Ένα ερώτημα που μας υποβάλλεται συχνά: Η αυτοοργάνωση των πολιτών τελευταία στην Ελλάδα, μοιάζει μ’ ένα πείραμα άμεσης δημοκρατίας;

    Ο κοινοβουλευτισμός και το κομματικό σύστημα διαμεσολάβησης και διακυβέρνησης έχει αποτύχει. Η κοινοβουλευτική δημοκρατία που θέλουν να την επιβάλλουν παγκόσμια( θα προσπαθήσουν να διαδεχθεί τα αυταρχικά καθεστώτα και στον αραβικό κόσμο, για να αναφερθούμε και στην επικαιρότητα) έχει απομυθοποιηθεί στα μάτια των νέων γενιών του «αναπτυγμένου» κόσμου, ιδίως στους «αδύνατους κρίκους», όπως η Ελλάδα. Η αντιπροσώπευση μέσω των σύγχρονων επαγγελματιών πολιτικών και των κομμάτων εξουσίας στη χώρα, προάγοντας τα συμφέροντα των ολίγων ισχυρών, έχει απογοητεύσει σε μεγάλο βαθμό τους ανθρώπους.  Γι αυτό και υπάρχει «αποστράτευση» από την πολιτική- κομματική δράση, ακόμα και στους γόνους των «από κάτω» και έτσι υπάρχει και κρίση του κομματικού γενικότερα συστήματος και όχι μόνο των κομμάτων εξουσίας.. Γι αυτό οι πολίτες σε μια σειρά τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων ψήφισαν με τον τρόπο τους τον «κανένα».Για να επιστρέψει, ιδίως ο νέος πολίτης, στα «κοινά», θα πρέπει να διαμορφωθεί ένα νέο είδος πολιτικής, που θα τον μετατρέψει από καταναλωτή των «κομματικών προγραμμάτων», σε συνδιαμορφωτή της. Που θα τον συγκινήσει και θα τον εμπνεύσει, που θα του επιτρέψει να βρει ένα σταθερό σημείο αναφοράς και να ονειρευτεί ξανά ένα καλύτερο κόσμο με ένα καινούργιο ελπιδοφόρο ξεκίνημα. Ένα ξεκίνημα με όσο το δυνατόν περισσότερους και ουσιαστικότερους θεσμούς άμεσης δημοκρατίας. Θεσμούς που δεν θα είναι μόνο μέσα, αλλά τρόπος ζωής και θα κινητοποιούν τους πολίτες για συμμετοχή. Που θα τους δίνουν τη δυνατότητα να αποφασίζουν για τις συνθήκες της ζωής τους, για την οικονομία τους, για το περιβάλλον και την υγεία τους, για τον πολιτισμό και την κοινωνία τους γενικότερα, χωρίς όλα αυτά να ελέγχονται από μια κεντρική εξουσία και ιεραρχία.Η συμμετοχή αγανακτισμένων πολιτών-που σημειωτέον προέρχονται αυτή τη φορά από διαφορετικούς ιδεολογικούς χώρους ή από τους πολίτες του «καναπέ» μέχρι τώρα-κύρια στις διαδικασίες των συνελεύσεων των πλατειών, είναι ένα πλατύ κοινωνικό πείραμα αυτοοργάνωσης και άμεσης δημοκρατίας. Αν αυτό γενικευθεί και απλωθεί και στις πλατείες των γειτονιών των πόλεων και των χωρικών κοινοτήτων, μπορεί να πάρει και τη μορφή θεσμών άμεσης δημοκρατίας μιας κοινωνίας σε μετάβαση.
Η τοπικοποίηση θεωρεί ότι ο ευνοϊκότερος χώρος για τη δημιουργία αυτής της νέας πολιτικής και των νέων θεσμών, είναι ο χώρος της τοπικής κοινωνίας(όπου ο καθένας ξέρει λίγο ως πολύ τον άλλο και μπορεί να του έχει εμπιστοσύνη ή όχι), του Δήμου και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Του Δήμου, που περιλαμβάνει την τοπική πόλη και τη γύρω από αυτήν ύπαιθρο. Εδώ είναι δυνατή η άρνηση του συγκεντρωτισμού και του γιγαντισμού που εκφράζει η σύγχρονη «πολιτεία» και το κεντρικό κράτος, καθώς και οι μηχανισμοί της Παγκοσμιοποίησης και των πολυεθνικών σήμερα. Εδώ θα είναι πιο εύκολη η δημιουργία ενός συνειδητού μαζικού πολιτικού κινήματος με τους παραπάνω στόχους και την εγκαθίδρυση- στο μεταβατικό στάδιο- συνελεύσεων κάθε είδους: γειτονειών-κοινοτικών-δημοτικών-θεματικών-στους τόπους εργασίας και εκπαίδευσης κ.λπ.