«Εγώ, μια Ρωμαιοκαθολική καλόγρια, θα υποστηρίξω την Ελλάδα»,

της Κατρίν Μαρτέν Η Catherine Martin είναι Ρωμαιοκαθολική μοναχή. Το άρθρο της δημοσιεύθηκε στη γαλλική εφημερίδα La Croix και αναδημοσιεύθηκε από το site "Προοδευτική Πολιτική":

Ζώντας εδώ κι οκτώ χρόνια στην Ελλάδα την κατάσταση της χώρας και τις αντιδράσεις που αυτή προκαλεί, νιώθω υποχρεωμένη να παρέμβω. Εδώ και μήνες δίδεται για την Ελλάδα η εικόνα μιας χώρας όπου βασιλεύει η διαφθορά, όπου η φοροδιαφυγή είναι εθνικό άθλημα κι όπου τα σκάνδαλα ξεσπούν και αλληλοδιαδέχονται το ένα το άλλο με πυρετώδη ρυθμό. Τίποτα από όλα τα παραπάνω δεν είναι εντελώς ψέμα -και πρόθεσή μου δεν είναι να εξωραΐσω την πραγματικότητα. Από την άλλη, συχνά η νοηματοδότηση κάποιου πράγματος εξαρτάται και από το πώς αυτό λέγεται.
Ολόκληρο το κείμενο εδώ

Μεταξύ άλλων το άρθρο λέει:
"Πριν τελειώσω, θα ήθελα απλά να σημειώσω κάτι σχετικά με μια έκφραση που στα αυτιά μου ακούγεται παράξενα: μιλάμε για «χρέος της Ελλάδας προς την Ευρώπη». Πάντοτε συναισθανόμουν το αντίθετο: πως είναι η Ευρώπη που χρωστάει στην Ελλάδα. Πρόκειται για ένα δάνειο που παραχωρήθηκε εδώ και πάνω από είκοσι πέντε αιώνες κι έκτοτε έχουν δοθεί αμέτρητες δόσεις, που δε καταμετρώνται μεν σε δραχμές ή σε ευρώ, αλλά που η αξιοποίησή τους παρήγαγε ανεκτίμητους θησαυρούς."

Σχόλιο: στην καπιταλιστική λογική –αλλά και κάθε οικονομίστικη-δεν υπάρχει η έννοια του χαρίσματος ή του «κάνε το καλό και ρίξτο στο γιαλό»(από τις καλύτερες στιγμές του χριστιανισμού). Η κάθε αξία που παράγεται στα πλαίσιά του, πρέπει να εκφρασθεί σε εμπορευματική αξία και να μεταβιβασθεί μέσω της αγοράς. Ακόμα και οι πνευματικές αξίες μέσω των νόμων για την «πνευματική ιδιοκτησία» έχουν μετατραπεί σε εμπορεύσιμες μέσω της «αγοράς πατεντών».
Οι αρχαίοι έλληνες δεν ζουν για να διεκδικήσουν τις «δραχμές» και τα «τάλαντα» από τους σημερινούς σφετεριστές της πνευματικής τους ιδιοκτησίας. Οι νεοέλληνες αλήθεια, με τον τρόπο που έχουν επιλέξει να ζουν και να συνδιαλέγονται- η μεγάλη τους πλειοψηφία- είναι οι κληρονόμοι αυτής της πνευματικής κληρονομιάς;
Το σημερινό κυρίαρχο αξιακό τους σύστημα έχει ρίξει στο καλάθι των αχρήστων τα περισσότερα από τα στοιχεία του αξιακού συστήματος των αρχαίων και πρώτα-πρώτα την έννοια του «πολίτη», υπέρ της έννοιας του «ιδιώτη»( η βρισιά των αρχαίων «είσαι ιδιώτης», έχει μετατραπεί σε συμβουλή για ιδιώτευση από τους νεοέλληνες γονείς: «μην ασχολείσαι με τα κοινά, κοίτα τον εαυτό σου και τη δουλειά σου». Παρεπιπτόντως: μόνο στα γερμανικά έχει διατηρηθεί σαν βρισιά: «du idiot!», δηλαδή «είσαι χαζός!»). Η σημερινή ιδιώτευση και ο υπέρμετρος ατομικισμός του νεοέλληνα είναι και η υπέρμετρη αξία του πολιτισμικού αξιακού συστήματος του καπιταλισμού.
Αυτή οδήγησε και σε ναυάγιο τον ελληνικό καπιταλισμό, αφού η «ύστερη ελληνική καπιταλιστική τάξη» δεν μπόρεσε ποτέ να λειτουργήσει σαν «συλλογική τάξη», αλλά κάθε καπιταλιστής για την «πάρτη του», ιδιοποιώντας τα κέρδη των επιχειρήσεών του-και βγάζοντάς τα στην Ελβετία- και μη επενδύοντας για το «κοινό καλό του έλληνικού λαού»(όπου επένδυσε προκαλούσε κοινωνικές και περιβαλλοντικές ζημιές).
Το θέμα δεν θα έπρεπε να μπαίνει στη βάση του «σου χρωστώ υλικές αξίες, μου χρωστάς πνευματικές, άρα πατσίσαμε». Γιατί αυτό θα σήμαινε ότι θα υπήρχαν δίκαιες ανταλλαγές μεταξύ των λαών και των πολιτών. Και με βάση τις καπιταλιστικές αξίες θα ήταν σωστό αυτό, αλλά μια άλλη-καθοριστική- καπιταλιστική αξία είναι αυτή της δύναμης και ο «δυνατός έχει πάντα δίκαιο» και ότι θέλει αναγνωρίζει(ο ίδιος ο καπιταλισμός μπόρεσε να αναπτυχθεί σε κυρίαρχο κοινωνικό σχηματισμό χρησιμοποιώντας τη δύναμη και λεηλατώντας τις «νέες περιοχές» με τις «ανακαλύψεις»). Τα «χρέη» έχουν δημιουργηθεί ακριβώς στη βάση των άνισων ανταλλαγών.
Οι νεοέλληνες αν δε θέλουμε να χρωστάμε δεν θα πρέπει να απαιτούμε και τα χρωστούμενα. Να αποφασίσουμε να απορρίψουμε το συνολικό αξιακό σύστημα του καπιταλισμού και την ικανοποίηση των βασικών αναγκών μας μέσω των αγορών και να «επιστρέψουμε προς τα εμπρός», δηλαδή στις «εν δυνάμει» προσφορές των οικοσυστημάτων μας και στις δυνατότητες των «εντοπισμένων κοινοτήτων» μας.