Στιγμές σπόροι

Με το τελευταίο φως της μέρας γύρισα στο χωριό.
Ήμουνα χαρούμενος διότι μετά από ένα κουραστικό απόγευμα πάνω στο τρακτεράκι, έριξα μια ματιά στην πρασιά κι είδα πως φάνηκε το τρίτο φύλλο σε κάμποσα φυντανάκια. Ντοματιές.
Από σπόρο πολύ παλιό και ονομαστό στο νησί!
Τις είχα βάλει έτσι, για να μην πω ότι δεν προσπάθησα, μιας και ο σπόρος ήτανε για χρόνια αδρανής, τον είχα βρει από έναν γέροντα που είχε χρόνια πολλά να βάλει μπαξέδες, και δεν είχα καμιά ελπίδα πως θα βγούνε. Μα σήμερα το θαύμα της φύσης έγινε. Φυλλαράκι ντοματιάς, ναι, κανονικό φυλλαράκι ντοματιάς έσκασε μύτη από το σπόρι. Γι αυτό γύριζα χαρούμενος στο χωριό.
Στην πιο ψηλή γειτονιά που μένω, ζούμε μονάχα 9 άνθρωποι μόνιμα. Κι ο Άη Γιώργης δεσπόζει ανάμεσα σε άδεια σπίτια και χαλάσματα, κάτω από το κάστρο. Δεν λειτουργεί πια η εκκλησιά παρά μονάχα σε σπάνιες περιπτώσεις, σήμερα όμως ο παπάς του χωριού αποφάσισε να πει τους χαιρετισμούς εκεί αντί για την κεντρική ενορία. Κι έτσι λοιπόν, καθώς περπατούσα χαρούμενος, κι η συναυλία των βατραχιών από τις τριγύρω ρεματιές μού έπαιρνε τ’ αυτιά, είδα σε μια στιγμή στο βάθος του μονοπατιού την κυρά Μαρία ν’ ανηφορίζει σκυφτή, με το μπαστουνάκι της, κατά την εκκλησιά κι άκουσα το ψιλό τερέρισμα του ψάλτη, δίχως μικρόφωνο, να βγαίνει αληθινό από τη μισάνοιχτη πόρτα του Αη Γιώργη.
Στιγμές Ελλάδας. Μοναδικές στιγμές Ελλάδας, σπόροι που από μέσα τους ξεφυτρώσαμε, γι αυτό τις αναγνωρίζει η ψυχή μας κι ευφραίνεται.
Αυτή είναι η διαφορετικότητα των Ελλήνων που δεν σεβάστηκε η Ευρώπη.
Η ισοπέδωση, ο εξευρωπαϊσμός, η γερμανοποίηση όλων μας είναι πιο θλιβερές από τη φτώχεια την οικονομική. Διότι οι Έλληνες ήτανε πάντα φτωχοί σε χρήμα αλλά πλούσιοι. Πολύ πλούσιοι. Σε στιγμές και σε σπόρους.
Γιάννης Μακριδάκης