Στη μεταρρύθμιση του 2006 για τη ζάχαρη, η Ελλάδα αποποιήθηκε το 50% της εθνικής ποσόστωσης και έκλεισε τις 2 από τις 5 βιομηχανίες της. Από τα 250.000 στρέμματα που αντιστοιχούν στην ποσόστωσή της, φέτος μετά βίας καλλιεργήθηκαν 130.000 στρέμματα. Έτσι, τα εναπομένοντα τρία εργοστάσια βρίσκονται πολύ κάτω του βέλτιστου σημείου της παραγωγικής διαδικασίας και οδηγούνται σε «κλείσιμο».
Σε δηλώσεις του, ο Επίτροπος Ciolos περιορίστηκε σε αναφορές για τυχόν «κακή εκτίμηση της διεύθυνσης» της εταιρίας για τα προβλήματα ανταγωνιστικότητας, αποφεύγοντας να απαντήσει για τις ευθύνες του σχεδιασμού από την Επιτροπή.
Τα αποτελέσματα της σχετικής μεταρρύθμισης για την Ελλάδα, όχι μόνο δεν βελτίωσαν τις συνθήκες ανταγωνιστικότητας, αλλά αντίθετα, όπως όλα τα στοιχεία δείχνουν, οδηγούν σε πλήρη αφανισμό τη σχετική βιομηχανία, με αποτέλεσμα να αυξάνει η εξάρτηση από εισαγωγές από βορειοευρωπαϊκές χώρες, σε μια περίοδο που θα έπρεπε να σχεδιάζονται πολιτικές για το αντίθετο – και ως εκ τούτου να αυξάνει η δυσαρέσκεια για την αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης από την Ευρωπαϊκή Ένωση στην ελληνική κοινή γνώμη.
Η λύση βέβαια δεν είναι να επιδοτηθούν τα σακχαρότευτλα και η ζάχαρη. Όμως είναι απαραίτητο να υποστηριχτούν τουλάχιστον επίπεδα παραγωγής που θα ικανοποιούν την εγχώρια ζήτηση, ώστε να μην επιδεινωθεί ακόμη περισσότερο το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών. Σε αυτή την κατεύθυνση, θα πρέπει πάντως η χώρα μας να εξετάσει και άλλες εναλλακτικές λύσεις, όπως παραδοσιακά προϊόντα (μέλι, πετιμέζι, χαρουπόμελο, σταφυλόκρεμα), που θα βοηθήσουν να περιορίσουμε την εξάρτηση από τη ζάχαρη.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου