφα στο προηγούμενο άρθρο μου σχετικά με το «Δημοψήφισμα του ΓΑΠ» που αναρτήθηκε στον ΟΙΣΤΡΟ 2/11 – ότι «Στο «χαρτί» του «Δημοψηφίσματος» έχουν «επενδυθεί» πολλά σχέδια και παίζονται πολλά συμφέροντα».
Μέσα σε λίγες ώρες σηκώθηκαν πολλές αντιδράσεις τόσο μέσα στο ΠΑΣΟΚ και τον πολιτικό κόσμο της χώρας όσο και μεταξύ των ευρωπαίων «εταίρων» μας. Ο κ. Γ.Α. Παπανδρέου συνοδεία του υπ. Οικονομικών και Αντιπροέδρου κ. Ευ. Βενιζέλου σύρθηκε σε μια συνάντηση με τους επιτρόπους του Άνγκελα Μέρκελ και Νικολά Σαρκοζί όπου εκεί ως λέγεται τα «άκουσε για καλά». Του επεσήμαναν ότι αφού η Ελλάδα έχει ενταχθεί στην ΕΕ, την ΟΝΕ, κλπ. κλπ. χωρίς δημοψήφισμα και αφού ο ίδιος έχει υπογράψει και την τελευταία συμφωνία για το δανεισμό, το «κούρεμα» κλπ δεν υπάρχει κάτι που μπορεί να τεθεί σε δημοψήφισμα. Το ίδιο του επισημαίνουν πια και κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης και του ΠΑΣΟΚ. Κι έχουν δίκιο. Η πρόταση του Γ.Α. Παπανδρέου για Δημοψήφισμα «κάηκε» αμέσως. Μαζί ως φαίνεται «κάηκε» και ο ίδιος. Θέλοντας και μη οδηγείται σε «απόσυρση» με πιο ταπεινωτικό τρόπο από εκείνον του προκατόχου του κ. Κ. Καραμανλή. Εκείνος τουλάχιστον έμεινε στη θέση του περισσότερο χρόνο, αφού κέρδισε δηλαδή και δεύτερη εκλογή, δεν υποσχέθηκε ότι θα περάσουμε καλά – δεν είπε πώς «λεφτά υπάρχουν» ούτε κατηγόρησε το λαό ότι «μαζί τα φάγαμε» κι έτσι τι να κάνω – κι «έφυγε» χάνοντας τις εκλογές. Δεν θα μπορεί επίσης να επικαλεστεί «αποστασία» για την ανατροπή του – όπως ο παππούς του ή ακόμα και ο Κ. Μητσοτάκης.
Το ερώτημα είναι αν όλα αυτά τα σκέφτηκε μόνος του προσπαθώντας να διασωθεί από την κατάρρευση, που όπως διαπίστωνε ερχότανε λόγω «Μνημονίου» και αντιλαϊκών μέτρων που ο ίδιος και η κυβέρνηση του είχε πάρει. Ή άλλοι τον χρησιμοποίησαν ως «λαγό» δικών τους συμφερόντων, έχοντας διαπιστώσει ότι πια έτσι κι αλλιώς είχε «καεί», τους ήταν άχρηστος. Όλοι είδαμε τι έγινε μόλις ο Γ.Α.Π προανήγγειλε Δημοψήφισμα. Το ευρώ έπεσε έναντι του δολαρίου, τα χρηματιστήρια υποχώρησαν, υπήρξε δηλαδή «αχός κι αντάρα» στους οικονομικούς κύκλους, ταραχή στις Βρυξέλλες. Μέχρι που ανασυντάχθηκε ο «άξονας» Γερμανίας-Γαλλίας και με γρήγορες και αποφασιστικές κινήσεις απαίτησε να εφαρμοστούν τα συμφωνημένα.

Δεν προσπερνάμε τα τεράστια ποσά που άλλαξαν χέρια μέσα σε λίγες ώρες από την αλλαγή ισοτιμίας δολαρίου/ ευρώ, την άνοδο των «σπρεντς», την αναστάτωση των χρηματιστηρίων. Σίγουρα πολλοί βγήκαν κερδισμένοι από αυτή την αναστάτωση. Ιδίως όσοι ήταν εκ των προτέρων γνώστες της κίνησης του Γ.Α.Π. και είχαν φροντίσει να την αξιοποιήσουν τάχιστα. Απλά σημειώνουμε και τα συμφέροντα που είχαν «επενδυθεί» στο χαρτί του δημοψηφίσματος.
Το πιο σημαντικό, νομίζουμε, είναι ότι με «λαγό» τον Γ.Α.Π. και συνεπώς την Ελλάδα και το λαό της, κύκλοι των ΗΠΑ μέτρησαν τις αντιδράσεις της Ευρώπης, λίγες ημέρες πριν την Σύνοδο της G-20. Στο οικονομικό επίπεδο έστειλαν ένα μήνυμα: ότι η ευρωπαϊκή οικονομία, το ευρώ, εξαρτάται ακόμα από το δολάριο, τις ΗΠΑ. Δεν είναι «πανίσχυρη» ούτε και ανεξάρτητη από την αμερικανική οικονομία. Που, όμως, κι αυτή όπως στο παρελθόν δεν μπορεί να επιβάλλει τις θελήσεις της με ανοιχτό τρόπο. Ένα ολοκληρωμένο τεστ ισχύος πολιτικής και οικονομικής, μεταξύ ΗΠΑ-ΕΕ-Ασίας θα γίνει βέβαια στη συνάντηση της G-20. Η Ελλάδα του Γ.Α.Π. έπαιξε το ρόλο του στρατιώτη στην αρχική κίνηση μιας παρτίδας σκάκι. Που άνετα μπορεί να θυσιαστεί – όπως ο Γιώργος Α. Παπανδρέου – χωρίς να προκληθεί καμιά ζημιά για το σύνολο σύστημα. Μόνος χαμένος ο ελληνικός λαός που θα υποχρεωθεί να πληρώσει τα παιχνίδια που παίζονται στην πλάτη του: την ελευθερία, αξιοπρέπεια και το μέλλον του.
Αφού η «πρωτοβουλία» του Γ.Α.Π. δεν περπατάει, γιατί δεν υπάρχει κανένας λόγος ΤΩΡΑ να τεθούν στη λαϊκή έγκριση αποφάσεις που έχουν ληφθεί χωρίς να έχει ερωτηθεί ΟΤΑΝ έπρεπε, τι μπορεί να ακολουθήσει; Αφού δεν τίθεται δηλαδή το ζήτημα της λαϊκής νομιμοποίησης της εισόδου στην ΕΕ, την ΟΝΕ, την Ευρωζώνη, τη Συμφωνία της Λισσαβόνας - όπως δεν είχε τεθεί και το Ευρωσύνταγμα – ποιο είναι το πρόβλημα; Το πρόβλημα είναι η κατάρρευση του πολιτικού συστήματος, η απονομιμοποίηση του. Όχι μόνο δημοσκοπικά καταρρέουν τα δυο κόμματα της εξουσίας αλλά και μέσα στη ζωή. Η 28η Οκτωβρίου υπήρξε ημέρα σταθμός. Η πανελλαδική ειρηνική ακόμα εξέγερση του λαού ενάντια στο πολιτικό προσωπικό – από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μέχρι τον τυχαίο γραμματέα υπουργείου, τους βουλευτές – πρέπει να κατατρόμαξε το όλο κυρίαρχο σύστημα. Πως θα αναστηλωθεί;
Η προσπάθεια μέσω Δημοψηφίσματος απέτυχε – η ιδέα οι λαοί να μιλήσουν για την αρχιτεκτονική της ΕΕ είναι απεχθής σε όλη την πολιτική ηγεσία της Ευρώπης και η ιδέα Γ.Α.Π ξυπνάει τέτοιες μνήμες δημοκρατίας που είναι «επικίνδυνες». Το ευρωπαϊκό κοινωνικο-πολιτικό κατεστημένο πλήρωσε ακριβά τέτοιες «δημοκρατικές» διαδικασίες στο παρελθόν με την απόρριψη του Ευρωσυντάγματος στη Γαλλία, την Ολλανδία και αλλού. Τέρμα τέτοια «πειράματα δημοκρατίας».
Τι απομένει λοιπόν; Ποια διέξοδος «δημοκρατικοφανής»; Οι εκλογές. Μα που κι αυτές είναι επικίνδυνες στις παρούσες συνθήκες κρίσης του πολιτικού συστήματος. Αυτοδυναμία δεν φαίνεται στον ορίζοντα να εξασφαλίζει κανένας. Ούτε και η Ν.Δ. Κυβερνήσεις συνεργασίας – τύπου Ιταλίας ή ακόμα και Γερμανίας – δεν φαίνεται πώς μπορεί να συγκροτηθούν και πολύ περισσότερο να «ευδοκιμήσουν». Τα μέτρα που θα πρέπει να υλοποιήσουν ή να πάρουν θα ξεσηκώσουν περισσότερη λαϊκή αντίδραση. Άρα θα διαλύσουν τη συνεργασία λόγω εσωτερικών συγκρούσεων και ενστίκτου διάσωσης του κάθε «συνεργαζόμενου». Η δημοκρατική αρχή των εκλογών στρέφεται ενάντια στα κυρίαρχα αντι-λαϊκά συμφέροντα. Η Δημοκρατία ξεπροβάλλει πια ως μεγάλος εχθρός του αστικού συστήματος.
Κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» ή «εθνικής σωτηρίας» ζητούν πολλά κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης και του ΠΑΣΟΚ, εδώ και καιρό προβάλλουν ως λύση γνωστά εκδοτικά συγκροτήματα και δημοσιογράφοι. Στην πολιτική – και σε ορισμένες περιπτώσεις στις θετικές επιστήμες – ένα+ ένα δεν κάνει πάντα δύο. Μπορεί να κάνει περισσότερο αλλά και λιγότερο από δύο. Μια κυβέρνηση συνεργασίας ή εθνικής σωτηρίας δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα αναστυλώσει το φθαρμένο πολιτικό σύστημα γιατί απλούστατα από κοινού θα πρέπει να επιβάλλει αντιλαϊκά μέτρα. Και «εθνική σωτηρία» ενάντια στο λαό δεν μπορεί να επιτευχθεί. Απλούστατα στα μάτια του λαού όλοι θα γίνουν ένα [όχι δηλαδή δύο] και θα οδηγήσουν σε μεγαλύτερη απαξίωση το πολιτικό σύστημα της χώρας. Το «δικομματικό» σύστημα [ το πολιτικό καρτέλ] θα βυθιστεί και απαξιωθεί ταχύτερα στη λαϊκή συνείδηση. Ανοίγοντας έτσι το δρόμο για αναζήτηση άλλων λύσεων και οργάνωσης της ζωής του λαού. Επικίνδυνες προοπτικές για τη σταθερότητα του υπάρχοντος κυρίαρχου κοινωνικο-πολιτικού συστήματος. Κόποι και κόποι χρόνων για να το στήσουν – από το 1945 και δώθε – κινδυνεύουν να πάνε χαμένοι. Και πότε; Όταν παγκόσμια σχεδόν βρίσκεται σε κρίση. Είκοσι χρόνια μετά την «κατάρρευση» του «υπαρκτού (ανυπάρκτου) σοσιαλισμού» ο βασιλιάς προβάλλει γυμνός. Χωρίς αντίπαλο δέος πια μένει μόνος με τις βαθύτατες ανταγωνιστικές αντιθέσεις και αντιφάσεις του.
Η κατάσταση είναι πραγματικά πολύ δύσκολη. Μπορεί ακόμα οι κάτω να μην αξιώνουν συνειδητά και με σχέδιο και οργάνωση μια άλλη κοινωνική κατάσταση αλλά και οι πάνω δεν μπορούν να κυβερνήσουν δημοκρατικά. Η κατάσταση από αυτήν την άποψη δεν είναι «επαναστατική», όπως θα έλεγε ο Λένιν. Αλλά τίποτα δεν αποκλείει να εξελιχθεί προς τα εκεί – και μάλιστα όχι μόνο στην Ελλάδα.
Προτροπές προς τις λαϊκές δυνάμεις για «προσοχή», «ωριμότητα» κλπ βέβαια δεν αρκούνε και στην κυριολεξία δεν λένε τίποτα. Αυτά κατακτιούνται μέσα από - και στη διάρκεια – των λαϊκών αγώνων. Αυτή τη στιγμή ακόμα πολλά θα κριθούν από το πως θα συμπεριφερθούν οι κυρίαρχες οικονομικο-πολιτικές δυνάμεις στην Ευρώπη, τις ΗΠΑ και φυσικά στην Ελλάδα –έστω και ως τελευταίος τροχός του ευρωπαϊκού άρματος. Θα θελήσουν να κάνουν ένα βήμα πίσω, να αντισταθούν στην άπληστη βουλιμία του χρηματοπιστωτικού συστήματος και των λεγόμενων «αγορών» τους ή όλοι μαζί να βαδίσουν μέσω δικτατοριών και πολέμων στην τελική λύση;
Πολλά και δύσκολα τα «καθήκοντα» για το «λαϊκό» κίνημα και όσους ενδιαφέροντα σοβαρά για την ανασύνταξη του: θεωρητική, ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική.
Οι εξελίξεις είναι βέβαια ραγδαίες. Έτσι θα επανέλθουμε. Άλλωστε η «ιστορία δεν τελείωσε».



http://istrilatis.blogspot.com/2011/11/blog-post_03.html