Το «μεγάλο» Δημόσιο (και τα κόμματα εξουσίας)

του Λευτέρη Ριζά

Δεν περνάει ημέρα, τα τελευταία χρόνια, που να μην διαβάζουμε και ακούμε πως ο δημόσιος τομέας στην Ελλάδα είναι φοβερά μεγάλος, πως διαθέτουμε πάρα πολλούς δημόσιους υπάλληλους κλπ και πώς γι’ αυτό πρέπει και τα δύο να μειωθούν. Αυτά δεν τα ακούμε και τα διαβάζουμε μόνο τώρα τελευταία με αφορμή την «κρίση» και το μνημόνιο. Δεν απαιτούν οι εκπρόσωποι του τη μείωση του Δημόσιου Τομέα – μέσω ιδιωτικοποιήσεων – και των δημόσιων υπαλλήλων μέσω απολύσεων, συγχωνεύσεων οργανισμών ή ένας προσλαμβάνεται κάθε πέντε αποχωρήσεων λόγω συνταξιοδότησης [ή και θαμάτων]. Αυτά χρόνια τώρα λέγονται και απαιτούνται με πρωταγωνιστές κυρίως υπουργούς του ΠΑΣΟΚ.
Η κ. Άννα Διαμαντοπούλου π.χ. έλεγε στο 7ο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ (2005) «Σύντροφοι, ίσως είμαστε η τελευταία Κομμουνιστική χώρα στην Ευρώπη. Το κράτος καταδυναστεύει το 55% της οικονομίας, δεν συμβαίνει ούτε στις νέες χώρες και καταδυναστεύει όλους τους θεσμούς». Δεν πρέπει να μας προκαλεί εντύπωση που το ΔΝΤ, η ΕΕ ή «Τριανδρία», ζητούν την «αποκομμουνιστικοποίηση» της Ελλάδας και άρα τη μείωση του κράτους και τις ιδιωτικοποιήσεις. Ούτε βέβαια που ζητάνε τη μείωση των δημόσιων υπαλλήλων όταν γι’ αυτό τους είχε προλάβει ο Κ. Σκανδαλίδης με το πρόγραμμα «ΠΟΛΙΤΕΙΑ» καθώς και ο Μιχ. Χρυσοχοϊδης όταν ήδη με άρθρο του στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» (9/6/2005) ευθαρσώς είπε ότι «Πρέπει να εξετάσουμε την άρση της μονιμότητας». Αιτιολογώντας την πρόταση του με επιχειρηματολογία που υπερβαίνει ακόμα και το ακραίο νεοφιλελεύθερο δίδυμο της Κ.Ο του ΠΑΣΟΚ, Ανδριανόπουλος – Μάνος.. Στο ΠΑΣΟΚ «πάτησε» όταν ο Καραμανλής ζητούσε τη αναθεώρηση του Συντάγματος σχετικά με τη μονιμότητα των Δ.Υ.
Ποιος φταίει για τον υπερβάλλοντα αριθμό των ΔΥ; Μα το πελατειακό-κομματικό κράτος. Τα κόμματα εξουσίας. Το λένε αυτό, χωρίς να ντρέπονται, κι οι εκπρόσωποι των κομμάτων εξουσίας. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Χωρίς να εξηγούν γιατί λειτουργούσαν κατ΄ αυτό τον «άφρονα» τρόπο.
Η σιωπή τους είναι εξηγήσιμη. Στη δεκαετία του ‘ 40, τότε που ο ελληνικός λαός πολέμησε με το όπλο στο χέρι για τη λευτεριά της χώρας και άρα και τη δική του – τότε που οι παππούδες και πατεράδες πολλών από τους σημερινούς πολιτικούς μας ακριβώς δεν πολέμησαν μαζί με το λαό για τη λευτεριά του, αλλά αντίθετα έκαναν πάρα πολλά για να επανέλθει ο λαός και η χώρα σε καθεστώς εξάρτησης, εθνικής υποδούλωσης και κοινωνικής παρακμής – ο αστισμός ένιωσε την ανάσα τους θανάτου του. Πανικόβλητος κάλεσε αμέσως σε βοήθεια τους ξένους για να τον διασώσουν. Γνωστές οι εξελίξεις και η κατάληξη. Φυλακές, εξορίες, εκτελέσεις, διώξεις, πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων για να πάρουν άδεια ακόμα και ποδηλάτου, για όσους γυρέψανε την λευτεριά, την ανεξαρτησία και την προκοπή του τόπου. Ανεργία, μετανάστευση, υποαπασχόληση.
Ανάμεσα στους «πάνω» και τους «κάτω», τους εξουσιαστές και τους εξουσιαζόμενους, αυτούς που ήταν ακόμα «επικίνδυνοι» - τον απλό λαό, έπρεπε να δημιουργηθεί ένα «κοινωνικό μαξιλάρι» που να απορροφά τους κραδασμούς του συστήματος και να εξασφαλίζει τους κρατούντες νικητές. Δεν έφταναν οι φυλακές κι εξορίες, δεν έφτανε η μετανάστευση, για να ξεφορτωθούνε όλο αυτό τον «πλεονάζοντα» παραγωγικό πληθυσμό. Θέλανε και κοινωνικά στηρίγματα. Στο εργοστάσιο εύκολα δεν έμπαινες χωρίς «πιστοποιητικό». Να γίνεις, όμως, μικροεπαγγελματίας ήτανε πιο εύκολο και βολικό για το σύστημα. Στηρίχτηκε η αναπαραγωγή των μικρο-μεσαίων στρωμάτων. Μια άλλη διέξοδος για την απορρόφηση των ανέργων, ένα ακόμα κοινωνικό, πολιτικό και ιδεολογικό στήριγμα του καθεστώτος της εξάρτησης, εθνικής υποτέλειας και παρακμής ήταν ακριβώς η διόγκωση του κράτους. Των δημόσιων υπαλλήλων. Και φυσικά εδώ βρήκαν έδαφος και φούντωσαν οι «πελατειακές» σχέσεις. Χάρη σε αυτές ξαναστήθηκαν στα πόδια τους τα αστικά κόμματα. Όλο αυτό το πλέγμα των «πελατειακών» σχέσεων, του ρουσφετιού κλπ ήταν η απάντηση του συστήματος στον αγώνα του λαού για την απελευθέρωση του τη δεκαετία του ‘ 40. Απάντηση στην «Ψυχή βαθειά» ήταν ο εξαναγκασμός του στην «υπόκλιση βαθειά», στον πολιτικό, ιδεολογικό, ηθικό και ψυχικό εξανδραποδισμό του. Μετά συμπλήρωμα ήρθε η επιβολή της «καταναλωτικής» κοινωνίας. Της αλλοτρίωσης του λαού, μέσω παροχών που ακριβώς το σύστημα δεν μπορούσε να εξασφαλίσει παρά μόνο με δάνεια. Χρεώνοντας το κράτος (του). Βιομηχανίες, πραγματική «ανάπτυξη» δεν εξασφάλιζε. Μόνη λύση ο παρασιτισμός. Και να τώρα που το «παρτι» τελείωσε. Το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα – ο παγκόσμιος δηλαδή παρασιτισμός – δεν μπορεί να στηρίξει άλλο το μοντέλο του – άρα και την Ελλάδα. Ζητάει πίσω τα «δανεικά».
Αντίπαλο δέος δεν υπάρχει πια. Για το λαό, πιστεύει, πως έχει αποχαυνωθεί, αλλοτριωθεί, «γομαροποιηθεί», εξατομικευτεί, κονιορτοποιηθεί τόσο που δεν είναι σε θέση να αντιδράσει άμεσα και αποτελεσματικά. Άρα μπορεί να τολμήσει όποια «μεταρρύθμιση», «εκσυγχρονισμό» θέλει το διεθνές, ευρωπαϊκό και ελληνικό κεφάλαιο. Αυτό κάνουν, έτσι σκέφτονται, έτσι τα υπολογίζουν. Αλλά όχι να παριστάνουν και τις «παρθένες», καταγγέλλοντας το λαό για τις κακές του συνήθειες, τις «πελατειακές» σχέσεις, την έλλειψη ανταγωνιστικότητας κλπ κλπ. Αυτό το λαό θέλανε – όχι τον άλλο των «Βουνών» - αυτό το σύστημα του επιβάλανε. Το κακό πώς τώρα καλείται ο λαός να πληρώσει από πάνω και για τις αλυσίδες που του φορέσανε.

Με αυτό τον τίτλο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΤΟ ΠΡΙΝ , 19/12/2010, αριθμ φύλλου 1.014. Απλά με τον τίτλο «Το μεγάλο Δημόσιο», δημοσιεύτηκε 10/12/2010 στο http://gregordergrieche.blogspot.com/2010/12/blog-post_7147.html#ixzz180s6OB7N