1. Η σημερινή παγκόσμια οικονομική κρίση σηματοδοτεί το τέλος της νεοφιλελεύθερης φάσης του καπιταλισμού. Οπότε το “Μπίζνες ως συνήθως” (χρηματιστικοποίηση, απορύθμιση, ιδιωτικοποιήσεις…) δεν αποτελεί πλέον επιλογή: Νέοι χώροι συσσώρευσης και είδη πολιτικής ρύθμισης θα πρέπει να εξευρεθούν από κυβερνήσεις και εταιρείες ώστε να διατηρήσουν τον καπιταλισμό ενεργό.
2. Παράλληλα με την οικονομική και πολιτική, καθώς και την ενεργειακή, κρίση, υπάρχει και μια άλλη κρίση που ταρακουνά τον κόσμο: Η Βιοκρίση, το αποτέλεσμα της αυτοκτονικής αναντιστοιχίας μεταξύ των οικολογικών συστημάτων που στηρίζουν την ζωή και εγγυούνται τη συλλογική επιβίωση του ανθρώπου και της ανάγκη του κεφαλαίου για συνεχή ανάπτυξη.
3. Η Βιοκρίση αποτελεί έναν τεράστιο κίνδυνο για τη συλλογική μας επιβίωση, αλλά όπως όλες οι κρίσεις παρέχει επίσης μια ιστορική ευκαιρία για τα κοινωνικά κινήματα: να βάλλει ουσιαστικά την εκτεθειμένη “κεντρική αρτηρία” του καπιταλισμού, την ανάγκη του για αδιάλειπτη, καταστροφική και παράφρονα ανάπτυξη.
4. Από τις προτάσεις που προέκυψαν από την παγκόσμια ελίτ, η μόνη που υπόσχεται να αντιμετωπίσει όλες αυτές τις κρίσεις είναι το “πράσινo New Deal”. Αυτό δεν αντιστοιχεί στον μετριοπαθή πράσινο καπιταλισμό έκδοση 1.0, της βιολογικής γεωργίας και των φτιαξτο-μόνος-σου ανεμόμυλων, αλλά σε μια πρόταση για μια νέα “πράσινη” φάση του καπιταλισμού που επιδιώκει να παραγάγει κέρδη από τoν αποσπασματικό οικολογικό εκσυγχρονισμό ορισμένων βασικών τομέων της παραγωγής (αυτοκίνητα, ενέργεια, κλπ.)
5. Ο Πράσινος καπιταλισμός 2.0 δεν μπορεί να επιλύσει την βιοκρίση (αλλαγή του κλίματος και άλλα περιβαλλοντικά προβλήματα, όπως η επικίνδυνη μείωση της βιοποικιλότητας), αλλά προσπαθεί περισσότερο να επωφεληθεί από αυτήν. Επομένως, δεν μεταβάλλει ριζικά την πορεία σύγκρουσης της ανθρωπότητας με τη βιόσφαιρα την οποία καθορίζει η οικονομία της αγοράς .
6. Σήμερα δεν είναι όπως το ‘30. Τότε, υπό την πίεση των ισχυρών κοινωνικών κινημάτων, με το παλιό “New Deal” ανακατανεμήθηκε εξουσία και πλούτος προς τα κάτω. Το Νέο και το Πράσινο “New Deal” που εξαγγέλθηκε από τον Ομπάμα, απο τα πράσινα κόμματα ανά τον κόσμο, ακόμη και από μερικές πολυεθνικές, αφορά περισσότερο στο ευ ζην των επιχειρήσεων παρά στους ανθρώπους.
7. Ο Πράσινος Καπιταλισμός δεν θα αμφισβητήσει την εξουσία εκείνων που πράγματι παράγουν τα περισσότερα αέρια του θερμοκηπίου: εταιρείες ενέργειας, αεροπορικές εταιρείες και αυτοκινητοβιομηχανίες, βιομηχανική γεωργία, απλά θα τους λούσει με περισσότερα χρήματα ώστε να βοηθήσει να διατηρηθούν τα ποσοστά κέρδους τους κάνοντας μικρές οικολογικές αλλαγές που θα είναι πολύ μικρές και πολύ αργά.
8. Επειδή σε παγκόσμιο επίπεδο, οι εργαζόμενοι έχουν χάσει τη δύναμή τους να διαπραγματεύονται και να απαιτούν δικαιώματα και αξιοπρεπείς μισθούς, σε μια πράσινη καπιταλιστική ρύθμιση, οι μισθοί πιθανώς θα στασιμοποιθούν ή ακόμη και θα μειωθούν για να αντισταθμιστεί το αυξανόμενο κόστος του “οικολογικού εκσυγχρονισμού”.
