Οι παρακάτω πρόταση έγινε περιληπτικά στη συνέλευση του Βόλου
Το σύνθημα αυτό των επιτροπών των σωματείων, των διάφορων κινήσεων και των συνελεύσεων των πλατιών, θα είναι πέρα για πέρα σωστό, αν συμπληρωθεί και με το εξής: Δεν θέλουμε ούτε χρειαζόμαστε τα λεφτά τους!!!
Για να είμαστε σε θέση όμως να το πούμε αυτό θα πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία και σαν πολίτες και σαν κοινωνία γενικότερα. Να κάνουμε μια στροφή και να απαιτήσουμε και από τους εαυτούς μας και από τη συλλογική κοινωνική συνείδηση να θέσει τις βάσεις για μια τέτοια υπέρβαση.
Να επαναπροσδιορίσουμε τις βασικές μας ανάγκες και τον τρόπο ικανοποίησή τους με όσο γίνεται μικρότερο κοινωνικό και οικολογικό αποτύπωμα, επιδιώκοντας την «ευημερία της λιτότητας» και την αυτοανάπτυξη-αυτοπραγμάτωση των ανθρώπων-προσώπων(με την έννοια των πολύπλευρων-με πολλές δεξιότητες- ανθρώπων και όχι των μονοδιάστατων σημερινών ατόμων, που το μόνο που ξέρουν καλά είναι να καταναλώνουν). Να μη θεωρούμε φτώχεια την έλλειψη συμβατικού τους χρήματος για να ικανοποιούμε τις ανάγκες μας μόνο μέσω των σημερινών αγορών τους. Να μη νοιώθουμε άχρηστοι επειδή δεν μας εξασφαλίζουν μια θέση μισθωτής εργασίας στις εταιρικές επιχειρήσεις τους οι συμβατικοί εργοδότες-καπιταλιστές.
Με λίγα λόγια να αφήσουμε πίσω τις αξίες του κέρδους, του ανταγωνισμού και της εκμετάλλευσης των αδυναμιών του «άλλου». Να ξεπεράσουμε τον πολιτισμό της ανάπτυξης, της μεγέθυνσης και της ταύτισης της ευτυχίας με τις δυνατότητες που έχει ο καθένας να κατέχει και να καταναλώνει ατομικά. Αυτό και μόνο δεν οδηγεί σε αίσθημα ικανοποίησης, αλλά αντίθετα σε βουλιμική παθογένεια, σε καθημερινό στρες και τελικά σε κρίση των συνολικών φυσικών πόρων, αφού όσο και να επιδιώκουμε σαν καπιταλιστικό σύστημα να μεγαλώσουμε την «πίτα», αυτό δεν μπορεί να γίνει ερήμην του πλανήτη που διαθέτει περιορισμένους πόρους και θέτει όρια. Το μόνο που καταφέρνει σε αυτή τη φάση το σημερινό μοντέλο «ανάπτυξης» είναι -όχι να μεγαλώνει-αλλά να «φουσκώνει» την πίτα έτσι ώστε οι «φούσκες» που δημιουργούνται κάποια στιγμή να σπάνε με επακόλουθο οικονομικές και κοινωνικές κρίσεις.
Θα πρέπει λοιπόν αυτή η υπέρβαση να χαρακτηρίζεται από την έννοια της „απο-ανάπτυξης“ σαν απάντηση των“απο κάτω“ στις μεγεθύνσεις κάθε μορφής. Να υοθετήσουμε ένα μοντέλο: «Απο-ανάπτυξης εδώ», «συντήρησης εκεί», «ανάπτυξης πιο πέρα»(όπου δεν υπάρχει κοινωνική και περιβαλλοντική επιβάρυνση), αλλά σε καμία περίπτωση «ανάπτυξη ή θάνατος», που είναι το μότο του Τουρμποκαπιταλισμού.
