Επιστροφή προς τα ... μπρος!

Επιστροφή προς τα ... μπρος!

ΕΝΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ

ΕΝΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ
ΝΑ ΘΕΜΕΛΕΙΏΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΌ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΉΣ ΙΣΌΤΗΤΑΣ

Αποανάπτυξη-Τοπικοποίηση -Αυτονομία- Άμεση Δημοκρατία-Ομοσπονδιακός Κοινοτισμός

Τον Μάιο του 2020, μια ομάδα περισσότερων από 1.100 υποστηρικτών της «Αποανάπτυξης», υπέγραψε ένα μανιφέστο καλώντας τις κυβερνήσεις να αδράξουν την ευκαιρία και να στραφούν προς ένα «ριζικά διαφορετικό είδος κοινωνίας, αντί να προσπαθούν απεγνωσμένα να θέσουν ξανά σε λειτουργία την «καταστροφική ανάπτυξη». Η Συνδημία του κοροναϊού δείχνει ότι θα χρειασθεί να γίνουν μεγάλες αλλαγές, αν δεν θέλουμε να πάμε στην κατάρρευση! Ειδικά για την μετά-COVID Ελλάδα: Για να ξεφύγει η χώρα από τη μέγγενη των χρεών, από την φτωχοποίηση και το πολιτισμικό αδιέξοδο, καθώς και από την κατάθλιψη και την μεμψιμοιρία στην οποία έχει πέσει ο πληθυσμός της-ιδίως μετά το σοκ της πανδημίας και τον εγκλεισμό του στα σπίτια- θα χρειασθεί, μετά το πέρασμα της καταιγίδας, να αναπτερωθεί το ηθικό του μέσα από μια στροφή προς μια ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση . Εφαλτήρας μπορεί να γίνει ο αγροδιατροφικός τομέας και στη συνέχεια ο μεταποιητικός ένδυσης- υπόδησης, ο ενεργειακός και ο ήπιος ποιοτικός τουρισμός να την συμπληρώσουν. Είναι μια εναλλακτική στη σημερινή κυρίαρχη κατεύθυνση, που δεν χρειάζονται κεφάλαια, ξένες επενδύσεις, χωροταξικά σχέδια, υπερτοπικές συγκεντρώσεις, μεγαλεπήβολα και εξουθενωτικά μεγέθη και ρυθμούς. Η κατεύθυνση της Αποανάπτυξης-Τοπικοποίησης -Αυτονομίας- Άμεσης Δημοκρατίας-Ομοσπονδιακού Κοινοτισμού θα μπορούσε να είναι η διέξοδος για την χώρα, στην μετά-COVID εποχή!

Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

Το συστημικό ρίσκο

Η μεγέθυνση είναι συνεπαγωγή του ουσιαστικότερου χαρακτηριστικού του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, του ανταγωνισμού. Έχει εγγραφεί σαν στόχος κάθε οικονομικής δραστηριότητας στα πλαίσιά του. Από τη δημιουργία μιας επιχείρησης ενυπάρχει αυτός ο στόχος σαν τάση. Δεν τα καταφέρνουν βέβαια όλες οι επιχειρήσεις να γίνουν μεγάλες. Όσες όμως γίνουν αρκετά μεγάλες, για να επιβιώσουν σε σχέση με τις ανταγωνίστριες εταιρείες, πρέπει να γίνουν μεγαλύτερες, είτε εξαγοράζοντας τις άλλες, είτε συγχωνεύοντάς τες. Κάποια στιγμή μπορεί να γίνουν πολύ μεγάλες.
Και εδώ αρχίζουν τα μεγάλα προβλήματα. Τι θα γίνει αν καταρρεύσει μια τέτοια μεγάλη εταιρεία ή όμιλος; Ανάλογα τον τομέα στον οποίο δραστηριοποιείται, υπάρχει κάθε φορά ένα κρίσιμο μέγεθος. Αυτό καθορίζεται από το εξής γεγονός: αν καταρρεύσει μια μεγάλη εταιρεία-τράπεζα-χρηματιστηριακός όμιλος-πολυεθνική και το αποτέλεσμα είναι να διαταραχθεί όλο το οικονομικό σύστημα-όπως συνέβη με τη Lehman Brothers- τότε αυτό το μέγεθος δεν είναι επιθυμητό για τον καπιταλισμό, γιατί τρίζουν τα θεμέλιά του. Αν το μέγεθος είναι τέτοιο, που όταν καταρρεύσει δεν προκαλείται γενικότερη κρίση, τότε είναι επιτρεπτό. Έχουμε λοιπόν ένα κρίσιμο μέγεθος το οποίο δεν πρέπει να ξεπερασθεί.
Δεν υπάρχουν όμως ασφαλιστικές δικλείδες, που να μην επιτρέπουν την μεγέθυνση παραπέρα του κρίσιμου αυτού σημείου. Τη στιγμή μάλιστα που με τη παγκοσμιοποίηση έχει καταργηθεί κάθε ρύθμιση. Και δεν υπάρχει δυνατότητα για μια τέτοια ρύθμιση, γιατί από τη μια κανένας δεν είναι σε θέση να καθορίσει το κρίσιμο μέγεθος, από την άλλη θα στρεφόταν ενάντια στη βασική λογική του καπιταλισμού.
Εδώ λοιπόν εντοπίζεται μια αξεπέραστη αντίφαση: «θα πρέπει να είναι κανείς τόσο μεγάλος, ώστε να μη καταρρεύσει» από τη μια, αλλά «όχι τόσο μεγάλος, ώστε όταν καταρρεύσει να σείεται όλο το σύστημα» από την άλλη. Αυτή ακριβώς η αντίφαση εξελίσσεται πολλές φορές σε ρίσκο. Είναι ένα «συστημικό ρίσκο», που το αναλαμβάνουν οι «πολύ μεγάλοι», γιατί για αυτούς δεν είναι κυρίαρχο η ομαλότητα του συστήματος. Και τότε έχουμε μια κρίση του.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου