Σύνοδος Κορυφής της Ε.Ε.

«Κανείς στην Ευρώπη δεν θα μείνει μόνος του, κανείς στην Ευρώπη δεν θα αφεθεί να καταρρεύσει», είπε η Μέρκελ χθες στη γερμανική βουλή. Συνέχισε όμως λέγοντας επίσης ότι: «δεν πρέπει να γίνει το λάθος να παρουσιαστεί η ως λύση η ενοποίηση των κινδύνων», εννοώντας την κοινή έκδοση ευρωομολόγων.
Αυτό σημαίνει ότι οι Γερμανοί σε σύμπνοια με τους Γάλλους αποβλέπουν μάλλον στην «ελεγχόμενη πτώχευση» των χωρών με υψηλό χρέος, όπως η Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία κ.λπ. Στη συνάντηση λοιπόν κορυφής που γίνεται, εκείνο που θέλουν να αποφασίσουν είναι -στην ουσία-μια διαδικασία που θα κάνει δυνατή τη ελεγχόμενη πτώχευση των υπερχρεωμένων χωρών.




Τα ΜΑΤ θα εξασφαλίζουν την "ελεγχόμενη πτώχευση"





Ότι είναι δυνατόν για τους πολίτες και τις επιχειρήσεις, θα πρέπει κατά τη Μέρκελ να είναι δυνατό και για τα κράτη. Με τη συνηθισμένη διαδικασία της «ελεγχόμενης πτώχευσης» θα μπορέσουν οι δανειολήπτριες χώρες να έχουν μια δεύτερη ευκαιρία να πληρώσουν τα μισά –ας πούμε- χρέη τους. Οι πιστωτές θα παραιτηθούν από ένα μέρος των απαιτήσεών τους, όμως θα ξέρουν ότι δε θα τα χάσουν όλα.

Αυτά που προτείνουν οι Γερμανοί, μέσω του μηχανισμού στήριξης, κινούνται προς αυτή τη κατεύθυνση και στόχο έχουν τις αγορές κεφαλαίου(επενδυτές, τράπεζες, φοντς κ.λπ): κάνουμε κάτι, ώστε καμία χώρα της ευρωζώνης μη καταρρεύσει πλήρως και ανεξέλεγκτα. Νομίζουν ότι οι «διεθνείς επενδυτές» θα το καταλάβουν αυτό και θα αντιδράσουν ανάλογα.
Όμως αυτοί δεν σκέφτονται πλέον έτσι, όπως δηλαδή κάθε λογικός επενδυτής με γερμανική νοοτροπία. Αυτοί «τιμωρούν» τις «ασθενείς» χώρες με υψηλότερα επιτόκια δανεισμού. Θέλουν να κερδίζουν από τη «χασούρα» των άλλων, γιατί όλα αυτά τα χρόνια οι κυβερνήσεις-μεταξύ των οποίων και η γερμανική-ήταν που τους έμαθαν να συμπεριφέρονται σαν σε καζίνο όπου παίζεται πόκερ, με τις απορρυθμίσεις που προώθησαν στις διεθνείς μετακινήσεις κεφαλαίου. Όταν λοιπόν ακούν προτάσεις του τύπου: «Αν εσείς ανεβάζετε τα επιτόκια, εμείς θα διακηρύξουμε την αδυναμία πληρωμής και θα πρέπει να παραιτηθείτε από ένα μέρος των κεφαλαίων που μας δανείσατε”, αντιδρούν με υπέρμετρη αύξηση των spreads, επιχειρώντας να κερδίσουν κάτι παραπάνω από την αύξηση του κινδύνου κατάρρευσης.
Στη περίπτωση μιας πραγματικής κατάρρευσης βέβαια θα χάσουν πολύ περισσότερα από ότι αν δεχόντουσαν την «ελεγχόμενη πτώχευση». Όμως αυτό είναι το παιχνίδι του πόκερ: θέλεις να κερδίζεις ακόμα και όταν δεν έχεις καλό χαρτί, ποντάροντας και στη «μπλόφα». Κάποιοι λοιπόν ποντάρουν στην κατάρρευση και κάποιοι στη δυνατότητα ότι τα κράτη μπορούν ακόμα να πληρώσουν παίρνοντας εξοντωτικά μέτρα λιτότητας για τους λαούς τους.
Και το ερώτημα μπαίνει για τους λαούς και προφανώς όχι για τις σημερινές κυβερνήσεις τους, που είναι από τους πρωταγωνιστές αυτού του παιχνιδιού: ως πότε θα δέχονται να παίζεται αυτό το παιχνίδι του καπιταλισμού-καζίνο στις πλάτες τους;