Να στηριχθούμε στις αξίες της απλότητας-λιτότητας, της συντροφικότητας-αλληλεγγύης, της συνεργατικότητας, του αλληλοσεβασμού- αναγνώρισης διαφορετικότητας και του αλτρουισμού-κοινοτισμού, για να δημιουργήσουμε τον πολιτισμό της «μετα- ανάπτυξης» εποχής και την αμεσοδημοκρατική-αποκεντρωμένη-οικολογική-δίκαιη κοινωνία της ισοκατανομής των πόρων και της εξουσίας.
Για τα ελληνικά δεδομένα και συνηγορούσης της κρίσης του δημόσιου και ιδιωτικού χρέους στη χώρα, αυτό θα σήμαινε :
• Να αρνηθούμε τη θέση που έχει σήμερα η χώρα στα πλαίσια του παγκοσμιοποιημένου καπιταλιστικού μοντέλου ανάπτυξης(έξοδος από ΕΕ και Ευρωζώνη).
• Να μετατρέψουμε τη χώρα σε ζώνη οικο-βιο-γεωργίας και ζώνη ελεύθερη από μεταλλαγμένα με ποιοτικά προϊόντα που θα έχουν και συγκριτικό πλεονέκτημα(αυτάρκεια-ΠΟΠ κ.λ.π.). Να αναβλαστήσουμε τα καμένα δάση, να αποκαταστήσουμε τις λίμνες ,τα ποτάμια, τους βιοτόπους(έλη), τις παραλίες.
• Να ξαναγίνουμε αγροτική κοινωνία των κάθε είδους μικροπαραγωγών- όχι των 10ετιών του 50-60, αλλά των πολυλειτουργικών οικο-αγροτών , οικο-παραγωγών-χειροτεχνών- σε τέτοιο βαθμό, που να εξασφαλίζεται-όσο γίνεται περισσότερο- η αυτάρκεια της χώρας σε διατροφικά και χρηστικά προϊόντα(σήμερα έχουμε αρνητικό ετήσιο αγροτοδιατροφικό ισοζύγιο 4,5 δις, που συνεισφέρει στη διόγκωση του χρέους).
• Να αποκαταστήσουμε στη διατροφή μας το μεσογειακό διατροφικό μοντέλο με μείωση της κατανάλωσης κρέατος
• Ο οικοτουρισμός μπορεί να παίξει το ρόλο από τη μια να στηρίζει οικονομικά τους μικρούς οικο-αγρότες, από την άλλη να επιδιώξει τη σύνδεση των ανθρώπων της πόλης με την περιφέρεια και τη φύση, ώστε να τους μετατρέψει-ιδίως τους νέους-από τουρίστες σε εγκαταστημένους με δημιουργικό τρόπο στην επαρχία κατοίκους. Η ζωή σε τερατουπόλεις, όπως η Αθήνα δεν είναι βιώσιμη και θα πρέπει να πετύχουμε την αποκέντρωση(με κίνητρα και οικονομικές διευκολύνσεις για εθελοντική μετεγκατάσταση στην ύπαιθρο και δημιουργία αγροτοτουριστικών εκμεταλλεύσεων και σε μειονεκτικές περιοχές).
• Να συρρικνώσουμε το συγκεντρωτικό κράτος μεταφέροντας δικαιοδοσίες και πόρους προς μια όσο γίνεται πιο αποκεντρωμένη Τοπική Αυτοδιοίκηση και κοινωνία.
• Να στηρίξουμε τον κοινοτικό-δημοτικό τομέα οικονομίας: η Τ.Α. μπορεί να βοηθήσει προωθώντας και θέτοντας πόρους στη διάθεση συλλογικών δομών εργασίας, με τη μορφή κοινωνικών επιχειρήσεων (συνδυασμός αμειβόμενης εργασίας για ανέργους – εξειδικευμένης από υπαλλήλους του δήμου –εθελοντικής εργασίας από εθελοντές που μαζί με τους υπαλλήλους παίζουν το ρόλο του “εμψυχωτή”), για τη δημιουργία των αντίστοιχων χώρων παραγωγής και παροχής υπηρεσιών (αυτοδιαχειριζόμενα συνεργεία και όχι ιδιώτες εργολάβοι να αναλαμβάνουν συγκεκριμένες εργασίες του δήμου). Οικολογικά βιώσιμες δημοτικές μονάδες παραγωγής και διανομής (κύτταρα για δημοτικό τομέα οικονομίας). Ομάδες παραγωγών, συνεταιριστικές-συνεργατικές δομές παραγωγωαναλωτών για απευθείας διακίνηση χωρίς μεσάζοντες, συνεταιριστικά-συνεργατικά μικρά μαγαζιά, δίκτυα διανομής και ανταλλαγής προϊόντων-υπηρεσιών με τοπικά νομίσματα.
• Να γίνουμε ενεργειακά αυτοδύναμοι τοπικά και περιφερειακά. Ηλεκτροκίνηση, εξοικονόμιση ενέργειας, αποκεντρωμένες ΑΠΕ, ενεργειακή αυτονομία δήμων με δημοτικοποίηση μονάδων παραγωγής και δικτύου διανομής ενέργειας.
• Τοπικά βιομηχανικά οικοσυστήματα (απόβλητα μονάδων, επεξεργάσιμη ύλη για άλλες), που θα στηρίζονται όσο γίνεται λιγότερο στον εταιρικό τρόπο παραγωγής και περισσότερο αυτοδιαχειριστικές δομές εργασίας. Μεταποίηση στα προϊόντα διατροφής και ένδυσης(π.χ. ανασύσταση υφαντουργείων, που σήμερα έχουν μετακομίσει σε γειτονικές χώρες χαμηλού εργατικού κόστους)
• Εσωτερική μετανάστευση με συλλογικές μετεγκαταστάσεις ανέργων νέων των πόλεων στην περιφέρεια, σε χώρους αυτοπαραγωγής και αυτοδιαχείρισης.
• Οικοκοινότητες με τη μορφή διευρυμένων οικογενειών (όχι γενετικής συγγένειας, αλλά ιδεολογικής συγγένειας και με όλες τις ηλικίες- η τρίτη ηλικία μπορεί να είναι πολύ χρήσιμη , η επιβίωσή της αδύνατη στο μέλλον από ένα καταρρέον συνταξιοδοτικό σύστημα), κύτταρα των μελλοντικών χωρικών κοινοτήτων-δήμων.
• δράση άμεση και αγώνας στους υπάρχοντες τοπικούς κύρια πολιτικούς, συνδικαλιστικούς και κοινωνικούς θεσμούς για εφαρμογή της δημοκρατίας σε όλα τα επίπεδα .
• Ριζοσπαστικές Κινήσεις Πολιτών (του τύπου “άμεσης δημοκρατίας εν δράσει“): που παρεμβαίνουν στους τοπικούς δήμους και βάσει προγράμματος δημιουργούν τα πρώτα κύτταρα των θεσμών της άμεσης δημοκρατίας, που κατεβαίνουν στις τοπικές εκλογές για να πάρουν κάποια στιγμή την τοπική εξουσία και όταν γίνει αυτό σε κάποιους δήμους συνοποσπονδιούνται… κ.λπ., ώστε η τελική κατάληξη να είναι μια χώρα-συνομοσπονδία κοινοτήτων-δήμων-περιφερειών.
Αλλά το πρώτο βήμα που είναι απαραίτητο να γίνει στην επόμενη χρονική περίοδο είναι:
Να περάσουμε από τις συνελεύσεις των πλατειών στη συνέλευση των συνελεύσεων – δηλαδή στην «εθνοσυνέλευση» με κληρωτούς εντολοδόχους κάθε συνέλευσης- με ένα κάλεσμα σε όλες τις πλατείες να υιοθετήσουν τα 3 κοινά αιτήματα-που ήδη έχουν γίνει αποδεκτά σε όλες σχεδόν:
- Να καταργηθεί το μνημόνιο.
- Να αρνηθούμε το χρέος.
- Να δημιουργήσουμε θεσμούς άμεσης δημοκρατίας τώρα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου