Το τρίλημμα: κυβέρνηση, ακυβερνησία ή αυτοκυβέρνηση;

Υπάρχει ένα παλιό εβραϊκό ρητό που λέει: “Αν έχεις μονάχα δύο εναλλακτικές λύσεις, τότε διάλεξε την τρίτη”.

Τα κόμματα που μπήκαν στη βουλή(μαζί με τους ψηφοφόρους τους) θα αντιμετωπίσουν αυτή τη βδομάδα το γνωστό δίλημμα: κυβέρνηση ή μη κυβερνησιμότητα;(άρα νέες εκλογές και νέο δίλημμα).

Όσοι μπορούσαν, αλλά  δεν πήγαν να ψηφίσουν(μπορεί να φθάνει και μέχρι το 35% του εκλογικού σώματος), όσοι έριξαν άκυρο ή λευκό(2,5% περίπου), καθώς και όσοι ψήφισαν κόμματα που δεν μπήκαν στη βουλή(19%, δηλαδή όλοι μαζί αποτέλεσαν το μεγαλύτερο κόμμα αυτών των εκλογών), αντιμετωπίζουν και πρακτικά όχι το παραπάνω δίλημμα, αλλά ένα τρίλημμα: ή κυβέρνηση (μιας κάποιας μορφής), ή ακυβερνησία(που θα μπορούσε να είναι μια κάποια άλλη λύση, πιθανά καλύτερη από την κυβερνησιμότητα όλων των τελευταίων χρόνων, που μας οδήγησε εδώ), ή αυτοκυβέρνηση, με την έννοια ότι παίρνουμε οι ίδιοι στα χέρια μας τις ζωές και τη διαχείρισή τους.

Μήπως αυτό θα αποδεικνύονταν και η καλύτερη λύση; Τι έχουμε να χάσουμε; Χειρότερα από τη κομματική κοινοβουλευτική ετεροκυβέρνησή μας δεν θα τα πηγαίναμε, αν συνειδητοποιούσαμε την αποτυχία του διαμεσολάβησης μέσω των κομμάτων-την αποτυχία δηλαδή της αντιπροσωπευτικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας-και τις δυνατότητες που έχουμε σήμερα για αυτοδιαχείριση, αυτοδιεύθυνση και αυτοδιακυβέρνηση, σαν πολίτες. Γιατί να μη πειραματισθούμε(και σύμφωνα με τα δεδομένα των χθεσινών εκλογών, μπορεί και να είμαστε η πλειοψηφία: 35%+ 19%+ 2,5%= 56,5%) και να αρχίσουμε να δημιουργούμε αμεσοδημοκρατικούς θεσμούς, απαιτώντας να περάσουμε σαν κοινωνία στην άμεση δημοκρατία και σαν τρόπο διακυβέρνησης και σαν τρόπο διαχείρισης της ζωής μας;

Πολλοί γράφουν μετά τις εκλογές αυτές για: πολιτικό σεισμό, για ανατροπή, για κοσμογονία, για τέλος του καπιταλισμού, για κοινωνική και πολιτική κρίση τόσο βαθειά που δε μπορεί να λυθεί με εκλογικές αναμετρήσεις, για λαίκή εξουσία κ.λπ.

Μήπως ήρθε πραγματικά ο καιρός να αντιμετωπίσουμε τα πράγματα πιο ριζικά και να ξεφύγουμε από τα υπάρχοντα πλαίσια «λύσεων», που δεν είναι λύσεις; Μήπως και η εκφρασμένη θέληση της πλειοψηφίας όσων συμμετείχαν στην ψηφοφορία χθες για ξεπέρασμα του πλαισίου των "μνημονίων", μπορεί να συμβάλει στο να επιλέξουμε, όσο γίνεται περισσότεροι, το ξεπέρασμα του σημερινού καταστροφικού σε όλα τα επίπεδα καπιταλιστικού πλαισίου;  

Σε αυτό το μπλοκ αναφερόμαστε συχνά στην προοπτική να ξεπεράσουμε το υπάρχον πλαίσιο, στρεφόμενοι σε αμεσοδημοκρατικά οργανωμένη κοινωνία της ισοκατανομής πόρων και εξουσίας. Δείτε π.χ. την ανάρτηση: http://topikopoiisi.blogspot.de/2012/05/blog-post_9692.html