Η Aγάπη ως Πολιτική και Κοινωνική θέση.

Το παρακάτω κείμενο το πήρα με το ηλεκτ. ταχυδρομείο:

Ισως μοιάζει παράξενο να μιλά κανείς για αγάπη και να αναφέρεται σε πολιτικά θέματα. Ωστόσο είναι γνωστό σε όλους μας ότι τα συναισθήματα αγάπης οδηγούν σε συγκεκριμένες συμπεριφορές που όλοι τις ζούμε (περιορισμένα ίσως, αλλά έχουμε κάποια γνώση τους). Πιστεύω ότι όπως όλες οι έννοιες σαν της αλήθειας, δικαιοσύνης, ισότητας, ευτυχίας, δημοκρατίας κ.λ.π. που το σύστημα έχει διαστρέψει, έτσι και η έννοια της αγάπης έχει περιοριστεί, έχει μικρύνει, έχει αποδυναμωθεί, έχει μιζεριάσει και μάλιστα καμμιά φορά θεωρείται τραγική αδυναμία και απευκταίο(;) συναίσθημα.
Προσπαθώντας να επαναπροσδιορίσω την έννοια της αγάπης και μάλιστα σαν πολιτικοκοινωνική στάση, το πρώτο που μπορώ να πώ είναι οτι το συμφέρον/όφελος της αμεσοδημοκρατικής κοινωνίας ΕΙΝΑΙ η αγάπη και μόνο με την ενότητα και αλληλεγγύη που υπαγορεύει. Απενδύοντάς την από το όποιο θρησκευτικό καιφιλοσοφικό ή θεωρητικό της μέρος ενδιαφέρομαι μόνον για την συμπεριφορά που μπορεί να υπαγορεύσει μέσα στην κοινωνική καθημερινότητα.
Ας δούμε κατ’ αρχήν τι ΔΕΝ είναι αγάπη.
- Αγάπη δεν είναι αυτό που συνήθως περιορίζουμε στα "καλά" συναισθήματα απέναντι στο σύντροφο, το παιδί, τους γονείς, τους φίλους. Ακόμη και σε αυτές τις περιπτώσεις η «αγάπη μας» πολλές φορές γίνεται περιοριστική και τυρανική για τους ανθρώπους που την εισπράτουν.
- Δεν είναι το αγχωτικό συναίσθημα που υπαγορεύει κάθε είδους εμμονές, φόβους, ακόμη και βία. (οποιος αγαπάει παιδεύει/ζηλεύει κλπ).
- Δεν είναι αγάπη η αλληλοϋποστήριξη που περιορίζεται στην οικογένεια, τη φυλή, το έθνος. Αυτό είναι, μάλλον πιο πολύ, μια περιφρούρηση κοινών συμφερόντων πλούτου και περιουσίας, όπως και διαφύλαξη στενών συμφερόντων εγωισμού.
- Αγάπη δεν είναι το στενό προσωπικό συμφέρον και βόλεμα.
- Αγάπη δεν είναι το εξασφαλίζω την οικογένειά μου ή εμένα τον ίδιο, θυσιάζοντας ή βλάπτοντας άλλους που δεν είναι «δικοί μου».
- Η Αγάπη δεν είναι ένα μοναδικό πολύτιμο κουτάκι που όταν τέλος πάντων αποφασίσουμε να το δώσουμε σε κάποιον, στερώντας το από όλους τους άλλους,το χρεώνουμε με απίστευτα επιτόκια τα οποία επιμένουμε να εισπράξουμε ακόμη και με αντίτιμο ζωής.
Η παρεξήγηση σχετικά με την αγάπη και η διάσταση από την εσωτερική και εξωτερική εναρμόνιση και συνεργατικότητα, πιστεύω ότι έχει οδηγήσει την κοινωνία σε συλλογική απάρνηση της ηθικής που υπαγορεύεται από την προσωπική συνείδηση. Σε τεράστια ρήξη με τον εσωτερικό εαυτό αλλά και με την ιδιότητα του κοινωνικού όντος. Τα αποτελέσματα, κατάθλιψη, άρνηση, μηχανιστικές συλλογικές αντιδράσεις, η ασυνείδητη εκτέλεση των υποχρεώσεων της κάθε μέρας είναι πολύ γνωστά.
Τι είναι τώρα ή Αγάπη. Κατ’ αρχήν, αγάπη προς τον εαυτό. Το αξίωμα που περιγράφει τον άνθρωπο «ως ζώο και μάλιστα αρπακτικό» νομίζω ότι είναι ώρα να καταργηθεί. . Προτείνω να αντικατασταθεί με τη θέση ότι «ο άνθρωπος είναι ΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ». Και πιστεύω ότι μας επιτρέπεται πια μέσα στην ιστορία της εξέλιξης να δούμε επιτέλους τον άνθρωπο σαν οντότητα. Δηλαδή μια μορφή ζωής που υπάρχει στο εδώ και τώρα και έχει ποικίλες βασικές ανάγκες που απορρέουν από την ύπαρξή του.
Στα πλαίσια λοιπόν της πολιτικής και κοινωνικής αγάπης η αυθόρμητη προσφορά κάλυψης των αναγκών των συνανθρώπων-συμπολιτών, γίνεται χωρίς χρέωση, χωρίς υποσημειώσεις.και αυτό είναι ακριβώς το χαρακτηριστικό της αγάπης στην οποία αναφερόμαστε. Η αγάπη όπως και αν εξασκείται, δεν χρεώνει. Δεν την ενδιαφέρει καθόλου αυτό που σήμερα ονομάζουμε υπεραξία/κέρδος. Επίσης, δεν την ενδιαφέρει το μέλλον γιατί συμβαίνει τώρα. Η όποια ανταλλαγή μπορεί να γίνει άμεσα ή να μείνει για το μέλλον εφ’ όσον δεν υπάρχει άμεση σχετική ανάγκη και των δύο συναλλασομένων. Αυτή η περιγραφή δεν περιλαμβάνει καμμία μεσολάβηση και εξυπηρετεί άψογα τις ανάγκες επιβίωσης και διαβίωσης και αυτό είναι το συνολικό της κέρδος, όφελος, συμφέρον.
Στη φύση αυτή η ανταλλαγή συμβαίνει συνέχεια, όλη την ώρα, πάντα. Είναι η αλυσιδωτή αλληλλοπροσφορά που την κρατάει ζωντανή και δημιουργική. Το χώμα και τα μέταλλα τρέφουν τα φυτά που με τη σειρά τους παράγουν οξυγόνο και συγχρόνως γίνονται τροφή των ζώων. Αν στο σώμα αρρωστήσει ένα όργανο το ανοσοποιητικό σύστημα προστρέχει χωρίς κωλυσιεργίες και κυρίως, χωρίς χρέωση. Αυτά είναι παραδείγματα εφαρμογής της αγάπης στη φύση που διέπει και συντηρεί τη ζωή. Μέσω της άμεσης ανταλλαγής, ανάμεσα στις διαφορετικότητες.
Στον άνθρωπο η εφαρμογή της αγάπης εκτός από την επιβίωση παράγει αυτοπεποίθηση, σιγουριά, χαρά, ευγνωμοσύνη για τη ζωή και την ύπαρξη των άλλων ανθρώπων και πιστεύω και μια μεγαλύτερη πιθανότητα ευτυχίας, για την οποία είναι απόλυτα ικανός. Όλα τα έως τώρα πολιτικά συστήματα, αναγνωρίζοντας την ευτυχία ως βαθιά ανάγκη του ανθρώπου, του την έχουν υποσχεθεί αλλά ποτέ δεν την έχουν πραγματοποιήσει γιατί πάντα για τα συμφέροντα της όποιας κρατικής συγκεντρωτικής εξουσίας, καλλιεργούν τον διαχωρισμό, τα κόμματα, τις ιδεολογίες/ιδεοληψίες, το μίσος, το φόβο και την απομόνωση ανάμεσα στον κάθε ένα από εμάς, ανάμεσα στον εαυτό και τη συνείδηση, ανάμεσα στον άνθρωπο και τη φύση, ανάμεσα στα έθνη και τις φυλές.
Γι΄αυτό παρουσιάζουμε την αγάπη εδώ σαν μια δυναμική κοινωνική ιδιότητα του ανθρώπου που έχει μείνει σε αχρηστία για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα στερώντας του αναντικατάστατη ποιότητα κοινωνικής ζωής και ύπαρξης. Και νομίζω οτι η ανυπόκριτη, δυναμική, δημιουργική αγάπη είναι εξαιρετικός μοχλόςεξυπηρέτησης αλληλεπιδραστικών κοινωνικών και προσωπικών- ατομικών συμφερόντων.
Επίσης νομίζω ότι ίσως χρειάζεται να συζητήσουμε το αν ο άνθρωπος έχει πιαιστορικό καθήκον να απεμπλακεί από τους όρους μάζα ή όχλος. Μια κοινωνία αλληλεγγύης αποτελείται από άτομα που έχουν ανόμοιες προσωπικότητες και ίδιες ανάγκες. Απλώς, διαφορετικά εκφρασμένες και με διαφορετικές δυνατότητες να ικανοποιηθούν. Όλοι μας έχουμε ζωή αλλά ο καθένας-καθεμιά την ζει διαφορετικά.
Κλείνοντας να διευκρινήσω οτι δεν αναφέρομαι σε κοινωνία αγίων και αναμάρτητων, αλλά σε μια κοινωνία φιλική και προστατευτική για τον καθένα-καθεμία από εμάς που δρα κάνοντας λάθη από τα οποία διδάσκεται χωρίς ενοχές.

Μπουμπουγιάννη Μαλάμω