Επιστροφή προς τα ... μπρος!

Επιστροφή προς τα ... μπρος!

ΕΝΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ

ΕΝΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ
ΝΑ ΘΕΜΕΛΕΙΏΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΌ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΉΣ ΙΣΌΤΗΤΑΣ

Αποανάπτυξη-Τοπικοποίηση -Αυτονομία- Άμεση Δημοκρατία-Ομοσπονδιακός Κοινοτισμός

Τον Μάιο του 2020, μια ομάδα περισσότερων από 1.100 υποστηρικτών της «Αποανάπτυξης», υπέγραψε ένα μανιφέστο καλώντας τις κυβερνήσεις να αδράξουν την ευκαιρία και να στραφούν προς ένα «ριζικά διαφορετικό είδος κοινωνίας, αντί να προσπαθούν απεγνωσμένα να θέσουν ξανά σε λειτουργία την «καταστροφική ανάπτυξη». Η Συνδημία του κοροναϊού δείχνει ότι θα χρειασθεί να γίνουν μεγάλες αλλαγές, αν δεν θέλουμε να πάμε στην κατάρρευση! Ειδικά για την μετά-COVID Ελλάδα: Για να ξεφύγει η χώρα από τη μέγγενη των χρεών, από την φτωχοποίηση και το πολιτισμικό αδιέξοδο, καθώς και από την κατάθλιψη και την μεμψιμοιρία στην οποία έχει πέσει ο πληθυσμός της-ιδίως μετά το σοκ της πανδημίας και τον εγκλεισμό του στα σπίτια- θα χρειασθεί, μετά το πέρασμα της καταιγίδας, να αναπτερωθεί το ηθικό του μέσα από μια στροφή προς μια ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση . Εφαλτήρας μπορεί να γίνει ο αγροδιατροφικός τομέας και στη συνέχεια ο μεταποιητικός ένδυσης- υπόδησης, ο ενεργειακός και ο ήπιος ποιοτικός τουρισμός να την συμπληρώσουν. Είναι μια εναλλακτική στη σημερινή κυρίαρχη κατεύθυνση, που δεν χρειάζονται κεφάλαια, ξένες επενδύσεις, χωροταξικά σχέδια, υπερτοπικές συγκεντρώσεις, μεγαλεπήβολα και εξουθενωτικά μεγέθη και ρυθμούς. Η κατεύθυνση της Αποανάπτυξης-Τοπικοποίησης -Αυτονομίας- Άμεσης Δημοκρατίας-Ομοσπονδιακού Κοινοτισμού θα μπορούσε να είναι η διέξοδος για την χώρα, στην μετά-COVID εποχή!

Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2012

Το πρόσωπο της ελληνικής κρίσης

του Γιώργου Στάμκου

«Ο μόνος τρόπος για να αποφύγεις τη μιζέρια είναι να μη σου μένει αρκετός ελεύθερος χρόνος για ν’ αναρωτηθείς αν είσαι ευτυχισμένος ή όχι». Τζορτζ Μπερνάρ Σο, Ιρλανδός θεατρικός συγγραφέας

