Η επερχόμενη "φτωχοποίηση" της μεσαίας τάξης και η διέξοδός της

Ενδιαφέρον το κείμενο του Γιώργου Στάμκου της προηγούμενης ανάρτησής, αλλά θα έπρεπε να λάβει υπόψη του και κάποια καινούργια δεδομένα για το παγκοσμιοποιημένο πια καπιταλιστικό σύστημα. Η ανάλυσή μας δεν πρέπει να αφορά μόνο στον δυτικό κόσμο:
1) Η μεσαία τάξη του "αναπτυγμένου" κόσμου μπορούσε και ευημερούσε όχι μόνο γιατί είχε καταφέρει να υποχρεώσει τις δικές της ελίτ για αναδιανομή του πλεονάσματος προς τα μεσοστρώματα, αλλά γιατί αυτό το ίδιο το πλεόνασμα στηριζόταν στη καταλήστευση του "υπανάπτυκτου" κόσμου από τις ελίτ της και τις άνισες ανταλλαγές.
2) τα τελευταία χρόνια έχουμε δημιουργία μεσαίας τάξης και στις "αναπτυσσόμενες" χώρες της Ανατολής-Νότου, που ζητούν το μερίδιό τους στην κατανάλωση και το παγκόσμιο πλεόνασμα.
3) Το παγκόσμιο πλεόνασμα και η ετήσια "ανάπτυξη-μεγέθυνση" του 2-3%, στηριζόταν μέχρι τώρα όχι μόνο στην παραγωγικότητα της εργασίας, αλλά και στην υπερεκμετάλλευση των φυσικών πλουτοπαραγωγικών πόρων. Αυτοί επειδή υπάρχουν πλανητικά όρια αρχίζουν να εκλείπουν. Η κατασπατάλησή τους έχει οξύνει την οικολογική κρίση, ενώ η σημερινή και μελλοντική σπάνη τους θα οξύνει πάρα πέρα την οικονομική κρίση. Η παγκόσμια λοιπόν ελίτ δε θα μπορεί στο μέλλον να συντηρήσει τη παγκόσμια μεσαία τάξη, επειδή δε θα είναι δυνατόν να παράγονται πλέον πλεονάσματα αναγκαία για να καταναλώνονται από μια πολυάριθμη μεσαία τάξη. Δεν μπορεί δηλαδή να διατηρηθεί το καταναλωτικό μοντέλο των προηγούμενων 30 χρόνων.
4) Η παγκόσμια και οι τοπικές ελίτ για να μπορούν να συνεχίζουν όπως μέχρι σήμερα θα θελήσουν να συρρικνώσουν τις αντίστοιχες μεσαίες τάξεις τους, οι οποίες "φτωχοποιημένες" σταδιακά, θα "περνάνε" στους "απο κάτω".
5) Οι μεσαίες τάξεις αντίστοιχα ενώ θα προσπαθούν να αντισταθούν σε αυτή τη "φτωχοποίησή" τους, θα αντιληφθούν ότι δεν υπάρχει δυνατότητα επιστροφής στο προηγούμενο καταναλωτικό μοντέλο, παρόλο που η ελίτ θα προτιμούσε να εξασφαλίζει τη συναίνεσή της δίνοντάς της ένα μεγάλο κομμάτι της "πίττας". Δεν είναι πια σε θέση να "μεγαλώνει" την πίττα, λογω των περιορισμένων φυσικών πόρων. Μόνο να τη "φουσκώνει" μπορεί μέσω του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Αλλά οι "φούσκες" κάποια στιγμή θα "σπάνε" και θα αποκαλύπτεται η πραγματικότητα της επιφανειακής για τη μεσαία τάξη "ευημερίας".
6) Η λύση λοιπόν για τη μεσαία τάξη είναι να το "πάρει απόφαση"(από ¨αγανακτισμένη" να γίνει "αποφασισμένη") ότι δεν πρέπει πια να "συναινεί" σε ένα παγοσμιοποιημένο καπιταλιστικό σύστημα που οδηγεί στα όρια όχι μόνο την ίδια, αλλά και τον πλανήτη συνολικά(όπου πια δεν θα υπάρχει δυνατότητα επιβίωσης για τις μελλοντικές γενιές των "απο κάτω"). Να αποφασίσει -μαζί με την απόρριψη του καπιταλισμού και το ξεπέρασμά του-να απορρίψει και τον τρόπο ζωής της, που μέχρι τώρα της εξασφάλιζε η θέση που είχε μεταξύ των ελίτ και των "απο κάτω". Ένα τρόπο ζωής που μόνο επιφανειακά χαρακτηριζόταν από "ευημερία" επειδή αυτή είχε ταυτισθεί με την ατομική κατανάλωση. Μαζί με τους "απο κάτω" να επιλέξει να μεταβεί σε ένα τρόπο ζωής που θα στηρίζεται στη λιτότητα της ατομικής κατανάλωσης και στην αφθονία των συλλογικών αγαθών, προχωρώντας στη θεσμοθέτηση ισορροποιημένων, μη συγκεντρωτικών κοινωνιών της ισοκατανομής πόρων και εξουσίας με όσο γίνεται μικρότερο κοινωνικό και οικολογικό αποτύπωμα. Να προχωρήσει σε επανατοπικοποιημένες κοινωνίες της "αποανάπτυξης", για να μπορεί να υπάρχει μέλλον σε αυτό το "μοναδικό καράβι"(γη), που ταξιδεύει στο κοντινό σύμπαν και δεν υπάρχει άλλο τέτοιο, στο οποίο θα μπορούσαμε να διασωθούμε.