Η ( Άμεση ) Δημοκρατία στο απόσπασμα

Η πλατεία του Λευκού Πύργου έχει δυστυχώς μετατραπεί από αυθόρμητο ανατρεπτικό γεγονός σε μια στείρα «ελεγχόμενη διαμαρτυρία». Μια ανίερη συμμαχία ανάμεσα στην καπιταλιστική ανάμνηση και την ενδοσυστημική αριστερά ( με την πρόφαση του ταξικού ανταγωνισμού ) έχει απονευρώσει την συνέλευση Λευκού Πύργου από κάθε σχέση με το ζήτημα της πολιτειακής ανατροπής και της άμεσης δημοκρατίας. Η καταψήφιση στην συνέλευση του Λευκού Πύργου όλων των προτάσεων σχετικά με ζητήματα πολιτικής ατζέντας για την άμεση δημοκρατία, και από την άλλη μεριά ατέρμονοι ακτιβισμοί και συνθήματα όπως να «πέσει η κυβέρνηση» δεν εξυπηρετούν τίποτα άλλο παρά την εκλογική ψηφοθηρία της αριστεράς.

Η ( Άμεση ) Δημοκρατία στο απόσπασμα

Την Παρασκευή το βράδυ πραγματοποιήθηκε στην πλατεία Συντάγματος συζήτηση, παρουσία ομιλητών με πανεπιστημιακή γνώση, για ζητήματα όπως της αθηναϊκής δημοκρατίας και του πολιτειακού και συνταγματικού δικαίου ( Οικονόμου - Σταυρίδης - Δουζινάς ), και εμπειρία για εγχειρήματα άμεσης δημοκρατίας όπως της Απείρανθου Νάξου και της Τσιάπας Μεξικού ( Γλέζος - Σταυρίδης ). Η συζήτηση αυτή γινόταν στα πλαίσια της ημέρας λαϊκής διαβούλευσης και εντάσσεται μέσα στην δραστηριότητα που έχει ξεκινήσει από την συνέλευση Συντάγματος - και όχι μόνο - για την πολιτειακή πρόταση ενός νέου συντάγματος συμβατού με την άμεση δημοκρατία.
Την ίδια ώρα που στην Αθήνα αλλά και σε άλλες πλατείες της χώρας γίνονται αυτά, η συνέλευση του Λευκού Πύργου καταψηφίσαμε...!!!!;; - καθαρά και δημοκρατικά - τις 2 προτάσεις που κατατέθηκαν σχετικά με ανοιχτή ομάδα διαβούλευσης του πολιτειακού ζητήματος, και ομοσπονδοποίησης όλων των πλατειών κάτω από ένα κοινό αίτημα πολιτικού αγώνα για την αλλαγή του πολιτειακού συντάγματος. Η απόφαση αυτή δεν με ξάφνιασε τόσο - είμαι Θεσσαλονικιός γέννημα θρέμμα - όσο με απογοήτευσε για το επίπεδο του προ-πολιτικού υπόβαθρου που την καταψήφισε, και για την σημασία που κρύβει η άρνηση αυτή στο μέλλον της συνέλευσης του Λευκού Πύργου αλλά και όλου του ελλαδικού γεγονότος.

Το σωσίβιο του συνδικαλισμού.

Επάνω από την πλατεία του Λευκού Πύργου απαγκιστρώθηκαν ωσάν να πνίγονται για να σωθούν από το κενό των νοημάτων τους, κάθε λογής οργανωσούλες, "εκπρόσωποι" αγωνιστικών σωματείων, μικρο-κόμματα και αριστερίστικες παρατάξεις. Όλοι οι παραπάνω έχουν τόση σχέση με την άμεση δημοκρατία όση και ο Παπανδρέου με τον σοσιαλισμό. Η δύναμη του πλήθους, η μαζικότητα των πλατειών, η ορμή της αγανάκτησης, τους τράβηξε με μια προσδοκία - δικαίως σαν άτομα αφού συμμεριζόμαστε όλοι τα ίδια προβλήματα - αδίκως όμως ως παρατάξεις που ευελπιστούν σε μια δεύτερη ευκαιρία για την "ενδυνάμωση της αγωνιστικής αριστεράς".
Μια πρόγευση αυτής της κατάστασης την πήραμε στην πρώτη εβδομάδα συζητήσεων για τα "καλά" και τα "κακά" σωματεία. Εντωμεταξύ, σωματεία ακούγαμε και εργαζομένους δεν βλέπαμε. Όχι ότι στις πλατειές συρρέουν μόνο εισοδηματίες, προφανώς όλοι/ες κάπως δουλεύουμε, αλλά δεν είναι η ταυτότητα της εργασίας που μας έφερε εδώ, μάλλον άλλες πιο «μεταμοντέρνες» έννοιες . Σε όλη την Ελλάδα βλέπουμε πρόσωπα που δεν κουβαλάνε άλλη ταυτότητα παρά αυτή με το ονοματεπώνυμο τους, να είναι αλληλέγγυα μεταξύ τους, να έχουν παρουσία στον αγώνα, με περισσότερο ή λιγότερο ή και καθόλου ευθύνη αυτών που λένε και κάνουνε, αλλά κυρίως βλέπουμε να έχουν μαζικότητα, αποφασιστικότητα, είναι προφανές ότι κάτι νέο εμφανίζεται με ορμή στο πολιτικό προσκήνιο: Το δημοκρατικό πλήθος.
Από όλα τα παραπάνω ο συνδικαλισμός πάσχει δεκαετίες τώρα, δεν θα γίνουμε εμείς το φάρμακο του.
Δεν μπορούμε..., δεν είναι αυτή η δουλειά μας.., και κυρίως δεν πρέπει κάτι τέτοιο να γίνει στις πλάτες του κόσμου που μαζευόμαστε στις πλατείες

Το νανούρισμα.

Τα γεγονότα της Τετάρτης με τις εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμους, και τα παιχνίδια εξουσίας του δικομματισμού ως ελιγμούς αποσυμπίεσης ( στο εφεξής λέγε με πολυκομματισμό ), έφεραν ρήτορες στην πλατεία του Λευκού Πύργου κάτω από την επιρροή μιας από τις πιο κλασικές παθογένειες της αριστεράς: Την μυθομανία του νανουρίσματος.
Η αριστερά ως αναπόσπαστο, αντιπολιτευόμενο αλλά και εξαρτώμενο, κομμάτι του συστήματος βλέπει την εικόνα του εαυτού της ως τον "επιτηρητή" ή το "φόβητρο" του καθεστώτος. Όταν ακούς ένα αριστερό να μιλάει για "δυνατό λαϊκό κίνημα" αυτό που εννοεί αφορά ένα όχλο δακρύβρεχτων διαδηλωτών να θρηνούν για τα προνόμια που τους παίρνει ( ή τα δικαιώματα που δεν τους δίνει ) το καθεστώς της εξουσίας. Σε αυτό το σημείο οι ρόλοι είναι σχεδόν μυστικιστικοί. Αναβιώνει μια πολύ βαθιά ριζωμένη αρχέγονη σχέση των ανθρώπων, αυτή του Αφέντη - Δούλου. Ο αφέντης είναι ως τέτοιος μόνο μέσα από την ύπαρξη του δούλου και αντίστροφα, ο ένας δηλαδή αποτελεί την προϋπόθεση του άλλου. Και όσο οι δούλοι τεκμηριώνουν την ύπαρξη τους με το να θρηνούν - επαιτούν άλλο τόσο οι αφέντες επιβεβαιώνουν την δικιά τους με την σκληρότητα ή την επιείκεια τους. Η αριστερά σε αυτό το πάρε - δώσε έχει τον ρόλο του αγγελιοφόρου άλλοτε με το μέρος των θρηνούντων και άλλοτε με αυτό των ηγετών. Και στις δύο των περιπτώσεων χρειάζεται κάθε τόσο να αποδεικνύει με τεκμήρια το έργο της για να επιβεβαιώνει το μεσολαβητικό ρόλο της. Να γιατί με το παραμικρό οι συνήθεις αριστεροί κραυγάζουν ως νέοι "Φειδιππίδηδες" από τα μικρόφωνα την ιαχή «νενικήκαμεν».
Το νανούρισμα ολοκληρώνεται καθώς οι αισθήσεις της πραγματικότητας μουδιάζουνε και η λήθη, προκαλούμενη από την αίσθηση της νίκης, σκεπάζει με το πέπλο της την κρίση μας και μας κάνει να μην θυμόμαστε το γεγονός ότι "νικήσαμε" κάτι που δεν επιδιώξαμε ποτέ! Συγνώμη, αλλά δεν θυμάμαι να μαζευτήκαμε στις πλατείες με το αίτημα να: "Κάνει ανασχηματισμό ο Πρωθυπουργός";;!! Και ούτε αντιλαμβάνομαι πως αυτός ο εσωκομματικός αναπροσδιορισμός του ΠΑΣΟΚ αποτελεί "γονάτισμα" της κυβέρνησης και όχι απόδειξη ικανότητας, αντοχής και ελιγμών του καθεστώτος.


Διαμαρτυρηθείτε - Απογοητευτείτε - Ψηφίστε με.

Με μεγάλο ενδιαφέρον για τον εμπλουτισμό των προσωπικών μου γνώσεων παρακολούθησα, και συμμετείχα, αυτές τις 3 εβδομάδες στον ιδεολογικό αγώνα μεταξύ της ενδοσυστημικής αντίληψης των πραγμάτων και αυτή της επαναστατικής. Προς χάριν του κειμένου θα τολμήσω ένα σβάρνισμα των εκατοντάδων θέσεων και αντιπαραθέσεων που ακούστηκαν τις ημέρες αυτές για να το μετουσιώσω σε ένα κύριο ερώτημα με το δίλλημα αν:
"Είμαστε εδώ για να μην περάσει το μνημόνιο" ή "Είμαστε εδώ για την Πραγματική δημοκρατία".
Η ρήξη των δύο αυτών αντιλήψεων είναι αναπόφευκτη, και στα δικά μου μάτια ήδη έχει γίνει. Είναι καλό προς την αυτογνωσία όλων μας να μοιραστούμε από κοινού τις εντυπώσεις για την ουσία της.
Η πρώτη εντύπωση είναι ότι όσοι ενδιαφέρονται για την πραγματική δημοκρατία, κάνουν ξεκάθαρο το γεγονός ότι ο αγώνας για την επίτευξη της είναι αυτονόητα και αγώνας ενάντια στο μεσοπρόθεσμο. Το ίδιο το μεσοπρόθεσμο εξάλλου αποτελεί για όλους μας τη σταγόνα που ξεχείλισε η αγανάκτηση μας.
Δεν ισχύει όμως το αντίστροφο. Δηλαδή όσοι έρχονται εδώ με γνώμονα την αντίσταση στο μνημόνιο κάνουν γαργάρα την πραγματική δημοκρατία ή ακόμα χειρότερα την χρησιμοποιούν προσχηματικά, ως μόδα, ως αυτό που "περνάει", και με αυτό τον τρόπο είναι ανειλικρινείς αφού είτε μπορεί να αναπολούν τα "καλά χρόνια με τις πράσινες αγελάδες", είτε ως μαρξιστές έχουνε την άμεση δημοκρατία γραμμένη εκεί που την είχαν και λοιποί διάφοροι Κάουτσκυ -Αντόρνο - Μπουχάριν κ.α......δηλαδή στα παλιά τους τα παπούτσια.
Η σκοπιμότητα σε αυτό το γεγονός είναι και ο κύριος στόχος. Και η σκοπιμότητα ορίζεται μέσα από ανολοκλήρωτους αγώνες. Η επιτυχία της αριστεράς προϋποθέτει την αποτυχία του διαμαρτυρομένου πλήθους. Η αποτυχία του πλήθους χτίζεται επάνω στα ανολοκλήρωτα αιτήματα και στους ηττημένους αγώνες. Το πλήθος έχοντας χάσει την πίστη στον χειραφετημένο αγώνα του, είτε λόγω της αδυναμίας του να επιτελέσει στόχους, είτε λόγω της, απαραίτητης για την αίγλη της αριστεράς, κρατικής καταστολής εναποθέτει τις τελευταίες του ελπίδες στον αγγελιοφόρο των δούλων - αφεντάδων, στην ψήφο δηλαδή των αριστερών κομμάτων στις εκλογές. Οι όποιες αλληλοκατηγορίες, τα όποια σεχταρίσματα μεταξύ του ΚΚΕ και των εκατοντάδων νόθων παιδιών του γίνονται ακριβώς επάνω σε αυτό το σημείο. Ποιος θα φάει στις εκλογές το μεγαλύτερο κομμάτι από την δακρύβρεχτη πίτα της απογοήτευσης του κόσμου.
Η αριστερά δεν θέλει χειραφετημένους πολίτες. Θέλει απογοητευμένους ψηφοφόρους.

Διαμαρτυρία ή Επανάσταση.

Αργά ή γρήγορα αυτό το ερώτημα θα τεθεί σε όλους/ες τους πολίτες σε αυτή τη χώρα. Θα το αντιληφθούμε όταν όλες οι προσδοκίες, όλες οι διαμαρτυρίες ειρηνικές ή άγριες, είτε οδηγηθούν σε κανιβαλισμό, είτε αναπτύξουν τη συνείδηση της κοινότητας, ότι το παρόν καθεστώς δεν πρόκειται να πάρει ούτε ένα μέτρο, ούτε μία τροπολογία νόμου πίσω. Οι κυβερνήσεις μπορεί να πέσουν, το κράτος πρόνοιας δεν γυρνά πίσω. Η αριστερά μπορεί να καταφέρει να πάρει μικρά ή μεγάλα κομμάτια εξουσίας η διαφθορά θα συνεχίζει να παραμένει ως έχει. Το μνημόνιο μπορεί να φύγει, το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου έχει ήδη δρομολογηθεί και αποτελεί δεδομένη κατάσταση. Όσο θα ζητάμε δικαιώματα τόσο αυτοί μας έχουν του χεριού τους. Μόνο όταν αρχίζουμε να οραματιζόμαστε ένα νέο πολιτειακό τρόπο οργάνωσης της ζωής, με νέο σύνταγμα συμβατό στην άμεση δημοκρατία θα μπορούμε να λέμε ότι θα τα αλλάξουμε όλα. Γιατί το πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό, εθνικό, μεταναστευτικό, οικολογικό, αξιοκρατικό, δικαιοσύνης είναι προβλήματα που έχουν τα κλαδιά τους στο ίδιο δέντρο με το καθεστώς. Και στο δέντρο αυτό δεν του αλλάζεις κηπουρό το κόβεις από την ρίζα.
Ή θα ξεκινήσουμε πολιτικό αγώνα για νέο σύνταγμα, ακόμα και αν αυτό αποτελεί επαναστατική απόφαση ή θα περιοριστούμε στο αίτημα και την διαμαρτυρία και θα παραμείνουμε εγκλωβισμένοι ανάμεσα στην διαμεσολάβηση από την αριστερά και τον εξανδραποδισμό από τον καπιταλισμό.


ΥΓ. Στο περιθώριο όλων αυτών ας λάβουμε και υπόψη μας πριν βιαστούμε να κρίνουμε για «διασπαστικό» το παρόν κείμενο, το γεγονός ότι ενώ ψηφίζουμε να μιλήσουν στο Λευκό Πύργο άνθρωποι όπως ο κύριος Καζάκης ( με τον οποίο συντάσσεται η αριστερά στις πολιτικές της θέσεις ), την ίδια στιγμή καταψηφίζουμε..!!!;;; την δυνατότητα αυτή σε κυρίους όπως ο συγγραφέας Κιουπκιολής και ο ψυχίατρος Γρίβας ( οι οποίοι αποτελούν μαύρα πρόβατα για την αριστερά ). Προφανώς η ισηγορία και η ισονομία πήγανε και αυτές μαζί με την άμεση δημοκρατία περίπατο .



Γεωργιλάς Αθανάσιος