ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ

Την παρακάτω περιγραφή-ανάλυση-στοχασμό την πήρα με μαίηλ από το φίλο Στάθη, που τον "έπιασε το συγγραφικό του", όπως ο ίδιος λέει:

ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ
Από μακριά, από τον μεγάλο δρόμο ακούγεται μια βοή. Είναι φωνές πολλών ανθρώπων. Κάποιο πλήθος πλησιάζει. Όσο πλησιάζει η βοή παίρνει έναν ρυθμό, έχει πια σχήμα μέσα στον χρόνο.

«Τι είναι αυτό;»
«Πορεία θα είναι. Κάποια συνδικάτα»

Οι πρώτοι προβάλλουν από την γωνία και κινούνται προς το κάτω μέρος της πλατείας. Πολύς κόσμος σε γρήγορο βηματισμό. Πανώ, πολλά πανώ. Συνθήματα, αιτήματα. Χιλιάδες στόματα τα κραυγάζουν ρυθμικά. Στις δύο πλευρές της πορείας διακρίνεται η περιφρούρηση.

«Κοίτα, σχοινιά ορίζουν τα όρια της πορείας!»

Ο απ’ έξω χώρος είναι ένας άλλος έξω χώρος. Πρόσωπα σφιγμένα από την ενέργεια που καταβάλλουν για να φωνάξουν δυνατά το σύνθημα συντονισμένα με τον διπλανό τους. Κάποιοι πιο χαλαροί, πιο χαμογελαστοί. Κάποιοι που στρέφουν το βλέμμα τους στον άλλο έξω χώρο διερευνητικά.

«Να και ο αρχηγός που με την ντουντούκα δίνει το σύνθημα!»

Άνδρες, γυναίκες. Νέοι, μεγάλοι. Άλλοι με τα ρούχα της δουλειάς, άλλοι με τα ρούχα του ελεύθερου χρόνου. Λίγη σημασία έχει.

«Είναι ένα ποτάμι»

Ένα ποτάμι με χαραγμένες όχθες. Ένα ορμητικό ποτάμι που κυλάει προς συγκεκριμένο σημείο. Παλεύει να φτάσει εκεί, να δώσει το μήνυμα με τρανταχτό τρόπο Να εκπληρώσει τον στόχο του………Και μετά; Μετά εξουθενωμένο, χαλαρό να παραδοθεί στις διαθέσεις των ανθρώπων του και να φυλλορροήσει, προς όπου αυτές προδιαγράφουν……..Όμως να, η θάλασσα είναι δίπλα. Δεν είναι η φυσική κατάληξη του ποταμιού;

«Τελείωσε η πορεία. Κοίτα, πολλοί στρέφονται προς το κέντρο και το πάνω μέρος της πλατείας! Ψάχνουν που να πάνε»

Άλλοι χωρίς δεύτερη σκέψη, άλλοι διστακτικοί με διερευνητικές ματιές και μπόλικη ανασφάλεια. Ναι ανασφάλεια. Η θάλασσα δεν σε ‘πάει’ όπως το ποτάμι. Πρέπει να κολυμπήσεις μόνος σου για να βρεις τον δρόμο.

Η πλατεία είναι γεμάτη από πολύχρωμο πλήθος. Έχουν έλθει εδώ κουβαλώντας μόνο τον εαυτό τους. Έχουν αγανακτήσει. Βαριά τα νέα μέτρα. Και είναι και αυτά τα παλιά. Όλα μαζί ασήκωτα. Για πιο λόγο; Για να πάρουν οι Τράπεζες πίσω τα λεφτά που μας δανείσανε.

«Εμείς όμως τι θα γίνουμε; Φως στον ορίζοντα δεν φαίνεται. Και το πιο σημαντικό τα λαμόγια κυκλοφορούν ακόμη»
«Και μας κυβερνούν. Κυβερνήσεις και αντιπολιτεύσεις χρόνια τώρα παίζουν το παιγνίδι. Άλλοι πιο δυνατά, άλλοι χωρίς να το καταγγέλλουν»
«Και η ΕΕ; Δεν έβλεπε ή έκανε τον χαζό επειδή κάτι έβγαζε και αυτή»
«Όλοι στο κόλπο! Και σου λέει μετά, μαζί τα φάγαμε!»
«Δεν τα φάγαμε μαζί. Ανεχτήκαμε πολλά όμως και πολλές φορές και χειροκροτούσαμε. Μας βόλευε και εμάς. Όμως δεν πάει άλλο»
«Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του!»