9. Το “πράσινο καπιταλιστικό κράτος” θα είναι και αυταρχικό. Με την δικαιολογία της απειλή της οικολογικής κρίσης, θα “διαχειρίζεται” τις κοινωνικές αναταραχές οι οποίες αναγκαστικά θα εντείνονται λόγω της εξαθλίωσης στον απόηχο της ανόδου του κόστους διαβίωσης (τρόφιμα, ενέργεια, κλπ.) και της μείωσης των μισθών.
10. Στον πράσινο καπιταλισμό, οι φτωχοί θα πρέπει να αποκλείονται από την κατανάλωση, ωθούμενοι στη περιθωριοποίηση, ενώ οι πλούσιοι θα «επαναπροσδιορίσουν» την συνεχή, περιβαλλοντικά καταστροφική, συμπεριφορά τους, ψωνίζοντας και σώζοντας τον πλανήτη ταυτόχρονα.
11. Αυταρχικό κράτος, μαζικές ταξικές ανισότητες, ευ ζην για τις εταιρείες: από την άποψη της κοινωνικής και οικολογικής χειραφέτησης, ο πράσινος καπιταλισμός θα είναι μια καταστροφή από την οποία ποτέ δεν θα μπορούμε να αναρρώσουμε. Τώρα, έχουμε μια ευκαιρία να ξεφύγουμε από την αυτοκτονική τρέλα της συνεχούς ανάπτυξης. Κατόπιν, τη στιγμή που θα έχουμε όλοι συνηθίσει στο νέο πράσινο καθεστώς, αυτή η πιθανότητα μπορεί να μην υπάρχει.
12. Στο πράσινο καπιταλισμό, υπάρχει ο κίνδυνος ότι οι εδραιωμένες, θεσμικές περιβαλλοντικές οργανώσεις, θα έρθουν να παίξουν το ίδιο ρόλο με αυτόν των συνδικάτων στην εποχή του Φορντισμού: να λειτουργούν ως δικλείδες ασφαλείας που θα διασφαλίζουν ότι τα αιτήματα για κοινωνική αλλαγή, ότι η συλλογική οργή μας θα παραμένει εντός των ορίων που θα καθορίζονται από τις ανάγκες του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων.
13. Ο Albert Einstein όρισε ως “παραφροσύνη”, το “να πράττει κανείς το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά και να αναμένει ωστόσο διαφορετικά αποτελέσματα.” Κατά την τελευταία δεκαετία, παρόλη τη συμφωνία του Κιότο, αυξήθηκε όχι μόνο η συγκέντρωση των αερίων του θερμοκηπίου στην ατμόσφαιρα – αλλά επίσης και ο ρυθμός αύξησης τους. Θέλουμε ακόμα μια από τα ίδια; Δεν θα ήταν αυτό παραφροσύνη;
14. Διεθνείς συμφωνίες για το κλίμα προωθούν ψεύτικες λύσεις που αφορούν συχνότερα την ενεργειακή ασφάλεια παρά τις κλιματικές αλλαγές. Μακράν από επίλυση της κρίσης, η εμπορία εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου, οι μηχανισμοί καθαρής ανάπτυξης [CDM], οι κοινές υλοποιήσεις, επαναπροσδιορίζουν και σύντομα, όλα μαζί θα παρέχουν μια πολιτική ασπίδα ατιμωρησίας για τη συνέχιση της παραγωγής των αερίων του θερμοκηπίου.
15. Για πολλές κοινότητες στο παγκόσμιο Νότο, οι ψεύτικες λύσεις (τα αγροκαύσιμα, οι σαρωτικές μονοκαλλιέργειες-“πράσινες έρημοι”, τα έργα CDM), είναι πλέον όλο και συχνότερα μεγαλύτερη απειλή τα ίδια απ’ ότι η ίδια η αλλαγή του κλίματος.
16. Οι πραγματικές λύσεις για την κρίση του κλίματος δεν θα επινοηθούν από τις κυβερνήσεις ή τις εταιρείες. Μπορεί να προκύψει μόνο από τα κάτω, από το παγκόσμιο δίκτυο των κοινωνικών κινημάτων για τη κλιματική δικαιοσύνη.
17. Τέτοιες λύσεις περιλαμβάνουν: άρνηση τους ελεύθερου εμπορίου, της ιδιωτικοποίησης, των ευέλικτων μηχανισμών. Επιδίωξη της διατροφικής αυτάρκειας, της αποανάπτυξης, της ριζοσπαστικής δημοκρατίας και της μείωσης χρησιμοποιήσεως των πόρων.
18. Ως ένα αναδυόμενο παγκόσμια κίνημα της κλιματικής δικαιοσύνης, έχουμε να αντιμετωπίσουμε δύο εχθρούς: από τη μία πλευρά την αλλαγή του κλίματος και το πετρελαιοκίνητο καπιταλισμό που την προκαλεί, και από την άλλη, έναν αναδυόμενο πράσινο καπιταλισμό που δεν θα σταματήσει την κλιματική αλλαγή, αλλά θα περιορίσει την ικανότητά μας στο να το πράξουμε.
19. Φυσικά, η αλλαγή του κλίματος και το ελεύθερο εμπόριο δεν είναι το ίδιο πράγμα, όμως: το πρωτόκολλο της Κοπεγχάγη θα είναι μια κεντρική ρυθμιστική παρουσία του πράσινου καπιταλισμού όπως ο ΠΟΕ ήταν το επίκεντρο του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Οπότε πως σχετίζονται αυτά; Η δανική ομάδα KlimaX υποστηρίζει: Μια καλή συμφωνία είναι καλύτερη από τη μη επίτευξη συμφωνίας – αλλά καμία συμφωνία είναι καλύτερη από μια κακή.
20. Η πιθανότητα ότι οι κυβερνήσεις θα καταλήξουν σε κάποιο “καλό Deal” στην Κοπεγχάγη είναι ελάχιστες έως καμία. Στόχος μας πρέπει να είναι το να απαιτηθεί μια συμφωνία με πραγματικές λύσεις. Ελλείψει αυτού: να ξεχαστεί το Κιότο, και να κλείσει η Κοπεγχάγη! (με όποια τακτική)
Tadzio Mueller και Alexis Passadakis
(12/2008)
Σχόλιο: ¨οσον αφορά στον πράσινο καπιταλισμό δες και το κείμενό μου "Το βιοκεφάλαιο" με ένα κλικ στην ετικέτα που υπάρχει στην αρχή αριστερά.
Όσον αφορά στην κλιματική αλλαγή: η Κοπεγχάγη έκλεισε με καμία συμφωνία και δεν ξέρουμε αν θα ήταν καλή ή κακή στηπερίπτωση που θα επιτυγχανόταν. Οι κυβερνήσεις πάντως έδειξαν ότι δε θέλουν να καταλήξουν σε ένα Deal για το κλίμα. Γιαυτό πρέπει να αναλάβουν οι λαοί και τα κινήματα. Υπάρχει ήδη μια τέτοια προσπάθεια για την οποία έχουμε αναφερθεί ήδη. Ας το υπενθυμήσουμε:
Η Παγκόσμια Συνδιάσκεψη των Λαών για την Κλιματική Αλλαγή στην Κοτσαμπάμπα από 19-22 Απριλίου που ανακοίνωσε ο Πρόεδρος της Βολιβίας Έβο Μοράλες είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για διαμόρφωση ενός κοινού διεκδικητικού πλαισίου αλλά και για το συντονισμό των κινημάτων των πολιτών. Και αυτό γιατί στην Κοτσαμπάμπα θα συναντηθούν επιστήμονες, συνδικαλιστικές, και κοινωνικές οργανώσεις, ΜΚΟ, νομικοί και εκπρόσωποι κυβερνήσεων και θα συζητήσουν με βάση συγκεκριμένο πλαίσιο που περιλαμβάνει έξι στόχους, τους οποίους έχει θέσει η διοργάνωση. Οι στόχοι αυτοί είναι:
1. Να αναλύσει τις δομικές και συστημικές αιτίες που παράγουν τη κλιματική αλλαγή και να προτείνει ριζοσπαστικά μέτρα για να γίνει δυνατή η ευημερία όλη της ανθρωπότητας σε αρμονία με τη Μητέρα-Γη.
2. Να συζητήσει και να συμφωνήσει πάνω σε ένα σχέδιο Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων της Μητέρας-Γης.
3. Να συμφωνήσει πάνω σε προτάσεις για νέες δεσμεύσεις για το Πρωτόκολλο του Κιότο, καθώς και για σχέδια Αποφάσεων της Συνδιάσκεψης-Πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών για τη Κλιματική Αλλαγή που θα καθοδηγούν τις δράσεις των κυβερνήσεων που υπερασπίζονται τη ζωή, στις διαπραγματεύσεις για τη κλιματική αλλαγή και σε όλα τα όργανα των Ηνωμένων Εθνών, σχετικά με: α) το κλιματικό χρέος, β) τους μετανάστες-πρόσφυγες της κλιματικής αλλαγής, γ) τη μείωση των εκπομπών, δ) τη προσαρμογή, ε) τη μεταβίβαση τεχνολογίας, στ)τη χρηματοδότηση, ζ) τα δάση και τη κλιματική αλλαγή, η) το κοινό όραμα, θ) τους ιθαγενείς λαούς, ι) λοιπά.
4. Να εργαστεί για την οργάνωση του Παγκόσμιου Δημοψηφίσματος των Λαών για τη κλιματική αλλαγή.
5. Να αναλύσει και να καταστρώσει ένα σχέδιο δράσης για να προχωρήσει η δημιουργία ενός Δικαστηρίου κλιματικής αλλαγής.
6. Να καθορίσει τις στρατηγικές δράσης και κινητοποίησης για την υπεράσπιση της ζωής, απέναντι στη κλιματική αλλαγή και για τα δικαιώματα της Μητέρας-Γης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου