Ενάντια στη κρίση, αποανάπτυξη!

Υπάρχουν δυο πολύ διαφορετικές στρατηγικές για να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα που προκαλεί η κρίση:

1. Αναδιανομή: πλούτου, χρόνου εργασίας, άδειων κατοικιών... για να καλυφθούν οι ανάγκες του καθένα από εμάς.

2. Ανάπτυξη: Λήψη μέτρων που υποτίθεται ότι θα επαναενεργοποιήσουν την οικονομία, θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας κλπ κλπ...

Αυτές οι δυο στρατηγικές δεν συμβαδίζουν. Η προώθηση της ανάπτυξης λειτουργεί ως δικαιολογία που περιορίζει την αναδιανομή: ελαστική εργασία, μείωση κοινωνικών δαπανών, ιδιωτικοποιήσεις ... που συχνά εφαρμόζονται μέσω “κοινωνικών μέτρων”. Όμως...

Η στρατηγική υπέρ της ανάπτυξης είναι μια παγίδα. Η ανάπτυξη δεν μπορεί να συνεχιστεί για πολύ, δεδομένου ότι ήδη συγκρουόμαστε με περιβαλλοντικά και ενεργειακά όρια. ∆εν μπορεί να υπάρξει απεριόριστη ανάπτυξη σε έναν περιορισμένο πλανήτη.

Κατ αρχής, έχουμε ήδη φτάσει στην κορύφωση παραγωγή πετρελαίου (Peak Oil). Η εξαγωγή πετρελαίου δεν μπορεί πλέον να συνεχίσει να αυξάνεται για να τροφοδοτηθεί μια αναπτυσσόμενη οικονομία, όπως γίνονταν μέχρι τώρα. Τα αποθέματα εξαντλούνται και η εξαγωγή αυτών που απομένουν είναι πολυδάπανη: έτσι, θα πρέπει να διατίθονται με μέτρο. Ακόμα και το ∆ΝΤ έχει αρχίσει πλέον να διερευνά τι σοβαρές επιπτώσεις που θα επιφέρει η εξάντληση των πετρελαιακών αποθεμάτων στον παγκόσμιο ΑΕΠ.

Επίσης, πλησιάζουμε στην εξάντληση άλλων αποθεμάτων, καθώς και σε περιβαντολλογικά και κλιματικά όρια. Η κλιματική αλλαγή ήδη έχει προκαλέσει την αύξηση ακραίων φαινομένων όπως το κύμα καύσωνα στη Ρωσία το 2010 που προκάλεσε την παγκόσμια αύξηση των τιμών τροφίμων και συνέβαλε στις επαναστάσεις στον αραβικό κόσμο.

Πλέον, οι απόπειρες τόνωσης της οικονομίας είναι σαν να συνεχίζουμε να πετάμε με αεροπλάνο που ξεμένει από καύσιμα. Τόνωση τη οικονομίας σημαίνει να συνεχίζουμε να τροφοδοτούμε τα αίτια της κρίσης.

Υπάρχουν επιπλέον πολλοί άλλοι λόγοι ενάντια στην ανάπτυξη. Αν θέλουμε μια ουσιαστική Δημοκρατία, χρειαζόμαστε οικονομίες σε τοπικό, ανθρώπινο επίπεδο και πρέπει να μειώσουμε τι συγκρούσεις μειώνοντας την κατανάλωση. Επίσης, είμαστε άνθρωποι, όχι προϊόντα: δεν επιθυμούμε την εμπορευματοποίηση των ανθρώπινων σχέσεων, την πολιτισμική κονσερβοποίηση και την παγκοσμιοποίηση τη αγορά και του καταναλωτισμού. Οι μη-υλικές ανταλλαγές και η ποίηση τη ζωή είναι εξίσου σημαντικές.

Για να μην εκτροχιαστούμε, για να αποφύγουμε την ολοκληρωτική κρίση και για πολλούς ακόμα λόγους, χρειαζόμαστε να ξεκινήσουμε μια αποανάπτυξη ενσυνείδητη, ισότιμη και συμμετοχική.

Έχουμε ανάγκη να αλλάξουμε ριζικά σε όλα τα επίπεδα:

- Να συνηθίσουμε να καταναλώνουμε λιγότερο και διαφορετικά, μαθαίνοντας εκ νέου να απολαμβάνουμε τις μικρές χαρές της ζωής.

- Να αναπτύξουμε δίκτυα αλληλοϋποστήριξης και πιλοτικές εμπειρίες αυτοοργάνωσης

- Να παλέψουμε ενάντια στην κατασκευή υποδομών που προωθούν την ανάπτυξη (αυτοκινητόδρομοι, ΧΥΤΑ, μεγάλα φράγματα, πυρηνικά εργοστάσια) και να προωθήσουμε εναλλακτικές (ποδηλατοδρόμους, επαναχρησιμοποίηση, ηλιακή ενέργεια κλπ)

- Να ασκήσουμε πολιτική πίεση για να μετατρέψουμε και να περιορίσουμε την οικονομία σε βιώσιμα επίπεδα, να διαμοιράσουμε τον πλούτο και την εργασία, να απαιτήσουμε ικανοποιητικές κοινωνικές, δημόσιες και κοινοτικές υπηρεσίες ... να επανακτήσουμε διατροφική αυτάρκεια και το δικαίωμα να λαμβάνουμε αποφάσεις ...

- Να δημιουργήσουμε συνεργασίες σε όλο τον κόσμο για να αλλάξουμε του κανόνες του παιχνιδιού της παγκόσμιας οικονομίας, που μας οδηγούν στην εξαθλίωση.

Πολλοί από εμάς έχουμε πλέον αρχίσει να διακρίνουμε πέρα από τον ψηφιακό καταναλωτικό παράδεισο που μα είχε τυφλώσει. Αν υπάρχει μια στιγμή ελπίδας, είναι τώρα. Ας μην την αφήσουμε να πάει χαμένη!

Η σύνταξη του κειμένου έγινε από την Ομάδα Αποανάπτυξης των Αγανακτισμένων Βαρκελώνης
http://enosy.blogspot.com/2011/10/blog-post_2081.html