Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν είναι σαν κι αυτή της Νέας Δημοκρατίας. Είναι πολύ χειρότερη. Όχι επειδή είναι πιο δεξιά ή πιο αυταρχική, αλλά επειδή θεωρείται από τα ντόπια και ξένα αφεντικά πως αυτή μπορεί να φέρει καλύτερα σε πέρας τη διάλυση κάθε κοινωνικού αγαθού και την επιβολή της εργασιακής βαρβαρότητας. Κι αυτό γιατί εκτός από το "σοσιαλιστικό" προφίλ, διαθέτει αρκετά παράσιτα που έχουν τον ρόλο του συνδικαλιστή, ρόλο ακόμα αρκετά χρήσιμο για την προσπάθεια επίτευξης κοινωνικής ειρήνης και διαχωρισμού των όποιων αγώνων.
Η σύλληψη των 6 αγροτών στον Προμαχώνα είναι το μήνυμα του κράτους απέναντι σε όσους θα πάνε να προκαλέσουν ανωμαλία στους δρόμους. Η κυβέρνηση αυτή έχει χρεωθεί από τα αφεντικά να μη χάσει κανένα παιχνίδι. Γιατί αν χάσει έστω και ένα, όχι μόνο θα υποβιβαστεί η ίδια αλλά και όλα τα σχέδια των αφεντικών.
Όμως κάθε μέρα όλο και μια νέα ομάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με τα ΜΑΤ. Κάθε μέρα και μια νέα ομάδα δοκιμάζει τι θα πει καταστολή μιας διεκδίκησης. Αν "της κόβει" λίγο, θα κατανοήσει ποιος είναι ο ρόλος της αστυνομίας σε όλην αυτήν την ιστορία. Αν όχι, θα στοιχηθεί πίσω από ό,τι πιο συντηρητικό και αντιδραστικό κυκλοφορεί στον κοινωνικό υπόνομο.
Αλλά ας επιστρέψουμε στο αγροτικό ζήτημα. Θα ξαναβγούν μαζικά τα τρακτέρ στους δρόμους; Θα τους κλείσουν; Μέχρι πού θα φτάσουν αυτήν την ιστορία;
Θα κάνουμε εδώ μία μικρή αναδρομή για να δούμε τους λόγους για τους οποίους έφτασε σήμερα σ΄ αυτό το σημείο το αγροτοσυνδικαλιστικό κίνημα.
Η αλήθεια είναι πως ο λόγος εδώ θα γίνει κυρίως για τους αγρότες της Θεσσαλίας, αν και πάνω-κάτω σε καμία περιοχή δεν υπάρχει στην ουσία κάτι ιδιαίτερα διαφορετικό.
Το πρόβλημα με τις αγροτικές διεκδικήσεις, από τότε που τα τρακτέρ ξεκίνησαν να βγαίνουν συχνά-πυκνά στις εθνικές οδούς, κάπου στο 1994 αν θυμάμαι καλά, είναι πως ποτέ δεν έθεσαν το ζήτημα του ξεπεράσματος της ηγεσίας τους. Μιας ηγεσίας συντηρητικής που πάντοτε οδηγούσε στην ταπείνωση και στην ήττα και έχοντας ως βασικό σκοπό να ελέγχει τις κινητοποιήσεις και να λαμβάνει "αγωνιστικά" ένσημα προς εξαργύρωση στις προσεχείς εκλογικές αναμετρήσεις.
Η ιστορία θα ξεκινήσει από τότε που ο θεσσαλικός κάμπος χαρακτηριζόταν από τον μακαρίτη Γιαννόπουλο του ΠΑΣΟΚ Πατακιστάν, επειδή ο Πατάκης του ΚΚΕ, καθόλου μικρομεσαίος αγρότης, ηγούταν των κινητοποιήσεων και της παρουσίας στα κανάλια. Από κοντά και ο Μπούτας, που από σπόντα του εκλογικού συστήματος βρέθηκε να γίνει ακόμα και βουλευτής Καρδίτσας.
Η καταστροφή τότε των ντεπόζιτων των τρακτέρ και των λάστιχων από τους αλήτες των ΜΑΤ δεν ανταπαντήθηκε εκεί στους κόμβους έξω από τη Λάρισα. Η συμμορίτικη τιμωρία των αγροτών από το κράτος με καταστροφή της ίδιας τους της περιουσίας έμεινε αναπάντητη επειδή οι οργισμένοι αγρότες έκαναν το λάθος να πειστούν τότε από τον Πατάκη, τον Μπούτα και τους άλλους αγροτοπατέρες να παραμείνουν εκεί, γιατί "αλλιώς θα έπρεπε να περάσουν πάνω από το πτώμα τους". Ε, έπρεπε να περάσουν πάνω από το πτώμα τους!
Τα χαλασμένα τρακτέρ γύρισαν τότε στα χωριά με τα κεφάλια των αγροτών κατεβασμένα. Ήταν και τότε το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση και υπουργός δημόσιας τάξης ο Βαλυράκης που έβαλε το '95 και τα ΜΑΤ στο Πολυτεχνείο.
Από τότε, ο αγροτικός πληθυσμός κάθε χρόνο μειώνεται ραγδαία και η αγροτική πολιτική σημαίνει απλά και μόνο εξόντωση των μικρομεσαίων αγροτών και επιβολή όλο και μεγαλύτερων επιχειρήσεων στη γη.
Οι αγροτοπατέρες συνέχισαν για χρόνια το ίδιο παραμύθι και δυστυχώς ο κόσμος τους ακολούθησε. Κόκκινα, μπλε και πράσινα τρακτέρ έβγαιναν ξεχωριστά ή σε συνδυασμό των δύο (κυρίως μπλε και κόκκινα μαζί) παίζοντας έτσι τα κομματικά παιχνίδια των κομμάτων.
Την ίδια περίοδο, ο Πατάκης είχε μεγαλώσει αρκετά και ο Μπούτας έκανε δική του μονάδα οινοπαραγωγής και κάβα-πωλητήριο. Αντί λοιπόν να προχωρήσει στην αναγέννηση της ένωσης αγροτικών συνεταιρισμών Καρδίτσας, στην οποία ήταν πρόεδρος, προχώρησε στην καθετοποίηση της παραγωγής μόνο για την πάρτη του. Αυτός είναι ο κομμουνισμός που επιδεικνύει λοιπόν το ΚΚΕ στους αγρότες.
Σε αυτήν την κατάσταση, τα ηνία του αγροτοσυνδικαλισμού στον μεγάλο, κεντρικό και πλούσιο νομό της Λάρισας ανέλαβαν οι γαλάζιοι συνδικαλιστές. Ο Κοκκινούλης, άνθρωπος πονηρός, δούλεψε πολύ περισσότερο την συνεταιριστική ιδέα απ΄ ό,τι οι ΚΚΕδες, που ποτέ δεν είχαν κάνει τίποτα. Με τα λεφτά της ένωσης των συνεταιρισμών της Λάρισας έχτισε ένα μεγάλο πολυκατάστημα και τα έσοδα από αυτό έμπαιναν στο ταμείο της ένωσης. Έτσι η ένωση άρχισε να μπαίνει στο ευρύ επιχειρηματικό πνεύμα που κυριαρχεί και στη συγκεκριμένη πόλη. Παράλληλα, έπαιξε ένα γερό παιχνίδι με τις τιμές των σιτηρών. Το λοιπόν, παίζοντας και λίγο τον "αντάρτη" στα εσωκομματικά της Νέας Δημοκρατίας, απέκτησε έναν πρωταγωνιστικό ρόλο στα πράγματα τα τελευταία χρόνια.
Τα πρόσφατα όμως δύο χρόνια πήγαν να αλλάξουν κάποια πράγματα. Κάποιες ενώσεις νέων αγροτών, ως επί το πλείστον με επιχειρηματική λογική, πήγαν να διαμορφώσουν μία νέα κατάσταση. Η πολιτική τους όμως απειρία ή, ακόμα καλύτερα, η απολιτική τους προσέγγιση τους οδήγησε πάνω στην κατάλληλη στιγμή και πάλι στο περιθώριο. Στη Θεσσαλία, ανέκαμψαν οι γνωστοί αγροτοπατέρες και στον Προμαχώνα αναδείχτηκε μία πιο δυναμική μορφή κινητοποίησης αγροτών όσον αφορά τη δράση και όχι το περιεχόμενο των αιτημάτων.
Έτσι φτάνουμε στο πέρυσι.
Οι αγροτοπατέρες της Θεσσαλίας βρίσκονται και πάλι επικεφαλής, ο Κοκκινούλης προς τα Τέμπη και ο Μπούτας έξω από τη Λάρισα και δίπλα πλέον στο καινούργιο ΙΚΕΑ. Τα χωριά της Καρδίτσας θα βρεθούν στο μπλόκο που ηγείται ο Μπούτας.
Εδώ πρέπει να ειπωθεί πως ο τρόπος οργάνωσης του μπλόκου είχε -όπως και κάθε χρόνο άλλωστε- ορισμένα πολύ καλά στοιχεία. Κάθε χωριό είχε και τη δική του παράγκα διαμορφώνοντας έτσι ένα συλλογικό πνεύμα και μία οριζόντια διάρθρωση πάνω στην άσφαλτο της εθνικής οδού. Όμως δυστυχώς η ανυπαρξία μίας ομάδας έστω ανθρώπων που να θέσουν υπό αμφισβήτηση αυτό το τηλεοπτικό και διαμεσολαβητικό παιχνιδάκι των αγροτοπατέρων δεν μπορούσε να δώσει κάποια ελπίδα για κάτι καλύτερο και διαφορετικό. Ο κόσμος έμεινε για άλλη μια φορά μεταξύ τσίπουρου και λουκάνικου, περιμένοντας να βρει το αναμφισβήτητο δίκιο του μέσα από τα σχόλια του Λαζόπουλου.
Οι αποφάσεις λαμβάνονταν λοιπόν από το ξεχωριστό αντίσκηνο του Μπούτα και του επιτελείου του, ενώ δεν ενημερώνονταν ούτε καν όλοι οι πρόεδροι των αγροτικών συλλόγων των χωριών για να συμμετέχουν στις συσκέψεις. Οποιαδήποτε τέτοια σκέψη θα σήμανε πόλεμο με τους αγροτοπατέρες του ΚΚΕ και καμία ομάδα ανθρώπων δεν είχε τη διάθεση αλλά και τη συνειδητή άποψη για κάτι τέτοιο. Έτσι, όλα αποφασίζονταν ερήμην της βάσης του κόσμου "από αυτούς που ξέρουν". Αυτούς όμως που ξέρουν τί; Τρίχες! Αυτούς που ενώ έχει διαλυθεί σχεδόν τελείως ο αγροτικός κόσμος και τα χωριά, βάζουν σαν κεντρικό αίτημα ... την εκτροπή του Αχελώου! Ο απόλυτος αναχρονισμός και ξεπεσμός τους...
Και φτάνουμε στο σήμερα.
Ας ελπίσουμε να υπάρξουν αγρότες που να έχουν πιάσει πράγματα από το πνεύμα της ανυπακοής που αρχίζει να ξεδιπλώνεται στις πόλεις αλλά και στην επαρχία μέσα από τον πόλεμο κατά των διοδίων. Ας ελπίσουμε να έχουν κατανοήσει πως οι αποφάσεις για τον αγώνα που κάνουν πρέπει να παίρνονται από τους ίδιους και όχι από κάποιους ειδήμονες. Ας ελπίσουμε πως η άμεση δημοκρατία και η αυτοοργάνωση θα αρχίσουν να βρίσκουν έδαφος και σε αυτό το πολύ σημαντικό και παραγωγικό κομμάτι της κοινωνίας αυτής. Κι όλα αυτά, όχι για να φτιαχτεί ένα ακόμα παράρτημα ενός πολιτικού χώρου ή μίας οργάνωσης στον χώρο των αγροτών, αλλά για να ξεκινήσει επιτέλους και εδώ να γεννιέται μια ριζοσπαστική στάση και κουλτούρα αντίστασης. Κανείς δεν πρόκειται να τους δείξει τον δρόμο για να τον μάθουν. Αρκεί να τον πάρουν οι ίδιοι. Γιατί όποτε τον πήραν, είτε το 1910 προς τη Λάρισα, είτε το '43 και το ΄46 προς το βουνό, οι κυρίαρχοι δεν είχαν καθόλου εύκολο αντίπαλο...
Ας γίνει σ΄αυτά τα μπλόκα λοιπόν μια καινούρια αρχή...
Φ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου