Πρώτος στόχος να απαλλαγούμε από το «μνημόνιο», αλλά ποια διέξοδο προτείνουμε στην ελληνική κοινωνία;

Μια Πρόταση της Τοπικοποίησης:

Την προηγούμενη περίοδο, οι πολιτικές που ακολουθήθηκαν για την ανάπτυξη στη χώρα, ιδίως πριν και μετά το 2004 και τους Ολυμπιακούς, προωθούσαν ένα υπερκαταναλωτικό μοντέλο το οποίο απαιτούσε υπερκυκλοφορία χρήματος. Οι κυβερνήσεις , για να φέρουν σε πέρας τους προϋπολογισμούς τους, δανείζονταν από τις παγκόσμιες αγορές, οι επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά από τις τράπεζες. Σε αυτό βοήθησε και το ευρώ, γιατί εξασφάλιζε την απαιτούμενη «πίστη» για δανεισμό από τα διεθνή κεφάλαια, και έτσι όλοι μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν τις καταναλωτικές τους ανάγκες, παρόλο που δεν ανέβηκε η αγοραστική αξία των αδύνατων οικονομικά- ενώ οι τιμές έγιναν ευρωπαϊκές, οι μισθοί παρέμειναν σε επίπεδο δραχμής. Έτσι το κοινό νόμισμα βοήθησε στην ουσία και αυτό για να ανέβουν τα χρέη στο κράτος, τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις. Τα προηγούμενα χρόνια οι περισσότεροι αισθάνονταν «νοικοκυραίοι με κάρτες και με χρέη»(σύνθημα του Δεκέμβρη 2008), ενώ η «δυνατή» Ελλάδα έφθασε να έχει χρέη πάνω από 360(; κανείς από μας δεν ξέρει στην ουσία, ενώ «αυτοί» που ξέρουν δεν μας το λένε) δις ευρώ.
Ο Καραμανλής αναγκάσθηκε να τα παρατήσει, ενώ ο Παπανδρέου(δεν είναι στην ουσία αυτοί οι πρωταγωνιστές, αλλά για τη ευκολία του λόγου), ανέβηκε –άλλα υποσχόμενος-για να μας φέρει την τρόικα.
Όλοι πια αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι στην ουσία έχουμε να κάνουμε με μια βαθειά δομική κρίση και ότι το μέλλον είναι ζοφερό(Πολλά μαγαζιά κλείνουν, η οικοδομή έχει σταματήσει, ο εφοπλισμός με την κρίση των διεθνών μεταφορών συρρικνώνεται, ο τουρισμός είχε για το 2009 μείωση αφίξεων κατά 11% και του εισοδήματος κατά 23-27%, η αγροτιά πνέει τα λοίσθια κ.λ.π) . Αρκετοί δε αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε πόσο βαθειά έχουμε καταστρέψει όλα αυτά τα χρόνια τις ίδιες τις βάσεις της κοινωνικής-οικονομικής-βιολογικής ύπαρξής μας, τα οικοσυστήματα και το περιβάλλον. Η ερημοποίηση της γης από τις καλλιεργητικές πρακτικές(γεωτρήσεις μέχρι 400μ βάθος, εκτροπή Αχελώου κ.λ.π), η αποψίλωση-καταπάτηση και η καταστροφή των δασών με τις πυρκαγιές, η ρύπανση της θάλασσας, των ποταμών και των λιμνών από τα χημικά και τα λύματα-απόβλητα, η καταστροφή του παραθαλάσσιου και του ορεινού τοπίου με τα σκουπίδια των ανεξέλεγκτων χωματερών και την υπεροικοδόμηση, δεν είναι μόνο καταστροφή για το περιβάλλον. Διαλύει και τις ίδιες τις δυνατότητες για μια εύκολη ανάκαμψη της Οικονομίας.
Για αυτό μια σημαντική μερίδα της νέας γενιάς ξεσηκώνεται. Προς το παρόν «αγανακτεί», δείχνοντας ότι δεν της αρέσει ο κόσμος που της ετοιμάσαμε οι παλιότεροι. Οι συγκεντρώσεις στις πλατείες είναι αποτέλεσμα αυτής της αγανάκτησης. Δεν πρέπει να παραμείνει όμως μόνο σε αυτό. Με τις διαδικασίες των συνελεύσεων μπορεί στη συνέχεια να διαμορφώσει και προτάσεις διεξόδου από τη σημερινή κρίση, επιδιώκοντας να μπει στο προσκήνιο μιας νέας μελλοντικής πολιτικής, που θα στηρίζεται στην άμεση δημοκρατία και σε δομές ισοκατανομής σε όλα τα επίπεδα, από την οικονομία, την κοινωνία, μέχρι και τη πολιτική διακυβέρνηση.
Δεν διεκδικούμε τη διατύπωση ενός μανιφέστου, αλλά κάποιες σκέψεις με τη μορφή προτάσεων για μια άλλη κοινωνική, οικονομική, πολιτική και οικολογική εξέλιξη στη χώρα μας. Προτείνουμε προς τη συνέλευση :

Η ελληνική κοινωνία, για να βρει διέξοδο στην κρίση της, πρέπει να αλλάξει ρότα. Να σταματήσει τη μέχρι τώρα πορεία της, επιστρέφοντας όχι στο παρελθόν, αλλά στο σημείο όπου πρόοδος θα είναι η απόρριψη, η υπέρβαση και η ανασυγκρότηση του άσχημου παρόντος της. Η διόρθωση του σημερινού αδιεξόδου χρησιμοποιώντας τις γνώσεις και εμπειρίες που έχουν παραχθεί από αυτό το αδιέξοδο και υιοθετώντας ένα άλλο τρόπο ζωής και αξιών. Ένα τρόπο ζωής που θα βασίζεται στην αυτάρκεια, στη συντροφικότητα, στην ανταλλαγή, στο μοίρασμα και στο σεβασμό προς όλα τα πλάσματα και τα είδη αυτού του κόσμου. Στην ενδυνάμωση και στη στήριξη στις ιδέες της συνεργασίας και αλληλεγγύης, της άμεσης σχέσης παραγωγού-καταναλωτή, της οργανικής σχέσης των ανθρώπων με τον τρόπο ικανοποίησης των βιοτικών αναγκών τους , της καθαρής ποιοτικής τροφής για όλους, της τοπικότητας των προϊόντων. Στην επανασύνδεση φύσης-κοινωνίας και στην αποσύνδεση από τη σκληρή εμπορευματοποίηση των πάντων. Επιδιώκοντας συγχρόνως την αυτοοργάνωση μέσα από συμμετοχικές, αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες.
Όλα αυτά σημαίνουν:
o Ο τουρισμός, η οικοδομή και η ναυτιλία, που ήταν οι βασικοί τομείς της ελληνικής οικονομίας, με τη παρούσα κρίση έχουν κτυπηθεί άσχημα. Ταυτόχρονα αυτοί οι τομείς κατέστρεψαν στον υπέρτατο βαθμό το περιβάλλον μας και τις ίδιες τις συνθήκες επιβίωσής μας και μας οδήγησαν σε αδιέξοδο. Δεν θα πρέπει να συνεχίσουμε να στηριζόμαστε πλέον σε αυτούς.
o Θα πρέπει να ξαναγίνουμε αγροτική κοινωνία και κοινωνία των κάθε είδους μικροπαραγωγών, όχι των 10ετιών του 50-60, αλλά των πολυλειτουργικών οικο-αγροτών , οικο-παραγωγών-χειροτεχνών και να απορρίψουμε το ρόλο του παραγωγού πρώτων υλών για τη βιομηχανία διατροφής και των καταναλωτικών αγαθών.
o Να αναβλαστήσουμε τα δάση, να σταματήσουμε την ερημοποίηση, να αποκαταστήσουμε την άγρια φύση, τα ποτάμια τις λίμνες και τις παραλίες, να αναζωογονήσουμε τα εδάφη αποκαθιστώντας την οργανική ύλη και τον εδαφολογικό άνθρακα, ώστε να απορροφήσουμε τα επόμενα χρόνια τη περίσσια του διοξειδίου του άνθρακα της ατμόσφαιρας(αιτία για τη κλιματική αλλαγή-καταστροφή που έρχεται αν δεν το κάνουμε).
o Να μετατρέψουμε τη χώρα σε ζώνη ελεύθερη από μεταλλαγμένα και ζώνη οικο-βιο-γεωργίας με ποιοτικά προϊόντα που θα έχουν και συγκριτικό πλεονέκτημα. Να πετύχουμε και πάλι την αυτάρκεια σε όσο γίνεται περισσότερες γεωργικές παραγωγές, με ολοκληρωμένα αγροκτήματα, όπου τα ζώα και τα ζωικά προϊόντα θα είναι συμπληρωματικά των φυτικών και θα έχουμε ανακύκλωση των υλικών και ισορροπία με φυσικά λιπάσματα και μικροοργανισμούς του εδάφους(προώθηση των παραδοσιακών ανθεκτικών ντόπιων ποικιλιών και ρατσών ζώων, των τοπικών ποιοτικών προϊόντων, ΠΟΠ, οικοτεχνίας, βιολογικά κ.λ.π. με όσο το δυνατόν μικρότερο οικολογικό αποτύπωμα και κάθετη ολοκλήρωση των παραγωγικών δραστηριοτήτων)
o Να αναπτύξουμε μοντέλα πολυκαλλιέργειας-πολυδραστηριότητας που θα μειώσει τον οικονομικό κίνδυνο για τις παραγωγές και θα ενισχύσει τη διασύνδεση των παραγωγικών δραστηριοτήτων. Να στηρίξουμε τους κάθε είδους τοπικούς παραγωγούς στη μετατροπή των χώρων παραγωγής τους σε επισκέψιμους από καταναλωτές και ενδιαφερόμενους με απευθείας διάθεση των προϊόντων τους.
o Να αποκαταστήσουμε στη διατροφή μας το μεσογειακό διατροφικό μοντέλο με μείωση της κατανάλωσης κρέατος(Αν κάποιος ακολουθήσει τη μεσογειακή δίαιτα και τρώει μια φορά τη βδομάδα κρέας τότε εξοικονομεί 1020 κιλά/έτος=2/3 των εκπομπών ενός νέας τεχνολογίας αυτοκινήτου (150γρ/χιλ x10.000χιλ=1500 κιλ/έτος)
o Το τοπικό εισόδημα μπορεί να βελτιωθεί σημαντικά μέσα από την προώθηση ομάδων παραγωγών, συνεταιρισμών παραγωγών-καταναλωτών για απευθείας διακίνηση τροφίμων, χωρίς μεσάζοντες, με συνεταιριστικά μικρά μαγαζιά, με δίκτυα διανομής και τοπικά συστήματα ανταλλαγών με δικό τους νόμισμα κ.λ.π
o Με εναλλακτικούς πιστωτικούς συνεταιρισμούς, που διαχειρίζονται αποταμιεύσεις μελών και πελατών τους χωρίς κερδοσκοπικές πρακτικές, και χωρίς την συνήθη αδιαφορία των τραπεζών για τις περιβαλλοντικές και κοινωνικές επιπτώσεις των δράσεων που χρηματοδοτούν
o Ο οικοτουρισμός μπορεί να παίξει το ρόλο από τη μια να στηρίζει οικονομικά τους μικρούς οικο-αγρότες, από την άλλη να επιδιώξει τη σύνδεση των ανθρώπων της πόλης με την περιφέρεια και τη φύση, ώστε να τους μετατρέψει-ιδίως τους νέους-από τουρίστες σε εγκαταστημένους με δημιουργικό τρόπο στην επαρχία κατοίκους. Η ζωή σε τερατουπόλεις, όπως η Αθήνα δεν είναι βιώσιμη και θα πρέπει να πετύχουμε την αποκέντρωση(με κίνητρα και οικονομικές διευκολύνσεις για εθελοντική μετεγκατάσταση στην ύπαιθρο και δημιουργία αγροτοτουριστικών εκμεταλλεύσεων και σε μειονεκτικές περιοχές).
o Να κάνουμε εξοικονόμηση ενέργειας και εισοδήματος αλλάζοντας νοοτροπία, χρησιμοποιώντας οικονομικές συσκευές και μετατρέποντας τις κατοικίες μας και τα κτίρια σε βιοκλιματικά χαμηλής ή μηδενικής ενέργειας.
o Να αναπτύξουμε τις εναλλακτικές μορφές ενέργειας( ΑΠΕ) εγκαθιστώντας φ/β συστήματα στις στέγες των σπιτιών και των αγροτικών υπόστεγων και αποθηκών, μικρές ανεμογεννήτριες σε μη παραγωγική γη καθώς και εγκαταστάσεις παραγωγής βιοαερίου σε συνδυασμό με βιολογικούς καθαρισμούς και ανακύκλωση στους δήμους. Δημιουργώντας μη κερδοσκοπικές εταιρείες λαϊκής βάσης στους τομείς των ΑΠΕ-και στη τεχνογνωσία και στις εγκαταστάσεις και στη παραγωγή ενέργειας- καθώς και στις μεταφορές. Να πετύχουμε ενεργειακή αυτονομία των δήμων κ.λ.π. Να σταματήσουμε να είμαστε η χώρα του ρυπογόνου λιγνίτη και να γίνουμε η χώρα του ήλιου και του αέρα, που έτσι και αλλιώς έχουμε άφθονα.
 H εργασία και φυσικοί πόροι θα πρέπει να διαδραματίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στο συμβατό με τις τοπικές κοινωνικές και περιβαλλοντικές συνθήκες τοπικό παραγωγικό σύστημα Η οικονομική δραστηριότητα θα εξαρτάται κυρίως από το ανθρώπινο δυναμικό. Συνεπώς η Τοπική Αυτοδιοίκηση(Τ.Α), κύρια, μπορεί και οφείλει να αναλάβει πρωτοβουλίες αναστροφής της κατεύθυνσης της φθηνής εργασίας σε εκείνη που αναγνωρίζει την εργασία ως πρωταγωνιστή, με κύριο μοχλό την διάχυση ανοικτών διοικητικών μοντέλων συμμετοχής και αυτοδιαχείρισης και την ενδοεπιχειρησιακή κατάρτιση γι αυτό. Να ενισχύσει συνεταιριστικές πρωτοβουλίες. Να υλοποιήσει αυστηρό χωροθετικό σχεδιασμό, με ένταξη των οχληρών δραστηριοτήτων στις ΒΙΠΕ, οι οποίες θα πρέπει να μετασχηματισθούν σε Βιομηχανικά Οικοσυστήματα (όπου τα απόβλητα και απορρίμματα των επιχειρήσεων αξιοποιούνται από άλλες). Να γίνεται κάθετη ολοκλήρωση των παραγωγικών δραστηριοτήτων, από την πρωτογενή παραγωγή (αγροτική, κτηνοτροφία κλπ.), τη μεταποίηση, μέχρι τον τριτογενή τομέα (αγροτουρισμός, διακίνηση).
o Να στηρίξουμε τον κοινοτικό-δημοτικό τομέα οικονομίας: η Τ.Α. μπορεί να βοηθήσει προωθώντας και θέτοντας πόρους στη διάθεση συλλογικών δομών εργασίας, με τη μορφή κοινωνικών επιχειρήσεων (συνδυασμός αμειβόμενης εργασίας για ανέργους – εξειδικευμένης από υπαλλήλους του δήμου –εθελοντικής εργασίας από εθελοντές που μαζί με τους υπαλλήλους παίζουν το ρόλο του “εμψυχωτή”), για τη δημιουργία των αντίστοιχων χώρων παραγωγής και παροχής υπηρεσιών (π.χ. εργαστηρίων επαναχρησιμοποίησης ηλεκτρικών – ηλεκτρονικών ειδών, επίπλων, ρούχων, κομποστοποίησης–λιπασματοποίησης οργανικών αποβλήτων, μεταποιητηρίων γεωργικών προϊόντων, απασχόλησης παιδιών, ανταλλαγής ειδών από «δεύτερο χέρι», γραφείων «συνταξιδιωτών», οργάνωση γραφείου-συνεργείου από άνεργους αρχιτέκτονες-οικοδόμους για κατασκευή-μετατροπή βιοκλιματικών κτιρίων, συνεργείων για τη δημιουργία «πράσινων στεγών» και «ηλιακών στεγών», ομάδων «καλλιεργητών του Σαβατοκύριακου και του ελεύθερου χρόνου» με τη διάθεση περιαστικών δημοτικών κτημάτων προς καλλιέργεια ειδών διατροφής, καταρχήν για τα ίδια τα μέλη και στη συνέχεια για διάθεση στη τοπική αγορά, για εξασφάλιση και εισοδήματος κ.λ.π. Επίσης αστικούς κήπους με ατομικές ή συλλογικές καλλιέργειες ειδών διατροφής για αυτοκατανάλωση, σε ακάλυπτους πολυκατοικιών, ταράτσες, μπαλκόνια, αυλές, ή άκτιστα οικόπεδα. Ειδική περίπτωση: αυτοδιαχειριζόμενα συνεργεία και όχι ιδιώτες εργολάβοι να αναλαμβάνουν συγκεκριμένες εργασίες του δήμου).
Τα πρώτα βήματα μιας τοπικής οικονομίας, που απαντά στην οικονομία του «μνημονίου»
• Το πρώτο βήμα θα ήταν η εκπαίδευση ενός ευρέος δικτύου συνεργείων τεχνιτών, που θα ανασκεύαζε όλα τα κτίρια κάθε περιφέρειας της χώρας , καθιστώντας τα ενεργειακά αποτελεσματικά και, όπου αυτό είναι δυνατό, τουλάχιστο εν μέρει ενεργειακά αυτάρκη. Αυτή η πολιτική πέρα από την εξοικονόμιση ενέργειας που θα πετύχαινε, θα δημιουργούσε πελώριο αριθμό νέων θέσεων εργασίας για μηχανικούς, υδραυλικούς, μονωτές, ηλεκτρολόγους, οικοδόμους κ.ο.κ. Οι ευκαιρίες για απασχόληση και δημιουργία θα επεκτείνονταν σε όλες τις κοινότητες της χώρας.

• Το ίδιο θα συνέβαινε με την εφαρμογή μιας στρατηγικής μείωσης και εκμηδενισμού των απορριμμάτων, που θα δημιουργούσε δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας, από συλλέκτες-διαλογείς απορριμμάτων έως επιστήμονες που θα πρωτοπορούσαν στην εφεύρεση κι εφαρμογή νέων υλικών και μεθόδων.

• Η εκπαίδευση χιλιάδων νέων ανθρώπων, στα σχολεία και τις σχολές, στην κηπουρική και την οικο-γεωργία, με σκοπό να παραγάγουν σε τοπικό επίπεδο όλο και περισσότερα τρόφιμα, για τον εαυτό τους και για διάθεση στην τοπική αγορά, θα δημιουργούσε επίσης νέες θέσεις εργασίας.

• Παράλληλα η αισθητή βελτίωση των δημοσίων μεταφορών, ιδίως του σιδηρόδρομου, θα μείωνε τις εκπομπές θερμοκηπικών αερίων, θα συνέβαλε στην κοινωνικότητα των ανθρώπων-πράγμα που διέλυσε μεταξύ των άλλων και η αυτοκίνηση- και θα μείωνε το κόστος των μεταφορών που επιβαρύνει σήμερα όλα τα μεταφερόμενα προϊόντα.
• Ενθάρρυνση δημοτικών επιχειρήσεων Ανανεώσιμης Ενέργειας με δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και τοπικής κλίμακας εγκαταστάσεις σε συνεργασία με τις μη κερδοσκοπικές εταιρείες λαϊκής βάσης και όχι με τις μεγάλες ιδιωτικές-κυρίως ξένες- εταιρείες, που επενδύουν βασικά σε μεγάλα αιολικά πάρκα με δικό τους εργατικό δυναμικό, χωρίς να δημιουργούν τοπικό εισόδημα, ιδιοποιώντας τα κέρδη και δίνοντας ψίχουλα στους δήμους. Από την τοπική παραγωγή ενέργειας θα επωφεληθούν όχι μόνο οι εργαζόμενοι σε αυτή, αλλά και οι καταναλωτές της περιοχής με τις χαμηλότερες τιμές που θα επιτευχθούν μέσω του ελέγχου των δημοτών. Η κατεύθυνση για τους ΟΤΑ θα πρέπει να είναι η δημοτικοποίηση των τοπικών δικτύων που έτσι και αλλιώς έχουν εγκατασταθεί σε δημόσια ή δημοτική γη. Η ΔΕΗ να μη πουληθεί σε ιδιώτες κεφαλαιούχους, αλλά να υποχρεωθεί με νόμο να συνάπτει συμβάσεις με τους δήμους και τις περιφέρειες για τη χρήση και εγκατάσταση του δικτύου της σε δημοτική ή ιδιωτική γη ή ακόμα καλύτερα να πουλήσει σε λογικές τιμές το υπάρχον δίκτυο στους δήμους, που θα αναλαμβάνουν τη λειτουργία και την τυχόν επέκτασή του. Να πετύχουμε ενεργειακή αυτονομία των δήμων, δημιουργώντας τοπικές θέσεις εργασίας.
• Αυτή η πολιτική θα χρηματοδοτούνταν εν μέρει από τα νέα φορολογικά έσοδα που θα δημιουργούνταν από την ίδια την εφαρμογή ενός τόσο φιλόδοξου τοπικού προγράμματος, αλλά και από τις οικονομίες των μικροκαταθετών, που θα πρέπει να αποσύρουν τις καταθέσεις τους( έτσι και αλλιώς δεν παίρνουν τόκους και θα πρέπει να δημιουργηθεί ένα κίνημα που θα απαιτεί κατευθείαν πληρωμή από τα ταχυδρομεία και όχι μέσω τραπεζών που η σημερινή κυβέρνηση πάει να γενικεύσει, ακόμα και για τις μικροαγορές με τη «φοροκάρτα», προς μεγάλη ικανοποίηση των τραπεζών που θα αυξήσουν ακόμα παραπέρα τη κερδοφορία τους). Οι τοπικές αρχές θα ενθαρρύνονταν να εκδώσουν ομόλογα που θα τα αγόραζαν τα ασφαλιστικά μας ταμεία ώστε να χρηματοδοτηθούν οι δραστηριότητες αυτές. Μικρότεροι καταθέτες θα μπορούσαν να συμμετάσχουν σε αυτή την αναγέννηση της τοπικής οικονομίας, αποκτώντας τέτοια ομόλογα.

• Χρειάζεται να δημιουργηθεί ένα κίνημα στην ουσία, ένα νέο οικονομικό και κοινωνικό στρώμα, που οδηγεί στη μετάβαση από την «ατομική απληστία» στη «συλλογική ωφέλεια», με πυλώνες την κοινωνική δικαιοσύνη και την κοινωνική και οικολογική βιωσιμότητα.

• Χρειάζεται επειγόντως να γίνει ταυτόχρονα μια «πνευματική ανασύνταξη» και να τη συζητήσουμε όσο γίνεται πιο πλατιά. Για το πώς θα τιθασεύσουμε αρχικά, θα αντικαταστήσουμε στη συνέχεια, το σημερινό κυρίαρχο μοντέλο του «τούρμπο καπιταλισμού».
• Χρειαζόμαστε πια ένα νέο είδος πολιτικής. Μια πολιτική που θα μετατρέπει τους ίδιους τους πολίτες από αντικείμενα διαχείρισης, σε υποκείμενα διαμόρφωσής της. Αυτό είναι πιο εύκολο να γίνει στα πλαίσια της τοπικής κοινωνίας, όπου ο ένας, λίγο ως πολύ, γνωρίζει τον άλλο και μπορούν να λειτουργήσουν έννοιες όπως αλληλεγγύη, διαφάνεια, έλεγχος, εξοικονόμηση, αντικαταναλωτισμός, αυτοπαραγωγή, ανταλλαγές, μοίρασμα, δικτύωση, κοινοτισμός κλ.π. Για αυτό η δημόσια σφαίρα της χωρικής κοινότητας, του δήμου, της περιφέρειας μπορεί να είναι ένα προνομιακό πεδίο για την υλοποίηση μιας τέτοιας πολιτικής και με αυτή την έννοια αποτελεί μια πρόκληση για τη διαμόρφωσή της.

• Ας δημιουργήσουμε παντού σε όλους τους χώρους, από τις γειτονιές μέχρι και τους δήμους και κοινότητες Κινήσεις Πολιτών(;ανοιχτή η ακριβής ονομασία που θα αποφασισθεί από τους συμμετέχοντες, καλό όμως θα είναι να έχουν κοινό όνομα που θα δείχνει το κοινό στίγμα), που παρεμβαίνοντας τοπικά-σε αντιπαράθεση με τις αυτοδιοικητικές παρατάξεις των κομμάτων εξουσίας- και συνδεόμενες μεταξύ τους θα μπορέσουν να παρέμβουν και στους καλλικρατικούς δήμους και περιφέρειες, επιδιώκοντας κάποια στιγμή να πάρουν την εξουσία σε αυτές τις δομές.

o Τα κόμματα εξουσίας και η κυβέρνηση μας πήραν τα μέτρα. Ας πάρουμε και εμείς τα δικά μας μέτρα!
Ας μη θεωρούμε φτώχεια την έλλειψη του συμβατικού χρήματος, το να μη μπορούμε να αγοράζουμε τα προϊόντα των εταιρειών!
Ας μη δεχθούμε σαν ανεργία την έλλειψη μισθωτών θέσεων εργασίας στις επιχειρήσεις των εργοδοτών!
Ας απορρίψουμε την "ανάπτυξή τους" και το καταστροφικό μέλλον που ετοιμάζουν για τις μελλοντικές γενιές και τη φύση! Ας αρνηθούμε τη θέση που έχει σήμερα η χώρα στα πλαίσια του παγκοσμιοποιημένου καπιταλιστικού μοντέλου ανάπτυξης(έξοδος από Ε.Ε και από τη ζώνη του Ευρώ). Να συρρικνώσουμε το συγκεντρωτικό κράτος μεταφέροντας δικαιοδοσίες και πόρους προς μια όσο γίνεται πιο αποκεντρωμένη Τοπική Αυτοδιοίκηση και την Τοπική Κοινωνία. Ας στραφούμε προς την αποκεντρωμένη, τοπικοποιημένη, οικολογική αμεσοδημοκρατική κοινωνία της ισοκατανομής των πόρων και της εξουσίας!
Ας αρχίσουμε να οργανωνόμαστε σε κοινότητες και δίκτυα συνεργασίας και αλληλεγύης, να ικανοποιούμε τις ανάγκες μας με αυτοπαραγωγή και αχρήματες ανταλλαγές! Χρειάζεται: ενεργοποίηση, αυτοοργάνωση, αυτοπαραγωγή
Οι νέοι των πόλεων π.χ. να παρατήσουν την ανεργία και τη μιζέρια της αναζήτησης τυχόν μισθωτής εργασίας και σε ομάδες και συλλογικότητες να εγκαθίστανται σε χώρους αυτοπαραγωγής και αυτοδιαχειριζόμενους στην περιφέρεια. Είτε εξσφαλίζοντάς τους συλλογικά, είτε απαιτώντας τους απο κρατικούς, δημοτικούς, εκκλησιαστικούς φορείς που τους κατέχουν.

Για να τα κάνουμε όλα αυτά καλύτερα πρέπει να στηριχθούμε στις κοινότητες και τους δήμους και να τους αναζωογονήσουμε μετατρέποντάς τους από δήμους της δημαρχίας και του δημοτικού συμβουλίου, σε δήμους των ενεργών πολιτών-προσώπων, με συνελεύσεις πολιτών, με την οργάνωση διαδικασιών συμμετοχικού προϋπολογισμού και προγραμματισμού, με αυτοοργάνωση των συνοικιών, των ομάδων ενδιαφερόντων κ.λ.π.