Τελικά πως μπορούμε να περιγράψουμε καλύτερα την «ελληνική κρίση»; Δύσκολο. Μια φίλη μου φωτορεπόρτερ, η οποία ζει τα τελευταία χρόνια στο Τόκιο, μου παραπονέθηκε πως δεν μπορούσε εύκολα να «εικονοποιήσει» την ελληνική Κρίση. Δεν μπορούσε να τραβήξει φωτογραφίες που να δείχνουν εμφανώς φτώχεια και εξαθλίωση στη χώρα, εκτός αν φωτογράφιζε ταλαίπωρους μετανάστες. Δεν συναντούσε εύκολα άστεγους να κοιμούνται στο δρόμο (βέβαια αυξάνονται πλέον με γεωμετρική πρόοδο), ουρές στα συσσίτια, ούτε τύπους να ψάχνουν στα σκουπίδια για φαγητό, ούτε και πόλεις με θαμπά χαμηλά φώτα και κόσμο να συμμαζεύεται νωρίς στα σπίτια του. Το πολύ-πολύ να έβλεπε κάποιες γριούλες να μαζεύουν τα πεταμένα φρούτα στις λαϊκές αγορές…
Έτσι, είναι. Στην Ελλάδα η Κρίση έχει άλλο πρόσωπο. Είναι ο πατέρας που δεν έχει ένα εικοσάευρω για να δώσει στη μαθήτρια κόρη του για να πάει μονοήμερη σχολική εκδρομή. Είναι η μητέρα που δεν έχει λεφτά για να επισκεφθεί το γυναικολόγο της. Είναι τα παιδιά που η πιο φτηνή τους διασκέδαση είναι η τηλεόραση. Η γιαγιά στο χωριό που περιμένει μάταια τα εγγόνια της να την επισκεφθούν, διότι η «βενζίνη έχει ακριβύνει».
Τα ζευγάρια που μαλώνουν για τους λογαριασμούς και τις δόσεις που δεν έχουν για να πληρώσουν. Τα παρατημένα αδέσποτα σκυλιά που αυξάνονται στους δρόμους. Η αύξηση της παράνομης υλοτομίας στα δάση για καυσόξυλα. Είναι οι ατέλειωτες σειρές, σε άλλοτε εμπορικούς δρόμους, από άδεια καταστήματα που γράφουν Ενοικιάζεται. Αυτό είναι το πρόσωπο της ελληνική Κρίσης.
Σήμερα συνάντησα στη στάση του λεωφορείου μια ευπαρουσίαστη κυρία «μικρομεσαίας εμφάνισης», που μου ζήτησε χρήματα για εισιτήριο. Ξαφνιάστηκα, γιατί δεν έμοιαζε με ζητιάνα, και τις έδωσα ό,τι ψιλά είχα στην τσέπη μου. Δεν είχα ξανασυναντήσει κάτι τέτοιο. Άλλο ένα δείγμα πως η χρεοκοπία κτυπάει πλέον και τα μεσαία στρώματα...
Δεν τολμώ να φανταστώ ποια θα μπορούσε να είναι η τελευταία πράξη του δράματος, αν η Ελλάδα οδηγηθεί ποτέ σε άτακτη χρεοκοπία και τα μεσαία στρώματα στην εξαθλίωση. Πλιάτσικο στα σούπερ μάρκετ αλά Αργεντινή; Ληστείες περιπτέρων και δολοφονίες ταξιτζήδων για λίγα Ευρώ; Αντάρτικο πόλεων, τρομοκρατικές επιθέσεις και τανκς στους δρόμους; Μαζική μετανάστευση στην Αυστραλία και στην Αμερική;
Το σίγουρο είναι πως, αν τα πράγματα χειροτερεύσουν κι άλλο, τότε θα δούμε και στην Ελλάδα την πραγματική πείνα. Όχι του στυλ «δεν έχω να φάω», όπως στην Αφρική. Αλλά του στυλ «δεν έχω ν’ αγοράσω κρέας πάνω από μια φορά το μήνα» ή «τρώω κάθε μέρα μακαρόνια». Εδώ οι φτωχοί θα παχύνουν κι άλλο εξαιτίας της κατανάλωσης χαμηλής ποιότητας σκουπιδο-τροφίμων από γερμανικά σούπερ μάρκετ φτηνών προϊόντων –τα μόνα που θα μπορούν ν’ αγοράσουν με τα πενιχρά τους, αλά Σλοβακία, εισοδήματα.
Θα γίνουν υπέρβαροι κι από την έλλειψη κινητικότητας έτσι εγκλωβισμένοι που θα είναι, λόγω αφραγκίας, στα καταθλιπτικά διαμερισματάκια τους βλέποντας χλιαρή τηλεόραση.
Δεν νομίζω όμως πως θα αναγκαστούν να τρέφονται από τα σκουπίδια ή από «χαλασμένα τρόφιμα» των σούπερ μάρκετ. Η ελληνική γη και οι θάλασσες μας είναι εξαιρετικά γενναιόδωρες σε τροφές υψηλής ποιότητας και μάλιστα τους περισσότερους μήνες το χρόνο. Το πιο έξυπνο πράγμα που θα μπορούσαν να κάνουν όλοι αυτοί οι νεότευκτοι εξαθλιωμένοι των ελληνικών πόλεων είναι να «μεταναστεύσουν» στα χωριά και στην ελληνική ύπαιθρο. Τουλάχιστον εκεί δεν πρόκειται να πεινάσουν, ούτε και να δυστυχήσουν…

Ο Γιώργος Στάμκος (stamkos@post.com) είναι συγγραφέας, δημοσιογράφος και δημιουργός του περιοδικού Ζενίθ (www.zenithmag.wordpress.com)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου