Οι ρίζες του ΠΑΣΟΚ

του Δημήτρη Χρυσικού 6/7/2010( το κείμενο που πήρα με το ταχυδρομείο ήταν μεγάλο και αναρτώ τμήμα του)

... Εμείς, όμως, θα υπενθυμίσουμε μερικά γεγονότα που αφορούν την ιστορία του ΠΑΣΟΚ. Για να εξηγήσουμε έτσι την επιλεκτική μνήμη των ηγετών του.
Είναι πασίγνωστό ότι τον Ανδρέα Γ. Παπανδρέου έφερε στην Ελλάδα ο Κ. Καραμανλής, ως οικονομικό σύμβουλο στο Κέντρο Οικονομικών Ερευνών. Ένα κέντρο οι πόροι του οποίου προέρχονταν από επιχορηγήσεις της Ελληνικής Κυβέρνησης, της «εν Ελλάδι Αμερικανικής Αποστολής και των ιδρυμάτων Ford και Rockfeller. Ένας από τους σκοπούς του οποίου ήταν η «τεχνικο-οικονομική κατάρτιση στελεχών προς επάνδρωσιν κρατικών υπηρεσιών και της οικονομίας εν γένει».
Το πρώτο έργο του που δημοσιεύτηκε στην Ελλάδα – στα πλαίσια της απασχόλησης του στο Κέντρο – είχε τον τίτλο «Στρατηγική της Οικονομικής Αναπτύξεως της Ελλάδος»(1962) . Η εισαγωγή του άρχιζε έτσι:
« Από του 1945 ο Β’ παγκόσμιος πόλεμος είχε λήξει δια το μεγαλύτερον μέρος της Ευρώπης. Ή Ελλάς όμως εξηκολούθει να υφίσταται τας καταστροφάς του πολέμου με την έκρηξιν , το 1946, του συμμοριτοπολέμου, ο οποίος διήρκεσε μέχρι τέλους του 1949. Η μέχρι του 1950 πραγματοποιηθείσα οικονομική ανασυγκρότησις απέβλεπεν εις την ενίσχυσιν της στρατιωτικής προσπαθείας της χώρας. Η σημαντική αμερικανική βοήθεια εχρειάσθη να διοχετευθή κυρίως προς άμεσον ανακούφισιν του πληθυσμού, παρά εις την χρηματοδότησιν της ανασυγκροτήσεως και αναπτύξεως της οικονομίας. …Το έργον τούτο συνεπληρώθη μόλις το 1951. Συνεπεία του συμμοριτοπολέμου, το 1/3 του πληθυσμού εξηρτάτο, ολικώς ή μερικώς , ή μερικώς , εκ της κρατικής οικονομικής ενισχύσεως»(σελ.17-18, περιοδικό ΣΠΟΥΔΑΙ, τ.3/1963-64,σελ 21)
Ο αγώνας του ελληνικού λαού για την εθνική ανεξαρτησία και την κοινωνική του απελευθέρωση ήταν συμμοριτοπόλεμος. Η αμερικανική επέμβαση «σημαντική αμερικανική βοήθεια».Αυτά έπρεπε να λέει τότε ο Ανδρέας Παπανδρέου: έπρεπε να αναγνωρίζει τις οφειλές του αστικού πολιτικού και οικονομικού κόσμου στους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές και να τους παρουσιάζει ως εθνοσωτήριες. Με «επιστημονικό» ύφος βεβαίως. Ο Παπάγος το είχε ομολογήσει πιο «χυδαία» : «υπάρχουμε όχι χάρη στη δική μας απόφαση, αλλά γιατί οι Αμερικανοί υπάρχουν», και ο Γ. Παπανδρέου πιο παραστατικά: «αναπνέουμε με δύο πνεύμονας, τον μεν αμερικανικόν τον δε αγγλικόν». Ο Γ. Βλάχος τις δύσκολες για την τάξη του εκείνες ώρες, έντρομος έγραφε «Τώρα ζήτημα ανεξαρτησίας δεν υπάρχει. Υπάρχει ζήτημα ένα και μόνον. Αφεντικού. Το αφεντικό μας ένα, δύο μάλλον: η Αμερική και η Αγγλία»(Καθημερινή 16/3/47). Ίδια αναγνώριση από όλους στο που και σε ποιους χρωστούσαν την ύπαρξη τους: στην επέμβαση («βοήθεια» την αποκαλούσαν), των Άγγλο-αμερικάνων. Η αλήθεια είναι ότι ο Ανδρέας δεν πολυθυμότανε τους Άγγλους. Ήτανε πιο «αμερικάνος».
Αυτές τις αλήθειες – αυτές τις κοινές ευχαριστίες τους προς την επέμβαση – το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας δεν ήθελαν να τα θυμούνται, τότε που αποφάσισε ο τελευταίος να παρουσιαστεί ως αντι-ιμπεριαλιστής. Έτσι όταν απέμεινε μόνο ο Ευάγγελος Αβέρωφ να θυμάται και να ευγνωμονεί τις ΗΠΑ, λέγοντας ότι «Γνωρίζουν όλοι οι Έλληνες ότι κατά τον πόλεμο του 46-49 μεταξύ δημοκρατίας και ολοκληρωτισμού, αν δεν υπήρχε η βοήθεια των ΗΠΑ, η Ελλάς θα ήταν σήμερα υπό ολοκληρωτικό καθεστώς. Αλλά αυτό είναι ίσως για μερικούς το μέγα αμάρτημα των ΗΠΑ. Όπως γνωρίζουν όλοι οι Έλληνες ότι η Ελλάς, η οποία το 1945 ήταν γεμάτη από ερείπια και τάφους δεν θα είχε ανορθωθεί χωρίς το σχέδιο Μάρσαλ..» (εφημερίδες 2/12/1979), το γραφείο τύπου του ΠΑΣΟΚ με αναιδή αφέλεια ρωτούσε «Καλείται ο κ. Αβέρωφ να προσδιορίσει ακριβώς πώς και κατά ποίο τρόπο η Αμερική μας βοήθησε σε ώρες καταποντισμού..»(Το Βήμα 2/12/79). Γιατί δεν ρωτούσε τον Ανδρέα ή δεν ξαναδιάβαζε το βιβλίο του – που αναφέρουμε πιο πάνω;
Βεβαίως ο ίδιος ο Ανδρέας είχε φροντίσει υποκριτικά να δηλώσει – σβήνοντας από τη μνήμη τη δική του και των οπαδών του αυτά που είχε πει και κάνει: «Απελευθερώσαμε τη χώρα μας το ΄44, για να βρεθούμε σήμερα ενταγμένοι σε μια συμμαχία που μεθοδεύει τη συρρίκνωση του ελληνισμού. Απελευθερώσαμε την πατρίδα μας το ΄44 , για να καταλήξουμε το ΄77 σε ένα πλέγμα πολιτικής, στρατιωτικής και οικονομικής εξάρτησης…» (Εξόρμηση, 27/10/77). Ο Ανδρέας φαίνεται ότι απελευθέρωση - στην οποία δεν πήρε μέρος , νέος ήτανε τότε δεν έσπευσε όπως άλλοι Έλληνες να αγωνιστεί για το διώξιμο του κατακτητή – ήτανε τα κανόνια του Σκόμπυ και η αμερικανική «βοήθεια». Κι έτσι απορούσε πώς αφού απελευθερωθήκαμε το 1944 βρεθήκαμε σε πλέγμα πολιτικής, στρατιωτικής και οικονομικής εξάρτησης !! Ως φαίνεται τα πολυβόλα που διέταξε ο πατέρας του – τη υποδείξει βέβαια του Σκόμπυ – να θερίσουν την ειρηνική διαδήλωση του λαού στο Σύνταγμα δεν προετοίμαζαν αυτό το πλέγμα.
...
Η συνέχεια.
Είναι πια εξίσου γνωστό ότι τους Αμερικανούς – μετά την άνοδο της αριστεράς (εκλογές 1958, το φούντωμα του αντι-ιμπεριαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα με αφορμή των εθνικο-απελευθερωτικό αγώνα στην Κύπρο) απασχολούσε η δημιουργία «εθνικών κομμάτων» (1) – όχι μόνο στην Ελλάδα , δηλαδή κομμάτων του κέντρου και της δεξιάς με φιλο-αμερικανικό και αντικομμουνιστικό προσανατολισμό. «Οι Αμερικανοί προωθούσαν τη δημιουργία ενός κεντροαριστερού φορέα, που θα μπορούσε να παίξει το ρόλο της «εθνικής αντιπολίτευσης», στερώντας ταυτόχρονα το ρόλο της μοναδικής αντιπολίτευσης από την αριστερά. Το πολιτικό τμήμα της πρεσβείας και η CIA είχαν ενημερωθεί για τις προσπάθειες του Γεωργίου Παπανδρέου να δημιουργήσει ένα καινούργιο κεντρώο κόμμα..»(2). Όταν το 1962 ανέλαβε πρέσβης των ΗΠΑ στην Ελλάδα ο Χάρρυ Λαμπουίζ , «καθιέρωσε τακτικές επαφές με τον Γεώργιο Παπανδρέου. Τις συναντήσεις κανόνιζε συνήθως ο γιος του Ανδρέας, ο οποίος είχε επιστρέψει από την Αμερική για να εγκατασταθεί στην Ελλάδα, και ο Μόντυ Στερνς, με τον οποίο είχαν αναπτύξει φιλία»(3)
Όταν αργότερα θα κερδίσει τις εκλογές η Ε. Κ., την ίδια ημέρα που ορκίστηκε η κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου (7/11/63), «ο γιος του Ανδρέας ανέλαβε να δώσει ορισμένες διαβεβαιώσεις προς τους Αμερικανούς»(4). Ο πολιτικός σύμβουλος της πρεσβείας Τζων Όουενς τηλεγραφούσε στην Ουάσιγκτον ότι ο Ανδρέας τον διαβεβαίωσε «πως αυτή η κυβέρνηση θα είναι φιλοαμερικανική» και συνέχιζε παρατηρώντας «Ελλάδα είναι ίσως η μοναδική χώρα στον κόσμο όπου ο γιος του πρωθυπουργού είναι Αμερικανός. Για όνομα του θεού ας το εκμεταλλευθούμε».
«Ο Ανδρέας δήλωσε πως η αφοσίωση της Ελλάδας στη Δύση και στο ΝΑΤΟ θα είναι «ακόμη πιο ισχυρή από ό,τι της κυβέρνησης Καραμανλή», αν και υπογράμμισε ότι «η ελληνική περηφάνεια θα παίξει ενισχυμένο ρόλο» και η φωνή της Ελλάδας θα πρέπει να αποκτήσει μεγαλύτερη βαρύτητα στο ΝΑΤΟ». Οι διαβεβαιώσεις του Ανδρέα ότι η κυβέρνηση του πατέρα του θα είναι περισσότερο φιλοαμερικανική από την προηγούμενη ελήφθησαν σοβαρά υπ΄ όψιν.(5)
Ο Λαμπουίζ σε μια συζήτηση που είχε με τον Κ. Καραμανλή – προσπαθώντας να τον μεταπείσει και να μην εγκαταλείψει την χώρα – του είπε πως «αν παρέμενε στην Ελλάδα θα βοηθούσε ώστε να υπάρξουν δυο μεγάλα «εθνικά» κόμματα που θα εναλλάσσονταν στην εξουσία, στόχο τον οποίο επεδίωκε τόσο ο ίδιος όσο και οι ΗΠΑ»(6).
Εκλογές 1977
Το ΠΑΣΟΚ αξιωματική αντιπολίτευση. Τρεις ώρες μετά την ανακοίνωση των εκλογικών αποτελεσμάτων ο Ανδρέας Παπανδρέου δίνει συνέντευξη στην κ. Ήρα Φελουκατζή. Τελευταία ερώτηση: «Ποιες νομίζετε ότι θα είναι οι αντιδράσεις στο εξωτερικό από την επιτυχία του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές;»
Απάντηση: «Θα υπάρξει κάποιο σοκ στην Αμερική και την Γερμανία. Αλλά δεν ήταν δυνατόν να μείνει επ ΄ άπειρον η Ελλάδα όπως ήταν. Στην χώρα μας υπάρχουν σήμερα δυο μεγάλα κόμματα που διαθέτουν την εμπιστοσύνη του λαού αλλά και του στρατού. Το ΠΑΣΟΚ είναι κόμμα με εθνικές βάσεις και έτσι είναι ένα κόμμα αποδεκτό από το στρατό»
Τι σημαίνει «εθνικά κόμματα» και τι κόμμα αποδεκτό από το στρατό, δεν χρειάζεται σχόλια. Ίσως μόνο ότι και στην Τουρκία τα κόμματα πρέπει να είναι αποδεκτά από το στρατό – να μια καλή βάση της ελληνοτουρκικής φιλίας: οι στρατοί.
Το 1981 το ένα από τα δύο αυτά «εθνικά κόμματα», το «σοσιαλιστικό» ανέλαβε την εξουσία. Έτσι πια δεν είχαμε πρωθυπουργό που ο γιος του ήταν αμερικανός πολίτης. Είχαμε πρωθυπουργό αμερικανό πολίτη. Και όχι όποιον και όποιον αμερικανό πολίτη.
Ο Βίκτωρ Μαρκέττι υπήρξε ο ένας από τους δυο πράκτορες της CIA που αποσκίρτησαν – ο άλλος ο γνωστός Φίλιπ Έιτζι. Σε συνέντευξη του στον Ολιβιέ Τόντ του «Νουβέλ Ομπσερβατέρ», για το ρόλο που έπαιξε η CIA στην Ελλάδα και την Κύπρο, λέει τα εξής αποκαλυπτικά, σχετικά με την ανάμειξη της CIA:
«Ρωτάει ο δημοσιογράφος αν υπάρχει αμφιβολία για την ανάμειξη της ΣΙΑ στην Χιλή.
Μαρκέττι: Απολύτως καμία.
Τοντ :Και η Κύπρος; Η Ελλάδα;
Μαρκέττι: Από μια άποψη είναι σχεδόν χειρότερα εκεί από ό,τι στη Χιλή….Στην Ελλάδα η κατάσταση παρουσίαζε μια ιδιομορφία: υπήρχε μια κυβέρνηση ελαφρότατα αριστερή με τον γέρο Παπανδρέου. Αυτό το πράγμα ωστόσο δεν άρεσε στην ΣΙΑ. Όχι. Έπρεπε να υπονομευθεί ο Παπανδρέου. Γνωρίζω καλά τον τότε επικεφαλής εκεί. Άρχισε με την πολιτική της εξαγοράς, κι αυτό παρόλο που ο γιος του Παπανδρέου ήταν πράκτορας της ΣΙΑ.
Τοντ: Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν πράκτορας της ΣΙΑ
Μαρκέττι: Ναι….»
Η συνέντευξη αυτή αναδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Το Βήμα» με τίτλο «Τι επεδίωξε η C.I.A. στην Ελλάδα και Κύπρο. Τα δέκα τελευταία τραγικά χρόνια» (19/3/1975). Δεν υπήρξε καμία αντίδραση ούτε από τον θιγόμενο ούτε από το ΠΑΣΟΚ. Μόνο στον Μαρκέττι δεν επέτρεψαν να έλθει στην Ελλάδα για ομιλία του – σε αντίθεση με τον άλλο πράκτορα που μας επισκέφθηκε.
Αν ενώσουμε τους κρίκους μεταξύ τους διαπιστώνουμε ότι το μετεμφυλιακό πολιτικό σκηνικό έχει σχεδιαστεί με κάθε λεπτομέρεια. Μετά την βίαιη επέμβαση για την κατάπνιξη κάθε προσπάθειας εθνικής ανεξαρτησίας και κοινωνικής απελευθέρωσης – στην Ελλάδα / Κύπρο – σε εφαρμογή το πρόγραμμα «υπέρβασης του έθνους», η ανάσχεση της αριστεράς με τη δημιουργία «εθνικών – αριστερών» κομμάτων, της εμπιστοσύνης των ΗΠΑ και του στρατού. Προώθηση πολιτικών χωρίς ιδέες, αρχές και πίστη στις δυνατότητες του λαού και του έθνους, πρόθυμους κοσμοπολίτες , στην υπηρεσία της προώθησης κάθε είδους «φιλίας» που μας υποτάσσει στα γενικά στρατηγικά σχέδια του ιμπεριαλισμού, των ΗΠΑ και της Ενωμένης Ευρώπης. Που όταν ξεχνιούνται καμιά φορά φροντίζει ο πρέσβης των ΗΠΑ να τους το θυμίζει. Και τότε ξεροκαταπίνοντας οι «εθνικοί σοσιαλιστές», θυμούνται τα εγκλήματα των «εθνικών συντηρητικών». Εμείς, ο λαός, πρέπει να τα θυμόμαστε και να τους θυμόμαστε όλους και όλα.
Τη συνέχεια όλη μας την ξέρουμε. Για χρόνια ο ψευδεπίγραφος σοσιαλισμός που αντί να στεριώνει τη λαϊκή εξουσία – την εξουσία των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς τους την εκφύλιζε με εξαγορασμένους συνδικαλιστές, καμιά ανάπτυξη που να καθιστά τη χώρα ανεξάρτητη – αυτοδύναμη [ παρακαλώ αυτό δεν σημαίνει «αυτάρκη», τύπου Αλβανίας κλπ] , αντί να ενώνει το λαό πάνω σε ένα πρόγραμμα και προοπτική ανεξαρτησίας, κοινωνικής απελευθέρωσης και λαϊκής κυριαρχίας, τον οδηγούσε στη λογική της «αρπαχτής», του καταναλωτισμού, της διαφθοράς και της υποβάθμισης/ απαξίωσης των δικών του δυνατοτήτων, της ιστορίας του, των αγώνων του.
Στο χάλι που έχουμε φτάσει σήμερα μεγάλη, πολύ μεγάλη είναι η συμβολή του ΠΑΣΟΚ. Χωρίς αυτήν ο Κώστας Καραμανλής και η κλασικά ανίκανη κυβέρνηση του απλά δεν θα είχαν πάρει την εξουσία. Ούτε το λαϊκό και συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας θα παρουσίαζε τέτοια αδυναμία – όπως αυτή που διαπιστώνουμε σήμερα.
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1 - Αλέξης Παπαχελάς: «Ο βιασμός της Ελληνικής Δημοκρατίας. Ο αμερικανικός παράγων 1947 – 1967» (εδκ. ΕΣΤΙΑ 1997):
(1)σελ 31, (2) σελ 63, (3) σελ. 77, (4) σελ. 94, (5) σελ. 95, (6) σελ. 100