Καμιά κομματική αφίσα. Ούτε συνδικάτα. Αρκετά με αυτούς. Ο καθένας έφερε εδώ μόνο τον εαυτό του. Να δείξει την αγανάκτηση του. Να πει όχι στα βαριά μέτρα και να απαιτήσει δικαιοσύνη. Κανείς δεν λείπει. Από μωρά μέχρι παππούδες και γιαγιάδες, κάθε ταξικής προέλευσης. Σηκώθηκαν έστω για λίγο από τους καναπέδες και νάτοι.

«Πρώτη φορά πάω σε κάτι τέτοιο. Μου κόψανε τον μισθό και βλέπω να με απολύουν σύντομα. Εδώ όμως μ’ αρέσει! Λες να γίνει κάτι; Ουστ καθήκια!»
«Εγώ κατεβαίνω συχνά σε διαδηλώσεις. Ξέρεις αν απλά αρνείσαι κάτι χωρίς να προτείνεις ταυτόχρονα, το πολύ να ρίξεις μια κυβέρνηση και να σου έλθει μια άλλη ίδια. Εσύ θα έχεις απελπιστεί και θα πεις: πάω πάλι στον καναπέ μου και θα την βολέψω κάπως. Κάποιοι άλλοι θα τα σπάσουν. Αν και εσύ δεν μου φαίνεσαι απ’ αυτούς!»
«Κοίτα. Ας μπλοκάρουμε τώρα τα μέτρα και βλέπουμε! Πάντως φίλε χάρηκα που σε γνώρισα και τα είπαμε λίγο»

Στο πάνω μέρος της πλατείας και στα πλαϊνά η θάλασσα φουρτουνιασμένη.

«Κλέφτες! Όχι στο μνημόνιο!»

Μούντζες, πολλές μούντζες και σφυρίγματα με αποδέκτες την εξουσία. Πολύ συναίσθημα.

«Για δες. Μέσα στην πλατεία έχει πολύ κόσμο. Πάμε να δούμε!»
«Σκηνές, πολλές σκηνές. Τι λέει εδώ;»
«Πρώτες βοήθειες, ιατρείο! Και εδώ παιδικός σταθμός. Κοίτα τα πιτσιρίκια που ζωγραφίζουν! Και δίπλα αποθήκη υλικού!»
«Να και ραδιοφωνικός σταθμός. Δίπλα είναι η επικοινωνία. Δεκάδες laptops. Επικοινωνούν με όλο τον κόσμο. Ξέρεις και σε άλλες χώρες γίνεται κάτι τέτοιο! Και καθαριότητα με συγκέντρωση των σκουπιδιών για ανακύκλωση!»
«Τράπεζα χρόνου! Τι είναι αυτό;»
«Η κοπελιά εδώ λέει ότι μπορούμε να διαθέσουμε χρόνο μας για να προσφέρουμε σε κάποιον κάτι που μπορούμε και κάποιος άλλος θα προσφέρει χρόνο για μας για να μας βοηθήσει σε κάτι που χρειαζόμαστε. Αυτό κτίζει αλληλεγγύη. Έλα να γραφτούμε!»
«Πρόσεξες και αυτές τις δεκάδες σκηνές; Εδώ μένει κόσμος! Έχει αυτοοργανωθεί μια νέα κοινότητα. Εδώ λέει ότι στις επτά έχει γενική συνέλευση».

Πυρετός στην κοινότητα. Ο καθένας εθελοντικά κινείται με βάση τον ρόλο του. Τόσος κόσμος περνάει από εκεί. Πρέπει η κοινότητα να είναι ενωμένη μ’ αυτό τον κόσμο και όχι περιφρουρημένη. Ο κόσμος πρέπει να ενημερωθεί και να συμμετέχει στις δραστηριότητες της κοινότητας. Το βράδυ έχει παρεμβάσεις για την κρίση. Θα μιλήσουν κάποιοι για τις αιτίες και θα προτείνουν βήματα. Και πρέπει να γίνουν και συγκεντρώσεις και σε άλλες πλατείες ώστε την ημέρα που θα ψηφιστούν τα μέτρα όλοι οι πολίτες της Αθήνας να πουν το όχι τους. Όλα αυτά θα εγκριθούν από την γενική συνέλευση. Άμεση δημοκρατία. Το λένε και τα πανώ, το λένε και οι κάτοικοι της κοινότητας, το μουρμουράνε και οι πολίτες που κυκλοφορούν γύρω από τις σκηνές, το συζητούν στους πάγκους πληροφόρησης, στα πηγαδάκια και περιμένουν να το βιώσουν το βράδυ στην γενική συνέλευση.

«Άμεση δημοκρατία; Και αυτό που έχουμε δεν είναι δημοκρατία; Πως διάολο θα γίνει; Οι αρχαίοι Αθηναίοι ήταν λίγοι σε σχέση με τα σημερινά δεδομένα και μπορούσαν να μαζεύονται και να αποφασίζουν. Σήμερα όμως; Λες με την τεχνολογία;»

Καλή η τεχνολογία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και βοηθάει. Όλο αυτό έτσι ξεκίνησε. Και αυτοί εδώ ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα, ήλθαν εδώ σαν άτομα και συνειδητά συγκροτήθηκαν σαν κοινότητα. Εδώ αναπτύσσουν τώρα τις διαπροσωπικές τους σχέσεις μέσα από την κοινοτική αλληλεγγύη και την σχέση τους με τον χώρο, την πλατεία, και παλεύουν να δημιουργήσουν κάτι υπερπροσωπικό. Εκκλησία του δήμου λεγότανε. Και εδώ είναι η ουσία. Η διαδικασία της ψηφοφορίας έρχεται μετά. Πρώτα η αυτοοργάνωση στην πλατεία, στις πλατείες, στις γειτονιές της πόλης, στα χωριά. Αυτή είναι η κοινωνία που ελέγχει την μοίρα της και δημιουργεί για τον εαυτό της. Μήπως τελικά μέσα από το ζήτημα της κρίσης, όλα αυτά που συμβαίνουν εδώ μας παραπέμπουν σε κάποιο όραμα που το παρόν πολιτικό σύστημα αδυνατεί να εκφράσει; Και μήπως παραπέμπει και σε ένα τύπο κοινοτικού μέλους που λειτουργεί σαν υπεύθυνο άτομο μέσα στο κοινοτικό σύνολο και δεν το επιτρέπει να εξελιχθεί σε μάζα; Μήπως τελικά αυτό θα μας μείνει, αν όλο αυτό κάποια στιγμή πέσει θύμα του συσχετισμού των πολιτικών δυνάμεων ή της στείρας πολιτικής αντιπαράθεσης και της ξύλινης πολιτικής;

Όμως για το τώρα όχι στα μνημόνια, όχι στο χρέος, όχι στο διαβρωμένο πολιτικό σύστημα, δικαιοσύνη! Το όραμα, όπως αυτό διαγράφεται, και αυτό ‘το τώρα’ είναι η υπάρχουσα βάση να αναπτυχθεί κάτι το υπερπροσωπικό, να ενώσει τους κατοίκους της πλατείας και τους περαστικούς και να λειτουργήσει μέσα στον χρόνο. Να έχει δημιουργική σύνδεση με το εξελισσόμενο ‘τώρα’, να αποσαφηνίζει και να εμπλουτίζει συνεχώς το όραμα του, να συναντιέται και με τις άλλες πλατείες, τις γειτονιές και τα χωριά.

«Ξέρεις, θυμήθηκα την πορεία που κατέληξε στο κάτω μέρος της πλατείας πριν λίγες ώρες. Άλλος κόσμος ρε παιδί μου. Πειθαρχία, περιφρούρηση, ξεκάθαρα συνθήματα και αιτήματα για ‘κεκτημένα’ και μια ορμή! Και με το τέλος την αποστολής διάλυση. Μου έμεινε στο μυαλό μου σαν ορμητικό ποτάμι που μπούκαρε στην πλατεία και μετά πλάτειασε και χάθηκε. Στο πάνω μέρος της πλατείας βλέπω συναίσθημα. Εδώ στο κέντρο της πλατείας βλέπω δημιουργικότητα, βλέπω τα φωτεινά πρόσωπα των κατασκηνωτών που σου παρουσιάζονται, βλέπω ένα δέσιμο διαρκείας με τον χώρο και τους ανθρώπους του, βλέπω πολλά χρώματα, βλέπω κόπο και αγώνα για την κοινή συγκρότηση πάνω σε νέα πράγματα. Εδώ πράγματι ο καθένας έφερε το εαυτό του και ξεκινά τα επόμενα με τους άλλους»

«Πράγματι. Όμως να φοβάσαι αυτά που κουβαλά ο εαυτός του καθενός!»