Σάββατο 18 Δεκεμβρίου 2010
Τα πράγματα για την κατοχική αλητεία δεν είναι και τόσο ρόδινα
Ο βρωμερός λαουτζίκος (τεμπέλης, ανεπρόκοπος, αχαΐρευτος, ξεφτίλας, ρατσιστής, φασίστας, καναπεδιστής, που ζεί πολύ, που δεν πεθαίνει νωρίς, που θέλει και σύνταξη, που θέλει ασφάλιση, που δεν δουλεύει δωρεάν, δεν είναι ανταγωνιστικός και τόσα άλλα που του έχουν σούρει) έχει αρχίσει να έχει άγριες διαθέσεις. Δεν αστειεύεται πια!
Αν βρει μπροστά του κάποιους πρωταίτιους της κατάντιας του, αρχίζει-περνώντας από την ανώδινη βρισιά-να τους καταχεριάζει και με ομπρέλες και μπαστούνια.
Παρά το όργιο βίας του αστυνομικού κράτους, που μετέτρεψε για ώρες το κέντρο της Αθήνας και αλλού σε πεδίο κοινωνικού πολέμου με χημικά όπλα μαζικής καταστολής, η γενική απεργία της Τετάρτης και οι ογκώδεις διαδηλώσεις που τη συνόδευσαν αποτέλεσαν σημείο καμπής για το κίνημα ανατροπής του μνημονίου, της κυβέρνησης Παπανδρέου και της οικονομικής δικτατορίας της τρόικας.
"Το πολιτικό μήνυμα της 15ης Δεκεμβρίου είναι ότι η ελπίδα που γεννήθηκε την 5η Μαίου και φάνηκε να πνίγεται στις φρικτές αναθυμιάσεις της Marfin επιστρέφει στον κόσμο της εργασίας, ενώ ο φόβος της πιθανής ήττας φωλιάζει και πάλι στις κυρίαρχες τάξεις..."
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου