Το πέταγμα του Κύκνου

Το πέταγμα του κύκνου είναι το πέταγμα της ψυχής μας στην ομορφιά της ζωής και της αγάπης, στην μαγεία της φύσης και του έρωτα, σε ό,τι χάσαμε στη δίνη του σύγχρονου τρόπου ζωής, των μεγάλων εντάσεων, των μεγάλων ταχυτήτων, στο κυνήγι της καριέρας και της οικονομικής επιτυχίας.

Η ταινία παρουσιάζει τη συγκλονιστική ιστορία του Αλέξη, ενός “golden boy”, που υπηρέτησε το κέρδος, αψηφώντας τις συνέπειες.

Μια φοβερή οικολογική καταστροφή με πολλά ανθρώπινα θύματα, εξαιτίας της απληστίας μιας κοινοπραξίας πολυεθνικών, ανάμεσά τους και η εταιρία που διευθύνει ο Αλέξης, τον ξυπνάνε από την μεγάλη αυταπάτη.

Θέλει να ξαναβρεί όλα όσα έχασε...τη ζωή του...αλλά είναι απόλυτα παγιδευμένος. Γύρω του εξελίσσεται ένα θρίλερ διαπλοκής που τον σφίγγει σαν μέγγενη και τον οδηγεί σε μια αδυσώπητη σύγκρουση με τις πολυεθνικές.

Η ταινία είναι αποκαλυπτική για το σήμερα, όπως ήταν το “Γαρύφαλλο” για τις αρχές του '50.

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ ΝΙΚΟΥ ΤΖΙΜΑ
Η ταινία ακολουθεί τους νόμους του Αριστοτέλη περί τραγωδίας. Αρχή, μέση, τέλος. Αντίθεση, σύγκρουση, ποιοτική μεταβολή, λύτρωση. Οι καταστάσεις φτάνουν στα άκρα και οι ήρωες γίνονται τραγικά σύμβολα της εποχής τους. Η σύγκρουση δεν γίνεται μεταξύ καλών και κακών αλλά μεταξύ του ήρωά μας και του συστήματος. Ο ήρωάς μας προκάλεσε τη μοίρα του με τα λάθη του, την αλαζονεία του και την ασέβειά του σε μεγάλες αξίες.
Ήθελα να κάνω μια ταινία πάνω στα κοινωνικά και οικολογικά προβλήματα του σήμερα που καίνε. Μέσα από μια συναρπαστική περιπέτεια να βγαίνουν μεγάλα συναισθήματα, ο έρωτας, η αγάπη, οι αξίες, η φιλία, η ομορφιά της φύσης. Που όλα έχουν απαξιωθεί και χάνονται και μαζί τους χανόμαστε και εμείς.

Γιάννης Τσιρώνης:

Είδα την ταινία του Νίκου Τζίμα και την θεωρώ αριστούργημα. Δεν είναι
απλά μία εξαιρετική απεικόνηση της σημερινής Ελλάδας, αλλά μία
σπαρακτική τοιχογραφία της γενιάς του πολυτεχνείου, που ήρθε στα
πράγματα και καθώρισε την οικονομική και πολιτική πραγματικότητα μας.
Ο Τζίμας δεν στέκεται στα σύνολα. Εστιάζει στην ατομική ευθύνη, στην
σύγκρουση ανάμεσα στην επαγγελματική καταξίωση και τις οικογενειακές
ευθύνες και στην κρίση της ελληνικής οικογένειας.
Μπαίνει δε το κρίσιμο ερώτημα για τον καθένα μας: Υπήρξαμε η μοναδική
γενιά στην ιστορία της χώρας, που καθωρίσαμε σε μεγάλο βαθμό την ζωή
μας: Διαλέξαμε δουλειά, πόλη, φιλενάδα, σύζυγο. Είχαμε σε μεγάλο βαθμό
δυνατότητα να μορφωθούμε. Δεν μας επιστράτευσαν, δεν πήγαμε εξορία, δεν
φυλακιστήκαμε, δεν είδαμε νεκρούς από την πείνα έξω από την πόρτα μας.
Είχαμε σε μεγάλο ποσοστό καθαρό νερό και φαΐ. Κληρονομήσαμε αξίες και
πόρους από τους γονείς μας, παντρευτήκαμε με την σειρά μας και κάναμε
παιδιά.
Και εδώ μπαίνει το ερώτημα του Τζίμα: Πόσο άξιοι φανήκαμε αυτής της
μακρόχρονης ειρήνης;

Σε ένα ύψωμα της Γρανάδας έκατσε ο Βοαδβίλ, ο τελευταίος Άραβας
βασιλιάς, που αναίμακτα παρέδωσε την πόλη στους Ισπανους. Έκατσε και
αγνάντεψε την πόλη που έπρεπε να εγκαταλείψει οριστικά με τους ομοεθνείς
του. Έκατσε και έκλαψε. Τον είδε η μητέρα του και του είπε: "Κλάψε σαν
γυναίκα για ό,τι δεν μπόρεσες να υπερασπίσεις σαν άντρας".
Φυσικά την εποχή της ισότητας, ούτε το κλάμα είναι προνόμοιο των
γυναικών, ούτε η γενναιότητα ανδρικό χαρακτηριστικό. Ωστόσο αν
αναγνώσουμε το περιστατικό με σημερινούς όρους θα μπορούσαμε να πούμε
"Αφού δεν τολμήσαμε να πληρώσουμε το τίμημα της γενναιότητας, θα
πληρώσουμε αναγκαστικά το τίμημα της δειλίας, που δυστυχώς δεν είναι
πάντα μικρότερο.

Μην την χάσετε