Το πραξικόπημα του σκιώδους πρωθυπουργού

Ούτε δημοψήφισμα – Ούτε εκλογές.

Ό,τι ζήσαμε την τελευταία εβδομάδα ξεπερνά κάθε προηγούμενο, αποτελώντας ένα ακόμα πραξικόπημα που θυμίζει άλλες εποχές καμαρίλας και κραυγαλέων εξωθεσμικών παρεμβάσεων. Σε ζωντανή μετάδοση ξετυλίχτηκε μια ξενοκίνητη οπερέτα που επιβεβαίωσε με τον πιο επίσημο τρόπο τη σαπίλα του πολιτικού συστήματος και έφερε τη χώρα και το λαό σε ακόμα πιο δυσχερή θέση απέναντι στους αποικιοκράτες των Βρυξελλών. Μέρκελ και Σαρκοζί δεν θα κουνάνε απλά το δάχτυλο στο λαό, αλλά θα ζητάνε και θα επιβάλουν όλο και περισσότερα, όλο και σκληρότερα μέτρα, αφού πλέον μπορούν φανερά να ορίζουν κυβέρνηση, κυβερνητικό πρόγραμμα και χρονοδιάγραμμα υλοποίησης συγκεκριμένων πολιτικών.
Όλη η οπερέτα που στήθηκε, με ισορροπίες -τάχα- τρόμου και κυβερνητικούς βουλευτές που ύψωσαν -επιτέλους- το ανάστημά τους, μόνο με πρωθυπουργική προβοκάτσια ενάντια στη χώρα μπορεί να χαρακτηριστεί. Προβοκάτσια που ανέδειξε με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο τα χαρακτηριστικά του πολιτικού προσωπικού που… ξαναθυσιάζεται για να σώσει το λαό.
Ανέδειξε τη βαθιά και πολυεπίπεδη κρίση και ανυποληψία μιας κυβερνητικής πλειοψηφίας, η οποία κάνει απίθανες και ταχύτατες κωλοτούμπες. Αποκάλυψε μια κυβερνητική πλειοψηφία, η οποία κάνει ότι δεν κατάλαβε τίποτα από όσα ζητά η κοινωνία. Η ακόμα μεγαλύτερη διάλυση του πολιτικού συστήματος μετά τη χτεσινή διαδικασία – παρωδία είναι δεδομένη.
Πλέον, το πολιτικό σύστημα μόνο ως τραγικός θίασος μπορεί να χαρακτηριστεί. Ένας τραγικός θίασος, ο οποίος με όρους κουρελαρίας και με πρωτόγνωρες διαδικασίες για τα μεταπολιτευτικά δεδομένα, καμαρίλας και εξωτερικών παρεμβάσεων, υλοποιεί το ένα πραξικόπημα μετά το άλλο.
Διαδικασία παρωδία και ήττα Σαμαρά
Ο πρωθυπουργός εξασφάλισε ψήφο εμπιστοσύνης, υποσχόμενος μια άλλη κυβέρνηση. Πήρε ψήφο εμπιστοσύνης, υποσχόμενος να διερευνήσει τις δυνατότητες σχηματισμού μιας διακομματικής κυβέρνησης, η οποία αφού υλοποιήσει το τροϊκανό πρόγραμμα, μπορεί να πάει τη χώρα σε εκλογές κατά το Μάρτη. «Νομιμόφρονες» βουλευτές του πρωθυπουργικού στρατοπέδου βρίσκονταν για 48 ώρες στην τραγελαφική θέση να εξηγούν ότι στηρίζουν την κυβέρνηση για να μην… κυβερνήσει, αλλά να συναινέσει σε άλλη …κυβέρνηση! Και η εσωκομματική πτέρυγα που ανοιχτά υπονόμευσε την πλειοψηφία Παπανδρέου, ώστε να τον καταστήσει όμηρο της λεγόμενης λύσης «εθνικής σωτηρίας», κατέληξε να υπερψηφίζει για να τον δεσμεύσει σε άμεση… παραίτηση! Παράνοια; Σίγουρα όχι.
Από την άλλη, η κατάσταση που διαμορφώθηκε, κυρίως σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ανάγκασε τον Σαμαρά να αλλάξει στάση, δηλώνοντας ναι στη νέα δανειακή σύμβαση. Υπέστη μια ήττα σε επίπεδο χειρισμών, επιτρέποντας στον Παπανδρέου τους τελικούς ελιγμούς και τη διάσωσή του. Στο πλαίσιο του συστημισμού ο κ. Σαμαράς επιχείρησε να προτείνει μια εναλλακτική πολιτική συμπεριφορά και στάση, η οποία και απέτυχε. Έτσι, η θέση του από τον όλο χειρισμό αποδυναμώθηκε, άσχετα από το αν η συνεχιζόμενη φθορά του Παπανδρέου και η εφαρμοζόμενη πολιτική τού ξαναπροσφέρει κάποια δυναμική.
Δεξιά μετατόπιση
Η έστω και τσαλακωμένη επιβίωση Παπανδρέου και ο τρόπος με τον οποίο εξελίχτηκε η όλη συζήτηση, μετατόπισαν συνολικά την πολιτική σε ακόμα πιο μνημονιακή βάση, καθώς η επικαιρότητα μονοπωλήθηκε σχεδόν αποκλειστικά από το συστημικό στρατόπεδο. Το μπλοκ του μνημονίου διευρύνθηκε. Αν και ετοιμόρροπο, πήρε παράταση ζωής και θα ενισχυθεί. Οι διαταγές των ευρωκρατών φαντάζουν ακόμα περισσότερο ως μονόδρομος, ιστορικής, μάλιστα, σημασίας για τη χώρα.
Αν και κανένας δεν γνωρίζει τη νέα δανειακή σύμβαση, όλοι ομνύον στο πόσο σημαντική είναι για τη «διάσωση» της χώρας.
Η ανοιχτή πλέον και διακηρυγμένη βάση του συστήματος πολιτικής διακυβέρνησης είναι η εθελοδουλεία. Σύνθημα είναι το «κάνουμε πλέον ό,τι απαιτούν οι Ευρωπαίοι». Διαπραγματεύσεις, επαναθεωρήσεις, στοιχειώδεις απαιτήσεις εγκαταλείπονται.
Το πολιτικό σύστημα πλέον διασύρεται. Όχι μόνο δεν εκπροσωπεί τίποτα, αλλά και αυτο-εξευτελίζεται. Οι επόμενοι μήνες –είτε με τον Παπανδρέου πρωθυπουργό, είτε όχι- θα κυλήσουν μέσα από το βάθεμα της πολιτικής κρίσης.
Κίνημα και Αριστερά
Το κίνημα που στάθηκε αφετηρία των εξελίξεων, δεν κατάφερε να επιβάλλει προοπτική αντίστοιχη με την ανάκαμψή του. Ο λαός μετέωρος μπροστά στους κινδύνους των εξελίξεων που προήλθαν από τους χειρισμούς Παπανδρέου και μη έχοντας σαφή εικόνα διεξόδου, παρέμεινε εκτός. Η ανάκαμψη παραπέμπεται και αυτή ως απαίτηση στο νέο πολιτικό κύκλο που ανοίγει.
Η Αριστερά εγκλωβισμένη στην πολιτική της καταγγελίας, της αποκάλυψης και της ιδεολογικής κριτικής και κατατρεχόμενη από τα σύνδρομα της εκλογικής επένδυσης, παρέμεινε ουσιαστικά βουβή και αμήχανη. Δεν κατάφερε να εμπνεύσει, να δώσει θετική πρόταση διεξόδου και σωτηρίας, ώστε να μετασχηματίσει, τελικά, τη λαϊκή διαθεσιμότητα σε παράγοντα ανατροπής και άλλης πορείας.
Παρόλα αυτά, οι επόμενες βδομάδες θα αποδείξουν ότι το σκηνικό δεν μπορεί να σταθεροποιηθεί. Τα τρικ δεν θα αποδώσουν και η βαριά σκιά από τις θηριωδίες των μέτρων θα τροφοδοτήσει το νέο κύμα κινητοποιήσεων.
http://e-dromos.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=6637:%CF%84%CE%BF-%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%BE%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%80%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%83%CE%BA%CE%B9%CF%8E%CE%B4%CE%BF%CF%85%CF%82-%CF%80%CF%81%CF%