Το πρόσωπο της ελληνικής κρίσης

του Γιώργου Στάμκου

«Ο μόνος τρόπος για να αποφύγεις τη μιζέρια είναι να μη σου μένει αρκετός ελεύθερος χρόνος για ν’ αναρωτηθείς αν είσαι ευτυχισμένος ή όχι». Τζορτζ Μπερνάρ Σο, Ιρλανδός θεατρικός συγγραφέας

Τελικά πως μπορούμε να περιγράψουμε καλύτερα την «ελληνική κρίση»; Δύσκολο. Μια φίλη μου φωτορεπόρτερ, η οποία ζει τα τελευταία χρόνια στο Τόκιο, μου παραπονέθηκε πως δεν μπορούσε εύκολα να «εικονοποιήσει» την ελληνική Κρίση. Δεν μπορούσε να τραβήξει φωτογραφίες που να δείχνουν εμφανώς φτώχεια και εξαθλίωση στη χώρα, εκτός αν φωτογράφιζε ταλαίπωρους μετανάστες. Δεν συναντούσε εύκολα άστεγους να κοιμούνται στο δρόμο (βέβαια αυξάνονται πλέον με γεωμετρική πρόοδο), ουρές στα συσσίτια, ούτε τύπους να ψάχνουν στα σκουπίδια για φαγητό, ούτε και πόλεις με θαμπά χαμηλά φώτα και κόσμο να συμμαζεύεται νωρίς στα σπίτια του. Το πολύ-πολύ να έβλεπε κάποιες γριούλες να μαζεύουν τα πεταμένα φρούτα στις λαϊκές αγορές…
Έτσι, είναι. Στην Ελλάδα η Κρίση έχει άλλο πρόσωπο. Είναι ο πατέρας που δεν έχει ένα εικοσάευρω για να δώσει στη μαθήτρια κόρη του για να πάει μονοήμερη σχολική εκδρομή. Είναι η μητέρα που δεν έχει λεφτά για να επισκεφθεί το γυναικολόγο της. Είναι τα παιδιά που η πιο φτηνή τους διασκέδαση είναι η τηλεόραση. Η γιαγιά στο χωριό που περιμένει μάταια τα εγγόνια της να την επισκεφθούν, διότι η «βενζίνη έχει ακριβύνει».
Τα ζευγάρια που μαλώνουν για τους λογαριασμούς και τις δόσεις που δεν έχουν για να πληρώσουν. Τα παρατημένα αδέσποτα σκυλιά που αυξάνονται στους δρόμους. Η αύξηση της παράνομης υλοτομίας στα δάση για καυσόξυλα. Είναι οι ατέλειωτες σειρές, σε άλλοτε εμπορικούς δρόμους, από άδεια καταστήματα που γράφουν Ενοικιάζεται. Αυτό είναι το πρόσωπο της ελληνική Κρίσης.
Σήμερα συνάντησα στη στάση του λεωφορείου μια ευπαρουσίαστη κυρία «μικρομεσαίας εμφάνισης», που μου ζήτησε χρήματα για εισιτήριο. Ξαφνιάστηκα, γιατί δεν έμοιαζε με ζητιάνα, και τις έδωσα ό,τι ψιλά είχα στην τσέπη μου. Δεν είχα ξανασυναντήσει κάτι τέτοιο. Άλλο ένα δείγμα πως η χρεοκοπία κτυπάει πλέον και τα μεσαία στρώματα...
Δεν τολμώ να φανταστώ ποια θα μπορούσε να είναι η τελευταία πράξη του δράματος, αν η Ελλάδα οδηγηθεί ποτέ σε άτακτη χρεοκοπία και τα μεσαία στρώματα στην εξαθλίωση. Πλιάτσικο στα σούπερ μάρκετ αλά Αργεντινή; Ληστείες περιπτέρων και δολοφονίες ταξιτζήδων για λίγα Ευρώ; Αντάρτικο πόλεων, τρομοκρατικές επιθέσεις και τανκς στους δρόμους; Μαζική μετανάστευση στην Αυστραλία και στην Αμερική;
Το σίγουρο είναι πως, αν τα πράγματα χειροτερεύσουν κι άλλο, τότε θα δούμε και στην Ελλάδα την πραγματική πείνα. Όχι του στυλ «δεν έχω να φάω», όπως στην Αφρική. Αλλά του στυλ «δεν έχω ν’ αγοράσω κρέας πάνω από μια φορά το μήνα» ή «τρώω κάθε μέρα μακαρόνια». Εδώ οι φτωχοί θα παχύνουν κι άλλο εξαιτίας της κατανάλωσης χαμηλής ποιότητας σκουπιδο-τροφίμων από γερμανικά σούπερ μάρκετ φτηνών προϊόντων –τα μόνα που θα μπορούν ν’ αγοράσουν με τα πενιχρά τους, αλά Σλοβακία, εισοδήματα.
Θα γίνουν υπέρβαροι κι από την έλλειψη κινητικότητας έτσι εγκλωβισμένοι που θα είναι, λόγω αφραγκίας, στα καταθλιπτικά διαμερισματάκια τους βλέποντας χλιαρή τηλεόραση.
Δεν νομίζω όμως πως θα αναγκαστούν να τρέφονται από τα σκουπίδια ή από «χαλασμένα τρόφιμα» των σούπερ μάρκετ. Η ελληνική γη και οι θάλασσες μας είναι εξαιρετικά γενναιόδωρες σε τροφές υψηλής ποιότητας και μάλιστα τους περισσότερους μήνες το χρόνο. Το πιο έξυπνο πράγμα που θα μπορούσαν να κάνουν όλοι αυτοί οι νεότευκτοι εξαθλιωμένοι των ελληνικών πόλεων είναι να «μεταναστεύσουν» στα χωριά και στην ελληνική ύπαιθρο. Τουλάχιστον εκεί δεν πρόκειται να πεινάσουν, ούτε και να δυστυχήσουν…

Ο Γιώργος Στάμκος (stamkos@post.com) είναι συγγραφέας, δημοσιογράφος και δημιουργός του περιοδικού Ζενίθ (www.zenithmag.wordpress.com)